۵۰ - “ده یکها و هدایا”

در اقتصاد یهوهیان ده یک درآمد مردم برای حمایت و تقویت ستایش عامه خداوند تخصیص یافته، جدا می شد. موسی چنین اعلام داشته بود: “و تمامی ده یک زمین چه از تخم زمین چه از میوه درخت از آن خداوند است، و برای خداوند مقدس می باشد.”، “و تمامی ده یک گاو و گوسفند ... دهم آن برای خداوند مقدس خواهد بود.” (لاویان ٢٧ : ٣٠ ، 32).PA 477.1

اما ابتکار نظام ده یکی متعلق به یهودیان نبود. از روزگاران کهن، خداوند خواستار ده یک بود، و این خواسته محترم تشخیص داده می شد. ابراهیم ده یک خود را به ملکی صدق، کاهن اعلی علیین، پرداخت می نمود. (پیدایش 14 : ٢٠). زمانی که یعقوب همچون یک تبعیدی و آواره در بیت ئیل به سر می برد به خداوند قول داد: “و آنچه به من بدهی، ده یک آن را به تو خواهم داد.” (پیدایش ٢٨ : ). از آنجا که اسرائیلیان در شرف تأسیس یک کشور بودند، قانون ده یک بار دیگر به عنوان یک قانون الهی مقرر، که اطاعت از آن سعادتشان را در پی داشت، تصویب گردید.PA 477.2

نظام ده یک و هدایا از این رو در نظر گرفته شده بود که حقیقت بزرگی را به انسانها خاطرنشان نماید، این حقیقت که خداوند منشأ همه برکات برای مخلوقاتش است، و اینکه شکرگزاری انسان به هدایای نیک و مشیت او بستگی دارد. “زیرا خود بخشنده حیات و نفس و هر چیز دیگر به جمیح آدمیان است.” (اعمال رسولان ١٧ : 25). “زیرا که جمیع حیوانات جنگل از آن منند.” (مزامیر ۵٠ : 10). “نفره از آن من، و طلا از آن من است.” (حجی 2: 8). و این کار خدا است که انسان دولتمند می شود. (تثنیه ٨ : ١٨). و به جهت اقرار به این حقیقت که او سرمنشأ همه چیز است، خداوند فرمان داد بخشی از برکاتش به وی به شکل هدایا و خیرات به جهت حفظ ستایش او بازگردانده شود. “ده یک ... از آن خدا است.” در اینجا همان شکل بیانی که در مورد قانون سبت به کار رفته، استفاده می گردد. “اما روز هفتمین، سبت یهوه، خدای تو است.” (خروج ٢٠ : 10). خداوند بخش معینی از زمان و درآمد انسان را به خود اختصاص می دهد، و هیچ کس نمی تواند بدون گناه آن را به نفع خود تصاحب نماید. PA 477.3

باید ده یک به شکل اختصاصی برای استفاده لاویان که قبیله ای بودند مجزا از دیگران و مسئول خدمت در مکان مقدس، وقف گردد. لیکن به هیچ وجه این امر میزان مشارکت برای اهداف مذهبی را محدود نمی ساخت. خیمه مقدس، که بعدها به معبد هیکل تبدیل گردید، با کمکهای کاملاً داوطلبانه برپا شد؛ و نیز برای تأمین مرمتهای ضروری و دیگر هزینه ها، موسی دستور داد در هر مورد سرشماری مردم، نیم شکل به ازای هر نفر به جهت “خدمت به خیمه مقدس” به شکل مشارکت اهدا گردد. در زمان نحمیا مشارکت برای این منظور به طور سالانه انجام می پذیرفت. (به خروج ٣٠ : ١۶-٢ ، پادشاهان ١٢ : ۴ ، ٥ ؛ ٢ ، قرنتیان ٢۴:۴ - ١٣ ، نحمیا ١٠ _ ٣٢ ، ٣٣ مراجعه نمایید). هر از چندی هدایایی در رابطه ما گناهان و شکرگزاری به خداوند تقدیم می گردید. به هنگام جشنهای سالانه این هدایا به تعداد بسیار زیادی م ارائه می شدند. فقرا در تقدیم نوع هدیه شان از آزادی کامل نسبت به دیگران برخوردار بودند.PA 478.1

حتی پیش از آنکه ده یکها ذخیره شوند، به حق و حقوق خداوند اقرار می شد. نخستین محصول نوبرانه زمین پیشکش او میگردید. اولین پشم گوسفندان به هنگام پشم چینی، اولین دانه آنگاه که گندم درو می شد، اولین روغن و شراب، برای خداوند کنار گذاشته می شد. به همین ترتیب بود اولین نوزاد گله؛ و برای اولین نوزاد پسر بهای رستگاری پرداخت می گردید. اولین میوه های نوبرانه باید در مکان مقدس به حضور خداوند پیشکش می شدند، و پس از آن به منظور استفاده کاهنان باید اهدا می شدند.PA 478.2

بدین ترتیب به مردم دائماً یادآوری می شد که خداوند مالک حقیقی زمینها، رمه ها و کله های آنها است، یعنی او فرستنده نور خورشید و باران برای بذرپاشی و برداشت است، یعنی هرچه داشتند مخلوق او بود، یعنی او آنان را پیشکاران نیکی های خود قرار داده بود. هنگامی که کاهن هدیه را می پذیرفت، اهدا کننده، درست مثل اینکه در حضور خداوند سخن می گوید، می گفت: “پدر من آرامی آواره بود”. و سپس سفرشان ار مصر و اسارتی را که خداوند از آن رهایشان ساخته بود، توصیف می نمود: “به دست افراشته و بازوی قوی و خوف عظیم، و با آیات و معجزات بیرون آورد.” و ادامه داد: “و ما را به این مکان درآورده، این زمینی را که به شیر و شهد جاری است، به ما بخشید. و الان اینک نوبر حاصل زمینی را که تو ای خداوند به من دادی، آورده ام.” (تثنیه ٢۶ : ۵؛ ٨ ، ١١).PA 478.3

یهودیان برای اهداف خیرخواهانه و مذهبی که میزان آن به یک چهارم تمام درآمد می رسید، ملزم شده بودند. پس با چنین مالیات سنگینی بر منابع درآمدمردم، انتظار می رفت شرایط زندگی آنان تا حد فقر تنزل یابد؛ لیکن برعکس، رعایت مؤمنانه این قواعد یکی از شرایط سعادت و خوشبختی شان بود. در صورت اطاعت، خداوند این وعده را به آنان داده بود: “خورنده را به جهت، شما منع خواهم نمود، تا ثمرات زمین شما را ضایع نسازد و موِ شما در صحرا بی بار نشود ... و همه امتها شما را خوشحال خواهند خواند زیرا یهوه صبایوت می گوید که شما زمین مرغوب خواهید بود.” (ملاکی ٣ : ١١).PA 479.1

تصویر تکان دهنده ای از نتایج خودخواهانه در امتناع از پرداخت حتی هدایای داوطلبانه در روزهای حجی رسول ارائه شده است. پس از بازگشت از اسارتشان در بابل، یهودیان اقدام به بازسازی معبد خداوند نمودند؛ لیکن پس برخورد با مخالفتهای دشمنان سرسختشان از ادامه این کار صرف نظر کردند؛ و خشکسالی شدیدی که از هستی ساقطشان کرد، منقاعدشان نمود کار ساخت معبد به پایان نخواهد رسید. آنان گفتند: “وقت آمدن ما، یعنی وقت بنا نمودن خانه خداوند نرسیده است.” اما این بود پیامی که پیامبر خدا برای آنان آورد: “آیا وقت شما است که شما در خانه های مسقف خود ساکن شوید و این خانه خراب بماند؟” پس حال یهود صبایوت چنین می گوید: “دل خود را به رهایی خویش مشغول سازید. بسیار کاشته اید و‌ اندک حاصل می کنید. می خورید اما سیر نمی شوید، و می نوشید لیکن سیراب نمی گردید. می پوشید ولی گرم نمی شوید و آنکه مزد می گیرد، مزد خویش را در کیسه سوراخ دار می گذارد.” (حجی ١: ٢ — ۶). پس از آن دلیل، این امر ارائه می شود: “منتظر بسیار بودید و اینک و چون آن را به خانه آوردید من بر آن دمیدم. یهوه صبایوت می پرسد که سبب این چیست؟ سبب این است که خانه من خراب می ماند و هر کدام از شما به خانه خویش می شتابید. از این سبب آسمانها به خاطر شما از شبنم بازداشته می شود و زمین از محصولش بازداشته می گردد. و من بر زمین و برکوهها و بر غله و اسیر انگور و روغن زیتون و بر هر آنچه زمین می رویاند و بر انسان و بهایم و تمامی مشقتهای دستها خشکسالی را خواندم.” (آیات ٩ تا 12). “در تمامی این ایام چون کسی به توده بیست (من) می آمد فقط ده (من) بود و چون کسی به میخانه می آمد تا پنجاه رطل از آن بکشد، فقط بیست رطل بود. و شما را و تمامی اعمال دستهای شما را به باد سموم و یرقان و تگرگ زدم.” (حجی ٢ : 16، 19).PA 479.2

مردم که با این هشدارها به خود آمده بودند، خود را مهیای ساخت خانه خدا نمودند. پس از آن خدا با آنان سخن گفت: “الان خود را مشغول سازید. از این روز به بعد، یعنی از روز بیست و چهارم ماه نهم، از روزی که بنیاد هیکل خداوند نهاده شد ... ازاین روز برکت خواهم داد.” (آیات ١٨ و ١٩).PA 480.1

مرد خردمند می گوید: “هستند که می پاشند و بیشتر می اندوزند؛ و هستند که زیاده از آنچه شاید، نگاه می دارند اما به نیازمندی می انجامند.” (امثال ١١ : 24). همین آموزه را در عهد جدید از زبان پولس رسول می شنویم: “هر که اندک بکارد، اندک هم خواهد دروید.”، “و خدا قادر است هر نعمت را برای شما بس فزونی بخشد تا در همه چیز همواره همه نیازهایتان برآورده شود و برای انجام هر کار نیکو، به فراوانی داشته باشید.” (دوم قرنتیان ٩ : 6 — ٨).PA 480.2

اراده خداوند این بود که قومش، اسرائیل، نسبت به دیگر ساکنین زمین، سبک بار باشد. برای نگاه داشتن پرستش عمومی، آنان حامل شهادتی نسبت به وجود و سلطنت خدای زنده بودند. و این شهادت، همانا امتیاز آنان برای اثبات شهادتشان به عنوان بیان وفاداری و محبتشان به خداوند بود. خداوند مقرر فوموده بود بارش نور و حقیقت در زمین در گرو تلاشها و هدایای آنانی است که شریک هدیه آسمانی هستند. شاید او فرشتگانش را سفرای حقیقت خود ساخته باشد، شاید آنان را از اراده اش با خبر ساخته باشد، آنگاه که با صدای خود قانونش را بر فراز سینا اعلان نمود؛ اما در محبت و خرد جاودان خود، انسانها را فراخواند تا در کار او سهیم گردند. PA 480.3

در روزگار اسرائیل، ده یکها و هدایا باید در راستای حفظ فرامین مربوط به مراسم الهی هزینه می شدند. آیا مردم خداوند در این زمان باید کمتر از دیگران بپردازند؟ اصلی که مسیح برای ما قرار می دهد این است که هدایای ما به خداوند باید با برکات و امتیازاتی که در زندگی ماست مناسب باشد. “هرکه به او بیشتر داده شود، از او بیشتر نیز مطالبه خواهد شد.” (لوقا ١٢ : 48). آنگاه که ناجی رسولانش را راهی می کرد به آنان چنین گفت: “به رایگان یافته اید، به رایگان هم بدهید.” (متی ١٠ : ٨). از آنجا که برکات و امتیازات ما افزایش یافته اند، مهم تر از همه، از آنجا که قربانی بی نظیر پسر خدا را در پیش رو داریم، آیا شکرگزاری ما نباید در هدایای فراوانمان که پیام آور نجات و رستگاری برای دیگران است، تجلی یابد؟ کار انجیل، همچنان که توسعه می یابد، مستلزم حمایت بیشتر از آن چیزی است که در دوران کهن خواستار آن بودند؛ و همین امر ضرورت مهم ده یک و هدایا را حتی بیشتر از ارزشی که در دوران یهودیان داشت، می نماید. اگر مردم او به جای آنکه به روشهای غیر مسیحی و نامقدس برای پر کردن خزانه متوسل شوند، آزادانه ما کمکهای داوطلبانه خود از آرمان او نگاهداری می کردنده خداوند جلال می یافت و روحهای بیشتری به فتح مسیح درمی آمدند. PA 480.4

نقشه موسی برای افزایش منابع مالی جهت ساخت خیمه مقدس به شدت موفقیت آمیز بود. هیچ اصراری لازم نبود. از تمهیداتی که امروزه کلیساهای ما بدان متوسل می شوند نیز بهره نگرفت. هیچ جشن بزرگ و باشکوهی برپا نگردید. مردم را برای شرکت در صحنه هایی همچون شادمانی، رقص و سرگرمی های کلی دعوت نکرد؛ حتی برای برپا ساختن خیمه مقدس خداوند نه لاتاری به راه نیانداخت و نه اعمال غیرمذهبی انجام داد. رهنمود خداوند به موسی این بود که بنی اسرائیل را دعوت کند تا هدایای خود را بیاورند. باید هدایای داوطلبانه هر کسی که چیزی به خواست قلب خود می آورد، پذیرفته شود. و آنقدر مقدار این هدایا فراوان شد که موسی از مردم درخواست کرد از آورد آنها خودداری کنند، زیرا بیش از آنچه نیاز داشتند، تأمین کرده بودند. خداوند انسان ها را پیشکار خود قرار داده است، دارایی هایی را که او در دستانشان قرار داده منابع مالی ای هستند که او برای ترویج انجیل فراهم آورده است. او به آنانی که خود را پیشکاران وفاداری نشان می دهند، اعتماد بیشتری خواهد داشت. خداوند می گوید: “زیرا آنانی که مرا تکریم کنند، تکریم خواهم نمود.” (اول سموئیل ٢ : ٣٠). “خداوند دهنده خوشحالی را دوست می دارد.” و هنگامی که مردم او با قلبهای شکرگزار، هدایا و خیرات خود را به نزدش می آورند، “نه از روی خشم و نه از اجبار “، برکاتش چشم به راه آنان خواهند بود. “تمامی عشرها را به مخزنهای من بیاورید تا در خانه من خوراک باشد و یهوه صبایون می گوید مرا به این طور امتحان نمایید که آیا روزنه های آسمان را برای شما نخواهم گشاد و چنان برکنی بر شما نخواهم ریخت که گنجایش آن نخواهد بود؟” (ملاکی ٣ : 10).PA 481.1