Κεφαλαιο 4: Ta ζιζανια

Η Παραβολή: Ματθ. 13:24-30, 37-43.

“Άλλην παραβολήν παρέθηκεν εις αυτούς, λέγων, ώμοιώθη η βασιλεία τών ουρανών μέ άνθρωπον, όστις εσπειρε καλόν σπόρον έν τώ άγρώ αυτού· άλλ’ ένώ έκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο έχθρός αυτού, και εσπειρε ζιζάνια άναμέσον του σίτου και άνεχώρησεν. Ότε δέ έβλάστησεν ο χόρτος και έκαμεν καρπόν, τότε εφάνησαν και τά ζιζάνια.”ΠΧ 39.1

“Ο άγρός,” είπε ο Χριστός, “είναι ο κόσμος.” Μ’ αυτό όμως πρέπει νά καταλάβομε τήν έκκλησία του Χριστού μέσα στόν κόσμο. Η παραβολή είναι μιά περιγραφή του ο,τι άφορά τή βασιλεία του Θεού, του έργου Του γιά τή σωτηρία τών ανθρώπων, και τό έργο αυτό επιτελείται μέσω τής εκκλησίας Του. Είναι αλήθεια ότι τό Άγιο Πνεύμα έχει σταλεί σ’ ολόκληρο τόν κόσμο, και παντού όπου πηγαίνει επιδρά στίς καρδιές τών ανθρώπων. Αλλά μέσα στήν εκκλησία είναι πού αυξάνομε και ώριμάζομε γιά τή σιταποθήκη του Θεού.ΠΧ 39.2

“Ο σπείρων τόν καλόν σπόρον είναι ο Υιός του ανθρώπου· . . . ο δέ καλός σπόρος είναι οι υιοί τής βασιλείας- τά δέ ζιζάνια, ούτοι είναι οι υιοί του πονηρού.” Ο καλός σπόρος παριστάνει αυτούς πού έχουν αναγεννηθεί από τό λόγο του Θεού, από τήν αλήθεια. Τά ζιζάνια συμβολίζουν τήν τάξη εκείνη τών ανθρώπων πού είναι ο καρπός η η προσωποποίηση τής πλάνης, τών ψευδών πεποιθήσεων. “Ο εχθρός όστις έσπειρεν αυτά, είναι ο διάβολος.” Ούτε ο Θεός ούτε οι άγγελοι Του έσπειραν ποτέ ούτε ένα κόκκο πού νά παράγει ζιζάνια. Τά ζιζάνια είναι εργο του Σατανά, του εχθρού του Θεού και των ανθρώπων.ΠΧ 39.3

Στής Ανατολής τά μέρη, οι άνθρωποι συχνά εκδικούνταν έναν έχθρό τους σκορπίζονχας πάνω στό νεοσπαρμένο χωράφι του σπόρους από κάποιο βλαβερό βοτάνι πού, άμα φύτρωνε, έμοιαζε πολύ μέ τό σιτάρι. Συναυξάνοντας μέ τό σιτάρι, έβλαπτε τό γέννημα και προξενούσε στενοχώρια και ζημιά στόν κάτοχο του χωραφιού. Έτσι και ο Σατανάς από εχθρα πρός τόν Χριστό, σκορπίζει τόν κακό του σπόρο ανάμεσα στό καλό σιτάρι τής βασιλείας. Τούς καρπούς αυτής τής σποράς του μετά τούς αποδίδει στόν Υιό του Θεού. Μπάζοντας μεσ’ στήν εκκλησία αυτούς πού μόνο τό όνομα του Χριστού φέρουν ενώ άρνούνται τόν χαρακτήρα Του, ο πονηρός κατορθώνει νά προσβάλλεται ο Θεός, νά παρεξηγείται τό εργο τής σωτηρίας και οι ψυχές νά χάνονται.ΠΧ 39.4

Οι ύπηρέτες του Χριστού θλίβονται όταν παρατηρούν τούς υποκριτές νά σμίγουν μέ τούς ειλικρινείς οπαδούς μέσα στήν εκκλησία. Αδημονούν νά κάνουν κάτι γιά τόν εξαγνισμό τής εκκλησίας. Όπως οι ύπηρέτες του γαιοκτήμονα τής παραβολής, είναι και αύτοί έτοιμοι νά ξερριζώσουν τά ζιζάνια. Αλλ’ ο Χριστός τούς λέγει: “Ουχί, μήποτε συλλέγοντες τά ζιζάνια εκριζώσητε μετ’ αυτών τόν σίτον. Αφήσατε νά συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού.”ΠΧ 40.1

Ο Χριστός διδάσκει μέ σαφήνεια ότι όσοι επιμένουν νά ζούν στήν άμαρτία οφείλουν νά άποχωρισθούν από τήν έκκλησία. Δέν άνέθεσε όμως σ’ εμάς νά κρίνομε ούτε τόν χαρακτήρα ούτε τά κίνητρα τών άνθρώπων. Γνωρίζει τή φύση μας πολύ καλά ώστε νά μάς έμπιστευθεί ενα τέτοιο εργο. Αν προσπαθούσαμε νά ξερριζώσομε από τήν έκκλησίααυτούς πού κατά τή κρίση μας δέν είναι γνήσιοι Χριστιανοί, μπορούμε νά είμαστε σίγουροι ότι θά πέφταμε σέ λάθη. Συχνά υποβλέπομε σάν άτομα χωρίς καμιά έλπίδα άκριβώς εκείνους πού ο Χριστός ελκει πρός Αυτόν. Άν ήταν νά φερθούμε πρός τίς ψυχές αυτές σύμφωνα μέ τήν έλαττωματική μας κρίση, θά σβύναμε ίσως και τήν τελευταία άναλαμπή έλπίδας μέσα τους. Πολλοί άπ’αυτούς πού περνούν τόν εαυτό τους γιά Χριστιανούς θά άποκλεισθούν τελικά, ένώ πολλοί θά βρεθούν στόν ούρανό γιά τούς όποιους οι άλλοι δέν πίστευαν ποτέ ότι θά έφθαναν εκεί. Ο άνθρωπος κρίνει τό φαινόμενο, αλλ’ ο Θεός κρίνει τήν καρδιά. Ζιζάνια και σιτάρι θά έξακολουθούν νά αύξάνουν πλάι-πλάι μέχρι τόν καιρό του θερισμού. Καί ο θερισμός είναι τό τέλος τής προθεσμίας του Θεού γιά τόν κόσμο.ΠΧ 40.2

Τά λόγια του Σωτήρα περικλείουν άλλο ένα μάθημα, ένα μάθημα θαυμαστής ανεκτικότητας και στοργικής αγάπης. Καθώς τά ζιζάνια μπλέκουν σφιχτά τίς ρίζες τους μέ τίς ρίζες του σιταριού, έτσι και οι ψευδάδελφοι στήν έκκλησία μπορεί νά συνδέονται στενά μέ τούς ειλικρινείς μαθητές. Ο πραγματικός χαρακτήρας τών ύποκρινομένων αυτών πιστών δέν εχει όλότελα άποκαλυφθεί. Αν τούς απέβαλαν από τήν έκκλησία, αυτό θά μπορούσε νά σκανδαλίσει άλλους πού διαφορετικά θά είχαν μείνει στερρεοί στήν πίστη.ΠΧ 40.3

Η διδαχή της παραβολής αυτής σκιαγραφεί τή στάση του ίδιου του Θεού άπέναντι στους άνθρώπους και στους αγγέλους. Ο Σατανάς είναι άπατεώνας. Οταν πρωτοαμάρτησε στόν ουρανό, ούτε αυτοί άκόμη οι άφοσιωμένοι άγγελοι μπόρεσαν νά διακρίνουν τόν πραγματικό του χαρακτήρα. Αύτός είναι ο λόγος γιά τόν οποίο ο Θεός δέν κατέστρεψε τόν Σατανά απ’ άρχής. Εάν τό είχε κάνει αυτό, τότε οι άγιοι άγγελοι δέ θά μπορούσαν νά καταλάβουν τή δικαιοσύνη ούτε τήν αγάπη του Θεού. Η άμφιβολία τους γιά τήν άγαθότητα του Θεού θά γίνονταν ένας κακός σπόρος πού μέ τόν καιρό θά έφερνε τόν πικρό καρπό τής άμαρτίας και τής συμφοράς. Γι’ αυτόν τό λόγο φυλάχθηκε η ζωή του αρχηγού του κακού μέχρι πού νά εξελιχθεί ο χαρακτήρας του στήν τέλεια ώριμότητά του. Ολόκληρους αιώνες ο Θεός ύπομένει τήν έπώδυνη άγωνία και παρακολουθεί τό εργο αυτό τής κακίας. Προτίμησε νά προσφέρει τό άνεκτίμητο εκείνο του Γολγοθά τό Δώρο παρά νά άνεχθεί νά πέσει κανείς θύμα τής έσκεμμένης διαστροφής τής πραγματικότητας από μέρους του πονηρού. Καί αυτό επειδή δέν ήταν δυνατό νά άποκοπούν τά ζιζάνια δίχως νά ξερριζωθεί και τό πολύτιμο σιτάρι. Δέν πρέπει λοιπόν κι’ εμείς νά δείξομε τήν ίδια άνεκτικότητα γιά τούς συνανθρώπους μας, όπως ο Θεός του ούρανού και τής γής έδειξε γιά τόν Σατανά;ΠΧ 41.1

Ο κόσμος δέν έχει δικαίωμα νά άμφιβάλει γιά τή χριστιανική άλήθεια επειδή ύπάρχουν ορισμένα άνάξια μέλη μέσα στήν έκκλησία, οϋτε οι Χριστιανοί πρέπει νά άποκαρδιώνονται εξ αιτίας τών ψευδαδέλφων αυτών. Ti συνέβαινε μέ τήν πρωτόγονη χριστιανική έκκλησία; Ο Ανανίας και η Σαπφείρα είχαν ενωθεί μέ τούς άποστόλους. Ο Σίμωνας ο Μάγος είχε βαπτισθεί. Ο Δημάς, πρίν νά έγκαταλείψει τόν Παύλο, λογίζονταν μεταξύ τών πιστών. Ο Ιούδας ο Ίσκαριώτης ήταν ένας από τούς άποστόλους. Ο Λυτρωτής δέν θέλει νά χάσει ούτε μιά ψυχή. Η πείρα Του μέ τόν Ιούδα έχει καταχωρηθεϊ γιά νά μάς άποδείξει τή συμπεριφορά Του πρός τή διαστρεβλωμένη άνθρώπινη φύση. Καί μάς ζητά νά τήν ύπομένομε και εμείς όπως Εκείνος τήν ύπέμεινε. Είπε ότι οι ψευδάδελφοι θά ύπάρχουν μέσα στήν έκκλησία μέχρι τό τέλος.ΠΧ 41.2

Παρά τήν προειδοποίηση του Χριστού, οι άνθρωποι προσπάθησαν νά ξερριζώσουν τά ζιζάνια. Καί γιά νά τιμωρήσει αυτούς πού θεωρούσε κακοποιούς, η έκκλησία κατέφυγε στά πολιτικά μέσα. Οσοι διέφεραν από τά καθιερωμένα εκκλησιαστικά δόγματα, φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν μέ τήν παρότρυνση ανθρώπων πού ισχυρίζονταν ότι ενεργούν μέ τη συγκατάθεση του Χριστού. Τέτοιες πράξεις όμως δέν εμπνέονται από τό Πνεύμα του Χριστού, άλλά του διαβόλου. Αυτή είναι η ιδιαίτερη μέθοδος του Σατανά γιά νά φέρει τόν κόσμο κάτω από τό πέλμα του. Ο Θεός παρουσιάσθηκε παραμορφωμένος μέ τόν τρόπο αυτόν πού η έκκλησία μεχαχειρίσθηκε έναντι τών λογιζομένων αίρετικών.ΠΧ 41.3

Η παραβολή του Χριστού μάς διδάσκει τήν ταπεινοφροσύνη και τή δυσπιστία πρός τόν εαυτό μας και όχι τήν επίκριση και τήν καταδίκη τών άλλων.Ο,τι σπείρεται στόν άγρό δέν είναι αποκλειστικά καλός σπόρος και τό γεγονός ότι οι άνθρωποι άνήκουν στήν εκκλησία δέν τούς κάνει αναγκαστικά Χριστιανούς.ΠΧ 42.1

Όσο τά βλαστάρια είναι πράσινα, τά ζιζάνια μοιάζουν καταπληκτικά μέ τό σιτάρι. Όταν κιτρινίσουν όμως τά χωράφια γιά θερισμό, τότε τά άχρηστα άγριοβότανα δέν παρουσιάζουν καμιά όμοιότητα μέ τό σιτάρι πού σκύβει μέ χάρη τό κεφάλι του κάτω άπ’ τό βάρος του καρπού. Αμαρχωλοί προσποιούμενοι εύλάβεια άναμιγνύονται προσωρινά μέ τούς ειλικρινείς οπαδούς του Χριστού και, μέ τήν απομίμησή τους αυτή του Χριστιανισμού, μπορούν νά εξαπατήσουν πολλούς. Τόν καιρό όμως του παγκόσμιου θερισμού, δέν υφίσταται καμιά ομοιότητα μεταξύ καλών και κακών. Τότε θά φανούν εκείνοι πού είχαν ενωθεί μέ τήν εκκλησία χωρίς νά έχουν ένωθεί μέ τόν Χριστό.ΠΧ 42.2

Τά ζιζάνια έχουν τήν εύκαιρία νά αύξάνουν μαζί μέ τό σιτάρι και νά απολαμβάνουν όλα αά προνόμια τής λιακάδας και τής βροχής. Αλλά τόν καιρό του θερισμού “θέλετε επιστρέψει και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τόν Θεόν και του μή δουλεύοντος Αυτόν.” (Μαλ. 3:18). Ο ίδιος ο Χριστός θά αποφανθεί ποιοί είναι άξιοι νά λογισθούν μέλη τής έπουράνιας οικογένειας. Θά κρίνει τόν κάθε άνθρωπο σύμφωνα μέ τά λόγια και τά έργα του. Η προσποίηση δέ βαραίνει διόλου στή ζυγαριά. Η αιώνια τύχη του καθενός κρίνεται από τόν χαρακτήρα.ΠΧ 42.3

Ο Χριστός δέν αφήνει νά υπονοηθεί ότι θά’ ρθη μιά έποχή όπου όλα τά ζιζάνια θά μεταβληθούν σέ σιτάρι. Σιτάρι και ζιζάνια αύξάνουν πλάι-πλάι μέχρι τό θερισμό, τή συντέλεια δηλαδή του κόσμου. Τότε τά ζιζάνια δένονται σέ σωρούς γιά νά καούν και τό σιτάρι συγκεντρώνεται στίς αποθήκες του Θεού. “Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν έκλάμψει ώς ο ήλιος έν τή βασιλεία του Πατρός αυτών.” Τότε “θέλει άποστείλει ο Υιός του άνθρώπου τούς άγγέλους Αυτού και θέλουσι συλλέξει έκ τής βασιλείας Αυτού πάντα τά σκάνδαλα και τούς πράττοντας τήν ανομίαν. Καί θέλουσι ρίψει αυτούς εις τήν κάμινον του πυρός. Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τρυγμός τών όδόντων.”ΠΧ 42.4