Πολύ Αργά! Πολύ Αργά!

Τότε είδα τον Ιησού να αφαιρεί τα ιερατικά Του άμφια και να φοράει την πιο επίσημη βασιλική αμφίεσή Του. Στο κεφάλι Του υπήρχε ένα πολλαπλό διάδημα, ένα στέμμα μέσα στο άλλο. Τριγυρισμένος από τα στρατεύματα των αγγέλων, άφησε τον ουρανό. Οι πληγές έπεφταν επάνω στους κατοίκους της γης. Άλλοι κατηγορούσαν και βλαστημούσαν τον Θεό, ενώ άλλοι έτρεχαν στους πιστούς και ζητούσαν να μάθουν πώς μπορούν να αποφύγουν την τιμωρία Του. Οι άγιοι όμως δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν βοήθεια. Το τελευταίο δάκρυ για τους αμαρτωλούς είχε χυθεί, η τελευταία ένθερμη προσευχή είχε προφερθεί, η τελευταία προειδοποίηση είχε δοθεί. Όταν οι άγιοι και ο ουρανός ολόκληρος ενδιαφέρονταν για τη σωτηρία τους, αυτοί δεν νοιάζονταν για τον εαυτό τους. Η ζωή και ο θάνατος είχαν τεθεί μπροστά τους. Πολλοί επιθυμούσαν τη ζωή, αλλά δεν κατέβαλλαν προσπάθειες για να την αποκτήσουν. Δεν την επέλε- ξαν και τώρα πια δεν υπήρχε το αίμα του εξιλασμού για να τους εξα-γνίσει, δεν υπήρχε συμπονετικός Σωτήρας που να εκλιπαρεί: «Σώστε, σώστε για λίγο ακόμη τους αμαρτωλούς». Σύσσωμος ο ουρανός άκουσε μαζί με τον Χριστό την τρομερή λέξη: «Ετελέσθη”. Το σχέδιο της σωτηρίας είχε ολοκληρωθεί. Λίγοι όμως επέλεξαν να επωφεληθούν από αυτό. Καθώς έσβηνε η γλυκιά φωνή της ευσπλαχνίας, φόβος και τρόμος κατέλαβε τους αμαρτωλούς. Πολύ ευδιάκριτα ξεχώριζαν τα λόγια: «Πολύ αργά! Πολύ αργά!».ΙΑ 319.3

Αυτοί που δεν είχαν εκτιμήσει την Αγία Γραφή, έτρεχαν παντού, περιπλανώμενοι από στεριά σε θάλασσα και από το βορρά στο νότο, ζητώντας να βρουν το Λόγο του Θεού. Ο άγγελος είπε: «Δεν θα τον βρουν. Έπεσε πείνα στη γη. Όχι πείνα για ψωμί ούτε δίψα για νερό, αλλά για την ακρόαση των λόγων του Κυρίου. Τι δεν θα έδιναν τώρα και για ένα μόνο επιδοκιμαστικό λόγο από τον Θεό! Δεν γινόταν όμως. Έπρεπε να υποστούν την πείνα και τη δίψα. Μέρα με τη μέρα περιφρονούσαν τη σωτηρία, θεωρώντας τα επίγεια πλούτη και τις εγκόσμιες απολαύσεις ανώτερα από οποιονδήποτε ουράνιο θησαυρό. Απέρριψαν τον Ιησού και καταφρόνησαν τους αγίους Του. Ο μολυσμένος πρέπει να μείνει μολυσμένος για πάντα”.ΙΑ 320.1

Πολλοί από τους ασεβείς είχαν υπερβολικά οργιστεί ενώ υπέμειναν τις συνέπειες των τελευταίων πληγών. Αυτή ήταν μία σκηνή τρομακτικής αγωνίας. Οι γονείς κατηγορούσαν με πικρία τα παιδιά τους και τα παιδιά τούς γονείς τους, αδελφοί τις αδελφές και αδελφές τούς αδελφούς τους. Γοερές κραυγές θρηνωδίας ακούγονταν από κάθε μεριά. «Εσύ με εμπόδισες να δεχτώ την αλήθεια που θα μπορούσε να με σώσει από αυτή την τρομερή ώρα. Ο λαός στρεφόταν στους ιερωμένους του με μίσος και πικρία και τους κατηγορούσαν λέγοντας: «Δεν μας προειδοποιήσατε. Μας λέγατε ότι όλος ο κόσμος θα σωθεί και φωνάζατε, “Ειρήνη, ειρήνη” για να καθησυχάσετε κάθε φόβο που παρουσιαζόταν. Δεν μας μιλήσατε γι’ αυτή την ώρα και εκείνοι που μας προειδοποιούσαν, σύμφωνα με τα λεγόμενά σας, ήταν φανατικοί, κακοί άνθρωποι που ήθελαν να μας καταστρέψουν». Είδα όμως ότι οι ιεροκήρυκες δεν διέφυγαν την οργή του Θεού. Η τιμωρία τους ήταν δέκα φορές βαρύτερη από εκείνη των ακολούθων τους.ΙΑ 320.2