Στη γη την καλη

Ο σπορέας δέ γεύεται μόνο απογοητεύσεις. Γιά τό σπόρο πού έπεσε πάνω στήν καλή γή ο Σωτήρας σχετικά παρατηρεί: “Όύτος είναι ο άκούων τόν λόγον και νοών όστις και καρποφορεί και κάμνει ο μέν έκατόν, ο δέ έξήκοντα, ο δέ τριάκοντα.” “Τό δέ εις τήν καλήν γήν, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τόν λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και άγαθή και καρποφορούσιν εν ύπομονή.” Η “καλή και άγαθή καρδιά” πού άναφέρει η παραβολή δέν είναι άσφαλώς η άναμάρτητη καρδιά. ‘Επειδή τό εύαγγέλιο κηρύσσεται γιά τούς άμαρτωλούς. Είπε ο Χριστός: “Δέν ήλθον διά νά καλέσω δικαίους, άλλά άμαρτωλούς εις μετάνοιαν.” (Μάρκ. 2:17). Καλή είναι η καρδιά πού παραδίδεται στίς επικλήσεις του Αγίου Πνεύματος. Εξομολογείται τίς άμαρτιές της και νοιώθει τήν ανάγκη γιά τό ελεος και τήν αγάπη του Θεού. Εμφορείται από τή βαθειά έπιθυμία νά γνωρίσει τήν άλήθεια μέ σκοπό νά τήν εφαρμόσει. Η καλή καρδιά είναι η πιστή καρδιά, η καρδιά πού εμπιστεύεται στό λόγο του Θεού. “Ο προσερχόμενος εις τόν Θεόν πρέπει νά πιστεύση ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τούς εκζητούντας Αυτόν.” (Έβρ. 11:6).ΠΧ 30.2

Αυτός λοιπόν είναι “ο άκούων τόν λόγον και έννοών αυτόν.” οι Φαρισαίοι τής εποχής του Χριστού εκλειναν τά μάτια τους γιά νά μή ίδούν και τά αύτιά τους γιά νά μή άκούσουν. Γι αυτό ήταν άδύνατο η άλήθεια νά φθάσει στίς καρδιές τους. Αύτοί θά λάβαιναν τό μισθό τους γιά τήν έκούσια άγνοια και τήν εθελοντική τους τύφλωση. Αλλά στούς μαθητές Του ο Χριστός δίδαξε ότι έπρεπε νά είναι επιδεκτοί γιά μάθηση και πρόθυμοι γιά νά πιστέψουν. Τούς εύλόγησε μ’ ένα ιδιαίτερο μακαρισμό επειδή αύτοί εβλεπαν και άκουαν μέ μάτια και αύτιά πού πίστευαν.ΠΧ 31.1

Ο άκροατής τής καλής γής δέχεται τό λόγο “ούχί ώς λόγον άνθρώπων, άλλά, καθώς είναι άληθώς, λόγον Θεού.” (Α’ Θεσ. 2:13). Μόνο αυτός πού δέχεται τή Γραφή σάν φωνή του Θεού πού του μιλάει κατ’ εύθείαν, είναι ο πραγματικός άκροατής. Τρέμει στό άκουσμα του λόγου επειδή γι’ αυτόν είναι μιά ζωντανή πραγματικότητα. Ανοίγει τό νου και τήν καρδιά του γιά νά τόν δεχθεί. Τέτοιοι ακροατές ήταν ο Κορνήλιος και οι φίλοι του πού είπαν στόν άπόστολο Πέτρο: “Τώρα λοιπόν ημείς πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού, διά νά άκούσομεν πάντα όσα προσετάχθησαν εις σέ παρά του Θεού.” (Πράξ. 10:33).ΠΧ 31.2

Η γνώση τής άλήθειας δέν έξαρτάται τόσο από τή διανοητική ικανότητα, όσο από τήν άγνότητα τών προθέσεων και τήν άπλότητα μιάς διακαούς, ύποτακτικής πίστης. Άγγελοι του Θεού πλησιάζουναυτούς πού μέ ταπεινή καρδιά εκζητούν τή θεϊκή καθοδήγηση. Τό Πνεύμα τό Άγιο τούς παραχωρείται γιά νά τούς αποκαλύψει τούς πολύτιμους θησαυρούς τής άλήθειας.ΠΧ 31.3

Οι άκροατές τής καλής γής, όταν άκούσουν τό λόγο, τόν τηρούν. Ο Σατανάς μέ όλους τούς πράκτορές του του κακού δέν μπορούν νά τούς τόν άρπάξουν. Απλώς τό νά άκούει η νά διαβάζει κανείς τό λόγο δέν είναι άρκετό. Αύτός πού επιθυμεί νά ώφεληθεϊ από τίς “Αγιες Γραφές, οφείλει νά έμβαθύνει σκεπτόμενος τήν αλήθεια πού του εχει άποκαλυφθεϊ. Με βαθειά προσοχή και προσευχή πρέπει νά γνωρίσει τήν έννοια τών λόγων τής αλήθειας και νά απορροφήσει τό πνεύμα τών θεϊκών χρησμών.ΠΧ 31.4

Ο Θεός ζητάει από μάς νά άπασχολούμε τό νοϋ μας με σκέψεις βαθειές, σκέψεις άγνές. Επιθυμεί νά ένδιατρίβομε μέ περισυλλογή πάνω στά θέματα τής αγάπης και τοϋ ελέους Του, νά μελετοϋμε τό θαυμάσιο εργο Του τοϋ μεγάλου σχέδιου τής άπολύτρωσης. Τότε διαρκώς σαφέστερη θά εχομε τήν κατανόηση τής άλήθειας, ενώ άνώτερη και άγιότερη θά καθίσταται η επιθυμία μας γιά άγνότητα ψυχής και διαύγεια πνεύματος. Η ψυχή πού ζεϊ μέσα στήν άγνή άτμόσφαιρα τών καθαγιασμένων σκέψεων, θά μεταβληθεϊ μέ τήν επικοινωνία της μέ τόν Θεό στήν οποία τήν όδηγεϊ η μελέτη τών Γραφών.ΠΧ 32.1

“Καί καρποφορεί.” ‘Όσοι άφοϋ άκούσουν τηροϋν τό λόγο τοϋ Θεού, θά καρποφορήσουν μέ καρπούς ύπακοής. Ο λόγος τοϋ Θεού, άποδεκτός από τήν καρδιά, θά εκδηλωθεί μέ καλά εργα. Τά άποτελέσματά του θά φανερωθούν σ’ ενα Χριστόμορφο χαρακχήρα και μιά Χριστόμορφη ζωή. Μιλώντας γιά τόν Έαυτό Του ο Χριστός είπε: “Χαίρω, Θεέ Μου, νά έκτελώ τό θέλημά Σου· και ο νόμος Σου είναι εν τώ μέσω τής καρδίας Μου.” (Ψαλμ. 40:8). “Δέν ζητώ τό θέλημα τό Έμόν, άλλά τό θέλημα τοϋ Πέμψαντός Με Πατρός.” (Ίωάν. 5:30). Καί η Γραφή λέγει: “‘Όστις λέγει ότι μένει εν Αυτώ, χρεωστεϊ, καθώς ‘Εκείνος περιεπάτησε, και αύτός οϋτω νά περιπατεϊ.” (Α’ Ίωάν. 2:6).ΠΧ 32.2

Ο λόγος τοϋ Θεού συχνά ερχεται σέ σύγκρουση μέ τα κληρονομικά η έπίκτητα γνωρίσματα τοϋ χαρακτήρα και μέ τίς έξεις χής ζωής. Δεχόμενος όμως τό λόγο, ο άκροατής τής καλής γής δέχεται όλους γενικά τούς όρους του και τίς άξιώσεις του. οι έξεις και συνήθειές του και τά φερσίματά του ύποχάσσονται στό λόγο τοϋ Θεού. Τά έντάλματα τών περιορισμένων άμαρτωλών άνθρώπων τά βλέπει νά έκμηδενίζονται όταν ερχονται σέ σύγκριση μέ τό λόγο τοϋ άπειρου Θεού. Μέ όλη του τήν καρδιά, χωρίς τόν παραμικρό δισταγμό, έπιζητεϊ τήν αιώνια ζωή και παραμένει σταθερός στήν άλήθεια και άν άκόμη αύτό σημαίνει ύλική ζημιά, η διωγμό, η τοϋ στοιχίσει και αύτή άκόμη τή ζωή του.ΠΧ 32.3

Καί καρποφορεί “εν ύπομονή.” Κανένας άπ’ όσους δέχονται τό λόγο τοϋ Θεού δέν έξαιρείται από τίς δυσκολίες και τίς δοκιμασίες. Ο πραγματικός όμως Χριστιανός δέν ταράσσεχαι, δέ χάνει τήν έμπιστοσύνη του, ούτε άποκαρδιώνεται όταν ερχονται θλίψεις. Ακόμη και όταν δέν είμαστε σέ θέση νά καταλάβομε τήν τελική έκβαση τών πραγμάτων, ή νά διακρίνομε τίς προθέσεις τής πρόνοιας τοϋ Θεού, δέν πρέπει νά χάνομε τήν έμπιστοσύνη μας. Έχοντας υπόψη τήν ευσπλαχνία τού Κυρίου, όφείλομε νά ρίξομε τή μέριμνά μας σ’ Αύτόν και μέ καρτερικότητα νά περιμένομε νά μάς λυτρώσει.ΠΧ 32.4

Μέ τίς δοκιμασίες η πνευματική ζωή ένισχύεται. Οταν οι αντιξοότητες αντιμετωπίζονται μέ θάρρος, καταλήγουν στή σταθεροποίηση του χαρακτήρα και στήν άπόκτηση πολυτίμων πνευματικών προσόντων. Ο τέλειος καρπός τής πίστης, τής πραότητας και τής αγάπης συχνά ώριμάζει καλύτερα μέσα στά άπειλητικά και σκοτεινά σύννεφα τής καταιγίδας.ΠΧ 33.1

“Ο γεωργός περιμένει τόν πολύτιμον καρπόν τής γής και μακροθυμεί δι’ αύτόν εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον.” (Ίακ. 5:7). Τό ίδιο και ο Χριστιανός πρέπει νά περιμένει μέ ύπομονή τήν καρποφορία τού λόγου τοϋ Θεού στή ζωή του. Πολλές φορές όταν προσευχόμασχε γιά τά χαρίσματα τοϋ Αγίου Πνεύματος, ο Θεός άπαντά στίς προσευχές μας αύτές έπιτρέποντάς μας νά άντιμετωπίσομε περιστάσεις τέτοιες πού νά άναπτύξουν μέσα μας τούς καρπούς αύτούς. Αλλ’ επειδή δέν μπορούμε νά καταλάβομε τίς προθέσεις Του, άποροϋμε και δυσανασχετούμε. Τά χαρίσματα αύτά ομως δέν άποκτώνται κατ’ άλλο τρόπο, παρά μόνο άκολουθώντας τήν κανονική πορεία τής αύξησης και τής καρποφορίας τοϋ φυτοϋ. Τό δικό μας χρέος είναι νά δεχθούμε τό λόγο τού Θεού και νά χόν τηρήσομε σταθερά, παραχωρώντας τόν έαυτό μας άνεπιφύλακτα στόν ελεγχό του. Μόνο τότε θά εκπληρωθεί ο σκοπός χου μέσα μας.ΠΧ 33.2

“Έάν τις Μέ άγαπά,” είπε ο Χριστός, “τόν λόγον Μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ Μου θέλει άγαπήσει αύτόν και πρός αύτόν θέλομεν έλθει, και έν αύτώ θέλομεν κατοικήσει.” (Ίωάν. 14:23). Η γοητεία ένός ισχυρότερου, τέλειου πνεύματος θά μάς κατακτήσει· επειδή θά εχομε ένωθεϊ μέ τήν πηγή τής δύναμης εκείνης πού ξέρει νά άντιμεχωπίζει τά πάντα. Η πνευματική ζωή θά μάς αίχμαλωτίσει στόν Ιησού Χριστό. Δέ θά ζοϋμε πιά τή συνηθισμένη ζωή τής φιλαυτίας, άλλ’ ο Χριστός θά ζεϊ μέσα μας. Ο χαρακτήρας Του θά άναπαραχθεΐ στή φύση μας και μ’ αύτόν τόν τρόπο θά φέρομε τούς καρπούς τοϋ Αγίου Πνεύματος “οι μέν τριάκοντα, οι δέ έξήκοντα, οι δέ έκατόν.”ΠΧ 33.3