Rozdział 26 — Okradanie Boga z należnej mu służby

Są w szeregach zachowujących sabat ludzie, którzy trzymają się mocno swoich ziemskich skarbów. Są one ich bożkiem, ich bałwanem. Ludzie ci kochają swoje pieniądze, gospodarstwa, stada bydła i handel bardziej niż Zbawiciela, który dla nich stał się ubogim, aby przez swoje ubóstwo uczynić ich bogatymi. Wywyższając swoje ziemskie bogactwo, nadają mu większą wartość niż duszom ludzkim. Czy tacy ludzie usłyszą wypowiedziane do nich słowa: “Dobrze, sługo dobry i wierny”? Nie; przenigdy. Nieodwołalny wyrok: “Odejdźcie precz”, spadnie na nich niczym grom z jasnego nieba. Chrystus nie jest dla nich ważny. Są leniwymi sługami, zatrzymującymi dla siebie środki powierzone im przez Boga, gdy tymczasem ich bliźni giną w ciemności i błędzie.RS 80.1

Moja dusza głęboko nad tym boleje. Czy ludzie zamożni będą trwać w swym odrętwieniu tak długo, aż będzie za późno? Aż Bóg odrzuci ich i ich bogactwa, mówiąc: “A teraz wy, bogacze, płaczcie i narzekajcie nad nieszczęściami, jakie na was przyjdą. Bogactwo wasze zmarniało, a szaty wasze mole zjadły. Złoto wasze i srebro zaśniedziało, a śniedź ich świadczyć będzie przeciwko wam”. Jakże zdumieni będziemy w dniu Bożym, gdy zgromadzone bogactwa i pieniądze nieuczciwie zatrzymane robotniom, świadczyć będą przeciwko bogaczom, którzy uchodzili za dobrych chrześcijan, ale oszukiwali siebie i innych, twierdząc, że zachowywali prawo Boże, gdy tymczasem kochali bardziej swoje zyski niż ludzi nabytych krwią Chrystusa.RS 80.2

Teraz jest dla wszystkich czas działania (...). Co wielu ludzi odpowie w dniu sądu Bożego, gdy Pan zapyta: Ja ofiarowałem moje bogactwa, moją cześć, moją pozycję w niebie i moje życie, by zbawić cię od zatracenia, a ty co uczyniłeś dla mnie? Ci, którzy nic nie uczynili, zaniemówią tego dnia. Zrozumieją wówczas, jak bardzo zgrzeszyli swoim zaniedbaniem. Przez całe życie okradali Boga z należnej Mu służby. Nie wpływali na innych ku dobremu. Nie prowadzili ludzi do Jezusa. Czuli się zadowoleni nie czyniąc nic dla Mistrza; nie otrzymają więc żadnej nagrody, ale pójdą na wieczne zatracenie. Zginą wraz z występnymi, chociaż uchodzili za wyznawców Chrystusa. — The Review and Herald, 14 marzec 1878.RS 80.3