Το χαμενο προβατο

Τή φορά αυτή ο Χριστός δέν ύπενθύμισε στούς άκροατές Του τά λεγάμενα τής Γραφής, άλλά προσέφυγε σ’ ενα παράδειγμα από τήν ϊδια τους τήν πείρα. Τά άπλόχωρα οροπέδια πέρα άπ’ τίς άνατολικές όχθες του Ιορδάνη παρουσίαζαν άφθονα βοσκοτόπια γιά τά κοπάδια. Καί πολλές φορές τύχαινε νά χαθεί ενα πρόβατο μεσ’ τούς δενδροφυτεμένους λόγγους ή στά φαράγγια όπου τό αναζητούσε μέ στοργή ο τσομπάνης, ώσπου τό εβρισκε και τό εφερνε πίσω στό μαντρί. Στήν ομήγυρη εκείνη του Χριστού βρίσκονταν τσομπάνηδες, επίσης και κτηνοτρόφοι πού είχαν επενδύσει τά χρήματά τους σέ αγέλες και κοπάδια· ώστε όλοι θά εδειχναν ενδιαφέρον γιά τό παράδειγμα πού τούς άνέφερε: “Τίς άνθρωπος εξ ύμών εάν εχη εκατόν πρόβατα και χάση εν εξ αυτών, δεν άφίνει τά ένενήκοντα εννέα εν τη έρήμω και υπάγει ζητών τό άπολωλός, εωσού εύρη αυτό;”ΠΧ 132.3

Αυτές οι ψυχές πού εσείς περιφρονεΐτε, έλεγε ο Χριστός, είναι ή περιουσία του Θεού. Τόσο μέ τη δημιουργία, όσο και μέ την άπολύτρωση, άνήκουν σ’ Αυτόν και είναι πολύτιμες στά μάτια Του. ‘Όπως ο τσομπάνος άγαπάει τά πρόβατά του και δέ βρίσκει ησυχία άν χάσει και ένα μόνο άπ’ αυτά έτσι, κατά ένα άσύγκριτα άνώτερο βαθμό, άγαπά ο Θεός τήν κάθε παραστρατημένη ψυχή. Μπορεί οι άνθρωποι νά μην αναγνωρίζουν τήν αγάπη Του, μπορεί νά άποξενώνονται άπ’ Αύτόν, μπορεί νά διαλέγουν άλλον άφέντη στή θέση Του. Ομως δέν παύουν νά είναι του Θεού και Αύτός αδημονεί νά τούς επαναφέρει κοντά Του. Λέγει: “Καθώς ο ποιμήν επισκέπτεται τό ποίμνιον αυτοϋ καθ’ ήν ήμέραν εύρίσκεται εν μέσω των προβάτων αυτοϋ διεσκορπισμένων, οϋτω θέλω έπισκεφθή τά πρόβατά Μου και θέλω ελευθερώσει αυτά εκ πάντων των τόπων όπου ήσαν διεσκορπισμένα, εν ήμερα νεφώδει και ζοφερά·” (Ίεζ. 34:12).ΠΧ 133.1

Στήν παραβολή ο τσομπάνης ξεκινάει νά βρει ενα μονάχα πρόβατο—ο μικρότερος άριθμός πού γίνεται. Πράγμα πού σημαίνει πώς άν δέν ύπήρχε παρά μία μόνο χαμένη ψυχή, ο Χριστός πάλι θά είχε δώσει τή ζωή Του γι’ αυτή τή μιά και μόνη ψυχή.ΠΧ 133.2

Τό πρόβατο πού ξεκόβει άπ’ τό κοπάδι είναι τό πιό δυστυχισμένο ζωντανό. Είναι τελείως άνίκανο νά ξαναβρεϊ μόνο του τό δρόμο τής επιστροφής. Χρειάζεται νά πάει ο βοσκός νά τό γυρέψει. Έτσι άκριβώς συμβαίνει και μέ τήν ψυχή πού άποξενώνεται από τόν Θεό. Είναι και αυτή τό ίδιο άνίκανη όπως τό χαμένο πρόβατο. Γιατί χωρίς τή θεϊκή αγάπη δέν θά μπορούσε ποτέ νά ξαναβρεί τό δρόμο τής επιστροφής της στό Θεό.ΠΧ 133.3

Ο βοσκός, μόλις άνακαλύψει ότι του λείπει ένα πρόβατο, δέν κοιτάζει άδιάφορα τό ύπόλοιπο κοπάδι πού είναι σώο και άβλαβές, ούτε λέει: Έχω τ’ άλλα ενενήντα εννέα και δέν έχω όρεξη νά μπω σέ μπελάδες τρέχοντας νά γυρεύω αυτό τό ένα, τό χαμένο. Ας έρθει πίσω μόνο του. Θά του άνοίξω τότε τήν πόρτα και θά τό ξαναμπάσω στή στάνη.” Οχι. Άπό τή στιγμή πού άνακαλύπτει ότι ένα πρόβατο του χάθηκε, τόν πιάνει μεγάλη άγωνία και στενοχώρια. Μετράει και ξαναμετράει τό κοπάδι. Καί άφοϋ πιά βεβαιωθεί ότι τό πρόβατο λείπει, δεν τό ρίχνει στόν ϋπνο. ‘Αφήνει τά ενενήντα εννέα στή στάνη και άρχίζει νά ψάχνει γιά νά βρει εκεϊνσ πού ξέκοψε από τ’ άλλα. ‘Όσο πιό σκοτεινή και άγριωπή ή νύχτα, και όσο πιό επικίνδυνο τό μονοπάτι, τόσο περισσότερο φουντώνει ή άγωνία του τσομπάνη και τόσο πιό προσεκτική ή έρευνα πού κάνει. Καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια, άποφασισμένος νά βρει τό ένα έκεϊνο χαμένο πρόβατο.ΠΧ 133.4

Μέ τί άνακούφιση άκούει κάποτε από μακρυά τό πρώτο άπεγνωσμένο βέλασμα! Ακολουθώντας τή φωνή, σκαρφαλώνει στά πιό άπότομα βράχια, φθάνει μέχρι τά χείλια του γκρημνοϋ, ριψοκινδυνεύοντας τήν ίδια τή ζωή του. Καί ψάχνει, ψάχνει, ένώ τό βέλασμα άκούεται όλο και πιό εξασθενημένο, δείχνοντας ότι τό πρόβατο είναι έτοιμο νά ξεψυχήσει. Αλλά στό τέλος οι προσπάθειές του στέφονται μέ επιτυχία. Τό “άπολωλός” βρέθηκε. Καί τότε δέν τό αποπαίρνει γιά τό μεγάλο μπελά όπου τόν έβαλε, ούτε τό σβαρνάει πίσω του ξυλοφοτώνοντάς το. Στήν πραγματικότητα, δέν αρκεϊται νά τό οδηγήσει πίσω στό κοπάδι βαδίζοντας πλάι του, άλλά μέσα στή μεγάλη του χαρά, σηκώνει τό καημένο ζωντανό πού σπαρταράει άπ’ τό φόβο και τό καθίζει στούς ώμους του. Άν είναι χτυπημένο ή πληγωμένο, τό παίρνει στήν άγκαλιά του και τό σφίγγει στό στήθος του γιά νά τό ζωντανέψει μέ τή ζεστασιά άπ’ τό φυλλοκάρδι του. Γεμάτος ικανοποίηση πού τό ψάξιμο δέν πήγε χαμένο, τό φέρνει πίσω στό κοπάδι.ΠΧ 134.1

Άς είναι δοξασμένος ο Θεός πού δέν μάς παρουσιάζει τό βοσκό νά γυρίζει άπογοητευμένος δίχως τό πρόβατο. Η παραβολή δέ μιλάει γιά άποτυχία, άλλά γιά τήν έπιτυχία τής άποστολής και γιά τή χαρά τής άποκατάστασης. Εδώ δίνεται ή θεϊκή έγγύηση ότι ούτε ένα από τά παραστρατημένα πρόβατα του ποιμνίου του Θεού είναι δυνατό νά άγνοηθεϊ και νά άφεθεϊ άβοήθητο. Τόν καθένα πού θά θελήσει νά έξαγορασθεΐ μέ τά λύτρα του Χριστού, θά τόν σώσει από τό βάραθρο τής διαφθοράς και από τά παγιδεύματα τής άμαρτίας.ΠΧ 134.2

Κουράγιο λοιπόν, άποθαρρυμένη ψυχή, όσο βαρύ και άν είναι τό κρίμα σου. Μή σκέπτεσαι ότι ίσως ο Θεός νά συγχωρήσει τά άνομήματά σου και νά σοϋ έπιτρέψει νά έρθεις στήν παρουσία Του. Ο Θεός έκανε τό πρώτο βήμα. Ενώ έσύ ήσουν έπαναοτατημένος έναντίον Του, Εκείνος ξεκίνησε γιά νά σέ βρει. Καί μέ τήν τρυφερή καρδιά του βοσκού, άφήνοντας τά ένενήντα εννέα, βγήκε στην ερημιά νά ζητήσει εκείνο πού είχε χαθεί. Σφίγγει στή θερμή άγκαλιά Του τήν πονεμένη, πληγωμένη και έτοιμη νά άποκάμει ψυχή, και χαρούμενος τήν όδηγεϊ πίσω στό κοπάδι όπου είναι άσφαλισμένη.ΠΧ 134.3

Οι Ιουδαίοι δίδασκαν ότι ή αγάπη του Θεοΰ γιά τόν άμαρτωλό δέν εκδηλώνονταν, παρά μόνο άφοϋ πρώτα αυτός μετανοούσε. Κατά τή γνώμη τους, ή μετάνοια άποτελοϋσε πράξη μέ τήν όποία οι άνθρωποι μπορούσαν νά κερδίσουν τήν εύνοια του ούρανοϋ. Αύτή άκριβώς ή γνώμη έκανε τούς Φαρισαίους νά φωνάζουν όλο απορία και άγανάκτηση: “Ούτος δέχεται άμαρτωλούς.” Κατ’αυτούς ο Χριστός δέν επρεπε νά επιτρέψει σέ κανένα νά Τόν πλησιάσει, παρά μόνο σ’ όσους είχαν εκδηλώσει μετάνοια. Στήν παραβολή δμως του χαμένου προβάτου, ο Χριστός διδάσκει ότι ή σωτηρία δέν ερχεται σάν άποτέλεσμα τής από μέρους μας άναζήτησης του Θεού, άλλά μάλλον τής άναζήτησής μας από τόν ίδιο τόν Θεό. “Δέν ύπάρχει τις εχων σύνεσιν· δέν ύπάρχει τις έκζητών τόν Θεόν. Πάντες έξέκλιναν.” (Ρωμ. 3:11-12). Δέν είναι ή μετάνοιά μας αυτή πού κάνει τόν Θεό νά μάς άγαπήσει, άλλά πρώτος Αυτός μάς δείχνει τήν αγάπη Του γιά νά μάς φέρει σέ μετάνοια.ΠΧ 135.1

“Οταν τό παραστρατημένο πρόβατο οδηγεϊται πίσω στό μαντρί, ο βοσκός εκφράζει τήν ικανοποίησή του μέ τραγούδια ευφροσύνης και χαράς. Προσκαλεϊ τούς φίλους και τούς γείτονές του λέγοντάς τους: “Συγχάρητέ μοι, διότι εύρον τό πρόβατόν μου τό άπολωλός.” Τό ίδιο και όταν μιά παραστρατημένη ψυχή άνακαλύπτεται από τόν μεγάλο Αρχιποιμένα τών προβάτων, ούρανός και γή ένώνονται μέ εύχαριστήριους ύμνους και χαρά.ΠΧ 135.2

“Θέλει είσθαι χαρά έν τώ ούρανώ διά ενα άμαρτωλό μετανοούντα μάλλον παρά διά ένενήκοντα έννέα δικαίους, οίτινες δέν εχουσι χρείαν μετανοίας.” Εσείς, οι Φαρισαίοι, ελεγε ο Χριστός, θεωρείτε τόν εαυτό σας, εύνοούμενο του ούρανοϋ. Θεωρείτε τόν εαυτό σας εξασφαλισμένο στηριζόμενοι στή δικαιοσύνη σας. Μάθετε λοιπόν ότι άν δέν σάς χρειάζεται ή μετάνοια, τότε ή άποστολή Μου δέν άφορά εσάς. Αύτές οι άμοιρες ψυχές πού συναισθάνονται τήν ενδεια και τήν άμαρτωλότητά τους, είναι εκείνες άκριβώς πού ηρθα νά σώσω. οι άγγελοι του ούρανοϋ ένδιαφέρονται γιά τά άπολωλότα αυτά πού εσείς περιφρονεϊτε. Γογγύζετε και κοροϊδεύετε όταν μιά τέτοια ψυχή καταφεύγει σέ Μένα. Μάθετε όμως ότι οι άγγελοι ιδιαίτερα χαίρονται γι’ αυτό και ότι οι ούράνιες αύλές δονούνται από ύμνους θριαμβευτικούς.ΠΧ 135.3

“Ενα ραββινικό ρητό ελεγε ότι γίνεται χαρά στόν ούρανό μέ τήν καταστροφή ένός άμαρτωλού. Ο Χριστός όμως δίδαξε ότι τό εργο τής καταστροφής είναι ξένο πρός τόν χαρακτήρα του Θεού. Εκείνο πού προξενεί χαρά σ’ ολόκληρο τόν ούρανό είναι ή άποκατάσταση τής εικόνας του Θεού στίς ψυχές τίς όποιες Αυτός δημιούργησε.ΠΧ 136.1

Οταν κάποιος πού εχει ζήσει κυλισμένος στήν άμαρτία προσπαθεί μετά νά έπιστρέψει στόν Θεό, θά άντιμετωπίσει τά σχόλια και τή δυσπιστία τών άλλων. Μερικοί αμφιβάλλουν ότι ή μετάνοιά του είναι ειλικρινής και ψιθυρίζουν: “Δέν εχει σταθερότητα. Δέ νομίζω ότι θά κρατήσει πολύ.” Τά άτομα αυτά δέ συνεργάζονται μέ τόν Θεό, άλλά μέ τόν διάβολο πού είναι ο κατήγορος τών άδελφών. Μέ τίς επικρίσεις τους ο πονηρός προσπαθεί νά άποθαρρύνει τήν ψυχή εκείνη άπομακρύνοντάς την άκόμη περισσότερο από τήν ελπίδα και από τόν Θεό. Άς φέρει στή θύμησή του ο κάθε άμαρτωλός πού μετανοεί τή χαρά του ούρανοϋ γιά τήν επιστροφή του απολωλότος. Άς επαναπαύεται στήν αγάπη του Θεού, και άς μή άποθαρρύνεται μέ κανένα τρόπο από τά σκώμματα και τήν καχυποψία τών συγχρόνων Φαρισαίων.ΠΧ 136.2

Οι ραββϊνοι άπέδωσαν τή σημασία τής παραβολής του Χριστού στούς τελώνες και στούς λοιπούς άμαρτωλούς. Άλλ’ ή παραβολή εχει και μιά εύρύτερη έννοια. Μέ τό χαμένο πρόβατο ο Χριστός δέν υπονοεί μόνο τόν άμαρτωλό σάν άτομο, άλλά και σάν ενα κόσμο ολόκληρο πού απεστάτησε και καταστράφηκε από τήν άμαρτία. Ο κόσμος αυτός δέν άποτελεϊ παρά ενα άπειροελάχιστο μόριο μέσα στήν άχανή κτίση στήν οποία πρυτανεύει ο Θεός. Καί όμως αυτός ο μικρός άμαρτωλός πλανήτης—τό ενα χαμένο πρόβατο—είναι πολυτιμότερος στά μάτια Του από τούς ενενήντα εννέα πού δέν έχουν άπομακρυνθεϊ από τό ποιμνιοστάσιό Του. Ο Χριστός, ο λατρευτός Αρχηγός τών ούρανίων στρατιών, εσκυψε πολύ χαμηλά από τήν έξέχουσα θέση Του, άποδύθηκε τή δόξα πού συμμερίζονταν μέ τόν Πατέρα, γιά νά σώσει τόν μοναδικό αυτό χαμένο κόσμο. Γιά χάρη του άφησε τούς άναμάρτητους κόσμους του ούρανοϋ, τούς ενενήντα εννέα πού Τόν λάτρευαν, και ήρθε σ’ αυτή τή γή όπου “έτραυματίσθη διά τάς παραβάσεις ήμών” και “έταλαιπωρήθη διά τάς άνομίας ήμών.” (Ήσ. 53:5). Στό πρόσωπο του Υιοϋ Του ο Θεός πρόσφερε τόν Έαυιό Του γιά νά έχει τή χαρά νά ξαναποκτήσει τό χαμένο Του πρόβατο.ΠΧ 136.3

“Ίδετε όποίαν άγάπην έδωκεν εις ήμάς ο Πατήρ, ώστε νά όνομασθώμεν τέκνα Θεού.” (Α’ Ίωάν. 3:1). Καί ο Χριστός λέγει: “Καθώς Εμέ άπέστειλας εις τόν κόσμον, και ‘Εγώ άπέστειλα αυτούς εις τόν κόσμον” (Ίωάν. 17:18), μέ τό σκοπό νά άνταναπληροϋν “τά ύστερήματα τών θλίψεων του Χριστού ... ύπέρ του σώματος Αύτοϋ, τό όποιον είναι ή εκκλησία.” (Κολ. 1:24). Κάθε ψυχή εξαγορασμένη από τόν Χριστό, καλείται νά έργασθεϊ κάτω από τήν αιγίδα Του γιά νά σώσει τό άπολωλός. Τό έργο αυτό είχε άγνοηθεϊ από τόν άρχαΐο λαό του Ισραήλ. Άλλά μήπως και σήμερα δέν άγνοεϊται άπ’ εκείνους πού ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί του Χριστού;ΠΧ 137.1

Πόσες άπ’ αύτές τίς παραστρατημένες ψυχές έχετε γυρέψει και έπιστρέψει στό κοπάδι, σείς πού διαβάζετε τίς σελίδες αύτές; Οταν άποστρέφεστεαυτούς πού σάς φαίνονται χωρίς καμιά χάρη και ενδιαφέρον, σκέπτεσθε ποτέ ότι περιφρονεϊτε τίς ψυχές άκριβώς εκείνες τίς όποιες ο Χριστός ψάχνει νά βρει; Άκριβώς τήν ώρα πού τούς άγνοεϊτε, μπορεί αυτοί νά αισθάνονται τή μεγαλύτερη άνάγκη γιά κατανόηση από μέρους σας. Σέ κάθε θρησκευτική συνάθροιση βρίσκονται ψυχές πού άποζητοϋν τήν άνάπαυση και τήν ψυχική γαλήνη. Μπορεί νά φαίνονται ότι ζοϋν μιά άστατη ζωή, άλλ’ αυτό δέ θά πει ότι είναι αναίσθητοι στήν επιρροή του Αγίου Πνεύματος. Πολλοί άπ’αυτούς θά μπορούσαν νά κερδιθούν γιά τόν Χριστό.ΠΧ 137.2

Άν τό χαμένο πρόβατο δέν όδηγηθεϊ πίσω στό κοπάδι, εξακολουθεί νά παραπλανάται μέχρι πού ξεψυχάει. Καί πολλές άνθρώπινες ψυχές καταλήγουν στόν αιώνιο θάνατο επειδή δέν βρέθηκε κανείς νά τείνει ένα χέρι βοήθειας γιά νά τίς σώσει. Μπορεί οι πλανώμενοι αύτοί νά φαίνονται άξεστοι και αγροίκοι. Άν είχαν όμως στή διάθεσή τους τά ίδια μέ τούς άλλους προνόμια, θά μπορούσαν νά έπιδείξουν μεγαλύτερη εύγένεια ψυχής και νά άποκτήσουν πολυτιμότερα τάλαντα γιά χρησιμότητα. οι άγγελοι λυπούνται τίς περιπλανώμενες αυτές ψυχές. οι άγγελοι χύνουν δάκρυα γι’ αύτές. Τά άνθρώπινα όμως μάτια μένουν στεγνά και ή καρδιά αδιάφορη στή φωνή τής ικεσίας.ΠΧ 137.3

Ω, πόσο μεγάλη είναι ή έλλειψη τής βαθειάς και καρδιάγγιχτης συμπόνοιας γιά τούς πειραζόμενους και τούς άποπλανημένους! Ω, πόσο περισσότερο χρειαζόμαστε από τό πνεύμα του Χριστού και λιγότερο, πολύ λιγότερο από τό εγώ!ΠΧ 137.4

Οι Φαρισαίοι έξέλαβαν τήν παραβολή του Χριστού σάν επίπληξη στρεφόμενη εναντίον τους. Αντί νά παραδεχθεί τά επικριτικά τους σχόλια γιά τό εργο Του, ο Χριστός τούς κατέκρινε γιά τήν περιφρόνηση πού εδειχναν στούς τελώνες και στούς άμαρτωλούς. Αυτό απέφυγε νά τό κάνει κατά άμεσο τρόπο γιά νά μή τούς ερεθίσει και σκληρύνουν τήν καρδιά τους. Χρησιμοποιώντας όμως τήν παραβολή, τούς παρουσίασε τό έργο άκριβώς πού ο Θεός περίμενε άπ’ αυτούς και πού αύτοί είχαν παραμελήσει. Άν ήταν πραγματικοί ποιμένες, οι άρχηγοί αύτοί του Ίσραηλινοϋ λαοϋ θά έκτελοϋσαν τό ποιμαντορικό τους εργο. Θά είχαν εκδηλώσει και αύτοί εύσπλαχνία και αγάπη όπως ο Χριστός και θά είχαν συμπράξει μαζί Του στό έργο τής άποστολής Του. Μέ τήν άρνητική τους στάση, άπέδειξαν ότι ή εύλάβειά τους ήταν επίπλαστη. Κι’ ετσι πολλοί άπέρριψαν τόν ελεγχο του Χριστού. Μερικοί όμως άπ’αυτούς πείσθηκαν στά λόγια Του. Καί όταν μετά τήν άνάληψη του Χριστού στόν ούρανό δέχθηκαν και αύτοί τό Πνεύμα τό Άγιο, τότε ένώθηκαν μέ τούς άποστόλους γιά νά κάνουν τό εργο άκριβώς πού υποδηλεϊ ή παραβολή του χαμένου προβάτου.ΠΧ 138.1