Ο Οραματισμός του Χριστού

Η σκηνή αυτή προκάλεσε μεγάλη σύγχυση. Τρομοκρατημένοι και σχεδόν τυφλωμένοι από την ένταση του φωτός, οι σύντροφοι του Σαούλ άκουσαν τη φωνή, αλλά δεν διέκριναν κανέναν. Ο Σαούλ όμως πεσμένος μπρούμυτα κατά γης, είδε ολοφάνερα μπροστά του τον Υιό του Θεού. Στην ψυχή του ταλαίπωρου Ιουδαίου η εικόνα του Κυρίου χαράχτηκε ανεξίτηλα. Τα λόγια που άκουσε βρήκαν συγκλονιστική απήχηση στην καρδιά του. Μέσα στους σκοτεινούς θαλάμους της σκέψης του ξεχύθηκε ένας χείμαρρος φωτός αποκαλύπτοντας την πλάνη της προηγούμενης πορείας του. Μπορούσε πλέον καθαρά να δει ότι με το να καταδιώκει τους οπαδούς του Ιησού, οτην πραγματικότητα εκτελούσε το έργο του Σατανά.ΙΑ 207.1

Κατάλαβε ότι η αντίληψή του για το σωστό και για το καθήκον του βασιζόταν κυρίως στην απεριόριστη εμπιστοσύνη που έτρεφε στους ιερείς και στους αρχηγούς, οι οποίοι επηρέαζαν σοβαρά τη σκέψη του και τον έκαναν να πιστεύει ότι η θεωρία της ανάστασης ήταν μία επιδέξια επινόηση των μαθητών του Ιησού. Με την αποκάλυψη του Χριστού, ο Παύλος πείστηκε ότι οι ισχυρισμοί των μαθητών ήταν αληθινοί και το κήρυγμα του Στέφανου άρχισε να ασκεί μεγάλη επιρροή στην κρίση του. Τα λόγια που οι ιερείς χαρακτήριζαν βλάσφημα, του φαίνονταν πλέον ειλικρινά και αληθινά. Την ώρα εκείνη της θαυμαστής διαφώτισης, το μυαλό του Σαύλου κινήθηκε με καταπληκτική ευστροφία. Οι προφητικές καταχωρήσεις τού έγιναν κατανοητές. Κατάλαβε ότι η απόρριψη του Ιησού από τους Εβραίους, η σταύρωσή Του, η ανάσταση και η ανάληψή Του είχαν προλεχθεί και οι προφητείες απέδειχναν ότι Αυτός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Ξαναθυμήθηκε τα λόγια του Στέφανου, «Θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον Υιόν του ανθρώπου ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού» (Πραξ. ζ’ 56), και κατάλαβε ότι ο μελλοθάνατος άγιος είχε δει τη βασιλεία της δόξας.ΙΑ 207.2

Τι αποκάλυψη ήταν όλα αυτά για το διώκτη των πιστών! Ξάστερο αλλά και φοβερό φως είχε διαπεράσει την ψυχή του.ΙΑ 208.1

Τώρα ο Σαύλος γνώρισε με βεβαιότητα ότι ο υποσχόμενος Μεσσίας εμφανίστηκε σ’ αυτόν τον κόσμο στο πρόσωπο του Ιησού του Ναζωραίου και ότι είχε απορριφτεί και σταυρωθεί από εκείνους που ήρθε να σώσει. Γνώρισε επίσης ότι ο Σωτήρας είχε θριαμβευτικά βγει από τον τάφο και είχε αναληφθεί στους ουρανούς. Την τρομερή εκείνη στιγμή θυμήθηκε ότι με τη δική του έγκριση ο μάρτυρας Στέφανος είχε θυσιαστεί και ότι με τη συμβολή του πολλοί αξιέπαινοι άγιοι είχαν οδηγηθεί στο θάνατο ύστερα από σκληρό διωγμό.ΙΑ 208.2

«Ο δε τρέμων και έκθαμβος γενόμενος είπε, Κύριε, τι θέλεις να κάμω; Και ο Κύριος είπε προς αυτόν, Σηκώθητι και είσελθε εις την πόλιν, και θέλει σοι λαληθή τί πρέπει να κάμης” (Πραξ. θ’ 6). Δεν υπήρχε πλέον καμία αμφιβολία στη σκέψη του Σαύλου ότι Εκείνος που του μίλησε ήταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ και ότι Αυτός στα αλήθεια ήταν ο επί τόσα χρόνια αναμενόμενος Μεσσίας, ο Παρηγορητής και ο Λυτρωτής του Ισραήλ.ΙΑ 208.3

Όταν η ουράνια δόξα αποσύρθηκε και ο Σαύλος σηκώθηκε από τη γη, διαπίστωσε ότι είχε εντελώς χάσει το φως του. Η λαμπρότητα της δόξας του Χριστού, υπήρξε πολύ έντονη για την ανθρώπινη όρασή του. Πίστευε ότι η τύφλωσή του ήταν η τιμωρία του Θεού για τους σκληρούς διωγμούς που επέβαλε στους οπαδούς του Ιησού. Ψηλαφώντας μέσα στο τρομερό σκοτάδι, αφέθηκε στη φροντίδα των συντρόφων του, οι οποίοι τρομοκρατημένοι και κατάπληκτοι τον οδήγησαν στη Δαμασκό.ΙΑ 208.4