Κεφαλαιο 3: Αναπτυξη με θεϊκη δυναμη

Η Παραβολή: Μαρκ. 4:26-29.

Η παραβολή του σπορέα δημιούργησε πολλές άπορίες. Μερικοί από τούς άκροατές συμπέραναν μ'αυτή ότι ο Χριστός δέν είχε σκοπό νά ιδρύσει κανένα επίγειο βασίλειο και γι’αυτό πολλοί παραξενεύονταν και δέν ήξεραν τί νά ύποθέσουν. Βλέποντας τήν άμηχανία τους, ο Χριστός χρησιμοποίησε κι άλλα παραδείγματα, προσπαθώντας πάλι νά στρέψει τή σκέψη τους από τήν προσμονή ένός επίγειου βασιλείου στό έργο τής χάρης του Θεού μέσα στήν άνθρώπινη ψυχή.ΠΧ 34.1

“Καί ελεγεν, ούτως είναι η βασιλεία του Θεού, ώς εάν άνθρωπος ρίψη τόν σπόρον επί τής γής. Καί κοιμάται και σηκώνηται νύκτα και ήμέραν και ο σπόρος βλαστάνη και αύξάνη καθώς αυτός δέν έξεύρει. Διότι άφ’ έαυτής η γη καρποφορεί, πρώτον χόρτον, έπειτα άστάχυον, έπειτα πλήρη σίτον έν τώ άσταχύω.” (Μαρκ. 4:26-29).ΠΧ 34.2

Ο γεωργός πού “θέτει τό δρέπανον επειδή έφθασεν ο θερισμός,” δέν μπορεί νά είναι κανείς άλλος από τόν Χριστό. Αύτός θά θερίσει τό θερισμό τής γής κατά τή μεγάλη τελική ήμέρα. Ο σπορέας όμως πού σπέρνει τό σπόρο άντιπροσωπεύειαυτούς πού εργάζονται γιά τόν Χριστό. Γιά τό σπόρο λέγεται ότι “βλαστάνη και αύξάνη και αυτός δέν έξεύρει,” πράγμα πού δέν επαληθεύει γιά τόν Υιό του Θεού. Ο Χριστός δέν κοιμάται πάνω στή δουλειά Του, αλλ’ άγρυπνος τήν παρακολουθεί μέρα-νύχτα. Ούτε είναι άνίδεος του πώς αύξάνει ο σπόρος.ΠΧ 34.3

Η παραβολή του σπόρου μάς άποκαλύπτει πώς ο Θεός έργάζεται μέ τή φύση. Ο σπόρος κλείνει μέσα του τήν άρχή τής βλάστησης, μιά άρχή καθιερωμένη από τόν ίδιο τόν Θεό. Αφεαυτού του όμως ο σπόρος δέν έχει τή δύναμη νά βλαστήσει. Ο άνθρωπος εκπληρεί τό μέρος του, συμβάλλοντας στήν άνάπτυξη του σπόρου. Πρέπει νά προετοιμάσει τό έδαφος, νά τό λιπάνει και νά τό σπείρει. Οφείλει νά καλλιεργήσει τό χωράφι. οι προσπάθειές του όμως φθάνουν μέχρι ένα ορισμένο σημείο και εκεί πιά σταματούν. Καμιά άνθρώπινη δύναμη ή σοφία είναι σέ θέση νά μεταβάλει τό σπόρο σέ ζωντανό φύτρο. Όλες του τίς προσπάθειες και άν τίς έξαντλήσει ο άνθρωπος, πάλι πρέπει νά έξαρτηθεί από Εκείνον πού έχει συνδέσει τή σπορά και τό θερισμό μέ τούς θαυμαστούς κρίκους τής δικής Του παντοδυναμίας.ΠΧ 34.4

Ο σπόρος κλείνει μέσα του ζωή και τό χώμα εχει μέσα του δύναμη. Μολαταύτα ο σπόρος μένει στάσιμος άν δέ μεσολαβήσει μέρα-νύχτα η ύπεράνθρωπη εκείνη δύναμη. Η βροχή πρέπει νά σχαλεϊ γιά νά δροσίσει τή διψασμένη γή, ο ήλιος πρέπει νά τή θερμάνει και ένα ήλεκτροφόρο ρεύμα πρέπει νά διαπεράσει τό νεκρωμένο σπόρο. Ο Δημιουργός τής ζωής είναι ο μόνος πού μπορεί νά τήν άνακινήσει. Κάθε σπόρος αύξάνει, κάθε φυτό άναπτύσσεται άποκλειστικά μέ τή δύναμη τού Θεού.ΠΧ 35.1

“Καθώς η γή άναδίδει τό βλάστημα αύτής, και καθώς ο κήπος άναδίδει τά σπειρόμενα έν αύτώ, ούτω Κύριος ο Θεός θέλει κάμει τήν δικαιοσύνην και τήν αϊνεσιν νά βλαστήσωσιν ένώπιον πάντων τών εθνών.” (Ήσ. 61:11). Η φυσική και η πνευματική σπορά διέπονται από τούς ίδιους νόμους. Όσοι διδάσκουν τήν άλήθεια πρέπει νά φροντίσουν νά προλειάνουν τό έδαφος τής καρδιάς. Πρέπει επίσης νά σπείρουν τό σπόρο. Η μοναδική ομως δύναμη πού μπορεί νά παράγει τή ζωή προέρχεται από τόν Θεό. Υπάρχει ενα σημείο πέρα από τό όποιο οι άνθρώπινη προσπάθεια μένει άτελεσφόρητη. Ενώ τό καθήκον μας είναι νά κηρύξομε τό λόγο, δέν έχομε τή δύναμη νά άναζωογονήσομε τήν καρδιά και νά έπισπεύσομε τή βλάστηση τής δικαιοσύνης και τής δοξολογίας. Τό κήρυγμα τού λόγου πρέπει νά συνοδεύεται από ενα παράγοντα ύπερέχοντα κάθε άνθρώπινη δύναμη. Μόνο μέ τό θεϊκό Πνεύμα ζωογονείται και ισχυροποιείται ο λόγος ώστε νά μπορέσει νά άνανεώσει τήν ψυχή γιά τήν αιώνια ζωή. Αύτό προσπάθησε νά άποτυπώσει στούς μαθητές Του ο Χριστός. Δίδαξε ότι καμιά δύναμη μέσα τους θά μπορούσε ποτέ νά στέψει μέ επιτυχία τό έργο τους, αλλ'όχι μόνη η θαυματουργική δύναμη τού Θεού άξιοποιεί τόν ίδιο Του τό λόγο.ΠΧ 35.2

Τό έργο τού σπορέα είναι έργο πίστης. Αύτός δέν είναι σέ θέση νά έννοήσει τό μυστήριο τής βλάστησης και τής αύξησης τού σπόρου. Αλλά έχει έμπιστοσύνη στούς παράγοντες εκείνους μέ τή μεσολάβηση τών οποίων ο Θεός προκαλεϊ τή βλάστηση. Ρίχνοντας τό σπόρο στό έδαφος, φαινομενικά πετάει τό πολύτιμο σιτάρι πού θά μπορούσε νά προμηθεύσει χό ψωμί χής οίκογενείας χου. Αύχό πού κάνει όμως σχήν πραγμαχικόχηχα, είναι όχι παραχωρεί ένα προσωρινό άγαθό, άποβλέπονχας σέ μιά πλούσια άνχαπόδοση. Σκορπίζει χό σπόρο, έλπίζονχας νά χόν συλλέξει σέ μιά άφθονη συγκομιδή. *Έχσι πρέπει νά έργάζονχαι και οι ύπηρέχες χοϋ Χρισχοϋ προσμένονχας χό θερισμό χού σπόρου πού σπέρνουν.ΠΧ 35.3

Ο καλός σπόρος μπορεί γιά ένα διάσχημα νά παραμένει άπαραχήρηχος, θαμμένος μέσα σέ μιά ψυχρή, έγωϊσχική και κοσμική καρδιά, μή δίνονχας σημεία ζωής. Άργόχερα όμως, καθώς χό Πνεύμα χοϋ Θεού πνέει μέσα σχήν ψυχή, ο κρυμμένος σπόρος ξεπηδά και χελικά καρποφορεί πρός δόξα Θεού. Ένώ μέρα μέ χή μέρα άσχολούμασχε μέ χό έργο μας, δέν μπορούμε νά ξέρομε χί θά εύδοκιμήσει, χοϋχο η εκείνο. Αύχό δέν έναπόκειχαι σ'έμάς νά χό ρυθμίσομε. Έμεΐς όφείλομε νά κάνομε χό καθήκον μας, άφήνονχας χά άποχελέσμαχα σχήν κρίση χού Θεού. “Σπείρε χόν σπόρον σου χό πρωί, και χήν έσπέραν ας μή ήσυχάση η χείρ σου” (Έκκλ. 11:6). Ο Θεός ύπόσχεχαι μέ μιά επίσημη συνθήκη Του όχι “έν όσω μένει η γή, σπορά και θερισμός . . . δέν θέλουσι παύσει.” (Γεν. 8:22). Σ'αύχή χήν ύπόσχεση σχηρίζεχαι ο γεωργός όχαν καλλιεργεί και σπέρνει. Καί η δική μας έμπισχοσύνη δέν πρέπει νά ύσχερεϊ διόλου καθώς εργαζόμαστε σπέρνονχας χά πνευμαχικά, επειδή έχομε χή διαβεβαίωση: “Ούχω θέλει είσθαι ο λόγος Μου ο έξερχόμενος εκ χοϋ σχόμαχός Μου· δέν θέλει έπισχρέψει εις ‘Εμέ κενός, άλλά θέλει έκχελέσει χό θέλημά Μου και θέλει εύοδωθεΐ εις ο,χι αύχόν άποσχέλλω.” “οι σπείρονχες μεχά δακρύων, έν άγαλλιάσει θέλουσι θερίσει. “Οσχις έξέρχεχαι και κλαίει βασχάζων σπόρον πολύχιμον, ούχος βεβαίως θέλει έπισχρέψει έν άγαλλιάσει, βασχάζων χά χειρόβολα αύχοϋ.” (Ήσ. 55:11, Ψαλμ. 126:6).ΠΧ 36.1

Η βλάσχηση χοϋ σπόρου συμβολίζει χήν άρχή χής χρισχιανικής ζωής, ένώ η αύξηση χοϋ φυχοϋ άποχελεϊ μιά ώραία άπεικόνιση χής χρισχιανικής άνάπχυξης. ‘Όπως σχή φύση, έχσι και μέ χή χάρη. Ζωή χωρίς άνάπχυξη είναι άδύναχο νά ύπάρξει. Τό φυχό η θά αύξηθεϊ η θά ξεραθεί. ‘Όπως η αύξησή χου προχωρεί, σιωπηλά και άνεπαίσθηχα, άλλά χωρίς διακοπή, χό ίδιο συμβαίνει και μέ χή χρισχιανική ζωή. Σέ κάθε φάση χής άνάπχυξής χης η ζωή μας μπορεί νά έγγίζει χήν χελειόχηχα. Άλλά και όχαν ο σκοπός χοϋ Θεού γιά μάς έκπληρωθεϊ, πάλι θά επακολουθεί συνεχής πρόοδος. ‘Η καθαγιασμένη ζωήειναι έργο ισόβιο. Καθώς πολλαπλασιάζονται οι ευκαιρίες μας γιά δράση, η εμπειρία μας ευρύνεται και η γνώση μας αύξάνεται. Γινόμαστε ισχυρότεροι γιά τήν άντιμετώπιση εύθυνών και η ώριμότητά μας αυτή είναι εξίσου άνάλογη μέ τά προνόμιά μας.ΠΧ 36.2

Τό φυτό άναπτύσσεται δεχόμενο κάθε τι πού ο Θεός προμήθευσε γιά τή συντήρηση τής ζωής του. Κατευθύνει τίς ρίζες του βαθειά μέσ’στό χώμα. Απορροφά τόν ήλιο, τή δροσιά και τή βροχή. Αναπνέει τίς ζωοδότρες ιδιότητες του καθαρού άέρα. Τό ίδιο και ο Χριστιανός οφείλει νά αύξάνει συνεργαζόμενος μέ τούς θεϊκούς παράγοντες. Συναισθανόμενοι τήν άδυναμία μας, όφείλομε νά έκμεταλλευθούμε κάθε εύκαιρία πού μάς παρουσιάζεται γιά νά άποκτήσομε μία τελειότερη εμπειρία. Σάν τό φυτό πού ριζώνει στό χώμα, όφείλομε και εμείς νά ριζωθούμε βαθειά πάνω στόν Χριστό. Σάν τό φυτό πού άπορροφά τή λιακάδα, τή δροσιά και τή βροχή, τό ίδιο και εμείς πρέπει νά άνοίξομε τή καρδιά μας στήν επίδραση του Αγίου Πνεύματος. Τό έργο αυτό θά έπιτελεσθεί “ούχί διά δυνάμεως ούδέ διά ισχύος, άλλά διά του Πνεύματός Μου, λέγει Κύριος τών δυνάμεων.” (Ζαχ. 4:6). Εάν συγκεντρώσομε τή σκέψη μας πάνω στόν Χριστό, τότε Αυτός θά έρθει πρός εμάς “ώς ύετός, ώς βροχή πρώιμος και όψιμος επί τήν γήν.” Σάν τόν “Ηλιο τής Δικαιοσύνης θά άνατείλει πάνω μας “μέ ίασιν έν ταις πτέρυξιν Αυτού.”Ως κρίνον θέλομεν άνθήσει.” Θά αναζήσομε “ώς σίτος” και θά άνθήσομε “ώς η άμπελος.” (Ώσηέ 6:3, Μαλ. 4:2, Ώσηέ 14:5,7). Μέ τό νά επαναπαυόμαστε διαρκώς πάνω στόν Χριστό σάν προσωπικό μας Σωτήρα, θά αύξάνομε “έν Αυτώ κατά πάντα,Όστις είναι η κεφαλή ήμών.”ΠΧ 37.1

Τό σιτάρι άναπτύσσει “πρώτον χόρτον, έπειτα αστάχυον, έπειτα πλήρη σίτον έν τώ ασταχύω.” Ο άντικειμενικός σκοπός του γεωργού μέ τή σπορά του σπόρου και τήν καλλιέργεια τών σπαρτών, είναι η σιτοπαραγωγή. Θέλει νά έξασφαλίσει ψωμί γιά τήν πείνα τών άνθρώπων και σπόρο γιά μελλοντικούς θερισμούς. Ο Χριστός επιδιώκει νά άναπαραγάγει τόν ‘Εαυτό Του στίς καρδιές τών άνθρώπων και αυτό τό κατορθώνει μέσο αυτών πού Τόν πιστεύουν. Αντικειμενικός σκοπός τής χριστιανικής ζωής είναι η παραγωγή καρπών—η αναπαραγωγή του χαρακτήρα του Χριστού στήν καρδιά του πιστού πού μέ τή σειρά του μετά και αυτός αναπαράγεται στούς άλλους.ΠΧ 37.2

Τό φυτό δέ φυτρώνει, αυξάνει και καρποφορεί γιά τόν εαυτό του, αλλά “διά νά δώσει σπόρον εις τόν σπείροντα και άρτον εις τόν έσθίοντα.” (Ήσ. 55:10). Τό ίδιο κανένας άνθρωπος δέν πρέπει νά ζεϊ γιά τόν εαυτό του. Ο Χριστιανός είναι ο άντιπρόσωπος του Χριστού στόν κόσμο και εργάζεται γιά τη σωτηρία άλλων ψυχών.ΠΧ 37.3

Σέ μιά εγωκεντρική ζωή δέν μπορεί νά υπάρξει ούτε αύξηση ούτε καρποφορία. Αν έχετε δεχθεί τόν Χριστό σάν προσωπικό σας Σωτήρα, οφείλετε νά λησμονήσετε τόν εαυτό σας προσπαθώντας νά βοηθήσετε τούς άλλους. Μιλήστε τους γιά τήν αγάπη του Χριστού, πήτε τους γιά τήν άγαθότητά Του. Εκτελείτε κάθε καθήκον πού παρουσιάζεται μπροστά σας. Νοιώστε τό βάρος τής εύθύνης τών ψυχών μεσ’ στήν καρδιά σας και χρησιμοποιείστε κάθε θεμιτό μέσο στή διάθεσή σας γιά τή σωτηρία τών ψυχών πού χάνονται. Καί καθώς δέχεσθε τό Πνεύμα του Χριστού—τό πνεύμα τής άφίλαυτης άγάπης και ύπηρεσίας γιά τούς άλλους—θά αύξήσετε και θά καρποφορήσετε. οι καρποί του Πνεύματος θά ώριμάσουν στόν χαρακτήρα σας. Η πίστη σας θά τονωθεί, η εμπιστοσύνη σας θά βαθυνθεί, η αγάπη σας θά τελειοποιηθεί. Θά άντανακλάτε ολο και περισσότερο τήν ομοιότητα του Χριστού σέ κάθε τι τό άγνό, και εύγενικό και άξιαγάπητο.ΠΧ 38.1

“Ο δέ καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, άγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.” (Γαλ. 5:22). Ο καρπός αυτός δέ φθείρεται, άλλά παράγει σύμφωνα μέ τό είδος του θερισμό γιά τήν αιώνια ζωή. “‘Όταν δέ ώριμάση ο καρπός, εύθύς άποστέλλει τό δρέπανον, διότι ήλθεν ο θερισμός.” Ο Χριστός μέ σφοδρή επιθυμία περιμένει νά ίδεί μιά εκδηλη εικόνα του Εαυτού Του μέσα στήν εκκλησία Του. ‘Όταν ο χαρακτήρας του Χριστού θά άναπαραχθεί άψογος μεταξύ του λαού Του, τότε θά έρθει νά τούς παραλάβει γιά δικούς Του.ΠΧ 38.2

Αποτελεί προνόμιο κάθε χριστιανού όχι μόνο νά προσμένει τόν ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, άλλά και νά τόν επισπεύσει. (Β’ Πέτρου 3:12). Άν όλοι όσοι καλούνται Χριστιανοί έφεραν καρπό πρός δόξα Του, πόσο γρήγορα ο κόσμος ολόκληρος θά είχε σπαρεί μέ τό σπόρο του ευαγγελίου! Σύντομα ο τελικός μεγάλος θερισμός θά ώρίμαζε και ο Χριστός θά ερχόταν γιά νά συλλέξει τό πολύτιμο σιτάρι.ΠΧ 38.3