Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Οι Παραβολές του Χριστού - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Το εδαφοσ—Αναμεσα στισ πετρεσ

    “Ο δέ επί τά πετρώδη σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τόν λόγον και ευθύς μετά χαράς δεχόμενος αυτόν· δέν έχει όμως ρίζαν εν εαυτώ, άλλ’ είναι πρόσκαιρος, όταν δέ γίνει θλίψις η διωγμός διά τόν λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται.”ΠΧ 19.3

    Ο σπόρος ο σπαρμένος ανάμεσα στίς πέτρες δέν μπορεί νά πάει βαθειά. Τό φύτρο βλαστάνει αμέσως, αλλ’ η ρίζα δέν μπορεί νά διαπεράσει τό πέτρωμα γιά νά βρει τά συστατικά τά απαιτούμενα γιά την αύξησή του, και γι’ αυτό σέ λίγο ξεραίνεται. Πολλοί πού νομίζουν ότι είναι θρήσκοι, δεν είναι παρά τέτοιοι πετροσπαρμένοι ακροατές. Σάν τό πετρωμένο υπόστρωμα τής επιφάνειας τής γής, έτσι και η φιλαυτία τής σαρκικής καρδιάς γίνεται υπόστρωμα στό έδαφος των ευγενικών επιδιώξεων και προσδοκιών. Η αγάπη του εγώ δέν εχει υπερνικηθεί. Δέν έχουν αντιληφθεί την τρομερή καταστρεπτικότητα τής αμαρτίας και η καρδιά δέν έχει ταπεινωθεί μέ τη συναίσθηση τής ενοχής της. Οι άνθρωποι τής κατηγορίας αυτής εύκολα πείθονται και δίνουν την εντύπωση καθιερωμένων πιστών, αλλά τό μόνο πού έχουν είναι μιά επιφανειακή θρησκευτικότητα.ΠΧ 19.4

    Η αιτία γιά την οποία αποσκιρτούν οι άνθρωποι δέν οφείλεται στό ότι δέχθηκαν αμέσως τό λόγο, ούτε στη χαρά μέ την οποία τόν πρωτογνώρισαν. Μόλις ο Ματθαίος άκουσε την κλήση του Σωτήρα, αμέσως σηκώθηκε, εγκατέλειψε τά πάντα και Τόν ακολούθησε. Η επιθυμία του Θεού είναι νά δεχθούμε τόν θεϊκό λόγο ευθύς μόλις εγγίσει τήν καρδιά μας. Σωστό είναι επίσης νά τόν δεχθούμε μέ χαρά. “Χαρά γίνεται εν τώ ουρανώ δι’ ένα αμαρτωλόν μετανοούντα.” (Λουκ. 15:7). ‘Έτσι αισθάνεται χαρά και η καρδιά πού πιστεύει στόν Χριστό. Αυτοί όμως πού αναφέρονται στην παραβολή ότι δέχονται τόν λόγο αμέσως, δέν αναλογίζονται τό κόστος. Δέ λαβαίνουν υπόψη τί απαιτεί απ’ αυτούς ο λόγος του Θεού. Δέν τόν αντιπαραβάλλουν μέ όλες τίς συνήθειες τής ζωής τους και δέν υποβάλλονται ολοκληρωτικά στόν έλεγχό του.ΠΧ 20.1

    Οι ρίζες του φυτού χώνονται βαθιά στό χώμα και αθέατες, τροφοδοτούν τό φυτό μέ ζωή. Τό ίδιο συμβαίνει μέ τόν Χριστιανό. Η πνευματική ζωή τρέφεται μέ τήν αόρατη ένωση τής ψυχής μέ τόν Χριστό μέσο τής πίστης. Αλλ’ οι ακροατές του πετροσπαρμένου σπόρου βασίζονται στόν εαυτό τους αντί γιά τόν Χριστό. Επαναπαύονται στά καλά τους έργα και στίς καλές προθέσεις τους και στηρίζονται στην αυτοδικαίωσή τους. Δέν είναι “ισχυροί εν Κυρίω και εν τη δυνάμει τής ισχύος Αυτού.” Ένας τέτοιος τύπος “δέν εχει ρίζαν εν εαυτώ,” επειδή δέν έρχεται σέ επαφή μέ τόν Χριστό.ΠΧ 20.2

    Ο δυνατός καλοκαιρινός ήλιος, ενώ από τό ένα μέρος δυναμώνει και μεστώνει τό σφριγηλό σπόρο, από τό άλλο τσουρουφλίζει τό σπόρο πού δέν έχει βάθος γής. Έτσι συμβαίνει και μ’ εκείνον πού “δέν έχει ρίζαν εν εαυτώ·”, “είναι πρόσκαιρος,” και “όταν γίνει θλίψις η διωγμός διά τόν λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται.” Πολλοί δέχονται τό ευαγγέλιο περισσότερο σάν ένα μέσο πού θά τούς απαλλάξει από τά δεινοπαθήματα παρά θά τούς απολυτρώσει από τήν αμαρτία. Χαίρονται γιά ένα διάστημα επειδή πιστεύουν ότι η θρησκεία θά τούς αποδεσμεύσει απ’ όλες τίς δυσκολίες και δοκιμασίες. Όσο η ζωή τους εξελίσσεται ομαλά, φαίνονται νά είναι αφοσιωμένοι Χριστιανοί. Αλλ’ άμα βρεθούν κάτω από τήν πύρινη δοκιμασία του πειρασμού, τότε λιποψυχούν. Δέν μπορούν νά ανεχθούν ονειδισμούς χάρη του Χριστού. Θίγονται όταν ο λόγος του Θεού τούς αποκαλύπτει κάποια προσφιλή τους αμαρτία, η απαιτεί αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Τήν προσπάθεια πού απαιτεί η ριζική μεταβολή τής ζωής τους τή θεωρούν υπερβολικά δύσκολη. Βλέπουν μόνο τίς ταλαιπωρίες και δοκιμασίες του παρόντος και δέ σκέπτονται τήν πραγματικότητα τής αιωνιότητας. Σάν τούς μαθητές εκείνους πού εγκατέλειψαν τόν Χριστό, είναι και αυτοί έτοιμοι νά πούν: “Σκληρός είναι ούτος ο λόγος· τίς δύναται νά ακούη αυτόν;” (Ίωάν. 6:60).ΠΧ 20.3

    Πολλοί ισχυρίζονται ότι υπηρετούν τόν Θεό, χωρίς νά έχουν καμιά εμπειρική γνώση γι’ Αυτόν. Η επιθυμία τους νά εκτελέσουν τό θέλημά Του πηγάζει από τή δική τους ψυχική διάθεση και όχι από τή βαθειά πειθώ του Αγίου Πνεύματος. Η διαγωγή τους δέν εναρμονίζεται μέ τό νόμο του Θεού. Διατείνονται ότι δέχονται τόν Χριστό γιά Σωτήρα τους, αλλά δέν πιστεύουν ότι Αυτός μπορεί νά τούς χορηγήσει τή δύναμη νά υπερνικήσουν τίς αμαρτίες τους. Δέν έχουν έρθει σέ προσωπική επαφή μέ τόν ζώντα Σωτήρα και ο χαρακτήρας τους παρουσιάζει ελαττώματα τόσο φυσικά όσο και επίκτητα.ΠΧ 21.1

    Άλλο είναι νά παραδέχεται κανείς τό Άγιο Πνεύμα κατά γενικές γραμμές και άλλο νά Τό επιδέχεται σάν ένα παράγοντα πού ελέγχει και καλεί σέ μετάνοια. Πολλοί νοιώθουν κάποιο αίσθημα αποξένωσης από τόν Θεό, μιά συναίσθηση τής υποδούλωσής τους στό εγώ και στήν αμαρτία. Καταβάλουν προσπάθειες γιά νά αλλάξουν, χωρίς όμως νά θυσιάζουν τό εγώ. Δέν παραδίδονται ολοκληρωτικά στά χέρια του Χριστού, ζητώντας τή θεϊκή δύναμη γιά νά κάνουν τό θέλημά Του. Δέν θέλουν νά αναπλασθούν εκ νέου, σύμφωνα μέ τή θεϊκή ομοιότητα. Κατά ένα γενικό τρόπο αναγνωρίζουν τίς ατέλειές τους, χωρίς όμως και νά παραιτούνται από τίς ιδιαίτερες αμαρτίες τους. Μέ τό κάθε παράπτωμα, η παληά εγωιστική φύση ενισχύεται.ΠΧ 21.2

    Η μόνη ελπίδα γιά τίς ψυχές αυτές είναι νά συνειδητοποιήσουν τήν αλήθεια τών λόγων του Χριστού πρός τόν Νικόδημο: “Πρέπει νά γεννηθήτε άνωθεν.” “Εάν τις δέν γεννηθή άνωθεν, δέν δύναται νά ίδη τήν βασιλείαν του Θεού.” (Ίωάν. 3:7,3).ΠΧ 22.1

    Πραγματική αγιωσύνη σημαίνει ολοκληρωτική αφιέρωση στήν υπηρεσία του Θεού. Αυτός είναι ο όρος τής αληθινής χριστιανικής ζωής. Ο Χριστός απαιτεί καθιέρωση ανεπιφύλακτη και υπηρεσία αμέριστη. Ζητάει τήν καρδιά, τό νού, τήν ψυχή, τή δύναμη. Τό εγώ δέν πρέπει νά υποθάλπεται. Όποιος ζει γιά τόν εαυτό του δέ λογίζεται Χριστιανός.ΠΧ 22.2

    Κάθε πράξη πρέπει νά εμπνέεται από τήν αγάπη. Η αγάπη είναι η θεμελιώδης αρχή του κυβερνητικού συστήματος του Θεού τόσο στόν ουρανό όσο και στή γή, και αυτή πρέπει νά είναι τό θεμέλιο του χαρακτήρα του Χριστιανού. Αυτή και μόνη μπορεί νά τόν καταστήσει και νά τόν διατηρήσει σταθερό. Αυτή και μόνη μπορεί νά τόν ικανώσει νά αντικρούσει τή δοκιμασία και τόν πειρασμό.ΠΧ 22.3

    Η αγάπη αποκαλύπτεται μέ τή θυσία. Τό σχέδιο τής απολύτρωσης εκπονήθηκε μέ βάση τή θυσία - μιά θυσία τόσο πλατειά, τόσο βαθειά και τόσο μεγάλη πού δέν μπορεί νά μετρηθεί μέ τίποτε. Ο Χριστός απαρνήθηκε τά πάντα γιά χάρη μας. Καί όσοι δέχονται τόν Χριστό θά είναι πρόθυμοι νά θυσιάσουν τά πάντα χάρη του Σωτήρα τους. Η σκέψη τής τιμής και τής δόξας Του θά έχει πάντοτε τήν προτεραιότητα.ΠΧ 22.4

    Αν αγαπούμε τόν Χριστό θά αρεσκόμαστε νά ζούμε γι’ Αυτόν, νά Τού προσφέρομε τήν ευχαριστήρια προσφορά μας, νά εργαζόμαστε γι’ Αυτόν. Καί αυτή η εργασία θά μάς φαίνεται ελαφρυά. Γιά χάρη Του θά υποφέρομε πόνο, μόχθο και θυσία. Θά συμμεριζόμαστε τή λαχτάρα Του γιά τή σωτηρία τών ανθρώπων. Θά αισθανόμαστε τήν ίδια σφοδρή επιθυμία πού Εκείνος ένοιωθε μέ τρυφερότητα γιά τίς άνθρώπινες ψυχές.ΠΧ 22.5

    Αυτή είναι η θρησκεία του Χριστού. Ο,τιδήποτε λιγότερο άπ’ αυτό είναι εξαπάτηση. Η απλή θεωρία τής αλήθειας η μιά επίπλαστη μαθήτευση δέν μπορεί νά σώσει κανένα. Δέν ανήκομε στόν Χριστό άν δέ γίνομε ολοκληρωτικά δικοί Του. Όταν οι άνθρωποι ζούν τή χριστιανική ζωή μέ μισή καρδιά, τότε εξασθενούν στήν εκπλήρωση του σκοπού τους, και μεταβάλλουν εύκολα τίς προθέσεις τους. Η προσπάθεια νά υπηρετεί κανείς και τόν εαυτό του και τόν Χριστό κατατάσσει τόν άνθρωπο ακροατή του πετρωμένου εδάφους και σάν έρθει η ώρα τής δοκιμασίας, δέ θά μπορέσει τότε αυτός νά ανθέξει.ΠΧ 22.6

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents