3. - ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ ΩΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ

Ο Θεός ετοίμασε την πρώτη κατοικία του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Θεός ετοίμασε την εδεμική κατοικία των προπατόρων μας. Αφού την εφοδιασε με ό,τι μπορούσε να επιθυμήσει ο άνθρωπος, είπε: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’εικόνα Ημών, καθ’ομοίωσιν Ημών.” (Γέν. α’[1]26).ΧΟ 15.1

Ο Κύριος έμεινε ικανοποιημένος από το τελευταίο αυτό, το ευγενέστερο όλων των δημιουργημάτων Του, και σχεδίασε να γίνει ο τέλειος κάτοικος ενός τέλειου κόσμου. Ο σκοπός Του όμως δεν ήταν να ζει ο άνθρωπος στη μοναξιά. Είπε, «Θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν, όμοιον με αυτόν.» (Γέν. β’[2]18).ΧΟ 15.2

Ο ίδιος ο Θεός έδωσε σύντροφο στον Αδάμ. Του προμήθευσε μια «βοηθόν”, βοηθό η οποία να ταιριάζει με αυτόν, κατάλληλη για τη συναναστροφή του, μια όμοια με αυτόν για αγάπη και συμπάθεια. Η Εύα πλάσθηκε από ένα πλευρό παρμένο από τον Αδάμ, που σήμαινε ότι δεν επρόκειτο να τον εξουσιάζει ως κεφαλή, ούτε να ποδοπατιέται ως κατώτερή του, αλλά να στέκεται στο πλευρό του ίση με αυτόν, για να την αγαπάει και να την προστατεύει. Αποτελώντας μέρος του άνδρα - οστούν εκ των οστέων του και σαρξ εκ της σαρκός του - ήταν το δεύτερο ήμισύ του, δείχνοντας έτσι τη στενή ένωση και τον τρυφερό δεσμό που έπρεπε να υφίσταται στη σχέση αυτή. «Διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ’ εκτρέφει και περιθάλπει αυτήν.» (Εφεσ. ε’[5]29). «Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν.” (Γέν. β’[2]24).ΧΟ 15.3

Ο Θεός θέσπισε το γάμο. Ο Θεός τέλεσε τον πρώτο γάμο. Ο θεσμός του γάμου έλκει την καταγωγή του από το Δημιουργό του σύμπαντος. «Τίμιος έστω ο γάμος.» (Εβρ. ιγ’[13]4). Είναι από τα πρώτα δώρα του Θεού προς τον άνθρωπο και αποτελεί ένα από τα δύο θεσπίσματα που ο Αδάμ, μετά την πτώση του, πήρε μαζί του έξω από τις πύλες του Παραδείσου. Όταν στη σχέση αυτή αναγνωρίζονται και τηρούνται οι θεϊκές αρχές, ο γάμος είναι ευλογία. Διατηρεί την αγιότητα και την ευτυχία της ανθρώπινης φυλής, παρέχει τα μέσα για τις πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου και εξυψώνει τη φυσική, πνευματική και ηθική του υπόσταση.ΧΟ 15.4

Εκείνος που έδωσε στον Αδάμ την Εύα για βοηθό του, έκανε το πρώτο Του θαύμα σε μια γαμήλια τελετή. Στη γιορταστική αίθουσα, όπου φίλοι και συγγενείς χαίρονταν όλοι μαζί, άρχισε ο Χριστός τη δημόσια διακονία Του. Επικύρωσε με τον τρόπο αυτόν το γάμο ως θέσπισμα που Αυτός ο ίδιος είχε καθιερώσει.ΧΟ 16.1

Ο Χριστός τίμησε τη σχέση του γάμου κάνοντάς την σύμβολο της ένωσης που υφίσταται ανάμεσα σε Αυτόν και στους λυτρωμένους Του. Αυτός ο ίδιος είναι ο Νυμφίος. Η νύφη είναι η εκκλησία για την οποία, ως εκλεκτή Του, λέει: «Όλη ωραία είσαι, αγαπητή Μου, και μώμος δεν υπάρχει εν σοι.» ( Ασμα δ’[4]7).ΧΟ 16.2

Κάθε ανάγκη ήταν εξασφαλισμένη. Ο Αδάμ περιβαλλόταν από καθετί που μπορούσε να ποθήσει η ψυχή του. Η κάθε ανάγκη ήταν εξασφαλισμένη. Στην ένδοξη Εδέμ δεν υπήρχε ούτε αμαρτία, ούτε σημεία εξασθένησης. Οι άγγελοι του Θεού συνομιλούσαν ελεύθερα και με αγάπη με το άγιο ζευγάρι. Οι ευτυχισμένοι αοιδοί τραγουδούσαν τις ελεύθερες, χαρούμενες δοξολογίες τους στο Δημιουργό τους. Τα ειρηνικά ζώα έπαιζαν μέσα στην αθωότητά τους, τριγυρίζοντας τον Αδάμ και την Εύα, υπακούοντας στο λόγο τους. Μέσα στην τελειότητα της ανδρικής δομής του, ο Αδάμ αποτελούσε το δημιουργικό κορύφωμα του Πλάστη.ΧΟ 16.3

Καμιά σκιά δεν απλωνόταν ανάμεσα σε αυτούς και στο Δημιουργό τους. Αναγνώριζαν το Θεό ως ευεργετικό Πατέρα τους, και πάντοτε το θέλημά τους εναρμονιζόταν με το θέλημα του Θεού. Ο χαρακτήρας του Θεού αντανακλούσε στο χαρακτήρα του Αδάμ. Η δόξα Του φανερωνόταν σε κάθε αντικείμενο της φύσης.ΧΟ 16.4

Η εργασία δόθηκε για την ευτυχία του ανθρώπου. Ο Θεός αγαπάει το ωραίο. Αλάθητη γι’αυτό απόδειξη μας έδωσε με τα έργα των χεριών Του. Για τους προπάτορές μας είχε φυτέψει έναν ωραίο κήπο στην Εδέμ. Μεγαλόπρεπα δένδρα ξεπρόβαλαν από το έδαφος, πολυποίκιλα τόσο για χρησιμότητα όσο και για ομορφιά. Τα ωραία λουλούδια ήσαν σχηματισμένα με σπάνια ομορφιά, με κάθε χρωματισμό και απόχρωση, αναδίδοντας άρωμα στην ατμόσφαιρα. Το σχέδιο του Θεού ήταν ο άνθρωπος να βρίσκει την ευτυχία του ασχολούμενος με την περιποίηση των πραγμάτων που Εκείνος είχε δημιουργήσει, και να αναπληρώνει τις ανάγκες του με τα φρούτα των δένδρων από τον κήπο.ΧΟ 16.5

Στον Αδάμ είχε ανατεθεί η φροντίδα του κήπου. Ο Δημιουργός ήξερε ότι ο Αδάμ δεν μπορούσε να είναι ευτυχισμένος χωρίς απασχόληση. Η ομορφιά του κήπου τον χαροποιούσε, αλλά δεν ήταν αρκετή. Χρειαζόταν εργασία που να απαιτεί την εκγύμναση των θαυμαστών οργάνων του σώματος. Αν η ευτυχία εξαρτάτο από την απραγία, τότε ο άνθρωπος, ενώ ζούσε στην άγια αθωότητά του, θα είχε αφεθεί άεργος. Εκείνος όμως που δημιούργησε τον άνθρωπο, ήξερε τι χρειαζόταν αυτός για την ευτυχία του. Και μόλις τον έπλασε, του έδωσε και την καθορισμένη εργασία του. Από τον ίδιο θρόνο προέρχεται και η υπόσχεση της μελλοντικής δόξας, καθώς και το θέσπισμα ότι ο άνθρωπος πρέπει να μοχθεί για το καθημερινό ψωμί του.ΧΟ 16.6

Ο Θεός τιμάται στο χριστιανικό σπίτι. Οι πατέρες και οι μητέρες που κάνουν πρώτιστο το Θεό στο σπίτι τους, διδάσκουν στα παιδιά τους ότι ο φόβος του Κυρίου είναι η αρχή της σοφίας. Τότε αυτοί δοξάζουν το Θεό μπροστά σε αγγέλους και ανθρώπους παρουσιάζοντας στον κόσμο μια καλά οργανωμένη και πειθαρχημένη οικογένεια - μια οικογένεια που αγαπάει το Θεό και υπακούει σε Αυτόν, και όχι να επαναστατεί εναντίον Του. Ο Χριστός δεν είναι ξένος στο σπίτι τους. Το όνομά Του είναι οικείο, σεβαστό, ένδοξο. Οι άγγελοι αρέσκονται σε ένα σπίτι όπου κυρίαρχος βασιλεύει ο Θεός και τα παιδιά διδάσκονται να σέβονται τη θρησκεία, τη Γραφή και το Δημιουργό τους. Τέτοιες οικογένειες μπορούν να απαιτούν την υπόσχεση, «τους δοξάζοντάς Με θέλω δοξάσει”. Ξεκινώντας ο πατέρας από ένα τέτοιο σπίτι για τα καθημερινά του καθήκοντα, εμφορείται από ένα πνεύμα υποταγμένο και γαληνεμένο από τη συνομιλία του με το Θεό.ΧΟ 17.1

Μόνο η παρουσία του Χριστού μπορεί να κάνει άνδρες και γυναίκες ευτυχείς. Ο Χριστός μπορεί να μεταβάλει σε οίνο του ουρανού όλα τα τρεχούμενα νερά της ζωής. Τότε το σπίτι γίνεται μια εδεμική τέρψη και η οικογένεια ένα όμορφο σύμβολο της οικογένειας του ουρανού.ΧΟ 17.2