Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Οι Παραβολές του Χριστού - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Ο σπορεασ και ο σποροσ

    Με την παραβολή του σπορέα ο Χριστός επεξηγεί τα θέματα της βασιλείας των ουρανών, καθώς και το έργο του μεγάλου Γεωργού για το λαό Του. Όπως ο σπορέας στο χωράφι έτσι και ο Χριστός ήρθε να σκορπίσει τον επουράνιο σπόρο της αλήθειας. Και ακριβώς αυτή η διδακτική μέθοδός Του με παραβολές ήταν ο σπόρος με τον οποίο σπάρθηκαν οι πολυτιμότερες αλήθειες της χάρης Του. Επειδή είναι τόσο απλή, η παραβολή του σπορέα δεν έχει εκτιμηθεί τόσο όσο έπρεπε. Με το φυσικό σπόρο που ρίχνεται στη γη, ο Χριστός επιθυμεί να στρέψει τη σκέψη μας προς το σπόρο του ευαγγελίου, το σπάρσιμο του οποίου στοχεύει στο να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική αφοσίωσή του στον Θεό. Αυτός που είπε την παραβολή του μικροσκοπικού σπόρου είναι ο Άρχοντας του ουρανού και οι ίδιοι νόμοι που διέπουν τον επίγειο σπορητό, διέπουν και τον σπορητό της αλήθειας.ΠΧ 9.1

    Στης θάλασσας της Γαλιλαίας τ’άκρογυάλι είχε συγκεντρωθεί ένα ανυπόμονο, διψασμένο πλήθος για να ιδούν και να ακούσουν τον Χριστό. Ανάμεσά τους άρρωστοι περίμεναν ξαπλωμένοι στα στρώματά τους να παρουσιασθούν σ’ Εκείνον που είχε την εξουσία από τον Θεό να γιατρεύει τις μάστιγες της αμαρτωλής ανθρώπινης φυλής. Έτσι Τον βλέπομε τώρα να επιπλήττει τις ασθένειες και να σκορπίζει γύρω Του τη ζωή, την υγεία και τη γαλήνη.ΠΧ 9.2

    Καθώς τα πλήθη εξακολουθούσαν να πυκνώνουν, οι άνθρωποι συνωστίζονταν γύρω από τον Χριστό ώσπου δεν υπήρχε πια τόπος. Τότε, απευθύνοντας δυο λόγια στους ψαράδες στα καΐκια τους, ανέβηκε στην ψαρόβαρκα που περίμενε να Τον πάρει αντίπερα στη λίμνη, και λέγοντας στους μαθητές Του να σπρώξουν τη βάρκα λίγο πιο πέρα απ’ τη στεριά, άρχισε να μιλάει στα πλήθη στο γυαλό. Κατά μήκος της λίμνης απλώνονταν η όμορφη πεδιάδα της Γεννησαρέτ, και λίγο πιο πέρα υψώνονταν οι λόφοι. Σκορπισμένοι στην πεδιάδα και στις βουνοπλαγιές, σπορητές και θεριστές ασχολούνταν άλλοι να σπέρνουν και άλλοι να θερίζουν τον πρώιμο καρπό. Ατενίζοντας τη σκηνή αυτή, ο Χριστός είπε: “Ιδού εξήλθεν ο σπείρων διά να σπείρη. Και ενώ έσπειρεν, άλλα μεν έπεσον παρά τήν οδόν, και ήλθον τα πετεινά και κατέφαγον αυτά· άλλα δε έπεσον επί τα πετρώδη, όπου δεν είχον γην πολλήν, και ευθύς ανεφύησαν, επειδή δεν είχον βάθος γης, και ότε ανέτειλεν ο ήλιος εκαυματίσθησαν και επειδή δεν είχον ρίζαν εξηράνθησαν· άλλα δε έπεσον επί τας ακάνθας, και ανέβησαν αι άκανθαι και απέπνιξαν αυτά· άλλα δε έπεσον επί την γην την καλήν και έδιδον καρπόν το μεν εκατόν, το δε εξήκοντα, το δε τριάκοντα.” (Ματθ. 13:1-9).ΠΧ 9.3

    Οι σύγχρονοι του Χριστού δεν είχαν καταλάβει την αποστολή Του. Ο τρόπος του ερχομού Του δε συμφωνούσε με τις προσδοκίες τους. Ο Κύριος Ιησούς αποτελούσε το θεμέλιο ολόκληρης της Ιουδαϊκής οικονομίας. Οι μεγαλόπρεπες τελετουργίες της είχαν θεϊκή προέλευση. Είχαν επινοηθεί για να διδάξουν στο λαό ότι τον καθορισμένο καιρό θα έρχονταν Εκείνος στον Οποίο όλες αυτές οι θρησκευτικές τελετές απέβλεπαν. Αλλ’ οι Ιουδαίοι είχαν στρέψει όλη τους την προσοχή στους εξωτερικούς τύπους και στις τελετές, λησμονώντας τελείως τον αντικειμενικό τους σκοπό. Οι παραδόσεις, οι κανόνες και τα θεσπίσματα των ανθρώπων τους απέκρυβαν τα μαθήματα που ο Θεός προτίθονταν να διδάξει. Τα γνωμικά αυτά και οι παραδόσεις κατήντησαν εμπόδιο στην κατανόηση και στην εφαρμογή της πραγματικής θρησκείας. Και όταν έφθασε η Πραγματικότητα εκπροσωποιημένη από τον Χριστό, δεν ανεγνώρισαν στο άτομό Του την εκπλήρωση όλων των τύπων τους, την ουσία όλων των σκιών τους. Απορρίπτοντας το αντίτυπο, προσκολλήθηκαν στους τύπους και στις άσκοπες πια τσιριμόνιες τους. Ο Υιός του Θεού είχε έρθει, αλλ’ αυτοί εξακολουθούσαν να ζητούν να τους δοθεί σημείο. Στο άγγελμα: “Μετανοείτε- διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών” (Ματθ. 3:2), αποκρίνονταν ζητώντας κάποιο θαύμα. Το ευαγγέλιο του Χριστού γι’ αυτούς ήταν πέτρα σκανδάλου αφού ζητούσαν σημεία αντί για Σωτήρα. Περίμεναν ο Μεσσίας να αποδείξει το βάσιμο των ισχυρισμών Του με μεγαλεπήβολες κατακτητικές ενέργειες, και να εδραιώσει την αυτοκρατορία Του πάνω στα ερείπια των επιγείων βασιλειών. Σ’ αυτή την προσδοκία ο Χριστός απήντησε με την παραβολή τουσπορέα. Η βασιλεία του Θεού δεν επρόκειτο να υπερισχύσει με τη δύναμη των όπλων, ούτε με βίαιες επεμβάσεις, αλλά με την εμφύτευση μιας νέας αρχής στις καρδιές των ανθρώπων.ΠΧ 10.1

    “Ο σπείρων τον καλόν σπόρον είναι ο Υιός του ανθρώπου.” (Ματθ. 13:37). Ο Χριστός είχε έρθει όχι σαν βασιλιάς, αλλά σαν σπορέας·όχι για την ανατροπή κρατών, αλλά για το σκόρπισμα του σπόρου· όχι για να υποδείξει στους οπαδούς Του επίγειους θριάμβους και εθνική υπεροχή, αλλά ένα θερισμό, η συγκομιδή του οποίου θα πετυχαίνονταν με καρτερικό μόχθο, με στερήσεις και απογοητεύσεις.ΠΧ 11.1

    Οι Φαρισαίοι κατάλαβαν το νόημα της παραβολής του Χριστού. Αλλά δεν τους άρεσε το μάθημά της. Προσποιήθηκαν ότι δεν την κατανόησαν. Τα πλήθη έβλεπαν να καλύπτεται με μεγαλύτερο ακόμη μυστήριο ο αντικειμενικός σκοπός του νέου Δασκάλου του Οποίου τα λόγια είχαν τόσο παράξενα συγκινήσει τις καρδιές τους και τόσο πικρά απογοητεύσει τις φιλοδοξίες τους. Οι μαθητές ούτε και αυτοί είχαν κατανοήσει την παραβολή, αλλά το ενδιαφέρον τους είχε αφυπνισθεί. Πλησίασαν τον Χριστό όταν ήταν μόνος Του και ζήτησαν να τους την ερμηνεύσει.ΠΧ 11.2

    Αυτή ακριβώς την επιθυμία επεδίωκε να διεγείρει ο Χριστός για να μπορέσει να τους δώσει λεπτομερέστερη ακόμη καθοδήγηση. Εξήγησε σ’ αυτούς την παραβολή όπως θα απλοποιήσει το λόγο Του και σ’ όλους εκείνους που Τον εκζητούν με ειλικρινή καρδιά. Όσοι μελετούν το λόγο του Θεού με καρδιά διατεθειμένη να δεχθεί τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, δεν θα μείνουν στο σκότος όσον αφορά τη σημασία του λόγου. “Εάν τις θέλει νά κάμη τό θέλημα Αυτού,” είπε ο Χριστός, “θέλει γνωρίσει περί της διδαχής, αν είναι εκ του Θεού η αν Εγώ λαλώ απ’ Εμαυτού.” (Ίωάν. 7:17). ‘Όλοι όσοι έρχονται στον Χριστό για μια βαθύτερη γνώση της αλήθειας, θα την αποκτήσουν. Θα τους αποκαλύψει τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών και τα μυστήρια αυτά θα γίνουν νοητά από την καρδιά που λαχταρά να γνωρίσει την αλήθεια. “Ένα ουράνιο φως θα λάμψει μέσα στον ιερό χώρο της καρδιάς και θα αποκαλυφθεί στους άλλους όπως το φως του λυχναριού φεγγοβολά στο σκοτεινό το μονοπάτι. “Έξήλθεν ο σπείρων διά να σπείρη.” Στην Ανατολή η πολιτική κατάσταση ήταν τόσο ασταθής, και τόσο μεγάλος ο κίνδυνος που διέτρεχαν οι άνθρωποι από τις εχθρικές επιδρομές, ώστε ο πληθυσμός κατοικούσε κυρίως μέσα σε περιτοιχισμένες πόλεις, και οι γεωργοί έβγαιναν καθημερινά έξω από τα τείχη για να παν στις δουλειές τους. Έτσι και ο Χριστός, ο ουράνιος Σπορέας, βγήκε για να σπείρει. Άφησε την κατοικία Του της σιγουριάς και της γαλήνης, άφησε τη δόξα που συμμερίζονταν με τον Πατέρα από καταβολής κόσμου, άφησε τη θέση Του πάνω στο θρόνο του σύμπαντος. Βγήκε, άνθρωπος θλίψεων και εκτεθειμένος στους πειρασμούς. Βγήκε ολομόναχος, για να σπείρει με δάκρυα, και να ποτίσει με το αίμα Του το σπόρο της ζωής για ένα κόσμο χαμένο μέσα στην αμαρτία.ΠΧ 11.3

    Κατά τον ίδιο τρόπο οι υπηρέτες Του πρέπει να βγουν έξω για να σπείρουν. ‘Όταν κλήθηκε να γίνει ο σπορέας του σπόρου της αλήθειας, ο Αβραάμ έλαβε την προσταγή: “Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει.” “Και εξήλθεν μη εξεύρων πού υπάγει.” (Γέν. 12:1, Έβρ. 11:8). Παρόμοια και στον απόστολο Παύλο καθώς προσεύχόταν στο ιερό της Ιερουσαλήμ, ήρθε το μήνυμα από τον Θεό: “‘Ύπαγε, διότι Εγώ θέλω σε εξαποστείλει εις έθνη μακράν.” (Πράξ. 22:21). Έτσι όλοι όσοι καλούνται να ενωθούν με τον Χριστό, πρέπει να τα εγκαταλείψουν όλα για να Τον ακολουθήσουν. Οι παλιές συναναστροφές πρέπει να παραιτηθούν, τα βιωτικά σχέδια να θυσιασθούν, οι κοσμικές ελπίδες να εγκαταλειφθούν. Ο σπόρος πρέπει νά σπαρεί με μόχθο και με δάκρυα, με συντροφιά τη μοναξιά και ταίρι τη θυσία.ΠΧ 12.1

    “Ο σπείρων σπείρει τον λόγον.” Ο Χριστός ήρθε να σπείρει στον κόσμο την αλήθεια. Από την πτώση του ανθρώπου και δώθε ο Σατανάς σπέρνει διαρκώς τους σπόρους της πλάνης. Με την ψευτιά κατάφερε να καθυποτάξει αρχικά τον άνθρωπο, και το ίδιο κάνει και τώρα για να ανατρέψει τη βασιλεία του Θεού και να υποτάξει την ανθρωπότητα κάτω από το πέλμα του. Σπορέας προερχόμενος από ένα ανώτερο κόσμο, ο Χριστός ήρθε να σπείρει τους σπόρους της αλήθειας. Εκείνος που είχε συμμετάσχει στα συμβούλια του Θεού, που είχε παρεβρεθεί στο ενδότατο αγιαστήριο του Υψίστου, ήταν σε θέση να φέρει στους ανθρώπους τις αγνές αρχές της αλήθειας. Αφότου ο άνθρωπος έπεσε στην αμαρτία, ο Χριστός υπήρξε ο Αποκαλυπτής της αλήθειας στον κόσμο. Αυτός έγινε ο φορέας του άφθαρτου σπέρματος “του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντας εις τον αιώνα” (Α’ Πέχ. 1:23), μεταδίδοντάς το στους ανθρώπους. Δίνοντας την πρωτόγνωρη εκείνη υπόσχεση μέσα στόν κήπο της Έδέμ πρός τούς άμαρτωλούς προπάτορες μας, ό Χριστός εσπερνε ήδη τό σπόρο τοϋ ευαγγελίου. Ή παραβολή όμως εφαρμόζεται πληρέστερα ακόμη με την προσωπική διακονία Του μεταξύ των ανθρώπων καί με τό εργο πού άνέλαβε κατά τό διάστημα αύτό.ΠΧ 12.2

    Ό λόγος τοϋ Θεοϋ είναι ό σπόρος. Κάθε σπόρος περιέχει μέσα του μιά αναπαραγωγική ιδιότητα. Μέσα του κρύβεται ή ζωή τοϋ φυτού. ‘Έτσι καί μέσα στό λόγο τού Θεού ύπάρχει ζωή. Ό Χριστός λέγει: “Οί λόγοι τούς όποιους ‘Εγώ λαλώ πρός εσάς, πνεϋμα είναι καί ζωή είναι.” “Ό άκούων τόν λόγον Μου καί πιστεύων εις τόν πέμψαντά Με ‘έχει ζωήν αιώνιον.” (Ο Ιωάν. 6:63, 5:24). Κάθε εντολή καί κάθε ύπόσχεση τοϋ λόγου τοϋ Θεοϋ περιέχει δύναμη, αύτή τή ζωή τοϋ Θεοϋ, μέ τήν όποία ή εντολή είναι δυνατό νά τηρηθεί καί ή ύπόσχεση νά εκπληρωθεί. ‘Όποιος μέ πίστη δέχεται τό λόγο, δέχεται αύτή τή ζωή, αύτόν τοϋτον τόν χαρακτήρα τοϋ Θεοϋ.ΠΧ 13.1

    Κάθε σπόρος καρποφορεί κατά τό είδος του. Σπαρμένος κάτω άπό ομαλές συνθήκες, ό σπόρος θά άναπαραχθεϊ τέτοιος άκριβώς όπως είναι στό φυτό. Λαμβανόμενος μέ τήν πίστη μέσα στήν ψυχή, ό άφθαρτος σπόρος τού λόγου θά άναπαράγει ενα χαρακτήρα καί μιά ζωή κατά τήν ομοιότητα τοϋ χαρακτήρα καί τής ζωής τοϋ Θεοϋ.ΠΧ 13.2

    Οί Ίσραηλινοί δάσκαλοι δέν έσπερναν τό σπόρο τοϋ λόγου τοϋ Θεοϋ. Τό εργο τοϋ Χριστού σάν δασκάλου τής άλήθειας έρχονταν σέ κτυπητή αντίθεση μέ τό εργο των ραββίνων τής εποχής Του. Εκείνοι έπέμεναν στίς παραδόσεις, στίς άνθρώπινες θεωρίες καί εικασίες. Συχνά αύτά πού είχαν διδάξει καί γράψει οί άνθρωποι σχετικά μέ τό λόγο, αύτοί τά έβαζαν στήν ϊδια μοίρα μέ τό λόγο. Ή διδαχή τους ήταν άψυχη. Γιά τόν Χριστό τό θέμα τής διδασκαλίας καί τοϋ κηρύγματος Του ήταν ό λόγος τοϋ Θεοϋ. Αντιμετώπιζε τούς έρωτώντες μ’ ενα άπλό “Είναι γεγραμμένον,” “Ti λέγουσιν αί Γραφαί;”, “Πώς άναγινώσκεις;” Δέν έχανε καμιά εύκαιρία, μόλις έβλεπε κάποιο ενδιαφέρον νά αφυπνίζεται άπό μέρους είτε φίλων εϊτε εχθρών, γιά νά σπείρει τό σπόρο τοϋ λόγου. ‘Εκείνος πού είναι ή όδός καί ή άλήθεια καί ή ζωή, Αύτός ό ίδιος ό ζωντανός ό Λόγος, παραπέμπει στίς Γραφές, λέγοντας, “έκεΐναι είναι αί μαρτυρούσαι περί Έμοϋ.” “Καί άρχίσας άπό Μωϋσέως καί πάντων τών προφητών,” διερμήνευε στούς μαθητές Του “τά περί Εαυτού γεγραμμένα έν πάσαις ταις Γραφαίς.” (Ίωάν. 5:39, Λουκ. 24:27).ΠΧ 13.3

    Τό ίδιο έργο καλούνται νά κάνουν οι δούλοι του Χριστού. Στίς μέρες μας, όπως και στήν παληά εποχή, ο λόγος του Θεού έχει παραμεριστεί από τίς θεωρίες και τά επιχειρηματολογήματα των ανθρώπων. Πολλοί ονομαζόμενοι κήρυκες του ευαγγελίου δέν παραδέχονται τήν ολοκληρωτική θεοπνευστία τής Βίβλου. ‘Ένας σοφός απορρίπτει ένα ορισμένο μέρος της, άλλος αμφισβητεί κάποιο άλλο. Τοποθετούν τή δική τους κρίση πάνω από τό λόγο του Θεού. Αλλά και αυτό τό μέρος τής Γραφής όπως τό παραδέχονται και τό διδάσκουν, στηρίζεται πάνω στή δική τους δικαιοκρισία. Η θεϊκή αυθεντία του εκμηδενίζεται. Έτσι σπέρνονται στά πεταχτά οι σπόροι της απιστίας. Γιατί οι άνθρωποι συγχέονται και δέν ξέρουν τί νά πιστέψουν. Υπάρχουν πολλά σημεία στόν τομέα τής πίστης στά οποία τό ανθρώπινο μυαλό δέν μπορεί νά διεισδύσει. Τήν εποχή του Χριστού οι ραββίνοι περιέβαλαν με μια επιβεβλημένη μυστικοπάθεια διάφορα τμήματα τής Γραφής. Επειδή η απλή διδασκαλία του λόγου του Θεού κατεδίκαζε τήν τακτική τους, προσπαθούσαν νά υποσκάψουν το κύρος του. Τό ίδιο γίνεται και σήμερα. Ο λόγος του Θεού παρουσιάζεται έτσι πού νά φαίνεται σκοτεινός, μυστηριακός, προκειμένου νά δικαιολογηθεί η παράβαση του νόμου Του. Ο Χριστός κατέκρινε τίς συνήθειες αυτές της εποχής Του. Δίδασκε ότι ο λόγος του Θεού έπρεπε νά γίνεται αντιληπτός από όλους. Υπεδείκνυε τήν αναμφισβήτητη αυθεντία των Γραφών και εμείς οφείλουμε να κάνομε τό ίδιο. Η Βίβλος πρέπει να παρουσιάζεται σάν λόγος του Άπειρου Θεού, σαν τό τέλος κάθε αντιλογίας και το θεμέλιο κάθε πίστης.ΠΧ 14.1

    Η Βίβλος έχει αποστερηθεί από τη δύναμή της και τα αποτελέσματα φανερώνονται με την υποβάθμια εξασθένηση τής πνευματικής ζωής. Από κηρύγματα προερχόμενα από πολλούς σύγχρονους άμβωνες, λείπει η θεϊκή εκείνη εκδήλωση πού αφυπνίζει τη συνείδηση και ζωοποιεί την ψυχή. Οι ακροατές δεν μπορούν σήμερα να πουν: “Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει πρός ημάς και μάς εξήγει τας Γραφάς;” (Λουκ 24:32). Πολλοί είναι εκείνοι που εκζητούν τόν ζώντα Θεό, πού λαχταρούν τή θεϊκή παρουσία. Οι φιλοσοφικές θεωρίες και οι φιλολογικές πραγματείες, όσο περίλαμπρες και να είναι, δεν μπορούν νά ικανοποιήσουν τή δίψα τής ψυχής. Τά επιχειρήματα και οι εισηγήσεις των ανθρώπων δέν έχουν αξία. Ας μιλήσει στούς ανθρώπους ο λόγος του Θεού. Όσοι δεν έχουν ακούσει παρά τίς παραδόσεις και τίς θεωρίες και τά αποφθέγματα τών ανθρώπων, ας ακούσουν τη φωνή Εκείνου του Οποίου ο λόγος μπορεί νά ξανανειώσει τήν ψυχή γιά τήν αιώνια ζωή.ΠΧ 14.2

    Τό αγαπημένο θέμα του Χριστού ήταν η πατρική τρυφερότητα και η αφθονία τής χάρης του Θεού. ‘Έδινε μεγάλη έμφαση στήν αγιότητα του χαρακτήρα Του και του νόμου Του. Παρουσίαζε τόν εαυτό Του στό λαό σάν τήν οδό και τήν αλήθεια και τή ζωή. Αυτά ας είναι τά θέματα τών Χριστιανών ιεροκηρύκων. Εκθέσετε τήν αλήθεια όπως τήν παρουσιάζει ο Ιησούς. Εξηγείτε μέ σαφήνεια τις απαιτήσεις του νόμου και του ευαγγελίου. Μιλήστε στούς ανθρώπους γιά τή ζωή του Χριστού, γιά τήν αυταπάρνησή Του και γιά τή θυσία Του γιά τήν ταπεινοφροσύνη και τόν θάνατό Του γιά τήν ανάσταση και τήν άνάληψή Του γιά τό μεσιτικό Του έργο πρός χάρη τους στίς ουράνιες αυλές και γιά την υπόσχεσή Του: “Πάλιν έρχομαι και θέλω σάς παραλάβει πρός Εμαυτόν.” (Ίωάν. 14:3).ΠΧ 15.1

    Αντί νά συζητείτε γιά τις διάφορες πλάνες, η να καταπολεμάτε τούς ανταγωνιστές του ευαγγελίου, ακολουθείτε τό παράδειγμα του Χριστού. Αφήστε τις ολόδροσες αλήθειες οπό τό θησαυροφυλάκιο του Θεού να σταλλάξουν γύρω Του ζωή. “Τόν λόγον κήρυξον.” “Σπείροντες πλησίον παντός ύδατος.” “Έπίμενε εγκαίρως, ακαίρως. “Εκείνος εις τόν οποίον είναι ο λόγος Μου, ας λαλήση τόν λόγον Μου εν αληθεία. Τι είναι τό άχυρον πρός τόν σίτον; λέγει Κύριος.” “Πας λόγος Θεού είναι δεδοκιμασμένος. . . Μή προσθέσης εις τούς λόγους Αυτού μήποτε σέ εξελέγξη και ευρεθής ψεύστης.” (Β’ Τιμ. 4:2, Ήσ. 32:20, Ίερ. 23:28, Παρ. 30:5,6).ΠΧ 15.2

    “Ο σπείρων τον λόγον σπείρει.” Εδώ μάς παρουσιάζεται η μεγάλη αρχή πού πρέπει να αποτελεί τη βάση ολόκληρου του εκπαιδευτικού οικοδομήματος. “Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.” Καί όμως από πολυάριθμα σχολεία της εποχής μας ο λόγος του Θεού παραμερίζεται. Άλλα θέματα απασχολούν τό νου. Η μελέτη εκπονημάτων άπιστων συγγραφέων κατέχει πρωτεύουσα θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Καμουφλαρισμένος σκεπτικισμός είναι συνυφασμένος με την ύλη των σχολικών βιβλίων. Η επιστημονική έρευνα εξαπατά επειδή οι ανακαλύψεις της παρερμηνεύονται και διαστρεβλώνονται. Ο λόγος του Θεού παραλληλίζεται με τα υποτιθέμενα επιστημονικά διδάγματα και παρουσιάζεται ασταθής και αναξιόπιστος. Έτσι σπέρνονται στη διάνοια των νέων τά σπέρματα της αμφιβολίας πού θά βλαστήσουν τήν ώρα του πειρασμού. ‘Όταν χαθεί η πίστη στό λόγο του Θεού, η ψυχή παραμένει χωρίς όδηγό, χωρίς ασφάλεια. Οι νέοι παρασύρονται σέ μονοπάτια πού οδηγούν μακρυά από τόν Θεό και από τήν αιώνια ζωή.ΠΧ 15.3

    Αυτός είναι κυρίως ο λόγος στον οποίο μπορεί νά αποδοθεί η ευρύτατα διαδεδόμενη παρανομία τής σημερινής κοινωνίας. Όταν ο λόγος του Θεού παραμερίζεται, η δύναμή του γιά τή χαλιναγώγηση τών παθών τής σαρκικής καρδιάς απορρίπτεται. Σπέρνοντας στή σάρκα οι άνθρωποι, “συνάγουσιν εκ της σαρκός φθοράν.”ΠΧ 16.1

    Εδώ επίσης έγκειται ο σοβαρός λόγος τής πνευματικής εξασθένησης και κατάπτωσης. Στρέφοντας μακρυά από τό λόγο του Θεού γιά νά τραφεί μέ τά συγγράμματα μή εμπνευσμένων ανθρώπων, η διάνοια χωλαίνει και πέφτει στόν ξιπασμό. Δέν έρχεται σέ επαφή μέ τίς βαθειές, πλατειές έννοιες τής αιώνιας αλήθειας. Η αντίληψη προσαμόζεται στά πράγματα μέ τά οποία εξοικειώνεται και μέ τήν προσήλωσή της αυτή πρός τά παρεμφατικά στοιχεία εξασθενεί, η δύναμή της συστέλλεται και ύστερα από λίγο τής είναι αδύνατο νά αναπτυχθεί.ΠΧ 16.2

    Όλα αυτά είναι μιά εσφαλμένη μόρφωση. Έργο κάθε δασκάλου θά έπρεπε νά είναι η προσήλωση τής σκέψης τών νέων πάνω στίς μεγάλες αλήθειες του εμπνευσμένου λόγου. Αυτή είναι η μόρφωση η απαραίτητη γιά τούτη τή ζωή καθώς και γιά τή μέλλουσα. Καί άς μή νομίσει κανείς ότι αυτό θά σταθεί εμπόδιο στή μελέτη τής επιστήμης, η ότι θά προκαλέσει τή χαλάρωση του εκπαιδευτικού επιπέδου. Η γνώση του Θεού είναι απεριόριστη σέ ύψος σάν τόν ουρανό, ασύλληπτη σέ πλάτος σάν τό σύμπαν. Τίποτε δέν εξευγενίζει, δέν αναζωογονεί περισσότερο από τήν σπουδή τών σοβαρών θεμάτων πού αφορούν τήν αιώνια ζωή μας. Ας προσπαθήσουν οι νέοι νά κατανοήσουν τίς θεόπεμπτες αυτές αλήθειες, και η προσπάθειά τους αυτή θά τούς οδηγήσει στήν ανάταση και ευρύτητα τής αντίληψης. Θα οδηγήσει τόν κάθε σπουδαστή πού γίνεται εκτελεστής του λόγου σέ μιά σφαίρα ανώτερης πνευματικότητας, και θα του εξασφαλίσει ένα άφθαρτο πλούτο γνώσεων.ΠΧ 16.3

    Η μόρφωση πού αποκτάται μέ τήν έρευνα των Γραφών αποτελεί μία εμπειρική γνώση του σχεδίου τής απολύτρωσης. Μιά τέτοια μόρφωση θά αποκαταστήσει τήν εικόνα του Θεού στήν ψυχή. Θά ενισχύσει και θά κατοχυρώσει τή σκέψη ενάντια στόν πειρασμό και θά καταστήσει τόν μαθητευόμενο συνεργάτη του Χριστού στήν ευσπλαχνική αποστολή Του στον κόσμο. Θά τόν κάνει μέλος τής ουράνιας οικογένειας και θά τόν προετοιμάσει γιά τή συμμεχοχή στήν περίλαμπρη κληρονομιά τών αγίων.ΠΧ 17.1

    Ο δάσκαλος όμως τής αγιασμένης αλήθειας μπορεί νά μεταδώσει μόνο αυτό πού ο ίδιος γνωρίζει από πείρα. Ο σπορέας σπέρνει “τόν σπόρον αυτού.” Ο Χριστός δίδαξε τήν αλήθεια επειδή Αυτός ο ίδιος ήταν η άλήθεια. Η ίδια Του η σκέψη, ο χαρακτήρας Του η πείρα τής ζωής Του, ήταν συγχωνευμένα μέ τή διδαχή Του. Τό ίδιο και μέ τούς δούλους Του··αυτοί πού μέλλουν νά διδάξουν τό λόγο Του πρέπει νά τόν κάνουν πρώτα κτήμα τους μέ τήν προσωπική τους πείρα. Οφείλουν νά γνωρίζουν τι σημασία έχει ότι ο Χριστός έγινε γι’ αυτούς σοφία και δικαιοσύνη, αγιασμός και απολύτρωση. Εκθέτοντάς τον στούς άλλους, δέν πρέπει νά παρουσιάζουν τό λόγο του Θεού υποτιθέμενο η άμφισβητήσιμο. Πρέπει νά διακηρύττουν μαζί μέ τόν τπόστολο Πέτρο: “Σάς εγνωστοποιήσαμεν τήν δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της Εκείνου μεγαλειότητος.” (Β’ Πέχ. 1:16). Κάθε του Χριστού ιεροκήρυκας η εκπαιδευτικός πρέπει νά είναι σέ θέση νά επαναλαμβάνει μαζί μέ τόν αγαπητό Ιωάννη: “Η ζωή εφανερώθη και είδομεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν πρός εσάς τήν ζωήν τήν αιώνιον, ήτις ήτο παρά τώ Πατρί και εφανερώθη εις ημάς.” (Α’ Ίωάν. 1:2).ΠΧ 17.2

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents