Ο ΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

«Αποβλέποντες εις τον Ιησούν.”
(Εβρ. 12:2)

«Το όνομα Αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβου-λος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης.» (Ησ. 9:10).XE 63.1

Με το σταλμένο από το Θεό Δάσκαλο, ο ουρανός πρόσφερε στην ανθρωπότητα ό,τι είχε καλύτερο και ανώτερο. Ε-κείνος που συμμετείχε στα συμβούλια του Υψίστου, που παρευρισκόταν στο ενδότερο αγιαστήριο του αιώνιου Θεού, ήταν Εκείνος που είχε εκλεγεί για να αποκαλύψει αυτοπροσώπως στην ανθρωπότητα την επίγνωση του Θεού.XE 63.2

Με το Χριστό είχε επιτελεσθεί η επικοινωνία κάθε ακτίνας θεϊκού φωτός που έφθασε ποτέ στον αμαρτωλό κόσμο μας. Εκείνος ήταν ο οποίος είχε μιλήσει με όλους αυτούς που διά μέσου των αιώνων είχαν μεταδώσει το λόγο του Θεού στον άνθρωπο. Από Αυτόν προέρχονταν όλες οι έξοχες αρετές που αντανακλούσαν στη ζωή των ανώτερων και ευγενέστερων ανθρώπων. Η αγνότητα και η αγαθοεργία του Ιωσήφ, η πίστη, η πραότητα και η μακροθυμία του Μωυσή, η σταθερότητα του Ελισσαιέ, η έξοχη ακεραιότητα και αποφασιστικότητα του Δανιήλ, η ζέση και η αυτοθυσία του Παύλου, το πνευματικό και ψυχικό σθένος όλων αυτών των ανθρώπων, όπως και όλων των άλλων που έζησαν ποτέ σε αυτή τη γη, δεν ήταν παρά ανταύγειες από το απαύγασμα της δόξας Του. Σε Αυτόν βρισκόταν το τέλειο ιδανικό.XE 63.3

Για να αποκαλύψει το ιδανικό αυτό σαν το μόνο πραγμα-τοποιήσιμο γνώμονα, για να δείξει ως πού μπορεί να φθάσει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, τι μπορούν να γίνουν όλοι εκείνοι που Τον δέχονται - τη θεότητα μέσο της ενοικούσας ανθρω-πότητας - γι’αυτόν ακριβώς το λόγο ήρθε στον κόσμο ο Χρι-στός. Ήρθε για να δείξει πώς ταιριάζει στους ανθρώπους να εκπαιδεύονται σαν παιδιά του Θεού, δηλαδή πώς να εφαρ-μόσουν στη ζωή τους τις αρχές του ουρανού.XE 63.4

Το μεγαλύτερο δώρο του Θεού χορηγήθηκε για να ανα-πληρωθεί η μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου. Το Φως παρουσιάσθηκε τότε που το σκότος του κόσμου ήταν το πιο πυκνό. Με τις νόθες διδασκαλίες, οι σκέψεις των ανθρώπων είχαν προ πολλού στραφεί μακριά από το Θεό. Στα εκπαι-δευτικά συστήματα που επικρατούσαν, η ανθρώπινη φιλο-σοφία είχε πάρει τη θέση της θεϊκής αποκάλυψης. Αντί για το χορηγημένο από τον ουρανό κανόνα της αλήθειας, οι άν-θρωποι είχαν αποδεχθεί ένα γνώμονα της δικής τους επινό-ησης. Είχαν στραφεί από το φως της ζωής για να βαδίσουν επάνω στις σπίθες της φωτιάς που αυτοί είχαν ανάψει.XE 64.1

Χωρισμένοι από το Θεό, εξαρτώμενοι αποκλειστικά από την ανθρώπινη δύναμη, η δύναμή τους δεν ήταν παρά αδυ-ναμία. Ούτε και τον κανόνα ακόμη που οι ίδιοι είχαν θεσπίσει, ήταν σε θέση να τον εφαρμόσουν. Την έλλειψη της πραγματικής αρτιότητας την αναπλήρωναν με την απλή μορφή και την προσποίηση. Το φανταστικό έπαιρνε τη θέση του πραγματικού.XE 64.2

Κάπου-κάπου, εμφανίζονταν δάσκαλοι οι οποίοι υποδεί-κνυαν την πηγή της αλήθειας. Ορθές αρχές διατυπώνονταν και ανθρώπινες ζωές πιστοποιούσαν τη δυναμικότητά τους. Οι προσπάθειες αυτές όμως δε δημιουργούσαν εντυπώσεις διαρκείας. Παρατηρείτο μια βραχεία αναχαίτιση του ρεύματος του κακού, αλλά η ολισθηρή πορεία του δε διακοπτόταν. Οι Μεταρρυθμιστές αυτοί έμοιαζαν με φώτα που έλαμπαν στο σκοτάδι, χωρίς όμως να μπορούν να το διαλύσουν. «Οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως.» (Ιωάν. 3:19).XE 64.3

Την εποχή που ο Χριστός ήρθε στη γη, φαινόταν πως η ανθρωπότητα είχε φθάσει στο χαμηλότερο επίπεδό της. Και αυτά ακόμη τα θεμέλια της κοινωνίας είχαν υπονομευθεί. Η ζωή είχε γίνει ψεύτικη και επίπλαστη. Οι Ιουδαίοι, στερημένοι από τη δύναμη του λόγου του Θεού, έδιναν στον κόσμο παραδόσεις και θεωρίες που παρέλυαν το νου και νέκρωναν την ψυχή. Η «εν πνεύματι και αληθεία” λατρεία του Θεού είχε αντικατασταθεί από τη δόξα των ανθρώπων με μια ατέλειωτη σειρά ιεροτελεστιών που ήταν ανθρώπινα ιδιοσκευά- σματα. Παντού στον κόσμο όλα τα θρησκευτικά συστήματα έχαναν το κύρος που ασκούσαν επάνω στο νου και στην ψυχή. Αηδιασμένοι από τους μύθους και τις ψευτιές που απέβλεπαν στην εκμηδένιση της σκέψης, οι άνθρωποι στράφηκαν στην απιστία και στον υλισμό. Αδιαφορώντας τελείως για την αιωνιότητα, ζούσαν μόνο για το παρόν.XE 64.4

Όταν σταμάτησαν να αναγνωρίζουν τη Θεότητα, έπαυσαν και να εκτιμούν την ανθρωπότητα. Η αλήθεια, η τιμή, η ακεραιότητα, η εμπιστοσύνη, η ευσπλαχνία εξαφανίζονταν από τη γη. Ακατάσχετη απληστία και αδήφαγη φιλοδοξία δημιούργησαν τη γενική έλλειψη εμπιστοσύνης. Η ιδέα του καθήκοντος, της υποχρέωσης, της ενίσχυσης των αδυνάτων, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρώπινων δι-καιωμάτων είχαν απορριφθεί σαν όνειρα ή σαν παραμύθια. Οι κοινοί άνθρωποι θεωρούντο υποζύγια ή όργανα και σκα-λοπάτια για την εκπλήρωση της φιλοδοξίας. Τα πλούτη και η δύναμη, η μαλθακότητα και η εντρύφηση επιδιώκονταν ως ανώτατα αγαθά. Φυσικός εκφυλισμός, πνευματική αποχαύ-νωση, ψυχικός μαρασμός χαρακτήριζαν την εποχή εκείνη.XE 65.1

Καθώς τα χαμερπή πάθη και οι προθέσεις των ανθρώπων είχαν εκτοπίσει το Θεό από τη σκέψη τους, η παράληψη αυτή τους έκανε περισσότερο επιρρεπείς προς το κακό. Η επιρρεπής στην αμαρτία καρδιά απέδωσε στο Θεό τα δικά της χαρακτηριστικά, και αυτή η αντίληψη ενίσχυε τη δύναμη της αμαρτίας. Συνεπαρμένοι από την αυτοεντρύφηση, οι άν-θρωποι έφθασαν να θεωρούν το Θεό όμοιο με αυτούς, μια Ύπαρξη η οποία αποσκοπούσε στον αυτοδοξασμό, και της οποίας οι αξιώσεις απέβλεπαν στην ευχαρίστησή Του.XE 65.2

Οι κατώτερες τάξεις θεωρούσαν την Ανώτατη αυτή Ύπαρξη να διαφέρει ελάχιστα από τους καταδυνάστες τους, εκτός του ότι υπερτερούσε σε δύναμη. Σύμφωνα με τις ιδέες αυτές διαμορφωνόταν κάθε απόχρωση της θρησκείας. Κάθε μια από αυτές αποτελούσε σύστημα επαχθών απαιτήσεων. Με δωρήματα και με ιεροπραγίες οι προσκυνητές προσπαθούσαν να εξευμενίσουν το Θεό με σκοπό να εξασφαλίσουν την εύνοιά Του για τα δικά τους συμφέροντα. Μια τέτοια θρησκεία που δεν ασκούσε καμιά επιρροή στην καρδιά ή στη συνείδηση, δεν μπορούσε να είναι παρά ένας κύκλος από τύπους οι οποίοι ήταν κουραστικοί για τους ανθρώπους, και από τους οποίους αυτοί επιθυμούσαν να απαλλαγούν, παρεκτός για εκείνου του είδους τα κέρδη που τους πρόσφεραν. Έτσι, καθώς το κακό δυνάμωνε χωρίς αναχαίτιση, η εκτίμηση και η επιθυμία για το καλό ελαττώνονταν. Οι άνθρωποι είχαν χάσει την εικόνα του Θεού και λάμβαναν το διακριτικό των δαιμονικών δυνάμεων που τους κυβερνούσαν. Ολόκληρος ο κόσμος είχε καταντήσει ένας διεφθαρμένος κακότοπος.XE 65.3

Δεν απέμενε παρά μια μόνη ελπίδα για την ανθρώπινη φυλή: μια καινούργια ζύμη που να εισχωρήσει μέσα στα στοιχεία της ακατάστατης και διεφθαρμένης αυτής μάζας, να καταστεί εφικτή για την ανθρωπότητα η δύναμη μιας και-νούργιας ζωής, να αποκατασταθεί στον κόσμο η επίγνωση του Θεού.XE 66.1

Ο Χριστός ήρθε για να επανορθώσει την επίγνωση αυτή. Ήρθε για να παραμερίσει τις νόθες διδασκαλίες με τις οποίες είχαν παραποιήσει το Θεό εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι Τον γνώριζαν. Ήρθε για να φανερώσει τη φύση του νόμου Του, να αποκαλύψει με το δικό Του χαρακτήρα την ομορφιά της αγιοσύνης.XE 66.2

Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο με την επισωρευμένη αγάπη της αιωνιότητας. Σαρώνοντας τις κοπιαστικές απαιτήσεις με τις οποίες είχαν παραφορτώσει το νόμο του Θεού, απέδειξε ότι ο νόμος είναι ένας νόμος αγάπης, μια έκφραση της θεϊκής αγαθότητας. Απέδειξε ότι συνυφασμένη με την υπακοή στις αρχές του βρίσκεται η ευτυχία της ανθρωπότητας, και μαζί με αυτή η σταθερότητα που είναι το θεμέλιο και η δομή της ανθρώπινης κοινωνίας.XE 66.3

Απέχοντας από του να επιβάλει αυθαίρετες απαιτήσεις, ο νόμος του Θεού δόθηκε στους ανθρώπους σαν περίφραξη και ασπίδα. Οποιοσδήποτε αποδέχεται τις αρχές του, είναι προφυλαγμένος από το κακό. Η πιστότητα στο Θεό συνε-πάγεται την πιστότητα στον άνθρωπο. Με αυτό τον τρόπο ο νόμος περιφρουρεί τα δικαιώματα και την ατομικότητα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Συγκρατεί τους ισχυρούς από του να καταδυναστεύουν, και τους υποτελείς από του να παρακού-ουν. Διασφαλίζει την ανθρώπινη ευημερία τόσο στον κόσμο αυτό, όσο και στον επόμενο. Γι’αυτούς που είναι υπάκουοι, αποτελεί την υπόσχεση της αιώνιας ζωής, επειδή εκφράζει τις αρχές που μένουν αιώνιες.XE 66.4

Ο Χριστός ήρθε για να δείξει την αξία των θεϊκών αρχών, αποκαλύπτοντας τη δυναμικότητά τους για την αναγέννηση της ανθρωπότητας. Ήρθε για να διδάξει με ποιον τρόπο οι αρχές αυτές μπορούν να αναπτυχθούν και να εφαρμοσθούν.XE 67.1

Για το λαό της εποχής εκείνης, η αξία κάθε πράγματος προσδιοριζόταν από την εξωτερική του εμφάνιση. Όσο η θρησκεία παράκμαζε σε δυναμικότητα, τόσο αυξανόταν σε επιδεικτικότητα. Οι εκπαιδευτές του καιρού εκείνου προσπα-θούσαν να προκαλέσουν το σεβασμό με την επίδειξη και τη φιγούρα. Σε όλα αυτά η ζωή του Χριστού παρουσίαζε μια χτυπητή αντίθεση. Η ζωή Του αποδείκνυε την αχρηστία των πραγμάτων εκείνων τα οποία οι άνθρωποι θεωρούσαν α-παραίτητα.XE 67.2

Γεννημένος σε ένα περιβάλλον πολύ απλοϊκό, συμμεριζόμενος το σπίτι και το φαγητό ενός αγρότη και το επάγγελμα ενός βιοτέχνη, ζώντας στη σκιά, ταυτίζοντας τον εαυτό Του με τους άγνωστους βιοπαλαιστές του κόσμου, κάτω από αυτές τις συνθήκες και μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Χριστός ακολούθησε το θεϊκό σχέδιο της εκπαίδευσης. Δεν αναζήτησε τα σχολεία της εποχής Του που μεγαλοποιούσαν τα μικροπράγματα και υποτιμούσαν τα μεγαλόπρεπα. Τη μόρφωσή Του την απέκτησε κατευθείαν από τις πηγές τις προσδιορισμένες από τον ουρανό: τη χρήσιμη εργασία, τη μελέτη των Γραφών και της φύσης, και από τις εμπειρίες της ζωής - τα μαθητικά αυτά βιβλία του Θεού, τα γεμάτα διδα-σκαλία για όλους όσοι στρέφονται σε αυτά με πρόθυμα χέρια, με καθαρά μάτια και με νοήμονα καρδιά.XE 67.3

«Το δε παιδίον ηύξανε και ενεδυναμούτο κατά το πνεύμα, πληρούμενον σοφίας. Και χάρις Θεού ήτο επ’Αυτό.” (Λουκά 2:40)XE 67.4

Έτσι προετοιμασμένος, προχωρούσε στην αποστολή Του για την κάθε στιγμή της επαφής Του με τους ανθρώπους, ασκώντας επάνω τους μια ευλογημένη επιρροή, μια μεταπλαστική δύναμη, τέτοια που ο κόσμος δεν είχε γνωρίσει.XE 67.5

Αυτός που προσπαθεί να μεταβάλει την ανθρωπότητα, πρέπει ο ίδιος να κατανοεί την ανθρωπότητα. Μόνο με τη συμπάθεια, την πίστη και την αγάπη μπορούν οι άνθρωποι να έρθουν σε εφικτή απόσταση και να ανυψωθούν. Στο σημείο αυτό ο Χριστός ξεχωρίζει ως πρυτανεύων δάσκαλος. Από όλους όσοι έζησαν στη γη, Αυτός είναι μόνο που έχει τέλεια κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής.XE 68.1

«Δεν έχομεν αρχιερέα» - δηλαδή πρωτοδάσκαλο, επειδή οι ιερείς ήταν και δάσκαλοι - «δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ομοιότητα ημών.” (Εβρ. 4:15).XE 68.2

«Επειδή καθότι Αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους.» (Εβρ. 2:18).XE 68.3

Μόνο ο Χριστός είχε πείρα από όλες τις θλίψεις και τους πειρασμούς που περιβάλλουν τις ανθρώπινες υπάρξεις. Φρικτότεροι πειρασμοί δεν έχουν ποτέ επιτεθεί σε κανένα γόνο γυναίκας. Κανείς δε σήκωσε ένα τόσο βαρύ φορτίο της αμαρτίας και του πόνου του κόσμου. Δεν υπήρξε ποτέ κανείς με ευρύτερα και τρυφερότερα αισθήματα. Συμμεριζόμενος όλες τις εμπειρίες της ανθρωπότητας, μπορούσε όχι μόνο να συναισθάνεται αλλά και να συμπάσχει με κάθε πιεζόμενη, πειραζόμενη και αγωνιζόμενη ψυχή.XE 68.4

Εκείνο που δίδασκε, το ζούσε. Είπε στους μαθητές Του: «Παράδειγμα έδωκα εις εσάς, διά να κάμνητε και σεις, καθώς Εγώ έκαμον.” «Εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός Μου.» (Ιωάν. 13:15, 15:10). Έτσι στη ζωή του Χριστού τα λόγια Του έβρισκαν τέλεια απεικόνιση και υποστήριξη. Και περισσότερο ακόμη: εκείνο που δίδασκε, ήταν Αυτός ο ίδιος. Τα λόγια Του δεν ήταν μόνο η έκφραση της δικής Του εμπειρίας της ζωής, αλλά και του δικού Του χαρακτήρα. Όχι μόνο δίδασκε την αλήθεια, αλλά Αυτός ήταν η αλήθεια. Αυτό ήταν που προσέδιδε δύναμη στη διδαχή Του.XE 68.5

Ο Χριστός ήταν ένας ενσυνείδητος επικριτής. Μπροστά σε κάθετι το κίβδηλο και χαμερπές η παρουσία Του και μόνο αποτελούσε επίπληξη. Στο φως της αγνότητάς Του οι άν- θρωποι έβλεπαν τον εαυτό τους ακάθαρτο και τους σκοπούς της ζωής τους κακόβουλους και σφαλερούς. Και όμως τους έλκυε. Εκείνος που είχε δημιουργήσει τον άνθρωπο, καταλάβαινε την αξία της ανθρώπινης φύσης. Το κακό το κατέκρινε σαν εχθρό εκείνων τους οποίους Αυτός προσπα-θούσε να ευλογήσει και να σώσει. Σε κάθε ανθρώπινη ύ-παρξη, οσοδήποτε ξεπεσμένη, διέκρινε ένα παιδί του Θεού, κάποιον που θα μπορούσε να αποκατασταθεί στην προνο-μιούχο θέση της σχέσης του με το Θεό.XE 68.6

«Δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού εις τον κόσμον διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθή ο κόσμος δι’Αυτού.» (Ιωάν. 3:17). Παρατηρώντας τους ανθρώπους μέσα στα βάσανα και στην κατάπτωσή τους, ο Χριστός ανακάλυπτε έδαφος για ελπίδα εκεί όπου υπήρχε απόγνωση μόνο και καταστροφή. Οπουδήποτε υπήρχε η αίσθηση της ανάγκης, Εκείνος έβλεπε μια ευκαιρία για ανύψωση. Συναντούσε πειραζόμενες, ηττημένες, με την αίσθηση της απώλειας και ετοιμοθάνατες ψυχές, τις οποίες δεν κατέκρινε, αλλά ευλογούσε.XE 69.1

Οι μακαρισμοί ήταν ο χαιρετισμός Του προς ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Ατενίζοντας στα πελώρια πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί για να ακούσουν την επί του Όρους Ομιλία, προς στιγμή φάνηκε ότι είχε ξεχάσει πως δε βρισκόταν στον ουρανό, και χρησιμοποίησε το γνώριμο χαιρετισμό από τον κόσμο του φωτός. Από τα χείλη Του έρρεαν ευλογίες σαν ορμητικοί πίδακες μιας από καιρό σφραγισμένης πηγής.XE 69.2

Αποστρεφόμενος τις φιλόδοξες ικανοποιήσεις που ο κό-σμος προσφέρει, δήλωσε ότι ήταν μακάριοι εκείνοι οι οποίοι, οσοδήποτε μεγάλη και αν ήταν η ένδειά τους, δέχονταν το φως και την αγάπη Του. Στους φτωχούς κατά το πνεύμα, στους θλιμμένους, στους καταδιωκόμενους άνοιγε την αγκαλιά Του λέγοντας: «Έλθετε προς Με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και Εγώ θέλω σας αναπαύσει.» (Ματθ. 11:28).XE 69.3

Σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ανακάλυπτε άπειρες πιθανό-τητες. Έβλεπε τους ανθρώπους όπως έπρεπε να είναι, με- ταμορφωμένοι από τη χάρη Του, «η λαμπρότης Κυρίου του Θεού ημών.” (Ψαλμ. 90:17). Βλέποντάς τους με ελπίδα, ενέ-πνεε την ελπίδα. Πλησιάζοντάς τους με εμπιστοσύνη, τους ενέπνεε την εμπιστοσύνη. Αποκαλύπτοντας στον εαυτό Του το πραγματικό ιδεώδες του ανθρώπου, προκαλούσε τόσο τον πόθο όσο και την πίστη για την επίτευξή του. Στην παρουσία Του, ψυχές περιφρονημένες και αμαρτωλές αναγνώριζαν ότι μολαταύτα ήταν άνθρωποι, και λαχταρούσαν να αποδείξουν τον εαυτό τους άξιο του ενδιαφέροντος Του. Σε πολλές φαινομενικά νεκρωμένες καρδιές για κάθετι το άγιο, ξυπνούσαν καινούργιες παρορμήσεις. Σε πολλές απογοη-τευμένες ψυχές παρουσιαζόταν η ευκαιρία για μια νέα ζωή.XE 69.4

Ο Χριστός έδενε στην ψυχή Του τους ανθρώπους με τους δεσμούς της αγάπης και της στοργής. Και με τα ίδια αυτά δεσμά τους έδενε με τους συνανθρώπους τους. Αγάπη γι’Αυτόν ήταν ζωή, και ζωή σήμαινε υπηρεσία. Έλεγε:XE 70.1

«Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.” (Ματθ. 10:8).XE 70.2

Δεν ήταν μόνο στο σταυρό που ο Χριστός θυσίασε τον ε-αυτό Του για την ανθρωπότητα. Ενώ διερχόταν ευεργετώντας (δείτε Πράξ. 10:38), η καθημερινή πείρα Του ήταν ένα ξεχείλισμα της ζωής Του. Μια τέτοια ζωή μόνο με έναν τρόπο μπορούσε να διατηρηθεί: ο Ιησούς ζούσε εξαρτώμενος από το Θεό και επικοινωνώντας με Αυτόν. Στον κρυψώνα του Υψίστου, κάτω από τη σκέπη του Παντοδυνάμου, οι άνθρωποι ανανεώνουν από καιρό σε καιρό τις δυνάμεις τους. Μένουν εκεί ένα διάστημα και τα αποτελέσματα παρουσιάζονται με ευγενικές πράξεις καλοσύνης. Αργότερα η πίστη τούς εγκαταλείπει, η επικοινωνία διακόπτεται και το έργο της ζωής καταστρέφεται. Η ζωή όμως του Ιησού ήταν μια ζωή αδιάκοπης εμπιστοσύνης που συντηρείτο από συνεχή επι-κοινωνία, και η υπηρεσία Του προς τον ουρανό και τη γη ήταν χωρίς αποτυχία ή ψεγάδι.XE 70.3

Σαν άνθρωπος ικέτευε ταπεινά μπροστά στο θρόνο του Θεού μέχρις ότου η ανθρώπινη φύση Του πλημμύριζε από ένα ουράνιο ρεύμα που συνέδεε την ανθρωπότητα με τη θε-ότητα. Δεχόμενος ζωή από το Θεό, μετέδιδε ζωή στους αν-θρώπους.XE 70.4

«Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο Άνθρωπος.” (Ιωάν. 7:46). Αυτό θα αλήθευε μόνο αν η διδαχή του Χριστού περιοριζόταν στο φυσικό και πνευματικό τομέα, ή αποκλειστικά σε θεωρητικά ή διαλογιστικά θέματα. Θα μπορούσε να είχε αποκαλύψει μυστήρια, η κατανόηση των οποίων απαιτούσε ολόκληρους αιώνες εργασίας και μελέτης. Θα μπορούσε να είχε προβεί σε επιστημονικές εισηγήσεις οι οποίες θα παρείχαν υλικό για σκέψη και έναυσμα για εφευρετικότητα μέχρι το τέλος των αιώνων. Δεν έκανε όμως αυτό. Δεν είπε τίποτε που να ικανοποιεί την περιέργεια ή να υποκινεί την εγωκεντρική φιλοδοξία. Δεν ασχολήθηκε με αφηρημένες θεωρίες, αλλά με ό,τι ήταν απαραίτητο για τη διάπλαση του χαρακτήρα, με ό,τι θα διεύρυνε την ικανότητα του ανθρώπου στο να γνωρίσει το Θεό και θα επαύξανε τη δύναμή του στο να ευπραγεί. Μίλησε για τις αλήθειες εκείνες που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του βίου και που συνδέουν τον άνθρωπο με την αιωνιότητα.XE 71.1

Αντί να οδηγεί το λαό να μελετάει τις ανθρώπινες θεωρίες για το Θεό, για το λόγο Του και για τα έργα Του, τους δίδασκε να Τον βλέπουν έτσι όπως αποκαλύπτεται με τα έργα Του, με το λόγο Του και με τη θεϊκή Του πρόνοια. Έφερνε τη σκέψη τους σε επαφή με τη διάνοια του άπειρου Θεού.XE 71.2

«Οι άνθρωποι εξεπλήττοντο διά την διδαχήν Αυτού, διότι ο λόγος Αυτού ήτο μετά εξουσίας.” (Λουκά 4:32). Ποτέ μέχρι τότε δεν είχε μιλήσει κανείς με τέτοια δυναμικότητα ώστε να αφυπνίζει τη σκέψη, να προκαλεί την υψηλόφρονη επιδίωξη, να διεγείρει την κάθε σωματική, πνευματική και ψυχική ικα-νότητα.XE 71.3

Η διδαχή του Χριστού όπως και τα συναισθήματά Του ενστερνίζονταν όλο τον κόσμο. Ποτέ δεν εμφανίσθηκε καμιά βιοτική περίπτωση, καμιά κρίση ανθρώπινης εμπειρίας που να μην έχει αντιμετωπισθεί στη διδασκαλία Του, οι αρχές της οποίας να μην έχουν κάποιο μάθημα γι’αυτή. Πρύτανης Αυτός των δασκάλων, τα λόγια Του θα αποτελούν οδηγό για τους συνεργάτες Του μέχρι το τέλος των αιώνων.XE 71.4

Γι’Αυτόν το παρόν και το μέλλον, το κοντινό και το μακρινό, ήταν το ίδιο. Έπαιρνε υπόψη Του τις ανάγκες όλης της ανθρωπότητας. Στα πνευματικά μάτια Του παρουσιάζονταν όλες οι σκηνές των ανθρώπινων προσπαθειών και επιτευγ-μάτων, των πειρασμών και συγκρούσεων, των αμηχανιών και κινδύνων. Όλες οι καρδιές, όλες οι οικογένειες, οι τέρψεις, οι χαρές και οι προσδοκίες Τού ήταν γνώριμες.XE 71.5

Όχι μόνο μιλούσε, αλλά απευθυνόταν στην ανθρωπότητα: στο μικρό παιδί με την πρωτόγνωρη χαρά της ζωής, στην πρόθυμη και ανήσυχη φύση της νιότης, στην ακμή της ανδρικής ηλικίας που σηκώνει το βάρος της ευθύνης και της μέριμνας, στα γηρατειά με την αδυναμία και την κούρασή τους, το μήνυμά Του απευθυνόταν σε όλους, σε κάθε γόνο της ανθρωπότητας, σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή.XE 72.1

Τα διδάγματά Του συμπελάμβαναν τόσο τα πρόσκαιρα όσο και τα αιώνια πράγματα - πράγματα ορατά σε σχέση με τα αόρατα, τα περαστικά γεγονότα της εφήμερης ζωής και τα σοβαρά περιστατικά της ζωής του μέλλοντος.XE 72.2

Τοποθετούσε τα εφήμερα πράγματα στη σωστή θέση τους σε σχέση με τα αιώνια, σε δευτερεύουσα με αυτά θέση αλλά χωρίς να αγνοεί τη σπουδαιότητά τους. Δίδασκε ότι ο ουρανός και η γη είναι αναπόσπαστα συνδεμένοι, και ότι η επίγνωση της θεϊκής αλήθειας καταρτίζει τον άνθρωπο στο να εκτελεί τα καθήκοντα της καθημερινής ζωής.XE 72.3

Γι’Αυτόν τίποτε δεν ήταν άσκοπο. Τα παιχνίδια των παι-διών, ο μόχθος των ανθρώπων, οι χαρές και οι λύπες της ζωής, όλα Τού χρησίμευαν ως μέσα για τον ίδιο σκοπό: την αποκάλυψη του Θεού για την ανύψωση της ανθρωπότητας.XE 72.4

Εξερχόμενος από τα χείλη Του ο λόγος του Θεού άγγιζε τις καρδιές των ανθρώπων με καινούργια δύναμη και έννοια. Η διδασκαλία Του έκανε τα πράγματα της δημιουργίας να παρουσιάζονται κάτω από ένα πρωτόγνωρο φως. Πάνω στην όψη της φύσης εμφανιζόταν και πάλι η λαμπρότητα εκείνη που η αμαρτία είχε εξαλείψει. Σε όλα τα περιστατικά και τις εμπειρίες της ζωής εμφανιζόταν κάποιο θεϊκό μάθημα και κάποια πιθανότητα θεϊκής επικοινωνίας. Κατοικούσε πάλι ο Θεός στη γη, οι ανθρώπινες καρδιές συναισθάνονταν την παρουσία Του, ο κόσμος περιβαλλόταν από την αγάπη Του, και ο Ουρανός πλησίαζε τους ανθρώπους. Στο πρό- σωπο του Χριστού οι καρδιές αναγνώριζαν Εκείνον ο οποίος τους είχε αποκαλύψει την επιστήμη της αιωνιότητας -XE 72.5

«Εμμανουήλ,... μεθ’ημών ο Θεός.»XE 73.1

Κάθε πραγματικά εκπαιδευτικό έργο για επίκεντρο έχει το Δάσκαλο το σταλμένο από το Θεό. Για το έργο αυτό ο Σωτήρας μιλάει τόσο εμφατικά σήμερα, όσο τότε που το πρωτοσυνέστησε πριν από δεκαεννέα αιώνες. ^{*(Σημείωση: η πρώτη εκτύπωση του βιβλίου αυτού έγινε το 1903).}XE 73.2

«Εγώ είμαι ο Πρώτος, ο Έσχατος και ο Ζων.»«Εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα, αρχή και το τέλος.» (Αποκ. 1:17, 21:6).XE 73.3

Μπροστά σε ένα τέτοιο Δάσκαλο και μια τέτοια ευκαιρία για θεϊκή μόρφωση, τι το πιο ανόητο υπάρχει από του να αναζητήσει κανείς μια μόρφωση μακριά από Αυτόν, να ανα-ζητήσει να γίνει σοφός μακριά από την πραγματική Σοφία, να γίνει ειλικρινής απορρίπτοντας την Αλήθεια, να βρει διαφώτιση μακριά από το Φως, την ύπαρξή του μακριά από την πηγή της Ζωής; Δεν είναι τρέλα να στραφεί από τις πηγές του ζωντανού νερού σκάβοντας δεξαμενές που είναι ανήμπορες να διατηρήσουν μέσα τους νερό;XE 73.4

Ακούστε την πρόσκλησή Του: «Εάν τις διψά, ας έρχηται προς Εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού.» «Το ύδωρ το οποίον Εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 7:37,38, 4:14).XE 73.5