Część 3 — Dziesięcina zarezerwowana dla Boga

Rozdział 12 — Próba lojalności

“Czcij Pana darami ze swojego mienia i z pierwocin wszystkich swoich plonów! I będą twoje stodoły wypełnione ponad miarę, a twoje prasy opływać będą w moszcz”.RS 41.1

W tych słowach Pisma Świętego zawarta jest nauka, że Bóg, jako Dawca wszystkich dobrodziejstw, posiada prawo własności wszystkiego, czego używamy. To prawo zawsze powinno być przez nas brane pod uwagę, gdyż szczególne błogosławieństwo towarzyszy tym, którzy je respektują.RS 41.2

Zasada ta jest widoczna w całym postępowaniu Boga z człowiekiem. Pan umieścił naszych pierwszych rodziców w Edenie. Otoczył ich wszystkim, co miało służyć ich szczęściu, i poprosił, by uznawali Go za właściciela wszystkich rzeczy. W ogrodzie rosły różne drzewa, miały piękny wygląd i rodziły jadalne owoce. Między nimi było jednak drzewo obłożone zakazem. Ze wszystkich pozostałych drzew Adam i Ewa mogli jeść do woli, ale z tego jednego Bóg zabronił im spożywać owocu. Była to próba ich wdzięczności i lojalności wobec Boga.RS 41.3

Podobnie Pan udzielił nam wszystkich niebiańskich bogactw w Jezusie. Z Nim darował nam wszystko, co służy naszemu szczęściu. Płody ziemi, obfite żniwa, skarby w postaci złota i srebra — wszystko to jest Jego darem. Domy i ziemia, pokarm i ubiór, wszystko to zawdzięczamy Jemu. On prosi nas, byśmy uznawali Go za Dawcę wszystkich rzeczy i dlatego ze wszystkiego, co otrzymujemy, zarezerwował dla siebie, oprócz darów i ofiar, dziesiątą część, którą mamy przynieść do Jego spichlerza. Środki te stanowią źródło finansowania dzieła ewangelii.RS 41.4

Sam Pan, Jezus Chrystus, który oddał swe życie za życie świata, ułożył ten plan systematycznej ofiarności. Ten, który opuścił niebiański tron, który odłożył na bok zaszczyty i wysokie stanowisko przywódcy niebiańskich zastępów, który ukrył swoją boskość pod człowieczeństwem, aby podnieść upadły rodzaj ludzki; Ten, który dla naszego dobra stał się ubogi, aby przez swoje ubóstwo uczynić nas bogatymi, w swej mądrości ma sposób na to, by wspierać tych, którzy głoszą poselstwo ewangelii światu. — The Review and Herald, 4 luty 1902.RS 42.1