Εξαιτίας της αμαρτίας, ο άνθρωπος αποκόπηκε από το Θεό. Αν δεν υπήρχε το σχέδιο της απολύτρωσης, ο αιώνιος χωρισμός από το Θεό, το σκότος της ατέλειωτης νύχτας, θα ήταν η μοίρα του. Με τη θυσία του Σωτήρα, η επικοινωνία με το Θεό έγινε και πάλι εφικτή. Προσωπικά δεν είναι δυνατόν να πλησιάσουμε στην παρουσία Του. Με την αμαρτωλότητά μας δεν μπορούμε να αντικρίσουμε το πρόσωπό Του. Μπορούμε όμως να Τον ατενίσουμε και να επικοινωνήσουμε μαζί Του χάρη στον Ιησού το Σωτήρα μας. «Ο φωτισμός της γνώσεως της δόξης του Θεού» αποκαλύπτεται «διά του προσώπου του Ιησού Χριστού». Ο Θεός είναι «εν τω Χριστώ, διαλάσσων τον κόσμον προς Εαυτόν”. (Β’Κορ. 4:6, 5:19).XE 18.2

«Ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών . . . πλήρης χάριτος και αληθείας.” «Εν Αυτώ ήτο η ζωή, και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων.” (Ιωάν. 1:14,4). Η ζωή και ο θάνατος του Χριστού, η τιμή που πληρώθηκε για την απο-λύτρωσή μας, δεν είναι μόνο η προς εμάς υπόσχεση και εγ-γύηση της ζωής, δεν είναι μόνο το μέσον που θα κάνει πάλι προσιτούς σε μας τους θησαυρούς της σοφίας. Είναι μια αποκάλυψη του χαρακτήρα Του, ευρύτερη και ανώτερη από αυτή που γνώρισαν οι άγιοι κάτοικοι της Εδέμ.XE 18.3

Και ενώ ο Χριστός ανοίγει στον άνθρωπο τον ουρανό, η ζωή την οποία χορηγεί, ανοίγει την καρδιά του ανθρώπου προς τον ουρανό. Η αμαρτία όχι μόνο μας αποκλείει από το Θεό, αλλά και καταστρέφει στην ανθρώπινη ψυχή τόσο την επιθυμία όσο και την ικανότητα για να Τον γνωρίσουμε. Η αποστολή του Χριστού είναι να ματαιώσει αυτό το έργο του κακού. Έχει τη δύναμη να αναζωογονήσει και να επανορθώ-σει τις παραλυμένες από την αμαρτία ψυχικές ιδιότητες, το σκοτισμένο νου, τη διαστρεβλωμένη θέληση. Μας αποκαλύ- πτει τα πλούτη του σύμπαντος, και μέσο Αυτού μας χορηγείται η δύναμη να διακρίνουμε και να ιδιοποιηθούμε τους θη-σαυρούς αυτούς.XE 18.4

Ο Χριστός είναι «το Φως το αληθινόν το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. (Ιωάν. 1:9). Όπως «εν τω Χριστώ» κάθε ανθρώπινη ύπαρξη έχει ζωή, έτσι και μέσο Αυτού κάθε ψυχή δέχεται κάποια ακτίνα θεϊκού φωτός. Σε κάθε καρδιά δεν εμφωλεύει μόνο διανοητική δύ-ναμη, αλλά και πνευματική, μια διαίσθηση του δικαίου, μια επιθυμία του καλού. Εναντίον των αρχών αυτών όμως μάχεται μια ανταγωνιστική δύναμη. Το αποτέλεσμα της γεύσης του καρπού της γνώσης του καλού και του κακού είναι έκδηλο στην εμπειρία κάθε ανθρώπου. Στη φύση του ενοικεί μια τάση προς το κακό, μια δύναμη στην οποία δεν μπορεί αυτός να της αντισταθεί αν δεν έχει βοήθεια. Προκειμένου να αντικρούσει τη δύναμη αυτή, να φθάσει στο ιδανικό εκείνο που ενδόμυχα δέχεται ως το μόνο άξιο, βοήθεια μπορεί να βρει αποκλειστικά σε μια δύναμη. Η δύναμη αυτή είναι ο Χριστός. Η συνεργασία με τη δύναμη αυτή αποτελεί τη με-γαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου. Δε θα έπρεπε λοιπόν η συνεργασία αυτή να είναι ο ανώτατος σκοπός κάθε εκπαι-δευτικής προσπάθειας;XE 19.1

Ο αληθινός δάσκαλος δε μένει ικανοποιημένος με δεύτερης κατηγορίας εργασία. Δεν ικανοποιείται με το να καθοδηγεί τους μαθητές του σε ένα ιδεώδες κατώτερο από το ύψος όπου τους είναι δυνατόν να φθάσουν. Δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με το να τους μεταδίδει τεχνικές μόνο γνώ-σεις, με το να τους κάνει απλώς έξυπνους λογιστές, επιτή-δειους τεχνίτες, επιτυχημένους εμπόρους. Φιλοδοξεί να τους εμπνεύσει με τις αρχές της αλήθειας, της υπακοής, της τιμής, της ακεραιότητας και της αγνότητας - αρχές που θα τους καταστήσουν μια θετική δύναμη για τη σταθερότητα και την ανύψωση της κοινωνίας. Πάνω από όλα, η μεγαλύτερη επιθυμία του γι’αυτούς είναι να μάθουν το μεγάλο μάθημα της ζωής για αφίλαυτη υπηρεσία.XE 19.2

Οι αρχές αυτές καθίστανται μια ζωτική δύναμη για το σχηματισμό του χαρακτήρα με τη γνωριμία της ψυχής με το Χριστό, αποδεχόμενοι τη σοφία Του για οδηγό, τη δύναμή Του για ενίσχυση της καρδιάς και της ζωής. Όταν σχηματισθεί μια τέτοια ένωση, τότε ο μαθητής έχει βρει την Πηγή της σοφίας. Έχει στη διάθεση του την ικανότητα να πραγμα-τοποιήσει για τον εαυτό του τα ευγενέστερα ιδεώδη. Οι ευ-καιρίες της ανώτατης εκπαίδευσης για τη ζωή στον κόσμο αυτό είναι δικές του. Και με την εκγύμναση που αποκτάει εδώ, εισέρχεται στον τομέα που ενστερνίζεται την αιωνιότητα.XE 19.3

Κατά βάθος, το έργο της εκπαίδευσης και το έργο της α-πολύτρωσης είναι ένα, επειδή τόσο στη μόρφωση όσο και στη απολύτρωση, «θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση, παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός». «Εν αυτώ ηυδόκησεν ο Πατήρ να κατοικήση πάν το πλήρωμα.» (Α’ Κορ. 3:11, Κολ. 1:19).XE 20.1

Κάτω από διαφοροποιημένες συνθήκες, η πραγματική μόρφωση εξακολουθεί να είναι προσαρμοσμένη στο σχέδιο του Δημιουργού, το σχέδιο του εδεμικού σχολείου. Ο Αδάμ και η Εύα οδηγούντο από τη διαρκή επικοινωνία που είχαν με το Θεό. Εμείς βλέπουμε το φως της δόξας Του στο πρόσωπο του Χριστού.XE 20.2

Οι μεγάλες αρχές της μόρφωσης παραμένουν αναλλοίω-τες, «εστερεωμέναι εις τον αιώνα του αιώνος» (Ψαλμ. 111: 8), επειδή είναι οι αρχές του χαρακτήρα του Θεού. Η σπου-δαιότερη προσπάθεια και η συνεχής επιδίωξη του δασκάλου πρέπει να είναι η παροχή βοήθειας στο μαθητή για να κατα-νοεί τις αρχές αυτές και για να καλλιεργεί τη σχέση εκείνη με το Χριστό, η οποία θα τις καταστήσει κυρίαρχη δύναμη στη ζωή. Ο δάσκαλος που δέχεται αυτόν το σκοπό, είναι στην πραγματικότητα ένας συνάδελφος του Χριστού, ένας συνερ-γάτης του Θεού. XE 20.3

Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

2 ΚΕΦΑΛΑΙΟ - ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ