Ο Παύλος, Πρόθυμος Υπηρέτης

Πλάι στην πίστη και στην πείρα των Γαλιλαίων μαθητών που είχαν συντροφεύσει το Χριστό, προστέθηκαν στο ευαγγελιστικό έργο η διάπυρη ζωτικότητα και η διανοητική δυνα-μικότητα ενός ραββίνου της Ιερουσαλήμ. Ρωμαίος πολίτης, γεννημένος σε μια εθνικιστική πόλη, Εβραίος όχι μόνο στην καταγωγή, αλλά με ισόβια διαπαιδαγώγηση, πατριωτική α-φοσίωση και θρησκευτική πίστη, μορφωμένος στα Ιεροσό-λυμα από το διαπρεπέστερο των ραββίνων, και εκπαιδευμένος σε όλους γενικά τους νόμους και στις παραδόσεις των πατέρων, ο Σαούλ της Ταρσού συμμεριζόταν βαθύτατα την περηφάνια και τις προκαταλήψεις του έθνους του. Νέος α-κόμη, είχε εκλεγεί τιμητικό μέλος του ανώτατου δικαστικού σώματος. Θεωρείτο άνθρωπος που υποσχόταν πολλά, ένας ζηλωτής και υπερασπιστής της αρχαίας πίστης.XE 54.3

Στις θεολογικές σχολές της Ιουδαίας ο λόγος του Θεού είχε τεθεί κατά μέρος χάρη των ανθρώπινων θεωριών. Με τις ερμηνείες και τις παραδόσεις των ραββίνων, έχασε τη δύνα- μή του. Η αυτοεξύψωση, η αγάπη της κυριαρχίας, η ζηλόφθονη υπεροψία, η μισαλλοδοξία και η περιφρονητική περηφάνια ήταν οι επικρατούσες αρχές και τα κίνητρα αυτών των δασκάλων.XE 54.4

Για την ανωτερότητά τους οι ραββίνοι καυχώντο όχι μόνο στους αλλογενείς αλλά και στις δικές τους λαϊκές μάζες. Με το οργίλο μίσος που έτρεφαν για τους Ρωμαίους δυνάστες τους, υπέθαλπαν την αποφασιστικότητα να επανακτήσουν με τη δύναμη των όπλων την εθνική τους ανωτερότητα. Τους οπαδούς του Ιησού, των οποίων το ειρηνικό άγγελμα ήταν τόσο αντίθετο προς τα δικά τους φιλόδοξα σχέδια, τους μισούσαν και τους θανάτωναν. Στην καταδίωξη αυτή ο Σαούλ ήταν ένας από τους δριμείς και ανηλεείς πρωταγωνιστές.XE 55.1

Στις αιγυπτιακές στρατιωτικές σχολές ο Μωυσής είχε δι-δαχθεί το νόμο της βίας, και η διδαχή αυτή είχε τόσο επηρε-άσει το χαρακτήρα του, ώστε απαιτήθηκαν σαράντα χρόνια γαλήνης και επικοινωνίας με το Θεό και τη φύση για να κα-ταστεί κατάλληλος για την ηγεσία του Ισραήλ με βάση το νόμο της αγάπης. Το ίδιο μάθημα έπρεπε να διδαχθεί και ο Παύλος.XE 55.2

Στην πύλη της Δαμασκού η οπτασία του Εσταυρωμένου μετέβαλε εξολοκλήρου την πορεία της ζωής του. Ο διώκτης μεταβλήθηκε σε οπαδό, ο δάσκαλος έγινε μαθητής. Οι ζοφε-ρές ημέρες που πέρασε στην απομόνωση της Δαμασκού ήταν ολόκληρα χρόνια στην εμπειρία του.XE 55.3

Τα γραπτά της Παλαιάς Διαθήκης, φυλαγμένα όπως ήταν στη μνήμη του, έγιναν η σπουδή του, και ο Χριστός έγινε ο δάσκαλος του. Γι’αυτόν η μοναξιά της φύσης έγινε ένα σχο-λείο. Πήγε στην έρημο της Αραβίας για να μελετήσει εκεί τις Γραφές και να μάθει περισσότερα για το Θεό. Κένωσε την ψυχή του από τις προκαταλήψεις και τις παραδόσεις που είχαν διαμορφώσει τη ζωή του, και έπαιρνε τη διαπαιδαγώ-γηση από την Πηγή της αλήθειας.XE 55.4

Η κατοπινή ζωή του εμπνεόταν από τη μοναδική αρχή της αυτοθυσίας που είναι η υπηρεσία της αγάπης. Ο Παύλος έλεγε: «Χρεώστης είμαι προς Έλληνάς τε και βαρβά- ρους, σοφούς τε και ασόφους.» «Η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς.” (Ρωμ. 1:14, Β’Κορ. 5:14).XE 55.5

Μεγαλύτερος από όλους τους ανθρώπινους δασκάλους, ο Παύλος καταδεχόταν να εκτελεί τις ταπεινότερες δουλειές παράλληλα με τα ανώτερα καθήκοντά του. Αναγνώριζε τη χρησιμότητα της χειρονακτικής εργασίας, το ίδιο όπως και της πνευματικής, και για τη συντήρησή του καταγινόταν με τη βιοτεχνία. Ασχολείτο με την τέχνη της σκηνοπηγίας, ενώ καθημερινά κήρυττε το ευαγγέλιο στα μεγαλύτερα κοσμοπολιτιστικά κέντρα. Αποχαιρετώντας τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, είπε: «Αι χείρες αύται υπηρέτησαν εις τας χρείας μου και εις τους όντας μετ’εμού.” (Πράξ. 20:34).XE 56.1

Προικισμένη με ανώτερα πνευματικά χαρίσματα, η ζωή του Παύλου φανέρωνε τη δύναμη μιας σπάνιας σοφίας. Αρχές με βαθύτατη σημασία, αρχές αγνοούμενες από τις μεγαλύτερες διάνοιες της εποχής του παρουσιάζονταν στις διδασκαλίες του και εφαρμόζονταν υποδειγματικά στη ζωή του. Κατείχε την εξοχότερη εκείνη σοφία που κινητοποιεί τη διορατικότητα και τα συμπαθητικά αισθήματα της καρδιάς, τη σοφία που φέρει τον άνθρωπο σε επαφή με το συνάνθρωπο και που τον καθιστά ικανό να αφυπνίζει τα καλύτερα ψυχικά τους γνωρίσματα και να τους εμπνέει για να ζήσουν μια ανώτερη ζωή.XE 56.2

Ακούστε τα λόγια που απευθύνει στους ειδωλολάτρες κα-τοίκους στα Λύστρα καθώς τους δείχνει τον αποκαλυμμένο στη φύση Θεό, την πηγή κάθε καλού πράγματος. Αυτός είναι ο «δίδων εις ημάς ουρανόθεν βροχάς και καιρούς καρ-ποφόρους, γεμίζων τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας η-μών.» (Πράξ. 14:17).XE 56.3

Παρατηρήστε τον στη φυλακή των Φιλίππων όπου, παρά το καταπονεμένο σώμα του, ο ύμνος της δοξολογίας διακόπτει την ησυχία του μεσονυκτίου. Μετά που ο σεισμός άνοιξε τις πόρτες της φυλακής, η φωνή του ακούγεται πάλι να απευθύνει λόγια χαράς στον ειδωλολάτρη δεσμοφύλακα: «Μη πράξης μηδέν κακόν εις σεαυτόν, διότι πάντες είμεθα εδώ», κάθε φυλακισμένος στη θέση του, συγκρατημένος από την παρουσία ενός συγκρατουμένου. (Πράξ. 16:28). Πά- νω σε αυτό, έχοντας ο φύλακας πεισθεί για την ύπαρξη της πίστης αυτής που ενίσχυε τον Παύλο, ζητάει να πληροφορηθεί τον τρόπο της σωτηρίας και ενώνεται μαζί με όλη την οικογένειά του με τον καταδιωκόμενο όμιλο των μαθητών του Χριστού.XE 56.4

Δείτε τον Παύλο στην Αθήνα, μπροστά στο συμβούλιο του Αρείου Πάγου να αντιμετωπίζει την επιστήμη με την επιστήμη, τη λογική με τη λογική και τη φιλοσοφία με τη φιλοσοφία. Προσέξτε πώς με λεπτότητα γεννημένη από θεία αγάπη, δείχνει τον Κύριο ως τον ‘Αγνωστο Θεό, τον οποίο οι ακροατές λάτρευαν χωρίς να γνωρίζουν. Και με λόγια παρ-μένα από ένα δικό τους ποιητή, Τον παρουσιάζει Πατέρα του οποίου αυτοί είναι τα παιδιά.XE 57.1

Ακούστε τον στην εποχή εκείνη του κοινωνικού ξεπεσμού, όταν τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ανθρώπου ήταν εντελώς άγνωστα, να εκθέτει τη μεγάλη αλήθεια της αν-θρώπινης συναδελφοσύνης, δηλώνοντας ότι ο Θεός «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, διά να κατοικώσιν εφ’όλον το πρόσωπον της γης».XE 57.2

Κατόπιν δείχνε πως, σε όλες τις διαπραγματεύσεις του Θεού με τον άνθρωπο, ρέει σαν χρυσή κλωστή η πρόθεση της χάρης και της ευσπλαχνίας Του. «Διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών, διά να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφίσωσιν Αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.” (Πράξ. 17:23,26,27).XE 57.3

Ακούστε τον στην αυλή του Φήστου, όταν ο βασιλιάς Αγρίππας, πεπεισμένος για την αλήθεια του ευαγγελίου ανα-φωνεί: «Παρ’ολίγον με πείθεις να γείνω Χριστιανός. Με τι ε-ξαιρετική ευγένεια απαντάει ο Παύλος δείχνοντας τις αλυσίδες με τις οποίες είναι δεμένος: «Ήθελον εύχεσθαι προς τον Θεόν, ουχί μόνον συ, αλλά και πάντες οι σήμερον ακούοντές με να γείνωσι και παρ’ολίγον και πάρα πολύ τοιούτοι οποίος και εγώ είμαι, παρεκτός των δεσμών τούτων.” (Πράξ. 26:28, 29).XE 57.4

Έτσι κύλησε η ζωή του, όπως ο ίδιος την περιγράφει: «Εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύ- νους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις. Εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι.» (Β’Κορ. 11:26,27).XE 57.5

Έλεγε ακόμη: «Λοιδορούμενοι, ευλογούμεν. Διωκόμενοι, υποφέρομεν. Βλασφημούμενοι, παρακαλούμεν.” «Ως λυπούμενοι, πάντοτε όμως χαίροντες. Ως πτωχοί, πολλούς ό-μως πλουτίζοντες. Ως μηδέν έχοντες, και τα πάντα κατέχοντες.” (Α’Κορ. 4:12,13, Β’Κορ. 6:10).XE 58.1

Στην υπηρεσία έβρισκε τη χαρά του, και περατώνοντας την επίμοχθη ζωή του, ρίχνοντας ένα βλέμμα στους αγώνες και στους θριάμβους της, μπορούσε να πει: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην.» (Β’Τιμ. 4:7).XE 58.2

Οι εξιστορήσεις αυτές είναι ζωτικής σημασίας. Για κανέναν άλλον δεν είναι σημαντικότερες από ό,τι για τους νέους. Ο Μωυσής αποποιήθηκε ένα επίδοξο βασίλειο, ο Παύλος τα προνομιακά πλούτη και τις τιμές που θα του πρόσφερε ο λαός του, προτιμώντας μια κοπιαστική ζωή στην υπηρεσία του Θεού. Για πολλούς η ζωή των ανδρών αυτών φαίνεται μόνο σαν μια ζωή θυσιών και απαρνήσεων. Αλλά πραγματικά τέτοια ήταν; Ο Μωυσής έκρινε τον ονειδισμό χάρη του Χριστού μεγαλύτερο πλουτισμό παρά τους θησαυρούς της Αιγύπτου. Ο Παύλος δήλωσε: «Εκείνα τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν. Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα, δια να κερδήσω τον Χριστόν.» (Φιλιπ. 3:7,8).XE 58.3

Στο Μωυσή είχε προσφερθεί το παλάτι του Φαραώ και ο μοναρχικός θρόνος. Μέσα σε εκείνες τις αρχοντικές αυλές ό-μως υπήρχαν οι αμαρτωλές τέρψεις που κάνουν τους αν-θρώπους να λησμονήσουν το Θεό. Αλλά αντί γι’αυτές προ-τίμησε «αγαθά διαμένοντα και δικαιοσύνη”. (Παρ. 8:18). Αντί να συνδεθεί με το αιγυπτιακό μεγαλείο. διάλεξε να ενώσει τη ζωή του με την πρόθεση του Θεού. Αντί να νομοθετεί δια-τάγματα για την Αίγυπτο, θέσπιζε, καθοδηγούμενος από το Θεό, νομοθετήματα για ολόκληρο τον κόσμο. Έγινε το όργανο του Θεού που μετέδωσε στους ανθρώπους τις αρχές εκείνες που αποτελούν τη διαφύλαξη τόσο της οικογένειας όσο και της κοινωνίας, που αποτελούν το θεμέλιο λίθο της εθνικής ευημερίας - αρχές οι οποίες αναγνωρίζονται σήμερα από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στον κόσμο, σαν βάση για ό,τι το καλύτερο ενδείκνυται στα ανθρώπινα διακυβερνητικά συστήματα.XE 58.4

Το μεγαλείο της Αιγύπτου έγινε στάχτη. Η δύναμη και ο πολιτισμός της παρήλθαν. Το έργο του Μωυσή όμως δεν μπορεί ποτέ να παρέλθει. Οι μεγάλες αρχές της δικαιοσύνης, για την εγκαθίδρυση των οποίων διέθεσε τη ζωή του, είναι αιώνιες.XE 59.1

Του Μωυσή η ζωή με τους μόχθους και τις φροντίδες που πίεζαν την ψυχή του, ακτινοβολούσε από την παρουσία Εκείνου ο οποίος είναι «διακρινόμενος μεταξύ μυριάδων”, «και Αυτός όλος επιθυμητός». (Άσμα 5:10,16). Με το Χριστό μαζί στις περιπλανήσεις της ερήμου, με το Χριστό μαζί στο Όρος της Μεταμόρφωσης, και με το Χριστό στις ουράνιες αυλές, η ζωή του ήταν μια ζωή που πρόσφερε και δεχόταν ευλογίες στη γη αυτή, και που τιμάται στον ουρανό.XE 59.2

Το ίδιο και ο Παύλος στις πολλαπλές εργασίες του υπο-βασταζόταν από την ενισχυτική δύναμη της παρουσίας Του. Έλεγε: «Τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντος με Χρι-στού.” «Τίς θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις, ή στενοχωρία, ή διωγμός, ή πείνα, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα . . . Αλλ’εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς. Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε ύψος ούτε βάθος, ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.” (Φιλιπ. 4:13, Ρωμ. 8:35-39).XE 59.3

Υπάρχει όμως μια μελλοντική χαρά στην οποία απέβλεπε ο Παύλος ως αμοιβή των κόπων του, η ίδια εκείνη χαρά για την οποία ο Χριστός υπέμεινε το σταυρό και καταφρόνησε0 την αισχύνη, η χαρά τού να δει τους καρπούς του έργου του. Στους πιστούς της Θεσσαλονίκης έγραψε:XE 59.4

«Τίς η ελπίς ημών, ή η χαρά, ή ο στέφανος της καυχήσεως; ή ουχί και σεις έμπροσθεν του Κυρίου ημών Ιησού Χρι-στού εν τη παρουσία Αυτού; Διότι σεις είσθε η δόξα ημών και η χαρά.” (Β’Θεσ. 2:19,20).XE 60.1

Ποιος μπορεί να υπολογίσει τα παγκόσμια αποτελέσματα του ισόβιου έργου του Παύλου; Από όλες εκείνες τις ευεργε-τικές επιπτώσεις που ανακουφίζουν από τα βάσανα, που καταπραΰνουν τη λύπη, που αναχαιτίζουν το κακό, που α-νυψώνουν τη ζωή από τον εγωκεντρισμό και τον αισθησια-σμό, και την ομορφαίνουν με την ελπίδα της αθανασίας, πό-σες οφείλονται στους κόπους του Παύλου και των συνεργα-τών του, καθώς έκαναν το ταξίδι τους με το ευαγγέλιο του Υιού του Θεού από την Ασία μέχρι τις ευρωπαϊκές ακτές;XE 60.2

Ποια αξία υπολογίζεται στη ζωή οποιουδήποτε ατόμου που υπήρξε όργανο του Θεού στο να κινητοποιήσει τέτοιες ευλογημένες επιρροές; Ποια αξία θα απονεμηθεί όταν στην αιωνιότητα θα παρατηρηθούν τα αποτελέσματα ενός τέτοιου ισόβιου έργου;XE 60.3