Κεφάλαιο 48—Ο Διαμερισμοσ τησ Χανααν

(Βασίζεται στο βιβλίο Ιησούς του Ναυή, κεφ. 10:40-43,11:, 14: -22:)ΠΠ 495.1

Τη νίκη της Βαιθωρών σύντομα τη διαδέχτηκε η κατάκτηση της νότιας Χαναάν.ΠΠ 495.2

«Ούτως επάταξεν ο Ιησούς πάσαν την γην την ορεινήν και την μεσηβρινήν και την πεδινήν ... Και πάντας τούτους τους βασιλείς και την γην αυτών ο Ιησούς εκυρίευσε διά μιας, διότι Κύριος ο Θεός του Ισραήλ επολέμει υπέρ του Ισραήλ. Και επέστρεψεν ο Ιησούς, και πας ο Ισραήλ μετ’αυτού, εις το στρατόπεδον εις Γάλγαλα.»ΠΠ 495.3

Οι φυλές της βόρειας Παλαιστίνης, τρομοκρατημένες από την επιτυχία με την οποία είχαν στεφθεί τα ισραηλινά στρατεύματα, έκαναν μεταξύ τους συνασπισμό εναντίον τους. Επικεφαλής του συνασπισμού ήταν ο Ιαβείν, βασιλιάς της Μαδών, μια περιοχή δυτικά της λίμνης Μερώμ. «Και εξήλθον αυτοί και πάντα τα στρατεύματα αυτών.» Τα στρατεύματα αυτά ήταν πιο πολυάριθμα από ότι οι Ισραηλίτες είχαν αντιμετωπίσει μέχρι τότε στη Χαναάν - «λαός πολύς, ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης κατά το πλήθος, μεθ’ίττπων και αμαξών πολλών σφόδρα. Και συναχθέντες πά-ντες οι βασιλείς, ήλθον και εστρατοπέδευσαν ομού πλησίον των υδάτων Μερώμ, διά να πολεμήσωσι τον Ισραήλ.» Ο Ιησούς έλαβε ένα νέο ενθαρρυντικό μήνυμα: «Μη φοβηθής από προσώπου αυτών, διότι αύριον, περί την ώραν ταύτην, Εγώ θέλω παραδώσει αυτούς πάντας πεφονευμένους έμπροσθέν του Ισραήλ.»ΠΠ 495.4

Κοντά στη λίμνη Μερώμ ο Ιησούς έκανε αιφνιδιασμό στο συνασπισμένο στρατόπεδο και νίκησε τις δυνάμεις τους κατά κράτος. «Παρέδωκεν αυτούς ο Κύριος εις την χείρα του Ισραήλ, και επάταξεν αυτούς και κατεδίωξεν αυτούς ... και επάταξαν αυτούς, εωσού δεν αφήκαν εις αυτούς υπόλοιπον.» Από τα άρματα και τα άλογα που ήταν το καύχημα και η περηφάνια των Χαναναίων δεν επρόκειτο να επωφεληθούν οι Ισραηλίτες. Κατά την εντολή του Θεού, τα άρματα παραδόθηκαν στις φλόγες και τα άλογα σακατεύτηκαν και έγιναν ακατάλληλα για μάχη. Δεν έπρεπε οι Ισραηλίτες να στηρίξουν την εμπιστοσύνη τους ούτε στα άρματα ούτε στα άλογα, αλλά «εν τω ονόματι Κυρίου του Θεού αυτών.»ΠΠ 495.5

Η μια μετά την άλλη οι πόλεις καταλήφθηκαν, και η Ασώρ, το προπύργιο της συνομοσπονδίας, έγινε παρανάλωμα πυρός. Ο πόλεμος συνεχίστηκε αρκετά ακόμη χρόνια αλλά το τέλος του απέδειξε τον Ιησού κυρίαρχο της Χαναάν. «Και η γη ησύχασεν από του πολέμου.» Αν και η δύναμη των Χαναναίων είχε χαθεί, οι ίδιοι δεν εκδιώχθηκαν τελείως. Στα δυτικά οι Παλαιστίνιοι κρατούσαν ακόμη στην κατοχή τους μια εύφορη πεδιάδα κατά μήκος της θαλάσσιας ακτής και βόρεια από αυτούς ήταν οι Σιδώνιοι. Αυτοί κατείχαν και το Λίβανο. Δυτικά, προς την κατεύθυνση της Αιγύπτου η χώρα κατεχόταν ακόμη από τους εχθρούς του Ισραήλ.ΠΠ 496.1

Ο πόλεμος όμως δε θα συνεχιζόταν με τον Ιησού. Ο μεγάλος ηγέτης είχε ένα άλλο έργο να εκτελέσει πριν να παραιτηθεί από αρχιστράτηγος του Ισραήλ. Ολόκληρη η χώρα, τόσο τα μέρη που είχαν κατακτηθεί, όσο και εκείνα που δεν είχαν ακόμη κυριευθεί, έπρεπε να διανεμηθούν στις δώδεκα φυλές. Μετά, καθήκον της κάθε φυλής ήταν να κατακτήσει τα εδάφη που θα κληρονομούσε. Αν ο λαός παρέμενε πιστός στο Θεό, Εκείνος θα έδιωχνε τους εχθρούς τους. Είχε υποσχεθεί να τους δώσει ακόμη μεγαλύτερες κτήσεις αν εξακολουθούσαν μόνο να είναι πιστοί στη διαθήκη Του.ΠΠ 496.2

Στον Ιησού, μαζί με τον Ελεάζαρ και τους αρχηγούς των φυλών ανατέθηκε η ευθύνη της διανομής της γης και η τοποθεσία της κάθε φυλής θα καθοριζόταν με κλήρο. Ο ίδιος ο Μωυσής είχε καθορίσει τα όρια της χώρας, όπως αυτή προοριζόταν να διαμοιραστεί μεταξύ των φυλών όταν θα κατακτούσαν τη Χαναάν. Είχε επίσης διορίσει έναν άρχοντα από κάθε φυλή που θα επιστατούσε στη διανομή. Η φυλή του Λευί, αφιερωμένη στην υπηρεσία του αγιαστηρίου, δε συμπεριλαμβανόταν στην κατανομή αυτή. Σαράντα οκτώ όμως πόλεις είχαν ξεχωριστεί σε διάφορα σημεία της χώρας για κληρονομιά των Λευιτών.ΠΠ 496.3

Πριν αρχίσει ο καταμερισμός της γης, ο Χάλεβ, συνοδευόμενος από τους αρχηγούς της φυλής του, παρουσιάστηκε με ένα ιδιαίτερο αίτημα. Εκτός από τον Ιησού, ο Χάλεβ ήταν τώρα ο γηραιότερος άνδρας του Ισραήλ. Ο Χάλεβ και ο Ιησούς ήταν οι μόνοι από τους κατασκόπους που είχαν φέρει αγαθές ειδήσεις σχετικά με τη Γη της Επαγγελίας και ενθάρρυναν το λαό να προχωρήσει στην κατάκτησή της, στο όνομα του Κυρίου. Ο Χάλεβ υπενθύμισε τώρα στον Ιησού την υπόσχεση που είχε τότε λάβει σαν αμοιβή της πίστης του: «Η γη την οποίαν επάτησαν οι πόδες σου, θέλει είσθαι κληρονομιά ιδική σου, και των υιών σου διά παντός, διότι εντελώς ηκολούθησας Κύριον τον Θεόν μου.» Υπέβαλε λοιπόν το αίτημά του να του δοθεί η Χεβρών για ιδιοκτησία. Το μέρος αυτό υπήρξε για πολλά χρόνια η κατοικία του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Σε αυτό το μέρος είχαν θαφτεί στη σπηλιά του Μαχμπελάχ.ΠΠ 496.4

Η Χεβρών ήταν η έδρα των Ανακείμ, η φοβερή θέα των οποίων είχε τόσο τρομοκρατήσει τους κατασκόπους που με τη σειρά τους αποθάρρυναν ολόκληρο το λαό Ισραήλ. Αυτόν πάνω από όλους τους τόπους διάλεξε ο Χάλεβ για κληρονομιά του, και στηριζόμενος στη δύναμη του Θεού. Είπε:ΠΠ 497.1

«Ιδού, ο Κύριος με εφύλαξε ζώντα τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη, αφ’ης ημέρας ελάλησεν ο Κύριος τον λόγον τούτον προς τον Μωυσήν ... Και τώρα, ιδού, εγώ είμαι σήμερον ογδοήκοντα πέντε ετών ηλικίας, έτι και την σήμερον είμαι δυνατός καθώς την ημέραν ότε με απέστειλεν ο Μωυσής, ως ήτο τότε η δύναμίς μου διά πόλεμον, και διά να εξέρχωμαι και διά να εισέρχωμαι. Τώρα λοιπόν δος μοι το όρος τούτο, περί του οποίου ελάλησεν ο Κύριος την ημέραν εκείνην. Διότι συ ήκουσας την ημέραν εκείνην, ότι είναι εκεί Ανακείμ, και πόλεις μεγάλαι και οχυρωμέ-νοι. Εάν ο Κύριος είναι μετ’εμού, εγώ θέλω δυνηθή να εκδιώξω αυτούς, καθώς είπεν ο Κύριος.»ΠΠ 497.2

Οι άρχοντες του Ιούδα υποστήριξαν την αίτηση αυτή. Επειδή ο ίδιος ο Χάλεβ είχε υποδειχτεί αντιπρόσωπος της φυλής του για την κατανομή της χώρας, προτίμησε να ζητήσει τη σύμπραξη των ανθρώπων αυτών όταν θα παρουσίαζε το αίτημά του, ώστε να μη δοθεί η εντύπωση ότι χρησιμοποίησε την εξουσία του για εγωιστικά συμφέροντα.ΠΠ 497.3

Η αίτησή του έγινε αμέσως δεκτή. Σε κανέναν άλλον δε θα μπορούσε να ανατεθεί με μεγαλύτερη σιγουριά η κατάκτηση του γιγαντιαίου εκείνου οχυρού. «Και ευλόγησεν αυτόν ο Ιησούς, και έδωκεν εις τον Χαλεβ τον υιόν του Ιεφοννή την Χεβρών εις κληρονομιάν», «διότι εντελώς ηκολούθησε Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ.»ΠΠ 497.4

Η πίστη του Χάλεβ ήταν και τότε η ίδια ακριβώς όπως τότε που έδωσε τη μαρτυρία του, η οποία ήρθε σε αντίφαση με την αρνητική αναφορά των κατασκόπων. Πίστεψε στην υπόσχεση του Θεού ότι θα έκανε το λαό Του να κατακτήσει τη Χαναάν και σε αυτό είχε ακολουθήσει εντελώς το Θεό. Είχε υποστεί μαζί με το λαό τη μακροχρόνια περιπλάνηση στην έρημο, συμμεριζόμενος έτσι τις απο- γοητεύσεις και τα βάρη των ενόχων. Δεν παραπονέθηκε όμως για αυτό, αλλά υμνούσε την ευσπλαχνία του Θεού που τον είχε διαφυλάξει στην έρημο, ενώ οι αδελφοί του είχαν αποκλειστεί. Ανάμεσα σε όλες τις ταλαιπωρίες, τους κινδύνους, τις συμφορές των περιπλανήσεών τους στην έρημο και τα εμπόλεμα χρόνια από τη στιγμή που μπήκαν στη Χαναάν, ο Κύριος τον είχε διατηρήσει στη ζωή. Τώρα, πάνω από ογδόντα ετών άνθρωπος, είχε το ίδιο αμείωτο σφρίγος. Δε ζήτησε για τον εαυτό του μέρος της γης που είχε ήδη κατακτηθεί, αλλά το μέρος εκείνο που α θεωρούσαν οι κατάσκοποι αδύνατον να κατακτηθεί.ΠΠ 497.5

Με τη δύναμη του Θεού θα αποσπούσε αυτό το προπύργιο από τους ίδιους γίγαντες που η δύναμή τους έκανε την πίστη του Ισραήλ να κλονιστεί. Η αίτηση του Χάλεβ δεν οφειλόταν στη δίψα για τιμές ή μεγαλεία. Ο γηραιός πολεμιστής επιθυμούσε να δώσει στο λαό ένα παράδειγμα που θα τιμούσε το Θεό και θα ενθάρρυνε τις φυλές να καθυποτάξουν εξ’ολοκλήρου τη γη που οι πατέρες τους θεωρούσαν αήττητη. Ο Χάλεβ απέκτησε την κληρονομιά που είχε βάλει στην καρδιά του σαράντα χρόνια πριν, εμπιστευόμενος τη συνοδεία του Θεού σε αυτόν. «Και εξεδίωξεν εκείθεν ο Χαλεβ τους τρεις υιούς του Ανάκ.» Αφού εξασφάλισε την ιδιοκτησία για τον εαυτό του και για την οικογένεια του, ο ζήλος του δεν ελαττώθηκε. Δε στρώθηκε να απολαύσει την κληρονομιά του, αλλά συνέχισε να αγωνίζεται για περισσότερες κατακτήσεις χάριν του έθνους και της δόξας του Θεού.ΠΠ 498.1

Οι δειλοί και οι επαναστάτες είχαν πεθάνει στην έρημο, αλλά οι ενάρετοι κατάσκοποι αξιώθηκαν να φάνε από τα σταφύλια της Εσχώλ. Ο καθένας αμείφθηκε σύμφωνα με την πίστη του. Οι απειθείς είδαν την εκπλήρωση των φόβων τους. Παρά την υπόσχεση του Θεού, δήλωσαν ότι ήταν αδύνατον να κληρονομήσουν τη Χαναάν και έτσι δεν την κληρονόμησαν. Εκείνοι όμως που είχαν την εμπιστοσύνη τους στο Θεό, μη δίνοντας σημασία στις δυσκολίες που θα συναντούσαν, στηρίζονταν στη δύναμη του πανίσχυρου Βοηθού τους. Έτσι, μπήκαν στη αγαθή γη. Ήταν «διά πίστεως» που οι άξιοι αυτοί «κατεπολέμησαν βασιλείας . . . έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων.» «Αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.» (Εβρ. 11: 33.34, Α Ίωάν. 5:4).ΠΠ 498.2

Μια άλλη αίτηση που είχε σχέση με την κατανομή της γης φανέρωνε ένα πνεύμα διαμετρικά διαφορετικό από το πνεύμα του Χάλεβ. Την υπέβαλαν οι απόγονοι του Ιωσήφ, η φυλή του Εφραίμ και η μισή φυλή του Μανασσή. Συγκριτικά με τον αυξημένο αριθμό τους, οι φυλές αυτές ζήτησαν διπλή μερίδα εδάφους. Ο λαχνός που τους έπεσε, ήταν ο πλουσιότερος της χώρας και συμπεριλάμβανε τη γόνιμη πεδιάδα του Σαρών. Πολλές όμως από τις κυριότερες πόλεις της κοιλάδας βρίσκονταν ακόμη στην κατοχή των Χαναναίων. Οι φυλές δείλιαζαν, σκεπτόμενες το μόχθο και τον κίνδυνο που απαιτούσε η κατάκτηση των εδαφών τους. Γι αυτό το λόγο ήθελαν επιπλέον μερτικό από το ήδη υποταγμένο έδαφος. Η φυλή του Εφραίμ ήταν μια από τις πολυπληθέστερες του Ισραήλ. Ήταν επίσης η φυλή στην οποία ανήκε ο Ιησούς και φυσικά τα μέλη της θεωρούσαν ότι είχαν το δικαίωμα να τύχουν ιδιαίτερης προσοχής. «Διά τί έδωκας εις ημάς ένα μόνον κλήρον και μίαν μερίδα να κληρονομήσωμεν, ενώ είμεθα λαός πολύς;» ήταν το ερώτημά τους. Καμιά παρέμβαση όμως από την αυστηρή δικαιοσύνη δεν μπορούσε να αποσπαστεί από τον ανένδοτο αρχηγό.ΠΠ 498.3

Και αυτός τους απάντησε: «Εάν ήσθε λαός πολύς, ανάβητε εις τον δρυμόν, και κόψετε μέρος αυτού δι’εαυτούς εν τη γη των Φερεζαίων, και των Ραφαείμ, εάν το όρος Εφραΐμ ήναι πάρα πολύ στενόχωρον διά σας.» Η ανταπάντησή τους δείχνει τον πραγματικό λόγο των παραπόνων τους. Τους έλειπε η πίστη και το θάρρος για να διώξουν τους Χαναναίους. Είπαν: «Δεν αρκεί εις ημάς το όρος, και πάντες οι Χαναναίοι οι κατοικούντες την γην της κοιλάδος έχουσιν αμάξας σιδηράς.»ΠΠ 499.1

Ο Θεός του Ισραήλ υποσχέθηκε τη δύναμή Του στο λαό Του και αν οι Εφραιμίτες είχαν το κουράγιο και την πίστη του Χάλεβ, κανένας εχθρός δε θα μπορούσε να σταθεί μπροστά τους. Η απροκάλυπτη επιθυμία τους να αποφύγουν τις δυσκολίες και τον κίνδυνο συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση του Ιησού ο οποίος είπε: «Συ είσαι λαός πολύς και έχεις δύναμιν μεγάλην. Θέλεις εκδιώξει τους Χαναναίους, αν και έχωσιν αμάξας σιδηράς και ήναι δυνατοί.» Έτσι, οι δικαιολογίες τους στράφηκαν εναντίον τους. Αφού ήταν πολύς λαός, όπως ισχυρίστηκαν, ήταν με το παραπάνω ικανοί να κάνουν τη δουλειά τους όπως και οι αδελφοί τους. Με τη βοήθεια του Θεού, δεν είχαν ανάγκη να φοβούνται τα σιδερένια άρματα.ΠΠ 499.2

Μέχρι αυτό το σημείο στα Γάλγαλα ήταν το αρχηγείο του έθνους και η έδρα του αγιαστηρίου. Τώρα όμως το αγιαστήριο έπρεπε να μεταφερθεί στο μέρος όπου θα εκλεγόταν για τη μόνιμη τοποθέτησή του. Αυτό ήταν η Σηλώ, μια μικρή πόλη που ανήκε στον κλήρο του Εφραΐμ. Βρισκόταν στο κέντρο σχεδόν της χώρας και ήταν ευπρόσιτο για όλες τις φυλές. Εδώ, ένα τμήμα της χώρας είχε καθυποταχθεί τελείως, έτσι ώστε οι προσκυνητές να μην ενοχλού- νται. «Συνηθροίσθη πάσα η συναγωγή των υιών Ισραήλ εν Σηλώ, και έστησαν εκεί την σκηνήν του μαρτυρίου.» Οι φυλές που ήταν ακόμη στρατοπεδευμένες όταν το αγιαστήριο μεταφέρθηκε από τα Γάλγαλα, το ακολούθησαν και έστησαν τις σκηνές τους κοντά στη Σηλώ. Οι φυλές αυτές έμειναν εκεί μέχρι που διασκορπίστηκαν στις ιδιοκτησίες τους.ΠΠ 499.3

Η κιβωτός έμεινε 300 χρόνια στη Σηλώ, μέχρις που η πόλη έπεσε στα χέρια των Φιλισταίων εξαιτίας των αμαρτιών της οικογένειας Ηλί. Τότε η Σηλώ καταστράφηκε. Η κιβωτός δεν επέστρεψε ποτέ στο αγιαστήριο στο μέρος αυτό. Η υπηρεσία του αγιαστηρίου μεταφέρθηκε τελικά στο Ιερό στην Ιερουσαλήμ και η Σηλώ έγινε ασήμαντη. Μόνο μερικά ερείπια προδίδουν το μέρος όπου αυτή βρισκόταν άλλοτε. Πολλά χρόνια αργότερα η μοίρα της χρησιμοποιήθηκε σαν προειδοποίηση της Ιερουσαλήμ. Ο Κύριος ανήγγειλε με τον προφήτη Ιερεμία:ΠΠ 500.1

«Υπάγετε τώρα εις τον τόπον Μου, τον εν Σηλώ, όπου έθεσα το όνομά Μου κατ’αρχάς, και ιδέτε τί έκαμον εις αυτόν διά την κακίαν του λαού Μου Ισραήλ ... Διά τούτο θέλω κάμει εις τον οίκον, εφ’ον εκλήθη το όνομά Μου, εις τον οποίον σεις θαρρείτε, εις τον τόπον τον οποίον έδωκα εις εσάς και εις τους πατέρας σας, καθώς έκαμα εις την Σηλώ.» (Ιερ. 7:12-14).ΠΠ 500.2

«Αφού δε ετελείωσαν μεριζόμενοι την γην», και όλες οι φυλές είχαν πάρει την κληρονομιά τους, ο Ιησούς παρουσίασε την αξίωσή του. Σε αυτόν, όπως και στο Χάλεβ, είχε δοθεί μια ιδιαίτερη κληρονομική υπόσχεση. Δε ζήτησε καμιά εκτεταμένη επαρχία, αλλά μια μόνο πόλη. «Έδωκαν εις αυτόν την πόλιν την οποίαν εζήτησε . . . και έκτισε την πόλιν και κατώκησεν εν αυτή.» Το όνομα που δόθηκε στην πόλη ήταν Θαμνάχ-σαράχ, δηλαδή «το μερίδιο που παραμένει» - μια μόνιμη μαρτυρία του ευγενικού χαρακτήρα και του αφίλαυτου πνεύματος του κατακτητή, που αντί να είναι ο πρώτος που θα ιδιοποιηθεί τα κατακτητικά τρόπαια, ανέβαλε την αξίωσή του μέχρι να εξυπηρετηθεί και ο ταπεινότερος του λαού.ΠΠ 500.3

Έξι από τις πόλεις που είχαν ξεχωριστεί για τους Λευίτες, τρεις από την κάθε μεριά του Ιορδάνη, είχαν οριστεί ως πόλεις καταφυγίου όπου ο φονιάς θα μπορούσε να καταφύγει για ασφάλεια. Για το ξεχώρισμα των πόλεων αυτών είχε δοθεί η εντολή από το Μωυσή: «Ώστε να φεύγη εκεί ο φονεύς, όστις εφόνευσεν άνθρωπον ακουσίως. Και θέλουσιν είσθαι εις εσάς πόλεις διά καταφύγιον από τους εκδικούντας το αίμα, διά να μη αποθάνη ο φονεύς, εωσού παρασταθή ενώπιον της συναγωγής εις κρίσιν.» (Αρ. 35:11, 12). Αυτό το σπλαχνικό μέτρο είχε καταστεί απαραίτητο εξαιτίας μιας πα- λαιότερης συνήθειας προσωπικής εκδίκησης, σύμφωνα με την ο-ποία την τιμωρία του δολοφόνου αναλάμβανε ο πλησιέστερος συγγενής ή διάδοχος του θανόντας. Σε περιπτώσεις αποδεδειγμένης ενοχής δε χρειαζόταν η αναμονή για την κρίση των δικαστών. Ο εκδικητής μπορούσε να καταδιώξει τον εγκληματία και να τον θανατώσει οπουδήποτε τον έβρισκε. Ο Θεός δεν έκρινε πρέπον να καταργήσει το έθιμο αυτό εκείνη την εποχή, αλλά έλαβε πρόνοια για την ασφάλεια εκείνων που θα αφαιρούσαν ζωή, χωρίς να θέλουν.ΠΠ 500.4

Οι πόλεις καταφυγίου είχαν διανεμηθεί έτσι ώστε να απέχουν πορεία μισής ημέρας από οποιοδήποτε μέρος της χώρας. Οι δρόμοι που οδηγούσαν σε αυτές έπρεπε να διατηρούνται πάντοτε σε καλή κατάσταση. Καθ’όλο το μήκος του δρόμου έπρεπε να βρίσκονται στημένα σήματα με τη λέξη “Καταφύγιο», γραμμένη με μεγάλα και ευδιάκριτα γράμματα, ώστε ο φυγάς να μη χάσει ούτε ένα λεπτό. Οποιοδήποτε άτομο, Εβραίος, ξένος ή πάροικος μπορούσε να επωφεληθεί από αυτό το μέτρο. Οι αθώοι δεν έπρεπε να φονευθούν με βιασύνη, από την μια πλευρά, ενώ οι ένοχοι δεν έπρεπε να γλιτώσουν την τιμωρία. Η περίπτωση του φυγά έπρεπε να εξεταστεί προσεκτικά από τις αρμόδιες Αρχές, και μόνο αν κρινόταν αθώος για προμελετημένο έγκλημα μπορούσε να προστατευθεί στην πόλη-καταφύγιο. Οι ένοχοι παραδίνονταν στα χέρια του εκδικητή. Εκείνοι που είχαν το δικαίωμα της προστασίας, μπορούσαν να τη λάβουν μόνο με τον όρο ότι θα παρέμειναν μέσα στο υποδειγμένο καταφύγιο. Αν περιπλανιόταν κανείς μακριά, ξεπερνώντας τα καθορισμένα όρια και τον συναντούσε ο εκδικητής του αίματος, θα πλήρωνε με τη ζωή του την επιβαλλόμενη ποινή για την περιφρόνηση της πρόνοιας του Κυρίου. Με το θάνατο του αρχιερέα όμως, όσοι είχαν ζητήσει άσυλο στις πόλεις του καταφυγίου, ήταν ελεύθεροι να επιστρέφουν στα σπίτια τους.ΠΠ 501.1

Σε μια δίκη για έγκλημα, ο κατηγορούμενος δεν μπορούσε να καταδικαστεί με βάση τη μαρτυρία ενός μόνο μάρτυρα, ακόμη και αν οι έμμεσες αποδείξεις στρέφονταν σθεναρά εναντίον του. Η οδηγία του Κυρίου ήταν: «Όστις φονεύση τινά, ο φονεύς θέλει θανατωθή διά στόματος μαρτύρων. Πλην είς μόνον μάρτυς δεν θέλει μαρτυρήσει εναντίον τινός διά να θανατωθή.» (Αρ. 35:30). Ο Χριστός ήταν εκείνος που έδωσε αυτές τις οδηγίες στο Μωυσή. Όταν βρισκόταν προσωπικά με τους μαθητές Του στη Γη και τους δίδαξε πώς να φέρονται σε αυτούς που σφάλλουν, ο μεγάλος Δάσκαλος επανέλαβε το μάθημα ότι η μαρτυρία ενός ανθρώπου δεν αρκεί ούτε για αθώωση ούτε για καταδίκη. Οι γνώμες και οι απόψεις ενός ατόμου δεν πρέπει να διευθετούν εκκρεμή ζητήματα. Στις περιπτώσεις αυτές δύο ή περισσότεροι πρέπει να συνεργαστούν και μαζί να φέρουν την ευθύνη «διά να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών.» (Ματθ. 18:16).ΠΠ 501.2

Αν αυτός που δικαζόταν για έγκλημα αποδεικνυόταν ένοχος, δεν μπορούσαν να τον γλιτώσουν ούτε με εξιλέωση ούτε με κάποια λύτρα. «Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού.» «Δεν θέλετε λαμβάνει ουδεμίαν εξαγοράν υπέρ της ζωής του φονέως όστις είναι ένοχος θανάτου, αλλά εξάπαντος θέλει θανατωθή», «από του θυσιαστηρίου Μου θέλεις αποσπάσει αυτόν, διά να θανατωθή», ήταν η εντολή του Θεού. «Η γη δεν δύναται να καθαρισθή από του αίματος του εκχυθέντος επ’αυτής, ει μή διά του αίματος εκείνου όστις έχυσεν αυτό.» (Γέν. 9:6, Αρ. 35: 31,33, Έξ. 21:14). Η ασφάλεια και η αγιότητα του έθνους απαιτούσαν την αυστηρή τιμωρία της αμαρτίας του εγκληματία. Η αν-θρώπινη ζωή που μπορεί να δώσει μόνο ο Θεός, πρέπει να φυλάγεται με θρησκευτική ευλάβεια.ΠΠ 502.1

Οι πόλεις του καταφυγίου που είχαν καθοριστεί για τον αρχαίο λαό του Θεού, συμβολίζουν το καταφύγιο που εξασφαλίζει ο Χριστός. Ο ίδιος σπλαχνικός Σωτήρας που προσδιόρισε τις επίγειες πόλεις-καταφύγια, εξασφάλισε με την αιματοχυσία Του ένα σίγουρο καταφύγιο όπου οι παραβάτες του νόμου του Θεού θα σπεύσουν για να εξασφαλιστούν από το δεύτερο θάνατο. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να αποσπάσει από τα χέρια Του τις ψυχές που καταφεύγουν σε Αυτόν για συγχώρηση. «Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού.» «Τίς θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών», ώστε «να έχωμεν ισχυράν παρηγορίαν οι καταφυγόντες εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα.» (Ρωμ. 8:1,34, Εβρ. 6:18).ΠΠ 502.2

Αυτός που θα κατέφευγε στην πόλη του καταφυγίου, δεν έπρεπε να χρονοτριβεί. Δουλειά και οικογένεια έμεναν πίσω. Δεν είχε καιρό να χαιρετίσει τα προσφιλή του πρόσωπα. Η ζωή του κινδύνευε και οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον ζήτημα έπρεπε να θυσιαστεί για αυτό το μοναδικό σκοπό, να φτάσει δηλαδή στον τόπο της ασφάλειας. Λησμονούσε την κούραση, αψηφούσε τις δυσκολίες. Ο φυγάς δεν τολμούσε ούτε λεπτό να χαλαρώσει τα βήματά του μέχρι να φτάσει μέσα στα τείχη της πόλης.ΠΠ 502.3

Ο αμαρτωλός είναι εκτεθειμένος στον αιώνιο θάνατο μέχρι να βρει κρησφύγετο στο Χριστό. Όπως η χρονοτριβή ή η αμέλεια μπορούσαν να αφαιρέσουν από το φυγάδα τη μοναδική ευκαιρία για την επιβίωσή του, έτσι και η αναβολή ή η αδιαφορία μπο- ρούν να αποβούν η καταστροφή της ψυχής. Ο Σατανάς, ο μεγάλος αντίπαλος, παρακολουθεί από κοντά τον κάθε παραβάτη του αγίου νόμου του Θεού. Όποιος δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου τον οποίο διατρέχει και δεν σπεύδει να ζητήσει καταφύγιο, θα γίνει λεία του καταστροφέα. Ο κρατούμενος που θα δοκίμαζε να βγει από την πόλη οποιαδήποτε στιγμή, εγκαταλειπόταν στη δικαιοδοσία του εκδικητή του αίματος. Για αυτό οι άνθρωποι μάθαιναν να προσκολλώνται στις μεθόδους που η άπειρη σοφία του Θεού καθόρισε για την ασφάλειά τους. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα όμως, δεν αρκεί ο αμαρτωλός να πιστέψει στο Χριστό για τη συγχώρηση των αμαρτιών. Με πίστη και υπακοή οφείλει να «εμμένει εν Αυτώ».ΠΠ 502.4

«Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως αφού ελάβαμεν την γνώσιν της αλήθειας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.» (Εβρ. 10:26,27). Δύο από τις φυλές του Ισραήλ, η φυλή του Γαδ, η φυλή του Ρουβήν και η μισή φυλή του Μανασσή είχαν λάβει την κληρονομιά τους πριν από τη διάβαση του Ιορδάνη. Για ποιμενικούς λαούς, οι απλόχωρες πεδιάδες των ορεινών περιοχών και τα πλούσια δάση της Γαλαάδ και της Βασάν πρόσφεραν εκτεταμένα βοσκοτόπια για τα ποίμνια τους. Είναι εμφανές ότι παρουσίαζαν πλεονεκτήματα που δε θα συναντούσαν στην εσώτερη Χαναάν. Για αυτό, οι δυόμισι φυλές, αφού εξέφρασαν την επιθυμία να εγκατασταθούν στο μέρος αυτό. Είχαν δώσει την υπόσχεσή να συμμετάσχουν με την κατά αναλογία σε ένοπλους άνδρες που θα συνοδεύσουν τους αδελφούς τους αντίπερα από τον Ιορδάνη και θα πάρουν μέρος σε μάχες μέχρι να αποκτήσουν και εκείνοι την κληρονομιά τους. Την υποχρέωση αυτή την τήρησαν πιστά.ΠΠ 503.1

Όταν οι δέκα φυλές εισέβαλαν στη Χαναάν, σαράντα χιλιάδες «οι υιοί του Ρουβήν, και οι υιοί του Γαδ και το ήμισυ της φυλής Μανασσή . . . ένοπλοι διέβησαν έμπροσθεν του Κυρίου εις πόλεμον προς τας πεδιάδας της Ιεριχώ.» (Ιησ. 4:12,13). Χρόνια πολεμούσαν γενναία στο πλευρό των αδελφών τους. Τώρα είχε έρθει ο καιρός να επιστρέψουν στα μέρη της ιδιοκτησίας τους. Τα λάφυρα διαμοιράστηκαν ανάλογα με την συμμετοχή των αδελφών τους στις μάχες. Έτσι, επέστρεψαν «με πολλά πλούτη ... και με κτήνη πολλά σφόδρα, με άργυρον και με χρυσόν, και με χαλκόν και με σίδηρον, και με ιμάτια πολλά σφόδρα.» Όλα αυτά θα τα μοιράζονταν με αυτούς που είχαν μείνει πίσω, προστατεύοντας τις οικογένειες και τα κοπάδια τους.ΠΠ 503.2

Αυτοί επρόκειτο τώρα να κατοικήσουν σε μια ορισμένη απόσταση από το αγιαστήριο του Κυρίου. Ο Ιησούς με βάρος στην καρδιά του είδε την απομάκρυνσή τους, ξέροντας τι δυνατούς πειρασμούς θα συναντούσαν στην απομονωμένη και νομαδική ζωή τους. Ήταν σε σοβαρό κίνδυνο να πέσουν στις συνήθειες των ειδωλολατρικών λαών που συνόρευαν με αυτούς.ΠΠ 504.1

Ενώ ο Ιησούς και οι άλλοι αρχηγοί εξακολουθούσαν να πιέζονται από αυτά τα ανήσυχα συναισθήματα, ήρθε μια παράξενη είδηση. Πλάι τον Ιορδάνη, κοντά στο σημείο της θαυματουργικής διάβασης του ποταμού από το Ισραήλ, οι δυόμισι φυλές είχαν στήσει ένα μεγάλο θυσιαστήριο όμοιο με το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος στη Σηλώ. Ο νόμος του Θεού απαγόρευε την ποινή του θανάτου για όσους καθιέρωναν μιας άλλη λατρεία εκτός από εκείνη που προσφερόταν στο αγιαστήριο. Αν ο σκοπός αυτού του βωμού ήταν τέτοιος, τότε σε περίπτωση που θα επέτρεπαν να παραμείνει, θα μπορούσε να οδηγήσει τους ανθρώπους μακριά από την πραγματική πίστη.ΠΠ 504.2

Οι αντιπρόσωποι του λαού συγκεντρώθηκαν στη Σηλώ. Εν βρασμώ ψυχής και αγανακτισμένοι πρότειναν να καταπολεμήσουν αμέσως τους φταίχτες. Με την επιρροή όμως των πιο επιφυλακτικών, πήραν την απόφαση να στείλουν πρώτα μια αντιπροσωπεία που να ζητήσει από τις δυόμισι φυλές εξηγήσεις για τη διαγωγή τους. Δέκα άρχοντες, ένας από κάθε φυλή, είχαν εκλεγεί με επικεφαλή το Φινεές που είχε διακριθεί για το ζήλο του στην υπόθεση της Βαιθ-φεγώρ.ΠΠ 504.3

Οι δυόμισι φυλές είχαν κάνει λάθος όταν χωρίς να δώσουν εξηγήσεις, ανέλαβαν να κάνουν μια πράξη που μπορούσε να προξενήσει τόσο σοβαρές υπόνοιες. Οι αντιπρόσωποι, προεξοφλώντας ότι οι αδελφοί τους ήταν ένοχοι, τους αντιμετώπισαν με αυστηρές επιπλήξεις. Τους κατηγόρησαν ότι επαναστατούσαν κατά του Κυρίου και τους ζήτησαν να θυμηθούν τις τιμωρίες που είχαν επιβληθεί στον λαό του Ισραήλ, όταν ενώθηκαν με το Φεγώρ. Εκ μέρους ολόκληρου του λαού, ο Φινεές είπε στους απογόνους του Γαδ και του Ρουβήν ότι αν δεν ήθελαν να κατοικήσουν στο μέρος εκείνο χωρίς θυσιαστήριο για τις θυσίες τους, τότε ήταν ευπρόσδεκτοι να συμμετέχουν στην ιδιοκτησία και στα προνόμια των αδελφών τους στην άλλη πλευρά του ποταμού.ΠΠ 504.4

Απαντώντας οι κατηγορούμενοι, εξήγησαν ότι το θυσιαστήριό τους δεν προοριζόταν για την προσφορά θυσιών. Ήταν απλώς για μαρτυρία πως παρά το γεγονός ότι τους χώριζε ο ποταμός, είχαν την ίδια πίστη με τους αδελφούς τους στη Χαναάν. Φοβόνταν μή- πως μελλοντικά τα παιδιά τους αποκλειστούν από το αγιαστήριο, μη έχοντας επαφή με τον λαό του Ισραήλ. Τότε το θυσιαστήριο, οικοδομημένο κατά το πρότυπο του θυσιαστηρίου του Κυρίου στη Σηλώ, θα αποτελούσε μαρτυρία ότι οι οικοδόμοι του ήταν και λατρευτές του ζώντος Θεού.ΠΠ 504.5

Με μεγάλη χαρά οι απεσταλμένοι δέχθηκαν την εξήγηση και έφεραν αμέσως την είδηση σε αυτούς που τους είχαν αποστείλει. Κάθε σκέψη για πόλεμο διαλύθηκε και ο λαός ενωμένος χάρηκε και δόξασε το Θεό. Οι γιοι του Γαδ και του Ρουβήν τοποθέτησαν τότε επάνω στο θυσιαστήριό τους μια επιγραφή που εξηγούσε το σκοπό της ανέγερσής του και είπαν: «Τούτο θέλει είσθαι μαρτύριον αναμέσον ημών, ότι ο Κύριος είναι ο Θεός.» Με τον τρόπο αυτό προσπάθησαν να αποφύγουν μελλοντικές παρεξηγήσεις και να εξαλείψουν μια πιθανή αιτία για πειρασμό.ΠΠ 505.1

Πόσες φορές σοβαρές δυσκολίες προκύπτουν από μια απλή παρεξήγηση, ακόμη και μεταξύ αυτών που εμφορούνται από τα πιο αξιόλογα κίνητρα! Χωρίς τη μεσολάβηση της ευγένειας και της επιείκειας, τι σοβαρά ακόμη και μοιραία αποτελέσματα μπορούν να επακολουθήσουν! Οι δέκα φυλές θυμήθηκαν ότι στην περίπτωση του Αχάν ο Θεός τους επέπληξε που δεν ήταν προσεκτικοί στην ανακάλυψη των αμαρτιών που υπήρχαν ανάμεσά τους.ΠΠ 505.2

Αυτή τη φορά αποφάσισαν να δράσουν σταθερά και άμεσα. Προσπαθώντας να αποφύγουν το προηγούμενο λάθος τους, κατέληξαν στο άλλο άκρο. Αντί ευγενικά να ρωτήσουν για να μάθουν τα δεδομένα της υπόθεσης, αντιμετώπισαν τους αδελφούς τους με ψόγο και με καταδίκη. Αν οι Ρουβηνίτες και οι Γαδίτες είχαν απαντήσει με το ίδιο πνεύμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ο πόλεμος. Από τη μια μεριά είναι σημαντικό να αποφεύγεται η χαλαρότητα στην αντιμετώπιση της αμαρτίας, από την άλλη μεριά όμως είναι εξίσου σημαντικό να αποφεύγεται η δριμεία κατάκριση και αβάσιμη καχυποψία.ΠΠ 505.3

Αν δείχνουν μεγάλη ευαισθησία για την παραμικρή μομφή όταν πρόκειται για τον εαυτό τους, πολλοί είναι υπέρ το δέον αυστηροί όταν έχουν να κάνουν με αυτούς που νομίζουν ότι σφάλλουν. Κανείς δε γύρισε ποτέ από τον εσφαλμένο δρόμο με την αποδοκιμασία και την επίπληξη. Πολλοί όμως διώχνονται ακόμη μακρύτερα από το ορθό μονοπάτι και οδηγούνται να σκληρύνουν τις καρδιές τους μπροστά σε αποδεικτικά στοιχεία. Ένα πνεύμα καλοσύνης, ευγένειας, μακροθυμίας μπορεί να σώσει πολλούς πλανεμένους και να καλύψει πλήθος αμαρτιών.ΠΠ 505.4

Η σύνεση που έδειξαν οι Ρουβηνίτες και οι σύντροφοί τους αποτελεί αξιομίμητο παράδειγμα. Ενώ επιζητούσαν ειλικρινά να σκοπό της πραγματικής θρησκείας, παρεξηγήθηκαν και δέχθηκαν αυστηρή επίπληξη. Αυτοί δεν έδειξαν μνησικακία. Άκουσαν ευγενικά και υπομονητικά τις κατηγορίες των αδελφών τους πριν να προσπαθήσουν να αμυνθούν και έπειτα εξήγησαν τα κίνητρά τους και απέδειξαν την αθωότητά τους. Έτσι, η δυσκολία που απειλούσε να προκαλέσει τέτοιες σοβαρές συνέπειες, αποσοβήθηκε με φιλικό τρόπο.ΠΠ 506.1

Όταν κατηγορούνται άδικα, αυτοί που έχουν το δίκαιο με το μέρος τους, μπορούν να διατηρήσουν την ηρεμία τους και τη διακριτικότητα τους. Ο Θεός έχει γνώση για όλα όσα οι άνθρωποι παρεξηγούν και κακοπαριστάνουν. Μπορούμε να αναθέσουμε την υπόθεση μας στα χέρια Του Θεού με βεβαιότητα. Εκείνος θα αποδείξει με την ίδια σιγουριά την αθωότητα όσων που Τον εμπιστεύονται, όπως απέδειξε και την ενοχή του Αχάν. Αυτοί που διακατέχονται από χριστιανικό πνεύμα, θα έχουν την αγάπη εκείνη που μακροθυμεί και που αγαθοποιεί.ΠΠ 506.2

Η επιθυμία του Θεού είναι να υπάρχει αδελφική αγάπη μεταξύ του λαού Του. Η προσευχή του Χριστού λίγο πριν από τη σταύρωση ήταν οι μαθητές Του να είναι ενωμένοι όπως Εκείνος είναι ένα με τον Πατέρα. Έτσι πίστεψε ο κόσμος ότι ήταν σταλμένος από το Θεό. Η συγκινητικότατη, θαυμάσια προσευχή εξακολουθεί, με το πέρασμα των αιώνων, να ισχύει μέχρι και τις ημέρες μας. Τα λόγια Του ήταν: «Δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις Εμέ διά του λόγου αυτών.» (Ιωάν. 17:20).ΠΠ 506.3

Χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να θυσιάσουμε έστω και μια από τις αρχές της αλήθειας, πρέπει να βάλουμε σκοπό να φθάσουμε σε αυτό το επίπεδο της ένωσης. Αυτή είναι η απόδειξη της μαθητείας μας. Ο Ιησούς είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί Μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:35). Ο απόστολος Πέτρος παραινεί την εκκλησία:ΠΠ 506.4

«Γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαχνοι, φιλόφρονες. Μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού, ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας αλλά το εναντίον ευλογούντες, επειδή εξεύρετε ότι εις τούτο προσεκλήθητε διά να κληρονομήσητε ευλογίαν.» (Α', Πέτρ. 3:8,9).ΠΠ 506.5