Κεφάλαιο 22—Ο Μωυσησ

(Βασίζεται στο βιβλίο Έξοδος, κεφ. 1: - 4:)ΠΠ 221.1

Για να εφοδιαστούν με τροφή τον καιρό της πείνας, οι Αιγύπτιοι πούλησαν στο βασιλικό στέμμα τα ζώα και τα κτήματά τους και τελικά υποβλήθηκαν και οι ίδιοι σε μόνιμη δουλεία. Με σύνεση ο Ιωσήφ προέβλεψε για την απελευθέρωσή τους. Τους επέτρεψε να γίνουν βασιλικοί κολίγοι, καλλιεργώντας τα κτήματα του Φαραώ και πληρώνοντας το ένα πέμπτο των εισοδημάτων τους ως ετήσιο φόρο.ΠΠ 221.2

Τα παιδιά του Ιακώβ όμως δεν ήταν υποχρεωμένα να υποστούν τις συνθήκες αυτές. Για τις υπηρεσίες που ο Ιωσήφ πρόσφερε στο αιγυπτιακό κράτος, τους παραχωρήθηκε όχι μόνο ένα μέρος της χώρας για κατοίκηση, αλλά εξαιρέθηκαν από τη φορολογία και εφοδιάζονταν πλουσιοπάροχα με τρόφιμα κατά τη διάρκεια του λιμού. Δημόσια ο βασιλιάς αναγνώρισε ότι με την ευσπλαχνική επέμβαση του Θεού του Ιωσήφ η Αίγυπτος θα απολάμβανε αφθονία ενώ άλλα έθνη χάνονταν από την πείνα. Είδε επίσης ότι η διαχείρι-ση του Ιωσήφ είχε πλουτίσει το βασίλειο, και από ευγνωμοσύνη περιέβαλε την οικογένεια του Ιακώβ με βασιλική εύνοια.ΠΠ 221.3

Με το πέρασμα του χρόνου ο μεγάλος άνδρας στον οποίο η Αίγυπτος όφειλε τόσα πολλά καθώς και η γενεά η οποία είχε ευνοηθεί από τους κόπους του, πέθανε. «Εσηκώθη δε νέος βασιλεύς επί την Αίγυπτον, όστις δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ.» Δεν αγνοούσε τις υπηρεσίες του Ιωσήφ προς το έθνος, αλλά δεν ήθελε να τις αναγνωρίσει και μάλλον ήθελε να τις βυθίσει όσο το δυνατόν στη λήθη. «Και είπε προς τον λαόν αυτού, Ιδού, ο λαός των υιών Ισραήλ είναι πολύ πλήθος, και ισχυρότερος ημών. Έλθετε, ας σοφισθώμεν κατ’αυτών, διά να μη πολυπλασιασθώσι, και αν συμβή πόλεμος, ενωθώσι και ούτοι μετά των εχθρών ημών, και πολεμήσωσιν ημάς και αναχωρήσωσιν εκ του τόπου.»ΠΠ 221.4

Οι Ισραηλίτες είχαν ήδη γίνει πολυάριθμοι. «Ηυξήνθησαν . . . και εττληθύνθησαν, και επολυττλασιάσθησαν, και ενεδυναμώθησαν σφόδρα, σφόδρα, ώστε ο τόπος εγέμισεν απ’αυτών.»ΠΠ 221.5

Με την προνοητική φροντίδα του Ιωσήφ και την εύνοια του τότε βασιλιά, είχαν σύντομα πολλαπλασιαστεί στη χώρα αυτή. Παρέμειναν όμως μια ξέχωρη φυλή, χωρίς να παρουσιάζουν τίποτε το κοινό με τους Αιγυπτίους ως προς τις συνήθειες και τη θρησκεία. Ο αυξημένος αριθμός τους αφύπνισε το φόβο του βασιλιά και του λαού του ότι σε περίπτωση πολέμου θα μπορούσαν να ενωθούν με τους εχθρούς της Αιγύπτου. Τα πολιτικά συμφέροντα όμως δεν συνιστούσαν τον διωγμό τους από τη χώρα. Πολλοί από αυτούς ήταν ικανοί και επιδέξιοι εργάτες συνεισφέροντας στον πλούτο του έθνους. Τέτοιους εργάτες χρειαζόταν ο βασιλιάς για την ανέγερση των μεγαλοπρεπών ναών και ανακτόρων του. Κατά συνέπεια, τους κατέταξε με τους Αιγυπτίους που είχαν πουληθεί οι ίδιοι μαζί με τα κτήματά τους στο βασίλειο. Σε λίγο διορίστηκαν επιστάτες σε αυτούς, και έτσι ολοκληρώθηκε η σκλαβιά τους.ΠΠ 222.1

«Και κατεδυνάστευσαν οι Αιγύπτιοι τους υιούς Ισραήλ αυστηρώς, και κατεπίκραναν την ζωήν αυτών διά της σκληρός δουλείας εις τον πηλόν, και εις τας πλίνθους, και εις πάσας τας εργασίας των πεδιάδων. Πάσαι αι εργασίαι αυτών, με τας οποίας κατεδυνάστευον αυτούς, ήσαν αυστηραί.» «Όσον όμως κατέθλιβον αυτούς, τόσο μάλλον επληθύνοντο και ηυξάνοντο.»ΠΠ 222.2

Ο βασιλιάς και οι σύμβουλοί του έλπιζαν να υποτάξουν τους Ισραηλίτες με τη σκληρή δουλεία, ελαττώνοντας έτσι τον αριθμό τους και συντρίβοντας την ανεξαρτησία του πνεύματός τους. Όταν απέτυχαν στην εκπλήρωση του σκοπού τους, έλαβαν σκληρότερα μέτρα. Έδωσαν εντολή στις γυναίκες των οποίων το επάγγελμα έδινε την ευκαιρία να εκτελούν την εντολή, να θανατώνουν τα αρσενικά εβραιόπαιδα μόλις γεννιόνταν. Ο Σατανάς είχε υποκινήσει το ζήτημα αυτό. Ήξερε ότι ένας απελευθερωτής επρόκειτο να εγερθεί μεταξύ των Ισραηλιτών. Έτσι, ώθησε το βασιλιά να καταστρέψει τα παιδιά, ελπίζοντας να ακυρώσει το θεϊκό σκοπό. Οι γυναίκες ήταν θεοφοβούμενες και δεν τολμούσαν να εκτελέσουν την απάνθρωπη εντολή. Ο Κύριος ενέκρινε τη στάση τους και συνέβαλλε στην επιτυχία τους. Ο βασιλιάς, οργισμένος από την αποτυχία του σχεδίου του, κατέστησε το διάταγμα επιτακτικότερο. Ολόκληρο το έθνος καλούταν να συμπράξει στην καταδίωξη και το σφαγιασμό των ανυπεράσπιστων θυμάτων του. «Ο Φαραώ προσέταξε πάντα τον λαόν αυτού λέγων, Παν αρσενικόν το οποίον γεννηθή, εις τον ποταμόν ρίπτετε αυτό, παν δε θηλυκόν αφίνετε να ζη.»ΠΠ 222.3

Όταν το διάταγμα αυτό είχε τεθεί σε ισχύ, ένας γιος γεννήθηκε στον Αμράμ και στην Ιωχαβέδ από ευλαβείς Ισραηλίτες της φυλής Λευί. Το μωρό ήταν «εύμορφον», και οι γονείς, πιστεύοντας ότι ο καιρός της απελευθέρωσης του Ισραήλ πλησίαζε και ότι ο Θεός θα έστελνε έναν απελευθερωτή για το λαό Του, έκριναν ότι το μικρό τους έπρεπε να διατηρηθεί. Η προς το Θεό πίστη τούς εμψύχωσε «και δεν εφοβήθησαν το διάταγμα του βασιλέως.» (Εβρ. 11:23).ΠΠ 223.1

Η μητέρα κατόρθωσε να κρύψει τρεις μήνες το παιδί. Τότε, ξέροντας ότι δεν μπορούσε να το κρύψει περισσότερο, ετοίμασε ένα σπάρτινο καλαθάκι το οποίο άλειψε με πίσσα για να το προστατέψει από το νερό. Έβαλε μέσα το μωρό και το τοποθέτησε στην ακροποταμιά ανάμεσα στα καλάμια. Δεν τόλμησε να μείνει για να το φυλάξει, από φόβο ότι θα διακινδύνευε η ζωή τόσο του παιδιού όσο και η δική της. Η αδελφή του όμως, η Μαριάμ, περιφερόταν εκεί κοντά κάνοντας την αδιάφορη, αλλά αγωνιώντας να δει τι θα απογινόταν το αδελφάκι της. Ήταν και άλλοι φύλακες. Οι ένθερμες προσευχές της μητέρας είχαν αναθέσει το παιδί της στη φροντίδα του Θεού και αόρατοι άγγελοι πλανιόνταν πάνω από το ταπεινό του αναπαυτήριο. Οι άγγελοι οδήγησαν την κόρη του Φαραώ ως εκεί. Το καλαθάκι τράβηξε την περιέργειά της και μόλις αντίκρισε μέσα το όμορφο μωρό, κατάλαβε την ιστορία με μια μόνο ματιά. Τα δάκρυα του μωρού βρήκαν ανταπόκριση στην ευσπλαχνία της και ένιωσε συμπάθεια για την άγνωστη μητέρα που είχε καταφύγει στα μέσα αυτά για να διατηρήσει τη ζωή του πολύτιμου μικρού της. Πήρε την απόφαση να το σώσει. Θα το υιοθετούσε για δικό της.ΠΠ 223.2

Αθέατη η Μαριάμ παρακολουθούσε κάθε κίνηση. Βλέποντας την τρυφερότητα που δείχθηκε στο παιδί, τόλμησε να πλησιάσει, και τελικά είπε: «Θέλεις να υπάγω να καλέσω εις σε γυναίκα θηλάζουσαν εκ των Εβραίων, διά να σοι θηλάση το παιδίον;» Και η άδεια δόθηκε. Η αδελφή έσπευσε στη μητέρα της φέρνοντας τη χαρούμενη είδηση, και χωρίς χρονοτριβή επέστρεψε μαζί της και την παρουσίασε στην κόρη του Φαραώ. «Λάβε το παιδίον τούτο, και θήλασόν μοι αυτό, και εγώ θέλω σοι δώσει τον μισθόν σου», είπε η πριγκίπισσα.ΠΠ 223.3

Ο Θεός είχε ακούσει τις προσευχές της μητέρας και η πίστη της ανταμείφθηκε. Με βαθιά ευγνωμοσύνη ανάλαβε αυτή το ασφαλές και ευχάριστο καθήκον της. Εκμεταλλευόταν πιστά την ευκαιρία να διδάξει το παιδί της για το Θεό. Ήταν σίγουρη ότι η ζωή του είχε φυλαχτεί για κάποιο μεγάλο έργο και ήξερε ότι σε λίγο έπρεπε να παραδοθεί στη βασιλική μητέρα το περιβάλλον που έτεινε να το απομακρύνει από το Θεό. Όλα αυτά την έκαναν να το διδάξει με μεγαλύτερη φροντίδα και προσοχή από ότι τα άλλα παιδιά της. Προσπάθησε να εγχαράξει στο νου του το φόβο του Θεού και την αγάπη για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, Προσευχόταν θερμά για τη διαφύλαξή του από κάθε διαφθείρουσα επιρροή. Του έδειξε την ανοησία και την αμαρτία της ειδωλολατρίας. Από νωρίς τον δίδαξε να προσκυνεί το ζώντα Θεό και να προσεύχεται σε Αυτόν, τον μόνο που μπορούσε να τον ακούσει και να τον βοηθήσει σε οποιαδήποτε ώρα ανάγκης.ΠΠ 223.4

Κράτησε το παιδί όσο περισσότερο μπορούσε, αλλά ήταν υποχρεωμένη να το στερηθεί όταν έγινε δώδεκα ετών. Από το ταπεινό καλύβι του φέρθηκε στο βασιλικό παλάτι, στην κόρη του Φαραώ, «και έγεινεν υιός αυτής». Όμως, ούτε μέσα σε αυτό έχασε τις εντυπώσεις που έλαβε στην παιδική του ηλικία. Τα μαθήματα που διδάχθηκε στο πλευρό της μητέρας του, δεν ήταν δυνατόν να λησμονηθούν. Τον προστάτευαν από την περηφάνια, την απιστία και τη διαφθορά που συνυπήρχαν με τη λαμπρότητα της αυλής.ΠΠ 224.1

Πόσο ανυπολόγιστης σημασίας ήταν τα αποτελέσματα της επιρροής αυτής της μοναδικής Εβραίας γυναίκας που ήταν μάλιστα εξόριστη και σκλάβα! Ολόκληρη η κατοπινή ζωή του Μωυσή, η μεγάλη αποστολή που εκπλήρωσε ως αρχηγός του λαού του Ισραήλ, αποδεικνύει τη σημασία του έργου της χριστιανής μητέρας. Κανένα άλλο έργο δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό. Κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η μητέρα κρατάει στα χέρια της το πεπρωμένο των παιδιών της. Έχει να κάνει με το σχηματισμό του νου και του χαρακτήρα. Εργάζεται όχι μόνο για πρόσκαιρα αλλά και για αιώνια α-ποτελέσματα. Σπέρνει σπόρο που θα φυτρώσει και θα φέρει ή καλό ή κακό καρπό. Δεν έχει να ζωγραφίσει καμιά ωραία μορφή επάνω στο καναβόπανο ούτε να τη σμιλεύσει στο μάρμαρο, αλλά να τυπώσει επάνω στην ανθρώπινη ψυχή τη θεϊκή εικόνα.ΠΠ 224.2

Ιδιαίτερα κατά την παιδική ηλικία, η ευθύνη του σχηματισμού του χαρακτήρα του παιδιού πέφτει επάνω της. Οι εντυπώσεις που δημιουργούνται στο αναπτυσσόμενο μυαλό του θα εξακολουθούν να παραμένουν σε όλη τη ζωή του. Οι γονείς οφείλουν να κατευθύνουν τη διδαχή και την εκπαίδευση των παιδιών τους όταν ακόμη είναι πολύ μικρά, με σκοπό να τα κάνουν Χριστιανούς. Αυτά έχουν ανατεθεί στη φροντίδα μας για να καταρτιστούν όχι ως κληρονόμοι του θρόνου μιας επίγειας αυτοκρατορίας, αλλά ως βασιλείς του Θεού για να βασιλέψουν στους ατελεύτητους αιώνες.ΠΠ 224.3

Η κάθε μητέρα πρέπει να καταλάβει ότι οι ώρες της είναι πολύτιμες. Το έργο της πρόκειται να δοκιμαστεί στην επίσημη ημέρα των τελικών λογαριασμών. Τότε θα αποδειχθεί ότι πολλά από τα κρίματα και τις αποτυχίες των ανδρών και γυναικών ήταν το αποτέλεσμα της άγνοιας και της αμέλειας εκείνων που είχαν το καθήκον να καθοδηγήσουν τα παιδικά τους βήματα στο σωστό μονοπάτι. Τότε θα φανεί ότι πολλά άτομα που ευεργέτησαν τον κόσμο με το φως της μεγαλοφυΐας, της αλήθειας και της αγιοσύνης οφείλουν τις αρχές οι οποίες σφυρηλάτησαν την επιρροή και την επιτυχία τους σε μια χριστιανή, προσευχόμενη μητέρα.ΠΠ 224.4

Στην αυλή του Φαραώ ο Μωυσής έλαβε την ανώτερη πολιτική και στρατιωτική εκπαίδευση. Ο μονάρχης είχε αποφασίσει να καταστήσει τον υιοθετημένο εγγονό του διάδοχο του θρόνου και ο νέος εκπαιδεύθηκε για την υψηλή αυτή θέση. «Και εδιδάχθη ο Μωυσής πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων, και ήτο δυνατός εν λόγοις και εν έργοις.» (Πράξ. 7:22). Σαν ικανός στρατιωτικός ηγέτης ήταν αγαπητός από τα αιγυπτιακά στρατεύματα και γενικά θεωρείτο εξαίρετος χαρακτήρας. Ο Σατανάς είχε αποτύχει στο σχέδιό του. Το διάταγμα εκείνο που καταδίκαζε τα εβραιόπαιδα σε θάνατο, είχε ανατραπεί από το Θεό για τη μόρφωση και την εκπαίδευση του μελλοντικού αρχηγού του λαού Του.ΠΠ 225.1

Οι πρεσβύτεροι του λαού Ισραήλ είχαν διδαχθεί από τους αγγέλους ότι ο καιρός της απολύτρωσής τους πλησίαζε και ότι ο Μωυσής ήταν ο άνθρωπος που θα χρησιμοποιούσε ο Θεός για την εκτέλεση του έργου αυτού. Άγγελοι επίσης είχαν πληροφορήσει το Μωυσή ότι ο Κύριος τον είχε εκλέξει για να σπάσει τα δεσμά του λαού Του. Εκείνος, υποθέτοντας ότι την ελευθερία τους θα την αποκτούσαν με τη δύναμη των όπλων, φανταζόταν ότι θα οδηγούσε το εβραϊκό πλήθος εναντίον των αιγυπτιακών στρατευμάτων. Έχοντας αυτό υπόψιν, περιόριζε τα αισθήματά του μήπως η προσήλωσή του στη θετή μητέρα του ή στο Φαραώ δεν τον άφηνε ελεύθερο να εκτελέσει το θέλημα του Θεού.ΠΠ 225.2

Σύμφωνα με τους αιγυπτιακούς νόμους, όσοι ανέρχονταν στο θρόνο των Φαραώ, έπρεπε να γίνουν μέλη της ιερατικής τάξης. Και ο Μωυσής, θεωρούμενος διάδοχός τους, έπρεπε να μυηθεί στα μυστήρια της εθνικής θρησκείας τους. Το καθήκον αυτό είχε ανατεθεί στους ιερείς. Παρά το γεγονός ότι ήταν θερμός και ακούραστος σπουδαστής, δεν μπορούσε να παρασυρθεί στη λατρεία των διαφόρων θεών. Απειλήθηκε ότι θα έχανε το στέμμα και προειδοποιήθηκε ότι η πριγκίπισσα θα τον αποκήρυσσε αν επέμενε στην προσκόλλησή του στην εβραϊκή πίστη. Παρέμεινε ακλόνητος στην απόφασή του να μη δηλώσει υποτέλεια σε κανέναν, εκτός από το μόνο Θεό, το δημιουργό Ουρανού και Γης. Συζητούσε με ιερείς και λατρευτές δείχνοντας την ανοησία της δεισιδαιμονικής τους απότισης σεβασμού σε άψυχα αντικείμενα. Κανείς δεν μπορούσε να ανατρέψει τους ισχυρισμούς του ή να μεταβάλει την πρόθεσή του. Στο διάστημα εκείνο ήταν ανεκτή η σταθερότητά του εξαιτίας της υψηλής θέσης και της εύνοιας με την οποία τον περιέβαλλε ο βασιλιάς και όλος ο λαός.ΠΠ 225.3

«Διά πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς, διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν.» (Εβρ. 11:24-26).ΠΠ 226.1

Ο Μωυσής ήταν κατάλληλος να έχει την υπεροχή μεταξύ των μεγάλων της Γης, να λάμψει στην αυλή του ένδοξου βασιλείου και να χειριστεί το σκήπτρο της δύναμής του. Η διανοητική υπεροχή του τον ξεχωρίζει από τους μεγάλους άνδρες όλων των αιώνων. Σαν ιστορικός, ποιητής, φιλόσοφος, αρχιστράτηγος και νομοθέτης δεν είχε όμοιό του. Ενώ είχε τον κόσμο στα πόδια του, με ηθικό σθένος αρνήθηκε κάθε κολακευτική προοπτική για πλούτη, μεγαλεία, φήμη, «προτιμήσας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας.»ΠΠ 226.2

Ο Μωυσής διδάχθηκε για την τελική αμοιβή που θα δοθεί στους ταπεινούς και υπάκουους δούλους του Θεού, η οποία συγκρινόμενη με τα κοσμικά κέρδη έπεφτε στην αρμόζουσα για αυτά αφάνεια. Το μεγαλόπρεπο παλάτι του Φαραώ και ο μοναρχικός θρόνος του παρουσιάζονταν σαν δέλεαρ στο Μωυσή. Εκείνος ήξερε ότι οι αμαρτωλές απολαύσεις κάνουν τους ανθρώπους να λησμονούν το Θεό, φώλιαζαν στις αρχοντικές αυλές.ΠΠ 226.3

Έβλεπε πέρα από το καταπληκτικό παλάτι, πέρα από το βασιλικό στέμμα τις τιμές που θα αποδοθούν στους αγίους του Υψίστου σε ένα βασίλειο αμόλυντο από την αμαρτία. Με τα μάτια της πίστης έβλεπε το αμαράντινο διάδημα που ο βασιλιάς του ουρανού θα τοποθετήσει στο μέτωπο του νικητή. Η πίστη αυτή τον οδήγησε να αποστραφεί τους μεγαλοπρεπείς άρχοντες της Γης και να ενωθεί με το ταπεινό, φτωχό και περιφρονημένο έθνος που προτίμησε να υπακούσει στο Θεό παρά να συμπράξει στην αμαρτία.ΠΠ 226.4

Ο Μωυσής παρέμεινε στην αυλή μέχρι που έγινε σαράντα ετών. Οι σκέψεις του στρέφονταν συχνά στην απελπιστική κατάσταση του λαού του, επισκεπτόταν τα σκλαβωμένα αδέλφια του και τα ενθάρρυνε με τη διαβεβαίωση ότι ο Θεός θα επενέβαινε για την απελευθέρωσή τους. Πολλές φορές αγανακτισμένος βλέποντας την αδικία και την καταδυνάστευση, φλεγόταν από την επιθυμία να εκ- δικηθεί για τις αδικίες αυτές. Μια μέρα, ενώ βρισκόταν πάλι κοντά τους, βλέποντας έναν Αιγύπτιο να χτυπάει έναν Ισραηλίτη, πετάχτηκε μπροστά τους και σκότωσε τον Αιγύπτιο. Μάρτυρες δεν υπήρχαν στη σκηνή εκτός από τον Ισραηλίτη και ο Μωυσής έθαψε βιαστικά το πτώμα μέσα στην άμμο. Είχε δείξει ότι ήταν έτοιμος να υποστηρίξει την υπόθεση του λαού του και έλπιζε ότι θα τους έβλεπε να ξεσηκωθούν για να ανακτήσουν την ελευθερία τους. «Ενόμιζε δε ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον νοήσει ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν, εκείνοι όμως δεν ενόησαν.» Δεν ήταν έτοιμοι για απελευθέρωση. Την επόμενη μέρα ο Μωυσής παρατήρησε δύο Εβραίους να μαλώνουν μεταξύ τους, ο ένας από τους δύο είχε άδικο. Ο Μωυσής επέπληξε το φταίχτη, ο οποίος αμέσως αντεκδικήθηκε τον επιτιμητή του κατηγορώντας τον χυδαία ως εγκληματία. «Τίς σε κατέστησεν άρχοντα και δικαστήν εφ’ημάς; Μήπως θέλεις συ να με φονεύσης καθ’ον τρόπον εφόνευσας χθες τον Αιγύπτιον;» (Πράξ. 7:25, 27,28)ΠΠ 226.5

Ολόκληρη η υπόθεση γρήγορα γνωστοποιήθηκε στους Αιγυπτίους και σε λίγο έφθασε, κατά πολύ μεγαλοποιημένη, στα αυτιά του Φαραώ. Στο βασιλιά παρουσιάστηκε σαν βαρυσήμαντη πράξη, ότι δηλαδή ο Μωυσής σκόπευε να ξεσηκώσει το λαό εναντίον των Αιγυπτίων, να ανατρέψει την κυβέρνηση και να καταλάβει ο ίδιος το θρόνο. Ο Φαραώ ένιωθε ότι το βασίλειο δε βρισκόταν σε ασφάλεια ενόσω εκείνος ζούσε. Αποφασίσθηκε αμέσως από το μονάρχη ότι έπρεπε να θανατωθεί. Διαισθανόμενος λοιπόν τον κίνδυνο, έφυγε στην Αραβία. Ο Κύριος τον καθοδήγησε στην πορεία του και κατοίκησε με τον Ιοθόρ, τον ιερέα του άρχοντα της Μαδιάμ, που και αυτός ήταν λατρευτής του θεού. Ύστερα από ένα διάστημα ο Μωυσής παντρεύτηκε μια από τις κόρες του Ιοθόρ και έμεινε στην υπηρεσία του πεθερού του, φυλάγοντας τα κοπάδια του σαράντα χρόνια.ΠΠ 227.1

Φονεύοντας τον Αιγύπτιο, ο Μωυσής έπεσε στο ίδιο σφάλμα που τόσο συχνά είχαν διαπράξει οι πατέρες του. Πήρε στα ίδια τα χέρια του το έργο που ο Θεός είχε υποσχεθεί να κάνει. Το θέλημα του Θεού δεν ήταν να ελευθερώσει το λαό με πόλεμο, όπως νόμιζε ο Μωυσής, αλλά με τη δική Του μεγάλη δύναμη, ώστε η δόξα να αποδοθεί αποκλειστικά σε Αυτόν. Όμως και αυτή ακόμη η βίαιη πράξη ανατράπηκε από το Θεό για την εκπλήρωση των προθέσεών Του. Ο Μωυσής δεν ήταν προετοιμασμένος για το μεγάλο έργο του. Είχε ακόμη να διδαχθεί το ίδιο μάθημα της πίστης που έμαθαν ο Αβραάμ και ο Ιακώβ - να μη στηρίζεται στην ανθρώπινη δύναμη και σοφία, αλλά στη δύναμη του Θεού για την εκπλήρωση των σκοπών Του. Υπήρχαν και άλλα μαθήματα που ο Μωυσής είχε διδαχθεί στη μοναξιά των βουνών. Στο σχολείο της αυταπάρνησης και των κακουχιών έπρεπε να μάθει την υπομονή και να κατασιγάσει τα πάθη του. Πριν μπορέσει να κυβερνήσει με σύνεση, έπρεπε να μάθει να υπακούει. Η δική του καρδιά έπρεπε να μάθει να εναρμονίζεται τέλεια με το Θεό πριν να είναι σε θέση να διδάξει την επίγνωση του θελήματός Του στον λαό του Ισραήλ. Όφειλε να αποκτήσει ατομική πείρα, ασκώντας πατρική στοργή προς όλους όσοι χρειάζονταν τη βοήθειά του.ΠΠ 227.2

Από ανθρώπινης πλευράς, η μακρά αυτή χρονική περίοδος του μόχθου και της αφάνειας θα μπορούσε να θεωρηθεί μεγάλη απώλεια χρόνου. Η Άπειρη όμως Σοφία κάλεσε εκείνον που επρόκειτο να γίνει αρχηγός του λαού του να περάσει σαράντα χρόνια στο ταπεινό έργο του βοσκού. Οι συνήθειες της έγνοιας, της αυταπάρνησης και της τρυφερής φροντίδας για το κοπάδι τις οποίες θα αποκτούσε με τον τρόπο αυτό, θα τον προετοίμαζαν να γίνει ο συμπονετικός, μακρόθυμος βοσκός του Ισραήλ. Κανένα προνόμιο προερχόμενο από ανθρώπινη μόρφωση ή καλλιέργεια δε θα μπορούσε ποτέ να αντικαταστήσει την εμπειρία αυτή.ΠΠ 228.1

Ο Μωυσής είχε μάθει πολλά που έπρεπε να ξεμάθει. Οι διάφορες επιρροές που τον περιέβαλλαν στην Αίγυπτο - η αγάπη της θετής μητέρας του, η υψηλή θέση του ως εγγονού του βασιλιά, ο έκλυτος βίος από κάθε πλευρά, οι ραφιναρισμένοι τρόποι, το θάμβος της ειδωλολατρικής θρησκείας, η πανουργία, η επίσημη μεγαλοπρέπεια της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής τέχνης - όλα είχαν χαράξει βαθιές εντυπώσεις στον αναπτυσσόμενο νου του και είχαν διαμορφώσει μέχρι ένα βαθμό τις συνήθειες και το χαρακτήρα του. Ο χρόνος, η αλλαγή του περιβάλλοντος και η επικοινωνία με το Θεό θα άλλαζαν αυτές τις εντυπώσεις. Από το Μωυσή απαιτείτο αγώνας για να αποβάλει το εσφαλμένο και να δεχθεί το αληθινό. Ο Θεός θα γινόταν βοηθός του όταν η σκληρότητα του αγώνα θα υπερέβαινε την ανθρώπινη δύναμη.ΠΠ 228.2

Το ανθρώπινο στοιχείο φανερώνεται σε όλους όσοι έχουν κληθεί να εκτελέσουν κάποιο έργο για το Θεό. Μολαταύτα, αυτοί δεν ήταν άνθρωποι με στερεότυπες συνήθειες και στερεότυπο χαρακτήρα, άνθρωποι ικανοποιημένοι να παραμένουν στην ίδια κατάσταση. Επιθυμούσαν πολύ να αποκτήσουν σοφία από το Θεό και να μάθουν να εργάζονται για Αυτόν. Ο απόστολος λέει: «Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως και μη ονειδίζοντος, και θέλει δοθή εις αυτόν.» (Ιακ. 1:5). Ο Θεός όμως δε θα χορηγήσει στους ανθρώπους φως αν αυτοί προτιμούν να παραμείνουν στο σκοτάδι. Προ- κειμένου να δεχτεί βοήθεια από το Θεό, ο άνθρωπος πρέπει να α-ναγνωρίσει την αδυναμία του και την ατέλειά του. Πρέπει να βάλει στο νου του τη βαθιά μετάλλαξη που θέλει να φέρει στον εαυτό του. Πρέπει να καταβάλει προσπάθεια και να προσεύχεται με θέρμη και επιμονή. Κακές έξεις και συνήθειες πρέπει να αποβληθούν. Μόνο με αποφασιστικές προσπάθειες να διορθωθούν τα λάθη αυτά και να προσαρμοσθεί κανείς στις ορθές αρχές είναι δυνατόν να κερδηθεί η νίκη. Πολλοί δε φθάνουν στη θέση που όφειλαν να έχουν, επειδή περιμένουν ο Θεός να κάνει για αυτούς εκείνο που τους έχει χορηγήσει τη δύναμη να κάνουν για τον εαυτό τους. Όσοι είναι ικανοί και χρήσιμοι, πρέπει να υποβληθούν στην αυστηρότατη πνευματική και ηθική πειθαρχία. Ο Θεός θα τους βοηθήσει προσθέτοντας θεϊκή δύναμη στην ανθρώπινη προσπάθεια.ΠΠ 228.3

Αποκλεισμένος στα ορεινά προπύργια, ο Μωυσής έμεινε μόνος με το Θεό. Οι μεγαλόπρεποι ναοί της Αιγύπτου δεν εντυπωσίαζαν πια τη σκέψη του με τη δεισιδαιμονία και τις ψευτιές τους. Μέσα στην επίσημη μεγαλοσύνη των αιώνιων υψωμάτων διέκρινε τη μεγαλειότητα του Υψίστου και αναγνώριζε κατ’αντίθεση, πόσο ανίσχυροι και άσημοι ήταν οι θεοί της Αιγύπτου. Παντού παρουσιαζόταν γραμμένο το όνομα του Δημιουργού. Ο Μωυσής φαινόταν να στέκεται στην παρουσία Του και να επισκιάζεται από τη δύναμή Του. Εδώ υποχώρησαν η περηφάνια και η αυτάρκειά του. Μπρο-στά στην αυστηρή απλότητα της ερημικής ζωής του, τα αποτελέσματα της καλοζωίας και πολυτέλειας της Αιγύπτου εξαφανίστηκαν. Ο Μωυσής έγινε υπομονητικός, ευλαβικός, απλός, «πραϋς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης.» (Αρ. 12: 3), δυνατός όμως στην πίστη του ισχυρού Θεού του Ιακώβ.ΠΠ 229.1

Καθώς κυλούσαν τα χρόνια και περιπλανιόταν με τα κοπάδια του σε ερημικούς τόπους, συλλογιζόμενος την καταθλιπτική κατάσταση του λαού του, ξανάφερνε στη σκέψη του πώς ο Θεός είχε συμπεριφερθεί προς τους πατέρες του και τις υποσχέσεις που ήταν το κληροδότημα του εκλεκτού έθνους. Προσευχόταν νύχτα-μέρα για τον λαό του Ισραήλ. Ουράνιοι άγγελοι έριχναν γύρω του φως. Ενώ ήταν στο μέρος αυτό, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα έγραψε το βιβλίο της Γένεσης. Η μακρόχρονη περίοδος που πέρασε μέσα στη μοναξιά της ερήμου ήταν πλούσια σε ευλογίες, όχι μόνο για το Μωυσή και το λαό του, αλλά και για τον κόσμο των επερχόμενων γενεών.ΠΠ 229.2

«Μετά δε πολύν καιρόν, ετελεύτησεν ο βασιλεύς της Αιγύπτου. Και κατεστέναξαν οι υιοί Ισραήλ διά την δουλείαν, και ανεβόησαν, και η βοή αυτών ανέβη προς τον Θεόν εξαιτίας της δουλείας. Και εισήκουσεν ο Θεός των στεναγμών αυτών και ενεθυμήθη ο Θεός την διαθήκην Αυτού την προς τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, και τον Ιακώβ, και επέβλεψεν ο Θεός επί τους υιούς Ισραήλ και ηλέησεν αυτούς ο Θεός.»ΠΠ 229.3

Ο καιρός της απελευθέρωσης του Ισραήλ είχε φθάσει. Ο Θεός είχε σκοπό να την πραγματοποιήσει με τρόπο που να δείξει περιφρόνηση στην ανθρώπινη περηφάνια. Ο απελευθερωτής έπρεπε να ξεκινήσει σαν ταπεινός βοσκός με το ραβδί μόνο στο χέρι. Ο Θεός όμως θα μετέτρεπε το ραβδί εκείνο σε σύμβολο της δύναμής Του. Ενώ μια μέρα έβοσκε τα κοπάδια του κοντά στο Χωρήβ, «το όρος του Θεού», ο Μωυσής παρατήρησε ένα φλεγόμενο θάμνο, τα κλαδιά, τα φύλλα και ο κορμός καίγονταν, χωρίς όμως να καταστρέφονται από τη φωτιά.ΠΠ 230.1

Πλησίασε για να παρατηρήσει το περίεργο θέαμα, όταν μια φωνή ακούσθηκε από τη φλόγα να τον καλεί με το όνομα. Με τρεμάμενα χείλη απάντησε: «Ιδού εγώ.» Ειδοποιήθηκε να μην πλησιάσει με ανευλάβεια. «Λύσον τα υποδήματά σου εκ των ποδών σου, διότι ο τόπος επί του οποίου ίστασαι, είναι γη αγία . . . Εγώ είμαι ο Θεός του πατρός σου, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ.» Ήταν εκείνος που είχε αποκαλυφθεί ως Άγγελος της Διαθήκης στους πατέρες των περασμένων γενεών. «Έκρυψε δε το πρόσωπον αυτού ο Μωυσής, διότι εφοβείτο να εμβλέψη εις τον Θεόν.»ΠΠ 230.2

Ταπεινοφροσύνη και ευλάβεια πρέπει να χαρακτηρίζουν τη στάση εκείνων που έρχονται στην παρουσία του Θεού. Στο όνομα του Ιησού μπορούμε να εμφανιζόμαστε μπροστά Του με εμπιστοσύνη, αλλά δεν πρέπει να Τον πλησιάζουμε με αλαζονική τόλμη σαν να ήταν στο ίδιο με μας επίπεδο. Υπάρχουν άνθρωποι που απευθύνονται στο μεγάλο, παντοδύναμο και άγιο Θεό, όπως θα απευθύνονταν σε έναν όμοιό τους ή και κατώτερό τους ακόμη. Υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται στον οίκο του Θεού με τρόπο που δε θα τολμούσαν να φερθούν στην αίθουσα ακρόασης ενός κοσμικού ηγέτη. Αυτοί θα έπρεπε να θυμούνται ότι τους βλέπει Εκείνος τον οποίο προσκυνούν τα σεραφείμ και στην παρουσία του οποίου οι άγγελοι καλύπτουν τα πρόσωπά τους. Μεγάλη ευλάβεια ανήκει στο Θεό. Όσοι πραγματικά αισθάνονται την παρουσία Του και οραματίζονται το Θεό όπως ο Ιακώβ, θα αναφωνήσουν: «Πόσον φοβερός είναι ο τόπος αυτός! Δεν είναι τούτο ειμή οίκος Θεού, και αύτη η πύλη του ουρανού.»ΠΠ 230.3

Ενώ ο Μωυσής περίμενε με ευλαβικό δέος στην παρουσία του Θεού, τα λόγια συνεχίστηκαν:ΠΠ 230.4

«Είδον, είδον, την ταλαιπωρίαν του λαού μου του εν Αιγύπτω, και ήκουσα την κραυγήν αυτών εξ αιτίας των εργοδιωκτών αυτών, διότι εγνώρισα την οδύνην αυτών. Και κατέβην διά να ελευθερώσω αυτούς εκ της χειρός των Αιγυπτίων, και να αναβιβάσω αυτούς εκ της γης εκείνης, εις γην καλήν και ευρύχωρον, εις γην ρέουσαν γάλα και μέλι . . . Ελθέ λοιπόν τώρα και θέλω σε αποστείλει προς τον Φαραώ, και θέλεις εξαγάγει τον λαόν Μου τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου.»ΠΠ 231.1

Παραξενεμένος και τρομοκρατημένος από την εντολή, ο Μωυσής οπισθοχώρησε λέγοντας: «Τίς είμαι εγώ διά να υπάγω προς τον Φαραώ, και να εξαγάγω τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου;» Η απάντηση ήταν: «Βεβαίως Εγώ θέλω είσθαι μετά σου, και τούτο θέλει είσθαι εις σε σημείον ότι Εγώ σε απέστειλα. Αφού εξαγάγης τον λαόν Μου εξ Αιγύπτου, θέλετε λατρεύσει τον Θεόν επί του όρους τούτου.»ΠΠ 231.2

Ο Μωυσής αναλογίστηκε τις δυσκολίες που θα συναντούσε, την τύφλωση, την άγνοια και την απιστία του λαού του. Πολλοί από αυτούς ήταν εντελώς ανίδεοι από την επίγνωση του Θεού. Είπε: «Ιδού, όταν εγώ υπάγω προς τους υιούς Ισραήλ, και είπω προς αυτούς, Ο Θεός των πατέρων σας με απέστειλε προς εσάς, και εκείνοι με ερωτήσωσι, Τί είναι το όνομα Αυτού; τί θέλω ειπεί προς αυτούς;» Η απάντηση που δόθηκε, ήταν: «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΩΝ» «Θύτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ, Ο ΩΝ με απέστειλε προς εσάς.»ΠΠ 231.3

Η εντολή δόθηκε στο Μωυσή να συγκεντρώσει πρώτα τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ, τους πιο ευγενείς και δίκαιους που θρηνούσαν από καιρό για την υποδούλωσή τους και να τους μεταδώσει ένα μήνυμα από το Θεό με μια υπόσχεση για απελευθέρωση. Έπειτα έπρεπε να πάει μαζί με τους πρεσβυτέρους στο βασιλιά και να του πει: «Κύριος ο Θεός των Εβραίων συνήντησεν ημάς. Τώρα λοιπόν άφες να υπάγωμεν οδόν τριών ημερών εις την έρημον, διά να προσφέρωμεν θυσίαν εις Κύριον τον Θεόν ημών.»ΠΠ 231.4

Ο Μωυσής προειδοποιήθηκε ότι ο Φαραώ θα αντιδρούσε στην έκκληση να αφήσει τον λαό του Ισραήλ να φύγει. Το θάρρος όμως του δούλου του Θεού δεν έπρεπε να εκλείψει, επειδή ο Κύριος θα χρησιμοποιούσε την κατάσταση αυτή, φανερώνοντας τη δύναμή Του τόσο στους Αιγυπτίους όσο και στο λαό Του. «Και εκτείνας την χείρα Μου θέλω πατάξει την Αίγυπτον με πάντα τα θαυμάσιά Μου τα οποία θέλω κάμει εν μέσω αυτής, και μετά ταύτα θέλει σας εξαποστείλει.»ΠΠ 231.5

Οδηγίες επίσης οδηγίες για τον εφοδιασμό που έπρεπε να γίνει για το ταξίδι. Ο Κύριος είπε: «Όταν αναχωρήτε, δεν θέλετε α- ναχωρήσει κενοί, αλλά πάσα γυνή θέλει ζητήσει παρά της γείτονος αυτής, και παρά της συγκατοίκου αυτής, σκεύη αργυρά και σκεύη χρυσά, και ενδύματα.» Οι Αιγύπτιοι είχαν πλουτίσει από την εργασία που είχαν απαιτήσει άδικα από τους Ισραηλίτες. Όταν οι Ισραηλίτες επρόκειτο να ξεκινήσουν για το ταξίδι στην καινούρια πατρίδα τους, είχαν το δικαίωμα να ζητήσουν την αμοιβή του πολύχρονου μόχθου τους. Έπρεπε να ζητήσουν αντικείμενα αξίας που μεταφέρονταν εύκολα και ο Θεός θα τους έκανε να βρουν χάρη στα μάτια των Αιγυπτίων. Τα μεγάλα θαύματα που θα γίνονταν για την απελευθέρωσή τους, θα τρομοκρατούσαν τους καταδυνάστες και τότε θα εκπλήρωναν αυτά που ζητούσαν οι σκλάβοι.ΠΠ 231.6

Ο Μωυσής έβλεπε μπροστά του εμπόδια ανυπέρβλητα. Ποια απόδειξη είχε να δώσει στο λαό ότι πραγματικά ο Θεός τον έστελνε; Είπε, «Ιδού, δεν θέλουσι πιστεύσει εις εμέ, ουδέ θέλουσιν εισακούσει την φωνήν μου, διότι θέλουσιν ειπεί, Δεν εφάνη εις σε ο Κύριος.» Τότε του δόθηκε απόδειξη που έγινε αντιληπτή από τις ίδιες τις αισθήσεις του. Διατάχθηκε να ρίξει το ραβδί του κατά γης. Μόλις το έκανε, αυτό «έγεινεν όφις, και έφυγεν ο Μωυσής απ’έμπροσθεν αυτού». Μετά προστάχθηκε να το πιάσει στο χέρι του και ξανάγινε ραβδί. Του ζητήθηκε να βάλει το χέρι του στον κόρφο του. Υπά-κουσε, «και ότε εξήγαγεν αυτήν, ιδού η χειρ αυτού ήτο λεπρά ως χιών». Όταν του ζητήθηκε να ξαναβάλει το χέρι του στον κόρφο του, αποσύροντάς το διαπίστωσε ότι είχε γίνει όπως το άλλο. Με τα σημεία αυτά ο Κύριος διαβεβαίωσε το Μωυσή ότι τόσο ο λαός του όσο και ο Φαραώ θα πείθονταν ότι Κάποιος ανώτερος από το βασιλιά της Αιγύπτου παρουσιαζόταν ανάμεσά τους.ΠΠ 232.1

Ο δούλος όμως του Θεού ήταν ακόμη αναστατωμένος από το παράξενο και καταπληκτικό έργο που έβλεπε μπροστά του. Μέσα στο φόβο και στην απόγνωσή του πρόβαλε για δικαιολογία τη βραδυγλωσσία του. «Δέομαι, Κύριε, εγώ δεν είμαι εύλαλος ούτε από χθες, ούτε από προχθές, ούτε αφ’ης ώρας ελάλησας προς τον δούλον Σου, αλλ’είμαι βραδύστομος και βραδύγλωσσος.» Είχε τόσα πολλά χρόνια απομακρυνθεί από τους Αιγυπτίους, που δεν ήταν σε θέση να καταλάβει, ούτε να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα τους όπως τότε που ήταν κοντά τους.ΠΠ 232.2

Ο Κύριος του είπε: «Τίς έδωκε στόμα εις τον άνθρωπον; ή τίς έκαμε τον άλαλον ή τον κωφόν; ουχί Εγώ ο Κύριος;» Σε αυτό προστέθηκε μια άλλη διαβεβαίωση για θεϊκή βοήθεια. «Ύπαγε λοιπόν τώρα, και Εγώ θέλω είσθαι μετά του στόματός σου, και θέλω σε διδάξει ό,τι μέλλεις να λαλήσης.» Αλλά ο Μωυσής εξακολουθούσε να παρακαλεί για να σταλεί κάποιο άλλο καταλληλότερο πρόσωπο. Αρχικά, οι δικαιολογίες αυτές προέρχονταν από ταπεινοφροσύνη και ατολμία. Αφότου όμως ο Κύριος υποσχέθηκε να σηκώσει όλες τις δυσκολίες και να του δώσει την τελική επιτυχία, τότε κάθε υποχώρηση και παράπονο για την ακαταλληλότητά του έδειχνε έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό. Υπονοούσε φόβο ότι ο Θεός δεν είχε τη δυνατότητα να τον καταστήσει ικανό για το μεγάλο έργο στο οποίο τον καλούσε, ή ότι έκανε λάθος στην εκλογή του ανθρώπου.ΠΠ 232.3

Τότε υποδείχθηκε στο Μωυσή ο Ααρών, ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο οποίος χρησιμοποιώντας καθημερινά τη γλώσσα των Αιγυπτίων, τη μιλούσε στην εντέλεια. Του είπαν ότι ο Ααρών ερχόταν να τον συναντήσει. Τα επόμενα λόγια του Κυρίου ήταν μια προσταγή:ΠΠ 233.1

«Συ λοιπόν θέλεις λαλεί προς αυτόν και θέλεις βάλει τους λόγους εις το στόμα αυτού, εγώ δε θέλω είσθαι μετά του στόματός σου και μετά του στόματος εκείνου, και θέλω σας διδάξει ό,τι πρέπει να πράξητε. Και αυτός θέλει λαλεί αντί σου προς τον λαόν, και αυτός θέλει είσθαι εις σε αντί του στόματός σου, συ δε θέλεις είσθαι εις αυτόν αντί του Θεού. Λάβε δε εις την χείρα σου την ράβδον ταύτην με την οποίαν θέλεις κάμει τα σημεία.» Μεγαλύτερη αντίσταση δεν μπορούσε να προβάλει, επειδή κάθε ίχνος για δικαιολογία είχε παραμεριστεί.ΠΠ 233.2

Η θεϊκή προσταγή που δόθηκε στο Μωυσή, τον βρήκε χωρίς ε-μπιστοσύνη στον εαυτό του, βραδύγλωσσο και δειλό. Η συναίσθηση της ακαταλληλότητάς του να γίνει εκπρόσωπος του Θεού του Ισραήλ τον τρόμαζε. Αλλά αφού ανέλαβε το έργο αυτό, το έκανε με όλη του την καρδιά, στηρίζοντας όλη την εμπιστοσύνη του στον Κύριο. Το μέγεθος της αποστολής του απαιτούσε εξάσκηση των ανώτερων πνευματικών του δυνάμεων. Ο Θεός ευλόγησε την πρόθυμη υπακοή του. Έγινε εύγλωττος, αισιόδοξος, ψύχραιμος και κατάλληλος για το μεγαλύτερο έργο που ανατέθηκε ποτέ σε άνθρωπο. Αυτό είναι ένα παράδειγμα τι ο Θεός κάνει για να ενισχύσει το χαρακτήρα εκείνων που εμπιστεύονται ολοκληρωτικά Αυτόν και παραχωρούν ανεπιφύλακτα τον εαυτό τους στις εντολές Του.ΠΠ 233.3

Ο άνθρωπος αποκτά δύναμη και επιδεξιότητα όταν δέχεται τις ευθύνες που του αναθέτει ο Θεός και όταν ολόψυχα προσπαθεί να καταστεί κατάλληλος για να τις διεκπεραιώσει όπως πρέπει. Όσο ταπεινή και αν είναι η θέση του ή περιορισμένη η ικανότητά του, ο άνθρωπος που επιδιώκει να εκτελέσει το έργο του στηριζόμενος στη θεϊκή δύναμη, θα φθάσει σε πραγματικό μεγαλείο. Αν ο Μωυσής είχε στηριχθεί στη δική του δύναμη και σοφία θα είχε δεχτεί αμέσως τη μεγάλη αυτή ευθύνη, θα είχε αποδείξει την ολική του α- ναρμοδιότητα για ένα τέτοιο έργο. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος συναισθάνεται την αδυναμία του, αποτελεί τουλάχιστον μια ορισμένη ένδειξη ότι αναγνωρίζει το μέγεθος του καθήκοντος που του ανατίθεται και θα κάνει το Θεό δύναμη και σύμβουλό του.ΠΠ 233.4

Ο Μωυσής επέστρεψε στον πεθερό του και εξέφρασε την επιθυμία του να επισκεφθεί τους αδελφούς του στην Αίγυπτο. Ο Ιοθόρ έδωσε τη συγκατάθεσή του μαζί με την ευλογία του: «Ύπαγε εν ειρήνη.» Με τη γυναίκα του και τα παιδιά του ο Μωυσής ξεκίνησε για το ταξίδι. Δεν τόλμησε να κάνει γνωστό το σκοπό της αποστολής του, φοβούμενος ότι δε θα του επιτρεπόταν να τον ακολουθήσει η οικογένειά του. Πριν όμως φθάσουν στην Αίγυπτο, μόνος του σκέφτηκε ότι θα ήταν προτιμότερο για την ασφάλειά τους να τους στείλει πίσω στο σπίτι της Μαδιάμ. Ο κρυφός φόβος που ένιωθε για το Φαραώ και τους Αιγυπτίους καθώς και ο θυμός τους που είχε εξαφτεί εναντίον του σαράντα χρόνια πριν, έκανε το Μωυσή ακόμη διστακτικότερο να επιστρέφει στην Αίγυπτο. Αλλά αφού είχε πια αποφασίσει να υπακούσει στη θεϊκή εντολή, ο Κύριος του αποκάλυψε ότι οι εχθροί του είχαν πεθάνει.ΠΠ 234.1

Όταν ξεκίνησε από τη γη Μαδιάμ, ο Μωυσής δέχθηκε ένα καταπληκτικό και τρομερό μήνυμα της δυσαρέσκειας του Κυρίου. Ένας άγγελος παρουσιάστηκε σε αυτόν με τέτοιο απειλητικό τρόπο σαν να επρόκειτο να τον εξολοθρεύσει αμέσως. Καμιά εξήγηση δε δόθηκε. Αλλά ο Μωυσής θυμήθηκε ότι είχε αμελήσει να εκτελέσει την ιερή πράξη της περιτομής στο μικρότερο γιο του. Δε συμμορφώθηκε με τους όρους με τους οποίους το παιδί του θα είχε δικαιώματα στις ευλογίες της Διαθήκης που ο Θεός είχε συνάψει με τον λαό του Ισραήλ. Μια τέτοια αμέλεια από μέρους του εκλεκτού αρχηγού τους θα ελάττωνε την ισχύ των θεϊκών διαταγμάτων έναντι του λαού.ΠΠ 234.2

Η Σεπφώρα από φόβο μη φονευθεί ο άνδρας της, εκτέλεσε την ιεροπραγία μόνη της και τότε ο άγγελος επέτρεψε στο Μωυσή να συνεχίσει το ταξίδι του. Η αποστολή στο Φαραώ θα εξέθετε το Μωυσή σε μεγάλο κίνδυνο. Η ζωή του μπορούσε να διαφυλαχθεί μόνο με την προστασία των αγγέλων. Αν όμως ζούσε αμελώντας κάποιο γνωστό καθήκον δε θα ήταν ασφαλής, επειδή δε θα μπορούσε να φυλαχθεί από τους αγγέλους του Θεού.ΠΠ 234.3

Στον καιρό της θλίψης, μόλις πριν από την παρουσία του Χριστού, οι δίκαιοι θα προστατευθούν με την υπηρεσία των ουράνιων αγγέλων. Δε θα υπάρχει όμως ασφάλεια για τους παραβάτες του νόμου του Θεού. Οι άγγελοι δε θα μπορέσουν ποτέ να προστατεύσουν αυτούς που παραβλέπουν ένα από τα θεϊκά προστάγματα.ΠΠ 234.4