Κεφάλαιο 5—Το Σχεδιο τησ Απολυτρωσησ

Η πτώση του ανθρώπου βύθισε τον Ουρανό στη θλίψη. Ο κόσμος που ο Θεός δημιούργησε, μαραινόταν κάτω από την κατάρα της αμαρτίας και τον κατοικούσαν υπάρξεις καταδικασμένες στη δυστυχία και στο θάνατο. Φαινόταν ότι δεν υπήρχε καμιά διέξοδος για τους παραβάτες του νόμου. Οι άγγελοι σταμάτησαν τους ύμνους της δοξολογίας. Πένθος επικρατούσε από άκρη σε άκρη στις ουράνιες αυλές για το χαλασμό που είχε προξενήσει η αμαρτία.ΠΠ 43.1

Ο Υιός του θεού, ο ένδοξος Αρχηγός του Ουρανού, λυπήθηκε την πεσμένη στην αμαρτία ανθρώπινη φυλή. Η καρδιά Του συγκινήθηκε με αφάνταστη ευσπλαχνία καθώς τα βάσανα του χαμένου κόσμου παρουσιάσθηκαν μπροστά Του. Η θεϊκή όμως αγάπη είχε συλλάβει ένα σχέδιο με το οποίο θα μπορούσε να λυτρωθεί ο άνθρωπος. Ο παραβιασμένος νόμος του Θεού απαιτούσε το θάνατο του αμαρτωλού. Σε ολόκληρο το σύμπαν δεν υπήρχε παρά ένας μόνο που είχε τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του χάριν του ανθρώπου.ΠΠ 43.2

Επειδή ο θεϊκός νόμος είναι τόσο άγιος όσο ο ίδιος ο Θεός, μόνο ένας ισότιμος με το Θεό μπορούσε να κάνει τον εξιλασμό για την παράβασή του. Κανένας άλλος εκτός από το Χριστό δεν μπορούσε να λυτρώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο από την κατάρα του νόμου και να τον επαναφέρει σε αρμονία με τον Ουρανό. Ο Χριστός ο ίδιος θα επιφορτιζόταν την ενοχή και το αίσχος της αμαρτίας - της αμαρτίας που είναι προσβλητική για έναν άγιο Θεό, σε σημείο που θα έφερνε το χωρισμό ανάμεσα στον Πατέρα και στον Υιό. Ο Χριστός θα έφθανε στα κατάβαθα της δυστυχίας προκειμένου να σώσει τη χαμένη φυλή.ΠΠ 43.3

Ικέτευε στον Πατέρα υπέρ του αμαρτωλού, ενώ τα ουράνια πλήθη περίμεναν το αποτέλεσμα με τέτοιο έντονο ενδιαφέρον που είναι αδύνατον να εκφραστεί με λόγια. Η μυστηριακή επικοινωνία διήρκησε πολύ - «βουλή ειρήνης» - για τους αμαρτωλούς απογόνους της ανθρώπινης φυλής. Το σχέδιο της σωτηρίας είχε ήδη εκπονηθεί πριν ακόμη δημιουργηθεί η Γη, επειδή ο Χριστός είναι «ο Αμνός ο εσφαγμένος από καταβολής κόσμου». (Ζαχ. 6:13, Αποκ. 13:8).ΠΠ 43.4

Αλλά και Αυτός ακόμη ο Βασιλιάς του σύμπαντος πέρασε μεγάλο αγώνα μέχρι να παραχωρήσει τον Υιό Του να πεθάνει για την ένοχη φυλή. Όμως, «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 3:16). Ω, το μυστήριο της απολύτρωσης! Η αγάπη του Θεού για έναν κόσμο που δεν Τον αγάπησε! Ποιος μπορεί να γνωρίσει το βάθος της αγάπης αυτής η οποία «υπερβαίνει πάσαν γνώσιν»; Στους ατελεύτητους αιώνες, αθάνατες διάνοιες προσπαθώντας να κατανοήσουν το μυστήριο της ακατανόητης αγάπης θα απορούν και θα θαυμάζουν.ΠΠ 44.1

Ο Θεός έμελλε να φανερωθεί «εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς Εαυτόν». Ο άνθρωπος είχε σε τέτοιο βαθμό διαφθαρεί από την αμαρτία που του ήταν αδύνατον από μόνος του να εναρμονιστεί με Εκείνον του οποίου η φύση είναι αγνή και αγαθή. Ο Χριστός όμως, αφού θα λύτρωνε τον άνθρωπο από την καταδίκη του νόμου, θα μπορούσε να χορηγήσει θεϊκή δύναμη που να ενωθεί με την ανθρώπινη προσπάθεια. Έτσι λοιπόν, με τη μετάνοια στο Θεό και με την πίστη στο Χριστό, οι αμαρτωλοί απόγονοι του Αδάμ θα μπορούσαν να ξαναγίνουν «τέκνα Θεού» (Β’ Κορ. 5: 19, ΑΊωάν. 3:2).ΠΠ 44.2

Στο σχέδιο με το οποίο αποκλειστικά η σωτηρία του ανθρώπου μπορούσε να εξασφαλιστεί, πήρε μέρος ολόκληρος ο Ουρανός στην ανυπολόγιστη θυσία που αυτό συνεπάγετε. Οι άγγελοι δεν έδειξαν χαρά όταν ο Χριστός τους εξέθεσε το σχέδιο της απολύτρωσης, επειδή είδαν ότι η σωτηρία του ανθρώπου θα στοίχιζε στον αγαπημένο Αρχηγό τους ανέκφραστο πόνο.ΠΠ 44.3

Λυπημένοι και απορημένοι Τον άκουγαν να τους εξηγεί πως έπρεπε να αφήσει την αγνότητα και την ειρήνη του Ουρανού, τη χαρά, τη δόξα και την αιώνια ζωή για να έρθει σε επαφή με την εξαχρείωση της Γης, να δοκιμάσει τη θλίψη της, το αίσχος και το θάνατο. Έπρεπε να σταθεί ανάμεσα στον αμαρτωλό και στην ποινή της αμαρτίας.ΠΠ 44.4

Και παρόλα αυτά λίγοι θα δέχονταν το Χριστό ως Υιό του Θεού. Θα εγκατέλειπε την υψηλή θέση Του ως Μεγαλειότητα του Ουρανού, θα παρουσιαζόταν στη Γη ταπεινωμένος ως άνθρωπος και από προσωπική Του πείρα θα γνώριζε τις λύπες και τους πειρα- σμούς που ο άνθρωπος θα ήταν υποχρεωμένος να υφίσταται. Όλα αυτά ήταν απαραίτητα προκειμένου να βοηθήσει όσους υποκύπτουν στον πειρασμό. (Δείτε Εβρ. 2:18).ΠΠ 44.5

Όταν η αποστολή Του ως Δασκάλου θα τελείωνε, θα παραδιδόταν στα χέρια αμαρτωλών ανθρώπων και θα υποβαλλόταν σε όλων των ειδών τις ταπεινώσεις και τα μαρτύρια που ο Σατανάς θα τους ενέπνεε να Του επιβάλλουν. Θα πέθαινε με τον πιο απάνθρωπο θάνατο, κρεμασμένος μεταξύ Γης και Ουρανού σαν ένοχος αμαρτωλός.ΠΠ 45.1

Ο Χριστός θα περνούσε ώρες τρομακτικής αγωνίας σε σημείο που οι άγγελοι δε θα μπορούσαν να την αντικρίσουν, αλλά θα έκρυβαν το πρόσωπό τους από το θέαμα. Θα υπέφερε ψυχική οδύνη και την αποστροφή του προσώπου του Πατέρα Του, ενώ η ενοχή της παράβασης - το βάρος των αμαρτιών όλου του κόσμου - θα είχε τοποθετηθεί επάνω Του.ΠΠ 45.2

Γονυπετής στα πόδια του Αρχηγού τους, οι άγγελοι προθυμοποιήθηκαν να προσφερθούν εκείνοι θυσία για τον άνθρωπο. Η ζωή όμως ενός αγγέλου δεν ήταν δυνατόν να πληρώσει το χρέος. Μόνο Εκείνος που έπλασε τον άνθρωπο, είχε τη δύναμη να τον λυτρώσει. Αλλά και οι άγγελοι είχαν κάποιο ρόλο να παίξουν στο απολυτρωτικό σχέδιο, επειδή «διά το πάθημα του θανάτου βλέπομεν τον Ιησούν ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον». (Εβρ. 2:9).ΠΠ 45.3

Όταν δηλαδή θα περιβαλλόταν την ανθρώπινη μορφή, η δύναμή Του δε θα ήταν ίση με τη δική τους, και τότε αυτοί έπρεπε να Τον εξυπηρετούν, να Τον ενισχύουν και να Τον παρηγορούν στα βάσανά Του. Επιπλέον, θα ήταν «λειτουργικά πνεύματα προς υπηρεσίαν αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν.» (Εβρ. 1:14). Θα φρουρούσαν τα αντικείμενα της χάρης Του από τη δύναμη των πονηρών αγγέλων και από το σκότος που διαρκώς θα έριχνε γύρω τους ο Σατανάς.ΠΠ 45.4

Όταν οι άγγελοι θα έβλεπαν την αγωνία και την ταπείνωση του Κυρίου τους, θα γέμιζαν με λύπη και αγανάκτηση καθώς θα ήθελαν να Τον γλιτώσουν από τους δολοφόνους Του. Δεν έπρεπε όμως να επέμβουν για να εμποδίσουν τίποτε από αυτά που θα αντίκριζαν. Αποτελούσε μέρος του απολυτρωτικού σχεδίου να υποφέρει ο Χριστός το χλευασμό και την κακομεταχείριση από μέρους των πονηρών ανθρώπων. Συναίνεσε να υποστεί όλα αυτά όταν έγινε ο Λυτρωτής του ανθρώπου.ΠΠ 45.5

Ο Χριστός διαβεβαίωσε τους αγγέλους ότι με το θάνατό Του θα εξαγόραζε πολλούς και θα κατέστρεφε «τον έχοντα το κράτος του θανάτου». Θα επανακτούσε τη βασιλεία που ο άνθρωπος έχασε εξαιτίας της παρακοής και οι λυτρωμένοι θα την κληρονομούσαν μαζί Του για να κατοικήσουν σε αυτή παντοτινά. Η αμαρτία και οι αμαρτωλοί θα εξολοθρεύονταν και δε θα τάραζαν πια τη γαλήνη του Ουρανού και της Γης. Ζήτησε από τους αγγέλους να είναι σύμφωνοι με το σχέδιο που ο Πατέρας είχε αποδεχτεί και να χαίρονται με το θάνατό Του επειδή έτσι ο αμαρτωλός άνθρωπος θα μπορούσε να συμφιλιωθεί με το Θεό.ΠΠ 45.6

Τότε ανέκφραστη χαρά πλημμύρισε τον Ουρανό. Η δόξα και η ευδαιμονία του απολυτρωμένου κόσμου υπερέβαινε ακόμη την αγωνία και τη θυσία του Αρχηγού της ζωής. Στις ουράνιες αυλές ακούστηκε για πρώτη φορά ο μελωδικός ύμνος που επρόκειτο να αντηχήσει επάνω από τα υψώματα της Βηθλεέμ: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» Με χαρά τώρα μεγαλύτερη από την αγαλλίαση της πρωταρχικής δημιουργίας, «τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον.» (Λουκά 2:14, Ιώβ 38:7).ΠΠ 46.1

Στον άνθρωπο ο πρώτος υπαινιγμός της απολύτρωσης γνωστοποιήθηκε με την καταδικαστική απόφαση κατά του Σατανά στον Παράδεισο. Ο Κύριος δήλωσε: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:15). Η απόφαση αυτή, την έκδοση της οποίας άκουσαν οι προπάτορές μας, ήταν μια υπόσχεση. Προλέγοντας τον πόλεμο μεταξύ του ανθρώπου και του Σατανά, καθιστούσε γνωστό ότι η δύναμη του μεγάλου αντιπάλου τελικά θα καταβαλλόταν.ΠΠ 46.2

Ο Αδάμ και η Εύα έστεκαν σαν εγκληματίες στην παρουσία του δίκαιου Κριτή, περιμένοντας την καταδίκη που τους επέβαλε η παράβαση. Πριν όμως ακούσουν για τη ζωή του μόχθου και της λύπης που τους ανέμενε από εκεί και πέρα ή για το ψήφισμα ότι έπρεπε να επιστρέψουν στο χώμα, άκουσαν λόγια στα οποία μπορούσαν να διακρίνουν την ελπίδα. Παρόλο ότι έπρεπε να υποφέρουν από τη δύναμη του ισχυρού εχθρού, μπορούσαν όμως να αποβλέπουν στην τελική νίκη.ΠΠ 46.3

Όταν ο Σατανάς άκουσε ότι θα υπήρχε έχθρα ανάμεσα σε αυτόν και στη γυναίκα, ανάμεσα στο σπέρμα του και στο σπέρμα της, ήξερε ότι το έργο της εξαχρείωσης της ανθρώπινης φύσης θα διακοπτόταν, ότι κατά κάποιον τρόπο ο άνθρωπος θα γινόταν ικανός να αντισταθεί στη δύναμή του.ΠΠ 46.4

Όταν όμως το σχέδιο της σωτηρίας εκτέθηκε λεπτομερέστερα, ο Σατανάς χαιρόταν μαζί με τους αγγέλους του πως προξένησε την πτώση του ανθρώπου και θα κατάφερνε έτσι να κατεβάσει τον Υιό του Θεού από την υψηλή θέση Του. Δήλωνε ότι τα σχέδιά του μέχρι στιγμής είχαν επιτύχει επάνω στη Γη και πως όταν ο Χριστός θα έπαιρνε την ανθρώπινη φύση, θα υπήρχε περίπτωση και ο Ίδιος να νικηθεί με αποτέλεσμα να ματαιωνόταν η απολύτρωση της αμαρτωλής φυλής.ΠΠ 47.1

Ουράνιοι άγγελοι εξέθεσαν με μεγαλύτερη λεπτομέρεια στους προπάτορές μας το σχέδιο που είχε εκπονηθεί για τη σωτηρία τους. Ο Αδάμ και η σύντροφός του πήραν τη διαβεβαίωση ότι παρά το μεγάλο τους αμάρτημα, δεν επρόκειτο να εγκαταλειφθούν στην εξουσία του Σατανά. Ο Υιός του Θεού είχε προσφέρει τον εξιλέωση με τη ζωή Του που θα θυσιαζόταν για την παράβασή τους. Θα τους δινόταν μια δοκιμαστική περίοδος και με την πίστη στο Χριστό και με τη μετάνοια θα μπορούσαν να ξαναγίνουν τα παιδιά του Θεού.ΠΠ 47.2

Η θυσία ήταν απαραίτητη για την παράβασή τους και αποκάλυψε στον Αδάμ και στην Εύα τον ιερό χαρακτήρα του νόμου του Θεού. Τότε είδαν, όπως δεν είχαν δει ποτέ προηγουμένως, την ενοχή της αμαρτίας και τα καταστρεπτικά της αποτελέσματα. Αισθανόμενοι τύψεις και εντονότατη οδύνη, ικέτευαν να μην πέσει η τιμωρία επάνω σε Αυτόν που υπήρξε πηγή όλης της χαράς τους.ΠΠ 47.3

Τους γνωστοποιήθηκε ότι εφόσον ο νόμος του Κυρίου αποτελεί το θεμέλιο της διακυβέρνησής Του τόσο στον ουρανό όσο και στη Γη, ακόμη και η ζωή ενός αγγέλου δε θα γινόταν αποδεκτή θυσία για την παραβίασή του. Καμιά από τις εντολές του δεν μπορούσε να ακυρωθεί ή να μεταβληθεί προκειμένου να ανταποκριθεί στην αμαρτωλή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο άνθρωπος. Αλλά ο Υιός του Θεού ο οποίος είχε δημιουργήσει τον άνθρωπο, μπορούσε να εξιλεωθεί για χάρη του. Η παράβαση του Αδάμ έφερε την αθλιότητα και το θάνατο. Έτσι και η θυσία του Χριστού θα έφερνε τη ζωή και την αθανασία.ΠΠ 47.4

Όχι μόνο ο άνθρωπος, αλλά και η Γη η οποία εξαιτίας της αμαρτίας περιήλθε στην εξουσία του πονηρού, επρόκειτο να αποκατασταθεί με το σχέδιο της απολύτρωσης. Όταν πλάστηκε ο Αδάμ, τοποθετήθηκε κυρίαρχος της Γης. Όταν όμως ενέδωσε στον πειρασμό, πέρασε στη δύναμη του Σατανά. «Διότι από όντινα νικάται τις, τούτου και δούλος γίνεται.» Όταν ο άνθρωπος έγινε αιχμάλωτος του Σατανά, η εξουσία που κατείχε, μεταβιβάσθηκε στο νικητή. Έτσι, ο Σατανάς έγινε «ο θεός του κόσμου τούτου». (Β', Πέτρ. 2:19, Β', Κορ. 4:4). Υπεξαίρεσε την κυριαρχία επάνω στη Γη που αρχικά είχε δοθεί στον Αδάμ. Αλλά ο Χριστός πληρώνοντας την ποινή της αμαρτίας, δε θα λύτρωνε μόνο τον άνθρωπο αλλά και εκείνος θα επανακτούσε την κυριαρχία που είχε χάσει. Όλα όσα χάθηκαν από τον πρώτο Αδάμ, θα αποκατασταθούν από το δεύτερο Αδάμ.ΠΠ 47.5

Ο προφήτης λέει: «Και Συ, πύργε του ποιμνίου, οχύρωμα της θυγατρός Σιών, εις Σε θέλει ελθεί η πρώτη εξουσία» Και ο απόστολος Παύλος ομιλεί περί «της απολυτρώσεως του αποκτηθέντος λαού Αυτού». Ο Θεός δημιούργησε τη Γη για να κατοικείται από άγιες και ευτυχισμένες υπάρξεις. «Αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν, όστις Αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’έπλασεν αυτήν διά να κατοικήται.» Ο σκοπός αυτός θα εκπληρωθεί όταν η Γη θα καταστεί η αιώνια κατοικία των λυτρωμένων, ανανεωμένη με τη δύναμη του Θεού και απαλλαγμένη από την αμαρτία και τη λύπη. «Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομή-σει την γην, και επ’αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι Αυτού θέλουσι λατρεύσει Αυτόν.» (Μιχ. 4:8, Εφεσ. 1:14, Ησ. 45:18, Ψαλμ. 37:29, Αποκ. 22:3).ΠΠ 48.1

Ευρισκόμενος στην αθωότητά του ο Αδάμ, απολάμβανε ελεύθερη επικοινωνία με το Δημιουργό του. Η αμαρτία όμως έφερε το χωρισμό μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Μόνο η εξιλαστήρια θυσία του Χριστού μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα και να καταστήσει εφικτή την επικοινωνία της ευλογημένης σωτηρίας από τον Ουρανό προς τη Γη. Ο άνθρωπος βρισκόταν ακόμη αποκομμένος από την άμεση προσέγγισή του με το Δημιουργό του αλλά ο Θεός μπορούσε να επικοινωνεί μαζί του μέσω του Χριστού και των αγγέλων.ΠΠ 48.2

Έτσι, αποκαλύφθηκαν στον Αδάμ σημαντικά γεγονότα της ιστορίας της ανθρωπότητας, από τον καιρό που η καταδικαστική απόφαση εκδόθηκε στην Εδέμ, προχωρώντας στον κατακλυσμό και συνεχίζοντας με την παρουσία του Υιού του Θεού. Του φανερώθηκε ότι παρόλο που η αξία της θυσίας του Χριστού επαρκούσε για τη σωτηρία όλου του κόσμου, πολλοί θα προτιμούσαν τη ζωή της αμαρτίας από τη ζωή της μετάνοιας και της υπακοής. Η εγκληματικότητα θα αυξανόταν στις ερχόμενες γενεές και η κατάρα της αμαρτίας θα βάραινε διαρκώς περισσότερο την ανθρώπινη φυλή, επάνω στα ζώα και επάνω στη Γη. Η διάρκεια της ζωής του ανθρώπου θα συντόμευε εξαιτίας του δικού του αμαρτωλού τρόπου ζωής.ΠΠ 48.3

Το φυσιολογικό ανάστημα του ανθρώπου, η αντοχή του, η ηθική και η πνευματική του δύναμη θα εκφυλίζονταν μέχρι που ο κόσμος θα γέμιζε από κάθε είδους δυστυχία. Υποθάλποντας την όρεξη και τα πάθη, οι άνθρωποι θα καταντούσαν ανίκανοι να εκτιμήσουν τις σπουδαίες αλήθειες του απολυτρωτικού σχεδίου. Πιστός όμως στον αντικειμενικό σκοπό για τον οποίο άφησε τον Ουρανό, ο Χριστός θα εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και να τους καλεί να καταφύγουν σε Αυτόν για τις αδυναμίες και τις ατέλειές τους. Θα αναπλήρωνε τις ανάγκες όλων όσων θα έρχονταν με πίστη σε Αυτόν. Θα υπήρχαν μάλιστα και μερικοί οι οποίοι θα διατηρούσαν τη γνώση του Θεού και θα παρέμεναν αμόλυντοι μέσα στην επικρατούσα παρανομία.ΠΠ 49.1

Οι θυσίες είχαν οριστεί από το Θεό για να είναι μια διαρκής υπενθύμιση στον άνθρωπο, ώστε μεταμελημένος να αναγνωρίζει την αμαρτία του καθώς και μια ομολογία της πίστης του στον υποσχόμενο Σωτήρα. Αυτές είχαν ως σκοπό να τονίσουν στην αμαρτωλή φυλή τη σπουδαία αλήθεια ότι η αμαρτία ήταν εκείνη που προξένησε το θάνατο. Για τον Αδάμ, η προσφορά της πρώτης θυσίας ήταν η πιο επώδυνη τελετουργία. Έπρεπε να υψώσει το χέρι του για να αφαιρέσει ζωή την οποία μόνο ο Θεός μπορούσε να δώσει.ΠΠ 49.2

Αυτή ήταν η πρώτη επαφή του Αδάμ με το θάνατο. Ήξερε ότι αν είχε παραμείνει υπάκουος στο Θεό δε θα υπήρχε θάνατος ούτε για τον άνθρωπο ούτε για τα ζώα. Ενώ έσφαζε το αθώο θύμα, έτρεμε στη σκέψη ότι η αμαρτία του θα προξενούσε την αιματοχυσία του άμωμου Αμνού του Θεού. Η σκηνή αυτή τον έκανε να αισθανθεί βαθύτερα και εντονότερα το μέγεθος της παράβασής του, μια παράβαση η οποία δεν μπορούσε να επανορθώσει τίποτε εκτός από το θάνατο του αγαπητού Υιού του Θεού. Θαύμαζε την απέ-ραντη καλοσύνη που θα κατέβαλε ένα τόσο μεγάλο αντάλλαγμα για τη σωτηρία του ενόχου. Μια ακτίνα ελπίδας φώτισε το σκοτεινό και φοβερό μέλλον και το απάλλαξε από την τέλεια καταστροφή.ΠΠ 49.3

Αλλά το σχέδιο της απολύτρωσης είχε έναν ευρύτερο και σοβαρότερο σκοπό από τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο Χριστός δεν ήρθε στη Γη μόνο για αυτό το λόγο. Δεν ήταν μόνο για να τιμήσουν οι κάτοικοι της μικρής αυτής Γης το νόμο του Θεού όπως του έπρεπε να τιμηθεί. Ήταν για να δικαιωθεί ο χαρακτήρας του Θεού μπροστά στο σύμπαν.ΠΠ 49.4

Στο αποτέλεσμα αυτό της μεγάλης θυσίας Του, δηλαδή της επιρροής που αυτή θα είχε επάνω στις λογικές υπάρξεις των άλλων κόσμων όπως και των ανθρώπων της Γης απέβλεπε ο Σωτήρας όταν μόλις πριν από τη σταύρωσή Του είπε: «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου, τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω. Και Εγώ όταν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς Εμαυτόν.» (Ιωάν. 12:31,32). Η πράξη του θανάτου του Χριστού για τη σωτηρία του ανθρώπου όχι μόνο θα καθιστούσε τον Ουρανό εφικτό για τους ανθρώπους, αλλά και θα δικαίωνε μπροστά στο Θεό και στον Υιό Του ολόκληρο το σύμπαν για τη στάση που τήρησαν έναντι της ανταρσίας του Σατανά. Θα εδραίωνε τη διαιώνιση του νόμου του Θεού και θα αποκάλυπτε τη φύση και τα αποτελέσματα της αμαρτίας.ΠΠ 49.5

Απαρχής η μεγάλη λογομαχία είχε στραφεί εναντίον του νόμου του Θεού. Ο Σατανάς είχε επιδιώξει να αποδείξει ότι ο Θεός ήταν άδικος, ότι ο νόμος Του παρουσίαζε ελαττώματα και ότι το καλό του σύμπαντος απαιτούσε την τροποποίησή του. Οι επιθέσεις του κατά του νόμου αποσκοπούσαν στην ανατροπή της εξουσίας του Νομοθέτη του. Στη διαμάχη αυτή επρόκειτο να αποδειχθεί αν οι θεϊκές εντολές ήταν ελαττωματικές και υπόκειντο σε αλλαγή, ή αν ήταν τέλειες και αμετάβλητες.ΠΠ 50.1

Όταν ο Σατανάς εκδιώχθηκε από τον Ουρανό, αποφάσισε να κάνει τη Γη βασίλειό του. Όταν έβαλε σε πειρασμό τον Αδάμ και την Εύα και τους νίκησε, νόμισε ότι είχε αποκτήσει την εξουσία αυτού του κόσμου, λέγοντας: «αφού διάλεξαν εμένα για αρχηγό τους». Ισχυριζόταν ότι ήταν αδύνατον να χορηγηθεί άφεση στον αμαρτωλό. Επομένως, η αμαρτωλή φυλή αποτελούσε τους νόμιμους υπηκόους του και ο κόσμος τού ανήκε.ΠΠ 50.2

Ο Θεός όμως έδωσε δύναμη στον αγαπητό Υιό Του - ίσο με τον Εαυτό Του - για να σηκώσει την τιμωρία της παρακοής, εξασφαλίζοντας τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν οι άνθρωποι να αποκατασταθούν στην εύνοιά Του και να επανέλθουν στην εδεμική κατοικία τους. Ο Χριστός ανέλαβε να λυτρώσει τον άνθρωπο και να γλιτώσει τον κόσμο από τα χέρια του Σατανά. Η μεγάλη διαμάχη που άρχισε ποτέ στον Ουρανό, θα τερματιζόταν σε αυτόν ακριβώς τον κόσμο, ακριβώς στο ίδιο πεδίο δράσης που ο Σατανάς διεκδικούσε για δικό του.ΠΠ 50.3

Ολόκληρο το σύμπαν θεωρούσε ότι ο Χριστός έπρεπε να ταπεινωθεί για να σώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο. Εκείνος ο οποίος μετέβαινε από άστρο σε άστρο επιτηρώντας τα πάντα και εφοδιάζοντας με την πρόνοιά Του τις υπάρχουσες ανάγκες της αχανούς δημιουργίας Του, έπρεπε να συγκατατεθεί να αφήσει τη δόξα Του και να περιβληθεί την ανθρώπινη φύση. Αυτό ήταν ένα μυστήριο που οι αναμάρτητες υπάρξεις των άλλων κόσμων επιθυμούσαν να κατανοήσουν.ΠΠ 50.4

Όταν ο Χριστός ήρθε στον κόσμο μας με τη μορφή του ανθρώπου, όλοι Τον παρακολουθούσαν με εντονότατο ενδιαφέρον βήμα προς βήμα, καθώς βάδιζε το αιματοβαμμένο μονοπάτι από τη φάτνη στο σταυρό. Ο ουρανός παρατηρούσε τις προσβολές και τους χλευασμούς που ο Χριστός υφίστατο, και ήξερε ότι ο ηθικός αυτουργός ήταν ο Σατανάς. Πρόσεχε το αυξανόμενο έργο των ανταγωνιστικών δυνάμεων: ο Σατανάς να επιβάλλει συνεχώς στην ανθρώπινη φυλή το σκοτάδι, τη θλίψη και τα βάσανα, και ο Χριστός να τα εξουδετερώνει.ΠΠ 51.1

Παρακολουθούσε τον αγώνα ανάμεσα στο φως και στο σκότος που γινόταν όλο και σκληρότερος. Τη στιγμή που ο Χριστός φώναξε μέσα στην επιθανάτια αγωνία Του «τετέλεσται» (Ιωάν. 19:), μια θριαμβευτική κραυγή αντήχησε σε όλους τους άλλους κόσμους, όπως και σε αυτό τον Ουρανό.ΠΠ 51.2

Η έκβαση του μεγάλου αγώνα, ο οποίος επί μακρόν διεξαγόταν στη Γη, είχε στο σημείο αυτό αποφασισθεί και ο Χριστός αποδείχθηκε νικητής. Ο θάνατός Του έδωσε την απάντηση στο ερώτημα αν ο Πατέρας και ο Υιός είχαν επαρκή αγάπη για τον άνθρωπο ώστε να εξασκήσουν αυταπάρνηση και πνεύμα θυσίας. Ο Σατανάς είχε αποκαλύψει τον αληθινό χαρακτήρα του ως ψεύτης και εγκληματίας. Αποδείχθηκε ότι αν του επιτρεπόταν να εξουσιάσει τις ουράνιες υπάρξεις, θα εκδήλωνε το ίδιο ακριβώς πνεύμα με το οποίο είχε διοικήσει τους ανθρώπους υπό την εξουσία του. Ομόφωνα το αφοσιωμένο στο Θεό σύμπαν εγκωμίασε τη διοίκηση του Ουρανού.ΠΠ 51.3

Αν υπήρχε περίπτωση να τροποποιηθεί ο νόμος, ο άνθρωπος θα μπορούσε να σωθεί χωρίς τη θυσία του Χριστού. Το γεγονός ότι ήταν απαραίτητο να δώσει ο Χριστός τη ζωή Του για την αμαρτωλή φυλή, αποτελεί απόδειξη ότι ο νόμος δεν απαλλάσσει τον αμαρτωλό από τις αξιώσεις που επιβάλλει σε αυτόν. Αποδείχθηκε ότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος. Με το θάνατο του Χριστού έγινε βεβαία η καταστροφή του Σατανά.ΠΠ 51.4

Αν όμως ο νόμος είχε καταργηθεί στο σταυρό, όπως πολλοί ισχυρίζονται, τότε η αγωνία και ο θάνατος που υπέστη ο αγαπητός Υιός του Θεού, θα κατέληγε μόνο να προσφέρει στο Σατανά αυτό ακριβώς που ζητούσε. Τότε, ο άρχοντας του κακού θα θριάμβευε και οι κατηγορίες του εναντίον της θεϊκής διακυβέρνησης θα επαληθεύονταν.ΠΠ 51.5

Το ίδιο το γεγονός ότι ο Χριστός υπέστη την τιμωρία της παράβασης του ανθρώπου αποτελεί αναντίρρητο επιχείρημα για όλα τα λογικά πλάσματα του Θεού ότι ο νόμος Του είναι αναλλοίωτος, ότι ο Θεός είναι δίκαιος, εύσπλαχνος, πρόθυμος για αυταπάρνηση και ότι η δικαιοσύνη και η ευσπλαχνία είναι αναπόσπαστα συνδεμένες στο διακυβερνητικό σύστημα του καθεστώτος Του.ΠΠ 52.1