Άνθρωποι πολλοί μέ μόρφωση καί επιρροή πήγαιναν νά άκούσουν τόν Γαλιλαίο προφήτη. Μερικοί άπ’ αύτούς παρατηροϋσαν μέ περιέργεια τά συγκεντρωμένα πλήθη γύρω άπό τόν ‘Ιησού, ενώ Αύτός τούς δίδασκε στήν άκροθαλασσιά. Ανάμεσά τους βρίσκονταν άτομα κάθε κοινωνικής χροιάς: φτωχοί, άγράμματοι, κουρελήδες ζητιάνοι, κακοποιά στοιχεία μέ τή σφραγίδα τής ένοχης ζωγραφισμένη στό πρόσωπο, έκλυτοι τύποι, σακάτηδες, έμποροι, καλοζωιστές, άνώτεροι καί ταπεινοί, πλούσιοι καί φτωχοί. Ολοι συνωστίζονταν, ο ένας πάνω στόν άλλο, γιά νά βρούν μιά θέση όπου νά σταθούν καί νά άκούσουν τόν Χριστό. Παρατηρώντας τήν παράξενη αύτή άνθρωποθάλασσα, οί διανοούμενοι εκείνοι διερωτώνταν μεταξύ τους: “Αυτά τά ύποκείμενα θά άποτελέσουν τή βασιλεία τοϋ Θεού;” Καί πάλι ο Σωτήρας άπήντησε μέ μιά παραβολή:ΠΧ 57.1

“Όμοία είναι ή βασιλεία τών ούρανών μέ προζύμιον, τό οποίον λαβοϋσα γυνή ένέκρυψεν εις τρία μέτρα άλεύρου, εωσού έγεινεν όλον ένζυμον.”ΠΧ 57.2

Γιά τούς τΙουδαίους τό προζύμι πολλές φορές συμβόλιζε τήν άμαρτία. Τίς ήμέρες τοϋ Πάσχα οί Εβραίοι είχαν ένταλθεϊ νά άπομακρύνουν όλο τό προζύμι άπό τά σπίτια τους, όπως έπρεπε νά άπομακρύνουν κάθε άμαρτία άπ’ τίς καρδιές τους. Ό Χριστός προειδοποίησε τούς μαθητές Του: “Προσέχετε εις έαυτούς άπό τής ζύμης τών Φαρισαίων, ήτις είναι ύπόκρισις.” (Λουκ. 12:1). Ό άπόστολος Παύλος επίσης άναφέρει γιά μία “ζύμην κακίας καί πονηριάς.” (Α’ Κορ. 5:8). Στήν παραβολή τοϋ Σωτήρα όμως τό προζύμι χρησιμοποιείται γιά τήν άναπαράσταση τής βασιλείας τών ούρανών. Συμβολίζει τή δραστήρια, τήν άφομοιωτική δύναμη τής θεϊκής χάρης.ΠΧ 57.3

Κανένας δέν έχει ύποστεϊ τέτοια έξαχρείωση, κανένας δέν έχει πέσει σέ τέτοιο χαμηλό βαθμό πού νά μή μπορεϊ νά έπηρεασθεϊ άπό τή δύναμη αύτή. Όλοι όσοι πειθήνια ύποβάλλονται στήν ενέργεια τοϋ Αγίου Πνεύματος, γίνονται μέτοχοι μιάς καινούργιας βιωτικής αρχής καί ή παρεφθαρμένη εικόνα του Θεού άποκαθίσταται στή ζωή των ανθρώπων.ΠΧ 57.4

Αλλά ασκώντας μόνο τή θέλησή του ο άνθρωπος δέν μπορεϊ νά τροποποιήσει τόν έαυτό του. Δέν έχει στή διάθεσή του τή δύναμη γιά νά επιφέρει μιά τέτοια μεταλλαγή. Τό προζύμι, ένα στοιχείο έντελώς ξένο πρός τά ύπόλοιπα ύλικά, πρέπει νά άναμιχθεϊ μέ τή μάζα γιά νά φέρει τό ποθούμενο άποτέλεσμα. Έτσι πρέπει καί η χάρη του Θεού νά γίνει δεκτή άπό τόν άμαρτωλό πρίν αύτός κριθεϊ άξιος γιά τή βασιλεία τής δόξας. Κανένα έκπολιτιστικό, η έκπαιδευτικό σύστημα στόν κόσμο είναι σέ θέση νά μεταβάλει ένα διεφθαρμένο παιδί τής άμαρτίας σέ παιδί του ουρανού. Ή άναγεννητική ενέργεια προέρχεται άπό τόν Θεό. Η μεταλλαγή είναι άποκλειστικά τό έργο του Αγίου Πνεύματος. Ολοι όσοι θέλουν νά σωθούν, άνώτεροι ή ταπεινοί, πλούσιοι ή φτωχοί, οφείλουν νά υποταχθούν στή δύναμη αυτή.ΠΧ 58.1

Οπως τό προζύμι, πού όταν ένωθεϊ μέ τό φύραμα, ενεργεί άπό μέσα πρός τά έξω, έτσι είναι καί η άνανέωση τής καρδιάς πού η χάρη του Θεού χρησιμοποιεί γιά νά μετασχηματίσει τή ζωή. Μιά άπλή, έξωτερική μεταλλαγή δέν είναι άρκετή γιά νά μάς φέρει σέ άρμονία μέ τόν Θεό. Πολλοί είναι εκείνοι πού προσπαθούν νά μεταρρυθμίσουν τή ζωή τους, διορθώνοντας χή μιά η τήν άλλη κακή συνήθεια, έλπίζοντας ότι έτσι θά καταλήξουν νά γίνουν καλοί Χριστιανοί. Δέν άρχίζουν όμως άπ’ εκεί πού πρέπει. Ή άρχή πρέπει νά γίνει άπ’ τήν καρδιά.ΠΧ 58.2

Τό νά ίσχυρίζεται κανείς ότι πιστεύει, είναι έντελώς διαφορετικό άπό τού νά φυλάγει τήν άλήθεια μέσα στήν καρδιά του. Η άπλή μόνο γνώση τής άλήθειας δέν άρκεϊ. Μπορεϊ μέν νά τήν έχομε, αλλ’ αύτό δέν μεταβάλλει τή γενική κατεύθυνση τών σκέψεών μας. Χρειάζεται η καρδιά νά άναγεννηθεϊ καί νά έξαγιασθεϊ.ΠΧ 58.3

Ό άνθρωπος πού προσπαθεί νά τηρήσει τίς έντολές του Θεοϋ παρακινούμενος άποκλειστικά άπό τό καθήκον—έπειδή αύτό άπαιτείται—δέν θά γνωρίσει ποτέ τή χαρά τής ύπακοής. Αύτή δέν είναι ύπακοή. “Οποιος βλέπει τά θεϊκά έντάλματα σάν βάρος επειδή αύτά άντιτίθενται πρός τίς άνθρώπινες κλίσεις, μπορεί νά είναι σίγουρος ότι η ζωή του δέν είναι χριστιανική ζωή. Ή ύπακοή είναι η έξωτερίκευση μιάς έσωτερικής άρχής. Πηγάζει άπό τήν άγάπη γιά τή δικαιοσύνη, τήν άγάπη γιά τό νόμο του Θεού. Η συστατική ούσία κάθε δικαιοσύνης είναι η άφοσίωση πρός τόν Λυτρωτή μας. Αυτό μάς ωθεϊ νά κάνομε τό σωστό επειδή είναι σωστό—επειδή τό νά κάνει κανείς τό σωστό ευαρεστεϊ τόν Θεό.ΠΧ 58.4

Η μεγάλη άλήθεια τής άναγέννησης τής καρδιάς από τό Αγιο Πνεύμα εξηγείται μέ τά λόγια του Χριστού στό Νικόδημο: “Αληθώς, αληθώς σοί λέγω, εάν τις δέν γεννηθεί άνωθεν, δέν δύναται νά ίδη τήν βασιλείαν του Θεού. . . Τό γεγεννημένον εκ τής σαρκός είναι σάρξ- και τό γεγεννημένον έκ του πνεύματος είναι πνεύμα. Μή θαυμάσης ότι σοι ειπον, πρέπει νά γεννηθήτε άνωθεν. Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και τήν φωνήν αυτού άκούεις, άλλά δέν έξεύρεις πόθεν ερχεται και πού ύπάγει· ούτως είναι πάς όστις έγεννήθη έκ του Πνεύματος.” (Ίωάν. 3:3,6-8).ΠΧ 59.1

Γράφοντας γιά τό Πνεύμα τό Αγιο ο άπόστολος Παύλος λέγει: “Ο Θεός όμως πλούσιος ών εις έλεος, διά τήν πολλήν άγάπην Αύτού μέ τήν όποίαν ήγάπησεν ήμάς, και ένώ ήμεθα νεκροί διά τά άμαρτήματα, έζωοποίησεν ήμάς μετά του Χριστού- (κατά χάριν εισθε σεσωσμένοι)· και συνανέστησε, και συνεκάθισεν έν τοϊς έπουρανίοις διά Ιησού Χριστού- διά νά δείξη εις τούς έπερχομένους αιώνας τόν ύπερβάλλοντα πλούτον τής χάριτος Αυτού διά τής πρός ήμάς άγαθότητος έν Χριστώ Ιησού. Διότι κατά χάριν εισθε σεσωσμένοι διά τής πίστεως- και τούτο δέν είναι από σάς- Θεού τό δώρον.” ('Εφεσ. 2:4-8).ΠΧ 59.2

“Οπως ή ζύμη κρυμμένη στό αλεύρι ενεργεί χωρίς νά φαίνεται κάνοντας όλο τό φύραμα ένζυμο, ετσι και ή ζύμη τής άλήθειας εργάζεται άνεπαίσθητα, σιωπηλά σιγά-σιγά, μεταβάλλοντας τήν καρδιά. οι φυσικές ροπές κάμπτονται, υπερνικούνται. Καινούργιες σκέψεις, καινούργια αισθήματα, καινούργια κίνητρα γεννιούνται. Ενα νέο ύπόδειγμα χαρακτήρα παρουσιάζεται: ή ζωή του Χριστού. Ο νοϋς μεταβάλλεται. οι δυνάμεις του άνθρώπου κινούνται πρός νέες κατευθύνσεις. ‘Όχι πώς ο άνθρωπος προικίζεται μέ καινούργιες ικανότητες, αλλ’ οι πρότερες ίκανότητές του, καθαγιάζονται. Η συνείδηση άφυπνίζεται και αποκτοϋμε ιδιότητες του χαρακτήρα τέτοιες πού μάς ικανώνουν νά προσφέρομε ύπηρεσία στόν Θεό.ΠΧ 59.3

Συχνά γεννάται τό έρώτημα: γιατί τότε ύπάρχουν τόσοι πολλοί πού ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στό λόγο του Θεού χωρίς νά παρουσιάζουν καμιά μεταβολή στά λόγια, στό πνεύμα, ή στόν χαρακτήρα τους; Γιατί ύπάρχουν τόσοι πολλοί πού δέν άνέχονται καμιά αντίρρηση στούς σκοπούς ή στά σχέδια τους, πού παρουσιάζουν μιά τέτοια ανόσια ιδιοσυγκρασία, και πού προφέρουν λόγια σκληρά, δεσποτικά, γεμάτα πάθος; Παρατηρεί κανείς στη ζωή τους τόν ίδιο εγωισμό, την ίδια ιδιοτέλεια, τό ίδιο ταμπεραμέντο, τά ίδια άπότομα λόγια όπως και στη ζωή των κοσμικών. Παρουσιάζουν τήν ίδια ευθιξία και περηφάνεια, τήν ίδια αδυναμία πρός τίς φυσικές ροπές, τόν ίδιο δύστροπο χαρακτήρα σάν νά αγνοοϋσαν όλότελα τήν αλήθεια. Ο λόγος είναι ότι δέν έχουν άναγεννηθεϊ. Δέ δέχθηκαν τή ζύμη τής άλήθειας στήν καρδιά. Δέν τής έδωσαν τήν εύκαιρία νά κάνει τήν ένέργειά της. οι φυσικές και επίκτητες διαθέσεις τους δέν ύποτάχθηκαν στή μεταπλαστική της δύναμη. Η ζωή τους μαρτυρεί τήν άπουσία τής χάρης του Χριστού, τήν ελλειψη πίστης στή δύναμή Του νά μεταβάλει τόν χαρακτήρα.ΠΧ 59.4

“Η πίστις είναι εξ άκοής· ή δέ ακοή διά του λόγου του Θεού.” (Ρωμ. 10:17). οι Γραφές άποτελοϋν τόν σπουδαιότερο παράγοντα στή μεταλλαγή του χαρακτήρα. Ο Χριστός προσευχήθηκε: “Αγίασοναυτούς εν τή άληθεία Σου· ο λόγος ο ιδικός Σου είναι άλήθεια.” (Ίωάν. 17:17). “Οταν μελετάται και έκτελεΐται, ο λόγος του Θεού επενεργεί στήν καρδιά, ύπερνικώντας κάθε άνόσιο γνώρισμά της. Τό Αγιο Πνεύμα ασκεϊ τόν ελεγχο τής άμαρτίας και ή πίστη πού γεννιέται στήν καρδιά, εργάζεται μέ τήν αγάπη γιά τόν Χριστό διαμορφώνοντάς μας κατά τό σώμα, τήν ψυχή και τό νού σύμφωνα μέ τή δική Του εικόνα. Τότε μπορεί ο Θεός νά μάς χρησιμοποιήσει γιά νά κάνομε τό θέλημά Του. Η δύναμη πού μάς χορηγείται ενεργεί από μέσα πρός τά εξω και μάς ώθεϊ νά συμμερισθοϋμε μέ τούς άλλους τήν άλήθεια πού μάς εχει γνωστοποιηθεί.ΠΧ 60.1

Οι άλήθειες του λόγου του Θεού ικανοποιούν τή μεγαλύτερη άνάγκη του άνθρώπου—τήν άναγέννηση τής ψυχής μέσω τής πίστης. οι μεγάλες αύτές άρχές δέν πρέπει νά θεωρούνται τόσο ύπέρμετρα άγνές και άγιες σέ σημείο πού νά διστάζομε νά τίς άναμίξομε μέ τήν καθημερινή μας ζωή. Είναι βέβαια άλήθειες πού φθάνουν στά ύψη του ουρανοϋ και έπεκτείνονται σ’ ολόκληρη τήν αιωνιότητα, αλλ’ ή ζωτική επίδρασή τους πρέπει νά βρίσκεται βαθειά συνυφασμένη μέ τήν πείρα του άνθρώπου. Κάθε άξιόλογη ή λεπτομερής φάση τής ζωής πρέπει νά εμποτισθεϊ μ’ αύτές.ΠΧ 60.2

Αφομοιωμένο στήν καρδιά, τό προζύμι τής άλήθειας ρυθμίζει τίς επιθυμίες, εξαγνίζει τούς στοχασμούς, εξευγενίζει τόν χαρακτήρα. Αναζωογονεί τίς πνευματικές ιδιότητες και τίς ψυχικές ενέργειες. Προδιαθέτει τά αισθήματα και τήν αγάπη γιά τό καλό τών άλλων.ΠΧ 60.3

Ο κόσμος δυσκολεύεται νά εξηγήσει τή στάση του άτόμου πού εμφορείται από τέτοιες άρχές. Ο έγωϊστής, ο φιλοχρήματος άνθρωπος, εχει θέσει γιά άποκλειστικό σκοπό τής ζωής του τήν άπόκτηση του πλούτου, τών τιμών και τών άπολαύσεων πού προσφέρει ο πρόσκαιρος ετούτος κόσμος. Γιά τήν αιωνιότητα δέ δίνει καμιά σημασία. Ο οπαδός του Χριστού ομως δέν άπορροφάται άπ’ αυτά τά πράγματα. ‘Από αγάπη γιά τόν Χριστό εργάζεται μέ αύτοθυσία, ώστε νά είναι σέ θέση νά συνδράμει στό σπουδαίο εργο τής σωτηρίας τών ψυχών πού ζούν στόν κόσμο δίχως Χριστό, δίχως ελπίδα. “Ενα τέτοιον άνθρωπο ο κόσμος δέν μπορεί νά τόν καταλάβει γιατί γιά προοπτική του εχει τίς αιώνιες άλήθειες. Η αγάπη του Χριστού μέ τή λυτρωτική της δύναμη κατοικεί στήν καρδιά του. Η αγάπη αυτή κυριαρχεί πάνω από κάθε άλλο κίνητρο εξυψώνοντας τόν κτήτορά της πάνω από τή διαφθείρουσα επιρροή του κόσμου.ΠΧ 61.1

Ο λόγος του Θεού πρέπει νά άσκεϊ μιά άγιασμένη επιρροή στίς σχέσεις μας μέ όλους γενικά τούς άνθρώπους. Η ζύμη τής άλήθειας δέν επιτρέπεται νά δημιουργεί κανένα πνεύμα ζηλοφθονίας, καμιά φιλοδοξία, ή επιθυμία γιά ύπεροχή. Η πραγματική αγάπη πού προέρχεται άπ’ τόν ούρανό, ούτε φίλαυτη είναι, ούτε παραλλάζει. Δέ στηρίζεται στά παινέματα τών άνθρώπων. Η καρδιά εκείνου πού δέχεται τή χάρη του Θεού ξεχειλίζει από αγάπη γιά τόν Θεό και γιά κείνους γιά τούς οποίους ο Χριστός εδωσε τή ζωή Του. Τό εγώ δέν άγωνίζεται ζητώντας άναγνώριση. Αύτός δέν άγαπά τούς άλλους επειδή και αύτοί τόν άγαπούν και προσπαθούν νά τόν εύχαριστήσουν, ή επειδή εκτιμούν τά χαρίσματά του, αλλ’ επειδή είναι ή εξαγορασμένη περιουσία του Θεού. “Οταν οι προθέσεις του, τά λόγια του ή οι πράξεις του παρεξηγοϋνται ή δέν άναγνωρίζονται από τούς άλλους, δέν προσβάλλεται, άλλ’ εξακολουθεί βαδίζοντας τήν εύθυπορεία πού χάραξε. Είναι καλόκαρδος, σκεπτικός και ταπεινός, άλλά και γεμάτος έλπίδα και εμπιστοσύνη άδιάσειστη στή σπλαχνικότητα και αγάπη του Θεού.ΠΧ 61.2

Ο άπόστολος μάς συνιστά: “Καθώς είναι άγιος Εκείνος Οστις σάς έκάλεσεν, οϋτω και σείς γίνεσθε, άγιοι έν πάση διαγωγή- διότι είναι γεγραμμένον, “Άγιοι γίνεσθε, διότι ‘Εγώ είμαι άγιος’.” (Α’ Πει. 1:15-16). Η χάρη του Χριστού πρέπει νά κατευθύνει τήν ψυχική διάθεση όπως και τόν τόνο τής φωνής. Τά άποτελέσματα τής επίδρασής της θά έρμηνεύονται μέ τήν ευγένεια, τήν καλωσύνη και τά ένθαρρυντικά λόγια μεταξύ τών άδελφών. Μιά άγγελική παρουσία γίνεται αισθητή στό σπίτι και ή ζωή άναδίδει μιά γλυκειά ευωδιά πού άνεβαίνει στόν Θεό σά μοσχομυριστό λιβάνι. Η αγάπη έξωτερικεύεται μέ τήν άγαθότητα, τή λεπτότητα, τήν άνεκτικότητα και τή μακροθυμία. Καί ή όψη άκόμη μεταβάλλεται. Ένοικώντας στήν καρδιά ο Χριστός λάμπει στά πρόσωπα εκείνων πού Τόν άγαπούν και τηροϋν τίς έντολές Του. Η άλήθεια διαβάζεται στή φυσιογνωμία και ή γλυκειά ειρήνη του ούρανού καθρεφτίζεται σ’ αύτήν. Έκδηλώνεται μιά καλωσύνη άσχείρευτη, μιά αγάπη πάνω άπ’ τήν άνθρώπινη αγάπη.ΠΧ 61.3

Τό προζύμι χής άλήθειας επιφέρει τήν όλοκληρωτική μεταλλαγή του άνθρώπου, μεταβάλλοντας τόν άξεστο σέ εξευγενισμένο, τόν άπότομο σέ μειλίχιο, τόν έγωϊστή σέ μεγαλόψυχο. Αύτό καθαρίζει τόν μολυσμένο, τόν πλένει μέ τό αίμα του Αμνού του Θεού. Χάρη στή ζωοδότρα δύναμη πού περικλείει, φέρνει τά πάντα—σώμα ψυχή και νοϋ—σέ τέλεια εναρμόνιση μέ τό θεϊκό πρωτότυπο τής ζωής. Η άνθρώπινη φύση συμμερίζεχαι τή θεϊκή, και ο Χριστός τιμάται μέ τήν άνωτερότητα και τήν τελειότητα του χαρακτήρα. Μέ τήν έπιχυχία τέτοιων μεταλλαγών, οι άγγελοι ξεσποϋν σέ ύμνους άγγαλίασης και ο Θεός και ο Χριστός εύφραίνονται γιά τίς άναγεννημένες κατά χό θείο πρότυπο ψυχές.ΠΧ 62.1

Πρακτικα μαθηματα

Κεφαλαιο 8: Ο κρυμμενοσ θησαυροσ