Η συγχρονη εκκλησια

Η παραβολή τών άμπελουργών δέν έφαρμόζεται μόνο στό ‘Ιουδαϊκό έθνος. Περιέχει ένα μάθημα και γιά μάς. Η έκκλησία τής έποχής μας έχει προικισθεΐ από τόν Θεό μέ μεγάλα προνόμια και εύλογίες και Αύτός περιμένει τήν άνάλογη άναγνώριση.ΠΧ 225.2

Η άπολύτρωσή μας στοίχισε μιά άξία άνυπολόγιστη. Μόνο άν άναλογισθοϋμε τό μέγεθος τής καταπληκτικής αύτής άξίας μπορούμε νά φαντασθοϋμε τά άποτελέσματά της. Εδώ σ’ αυτόν τόν πλανήτη του οποίου τό έδαφος ποτίσθηκε μέ τά δάκρυα και τό αίμα του Υιοϋ του Θεού, θά παραχθοϋν οι πολύτιμοι καρποί του Παραδείσου. Μέ τή ζωή του λαοϋ του Θεού οι άλήθειες του λόγου Του θά άποκαλυφθοϋν σέ ολη τους τή δόξα και άρτιότητα. Μέσο του λαοϋ Του ο Χριστός μέλλει νά άποκαλύψει τόν χαρακτήρα Του και τίς άρχές τής βασιλείας Του.ΠΧ 225.3

Ο Σατανάς προσπαθεί νά παραποιήσει τό έργο του Θεού, παρακινώντας διαρκώς τούς άνθρώπους νά άσπασθοϋν τίς άρχές του. Παρουσιάζει τόν έκλεκτό λαό του Θεού σάν παραπλανημένο λαό. Είναι ο κατήγορος τών άδελφών και χρησιμοποιεί τήν ιδιότητά του αυτή γιά νά έπιτεθεϊ σ’ όσους ζούν σύμφωνα μέ τή δικαιοσύνη. Ο Θεός έπιθυμεϊ, άντί γι’ άλλη άπάντηση στίς κατηγορίες του διαβόλου, νά έπιδείξει μέσο του λαοϋ Του ποιά τά άποτελέσματα τής ύπακοής τών ύγιών άρχών.ΠΧ 225.4

Οι άρχές αύτές πρέπει νά τηρηθούν άτομικά από τόν κάθε Χριστιανό, τήν κάθε οικογένεια, τήν έκκλησία, τό κάθε καθιερωμένο στήν ύπηρεσία του Κυρίου ίδρυμα. “Ολα πρέπει νά άποβοϋν ζωντανή άπόδειξη του τί μπορεί νά έπιτευχθεϊ γιά τό καλό του κόσμου. Πρέπει νά γίνουν οι τύποι της σωτήριας δύναμης των εύαγγελικών άληθειών. “Ολα είναι όργανα γιά την εκπλήρωση τής μεγάλης πρόθεσης του Θεού γιά τήν ανθρώπινη φυλή.ΠΧ 225.5

Οι Ίσραηλινοί ήγέτες αισθάνονταν περηφάνεια άντικρύζονχας τό μεγαλόπρεπο ναό τους και τίς επιβλητικές σκηνές τών θρησκευτικών τελετών τους. ‘Αδιαφορούσαν όμως γιά τή δικαιοσύνη, τήν εύσπλαχνία και τήν αγάπη του Θεού. Αλλ’ ή δόξα του ναού, και ή λαμπρότητα τών ιεροτελεστιών δέν μπορούσε νά τούς εξευμενίσει στόν Θεό. Επειδή τό μόνο πράγμα πού είχε άξία στά μάτια Του δέν Τού τό πρόσφεραν. Δέν Τού πρόσφεραν τή θυσία ένός ταπεινού και συντριμμένου πνεύματος. Οταν οι ζωτικές άρχές τής βασιλείας του Θεού εκλείπουν, τότε οι θρησκευτικές τελετές γίνονται πολυπληθέστερες και δαπανηρότερες. Καί όταν ή διάπλαση του χαρακτήρα παραβλέπεται, όταν λείπει ο εσωτερικός στολισμός τής ψυχής, όταν εξαφανίζεται ή άπλότητα τής εύλάβειας, τότε ή περηφάνεια και ή αγάπη τής έπίδειξης άπαιτούν μεγαλόπρεπα εκκλησιαστικά κτίρια, πολυτελείς διακοσμήσεις, και επιβλητικές τελετές. Μέ τίποτε άπ’ αυτά δέν δοξάζεται ο Θεός. Μιά θρησκεία του συρμού πού άποτελεϊται από ιεροτελεστίες, από προσποίηση και από επίδειξη, δέν τή δέχεται ο Θεός. Η λειτουργία της δέν βρίσκει καμιά άνταπόκριση από μέρους τών ούρανίων άγγελιοφόρων.ΠΧ 226.1

Η εκκλησία είναι πολύτιμη στά μάτια του Θεού. Αύτός δέν κρίνει τήν άξία της από τά εξωτερικά της προσόντα, άλλ’ από τήν πραγματική της εύλάβεια πού τή διακρίνει από τόν κόσμο. Τήν εκτιμάει άνάλογα μέ τό βαθμό της γνωριμίας τών μελών της μέ τόν Χριστό, άνάλογα μέ τήν πρόοδο πού σημειώνουν στήν πνευματική τους εμπειρία.ΠΧ 226.2

Ο Χριστός άδημονεϊ νά δεϊ τό άμπέλι Του νά Τού άποδίδει τούς καρπούς τής άγιωσύνης και τής άφιλαυτίας. Προσπαθεί νά διακρίνει τίς άρχές τής άγάπης και τής καλωσύνης. Καμιά καλλιτεχνική ομορφιά, όσο και τέλεια, δέν μπορεί νά συγκριθεϊ μέ τήν ομορφιά τής ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα πού μπορούν νά έξωτερικεύσουν οι άντιπρόσωποι του Χριστού.’ Εκείνο πού κάνει τόν πιστό οσμή ζωής γιά ζωή και επιτρέπει στόν Θεό νά εύλογήσει τό εργο Του, είναι ή άτμόσφαιρα τής χάρης πού περιβάλλει τήν πιστή ψυχή, είναι τό Πνεύμα τό Αγιο πού εργάζεται μέσα στό νού και στήν καρδιά.ΠΧ 226.3

Μπορεϊ μιά εκκλησία νά είναι ή φτωχότερη πού υπάρχει στήν περιοχή της. Μπορεϊ νά μή παρουσιάζεται ελκυστική στήν εξωτερική της όψη. Άλλά άν τά μέλη της διέπονται από τίς χαρακτηριστικές άρχές του Χριστού, θά έχουν στήν ψυχή τους τή χριστιανική χαρά. οι άγγελοι θά συμμετέχουν στή θρησκευτική τους λατρεία και ο αίνος και ή εύχαριστία προερχόμενη από εύγνώμονες καρδιές, θά άνεβαίνει στόν Θεό σάν πρόσφορο γλυκό.ΠΧ 227.1

Ο Κύριος έπιθυμεϊ νά κάνομε λόγο γιά τήν άγαθότητά Του, νά μιλούμε γιά τή δύναμή Του. Η έκδήλωση του αϊνου και τών εύχαριστιών μας Τόν τιμάει.ΠΧ 227.2

“Ο προσφέρων θυσίαν αίνέσεως, ούτος Μέ δοξάζει,” λέγει. (Ψαλμ. 50:23). Οδοιπορώντας στήν έρημιά, ο λαός του Ισραήλ αινούσε τόν Θεό μέ ίερές ύμνωδίες. οι έντολές και οι ύποσχέσεις του Θεού είχαν μελωδοποιηθεΐ και ψάλλονταν καθόλο τό διάστημα τής οδοιπορίας από τούς πρωτοπόρους έκείνους ταξιδιώτες. Καί στή γή Χαναάν, κάθε φορά πού συγκεντρώνονταν γιά τίς θρησκευτικές γιορτές τους, έπρεπε νά έξιστορούν τά θαυμάσια έργα του Θεού και νά προσφέρουν αϊνους εύγνωμοσύνης στό όνομά Του. Ο Θεός ήθελε ολόκληρη ή ζωή του λαού Του νά είναι μιά ζωή δοξολογίας. Καί αυτό μέ τόν σκοπό “νά γνωρισθρ έν τη γη ή όδός” Του και “έν πάσι τοϊς έθνεσιν ή σωτηρία Του.” (Ψαλμ. 67:2).ΠΧ 227.3

Τό ίδιο πρέπει νά γίνεται και τώρα. οι άνθρωποι του κόσμου λατρεύουν τά εϊδωλά τους. Πρέπει νά στραφούν από τήν ψεύτικη λατρεία τους όχι μέ τό νά ακοϋν γιά τό στιγματισμό τών ειδώλων τους, άλλά μέ τό νά δοϋν κάτι τό καλύτερο. Η άγαθότητα του Θεού πρέπει νά γνωστοποιηθεί. “Σείς εισθε μάρτυρές Μου, λέγει Κύριος, και Έγώ ο Θεός.” (Ήσ. 43:12).ΠΧ 227.4

Ο Θεός θέλει νά έκτιμήσομε τό θαυμάσιο άπολυτρωτικό σχέδιο, νά άναγνωρίσομε τό μεγάλο μας προνόμιο σάν παιδιά του Θεού και νά ζήσομε μιά ζωή ύπακοής, εύγνωμοσύνης και εύχαριστιών. Έπιθυμεϊ νά Τόν ύπηρετούμε καθημερινά μέ άνακαινισμένη και χαρούμενη ζωή. Λαχταράει νά δεϊ τίς καρδιές μας νά ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη επειδή τά όνόματά μας έχουν γραφεί στό βιβλίο τής ζωής του Άρνίου και επειδή μπορούμε νά άναθέσομε όλη μας τή μέριμνα σ’ Αύτόν πού φροντίζει γιά μάς. Μάς θέλει νά χαιρόμαστε επειδή είμαστε ή κληρονομιά του Κυρίου, επειδή ή δικαιοσύνη του Χριστού είναι ή λευκή φορεσιά τών άγίων Του και επειδή έχομε τή μακάρια έλπίδα τής έπικείμενης έπιστροφής του Λυτρωτή μας.ΠΧ 227.5

Η δοξολογία του Κυρίου, έκφραζόμενη μέ όλη τή δύναμη και ειλικρίνεια τής καρδιάς, θεωρείται καθήκον τόσο σημαντικό όσο και ή προσευχή. Όφείλομε νά δείξομε στόν κόσμο και σέ όλες τίς ούράνιες ύπάρξεις ότι εκτιμούμε τή θαυμαστή αγάπη του Θεού γιά τήν άμαρτωλή άνθρωπότητα, και ότι περιμένομε νά βλέπομε ολοένα και μεγαλύτερες εύλογίες προερχόμενες από τό άνεξάντλητο πλήρωμά Του. Πρέπει νά μιλούμε πολύ περισσότερ άπ’ ο,τι συνειθίζομε γιά τίς θαυμάσιες χριστιανικές μας πείρες. ‘Όταν διαπιστώνομε ότι τό Άγιο Πνεύμα μάς έπισκέπτεται κατά κάποιον ιδιαίτερο τρόπο, ή χριστιανική μας χαρά και ή έπιτυχία μας στήν ύπηρεσία του Κυρίου θά αύξάνονταν κατά πολύ άν έξιστορούσαμε στούς άλλους τήν άγαθότητά Του και τά θαυμάσια έργα Του γιά τό καλό τών παιδιών Του.ΠΧ 228.1

Τέτοιες συνήθειες άπωθούν τή δύναμη του Σατανά. Αποβάλλουν από μέσα μας τή διάθεση νά παραπονούμαστε και νά γογγύζομε και ο πειραστής χάνει τότε έδαφος. Συμβάλλει έπίσης στήν καλλιέργεια τών ιδιοτήτων έκείνων του χαρακτήρα πού θά καταστήσει τούς κατοίκους τής γής κατάλληλους γιά τίς ούράνιες αύλές.ΠΧ 228.2

Μιά τέτοια μαρτυρία άσκεΐ έπιρροή στούς άλλους. Καταλληλότερος τρόπος άπ’ αυτόν δέν ύπάρχει γιά νά όδηγηθοϋν ψυχές στόν Χριστό.ΠΧ 228.3

Πρέπει νά δοξολογοϋμε τόν Θεό μέ έμπρακτα έκδηλομένη λατρεία, κάνοντας ο,τι περνάει από τή δύναμή μας γιά τή διάδοση τής δόξας του ονόματος Του. Ο Θεός μάς χορηγεί τά δώρα Του γιά νά τά συμμοιραζόμαστε κι’ έμεϊς μέ τούς άλλους, γνωστοποιώντας έτσι τόν χαρακτήρα Του στόν κόσμο. Στήν έποχή τής Ιουδαϊκής οικονομίας οι δωρεές και οι προσφορές άποτελοϋσαν σημαντικό μέρος τής λατρείας του Θεού. οι Ισραηλίτες είχαν διδαχθεί νά άφιερώνουν τό δέκατο όλων τών εισοδημάτων τους στήν ύπηρεσία του άγιαστηρίου. Εκτός άπ’ αυτό έπρεπε άκόμη νά φέρουν προσφορές γιά τήν έξιλέωση τής άμαρτίας, δωρεές ειρηνικής προσφοράς, καθώς και προσφορές εύχαριστίας. Αύτά ηταν τά καθιερωμένα τήν έποχή έκείνη μέσα γιά τήν ένίσχυση του έργου του εύαγγελίου. Ο Θεός δέν περιμένει λιγότερο από μάς σήμερα άπ’ ο,τι περίμενε από τό λαό Του στήν άρχαία έποχή. Τό μεγάλο έργο τής σωτηρίας τών ψυχών πρέπει νά συνεχισθεϊ. Καί τά μέσα πού προνόηοε ο Θεός γιά τό έργο αυτό είναι τά δέκατα, οι προσφορές και οι διάφορες δωρεές. Μ’ αυτόν τόν τρόπο εννοεί νά συντηρηθεί τό εύαγγελιστικό έργο. Τό δέκατο τό άπαιτεϊ γιά δικό Του, και πρέπει πάντοτε αυτό νά φυλάγεται μέ θρησκευτική εύλάβεια, προοριζόμενο γιά τό ταμείο Του, γιά τό καλό του έργου Του. Μάς ζητάει έπίσης νά φέρομε τίς αύτοπροαίρετες προσφορές μας καθώς και τά δώρα τής εύγνωμοσύνης μας. ‘Όλα αυτά πρέπει νά άφιερωθούν στή διάδοση του εύαγγελίου μέχρι τά έσχατα τής γης.ΠΧ 228.4

Η λατρεία του Θεού περιλαμβάνει προσωπική ύπηρεσία. Μέ τίς ατομικές μας προσπάθειες όφείλομε νά συνεργασθούμε μαζί Του γιά τή σωτηρία του κόσμου. Η εντολή του Χριστού, “ύπάγετε εις όλον τόν κόσμον, και κηρύξατε τό εύαγγέλιον εις όλην τήν κτίσιν” (Μαρκ. 16:15), άπευθύνεται στόν κάθε οπαδό Του ξεχωριστά. ‘Όλοι όσοι έχουν καθιερωθεί στή ζωή του Χριστού, έχουν καθιερωθεί στό έργο τής σωτηρίας τών συνανθρώπων τους. οι καρδιές τους θά πάλλουν στόν ίδιο ρυθμό μέ τήν καρδιά του Χριστού. Θά έκδηλώνουν τό ίδιο συγκινητικό ενδιαφέρον πού Εκείνος έδειχνε γιά τίς ανθρώπινες ψυχές. ‘Όλοι δέν είναι κατάλληλοι γιά τήν ϊδια θέση στό έργο αυτό, άλλ’ ύπάρχει στό έργο μιά κατάλληλη θέση γιά όλους.ΠΧ 229.1

Στήν αρχαία έποχή, ο ‘Αβραάμ, ο ‘Ισαάκ, ο ‘Ιακώβ, ο Μωυσής μέ τήν τόση του σοφία και πραότητα, ο ‘Ιησούς του Ναυή μέ τήν πολύπλευρη δραστηριότητά του, είχαν όλοι τους καταταχθεϊ στήν ύπηρεσία του Θεού. Η μουσική τής Μαριάμ, τό θάρρος και ή εύλάβεια τής Δεβόρρας, ή υική αγάπη τής Ρούθ, ή ύπακοή και ή πιστότητα του Σαμουήλ, ή βαθειά άφοσίωση του Ήλία, ή καταπραϋντική, άπαλή επιρροή του Ελισσαιέ όλα είχαν τή θέση τους. Τό ίδιο και σήμερα, όλοι στούς όποιους ο Θεός έχει επιδαψιλεύσει τίς εύλογίες Του, οφείλουν νά άπαντήσουν στήν κλίση Του προσφέροντας ένεργό ύπηρεσία. Κάθε τάλαντο πρέπει νά χρησιμοποιηθεί γιά τήν επέκταση τής βασιλείας Του και γιά τή δόξα του ονόματος Του.ΠΧ 229.2

'Όλοι όσοι δέχονται τόν Χριστό σάν προσωπικό τους Σωτήρα οφείλουν νά έπιδείξουν τήν άλήθεια του εύαγγελίου και τή σωτήρια επιρροή πού άσκεϊ πάνω στήν άνθρώπινη ζωή. Ο Θεός δέ μάς ζητάει τίποτε γιά τήν έκτέλεση του οποίου δέν χορηγεί τήν άπαιτούμενη προμήθεια. Μέ τή χάρη του Χριστού μπορούμε νά έπληρώσομε κάθε τι πού μάς ζητάει ο Θεός. “Ολα τά πολλαπλά πλούτη του ούρανοΰ πρέπει νά άποκαλύπτονται μέσω του λαού του Θεού. “Έν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ Μου,” λέγει ο Χριστός, “εις τό νά φέρητε καρπόν πολύν και οϋτω θέλετε είσθαι μαθηταί Μου.” (Ο Ιωάν. 15:8).ΠΧ 229.3

Ο Θεός διεκδικεΐ ολόκληρη τή γή σάν το ιδιόκτητο άμπέλι Του. “Αν και βρίσκεται προσωρινά στά χέρια του σφετεριστή, άνήκει όμως στή δικαιοδοσία του Θεού. Είναι δική Του, όχι μόνο επειδή τή δημιούργησε, άλλά και επειδή τήν έξαγόρασε. Γιά τόν κόσμο εγινε ή θυσία του Χριστού. “Τόσον ήγάπησεν ο Θεός τόν κόσμον ώστε εδωκε τόν Υιόν Αύτοΰ τόν μονογενή.” (Ίωάν. 3:16). Μ’ αυτό τό μοναδικό δώρο κάθε άλλο δώρο είναι χορηγήσιμο στούς άνθρώπους. Όλος ο κόσμος άπολαβαίνει τίς καθημερινές εύλογίες του Θεού. Κάθε σταλαματιά βροχής, κάθε άκτίνα φωτός πού πέφτει πάνω στήν άχάριστη φυλή μας, κάθε φύλλο και λουλούδι και καρπός είναι μιά ενδειξη τής μακροθυμίας και τής μεγάλης άγάπης του Θεού.ΠΧ 230.1

Καί ποιά άναγνώριση άποδίδεται στόν μεγάλο Εύεργέτη; Πώς άνταποκρίνονται οι άνθρωποι στίς άπαιτήσεις του Θεού; Σέ ποιόν προσφέρουν οι άνθρώπινες μάζες τήν ισόβια ύπηρεσία τους; Τήν προσφέρουν στόν Μαμωνά. Γιά σκοπό τους έχουν τά πλούτη, τίς κοινωνικές θέσεις και τίς άπολαύσεις του κόσμου. Αποκτοϋν τά πλούτη κλέβοντας όχι μόνο τούς άνθρώπους, άλλά άκόμη και τόν Θεό. οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τά δώρα Του γιά νά ικανοποιήσουν τή φιλαυτία τους. Έπωφελοϋνται από τό κάθε τι προκειμένου νά ικανοποιήσουν τήν άπληστία τους και τή φιληδονία τους.ΠΧ 230.2

Η άμαρτία του σύγχρονου κόσμου είναι ή ίδια πού προκάλεσε τήν καταστροφή του λαού Ισραήλ. Αχαριστία στόν Θεό, παραμέληση τών παρουσιαζομένων εύκαιριών και εύλογιών, κατάχρηση τών θεϊκών δώρων, άποτελοϋσαν τήν άμαρτία πού έπέφερε τήν οργή έναντίον του Ισραήλ. Αύχά άκριβώς επιφέρουν και τήν καταστροφή τής σύγχρονης κοινωνίας.ΠΧ 230.3

Τά δάκρυα πού εχυσε ο Χριστός στό όρος τών Ελαιών άντικρύζοντας τήν έκλεκτή πόλη του Θεού, δέ χύθηκαν μόνο γιά τήν ‘Ιερουσαλήμ. Στή μοιραία καταστροφή τής ‘Ιερουσαλήμ εβλεπε και τήν καταστροφή του κόσμου.ΠΧ 230.4

“Εϊθε νά έγνώριζες και σύ τουλάχιστον έν τη ημέρα σου ταύτη τά πρός ειρήνην σου άποβλέποντα· άλλά τώρα έκρύφθησαν από τών οφθαλμών σου.” (Λουκ. 19:42).ΠΧ 230.5

“Έν τη ήμέρα σου ταύτη.” Τής ημέρας αύτης τό τέλος πλησιάζει. Ο καιρός της ευσπλαχνίας και τών προνομίων κοντεύει νά λήξει. Απειλητικά μαζεύονται τά σύννεφα τής έκδίκησης. οι άρνητές τής θεϊκής χάρης όπου να ναι θά παρασυρθούν στόν κυκλώνα τής άναπάντεχης καταστροφής. Καί όμως ο κόσμος κοιμάται. οι άνθρωποι δέ γνωρίζουν “τήν ημέραν τής έπισκέψεώς” τους.ΠΧ 231.1

Στήν κρίσιμη αυτή ώρα, σέ ποιά κατάσταση βρίσκεται ή έκκλησία; Άνταποκρίνονται τά μέλη της στίς άξιώσεις του Θεού; Έκπληροϋν τήν παραγγελία Του και άντανακλοϋν στόν κόσμο τόν χαρακτήρα του Θεού; Έφιστοϋν τήν προσοχή τών συνανθρώπων τους στήν τελευταία σπλαχνική προειδοποιήση;ΠΧ 231.2

Οι άνθρωποι κινδυνεύουν. Πλήθη ολόκληρα χάνονται. Καί όμως πόσοι λίγοι από τούς λεγάμενους οπαδούς του Χριστού λυπούνται πραγματικά γιά τίς ψυχές αύτές! Η τύχη του κόσμου κρέμεται στήν πλάστιγγα. Αλλ’ αυτό δέν φαίνεται νά συγκινεϊ ούτεαυτούς άκόμη οι οποίοι ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στή συνταρακτικότερη άλήθεια πού άπευθύνθηκε ποτέ σέ θνητούς. Λείπει έκείνη ή αγάπη πού ώθησε τόν Χριστό νά άφήσει τήν ούράνια κατοικία Του και νά πάρει άνθρώπινη μορφή, γιά νά έγγίσει μέ τήν άνθρωπιά Του τήν άνθρωπότητα και νά τήν έλκύσει πρός τή θεότητα. Ο λαός του Θεού έχει καταληφθεί από μιά ύπνηλία, ένα λήθαργο πού τούς έμποδίζει νά άντιληφθούν τήν έπείγουσα φύση του καθήκοντος τους.ΠΧ 231.3

Οταν οι ‘Ισραηλίτες έφθασαν στή γή Χαναάν, δέν έκπλήρωσαν τό σκοπό του Θεού γιά νά κατακτήσουν ολόκληρη τή χώρα. Αφού κατέκτησαν μιά ορισμένη περιοχή, εγκαταστάθηκαν άμέσως εκεϊ και βάλθηκαν νά άπολαύσουν τούς καρπούς τής νίκης τους. Η άπείθειά τους και ή προτίμηση του καλοζωϊσμού τούς έκανε νά συσπειρώνονται στήν κατακτημένη περιοχή, άντί νά έξακολουθούν νά κατακτούν καινούργια εδάφη. Έτσι άρχισαν νά άπομακρύνονται από τόν Θεό. Η άποτυχία τους νά έκπληρώσουν τίς προθέσεις Του, κατέστησε άδύνατη γιά τόν Θεό τήν έκπλήρωση τής εύλογητής ύπόσχεσής Του πρόςαυτούς.ΠΧ 231.4

Μήπως τό ίδιο δέν κάνει και ή σημερινή έκκλησία; Ένώ ολόκληρος ο κόσμος μπροστά τους έχει άνάγκη από τό εύαγγέλιο, οι καλούμενοι Χριστιανοί συγκεντρώνονται όλοι μαζί εκεί όπου αύτοί οι ίδιοι μπορούν νά άπολαβαίνουν τά προνόμια του εύαγγελίου. Δέν βλέπουν την ανάγκη νά κατακτήσουν καινούργια εδάφη, φέροντας τήν άγγελία τής σωτηρίας σέ μέρη μακρυνά. Άρνούνται νά έκτελέσουν τήν εντολή του Χριστού, “Υπάγετε εις όλον τόν κόσμον, και κηρύξατε τό εύαγγέλιον εις όλην τήν κτίσιν.” Είναι σ’ αυτό ή εκκλησία λιγότερο ένοχη από τήν ‘Ιουδαϊκή σύναξη;ΠΧ 231.5

Οι θεωρούμενοι οπαδοί του Χριστού περνούν από δοκιμασία μπροστά στό σύμπαν του Θεού. Ο ψυχραμένος ζήλος τους όμως και οι χλιαρές τους προσπάθειες στήν ύπηρεσία του Θεού τούς χαρακτηρίζουν γιά άπιστους. Άν έκαναν αυτό πού έχουν τή δυνατότητα νά κάνουν δέ θά κρίνονταν ένοχοι. Άν δμως εργάζονταν μέ τήν καρδιά τους, θά μπορούσαν νά κατορθώσουν πολύ περισσότερα. Καί οι ίδιοι τό βλέπουν, όπως και ο κόσμος τό βλέπει, ότι έχουν χάσει σέ μεγάλο βαθμό τό πνεύμα τής αύταπάρνησης και τής εθελοντικής άρσης του σταυρού. Άντικρυστά σέ πολλά ονόματα, καταχωρημένα στά βιβλία του ούρανοϋ, θά διαβάζονται τά λόγια: Καταναλωτής, αλλ’ όχι παραγωγός. Πολλοί πού φέρουν τό όνομα του Χριστού γίνονται άφορμή νά επισκιάζεται ή δόξα Του, νά άποκρύβεται ή καλλονή Του, νά κατακρατείται ή τιμή Του.ΠΧ 232.1

Πολλοί είναι εκείνοι τών οποίων τά ονόματα βρίσκονται καταχωρημένα στά βιβλία τής εκκλησίας, οι ίδιοι όμως δέν έχουν τεθεί κάτω από τήν αιγίδα του Χριστού. Δέν άκολουθοϋν τήν καθοδήγησή Του, ούτε έκτελοϋν τό εργο Του. ‘Επομένως βρίσκονται κάτω από τόν ελεγχο του εχθρού. Μή προσφέροντας κανένα θετικό καλό, προξενούν μιά άνυπολόγιστη ζημιά. Επειδή ή επιρροή τους δέν είναι οσμή ζωής γιά τή ζωή, αλλ’ οσμή θανάτου γιά τό θάνατο.ΠΧ 232.2

Ο Κύριος λέγει: “Δέν θέλω κάμει διά ταύτα έπίσκεψιν;” (Ίερ. 5:9). ‘Επειδή άπέτυχαν νά έκπληρώσουν τό σκοπό του Θεού, οι Ισραηλίτες άπορρίφθηκαν, και ή θεϊκή κλήση άπευθύνθηκε σ’ άλλους λαούς. Καί άν οι Χριστιανοί άποδειχθοϋν απειθεϊς, δέν θά άπορριφθοϋν κι’ αύτοί κατά τόν ίδιο τρόπο;ΠΧ 232.3

Στήν παραβολή του άμπελιοϋ, ο Χριστός βρήκε φταίχτες τούς γεωργούς. Επειδή αύτοί είχαν άρνηθεϊ νά άποδωσουν στόν κύριό τους τούς καρπούς του κτήματός Του. Στό Ιουδαϊκό έθνος τήν ευθύνη εφεραν οι ιερείς και οι δάσκαλοι, οι όποιοι μέ τό νά παραπλανούν τόν λαό, ύπέκλεβαν τόν Θεό από τήν ύπηρεσία πού άπαιτούσε. ‘Εκείνοι εστρεφαν τό έθνος μακρυά από τόν Χριστό.ΠΧ 232.4

Τό νόμο του Θεού, άμιγή από κάθε άνθρώπινη παράδοση, παρουσίασε ο Χριστός σάν τό μεγάλο κανόνα ύπακοής. Αύτό προκάλεσε τήν εχθρα τών ραββίνων. Θεωρούσαν τίς άνθρώπινες διδασκαλίες άνώτερες από τό λόγο του Θεού, και οδηγούσαν τούς άνθρώπους μακρυά από τά διατάγματά Του. Δέν μπορούσαν νά έγκαταλείψουν τίς άνθρώπινες έντολές γιά νά άκολουθήσουν τά προστάγματα του θεϊκού λόγου. Δέν μπορούσαν χάρη τής άλήθειας νά θυσιάσουν τή συλλογική τους ύπεροψία, οϋτε τούς επαίνους τών άνθρώπων. “Οταν ηρθε ο Χριστός νά παρουσιάσει στό έθνος τίς άξιώσεις του Θεού, οι ίερεϊς και οι πρεσβύτεροι δέν Τού έδωσαν τό δικαίωμα νά έπέμβει άνάμεσα σ’αυτούς και στό λαό. Δέν μπορούσαν νά άνεχθοϋν οϋτε τίς επιπλήξεις Του, οϋτε τίς προειδοποιήσεις Του. Γι’ αυτό βάλθηκαν νά ξεσηκώσουν τό λαό έναντίον Του και νά πραγματοποιήσουν τήν έξόντωσή Του.ΠΧ 233.1

Οι άνθρωποι αύτοί ήταν ύπεύθυνοι γιά τήν άπόρριψη του Χριστού και γιά τά επακόλουθα άποτελέσματα. Η άμαρτία και ή καχαστροφή ένός έθνους όφείλονταν στούς θρησκευτικούς άρχηγούς.ΠΧ 233.2

Μήπως στίς μέρες μας δέ διακρίνομε τή δράση μιάς παρόμοιας επιρροής; Δέν άκολουθοϋν πολλοί από τούς άμπελουργούς του Κυρίου στά πατήματα τών ‘Ιουδαίων άρχηγών; Δέν άποστρέφουν οι θρησκευτικοί δάσκαλοι τόν κόσμο από τίς άπλές άξιώσεις του λόγου του Θεού; Άντί νά τούς διδάσκουν τήν ύπακοή στό θεϊκό νόμο, δέν τούς διδάσκουν τήν παράβασή του; Άπό πολλούς έκκλησιαστικούς άμβωνες οι άνθρωποι διδάσκονται οτι δέν δεσμεύονται πιά από τό νόμο του Θεού. Άνθρώπινες παραδόσεις, διατάξεις και συνήθειες έκθειάζονται. Η περηφάνεια και ή αυτό-ίκανοποίηση μέ τό σφετερισμό τών θεϊκών δωρημάτων ένθαρρύνονται, ένώ οι άπαιτήσεις του Θεού άψηφοϋνται.ΠΧ 233.3

“Οταν άπορρίπτουν τό νόμο του Θεού οι άνθρωποι δέν ξέρουν τί κάνουν. Ο νόμος του Θεού είναι τό άντίγραφο του χαρακτήρα Του, ή ένσωμάτωση τών άρχών τής βασιλείας Του. Οποιος αρνείται νά δεχθεί τις αρχές αύτές άποχωρίζεται άπ’ τό κανάλι άπ’ όπου διαρρέουν οι θεϊκές εύλογίες.ΠΧ 233.4

Οι καταπληκτικές εύκαιρίες πού προσφέρονταν στούς Ίσραηλίτες, μόνο μέ τήν ύπακοή στίς έντολές του Θεού μπορούσαν νά πραγματοποιηθούν. Καί έμεϊς μόνο μέ τήν ύπακοή μπορούμε νά αποκτήσομε τήν ϊδια αρτιότητα του χαρακτήρα, τόν ίδιο ολοκληρωμένο κύκλο τών εύλογιών—εύλογιών του νού, τής ψυχής και του σώματος, εύλογιών του σπιτιού και του αγρού, εύλογιών αυτής τής ζωής και τής μελλοντικής.ΠΧ 233.5

Στόν πνευματικό όπως και στό φυσικό κόσμο, ή καρποφορία έξαρτάται από τήν εφαρμογή τών νόμων του Θεού. ‘Όταν λοιπόν οι άνθρωποι διδάσκουν τόν κόσμο νά μή δίνουν σημασία στίς εντολές του Θεού, τούς εμποδίζουν από του νά φέρουν καρπούς γιά τή δόξα Του. Καί θεωρούνται ένοχοι γιά τήν υπεξαίρεση τών καρπών του άμπελιοϋ του Κυρίου τους.ΠΧ 234.1

Κατ’ έντολή του Κυρίου μάς επισκέπτονται οι πρέσβεις του Θεού, τονίζοντας τό ίδιο όπως και ο Χριστός τή σημασία τής ύπακοής μας στό λόγο του Θεού. Μάς κοινοποιούν τίς από μέρους του Θεού εγειρόμενες άξιώσεις γιά τούς καρπούς του άμπελιοϋ Του—καρπούς άγάπης, ταπεινοφροσύνης και άφίλαυτης ύπηρεσίας. Αλλ’ όπως οι ‘Ιουδαίοι άρχηγοί, μήπως πολλοί σύγχρονοι άμπελουργοί δέν έξίστανται και αύτοί και έξαγριώνονται; Οταν οι άπαιτήσεις του νόμου του Θεού φέρονται στήν προσοχή τών άνθρώπων, δέ χρησιμοποιούν οι δάσκαλοι αύτοί τήν επιρροή τους προκειμένου νά πείσουν τούς άλλους νά τόν άπορρίψουν; Αυτούς τούς δασκάλους άποκαλεϊ ο Θεός άπιστους δούλους.ΠΧ 234.2

Τά λόγια του Θεού γιά τόν άρχαϊο ‘Ισραήλ άποτελοϋν μιά σοβαρή προειδοποίηση γιά τήν έκκλησία και τήν εκκλησιαστική ήγεσία τής εποχής μας. Γιά τόν ‘Ισραήλ ο Θεός είπε: “Έγραψα πρός αυτόν τά μεγαλεία του νόμου Μου· πλήν έλογίσθησαν ώς άλλότριον πράγμα.” (Ώσ. 8:12). Καί σχετικά μέ τούς ίερεϊς και τούς ραββίνους δήλωσε: “Ο λαός Μου ήφανίσθη δι’ ελλειψιν γνώσεως· επειδή σύ άπέρριψας τήν γνώσιν, και ‘Εγώ άπέρριψα σέ από του νά ίερατεύης εις Έμέ· επειδή έλησμόνησας τόν νόμον του Θεού σου, και Έγώ θέλω λησμονήσει τά τέκνα σου.” (Ώσ. 4:6).ΠΧ 234.3

Θά περάσουν οι προειδοποιήσεις αύτές του Θεού άπαρατήρητες; Θά πάνε οι παρουσιαζόμενες ευκαιρίες γιά ύπηρεσία χαμένες; Θά εμποδίσουν οι χλευασμοί του κόσμου, ή συλλογική ύπεροψία, και ή συμμόρφωση μέ τίς άνθρώπινες συνήθειες και παραδόσεις τούς καλουμένους οπαδούς του Χριστού από του νά Τοϋ προσφέρουν τήν ύπηρεσία τους; Θά άπορρίψουν και αύτοί τό λόγο του Θεού όπως οι ‘Ιουδαίοι αρχηγοί άπέρριψαν τόν Χριστό; Τίς συνέπειες τής άμαρτίας του ‘Ισραήλ τίς εχομε μπροστά μας. Θά δώσει άραγε ή σημερινή εκκλησία προσοχή στήν προειδοποίηση;ΠΧ 234.4

“Εάν τινες τών κλάδων άπεκόπησαν, συ δέ άγριελαία ούσα ένεκεντρίσθης μεταξύ αυτών και έγινες συγκοινωνός τής ρίζης και τής παχύτητος τής έλαίας, μή κατακαυχάσαι ... διά τήν άπιστίαν άπεκόπησαν, συ δέ διά τής πίστεως ίστασαι. Μή ύψηλοφρόνει, άλλά φοβοϋ· διότι έάν ο Θεός δέν έφείσθη τούς φυσικούς κλάδους, πρόσεχε μήπως δέν φεισθή μηδέ σέ.” (Ρωμ. 11:17-21).ΠΧ 235.1