Το ταλαντο που αφαιρειται

Κατά του οκνηρού δούλου προφέρεται ή άκόλουθη καταδίκη: “Λάβετε λοιπόν άπ’ αυτού τό τάλαντον και δότε εις τόν εχοντα τά δέκα τάλαντα.” ‘Εδώ, όπως και στήν περίπτωση τών πιστών εργατών, διδασκόμαστε ότι ή άμοιβή δέν είναι άπλώς ζήτημα τής τελικής κρίσης, αλλά και τής βαθμιαίας εξέλιξης τής δίκαιας άνχαπόδοσης σ’ αυτή τή ζωή. Ο,τι συμβαίνει στόν φυσικό κόσμο, συμβαίνει και στόν πνευματικό. Κάθε δύναμη άχρησιμοποίητη έξασθενεϊ και εκφυλίζεται. Η δραστηριότητα είναι ο νόμος τής ζωής. Η αδράνεια όδηγεϊ στόν θάνατο. “Δίδεται δέ εις εκαστον ή φανέρωσις του Πνεύματος πρός τό συμφέρον.” (Α’ Κορ. 12:7). “Οταν χρησιμοποιοϋνται γιά τό καλό τών άλλων, τά τάλαντα του καθενός πολλαπλασιάζονται. Φυλαγμένα έγωϊστικά γιά τήν έξυπηρέτηση του εγώ έλαττώνονται, μέχρι πού έκμηδενίζονται. “Οποιος άρνεϊται νά μεταδώσει αυτό πού ελαβε, θά διαπιστώσει κάποτε ότι δέν εχει πιά τίποτε νά δώσει. Συναινεϊ στήν πρόοδο του μοιραίου εκφυλισμού και του τελικοϋ άφανισμοϋ τών ψυχικών χαρισμάτων.ΠΧ 283.2

Κανείς ας μή νομίσει ότι μπορεί νά ζήσει μιά εγωκεντρική ζωή, και κατόπιν, εχοντας μόνο έξυπηρετήσει τά άτομικά του συμφέροντα, ότι είναι ετοιμος νά εισέλθει στή χαρά του Κυρίου του. Αύτοί οι άνθρωποι δέν μπορούν νά συμμετέχουν στή χαρά τής άφίλαυτης άγάπης. Δέν είναι κατάλληλοι γιά τίς ούράνιες μονές. Δέν θά ηταν εύχαριστημένοι μέ τήν άγνή ατμόσφαιρα τής άγάπης πού κυριαρχεί στόν ούρανό και οϋτε θά τούς χαροποιούσαν οι φωνές και ή μουσική τών άγγέλων. Η έπιστήμη του ούρανού θά τούς φαίνονταν σάν αίνιγμα.ΠΧ 284.1

Τή μεγάλη μέρα τής κρίσης, όσοι δέν θά έχουν έργασθεϊ γιά τόν Χριστό, όσοι θά έχουν περάσει τή ζωή τους άσκοπα, άποφεύγοντας κάθε εύθύνη, σκεπτόμενοι μόνο τόν εαυτό τους, εύχαριστώντας μόνο τόν εαυτό τους, θά τεθούν από τόν Κριτή όλου του κόσμου στήν ίδια καχηγορία μέ εκείνους πού έπραξαν πονηρά. Η ϊδια καταδίκη τούς άπονέμεται.ΠΧ 284.2

Πολλοί πού διατείνονται ότι είναι Χριστιανοί, άδιαφοροϋν γιά τίς άξιώσεις του Θεού χωρίς νά βλέπουν τίποτε τό άξιόμεμπτο σ’ αυτό. Ξέρουν βέβαια ότι οι βλάσφημοι, οι έγκληματίες, οι μοιχοί είναι άξιοι τιμωρίας. Οσο γιά τόν εαυτό τους όμως, αύτοί είναι άνθρωποι θρησκευόμενοι. Παρευρίσκονται στίς συναθροίσεις, εύχαριστοϋνται νά άκοϋν τό κήρυγμα του εύαγγελίου. ‘Επομένως θεωρούνται Χριστιανοί. ‘Έχοντας όμως περάσει τή ζωή τους ολόκληρη φροντίζοντας άποκλειστικά γιά τόν εαυτό τους, μιά μέρα θά έκπλαγοϋν τό ίδιο και αύτοί σάν τόν άπιστο δούλο τής παραβολής άκούοντας τήν καταδικαστική άπόφαση: “Λάβετε λοιπόν άπ’ αυτού τό τάλαντον.” Κάνουν τό ίδιο λάθος πού έκαναν οι Ιουδαίοι. Συγχέουν τήν άπολαβή τών εύλογιών τους μέ τών εύλογιών τή χρήση πού θά επρεπε νά έχουν κάνει.ΠΧ 284.3

Πολλοί πού άδιαφοροϋν γιά τή χριστιανική ύπηρεσία, προβάλλουν σάν δικαιολογία τήν άναξιότητά τους. Τούς εκανε όμως πραγματικά τόσο ανάξιους ο Θεός; Όχι, ποτέ. Η άναξιότητα αυτή προέρχεται από τή δική τους αδράνειας, και διαιωνίζεται μέ τή δική τους εκλογή. Τά αποτελέσματα τής καταδίκης, “Λάβετε άπ’ αυτού τό τάλαντον,” ήδη από τώρα φανερώνονται στόν χαρακτήρα τους. Η συνεχής περιφρόνηση τών ταλάντων τους καταλήγει στό νά σβήσει από τίς καρδιές τους τήν επιρροή του Αγίου Πνεύματος, του μοναδικού αυτού φωτός. Η καταδικαστική απόφαση, “τόν άχρεϊον δοϋλον, ρίψατε εις τό σκότος τό εξώτερον,” απλώς θέτει τή σφραγίδα του ουρανού πάνω στήν εκλογή πού αυτοί οι ίδιοι έκαναν γιά τήν αιωνιότητα.ΠΧ 284.4