Ο Χριστός διαρκώς δέχονταν τίς ευλογίες από τόν Πατέρα μέ σκοπό νά τίς μεταδώσει σ’ εμάς. “Ο λόγος τόν όποιον άκούετε,” ελεγε, “δέν είναι ίδικός Μου, άλλά του πέμψαντός Με Πατρός.” Ο Υιός του άνθρώπου δέν ήλθε διά νά ύπηρετηθή, άλλά διά νά ύπηρετήση.” (Ίωάν. 14:24, Ματθ. 20:28). Δέν σκέπτονταν, δέν προσεύχονταν, δέν ζοϋσε γιά τόν Εαυτό Του, άλλά πάντα γιά τούς άλλους. Αφού περνοϋσε ώρες ολόκληρες σέ επικοινωνία μέ τόν Θεό, έπέστρεφε μετά κάθε πρωί, γιά νά μεταφέρει τό επουράνιο φώς στούς άνθρώπους. Καθημερινά δέχονταν ένα φρεσκαρισμένο βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Τή χαραυγή κάθε καινούργιας μέρας ο Κύριός μας σηκώνονταν από τόν ύπνο και εχριε τήν ψυχή και τά χείλη Του μέ τό χρίσμα τής χάρης, γιά νά μπορεί νά μεταδίδει στούς άλλους. Τά λόγια πού τόσο κατάλληλα απηύθυνε πάντα στούς βαρυμένους άπ’ τό μόχθο και τή θλίψη, τά έπαιρνε ολόδροσα άπ’ τίς ούράνιες αύλές. “Κύριος ο Θεός έδωκεν εις Εμέ γλώσσαν πεπαιδευμένων,” ελεγε, “διά νά εξεύρω πώς νά λαλήσω λόγον εν καιρώ προς τόν βεβαρυμένον· εγείρει από πρωί εις πρωί, εγείρει τό ώτίον Μου, διά νά άκούω ώς οι πεπαιδευμένοι.” (Ήσ. 50:4).ΠΧ 93.1

Οι προσευχές του Ίησοϋ καθώς και ή συχνή επικοινωνία Του μέ τόν Θεό έκαναν εντύπωση στούς μαθητές Του. Μιά μέρα, ύστερα από μιά σύντομη άπουσία τους, βρήκαν τόν Κύριό τους άπορροφημένο στήν προσευχή. Σά νά μή πρόσεξε τήν παρουσία τους, εξακολούθησε νά προσεύχεται μεγαλόφωνα. οι μαθητές είχαν βαθειά συγκινηθεΐ και όταν Εκείνος τελείωσε, φώναξαν μέ ενθουσιασμό: “Κύριε, δίδαξον ημάς νά προσευχώμεθα.”ΠΧ 93.2

Απαντώντας ο Χριστός, τούς επανέλαβε τήν Κυριακή προσευχή όπως τή δίδαξε στήν επί του όρους ομιλία. Στή συνέχεια τόνισε τό μάθημα πού ήθελε νά τούς διδάξει, χρησιμοποιώντας μιά παραβολή. Εάν τίς έξ ύμών έχη φίλον, και υπάγη πρός αυτόν τό μεσονύκτιον και είπη πρός αυτόν· Φίλε, δάνεισόν μοι τρεις άρτους, επειδή ήλθε φίλος μου πρός εμέ εξ οδοιπορίας, και δέν έχω τί νά βάλω έμπροσθεν αυτού. Καί εκείνος αποκριθείς ‘έσωθεν ειπη- Μή μέ ένόχλει- ή θύρα είναι ήδη κεκλεισμένη και τά παιδία μου είναι μετ’ εμού εις τήν κλίνην· δέν δύναμαι νά σηκωθώ και νά σοί δώσω. Σάς λέγω· και άν δέν σηκωθεί και δώσει εις αυτόν διότι είναι φίλος αυτού, τούλάχιστον διά τήν άναίδειαν αυτού θέλει σηκωθή και δώσει εις αυτόν όσα χρειάζεται.”ΠΧ 93.3

Εδώ ο Χριστός παρουσιάζει τό φίλο νά ζητάει μέ σκοπό νά μεταδώσει. Πρέπει νά πάρει το ψωμί, διαφορετικά δέ θά μπορέσει νά ανταποκριθεί στίς άνάγκες του κουρασμένου, αργοπορημένου οδοιπόρου. Παρ’ όλο ότι ο γείτονάς του δυσανασχετεί μέ τήν ενόχληση, αυτός δέ σταματάει τίς παρακλήσεις. Ο φίλος του πρέπει νά άνακουφισθεϊ. Γίνεται φορτικός μέχρι πού το αίτημά του ικανοποιείται και παίρνει τά εφόδια πού του χρειάζονται.ΠΧ 94.1

Μέ τόν ίδιο τρόπο οφείλουν και οι μαθητές νά ζητούν εύλογίες από τόν Θεό. Τόσο μέ τό χορτασμό του πλήθους, όσο και μέ τήν ομιλία Του γιά τό ζωντανό ψωμί του ούρανοϋ, ο Χριστός τούς ύπέδειξε τό έργο τής άποστολής τους σάν άντιπρόσωποί Του πού ήταν. Έπρεπε νά δώσουν στόν κόσμο τό ψωμί τής ζωής. Εκείνος πού καθόρισε τό έργο τους αυτό, δέν άγνοοϋσε ότι συχνά ή πίστη τους θά δοκιμάζονταν. Συχνά θά έρχονταν άντιμέτωποι μέ άντίξοες περιστάσεις πού θά τούς έκαναν νά άντιληφθοϋν τίς περιορισμένες άνθρώπινες δυνάμεις τους. Ψυχές λιπόθυμες γιά τό ψωμί τής ζωής θά έρχονταν σ’ αυτούς, σέ μιά ώρα πού αύτοί οι ίδιοι μπορεί νά ένοιωθαν στερημένοι και άνήμποροι νά βοηθήσουν. Έπρεπε νά λάβουν πνευματική τροφή· διαφορετικά δέ θά είχαν τίποτε νά μεταδώσουν στούς άλλους. Καί όμως δέν έπρεπε νά διώξουν ούτε μιά ψυχή δίχως νά τή θρέψουν. Ο Χριστός τούς παραπέμπει στήν πηγή του έφοδιασμοϋ. Ο άνθρωπος του οποίου ο φίλος ήρθε στό σπίτι του νά φιλοξενηθεί σέ μιά τέτοια άκατάλληλη ώρα, μέσ’ τά μεσάνυχτα, δέν τόν έβγαλε έξω. Δέν είχε τίποτε νά του προσφέρει γιά φαγητό. Έτρεξε όμως σέ κάποιον πού ήξερε ότι είχε τρόφιμα και έπέμενε ζητώντας, μέχρι πού ο γείτονας του προμήθευσε τά άπαραίτητα. Καί ο Θεός, πού έστειλε τούς δούλους Του νά θρέψουν τούς πεινασμένους, δέ θά τούς προμηθεύσει μέ τά άπαραίτητα γιά τό έργο Του;ΠΧ 94.2

Αλλ’ ο εγωιστικός γείτονας τής παραβολής δέν συμβολίζει τόν χαρακτήρα του Θεού. Τό μάθημα εδώ δέ συμπεραίνεται μέ βάση τή σύγκριση, άλλά μέ βάση τήν άντίθεση. Ο εγωιστής άνθρωπος μπορεί νά ερθει άρωγός σέ μιά επείγουσα άνάγκη μόνο και μόνο γιά νά άπαλλαγεϊ από τήν ενόχληση εκείνου πού του ταράζει τήν ήσυχία. Ο Θεός όμως εύχαριστείται νά δίνει. Είναι γεμάτος εύσπλαχνία και εχει τή σφοδρή έπιθυμία νά έκπληρεϊ τά αιτήματα εκείνων πού μέ πίστη άπευθύνονται σ’ Αυτόν. Μάς δίνει γιά νά μπορέσομε και εμείς νά εξυπηρετήσομε τούς άλλους, μιμούμενοι τή συμπεριφορά Του.ΠΧ 94.3

Ο Χριστός δηλώνει: “Αιτείτε και θέλει σάς δοθή· ζητείτε και θέλετε ευρεί, κρούετε και θέλει σάς άνοιχθή. Διότι πάς ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών εύρίσκει, και εις τόν κρούοντα θέλει άνοιχθή.”ΠΧ 95.1

Καί συνεχίζει ο Σωτήρας: “Εάν τις εξ ύμών ήναι πατήρ, και ο υιός αυτού ζητήσει άρτον, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν λίθον; και εάν όψάριον, μήπως άντί όψαρίου θέλει δώσει εις αυτόν όφιν; ή και άν ζητήση ωόν, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν σκορπίον; Εάν λοιπόν σείς, πονηροί όντες, έξεύρετε νά δίδητε καλάς δόσεις εις τά τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ ο ούράνιος θέλει δώσει Πνεύμα Αγιον εις τούς αίτούντας παρ’ Αύτού;”ΠΧ 95.2

Γιά νά τονώσει τήν εμπιστοσύνη μας στόν Θεό, ο Χριστός μάς διδάσκει νά απευθυνόμαστε πρός Αυτόν μ’ ενα καινούργιο όνομα, ενα όνομα πού συγκεντρώνει ο,τι προσφιλέστερο κλείνει μέσα της ή άνθρώπινη καρδιά. Μάς χορηγεί τό προνόμιο νά άποκαλούμε τόν άπειρο Θεό Πατέρα μας. Ετούτο τ’ όνομα άναφερόμενο και άπευθυνόμενο σ’ Αύτόν, αποτελεϊ όχι μόνο τήν ενδειξη τής άγάπης μας και τής εμπιστοσύνης μας πρός Αυτόν, άλλά και τήν άπόδειξη τής σχέσης Του και του ενδιαφέροντος Του πρός εμάς. Άν τό προφέρομε άποζητώντας τήν εύμένεια ή τήν εύλογία Του, άντηχεϊ σά μουσική στ’ αύτιά Του. Καί γιά νά μή τό θεωρήσομε παράτολμο νά Τόν άποκαλούμε μ’ αυτό τό όνομα, ο Κύριος μας τό χρησιμοποίησε επανειλημμένα, επιθυμώντας νά μάς εξοικειώσει μέ τόν τίτλο.ΠΧ 95.3

Ο Θεός μάς θεωρεί παιδιά Του. Μάς λύτρωσε από τόν κόσμο τής άδιαφορίας και μάς διάλεξε νά γίνομε μέλη τής βασιλικής οικογένειας, γυιοί και θυγατέρες του ουράνιου Βασιλιά. Μάς ζητάει νά εχομε εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν, μεγαλύτερη και βαθύτερη εμπιστοσύνη άπ’ ο,τι νοιώθει τό παιδί γιά τόν φυσικό πατέρα του. οι γονείς αγαπούν τά παιδιά τους. Αλλ’ ή αγάπη του Θεού είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, ευρύτερη και βαθύτερη οπό τήν άνθρώπινη αγάπη. Δέν εχει όρια. Επομένως άν οι φυσικοί γονείς ξέρουν νά δίνουν στά παιδιά τους τά καλύτερα πράγματα, πόσο περισσότερο θά δώσει ο ούράνιος Πατέρας μας τό Πνεϋμα τό Άγιο σ’αυτούς πού Τοϋ τό ζητούν;ΠΧ 95.4

Τά μαθήματα πού δίδαξε ο Χριστός γιά τήν προσευχή, πρέπει νά έξετασθοϋν μέ ιδιαίτερη προσοχή. Επειδή μέσα της ή προσευχή περιέχει κάτι τό θεϊκό και στά σχετικά παραδείγματά Του ο Κύριος μάς παρουσιάζει ορισμένες άρχές πού όλοι μας χρειαζόμαστε νά καταλάβομε. Ο Χριστός δείχνει ποιό είναι τό πραγματικό πνεϋμα τής προσευχής. Διδάσκει δόι χρειάζεται επιμονή όταν παρουσιάζομε τά αίτήματά μας στόν Θεό και μάς διαβεβαιεϊ γιά τήν προθυμία μέ τήν οποία Αύτός άκούει και άπαντάει στίς προσευχές.ΠΧ 96.1

Οι προσευχές μας δέν πρέπει νά άποτελούν εγωιστικά αιτήματα, άποκλειστικά γιά τό άτομικό μας συμφέρον. Όφείλομε νά ζητοϋμε μέ σκοπό νά μεταδώσομε. Η άρχή πού διέπει τή ζωή του Χριστού, πρέπει νά διέπει και τή δική μας ζωή. “‘Υπέρ αυτών,” είπε, εννοώντας τούς μαθητές Του, “Εγώ άγιάζω Έμαυτόν, διά νά ηναι και αύτοί ηγιασμένοι.” (Ίωάν. 17:19). Η ϊδια άφοσίωση, ή ϊδια αύτοθυσία, ή ϊδια ύποταγή στίς άπαιτήσεις του λόγου του Θεού πού παρουσίαζε ή ζωή του Χριστού, πρέπει νά παρατηρεϊται και στή ζωή τών δούλων Του. Η άποστολή μας στόν κόσμο δέν είναι νά εξυπηρετούμε και νά άρέσκομε στόν εαυτό μας. Όφείλομε νά δοξάζομε τόν Θεό συνεργαζόμενοι μαζί Του γιά τή σωτηρία τών άμαρτωλών. Όφείλομε νά ζητοϋμε εύλογίες από τόν Θεό γιά νά τίς μεταδόσομε στούς άλλους. Τότε μόνο μποροϋμε νά παίρνομε όταν διαρκώς μεταδίδομε. Δέν μπορούμε νά εξακολουθούμε νά δεχόμαστε τούς έπουράνιους θησαυρούς χωρίς νά τούς μοιραζόμαστε μέ τούς άλλους γύρω μας.ΠΧ 96.2

Στήν παραβολή βλέπομε τόν αίτούντα επανειλημμένα νά άπωθεΐται. Άλλ’ αυτός είχε βάλει τό σκοπό του και δέν παραιτούνταν. ‘Έτσι και στίς προσευχές μας φαίνεται ότι δέν παίρνομε πάντοτε άμεση άπάντηση. Ο Χριστός δμως διδάσκει ότι δέν πρέπει νά σταματήσομε νά προσευχόμαστε. Η προσευχή δέν άποσκοπεΐ νά άλλάξει τά αισθήματα του Θεού, άλλά νά μάς φέρει σέ άρμονία μέ τόν Θεό. Ενώ ύποβάλλομε τά αίτήματά μας πρός Αύτόν, μπορεΐ νά άναγνωρίσει ότι εχομε άνάγκη νά εξετάσομε τίς καρδιές μας και νά μετανοήσομε γιά τίς άμαρτίες μας. Γι’ αυτό μάς δοκιμάζει και επιτρέπει νά περάσομε από δυσκολίες, δοκιμασίες και ταπεινώσεις γιά νά μπορέσομε νά καταλάβομε τί είναι εκείνο πού εμποδίζει τό Πνεύμα τό Αγιο νά εργασθεί μέσα μας.ΠΧ 96.3

Η εκπλήρωση τών ύποσχέσεων του Θεού έξαρτάται από ορισμένους όρους και ή προσευχή ποτέ δέν άπαλλάσσει από τήν εκπλήρωση του καθήκοντος. “‘Εάν Μέ άγαπάτε,” λέγει ο Χριστός, “τάς έντολάς Μου φυλάξατε.” “Ο εχων τάς έντολάς Μου και φυλάττων αύτάς, εκείνος είναι ο άγαπών Με· ο δέ άγαπών Με θέλει αγαπηθεϊ ύπό του Πατρός Μου, και Εγώ θέλω άγαπήσει αυτόν και θέλω φανερώσει Εμαυτόν εις αυτόν.” (Ίωάν. 14:15,21). Αύτοί πού παρουσιάζουν τά αιτήματά τους στόν Θεό, διεκδικώντας τίς ύποσχέσεις Του, χωρίς οι ίδιοι νά έκπληροϋν τούς άπαιτούμενους όρους, προσβάλλουν τόν Κύριο. Χρησιμοποιούν τό όνομα του Χριστού σά φερέγγυο, γιά τήν εκπλήρωση τών ύποσχέσεων, χωρίς όμως νά έκτελούν τά πράγματα εκείνα πού δείχνουν τήν πίστη τους στόν Χριστό και τήν αγάπη τους γι’ Αυτόν.ΠΧ 97.1

Πολλοί απαξιοϋν νά δώσουν τή δέουσα σημασία στήν προϋπόθεση από τήν οποία έξαρτάται ή αποδοχή τους από τόν Πατέρα. Μάς χρειάζεται νά εξετάσομε προσεκτικά τό συμφωνητικό βάση του οποίου μπορούμε νά πλησιάσομε τόν Θεό. “Οταν εμείς είμαστε άνυπάκοοι, ζητούμε από τόν Θεό νά μάς εξαργυρώσει ενα γραμμάτιο, χωρίς νά πληρούμε τούς όρους γιά τή νόμιμη εξόφλησή του στό όνομά μας. Παρουσιάζομε στόν Θεό τίς ύποσχέσεις Του, και ζητούμε τήν εκπλήρωσή τους, άλλά μέ τή στάση μας αυτή προσβάλλομε τό ίδιο Του τό όνομα.ΠΧ 97.2

Η ύπόσχεση είναι: “Εάν μείνητε εν ‘Εμοί και οι λόγοι Μου μείνωσιν έν ύμίν, θέλετε ζητεί ο,τι άν θέλητε και θέλει γείνει εις εσάς.” (Ίωάν. 15:7). Καί ο Ιωάννης δηλώνει: “‘Εν τούτω γνωρίζομεν ότι έγνωρίσαμεν Αυτόν, εάν τάς εντολάς Αύτού φυλάττωμεν. Όστις λέγει, έγνώρισα Αύτόν και τάς έντολάς Αύτού δέν φυλάττει, ψεύστης είναι, και έν τούτω ή άλήθεια δέν ύπάρχει. Οστις όμως φυλάττη τόν λόγον Αυτού, άληθώς έν τούτω ή αγάπη του Θεού είναι τετελειωμένη.” (Α’ Ίωάν. 2:3-5).ΠΧ 97.3

Μία από τίς τελευταίες εντολές του Ίησοϋ πρός τούς μαθητές Του ηταν: “Αγαπάτε άλλήλους καθώς Εγώ σας ηγάπησα.” (Ίωάν. 13:34). Υπακούομε στήν εντολή αυτή, η υποθάλπομε ενα οξύθυμο, μή χριστιανικό χαρακτήρα; Άν έχομε κατ’ όποιονδήποτε τρόπο λυπήσει η πληγώσει τούς άλλους, εχομε την ύποχρέωση νά όμολογήσομε τό λάθος μας και νά ζητήσομε τή συμφιλίωση. Αύτή είναι μιά άπαραίτητη προετοιμασία γιά νά μπορέσομε νά παρουσιασθούμε μέ πίστη στόν Θεό, ζητώντας τήν εύλογία Του.ΠΧ 97.4

Υπάρχει ενα άλλο θέμα πού συχνά παραβλέπεται άπόαυτούς πού έκζητοϋν τόν Κύριο μέ προσευχή. Φέρεσθε πάντοτε μέ εντιμότητα άπέναντι του Θεού; Μέ τόν προφήτη Μαλαχία ο Κύριος μάς άπευθύνει αυτά τά λόγια: “‘Εκ τών ημερών τών πατέρων σας άπεχωρίσθητε από τών διαταγμάτων Μου και δέν έφυλάξατε αυτά. Έπιστρέψατε πρός ‘Εμέ και θέλω επιστρέφει πρός εσάς, λέγει ο Κύριος τών δυνάμεων. Πλήν είπετε, τίνι τρόπω θέλομεν επιστρέφει; Μήπως θέλει κλέπτει ο άνθρωπος τόν Θεόν; Σείς όμως Μέ έκλέπτετε και λέγετε, Εις τί Σέ έκλέψαμεν; Εις τά δέκατα και εις τάς προσφοράς.” (Μαλ. 3:7-8).ΠΧ 98.1

Ο Θεός, μέ τήν ιδιότητά Του ώς χορηγού κάθε εύλογίας, άπαιτεϊ από εμάς ενα ορισμένο μέρος τών ύπαρχόντων μας. Αύτή τήν προμήθεια εχει κάνει γιά τήν ύποστήρηξη του κηρύγματος του εύαγγελίου. Επιστρέφοντας τό μερτικό αυτό στόν Θεό, Τοϋ δείχνομε τήν εύγνωμοσύνη μας γιά τά πρός εμάς δώρα Του. Άν όμως κατακρατούμε εκείνο πού άνήκει σ’ Αύτόν, τότε πώς μπορούμε νά άπαιτούμε τίς εύλογίες Του; Άν δέν είμαστε πιστοί οικονόμοι στά επίγεια πράγματα, πώς μπορούμε ποτέ νά περιμένομε νά μάς έμπιστευθεϊ τά έπουράνια άγαθά; ‘Ίσως εδώ νά εγκειται τό μυστικό γιατί οι προσευχές μας δέν εισακούονται.ΠΧ 98.2

Αλλ’ ο Πανεύσπλαχνος Θεός είναι πρόθυμος νά συγχωρήσει και λέγει: “Φέρετε πάντα τά δέκατα εις τήν άποθήκην, διά νά ήναι τροφή εις τόν οικον Μου· και δοκιμάσατέ Με τώρα εις τούτο ... εάν δέν σάς άνοίξω τούς καταρράκτας του ούρανού και εκχέω τήν εύλογίαν εις εσάς, ώστε νά μή άρκη τόπος δι’ αττήν. Καί θέλω έπιτιμήσει ύπέρ ύμών τόν καταφθείροντα, και δέν θέλει φθείρει τούς καρπούς τής γής σας· ούδέ ή άμπελός σας θέλει άπορρίψει πρό καιρού τόν καρπόν αύτής έν τώ άγρώ ... Καί θέλουσι σάς μακαρίζει πάντα τά εθνη· διότι σείς θέλετε είσθαι γή έπιθυμητή, λέγει ο Κύριος τών δυνάμεων.” (Μαλ. 3:10-12).ΠΧ 98.3

Τό ίδιο συμβαίνει μέ δλες τίς άλλες άξιώσεις του Θεού. ‘Όλα Του τά δώρα έξαρτώνται από τήν ύπακοή μας πρός τίς άπαιτήσεις Του. Ο Θεός εχει εναν ούρανό γεμάτον από εύλογίες πού προορίζονται γιά όσους είναι πρόθυμοι νά συνεργασθοϋν μαζί Του. ‘Όλοι όσοι ύπακούουν σ’ Αυτόν, μπορούν μέ πεποίθηση νά Τοϋ ζητήσουν τήν εκπλήρωση τών ύποσχέσεών Του.ΠΧ 98.4

Άλλ’ όφείλομε νά εκδηλώνομε βαθειά και άκλόνητη εμπιστοσύνη στόν Θεό. Συχνά Αύτός επιβραδύνει τήν άπάντησή Του γιά νά δοκιμάσει τήν πίστη μας ή τή γνησιότητα τών προθέσεών μας. Αφού ζητήσομε σύμφωνα μέ τό λόγο Του, πρέπει νά πιστεύομε στήν ύπόσχεσή Του και νά επιμένομε στά αίτήματά μας μέ τέτοια άποφασιστικότητα πού είναι άδύνατο νά μείνει άτελεσφόρητη.ΠΧ 99.1

Ο Θεός δέ λέει: “Ζητήσετε μιά φορά και θά λάβετε.” Αλλά λέει: “Ζητείτε.” Επιμένετε στήν προσευχή δίχως νά αποκάμετε. Η επίμονη προσευχή ενθαρρύνει τή στάση του προσευχομένου και ριζώνει μέσα του τή διακαή επιθυμία νά λάβει οπωσδήποτε εκείνο πού ζητάει. Μπροστά στόν τάφο του Λάζαρου ο Χριστός είπε στή Μάρθα: “‘Εάν πιστεύσης, θέλεις ιδεΐίτήν δόξαν του Θεού.” (Ίωάν. 11:40).ΠΧ 99.2

Πολλοί όμως δέν έχουν μιά τέτοια ζώσα πίστη. Καί αυτός είναι ο λόγος πού δέν μπορούν νά διακρίνουν περισσότερη από τή δύναμη του Θεού. Η άδυναμία τους είναι τό φυσικό άποτέλεσμα τής άπιστίας τους. Έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στίς δικές τους ενέργειες, παρά στίς ενέργειες του Θεού γι’ αυτούς. Θεωρούν τόν εαυτό τους ικανό γιά όλα. Καταστρώνουν και εκτελοϋν σχέδια, άλλά ελάχιστα προσεύχονται και ελάχιστη εμπιστοσύνη έχουν στόν Θεό. Νομίζουν ότι έχουν πίστη, άλλ’ αυτό δέν είναι παρά μιά παρόρμηση τής στιγμής. Καί επειδή δέν άναγνωρίζουν τήν πραγματική τους άνάγκη, οϋτε και τήν προθυμία του Θεού νά μεταδίδει, δέν συνεχίζουν νά παρουσιάζουν τά αίτήματά τους στόν Κύριο.ΠΧ 99.3

Οι προσευχές μας πρέπει νά είναι τόσο ειλικρινείς και επίμονες όσο ήταν τό αϊτημα του άπορου φίλου πού πήγε νά ζητήσει τά ψωμιά μέσ’ τά μεσάνυχτα. Οσο προθυμότερα και θερμότερα ικετεύομε, τόσο στενότερη θά γίνεται ή πνευματική επικοινωνία μας μέ τόν Χριστό. Η περίσσια πίστη μας θά αμείβεται μέ περίσσιες ευλογίες.ΠΧ 99.4

Τό δικό μας χρέος είναι νά προσευχόμαστε και νά πιστεύομε. Αγρυπνείτε στήν προσευχή. Αγρυπνείτε και συνεργάζεσθε μέ τόν Θεό πού άκούει τίς προσευχές. Μή λησμονείτε ότι “του Θεού ειμεθα συνεργοί.” (Α’ Κορ. 3:9). Μιλάτε και συμπεριφέρεσθε σύμφωνα μέ τίς προσευχές σας. “Εχει τεράστια γιά σάς διαφορά αν ή δοκιμασία θά άποδείξει τή γνησιότητα της πίστης σας, η αν θά φανερώσει την άψυχη τυπικότητα των προσευχών σας.ΠΧ 99.5

“Οταν περιπλέκεσθε με δυσκολίες και άντιμετωπίζετε προβλήματα, μη στρέφεσθε στους άνθρώπους γιά βοήθεια. Εμπιστευθήτε τα όλα στόν Θεό. Η συνήθεια νά μιλάμε στους άλλους γιά τίς δυσκολίες μας μόνο μάς εξασθενεϊ και οΰτε και στους άλλους κάνει καλό. Τούς επιβαρύνομε με τίς πνευματικές μας άναπηρίες, τίς όποιες αύτοί δέν είναι σέ θέση νά άνακουφίσουν. Περιμένομε βοήθεια από τόν άμαρτωλό, περιορισμένο άνθρωπο, ενώ μπορούμε νά λάβομε δύναμη από τόν άναμάρτητο και άπειρο Θεό.ΠΧ 100.1

Δέ χρειάζεται νά φθάσομε στά άκρα τής γής ζητώντας τή σοφία, όταν ο Θεός είναι τόσο κοντά μας. Η επιτυχία τής ζωής δέν έξαρτάται από τίς παρούσες ή τίς μελλοντικές ίκανότητές μας, άλλά από τό τί μπορεί ο Κύριος νά κάνει γιά μάς. Εκείνο πού μάς χρειάζεται είναι πολύ λιγότερη εμπιστοσύνη στό τί μπορεί νά κάνει ο άνθρωπος, και πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στό τί μπορεί νά κατορθώσει ο Θεός γιά τήν κάθε πιστή ψυχή. Λαχταράει νά μάς ιδεΐ νά άπευθυνόμαστε σ’ Αυτόν μέ πίστη. Λαχταράει νά μάς ιδεί νά εχομε μεγάλες προσδοκίες άπ’ Αυτόν. Λαχταράει νά μάς χορηγήσει κατανόηση τόσο γιά τά επίγεια όσο και γιά τά έπουράνια θέματα. Αυτός μπορεί νά οξύνει τό νού και νά χορηγήσει λεπτότητα και έπιδεξιότητα. Θέσετε τά τάλαντά σας στήν ύπηρεσία του έργου του Θεού, ζητήστε σοφία άπ’ Αυτόν και θά σάς δοθεί.ΠΧ 100.2

Εχετε εμπιστοσύνη στά λόγια του Χριστού. Δέν είναι Εκείνος πού σάς κάλεσε κοντά Του; Μή επιτρέψετε ποτέ στόν εαυτό σας νά μιλάει μέ τρόπο άποθαρρυμένο και άπελπισμένο. Αυτό σάς κάνει μεγάλη ζημιά. Μέ τό νά δίνετε σημασία σ’ όλες τίς φαινομενικές καταστάσεις, μέ τό νά γογγύζετε όταν ερχεσθε άντιμέτωποι μέ δυσκολίες και πιέσεις, φανερώνετε μιά καχεκτική, έξασθενημένη πίστη. Μιλάτε και φέρεσθε ετσι πού ή πίστη σας νά παρουσιάζεται αήττητη. Ο Θεός διαθέτει μέσα ανεξάντλητα. Δικός Του είναι ο κόσμος ολόκληρος. Στρέψετε τό βλέμμα μέ πίστη πρός τόν ούρανό. Ατενίσετε σ’ Αυτόν πού εχει φώς, δύναμη και ικανότητα.ΠΧ 100.3

Η άγνή πίστη χαρακτηρίζεται από μιά τέτοια ζωτικότητα, μιά τέτοια δραστηριότητα και άποφασιστικότητα, πού ούτε ο χρόνος, ούτε ο μόχθος μπορούν ποτέ νά έξασθενήσουν. “οι νέοι θέλουσιν άτονήσει και άποκάμει, και οι έκλεκτοί νέοι θέλουσιν άδυνατήσει παντάπασιν άλλ’ οι προσμένοντες τόν Κύριον θέλουσιν άνανεώσει τήν δύναμιν αυτών θέλουσιν άναβή μέ πτέρυγας ώς άετοί· θέλουσι τρέξει και δέν θέλουσιν άποκάμει· θέλουσι περιπατήσει και δέν θέλουσιν άτονήσει.” (Ήσ. 40:30-31).ΠΧ 100.4

Είναι πολλοί πού έχουν τόν πόθο νά βοηθήσουν τούς άλλους, άλλά αισθάνονται ότι δέν έχουν καμιά πνευματική ένθάρρυνση, κανένα φώς νά μεταδώσουν. Άς φέρουν λοιπόν τό ζήτημά τους μπροστά στό θρόνο τής χάρης. Άς έκζητήσουν τό ‘Άγιο Πνεύμα. Ο Θεός είναι έτοιμος νά εκπληρώσει κάθε ύπόσχεση πού εδωσε. Μέ τή Γραφή στό χέρι άς πούν: Έκανα ο,τι μού είπες. Καί τώρα στηρίζομαι στήν ύπόσχεσή Σου, “Αιτείτε και θέλει σάς δοθή· ζητείτε και θέλετε ευρεί, κρούετε και θέλει σάς άνοιχθή.”ΠΧ 101.1

Πρέπει νά προσευχόμαστε όχι μόνο στό όνομα του Χριστού, άλλά και μέ τήν εμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι ή έννοια του εδαφίου “τό Πνεύμα ικετεύει ύπέρ ήμών διά στεναγμών άλαλήτων.” (Ρωμ. 8:26). Τέτοιες προσευχές εύχαριστείται νά άπαντάει ο Θεός. “Οταν μέ ζήλο και μέ θέρμη προφέρομε μιά προσευχή στό όνομα του Χριστού, ο ζήλος αυτός άποσπά τήν ύπόσχεση του Θεού ότι είναι έτοιμος “ύπερεκπερισοϋ νά κάνη ύπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοοϋμεν.” (Έφεσ. 3:20).ΠΧ 101.2

Ο Χριστός είπε: “Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε και θέλει γείνει εις έσάς.” “Καί ο,τι άν ζητήσητε έν τώ όνόματί Μου, θέλω κάμει τούτο, διά νά δοξασθή ο Πατήρ έν τώ Υίώ.” (Μαρκ. 11:24, Ίωάν. 14:13). Καί ο άγαπητός Ιωάννης, έμπνευσμένος από τό Πνεύμα τό “Αγιο, διευκρινίζει μέ μεγάλη άπλότητα άλλά και σιγουριά: Αυτή είναι ή παρρησία τήν οποίαν εχομεν πρός Αυτόν, ότι εάν ζητώμεν τι κατά τό θέλημα Αυτού, άκούει ήμάς. Καί εάν έξεύρωμεν ότι άκούει ήμάς, ο,τι άν ζητήσωμεν, έξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τά ζητήματα τά όποια έζητήσαμεν παρ’ Αυτού.” (Α’ Ίωάν. 14:21). ‘Ικετεύετε, λοιπόν μέ θέρμη τόν Πατέρα στό όνομα του Χριστού. Ο Θεός θά τιμήσει τό όνομα αυτό.ΠΧ 101.3

Τό ούράνιο τόξο πού περιβάλλει τό θεϊκό θρόνο άποτελεϊ τή διαβεβαίωση ότι ο Θεός είναι άληθινός και ότι “εις Αυτόν δέν υπάρχει άλλοίωσις η σκιά μεταβολής.” (Ίακ. 1:17). Έμεϊς άμαρτήσαμε στόν Θεό και γίναμε άνάξιοι τής εύνοιάς Του. Καί όμως Αύτός ο ίδιος βάζει στό στόμα μας τή συγκινητικότατη αυτή ικεσία: “Μή άποστραφής ήμάς, διά τό όνομά Σου· μή άτιμάσης τόν θρόνον τής δόξης Σου· ένθυμήθητι, μή διασκεδάσης τήν διαθήκην Σου τήν πρός ήμάς.” (Ίερ. 14:21). “Οταν Τόν πλησιάζομε εξομολογούμενοι τήν άναξιότητα και άμαρτωλότητά μας, μάς εχει δώσει τήν ύπόσχεση ότι θά άκούσει τή φωνή τής καρδιάς μας. Η τιμή του θρόνου Του διακυβεύεται από αυτή τήν εκπλήρωση του λόγου Του πρός εμάς.ΠΧ 101.4

“Οπως ο Ααρών πού εκπροσωπούσε τόν Χριστό, ετσι και ο Σωτήρας μας φέρει στό στήθος Του τά ονόματα όλων τών πιστών Του μέσα στό άγιαστήριο. Ο μεγάλος Αρχιερέας μας θυμάται όλα τά λόγια μέ τά όποια μάς παρώτρυνε νά εχομε εμπιστοσύνη. Δέν λησμονεί ποτέ τή συνθήκη Του πρός εμάς.ΠΧ 102.1

Ολοι όσοι ζητούν άπ’ Αυτόν θά βροϋν. Σ’ όλους όσους χτυποϋν τήν πόρτα θά τούς άνοιχθεΐ. Ποτέ δέ θά άκουσθεϊ ή δικαιολογία: “Μή μ’ ενοχλείς. Η πόρτα είναι κλειστή· δέν εχω διάθεση ν’ άνοίξω.” Ποτέ κανένας δέ θ’ άκούσει: “Δέν μπορώ νά σέ βοηθήσω.” Αυτοί πού μεσάνυχτα γυρεύουν ψωμί γιά νά θρέψουν τίς πεινασμένες ψυχές, θά πετύχουν στό σκοπό τους.ΠΧ 102.2

Στήν παραβολή, ο άνθρωπος πού ζητάει τό ψωμί γιά τόν ξένο οδοιπόρο λαβαίνει “όσα χρειάζεται”. Σέ ποιό λοιπόν μέτρο θά δώσει και σ’ εμάς ο Θεός μέ σκοπό νά μεταδώσομε στούς άλλους; “Κατά τό μέτρον τής δωρεάς του Χριστού.” (Έφ. 4:7). οι άγγελοι παρακολουθούν μέ άδιάπτωτο ενδιαφέρον νά δούν πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι πρός τούς όμοιους τους. ‘Όταν βλέπουν κάποιον νά εκδηλώνει χριστιανική συμπάθεια γιά τόν άμαρτωλό, έρχονται στό πλευρό του και του ύπενθυμίζουν λόγια κατάλληλα νά μεταχειρισθεΐ πού ενεργούν όπως τό ζωντανό ψωμί μέσ’ τήν ψυχή. ‘Έτσι ο Θεός “θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τόν πλούτον Αυτοϋ έν δόξη διά Ιησού Χριστού.” (Φιλ. 4:19). Τήν πιστή και ειλικρινή μαρτυρία σας θά τήν ένισχύσει μέ τή δύναμη τής μελλοντικής ζωής και ο λόγος του Θεού στό στόμα σας θά γίνει μήνυμα άλήθειας και δικαιοσύνης.ΠΧ 102.3

Οι προσωπικές προσπάθειες πού καταβάλλομε γιά τούς άλλους πρέπει νά συνοδεύονται από ιδιαίτερα επισταμένη προσευχή. Επειδή τό σχέδιο τής σωτηρίας τών ψυχών απαιτεϊ μεγάλη σύνεση. Πρίν νά επικοινωνήσετε μέ τούς άνθρώπους, επικοινωνείτε μέ τόν Χριστό. Αποκτήστε τήν άπαιτούμενη προκατάρτηση γιά τή διακονία τής άνθρωπότητας, μαθητεύοντας μπροστά στό θρόνο τής ούράνιας χάρης.ΠΧ 102.4

Κάμετε τήν καρδιά σας νά σκιρτάει από λαχτάρα γιά τήν επικοινωνία μέ τόν ζώντα Θεό. Μέ τήν επίγεια ζωή Του ο Χριστός άπέδειξε τί μπορεί νά κατορθώσει ο άνθρωπος όταν γίνει συμμέτοχος τής θεϊκής φύσης. ‘Ο,τι ελαβε ο Χριστός από τόν Πατέρα, μπορούμε νά τό λάβομε κι’ έμεϊς. Ζητείτε λοιπόν γιά νά λάβετε. Μέ τήν έμμονη πίστη του Ιακώβ, μέ τήν άλύγιστη επιμονή του Ήλία, άπαιτεϊτε γιά τόν εαυτό σας όλες του Θεού τίς ύποσχέσεις.ΠΧ 103.1

Αφήστε τή σκέψη σας ελεύθερη νά έπηρεασθεϊ από τά ένδοξα διανοήματα του Θεού. Αφήστε τή ζωή σας νά συναφθεί μέ άόρατους κρίκους μέ τή ζωή του Χριστού. Αύτός πού είπε “νά λάμψη τό φώς έκ του σκότους”, επιθυμεί νά λάμψει “εν ταις καρδίαις ήμών πρός φωτισμόν τής γνώσεως τής δόξης του Θεού, διά του προσώπου του ‘Ιησού Χριστού.” (Β’ Κορ. 4:6). Τό Αγιο Πνεύμα θά σάς προσκομίσει και θά σάς άποκαλύψει τά πράγματα του Θεού και αυτά θά αποβούν ζωτική δύναμη στήν ύπάκουη καρδιά. Ο Χριστός θά σάς οδηγήσει στό κατώφλι τής Απεραντοσύνης άπ’ όπου θά μπορέσετε νά παρατηρήσετε τή δόξα “πέραν του καταπετάσματος” και νά φανερώσετε στούς άνθρώπους τήν παντοδύναμη επάρκεια Εκείνου πού διατελεΐ “ζών πάντοτε διά νά μεσιτεύση ύπέρ αυτών.” (Έβρ. 7:25).ΠΧ 103.2

Κεφαλαιο 11: Καινουργια και παληα

Κεφαλαιο 13: Δυο προσκυνητεσ