Η επιστροφη των ταλαντων

“Μετά δέ καιρόν πολύν ερχεται ο κύριος τών δούλων εκείνων και θεωρεί λογαρισμόν μετ’ αυτών.” ‘Όταν ο Κύριος θά ζητήσει λογιαριασμό από τούς δούλους Του, ή έπιστροφή του κάθε ταλάντου θά έξετασθεί μέ σχολαστικότητα. Τό είδος τής έπιτελεσθείσης εργασίας φανερώνει τόν χαρακτήρα του έργάτη.ΠΧ 280.1

Αύτοί πού ελαβαν τά πέντε και τά δύο τάλαντα, έπιστρέφουν στόν Κύριό τους τά έμπιστευμένα δώρα έπηυξημένα, χωρίς νά έχουν καμιά άπαίτηση γιά τόν εαυτό τους. Αύτά τά τάλαντα τούς τά είχαν άπλώς έμπιστευθεϊ. ‘Αποδείχθηκαν βέβαια προσοδοφόρα στήν άπόκτηση νέων ταλάντων, πλήν όμως κανένα κέρδος δέ θά ήταν δυνατό χωρίς τό βασικό κεφάλαιο. Αύτοί δέν βλέπουν ότι έκαναν τίποτε περισσότερο από τό καθήκον τους. Τό κεφάλαιο ήταν του Κυρίου. Τά πρόσοδα άνήκουν σ’ Αύτόν. Άν ο Σωτήρας δέν τούς πρόσφερε τήν αγάπη και τή χάρη Του, θά ήταν χρεοκοπημένοι στόν αιώνα τόν άπαντα.ΠΧ 280.2

Καί όμως όταν ο Κύριος άποδέχεται τά τάλαντα, επιδοκιμάζει και αμείβει τούς έργάτες Του σάν νά τούς άξιζε καθολοκληρία ή άμοιβή. Τό πρόσωπο Του λάμπει από χαρά και ικανοποίηση και μέ μεγάλη εύχαρίστηση τούς άπονέμει τίς εύλογίες Του. Τούς άνταμείβει γιά τήν κάθε τους ύπηρεσία και τήν κάθε τους θυσία, όχι γιατί τούς τό χρωστάει, άλλά γιατί ή καρδιά Του είναι ξέχειλη από αγάπη και τρυφερότητα.ΠΧ 280.3

“Εύγε, δούλε άγαθέ και πιστέ·” λέγει, “εις τά ολίγα έστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σέ καταστήσει· εϊσελθε εις τήν χαράν του Κυρίου σου.”ΠΧ 280.4

Είναι ή πιστότητα, ή άφοσίωση στόν Θεό, και ή ύπηρεσία τής άγάπης αυτά πού άποσποϋν τή θεϊκή επιδοκιμασία. Κάθε παρακίνηση του Αγίου Πνεύματος πού ώθεϊ τούς άνθρώπους πρός τό καλό και πρός τόν Θεό, σημειώνεται στά βιβλία του ούρανοϋ και, τήν ήμέρα του Κυρίου, οι έργάτες μέσο τών οποίων τό Πνεύμα ενήργησε, θά παινεθοϋν άπ’ τόν Θεό.ΠΧ 280.5

Θά εισέλθουν στή χαρά του Κυρίου τους άντικρύζοντας στή βασιλεία Του εκείνους οι όποιοι θά βρεθούν λυτρωμένοι χάρη στίς προσπάθειές τους. Καί θά άπολαβαίνουν τό προνόμιο νά συμμετέχουν στό έργο Του στόν ούρανό επειδή θά έχουν άποκτήσει τήν καταλληλότητα συμπράττοντας σ’ αυτό κάτω εδώ στή γή. Τί θά είμαστε μιά μέρα στόν ούρανό, είναι ή άντανάκλαση του τί είμαστε τώρα σέ χαρακτήρα και σέ καθαγιασμένη ύπηρεσία. Γιά τόν Έαυτό Του ο Χριστός έλεγε: “Ο Υιός του άνθρώπου δέν ήλθε διά νά ύπηρετηθή, αλλά διά νά ύπηρετήση.” (Ματθ. 20:28). Αύτό τό επίγειο έργο Του είναι και τό έργο Του στόν ούρανό. Καί ή άμοιβή μας γιά τή συνεργασία μας μέ τόν Χριστό σ’ αυτόν τόν κόσμο, θά είναι ή κατά πολύ μεγαλύτερη δύναμη και τό άνώτερο προνόμιο συνεργασίας μας μ’ Αύτόν στόν ερχόμενο κόσμο.ΠΧ 280.6

“Προσελθών δέ και ο λαβών τό εν τάλαντον, είπε- Κύριε, σέ έγνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζων όπου δέν εσπειρας και συνάγων όθεν δέν διεσκόρπισας· και φοβηθείς ύπήγα και έκρυψα τό τάλαντόν σου έν τή γή· ιδού, έχεις τό σόν.”ΠΧ 281.1

Μ’ αυτόν τόν τρόπο δικαιολογούνται οι άνθρωποι γιά τήν άμέλεια πού δείχνουν γιά τά δώρα του Θεού. Θεωρούν τόν Θεό αύστηρό, τυραννικό νά καιροφυλακτεϊ γιά νά άνακαλύψει τά σφάλματά τους γιά νά τούς έπισκεφθεί μέ τήν τιμωρό Του κρίση. Τόν κατηγορούν ότι ζητάει εκείνο πού δέν έδωσε και ότι θερίζει εκεί όπου δέν έσπειρε.ΠΧ 281.2

Δέν είναι λίγοι έκεϊνοι πού μέσα τους κατηγορούν τόν Θεό ότι είναι άδικος άφέντης επειδή άπαιτεί τά άγαθά τους και τήν ύπηρεσία τους. Τίποτε όμως δέν μπορούμε νά προσφέρομε στόν Θεό πού ήδη δέν είναι δικό Του. “Τά πάντα έρχονται έκ Σοϋ,” έλεγε ο βασιλιάς Δαβίδ, “και έκ τών Σών δίδομεν εις Σέ.” (Α’ Χρον. 29:14). Τά πάντα είναι του Θεού, όχι μόνο επειδή τά έχει δημιουργήσει άλλά και επειδή τά έχει έξαγοράσει. ‘Όλες οι εύλογίες τής τωρινής και τής μέλλοντικής ζωής μάς προσφέρονται μέ τή σφραγίδα του σταυρού του Γολγοθά. Επομένως ή κατηγορία ότι ο Θεός είναι κύριος σκληρός πού θερίζει εκεί όπου δέν έσπειρε, είναι άβάσιμη.ΠΧ 281.3

Παρ’ όλο ότι ή κατηγορία του οκνηρού δούλου είναι άδικη, ο κύριός του δέν χάνει τόν καιρό του διαψεύδοντάς τον, άλλά τόν άντιμετωπίζει πάνω στό δικό του τό έδαφος και του άποδείχνει ότι ή διαγωγή του είναι άδικαιολόγητη. Ειχε όλα τά μέσα στή διάθεσή του γιά τήν επικερδή έκμετάλλευση του ταλάντου του πρός όφελος του πιστωτή. “Επρεπε νά βάλης τό άργύριόν μου εις τούς τραπεζίτας,” του λέγει, “και έλθών Έγώ, ήθελον λάβει τό Έμόν μετά τόκου.”ΠΧ 281.4

Ο έπουράνιος Πατέρας μας δέν περιμένει από μάς, οϋτε περισσότερο, οϋτε λιγότερο άπ’ ο,τι μάς έδωσε τήν ικανότητα νά άποδώσομε. Δέν επιφορτίζει τούς δούλους Του μέ βάρη πού δέν είναι σέ θέση νά σηκώσουν. “Αύτός γνωρίζει τήν πλάσιν ήμών· ένθυμεϊται ότι είμεθα χώμα.” (Ψαλμ. 103:14). Όλα όσα ζητάει από μάς, μπορούμε μέ τή θεϊκή Του χάρη νά τ’ άποδώσομε.ΠΧ 282.1

“Εις πάντα δέ εις τόν όποιον έδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού.” (Λουκ. 12:48). Θεωρούμαστε προσωπικά ύπεύθυνοι άν προσφέρομε έστω και κατά κεραία λιγότερο άπ’ ο,τι έχομε τή δυνατότητα νά προσφέρομε. Ο Κύριος σφιγμομετράει μέ άκρίβεια τήν κάθε μας δυνατότητα γιά ύπηρεσία. Καί οι άνεκμετάλλευτες εύκαιρίες ύπολογίζονται και αύτές μέ τό ίδιο μέτρο όπως έκεϊνες πού έχομε έκμεταλλευθεϊ. Ο Θεός μάς θεωρεί ύπεύθυνους άν δέ φθάσομε στό σημείο όπου μπορούσαμε νά φθάσομε μέ τήν ορθή χρήση τών ταλάντων μας. Θά κριθοϋμε μέ βάση τό τί θά μπορούσαμε νά έχομε κάνει, αλλά δέν τό κάναμε επειδή δέν χρησιμοποιήσαμε τίς δυνατότητές μας νά δοξάσομε τόν Θεό. Καί άν άκόμη δέν χάσομε τήν ψυχή μας, στήν αιωνιότητα όμως θά άντιληφθοϋμε τίς συνέπειες τών άχρησιμοποιήτων ταλάντων μας. Έπειδή όλη ή γνώση και ή ικανότητα πού θά μπορούσαμε νά άποκτήσομε, άλλά δέν προσπαθήσαμε νά άποκτήσομε, βαρύνονται μέ αιώνια άπώλεια.ΠΧ 282.2

Άν όμως παραδοθούμε ολοκληρωτικά στόν Θεό, και στήν εργασία μας άκολουθούμε τίς ύποδείξεις Του, τότε Εκείνος γίνεται ο ύπεύθυνος γιά τήν άποπεράτωσή της. Δέν θέλει νά πιθανολογούμε γιά τήν έπιτυχία τών ειλικρινών προσπαθειών μας. Ποτέ, ούτε κατά διάνοια, δέν πρέπει νά μάς άπασχολεϊ ή άποτυχία. Έπειδή συνεργαζόμαστε μέ Κάποιον πού ή άποτυχία Τού είναι άγνωστη.ΠΧ 282.3

Δέν πρέπει νά μιλούμε γιά τίς άδυναμίες μας ή γιά τήν άναξιότητά μας. Αύτό είναι μιά κατάφωρη δυσπιστία στόν Θεό και μιά άρνηση του λόγου Του. Όταν παραπονούμαστε γιά τά βάρη πού σηκώνομε, ή άποφεύγομε τίς εύθύνες πού μάς καλεϊ νά άναλάβομε, τότε στήν ούσία λέμε ότι ο Θεός είναι κύριος σκληρός και ότι μάς ζητάει πράγματα τά οποία δέν μάς έδωσε τή δύναμη νά κάνομε.ΠΧ 282.4

Συχνά τείνομε νά έρμηνεύομε τό πνεύμα του οκνηρού δούλου μ’ αυτό πού ονομάζομε ταπεινοφορούνη. Η πραγματική όμως ταπεινοφροσύνη πολύ άπέχει άπ’ αυτό. Νά φέρομε τή σφραγίδα τής ταπεινοφροσύνης σημαίνει κάθε άλλο από το νά εξακολουθούμε νά παραμένομε νάνοι κατά τό πνεϋμα, χωρίς προσδοκίες, σκιαγμένοι άπ’ τή ζωή, και άποφεύγονχας τίς εύθϋνες από φόβο μή τυχόν δέν μπορέσομε νά τίς διεκπεραιώσομε μέ έπιτυχία. Η πραγματική ταπεινοφροσύνη έκπληρεϊ τούς σκοπούς του Θεού επαναπαυόμενη στή δύναμή Του.ΠΧ 282.5

Ο Θεός εργάζεται μέ όποιον Εκείνος θέλει. Κάποτε διαλέγει τό ταπεινότερο όργανο γιά νά έπιτελέσει τό μεγαλύτερο εργο. ‘Επειδή ή δύναμή Του φανερώνεται μέ τήν άνθρώπινη άδυναμία. Εμείς εχομε τούς δικούς μας κανόνες και, μέ βάσηαυτούς, άλλα πράγματα χά κρίνομε μικρά και άλλα μεγάλα. Η έκτίμηση του Θεού όμως δέν βασίζεται στούς δικούς μας τούς κανόνες. Δέν πρέπει νά νομίζομε πώς ο,τι εμείς βλέπομε μεγάλο, τό βλέπει μεγάλο και ο Θεός, ή ο,τι έμεϊς κρίνομε μικρό, είναι και γιά τόν Θεό μικρό. Δέν είναι δική μας δουλειά νά κριτικάρομε τά τάλαντά μας, οϋτε νά διαλέξομε τήν ύπεύθυνη θέση μας. ‘Εκείνο πού μάς έναπόκειται νά κάνομε είναι νά άναλάβομε τά βάρη πού ο Θεός μάς άναθέτει, νά τά σηκώνομε μέ προθυμία γιά χάρη Του και νά καταφεύγομε πάντοτε σ’ Αύτόν γιά ξεκούραση. Όποιαδήποτε και άν είναι ή εργασία μας, ο Θεός δοξάζεται μέ τήν ολόψυχη, χαρούμενη ύπηρεσία πού Τοϋ προσφέρομε. Εύχαριστεϊται όταν έμεϊς άναλαβαίνομε τά καθήκοντά μας μέ εύγνωμοσύνη, χαρούμενοι ότι κριθήκαμε άξιοι νά γίνομε συνεργάτες Του.ΠΧ 283.1