Chwała ewangelii

Nasz Odkupiciel postanowił zaprosić ludzi do współpracy ze sobą po to, by człowiek nie utracił błogosławionych owoców dobroczynności. Bóg mógłby osiągnąć swe zamierzenia w planie zbawienia bez pomocy człowieka; wiedział jednak, że człowiek nie może być szczęśliwy, nie mając udziału w tym wielkim dziele. Poprzez szereg okoliczności, które sprzyjają okazaniu dobroczynności, Bóg zsyła człowiekowi okazje do jej rozwijania i uczy go dawania, w celu wspierania biednych i rozwijania sprawy Bożej na ziemi. Potrzeby świata są dla nas wyzwaniem, byśmy zaangażowali nasze zdolności, środki i wpływy po to, by przedstawiać ludziom prawdę, której tak bardzo potrzebują. Gdy wychodzimy naprzeciw temu wyzwaniu i odpowiadamy na nie naszą pracą oraz czynami miłosierdzia, upodabniamy się do Tego, który dla nas stał się biedny. Udzielając, obdarowujemy innych i gromadzimy sobie prawdziwe bogactwo.RS 7.5

Chwałą ewangelii jest niesienie odrodzenia upadłemu rodzajowi ludzkiemu — odnowienia podobieństwa do Boga, które wyraża się nieustającą dobroczynnością. To dzieło zapoczątkowane zostało na dworze niebiańskiego Króla. Tam Bóg dał ludziom największy dowód miłości. On “tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”. Jana 3,16. Ofiarowanie się Chrystusa objawia miłość Ojca. Świadczy, że gdy Bóg powziął zamiar odkupienia nas, to nie oszczędził niczego, nawet swego najdroższego Syna, by skutecznie ten zamiar wykonać.RS 8.1

Duch szczodrości pochodzi z nieba. Pełna poświęcenia miłość Chrystusa objawiona została na krzyżu — aby zbawić człowieka, oddał wszystko, nawet samego siebie. Krzyż Chrystusa wzywa każdego, kto idzie za Zbawicielem, do podobnego poświęcenia. Przedstawia on zasadę nieba — dawanie. Dobroczynność i świadczenie dobra innym ludziom są prawdziwymi owocami chrześcijańskiego życia. Zasadą tego świata jest branie, dążenie do szczęścia kosztem innych. Ale zasada ta nikogo nie doprowadziła do szczęścia, a jedynie do nędzy i śmierci.RS 8.2

Światło ewangelii, bijące od krzyża Chrystusa, niesie potępienie egoizmu oraz pochwałę hojności i dobroczynności. Nie powinniśmy narzekać, gdy słyszymy prośby o środki. Bóg w swej opatrzności wzywa swój lud, by przełamał ciasne bariery ograniczające jego działalność. Bezgraniczne poświęcenie potrzebne jest w czasach, gdy moralne ciemności spowijają świat. Wielu z tych, którzy należą do ludu Bożego, pozwoliło się usidlić chciwości i powabom tego świata. Powinni zrozumieć, że to Bóg w swoim miłosierdziu zwraca się do nich z prośbą o środki materialne. Ludziom tym należy przedstawić potrzeby, wymagające okazania dobroczynności, gdyż w przeciwnym razie nie będą mieli okazji upodobnić swoich charakterów do naszego wielkiego Wzoru.RS 8.3