اقرار به گناه

به کسانی که خواهان دعا برای برقراری س متی هستند، باید به صراحت ا گفت که تجاوز از احکام خدا، خواه طبیعی و خواه روحانی، گناه است و بدین سبب بخاطر دریافت برکات او، گناه باید اقرار شده و ترک شود.MHFar 188.1

کلام به ما فرمان می دهد که «به گناهان خود اعتراف نمایید و برای یکدیگر دعا کنید تا شفا یابید » )یعقوب آیه ١(. برای کسی که درخواست ۵ ۶ دعا دارد، این چنین اندیشه هایی باید ارائه گردد: «ما نمی توانیم راز قلب ها را بخوانیم و یا راز زندگی شما را بدانیم. این ها فقط بین شما و خداست. اگر از گناهان خود توبه کنید، وظیفه شماست تا اقرار کنید .»گناه خصوصی باید نزد مسیح اقرار شود، تنها میانجی بین انسان و خدا .»«اگر گناهی از شما سرزند، کسی هست که برای ما نزد خدای پدر وساطت کند و بخشایش ما را از او درخواست نماید. این شخص عیسی مسیح است که مظهر راستی و عدالت است » )اول یوحنا آیه ١(. هر گناهی اهانت ۲ به خدا بشمار می رود و باید بواسطه مسیح اعتراف شود. هر گناه آشکاری باید آشکارا اقرار شود. اگر در حق کسی کار ناروائی صورت گرفته، فرد خاطی باید به کسی که جفا دیده اعتراف و جبران نماید. چنانچه بیماری که در پی بهبود و س متی است و با سخنان اهریمنی گناه ورزیده، اگر ا در خانه، همسایه و محله، یا در کلیسا تخم نفاق و ناسازگاری کاشته، و باعث انزجار و اخت ف شده، چنانچه با هر گونه خطاکاری دیگران را به گناه ا انداخته، این چیزها باید بحضور خدا اعتراف گردیده و در حضور کسانی که مورد رنجش و آزار قرار گرفته اند اقرار گردد. «اگر به گناهان خود اعتراف کنیم، او امین و عادل است تا گناهان ما را بیامرزد و ما را از هر ناراستی پاک سازد » )اول یوحنا ١ آیه ۹(.MHFar 188.2

وقتی اشتباه اص ح شود، آنگاه می توانیم نیاز بیمار را به ایمانی خاطر ا جمع به خداوند ابراز کنیم، آنگونه که روح او هدایت نماید. او هر فردی را با نام می شناسد، و برای هر فردی دلسوزی می کند، گوئی که هیچ کسی در دنیا بجز او وجود نداشته و او پسر محبوب خود را برای او ارزانی داشته است. بخاطر اینکه محبت خداوند بسیار عظیم و زوال ناپذیر است، بیمار باید تشویق شود تا به او اعتماد و توکل نموده و مسرور شود. بیمناکی و دلواپسی سبب ضعف و بیماری می گردد. اگر از حد افسردگی و اندوه خارج شوند، چشم انداز بهبودی آنان بهتر خواهد بود؛ چرا که «چشم خداوند بر آنانی است که از او میترسند »، و «بر آنانی که انتظار رحمت او را میکشند » )مزامیر ۳۳ آیه ١٨ (.MHFar 188.3

در هنگام دعا برای بیمار باید بخاطر داشت که «نمی دانیم برای چه و چگونه دعا کنیم » )رومیان ٨ آیه ۶(. نمی دانیم که آیا برکتی را که برای آن دعا ۲ می کنیم برای ما بهترین خواهد بود یا نه. بنابر این دعای ما باید شامل این اندیشه باشد: «خداوندا تو از راز دل همه انسان ها آگاهی. تو این افراد را می شناسی. عیسی که وکیل مدافع آنان است، زندگی خود را برای آنان فدا کرد. محبت او بسیار عظیم تر از کارهایی است که از دست ما بر بیاید. بنابراین، چنانچه ممکن است برای ج ل نام خود و برای خیریت مصیبت دیدگان، ا بنام عیسی می طلبیم که س متی و بهبود یابند. اگر اراده ات چنین نیست ا که بهبود یابند، استدعا داریم که فیض آن باریتعالی تسلی بخش باشد و حضورت در رنجی که متحمل گردیده اند آنان را تقویت نماید .»MHFar 189.1

خدا از ابتدا، انتها را می داند. او با قلب های همه انسان ها آشناست. او رازهای همه انسان ها را می داند. او می داند که برای کسانی که دعا شده است، آیا فرد می تواند از آزمون هایی که در آن قرار گرفته سربلند بیرون بیاید یا خیر. او می داند که آیا زندگی آنان برای جهان برکت یا لعنت خواهد بود. این دلیلی است که چرا در حالی که درخواست های خود را با شور و حرارت ارائه می کنیم باید بگوئیم، «نه به خواست من بلکه اراده ات هر چه که باشد کرده شود » )لوقا ۲ آیه ۲(. عیسی این کلمات حکیمانه تسلیم شدن در برابر ۴ اراده خدا را وقتی که در باغ جتسیمانی بود ادا کرد، «ای پدر، چنان چه ممکن است این پیاله را از من بگردان » )متی ۶ آیه ۳۹ (. و وقتی این کلام برای ۲ پسر خدا مقتضی باشد، چقدر باید برای کسانی که فانی و خطاکار هستند مقتضی باشد!MHFar 189.2

روش قابل اطمینان این است که خواسته های خود را به پدر آسمانی که حکمت مطلق دارد عرضه داریم و بعد با اطمینان کامل همه چیز را به او بسپاریم. می دانیم که خدا دعاهای ما را می شنود چنانچه از او مطابق با اراده اش طلب کنیم. ولی سماجت در خواسته هایمان بدون روح تسلیم درست نیست؛ دعاهایمان باید با حالت شفاعت کنندگی و میانجیگری باشد و نه با شکلی دستوری.MHFar 189.3

مواردی وجود دارد که خدا بطور قاطعانه و با قدرت یزدانی خویش برای احیای س متی عمل می کند. ولی همه بیماران شفا نمی یابند. بسیاری در ا مسیح به خواب ابدی می روند تا روز قیامت فرا برسد. به یوحنا در جزیره پاتاموس فرمان داده شد تا بنویسد: «خوشا به حال کسانی که از این پس در خداوند میمیرند و روح خدا میگوید آری، آنان از زحمات خویش راحت خواهند شد، زیرا کارهای نیکشان با آنها خواهد بود » )مکاشفه ١ آیه ١۳ (. ۴ از چنین دیدگاهی، اگر شخصی بهبود نیابد، دعا کنندگان و مریض نباید به این حساب بگذارند که فرد مریض بخاطر بی ایمانی و یا کم ایمانی مورد غضب خدا قرار گرفته است.MHFar 190.1

همه ما خواهان اجابت آنی و مستقیم به دعاهای خودمان هستیم، و وسوسه می شویم تا نومید شویم خصوصاً هنگامی که پاسخ به سوالاتمان با تاخیر همراه باشد و یا به شکلی اجابت شود که انتظار آنرا نداشته باشیم. ولی خدا بسیار حکیم و نیکوست و همیشه به دعاهایمان درست آنطور که می خواهیم جواب می دهد. او بهتر و بیشتر از آنچه که انتظار داریم برایمان انجام می دهد. و بخاطر اینکه می توانیم به حکمت و محبت او اعتماد کنیم، نباید از او بخواهیم تا خواسته های ما را بپذیرد، بلکه باید در پی تحقق یافتن و کمال هدف او باشیم. خواسته ها و علاقه های ما باید در اراده او ذوب گردد. این تجربه هایی که ایمان را می آزماید برای منفعت ماست. با این چیزها آشکار و هویدا می گردد که آیا ایمان ما راستین و خالصانه است، آیا مبتنی بر تنها کلام خدا هست، و یا بستگی به شرایط دارد که قطعی نیست و تغییر پذیر است. ایمان با عمل کردن تقویت می یابد. ما باید بگذاریم تا مریض دوران خود را سپری کند و بخاطر داشته باشیم که وعده های گرانقدری در کلام مقدس برای کسانی که منتطر خداوند هستند وجود دارد.MHFar 190.2

همه این اصول را نمی فهمند. بسیاری که در پی رحمت شفای خداوند هستند می پندارند که باید جوابی آنی و مستقیم را از دعاهای خود دریافت کنند در غیر اینصورت ممکن است ایمانشان ناقص و معیوب باشد. برای این دلیل، آنانی که با بیماری ضعیف شده اند باید با خردمندی اندرز و مشاوره بگیرند تا با صلاحدید و احتیاط عمل نمایند. آنان نباید وظیفه خود را نسبت به دوستانشان مورد بی توجهی قرار دهند، کسانی که می توانند آنان را نجات دهند، و یا اینکه نباید از بکار بستن عوامل طبیعی برای بهبود س لمتی غفلت ورزند. اMHFar 190.3

اغلب خطر خطا در اینجا وجود دارد. باور داشتن به اینکه آنان با اجابت دعا شفا خواهند یافت، بسیاری از انجام هر کار دیگری که فقدان ایمان بنظر برسد طفره می روند. ولی نباید از انجام اموری که مدد کننده است کوتاهی کنند، چنانچه انتظار دارند که در کام مرگ فرو نروند. و نباید از ادای کلام تشویق آمیز و اندرز در زمان هایی که در شرف عزیمت هستند به عزیزانشان هراس داشته باشند.MHFar 191.1

آنانی که با دعا در جستجوی شفا هستند نباید از ع ج و دوایی که ا در دسترس می باشد غفلت کنند. این کار انکار ایمان نیست تا از شیوه های درمانی استفاده شود همانگونه که خداوند تدارک دیده تا درد را تسکین و به طبیعت برای کار احیا و بهبود کمک نماید. همکاری با خدا انکار ایمان نیست، و بهترین حالت خواهد بود تا خود را در شرایط و محیط بهبود قرار دهند. خداوند قدرت کسب دانش قوانین زندگی را به ما داده است. این دانش برای استفاده در دسترس ما قرار گرفته است. ما باید هر گونه امکانات را برای احیای س متی بکار ببندیم و از هر فرصتی در ا هماهنگی و توازن با قوانین طبیعت استفاده کنیم. وقتی که برای بهبود مریض دعا کردیم، می توانیم با انرژی بیشتری کار کنیم، از خدا تشکر کنیم از اینکه که امتیاز داریم تا با او همکاری کنیم و برکاتی را که تدارک دیده را بطلبیم.MHFar 191.2

ما ضمانت کلام خدا برای استفاده از عوامل درمان را داریم. حزقیا، پادشاه اسرائیل، بیمار بود و نبی خدا برای او پیامی آورد که او خواهد مرد. او نزد خدا استغاثه نمود و خداوند درخواست خادم خود را شنید و پیامی فرستاد که پانزده سال به عمر او اضافه شده است. حال، یک کلمه از خدا می توانست حزقیا را بلادرنگ شفا بدهد؛ ولی آموزه ای خاص داده شد، «اشعیا از پادشاه خواست که خمیری از انجیر درست کند و آن را روی دُمَل بگذارد، تا شفا یابد » )اشعیا ۳٨ آیه ١ (.۲MHFar 191.3

در مناسبتی مسیح چشمان مردی را با گل شفا داد و به او فرمود «برو و در حوض سیلوحا )یعنی فرستاده( چشمهای خود را بشوی. پس رفت و شست و با چشمان باز برگشت » )یوحنا ۹ آیه ۷(. درمان تنها با قدرت شفادهنده اعظم صورت می پذیرد، با این وجود مسیح از عوامل طبیعی ساده استفاده کرد.MHFar 191.4

وقتی که برای بهبود بیمار دعا می کنیم، فارغ از اینکه نتیجه چه باشد، نباید ایمان خود را نسبت به خدا از دست بدهیم. اگر فرا خوانده شده ایم تا با اندوهی مواجه شویم، بگذارید تا جام تلخ را بپذیریم، بیاد داشته باشیم که دست پدر آن جام را بر لبان ما می گذارد. ولی وقتی که س متی بهبود یافت ا نباید فراموش شود که دریافت کننده رحمت شفا تحت تعهد جدید خالق قرار گرفته است. هنگامی که ده جذامی طاهر شدند، تنها یک نفر بازگشت تا او را یافته و از او تجلیل و تکریم بعمل آورد. نباید مانند آن نُه نفر بی خرد باشیم که گوئی قلب هایشان با رحمت خدا لمس نشده است. «تمام بخششهای نیکو و هدایای کامل از آسمان و از جانب خدایی می آید که آفرینندة نور است و در او تغییر و تیرگی وجود ندارد » )یعقوب ١ آیه ١۷ (.MHFar 192.1