نه بخاطر اینکه ما ابتدا او را دوست داشتیم، مسیح ما را دوست داشت؛ بلکه «در حالی که ما همچنان در گناه بودیم » او برای ما مُرد. رفتار او مطابق با لیاقت ما نیست. گرچه گناهانمان ما را شایسته محکومیت نمود، ولی او ما را محکوم نمی کند. سال ها پسش از سال ها او ضعف و جهالت ما را تحمل کرده است، با ناسپاسی و خودسری هایی که داریم. با وجود بیراهه رفتن هایمان، سنگدلی، کوتاهی از کلام مقدس او، دست او همچنان بسوی ما دراز است تا دستان ما را بگیرد.MHFar 125.1

فیض که صفت خداست بخاطر بشر بی لیاقت بکار برده شده است. ما در پی آن نبودیم ولی فیض برای جستجوی ما فرستاده شد. خداوند از ارزانی نمودن فیض برای ما محظوظ می گردد، نه بخاطر اینکه سزاوار آن هستیم بلکه بخاطر اینکه کاماٌ نالایق هستیم. تنها دعوی ما برای رحمت او، نیاز مبرم و عظیم ماست.MHFar 125.2

خداوند از طریق عیسی مسیح آغوش خود را در تمام مدت روز برای دعوت از گناهکار و سقوط کرده باز گذاشته است. او همه را می پذیرد. او از همه استقبال می کند. این ج ل اوست که بزرگترین گناهان را می ا آمرزد. او شکار را از چنگ شکارچی در می آورد، او اسیر را آزاد می کند و کسی را که عمیقاً در شعله گناه گرفتار است را از آن بیرون می آورد. او زنجیر طلایی رحمت خود را به پست ترین سطح خفت های بشری می فرستد تا جانِ خوار و خفیف شدۀ آلوده به گناه را از منج ب نکبت بیرون ا بیاورد. MHFar 125.3

هر بشری تحت علاقه مشفقانه اوست که زندگی خود را ارزانی نمود تا بلکه بتواند انسان را نزد خدا برگرداند. جان های مقصر و عاجز، با حیله و نیرنگ های شیطان تمایل به نابودی دارند و مورد حمایت قرار می گیرند همانطور که شبان از گوسفندان گله حمایت می کند.MHFar 126.1

الگویِ منجی باید بعنوان معیار خدمت ما برای لغزش خورده و خطاکار باشد. همان علاقه و عطوفت و شکیبایی که او به جهت ما عیان کرده بود را بایستی به دیگران عیان کنیم. او می فرماید: «همانگونه که شما را دوست داشتم، دیگران را دوست بدارید » )یوحنا ١۳ : ١(. وقتی که مسیح در ما ۴ ساکن گردد، می توانیم محبت متواضعانه خود را نسبت به همه کسانی که با آنان سر و کار داریم نشان دهیم. وقتی که زنان و مردانی را می بینیم که نیازمند همدردی و کمک ما هستند، نباید بپرسیم «آیا آنان لیاقت دارند؟ » بلکه «چگونه می توانم به او منفعت برسانم؟ .»MHFar 126.2

فقیر و غنی، بالا و پست، آزاد و گرفتار، همگی وارثان خدا هستند. او که زندگی خویش را داد تا انسان را رها سازد، در بشر ارزشی را می بیند که بیش از حساب است. با راز و ج ل صلیب باید ارزش جان را تشخیص داده ا و ارزیابی نمود.MHFar 126.3

وقتی چنین می کنیم، باید احساس کنیم که بشر، هرقدر هم که منحط شده باشد، ارزش فراوانی دارد و نباید با سردی یا حقارت با او رفتار شود. ما باید اهمیت کار برای همنوع خود را درک کنیم، تا باشد که برای درگاه خدا رفعت یابند.MHFar 126.4

سکه گمشده در تمثیل منجی، گرچه در میان گرد و کثافت خوابیده بود، همچنان یک تکه نقره بود. مالک آن بخاطر ارزشی که داشت در پی آن بود. ارزش جان نیز چنین است، هر چند توسط گناه به انحطاط رسیده باشد، در دید خدا ارزشمند به حساب می آید. همانطور که سکه تصویر ونشانی حکومتی را در بر دارد، به همین گونه انسان در خلقت خود تصویر و نشان خدا را در بر دارد. گرچه اکنون بواسطه تاثیر گناه فاسد و کمرنگ گردیده، نشان های مکتوب آن بر روی هر جانی باقی مانده است. خداوند مشتاق بازیابی و ترمیم آن جان است تا دوباره عدالت و قدوسیت خود را بر آن حک نموده و نقش ببندد.MHFar 126.5

آیا همدردی و دلسوزی مسیح برای ما آنقدر کم است تا نتوانیم وحدت و پیوندی قوی با او برقرار کنیم — او برای فرد فاسد الاخ ق، مقصر، جانهای ا دردمند، مرده در تخطی از فرامین و گناه شفقت دارد. بی عاطفگی انسان نسبت به انسان بزرگترین گناه ماست. بسیاری ای اندیشند که نماینده انصاف و عدالت خدا هستند در حالی که تماماً از معرفی عطوفت و محبت عظیم او قاصرند.MHFar 127.1

با ظرافت باید با افکار سر و کار داشت. تنها کسی که دلها را می خواند می داند که چطور می تواند انسان را به توبه کشید. تنها حکمت او می تواند به گمشدگان دسترسی داشته باشد. شما می توانید سفت و سخت بایستید و حس کنید که «من مقدس تر شما هستم » و اهمیت ندارد که چطور استدلال های خود را تصحیح کنید یا چگونه کلام خود را اص ح کنید؛ با این ا رفتار هرگز نمی توانید به قلبی دسترسی داشته باشید. محبت مسیح، که در گفتار و کردار عیان شده، جان را مجذوب خواهد ساخت، هنگامی که تکرار پند اخلاقی یا مباحثه کاری از پیش نخواهد برد.MHFar 127.2

ما بیشتر به همدردی مسیح گونه نیازمندیم؛ نه فقط همدردی برای کسانی که خود را در مقابل ما بی عیب جلوه می دهند، بلکه همدردی برای فقیر، رنج دیده، جان هایی که اکثراً در خطا گرفتارند، گناه می کنند و توبه می کنند، لغزش خورده و نومید هستند. ما باید نزد همنوعان خود برویم، متاثر شویم، همچون کاهن اعظم رحیم خود، با حسی از ضعف های آنان.MHFar 127.3

این مطرود، باجگیر و گناهکار بود، منفور قوم ها، که مسیح او را فرا خواند و با محبت مشفقانه او را مجبور کرد تا نزد او بیاید. طبقه ای که هرگز جهره آنان را بر نمی تابید، کسانی بودند که خود را در برتری از دیگران جدا می شمرده و به دیگران به دیده پست نگاه می کردند.MHFar 127.4

مسیح به ما فرمان می دهد: «به شاهراهها و کوچه باغها برو و با اصرار همه را دعوت کن که بیایند تا خانه من پُر شود ». در اطاعت از این کلام باید نزد بی خدایان برویم که در نزدیکی ما هستند، و نزد کسانی که دور هستند. «باجگیران و فاحشه ها » باید دعوت منجی را بشنوند. بواسطه مهربانی و بردباری پیام آوران او، دعوت او قدرت اصرار کننده ای می شود تا کسانی را که در اعماق پستی گناه غرق شده اند را رفیع ساخته و نجات دهد.MHFar 127.5

انگیزه های مسیحی طلب می کند تا ثابت قدم کار کنیم، با علاقه ای پایدار، با اصراری همیشه در حال افزایش، برای جانهایی که شیطان در پی ویرانی آنهاست. هیچ چیزی نمی تواند شور و حرارت برای نجات گمشده را به سردی بکشاند.MHFar 128.1

ببینید که از طریق کلام خدا چگونه روح اضطرار برای همگان هویدا شده است، از عجز و لابه های مردان و زنانی که نزد مسیح آمده اند. ما باید همه فرصتها را مغتنم بشماریم، در جمع یا در خلوت، هر بحثی را پیش بکشیم، هر انگیزه ای را که از بار ازلی برخوردار است ارزش نهیم تا انسانها را بسوی منجی جذب کنیم. با تمامی قدرت بایستی به آنان اصرار ورزیم تا به منجی نگاه کنند و زندگی خود انکارانه و ایثارگرایانه او را بپذیرند. ما باید نشان دهیم که از آنان انتظار داریم تا قلب مسیح را با استفاده از عطایای او مشعوف سازند و نام او را تکریم و تمجید نمایند.MHFar 128.2

کارهای بشارتی خودکفا و خود اتکا

با امید نجات یافته