Παιδικη ανατροφη

Η βαθμιαία ανάπτυξη του φυτού ξεκινώντας από τό σπόρο, χρησιμεύει σάν αντικειμενικό μάθημα γιά τήν ανατροφή τών παιδιών. Εδώ παρατηρούμε μέ τή σειρά, “πρώτον χόρτον, έπειτα αστάχυον, έπειτα πλήρη σίτον εν τω ασταχύω.” Εκείνος ο Οποίος είπε τήν παραβολή αυτή είναι ο ίδιος πού δημιούργησε τόν μικροσκοπικό σπόρο, του χορήγησε τίς βιολογικές του ιδιότητες και θέσπισε τούς νόμους πού εξασφαλίζουν τό μέστωμά του. Καί οι αρχές οι αναφερόμενες στήν παραβολή αυτή έγιναν ζωντανή πραγματικότητα στήν ίδια Του τή ζωή. Τόσο στή φυσική όσο και στήν πνευματική Του φύση, ο Χριστός ακολούθησε τή διαταγμένη θεϊκή τάξη τής ανάπτυξης όπως αυτή παριστάνεται μέ τό φυτό, και τό ίδιο παράδειγμα επιθυμεί νά ακολουθήσουν όλοι οι νέοι.ΠΧ 50.2

Παρόλο ότι Αυτός ήταν η Μεγαλειότητα του ουρανού, ο Βασιλιάς τής δόξας, έγινε τό βρέφος τής Βηθλεέμ και αντιπροσώπευε γιά ενα διάστημα τό άδύναμο νήπιο πού έξαρτάται από τίς φροντίδες τής μητέρας του. Στά παιδικά Του χρόνια φερόταν όπως φέρεται ένα ύπάκουο παιδί. Η ομιλία και η συμπεριφορά Του άνήκαν στήν παιδική και όχι στήν άνδρική ήλικία. Τιμούσε τούς γονείς Του και εκπλήρωνε τίς επιθυμίες τους βοηθώντας τους μέ διαφόρους τρόπους, όπως περιμένει κανείς από ένα παιδί. Αλλά σέ κάθε στάδιο τής άνάπτυξής του παρουσίαζε τήν τελειότητα, έκδηλομένη μέ τήν άπλότητα και τή φυσική χάρη μιάς άναμάρτητης ζωής. Σχετικά μέ τήν παιδική Του ήλικία, τά ιερά κατάστιχα μάς λέγουν ότι “τό παιδίον ηύξανε, και ενεδυναμούτο κατά τό Πνεύμα, πληρούμενον σοφίας· και χάρις Θεού ήτο επ’ αυτό.” Καί γιά τή νεαρή Του ήλικία άναφέρεται ότι “ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν, και ήλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις.” (Λουκ. 2:40,52).ΠΧ 51.1

Εδώ υποδεικνύεται η εύθύνη τών γονέων και τών δασκάλων. Αυτοί πρέπει νά καταγίνονται μέ τήν καλλιέργεια τών νεανικών τάσεων, μέ τρόπο πού σέ κάθε προοδευτική βαθμίδα τής ζωής τους, τά παιδιά νά αντανακλούν τήν άνάλογη φυσική χάρη και ομορφιά και νά μεγαλώνουν μέ τήν ‘ίδια φυσικότητα όπως μεγαλώνουν τά φυτά στόν κήπο.ΠΧ 51.2

Τά πιό χαριτωμένα παιδιά είναι αυτά πού διατηρούν τήν παιδική τους αφέλεια, χωρίς νά προσποιούνται. Δέν είναι φρόνιμο νά τούς δίνεται μεγάλη σημασία, ούτε νά επαναλαμβάνονται μπροστά τους οι εξυπνάδες τους. Δέν πρέπει νά ένθαρρύνεται η ματαιοδοξία τους μέ συνεχή παινέματα γιά τήν ομορφιά τους, γιά τά λόγια τους η γιά τίς πράξεις τους. Ούτε πρέπει νά ντύνονται κατά τρόπο πολυέξοδο και επιδεικτικό. Αυτό ξυπνάει τήν περηφάνεια μέσα τους και προξενεί τή ζηλοφθονία στίς καρδιές τών μικρών συνομηλίκων τους.ΠΧ 51.3

Τά μικρά πρέπει νά διδάσκονται μέ παιδική άπλότητα. Πρέπει νά μάθουν νά ικανοποιούνται προσφέροντας χρήσιμες μικροδουλειές και νά βρίσκουν ευχαρίστηση στίς άσχολίες πού φυσιολογικά ταιριάζουν στήν ηλικία τους. Η παιδική ηλικία αντιστοιχεί στό βλαστάρι τής παραβολής. Καί τό βλαστάρι έχει μιά ιδιαίτερη ομορφιά, αποκλειστικά δική του. Τά παιδιά δέν πρέπει νά σπρώχνονται νά μεγαλώσουν πρίν τήν ώρα τους, άλλά θα’ πρεπε νά διατηρούν όσο τό δυνατό περισσότερο τή δροσιά και τή χάρη τής τρυφερής ηλικίας τους.ΠΧ 51.4

Τά μικρά παιδιά μπορούν νά συμμετέχουν στίς εκδηλώσεις τής χριστιανικής ζωής, μέ τήν πείρα πού άναλογεί στήν ηλικία τους. Αυτό είναι όλο πού περιμένει ο Θεός άπ αυτά. “Εχουν άνάγκη νά διδαχθούν τίς πνευματικές άξίες, και οι γονείς οφείλουν νά τά εφοδιάσουν μέ κάθε προνόμιο πού θά τά ικανώσει νά αποκτήσουν χαρακτήρες κατά τήν ομοιότητα του χαρακτήρα του Χριστού.ΠΧ 52.1