Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
پاتریاخها و انبیا - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    ۵۳ - ” داوران نخستین ”

    ابن بخش براساس داوران ۶ تا 8؛ 10 نوشته شده است.PA 496.1

    قبایل، پس از اسکان در کنعان، جد و جهدی برای فتح کامل سزرمین از خود نشان ندادند. از آنجا که از قلمروی که تا آن زمان به دست آورده بودند، راضی به نظر می رسیدند، شوق و ذوقشان رو به سردی گراییده بود، پس از جنگیدن دست شستند. “و چون اسرائیل قوی شدند، بر کنعانیان جزیه نهادند، لیکن ایشان را تماماً بیرون نکردند.” (داوران ١ : ٢٨).PA 496.2

    تا آنجا که به خداوند مربوط می شود و به تمام وعده هامی که بدانان داده بود، جامه عمل پوشانید؛ یوشع قدرت کنعانیان را در هم شکسته بود، و سرزمین را مابین قبابل تقسیم کرد. این وظیفه برای آنان که به کمک های خداوند ایمان داشتند، باقی ماند تا کار بیرون راندن ساکنین زمین را به پایان رسانند، اما آنان از انجام آن ناتوان ماندند. آنان، از راه پیمان بستن با کنعانیان، مستقیماً فرمان خداوند را زیر پا گذاشته، بدین ترتیب نتواستند شرایط مطلوبی را که در آن باید کنعان را به تصرف خود درآورند، نگاه دارند. PA 496.3

    در رابطه با بت پرستی، خداوند از همان نخستین ارتباطی که در کوه سینا برقرار نمود، بدانان هشدار داد. بلافاصله پس از اعلام قانون، موسی پیامی درباره کنعانیان داد: “خدایان ایشان را سجده منما و آنها را عبادت مکن و موافق کارهای ایشان مکن، البته بتهای آنها را منهدم ساز و بتهای ایشان را بشکن. و یهوه خدای خود را عبادت نمایید تا نان و آب تو را برکت دهد و بیماری را از میان تو دور خواهم کرد.” (خروج ٣٣ : 24، 25). این اطمینان به ایشان داده شده تا زمانی که مطیع بمانند، خداوند دشمنامشان را دربرابرشان تسلیم خواهد نمود: “و خوف خود را پشی روی تو خواهم فرستاد و هر قومی را که بدیشان بررسی متحیر خواهم ساخت و جمیع دشمنانت را پیش تو روگردان خواهم ساخت. و زنبورها پیش روی تو خواهم فرستاد تا حویان و کنعانیان و حتیان را از حضورت برانند. ایشان را در یک سال از حضور تو نخواهم راند، مبادا زمین ویران گردد و حیوانات صحرا بر تو زیاده شوند. ایشان را از پیش روی تو به تدریج خواهم راند تا کثیر شوی و زمین را متصرف گردی ... زیرا ساکنان آن زمین را به دست شما خواهم سپرد و ایشان را از پیش روی خود خواهی راند. با ایشان و خدایان ایشان عهد مبند. در سرزمین تو ساکن نشوند، مبادا تو را بر من عاصی گردانند و خدایان ایشان را عبادت کنی و دامی برای تو باشد.” (خروج ٢٣ : ٢٧ — 33). موسی، پیش از مرگش، این محدودیتها را به صادقانه ترین وجهی دائماً تکرار می نمود؛ یوشع نیز همواره آنان را بازگو می کرد. PA 496.4

    خداوند قومش را به عنوان یک دژ مستحکم در کنعان مستقر ساخته بود تا در برابر جریان شرارتهای اخلاقی بایستد، تا بدین ترتیب جهان را از سیل خانمان برانداز این نوع تفکر حفظ نماید. اگر به او مومن، وفار می ماندند، خداوند اراده کرده بود تا اسرائیل را فاتح نبردها سازد. مللی بسیار بزرگتر و نیرومندتر از کنعانیان را به دستشان تسلیم می ساخت. وعده او می گفت: “زیرا اگر تمامی این اوامر را که من به جهت عمل نمودن به شما امر می فرمایم، نیکو نگاه دارید، ... آنگاه خداوند جمیع این امتها را از حضور شما اخراج خواهد نمود، و شما امتهای بزرگتر و قوی تر از خود را تسخیر خواهید نمود. هر جایی که کف، پای شما بر آن گذارده شود، از آن شما خواهد بود، از بیابان و از لبنان و از نهر، یعنی نهر فرات تا دریای غربی، حدود شما خواهد بود. و هیچکس یارای مقاومت با شما نخواهد داشت، زیرا یهود خدای شما ترس و خوف شما را بر تمامی زمین که به آن قدم می زنید مستولی خواهم ساخت، چنانکه به شما گفته است.” (تثنیه ١١ : ٢٢ — ٢۵). لیکن آنان، که به سرنوشت والای خود بی توجه بودند، راه و روش تن آسایی و خودمحوری را در پیش گرفتند؛ به سادگی فرصت فتح کامل سرزمین را از کف دادند؛ و برای چندین نسل پیاپی، از آثار باقی مانده از این مردمان بت پرست در رنج بودند، همچنان که این نبوت به آنان می گفت همچون “خار” در چشمانشان خواهند بود، و همچون “تیغ” در پهلویشان. (اعداد ٣٣ : ۵۵).PA 497.1

    بنی اسرائیل با کفار و بی ایمانان “آمیختند و کارهای ایشان را آموختند.” (مزامیر ١٠۶ : ٣۵). آنان با کنعانیان وصلت نمودند، و بت پرستی مانند طاعون سراسر سرزمین گسترش یافت. “و بتهای ایشان را پرستش نمودند تا آنکه برای ایشان دام گردید. و پسران و دختران خویش را برای دیوها قربانی گذرانیدند ... و زمین از خون ملوت گردید ... لذا خشم خداوند بر قوم خود افروخته شد و میراث خویش را مکروه داشت.” (مزامیر 106 : ٣۶ — ۴٠).PA 497.2

    تا آن نسلی که از یوشع دستورالعمل را دریافت می کردند، منقرض شوند، بت پرستی پیشرفت ناچیزی داشت؛ اما والدین برای فرزندانشان راه شرک را آماده ساختند. بی حرمتی به ممنوعیتهای خداوند برای آنانی که کنعان را تصاحب نمودند، بذر شرارتی بود که میوه های تلخ و فاسد بسیاری به بار آورد که در نسلهای آینده دیده شد. عادات ساده یهودیان موجب سلامت جسمی شان گشته بود؛ اما همنشینی با بی ایمانان منجر به از دست دادن اشتها و غرایضشان گردید، که نتیجه آن کاهش تدریجی قوای جسمانی و نیز سستی نیروهای ذهنی و اخلاقی شان شد. بنی اسرائیل با گناهانش از خداوند جدا گردید؛ قدرت او از آنان برداشته شد، و دیگر نمی توانستند بر دشمنانشان مستولی شوند. بدیی ترتیب همان امتهایی شدند که از طریق خدا می توانستند بر آنان غالب آیند. “یهوه خدای خود را که خدای پدرانشان بود، فراموش کردند، همو که آنان را از زمین مصر بیرون آورد،”، “و قوم خود را مثل گوسفندان کوچانید و ایشان را در صحرا مثل گله راهنمایی نمود.”، “و به مقامهای بلند خود خشم او را به هیجان آوردند و به بتهای خویش غیرت او را جنبش دادند.” بنابراین خداوند “مسکن شیلو را ترک نمود، آن خیمه ای را که در میان آدمیان برپا ساخته بود، و (تابوت) قوت خود را به اسیری داد و جمال خویش را به دست دشمن سپرد.” (مزامیر 78 : ۵٢ ، ۵٨ ، 60 ، ۶١). با این حال خداوند قومش را مطلقاً رها نساخت. هنوز کسی مانده بود که با یهوه دلش راست باشد؛ و هر از چند گاهی خداوند مردانی مؤمن و دلیر را می انگیخت تا فتنه بت پرستی را خاموش نموده، اسرائیلیان را از شر دشمنانشان رها سازد. لیکن هنگامی که رهایی بخش می مرد و قوم از قدرتشان خلع ید می شدند، به تدریج به سوی بتهایشان تمایل می یافتند. و بدین ترتیب داستان قهقرا و تأدیب، اعتراف و رهایی، بارها و بارها تکرار گردید.PA 497.3

    پادشاه بین النهوین، پادشاه موآب، و پس از آنان فلسطینیان، و کنعانیان حاروز، به رهبری سیسرا، به نوبت ستمگران بر قوم اسرائیل شدند. عُتنئیل، شمجر، ایهود، دیوره و باراق به عنوان رهایی بخشان اسرائیل برخواستند. اما دوباره “بنی اسرائیل در نظر خداوند شرارت کردند؛ و خداوند آنان را به دستان مدیان تسلیم کرد.” تا آن هنگام دست ستمگران به آرامی بر قبایل ساکن بخش شرقی اردن افتاده بود، لیکن در فاجعه کنونی آنان نخستین مصیبت دیدگان بودند. PA 498.1

    هنوز عمالیقیان در جنوب، و نیز مدیانی ها در مرزهای شرقی و صحراهای ماورای آن دشمنان تسلیم ناپذیر و بی رحم اسرائیلیان بودند. ملت دومی که به آن اشاره گردید در روزگار موسی تقریباً نابود شده بودند، اما پس از مدتی تعدادشان در اثر زاد و ولد به سرعت رشد نمود، پس پرشمار و نیرومند گشتند. آنان تشنه انتقام بودند؛ و حال که خداوند دست حمایت خود را از اسرائیل برداشته بود. وقت برای منظورشان بسیار مناسب می نمود. نه تنها قبایل شرق اردن، بل همه سرزمین از انتقام آنها رنج کشیدند. صحرا نشینان وحشی و بی رحم “مثل ملخ بی شمار” (داوران 6: ۵) دسته، دسته با گله ها و رمه هایشان به سرزمین آمدند. همچون طاعونی بلعنده در سرتاسر زمین، از رود اردن گرفته تا فلسطین پخش شدند. به محض رسیدن محصول آمدند، و تا هنگام برداشت آخرین میوه های زمین ماندند. مزارع را تهی کردند، ساکنین زمین را غارت کرده با آنان بدرفتاری نمودند، و پس از آن به صحرا بازگشتند. بدین ترتیب اسرائیل هایی که در بخش باز سرزمین سکنی گزیده بودند ناگزیر به ترک خانه های خود شدند تا در شهرهای محصور گرد آمده، در استحکامات پناه گیرند؛ حتی برخی در میان غارها و استحکامات سنگی واقع در میان کوهها به دنبال سرپناه بودند. این ستمگری هفت سال ادامه یافت، و پس از آن، همین که مردم با پریشانی و اندوه به سرزنشهای خداوند گوش فرادادند، و به گناهشان معترف گشتند خداوند مجدداً برای آنان یاوری برگزید.PA 498.2

    جدعون پسر یواَش بود، از قبیله منسی. بخشی که این خانواده بدان متعلق بود، از هیچ منسب برجسته ای برخوردار نبود، اما همه مردم خانواده یوشع را به دلیری می شناختند. گفته می شد از میان پسران شجاع وی، “هر یک مثال شاهزادگان بودند.” همگی آنان به جز یکی در نبردهایی که با مدیانی ها داشتند از پای درآمد بودند، و همان یکی باعث شده بود که نامش لرزه بر اندام مدیانی ها می انداخت. برای جدعون ندای آسمانی در رسید تا نجات دهنده مردمش گردد. در همان لحظه او مشغول کوبیدن خرمن گندم بود. مقدار ناچیزی از محصول پنهان شده بود، و او که جرأت نداشت آن چند دانه را در انظار مردم در خرمن کوب، بکوبد، به چرخشتی متوسل شده بود؛ زیرا که هنوز به فصل رسیدن انگور بسیار مانده بود، پس مردم به تاکستانها کمتر توجه می کردند. همچنان که جدعون در خلوت و سکوت مشغول کار بود با غمی جانکاه درباره وضعیت اسرائیل اندیشید، و راههای شکستن یوغ ستمگران بر مردم را با خود بررسی کرد. PA 499.1

    به ناگهان “فرشته خداوند” بر او ظاهر گشت و خطابش نمود: “ای مرد زورآور، یهوه با تو است.”PA 499.2

    وی پاسخ داد: “آه ای خداوند من، اگر یهوه با ماست، پس چرا این همه بر ما واقع شده است، و کجاست جمیع اعمال عجیب او که پدران ما برای ما ذکر کرده، و گفته اند که آیا خداوند ما را از مصر بیرون نیاورد؟ لیگن الان خداوند ما را ترک کرده، و به دست مدیان تسلیم نموده است.”PA 500.1

    پیام آور آسمانها در پاسخ گفت: “به این قوت خود برو و اسرائیل را از دست مدیان رهایی ده! آیا من تو را نفرستادم؟” جدعون خواستار نشانه ای شد تا اطمینا یابد فرشته عهدی که پیش از آن نیز برای اسرائیل کار کرده بود، به راستی او را فراخوانده است. فرشته خداوند که پیشتر با ابراهیم هم صحبت شده بود، اندکی درنگ کرد تا از مهمان نوازی وی بهره مند گردد؛ اکنون جدعون از پیام آور خداوند استدعا نمود که مهمان وی باشد. با شتاب به درون چادر رفت و از ذخیره اندکش یک بزغاله و چند قرص نان فطیر آورد و نزد فرشته گذاشت. اما فرشته از او درخواست کرد: “گوشت و قرصهای فطیر را بردار و بر روی آن صخره بگذار، و آب گوشت را بریز.” جدعون چنین کرد، آنگاه نشانه ای که او خواسته بود، ارائه گردید: فرشته با عصایی که در دست داشت، گوشت و قرصهای فطیر را لمس نمود، سپس شعله ای که از صخره بیرون جست، همه قربانی را به کام خود کشید. پس از آن فرشته از نظر ناپدید گشت. PA 500.2

    پدر جدعون، یواَش، که در ارتداد هم میهنانش سهیم بود، در سکونت خود، عفره، مذبح بزرگی برای بعل بنا کرده بود، که مردم شهر در آن مکان عبادت می نمودند. جدعون فرمان یافت آن مذبح را ویران کرده، بر روی سنگهای آن که هدایا ارزانی می شدند، قربانگاهی برای یهوه بنا نماید تا به خداوند قربانی ای تقدیم گردد. مسئولیت اهدای قربانی به کاهنان سپرده شده بود و در مذبح شیلوه امری ممنوع بود، اما همان کسی که مراسم آیینی را بنیان گذاشته بود، و همگی هدایا برای تقدیم به او عرضه می شدند، این قدرت را داشت که مقررات را تغییر دهد. رهایی اسرائیل باید در پی اعتراضی صادقانه بر علیه عبادت بعل انجام می پذیرفت. جدعون می بایست پیش از آغاز نبرد با دشمنان قومش، بر علیه بت پرستی اعلام نبرد نماید. PA 500.3

    رهنمود الهی، مؤمنانه انجام گرفت. او که آگاه بود اگر به شکل آشکار تلاشهایش را انجام دهد، با مخالفت روبرو خواهد شد، تصمیم گرفت به شکل نهانی مأموریتش را اجرا نماید؛ همه چیز در یک شب با کمک خادمینش انجام گردید. فردا صبح که مردم غفره برای اهدای هدایایشان به پای مذبح بعل رسیدند، خشمی سوزان سراسر وجودشان را فراگرفت. اگر یواش که از جریان حضور فرشته آگاه شده بود، جلوی مردم را نگرفته بود. بی شک جان جدعون را می گرفتند. یواش خطابشان کرد: “آیا شما برای بعل محاجه می کنید؟ و آیا شما او را می رهانید؟ هرکه بر او محاجه نماید، همین صبح کشته شود: و اگر او خدا است، برای خود محاجه نماید، چونکه کسی مذبح او را منهدم ساخته است. “اگر بعل نمی توانست از مذبح خود دفاع کند، چگونه می شد ازقدرت وی برای عبادت کنندگان خود اطمینان داشت؟ PA 500.4

    تمام افکار انتقام جویانه بر علیه جدعون به ناگهان ناپدید گشت؛ و هنگامی که شیپور نبرد را به صدا درآورد، مردان عرفه در میان اولین کسانی بودند که در صف اول جنگ حاضر شدند. پیکها به سوی قبایل خود، منسی، اشیر، زبولون و نفتالی گسیل شدند، و همگی به دعوت لبیک گفتند. PA 501.1

    جدعون هنوز جرأت نداشت بدون آنکه گواه بیشتری از فراخوانی خود توسط خداوند دریافت نماید خود را در رأس لشکر قرار دهد و اطمینان یابد که خداوند در همه حال با وی خواهد بود. پس دعا کرد: “اگر اسرائیل را بر حسب سخن خود به دست من نجات خواهی داد، اینک من در خرمنگاه، پوست پشمینی می گذارم و اگر شبنم فقط بر پوست باشد و بر تمامی زمین خشکی بود، خواهم دانست که اسرائیل را بر حسب قول خود به دست من نجات خواهی داد.” صبحدم پوستین نمور بود، لیکن زمین کاملاً خشک اما باز هم شکی پیش آمد، از آنجایی که پوستین پشمی طبیعتاً هر رطوبتی که در هوا است را به خود جذب می کند، این احتمال وجود داشت که نتیجه آزمون خطا بوده باشد. از این رو تقاضا نمود که نشانه خداوند نتیجه معکوس داشته باشد، با این تفاضا که احتیاط بیش از حد او موجب ناخشنودی خداوند نگردد. خواسته او برآورده شد. PA 501.2

    بدین ترتیب جدعون که اطمینان قلبی یافته بود، با نیروهایش به سوی نبرد با دشمن تاخت. “و اهل مدیان و عمالیور و جمیع بنی مشرق مثل ملخ، بی شمار در وادی (یزرعیل) ریخته بودند.” شمار تمام نیروهایی که جدعون تحت فرمان خود داشت تنها به سی و دو هزار نفر می رسید؛ لیک خداوند در رابطه با لشکر عظیم دشمن که در برابر وی صف آرایی کرده بود، فرمود: “قومی که با تو هستند، زیاده از آنند که مدعیان را به دست ایشان تسلیم نمایند، مبادا اسرائیل بر من فخر نموده، بگوید که دست ما، ما را نجات داد. پس الان به گوش قوم ندا کرده، بگو هر کس که ترسان و هراسان باشد از کوه جلعاد برگشته، روانه شود.” آنانی که خوش نمی داشتند با خطرات و سختی ها روبرو گردند، یا علایق دنیوی شان دل آنان را از کار خداوند به سوی خود می کشید، هیچ قدرنی به ارتشهای اسرائیل نمی افزودند. حضورشان تنها نشانه ای از ضعف بود.PA 501.3

    در یین اسرائیلیان قانونی وضع گشته بود که می گفت پیش از رفتن به نبرد این شهادت باید در سرتاسر لشکر اعلام گردد: “کیست که خانه نو بنا کرده، آن را تخصیص نکرده است؛ او روانه شده، به خانه خود برگردد، مبادا در جنگ بمیرد و دیگری آن را تخصیص نماید. و کیست که تاکستانی غرس نموده، آن را حلال نکرده است؛ او روانه شده، به خانه خود برگردد، مبادا در جنگ بمیرد. و کیست که دختری نامزد کرده، به نکاح در نیاورده است، او روانه شده، به خانه خود برگردد، مبادا در جنگ بمیرد. دیگری او را به نکاح درآورد.” پس از آن افسران و امرای ارتش باید چیزی بیشتر از دیگران به این شهادت می افزودند: “کیست که ترسان و ضعیف دل است؛ او روانه شد، به خانه اش برگردد، مبادا دل برادرانش مثل دل او گداخته شود.” (تثنیه ٢٠ : 5 — 8).PA 502.1

    از آنجا که تعداد آنان در مقایسه با دشمن اندک بود، جدعون از گفتن اعلام عادی خودداری نمود. از اینکه بگوید تعداد نفرات ارتش او بسیار زیاد است دچار بهت و حیرت شده بود. لیکن خداوند شاهد غرور و بی ایمانی موجود در قلب قوم خود بود. آنان که از دعوت جدعون به هیجان آمده بودند، آماده ثبت، نام در لشکر وی شدند، لیکن بسیاری با دیدن خیل عظیم مدیانی ها به وحشت افتادند. با این حال اگر اسرائیل پیروز شده بود، همانها به جای اینکه پیروزی را به خداوند منتسب نمایند، آن را به پای خود می نوشتند. PA 502.2

    جدعون از رهنمود خداوند پیروی نمود، و با دلی دردمند دید که تعداد بیست و دو هزار نفر یا چیزی بیش از دو سوم مجموع افرادش او را ترک کرده، راهی خانه هایشان شده اند. یک بار دیگر کلام خدا خطاب به او گفت: “باز هم قوم زیاده اند؛ ایشان را نزد آب بیاور تا ایشان را آنجا برای تو بیازمایم، و هر که تو را گویم این با تو برود، او همراه تو خواهد رفت، و هرکه با تو گویم این با تو نرود، او نخواهد رفت.” مردم با تصور یک پیشروی آنی به سوی دشمن به سوی کناره آب رهنمون شدند. چند نفری در حین راه رفتن، با شتاب، کمی آب در کاسه دستانشان ریختند و آن را نوشیدند؛ اما چیزی نگذشت که عده دیگری بر روی زانوانشان خم شده، با آسودگی از روی رودخانه شروع به نوشیدن کردند. تعداد آنهایی که آب را از دستانشان نوشیده بودند، سیصد نفر از مجموع ده هزار نفر بود؛ یا این وجود تنها همین افراد، برگزیده شدند؛ بقیه افراد مجاز بودند به خانه های خود باز گردند.PA 502.3

    اغلب شخصیت را می توان با ساده ترین واسطه ها آزمود. آنانی که به هنگام خطر مصمم بودند، تنها نیازهای خود را مرتفع نمایند، نمی توانستند به وقت ضرورت مورد اعتماد باشند. جایی برای تن آسایی و خود محوری در کار خداوند وجود ندارد. مردان برگزیده خداوند همان معدود افرادی بودند که خواست خود را ارجح بر تأخیر در انجام وظیفه خدا تشخیص ندادند. این سیصد نفر نه تنها از شجاعت و اتکای به نفس برخوردار بودند، بل مردان ایمان نیز بودند. آنان خود را هرگز تسلیم بت پرستی نکرده بودند. خداوند می توانست آنان را راهنمایی کرده، از طریق آنان رهایی را برای اسرائیل به ارمغان آورد. موفقیت در گرو تعداد نیست. برای خداوند فرقی ندارد که رهایی را از طریق معدود افرادی اعطا نماید با عده بی شماری مردم. چیزی که موجب جلال خداوند می گردد عده مردم نیست، بل شخصیت آنهایی است که خدمتش می نماید. PA 503.1

    اسرائیلیان بر روی پیشانی تپه ای مشرف بر مکان اردوگاه مهاجمان مستقر شدند. “و اهل مدیان و عمالیق و جمیع بنی مشرق مثل ملخ، بی شمار در وادی ریخته بودند؛ و شتران ایشان را مثل ریگ که بر کناره دریا بی حساب است شماره ای نبود.” (داوران ٧ : ١٢). فکر نبرد فردا، لرزه بر اندام جدعون افکند. اما شب هنگام خداوند با وی سخن گفت و به او اعلام فرمود به همراه فَورَه، غلامش، به اردوگاه مدیانی ها برود، و به چیزهایی که در آنجا گفته می شود گوش دهد تا قوت قلب یابد. او رفت، و در حالی که در تاریکی و سکوت انتظار می کشید، شنید سربازی، خواب خود را برای همراهش بازگو می نماید: “و هان گرده ای نان جوین در میان اردوی مدیان غلطانیده شده، به خیمه ای برخورد و آن را چنان زد که افتاد و آن را واژگون ساخت، چنان که خیمه بر زمین پهن شد.” آن دیگری در پاسخ چیزی گفت که قلب شنونده در اختفا را به شعف آورد: “این نیست جز شمشیر جدعون بن یواَش، مرد اسرائیلی، زیرا خدا مدیان و تمام اردو را به دست او تسلیم کرده است.” جدعون دریافت این صدای خداوند بود که از دهان مدیانی های غریبه با او سخن می گوید. به هنگام بازگشت به جمع سیصد مردی که در اختیار داشت، گفت: “برخیزید زیرا که خداوند مدیان و تمام اردو را به دست او تسلیم کرده است.”PA 503.2

    رهنمود خداوند طرح حمله را به او عرضه داشت، و او نیز بی درنگ تصمیم به اجرایش گرفت. سیصد مرد جنگ به سه گروه تقسیم شدند. به هر مرد یک شیپور و مشعلی داده شد که در سبویی خالی پنهان گشته بود. مردان در چنین وضعیتی به هنگام نزدیک شدن به اردوگاه دشمن از جهات مختلف مستقر شدند. در سیاهی مرگبار شب، علامت حمله جدعون، که نفیر شیپوری بود، سیصد مرد دلیر در شیپورهایشان دمیدند؛ سپس مشعلهای فروزانشان را از سبوهایشان بیرون آوردند، و با نعره های هولناک جنگجویانه به سوی دشمن هجوم بودند و فریاد برآوردند “شمشیر خداوند و جدعون”!PA 503.3

    لشکر خفته ناگهان از خواب جست. از هر گوشه ای نور مشعل های فروزان به چشم می خورد. از هر سویی نفیر شیپور به گوش می رسید که با فریادمهاجمین در هم آمیخته بود. مدیانی ها که خود در مقابل نیرویی خرد کننده می دیدند، از ترس قالب تهی کردند. از وحشت صدای فریادها، برای نجات جانشان پا به فرار گذاشتند و هم قطارانشان را با دشمن اشتباه گرفته، یکدیگر را قتل عام نمودند. همین که خبر پیروزی منتشر گشت، هزاران اسرائیلی که از جنگ به سوی خانه هایشان در حال بازگشت بودند، رجعت نموده، در کار تعقیب دشمن در حال فرارشان شرکت نمودند. مدیانی ها که به سوی اردن می رفتند، امیدوار بودند هر چه زودتر به قلمرو خود، یعنی آن سوی رود، برسند. در همین حین، جدعون و سیصد مردش “گرچه خسته بودند، لیکن تعقیب می کردند.” جدعون به سختی از رودخانه ای که پیشتر کرانه دیگرش فتح گشته بود، عبور نمود. جدعون از ربح و صلمونَع، سرداران تمامی لشکر دشمن، که به همراه پانزده هزار مرد جنگی خود می گریختند، پیشی گرفت، نیروهایشان به کل از هم گسسته بود، و رهبرانشان اسیر و سپس کشته شدند. PA 504.1

    در همین یک فقره شکست، چبزی در حدود یکصد و بیست هزار نفر از مهاجمان هلاک گردیدند. قدرت مدیان مضمحل شده بود، آنچنان که دیگر قادر نبودند بر علیه اسرائیل دست به جنگ بزنند. خبرها به سرعت در همه جا پیچید، یک بار دیگر خدای اسرائیل برای آنها جنگیده بود. هنگامی که اقوام دورا دورشان دریافتند چه ابزار ساده ای موجب برتری اسرائیل بر نیروی شهامت مردان جنگی شان گشته است، هیچ کلامی نمی توانست وحشتی که در دلشان افتاده بوده را توصیف نماید.PA 504.2

    رهبری را که خداوند برای سرنگونی مدیانی ها برگزید از هیچ منسب و مقامی در بین اسرائیل برخوردار نبود. او نه فرمانروا بود، نه کاهن و نه لاوی. حتی وی خود را در میان خانواده پدرش کمتر از دیگران می دانست. اما خداوند در او مردی یافت از جنس شجاعت و صداقت. او به خود اطمینان نداشت و تنها می خواست پیرو رهنمودهای خداوند باشد. خداوند همیشه برای کارهایش مردان مستعد را بر نمی گزیند، بلکه آنهایی را انتحاب می نماید که به بهترین وجهی می تواند از آنان استفاده کند. “و تواضع، پیشرو حرمت می باشد.” (مزامیر 15 : ٣٣). خداوند می تواند در میان آنانی که از ناتوانی خود به نیکی آگاه بوده، به او همچون رهبر و سرچشمه قدرتشان ایمان دارند، به موثرترین وجهی کار کند. او آنان را ما اتحاد ضعفهایشان به نیروی لایزال خود قدرتمند ساخته، با ارتباط دانایی اش به نادانی آنان، دانایشان می گرداند. اگر آنان فروتنی راستین را نگاه دارند، خداوند برای مردمش کارهای بیشتری خواهد کرد؛ اما تنها عده قلیلی هستند که می توانند پس از کسب مسئولیتها . موفقیتهای بزرگ، بی آنکه خودخواه شده، وابستگی شان به خداوند را فراموش نمایند، همچنان مورد اطمینان باقی بمانند. به این دلیل است که خداوند در گزینش ابزار انجام کارهایش از آنهایی که دنیا محترم، بزرگ، مستعد و هوشمندشان می داند، می گذرد. آنان اغلب بیش از حد نسبت به خود مغرور و مطمئن هستند. آنان با خود داری از مشورت جویی از خداوند، احساس رقابت در قدرت می نمایند.PA 504.3

    با قدرت خداوند، همان عمل ساده شیپور نوازی ارتش یوشع به دور دیوارهای اریحا، و گروه کوچک جدعون در برابر لشکر عظیم مدیان، برای سرنگونی نیروی و دشمنانش موثر افتاد. کامل ترین ساز و کارهایی که تاکنون انسان طراحی کرده است، به جز آنچه که ملهم از قدرت و خرد خداوند است، با شکست روبرو خواهند شد، در حالی که نومید کننده ترین شیو ها، هنگامی که شخصی از جانب خداوند منتصب می گردد و از ایمان و فروتنی برخوردار است، به توفیق دست می یابند. ایمان و اطمینان به خداوند و اطاعت از اراده او به همان اندازه برای جنگهای روحانی مسیحیان ضروری هستند که برای جدعون و یوشع در نبردهایشان با کنعانیان مهم بودند. خداوند با ظهور مکرر قدرتش به نفع اسرائیل، آنان را به سوی ایمان به خودش رهبری کرد، یعنی با اطمینان به کمک خواستن از وی در هر موقعیت اضطراری اینک او به همان اندازه مایل است در تلاشهای مردمش کار کرده، همچنان از طریق وسایل ضعیف، به دستاوردهای سترک توفیق یابد. همه آسمانها در انتظار خواهش ما برای خرد و نیروی او است. خداوند “می تواند به وسیله آن نیرو که در ما فعال است، بی نهایت فزونتر از هر آنچه بخواهیم یا تصور کنیم، عمل کند.” (افسسیان ٣ : ٢٠).PA 505.1

    جدعون از تعقیب دشمنان قوم بازگشت تا با سرزنشها و تهمتهای هم وطنان خود روبرو گردد. هنگامی که مردان اسرائیل را فراخوانده بود تا در برابر مدیانی ها تشکیل نیروی، جنگی دهند، قبیله افرایم از قافله عقب مانده بود. آنان به اقدامات او به چشم اعمالی خطرناک می نگریستند، و زمانی که جدعون برای ایشان فراخوانی ویژه ای نفرستاد، آنان نیز از این مسئله به عنوان بهانه ای سود جستند. اما هنگامی که خبر فتح و ظفر اسرائیل به آنها رسید، افرائیمیان احساس حسادت کردند زیرا از آن سهمی نداشتند. پس از تار و مار کردن مدیانی ها، با رهنمود جدعون، مردان افرایم کرانه اردن را تصرف نمودند تا بدین ترتیب از فرار دشمن جلوگیری کنند. با این تدبیر تعداد زیادی از افراد دشمن به هلاکت رسیدند که دو شاهزاده، غراب و ذئب در میانشان بودند. مردان افرایم به نبرد ادامه داده، به تکمیل پیروزی آن کمک کردند. با این وجود، هنوز خشمگین و حسود بودند، آنچنان که گویی جدعون با اراده و داوری خود اقدام به این عمل نموده است. آنان دست خداوند را در این پیروزی اسرائیل تشخیص نمی دادمد، قدرت و عطوفت او را در رهایی شان ارج نمی نهادند؛ و همین حقیقت اثبات نمود که چرا به عنوان وسیله خداوند برگزیده نشدند.PA 505.2

    در حالی که، با غنائم فتح و ظفر باز می گشتند، با خشم به جدعون خطاب نمودند: “این چه کار است که به ما کرده ای که چون برای جنگ به یان می رفتی ما را نخواندی؟” جدعون گفت: “الان من بالنسبه به کار شما چه کردم؟ مگر خوشه چینی افرایم از میوه چینی ابیغزر بهتر نیست؟ به دست شما خدا دو سردار مدیان، یعنی غراب و ذئب را تسلیم نمود و من مثل شما قادر بر چه کار بودم؟”PA 506.1

    روحیه حسادت شاید به آسانی بتواند از یک نسیم تا حد یک نبرد بوزد و موجب خونریزی و کشمکش گردد، اما پاسخ فروتناته جدعون خشم مردارن افرایم را فرونشاند و آنان با صلح و صمیمیت به خانه هایشان بازگشتند. جدعون به وقت جنگ “مرد زورآور” و درجایی که بحث اصول در میان بود ثابت قدم و و بی انعطاف بود، لیکن او توانست روحیه فروتنی و ادب را که به ندرت دیده می شود، به ظهور برساند. PA 506.2

    مردم اسرائیل که از رهاییشان از شر مدیانی ها شاکر و سپاسگرار بودند، نه تنها به جدعون پیشنهاد پادشاهی دادند، بل گفتند تاج و تخت از آن پس به نوادگان وی تعلق خواهد داشت. این پیتنهاد نقض آشکار و کامل اصول حکومت دینی بود. خداوند پادشاه اسرائیل بود، از این رو اتتخاب یک انسان در مسند وی، انکار فرمانروایی الهی به شمار می آمد. جدعون این حقیقت را تشخیص داد، پاسخ او اثبات می نماید که انگیزه های او چقدر شریف و راستین بودند. وی اعلام داشت: “من بر شما سلطنت نخواهم کرد، و پسر من بر شما سلطنت نخواهد کرد، خداوند بر شما سلطنت خواهد نمود.”PA 506.3

    لیکن جدعون به دام خطای دیگری افتاد که برای خانه و همه اسرائیل بلا به بار آورد. دوران آرامش که اغلب در پی تلاش و جد و جهد می آید، مملو از خطراتی است که نسبت به دوران کارزار بزرگتر هستند. این خطر به سراغ جدعون نیز آمد. روحیه ناآرامی بر او حکمفرما شد. تاکنون او از انجام فرامینی که از جانب خداوند به او داده شده بود، بسیار خشنود بود؛ لیکن اکنون، به جای اینکه منتظر راهنمای الهی باشد، خود شروع به طرح نقشه ها نمود. زمانی ارتش خداوند به این پیروزی شاخص دست یافت شیطان کوششهایش را دو چندان می نماید تا کار خداوند را سرنگون کند. بدین ترتیب بود که افکار و نقشه های فراوان به ذهن جدعون خطور کردند، که منجر به گمراهی مردم اسرائیل گردیدند. PA 507.1

    از آنجا که به او فرمان داده شده بود که بر صخره ای که فرشته بر او ظاهر شده بود، قربانی ای اهدا نماید، جدعون نتیجه گیریی کرد که رسماً به عنوان کاهن منسوب گشته است. بی آنکه منتظر فرمان الهی بماند، تصمیم گرفت مکان مناسبی را فراهم آورده، نظام عبادی مشابهی با آنچه که در خیمه مقدس انجام می شد، پی ریزی نماید. با محبوبیت وسیعی که در میان مردم به نفع او وجود داشت، با هیج مشکلی در اجرای نقشه اش مواجه نشد. به درخواست او، تمام طلایی که از مدیانی ها به دست آمده بود. به عنوان سهم غنایم به او داده شد. حتی مردم اشیای گرانبهای دیگری را نیز گردآوردند که از آن جمله به ردای فاخر و زیبای شاهزادگان مدیان می توان اشاره کرد. جدعون از موادی که اینگونه تزیین شده بودند، یک ایفود و یک سینه آویز، درست همچون آنهایی که کاهنان اعظم بر تن داشتند، برای خود ساخت. این عمل وی برای او و خانواده اش و نیز همه اسرائیل دامی افکند. این پرستش غیر مجاز نهایتاً منجر به فراموشی خداوند در نظر همه مردم گشت تا باز هم به بت پرستی تمایل یابند. پس از مرگ جدعون، بسیاری از مردم که شامل افراد خانواده خود او نیز می شدند، به این ارتداد پیوستند. قوم از طریق همان مردی که زمانی بنای بت پرستتی آنان را سرنگون کرده بود، از خداوند دور شد. PA 507.2

    عده معدودی هستند که آگاهند دامنه اعمال و گفتارشان چه نفوذ گسترده ای دارد. چه بسیارند والدینی که گناهان ایشان حتی پس از مرگشان تأثیرات فاجعه باری بر فرزندانشان و فرزندان فرزندانشان برجا می گذارند. هر کسی بر دیگری اعمال نفوذ می کند، پس همه باید در برابر نتایج این تأثیرات پاسخگو باشند. کلام و عمل دارای نیروی بیان هستند، و این دو عامل پس از سالیان سال تاثیر حیات ما را نشان می دهند. بی شک تأثیر گفتار و رفتار ما به شکل برکت یا نفرین به سمت ما انعکاس می یابند، این حقیقت به زندگی هیبت وحشتناکی می دهد، پس باید با فروتنی و در دعا به سوی خداوند برویم چون او ما را راهنما خواهد بود. PA 507.3

    برای آنانی که در بالاترین مقامها گمارده شده اند احتمال انحراف وجود دارد. حکیم تریها نیز خطا می کنند؛ شاید قوی ترینها نیز لغزش پیدا کنند. ما نیاز داریم نوری از فراز سرمان دائماً بر راه پیش رویمان بتابد. امنیت ما در گرو ایمان به راه روشنی است که ما را به سوی اویی می برد که گفته است: “از پی من بدایید!”PA 508.1

    پس از مرگ جدعون، “بنی اسرائیل برگشته، در پیروی بعلها زنا کردند، و بعل بَرِیت را خدای خود ساختند. و بنی اسرائیل یهوه، خدای خود را که ایشان را از دست جمیع دشمنان ایشان از هر طرف رهایی داده بود، به یاد نیاوردند. و با خاندان یَرتعل جدعون موافق همه احسانی که با بنی اسرائیل نموده بود، نیکویی نکردند.” قوم اسرائیل که همه دین خود به جدعون، داور و رهایی بخششان، را از یاد برده بودند، پسر حرامزاده وی اَبیمَلِک، را به عنوان پادشاه خود پذیرفتند، یعنی کسی که برای حفظ قدرتش، همه را به جز فرزندان قانونی جدعون کشت. هنگامی که انسانها از ترس خداوند جدا می کردند، دیگر فاصله چندانی با جدایی از سرفرازی و درستکاری ندارند. تجلیل از محبت و مهربانی خداوند منجر به تجلیل از آنانی خواهد شد که، همچون جدعون، به عنوان وسیله ای برای برکت به قوم او مورد استفاده قرار می گیرند. شیوه بی رحمانه اسرائیل در قبال خانواده جدعون همان چیزی بود که می شد از مردمانی که نسبت به خداوند ناشکری شان را به این حد بیان نموده اند، انتظار داشت. PA 508.2

    پس از مرگ ابیمک، فرمان داورانی که خداترس بودند، برای زمانی باعث شد که بت پرستی به چالش کشیده شود، اما به زودی مردم به سوی اعمال مرتدانه جوامع پیرامونشان بازکنند. در میان قبایل شمالی، خدایان سوریه و صیدون پرستندگان فراوانی داشتد. در جنوب غرب، بتهای فلسطینی، و در شرق بتهای موأب و آمون قلوب قوم اسرائیل را از خداوند پدرانشان به خود معطوف داشتند. لیکن ارتداد به سرعت مکافاتش را در پی داشت. آمونیان با تسلیم قبایل غربی، از رود اردن گذشته، به قلمرو یهودا و افرایم هجوم بردند. فلسطینیان از دشتهایشان در مجاورت دریا، از غرب برخاسته، به هر گوشه و کناری که رفتند، آنجا را به آتش کشیده، چپاول کردند. اسرائیل دوباره خود را در برابر نیروی دشمنان بی رحمش تنها و بی کس یافت. PA 508.3

    باز هم قوم در پی یاری اویی که بسیار از یاد رفته و بی حرمت شده بود، شتافتند. “و بنی اسرائیل نزد خداوند فریاد برآورده، گفتند به تو گناه کرده ایم، چونکه خدای خود را ترک کرده، بَعِل را عبادت نمودیم.” لیکن غم فراوانشان دلیلی خوبی برای توبه آنان به شمار نمی آمد. مردم از آن جهت عزادار بودند که گناهانشان موجب نزول بلایای بسیار برای آنان شده بود، نه آنکه از زیر پا گذاشتن قانون مقدس خدا و بی حرمتی به او پشیمان شده باشند. توبه راستین چیزی بیش از غمگین بودن است. معنی آن یک تغییر مسیر مصممانه از گناه و شررات است. PA 509.1

    خداوند از طریق یکی از پیامبرانش به آنان پاسخ داد: “آیا شما را از مصریان و اموریان و بنی عمون فلسطینیان رهایی ندادم؟ و چون صیدونیان و عمالیقیان و معونیان بر شما ظلم کردند، نزد من فریاد برآوردید و شما را از دست ایشان رهایی دادم. لیکن شما مرا ترک کرده، خدایان غیر را عبادت نمودید، پس دیگر شما را رهایی نخواهم داد. بروید و نزد خدایانی که اختیار کرده اید، فریاد برآورید، و آنها شما را در وقت تنگی رهایی دهند.” این کلام صادقانه و هولناک ذهن ما را به سوی صحنه دیگری معطوف می نمایند، روز بزرگ داوری نهایی، زمانی که محرومان از محبت خداوند، و نومیدان از فیض او باید رو در روی عدالت او قرار گیرند. در آن محکمه آنهایی باید حساب پس دهند که استعداد زمان، منابع، و هوش خداداد را خرج خدایان دنیا کرده اند. آنان برای در پی گرفتن راه آسودگی و لذات دنیوی، دوست حقیقی و پرمحبت خود را از یاد برده اند. هر از چند گاهی تصمیم گرفتند که به سوی خدا باز کردند، اما دنیا با نادانی ها و فریبهایش، توجه آنان را به خود جذب نمود. تفریحات پوچ، فخر لباس، و اشتهای بی حد و حصر دلها را سخت، و وجدان و آگاهی را از پا درآورند، آنگونه که صدای حقیقت دیگر شنیده نشد. وظیفه خوار و حقیر شد. ارزشهای جاودان به آرامی فراموش شدند، تا آنجا که دلها میل فدا شدن در راه اویی که این همه در راه انسان داده است را از دست دادند. اما به هنگام برداشت محصول، همان را که کاشته اند، درو خواهند کرد. PA 509.2

    خداوند می گوید: “زیرا که چون خواندم، شما ابا نمودید و دستهای خود را افراشتم و کسی اعتنا نکرد. بلکه تمامی نصیحت مرا ترک نمودید و توبیخ مرا نخواستید ... چون خوف مثل باد تند بر شما عارض شود، و مصیبت مثل گردباد به شما در رسد، حینی که تنگی و ذیق بر شما آید. آنگاه مرا خوانده لیکن اجابت نخواهم کرد، و صبحگاهان مرا جستجو خواهند نمود اما مرا نخواهند یافت. چونکه معرفت را مکروه داشتند، و ترس خداوند را اختیار ننمودند، و نصیحت مرا بسنده نکردند، و تمامی توبیخ مرا خوار شمردند، بنابراین از میوه طریق خود خواهند خورد، و از تدابیر خویش سیر خواهند شد.”، “اما هرکه مرا بشنود در امنیت، ساکن خواهی بود، و از ترس بلا مستریح خواهد ماند.” (امثال ١ : 24 - 31 ، 33).PA 509.3

    اکنون اسرائیلیان با فروتنی به نزد خداوند آمدند. “پس ایشان خدایان غیر را از میان خود دور کرده، یهوه را عبادت نمودند، و دل او به سبب تنگی اسرائیل محزون شد.” آه! عطوفت خداوند ما که از پی دردی مدید می آید! هنگامی که قوم او گناهانی که حضور وی را در میان آنان متوقف کرده بود، کنار گذاشتند، دعاهایشان را شنید و به یکباره برای آنان آغاز به کار کرد.PA 510.1

    رهایی بخش آنان این بار در شخصیت فردی به نام یفتاح متجلی شد که از خاندان جدعون بود، و با جنگی که بر علیه آمونیان به راه انداخت، قدرتشان را در هم کوبید. تا آن زمان، اسرائیل به مدت هجده سال از ستم دشمنانش در رنج بود، لیکن باز هم آن درس آموخته به فراموشی سپرده شد.PA 510.2

    همین که مردم به روش شرارت بارشان بازگشتند، خداوند اجازه داد که باز هم در ستم دشمنان مقتدرشان، فلسطینیان، گرفتار آیند. سالهای سال دائماً مورد هجوم و تجاوز قرار گرفتند، حتی در مواقعی کاملاً تحت فرمان این اقوام جنگجوی بی رحم درآمدند. با آن بت پرستان آمیختند و در خوشی و عبادت دوشادوششان شرکت جستند، تا آنجا که به نظر می رسید در روحیه و منافعشان یکی از آنان شده اند. پس از آن، این به ظاهر دوستان اسرائیل گزنده ترین دشمنانشان گشتند. و از هیچ کاری دریغ نکردند تا کارشان را برای همیشه تمام کنند. PA 510.3

    همچون اسرائیل، بسیار پیش می آید مسیحیان نیز خود را تسلیم تاثیر دنیا نموده، اصول و رسوم آن را تأیید می نمایند، تا دوستی بی خدایان را از دست ندهند؛ اما در پایان می بینند که این دوستان ظاهری از بدترین دشمنانشان هم بدترند. کتاب مقدس به سادگی می آموزد هیچ هماهنگی ای نمی تواند بین قوم خدا و دنیا باشد. “ای برادران، از اینکه دنیا از شما نفرت دارد تعجب نکنید.” (اول یوحنا ٣ : ١٣). ناجی ما می گوید: “اگر دنیا از شما نفرت دارد، به یاد داشته باشید که پیش از شما از من نفرت داشته است.” (یوحنا ١۵ :١٨). شیطان از ظریق خدانشناسان و تحت لوای دوستی های متظاهرانه کار می کند، تا قوم خدا را برای گناه کردن تطمیح نموده، آنان را از وی جدا کند؛ و آنگاه که سازمان دفاعی شان برداشته شد، عمالش را بر ضد آنان گسیل می دارد تا کاملاً هستی شان را تباه گردانند.PA 510.4

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents