Κεφάλαιο 64—Ο Δαβιδ Καταδιωκομενοσ

(Βασίζεται στο βιβλίο Α', Σαμουήλ, κεφ. 18: - 22:)ΠΠ 649.1

Μετά το φόνο του Γολιάθ ο Σαούλ κράτησε το Δαβίδ κοντά του και δεν του επέτρεπε να επιστρέφει στο σπίτι του πατέρα του. Και τότε συνέβη που «η ψυχή του Ιωνάθαν συνεδέθη μετά της ψυχής του Δαβίδ, και ηγάπησεν αυτόν ο Ιωνάθαν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν.» Ο Δαβίδ και ο Ιωναθαν έκαναν συνθήκη να ενωθούν σαν αδελφοί και ο γιος του βασιλιά «εκδυθείς το επένδυμα το εφ’εαυτόν, έδωκεν αυτό εις τον Δαβίδ, και την στολήν αυτού, έως και αυτό το ξίφος αυτού, και το τόξον αυτού και την ζώνην αυτού.» Στο Δαβίδ είχαν ανατεθεί σημαντικές ευθύνες, αλλά αυτός διατήρησε τη μετριοφροσύνη του και κέρδισε την αφοσίωση του λαού καθώς και της βασιλικής οικογένειας.ΠΠ 649.2

«Και εξήρχετο ο Δαβίδ πανταχού όπου έπεμπεν αυτόν ο Σαούλ, και εφέρετο μετά συνέσεως και κατέστησεν αυτόν ο Σαούλ επί τους άνδρας του πολέμου.» Ο Δαβίδ ήταν πιστός και συνετός και ήταν φανερό ότι τον συνόδευε η ευλογία του Θεού. Μερικές φορές ο Σαούλ αναγνώριζε την ακαταλληλότητα του εαυτού του για τη διοίκηση του Ισραήλ και αισθανόταν ότι η βασιλεία του θα ήταν ασφαλέστερη αν σχετιζόταν με κάποιον ο οποίος να έπαιρνε οδηγίες από το Θεό. Ο Σαούλ έλπιζε επίσης ότι η σχέση του με το Δαβίδ θα αποτελούσε ασφάλεια για αυτόν. Αφού ο Δαβίδ ήταν ευνοού-μενος και προστατευόμενος του Κυρίου, η παρουσία του θα προστάτευε και το Σαούλ όταν έβγαινε μαζί του για να πολεμήσει.ΠΠ 649.3

Η Θεία Πρόνοια ήταν εκείνη που είχε συνδέσει το Δαβίδ με το Σαούλ. Η θέση του Δαβίδ στην αυλή θα τον έκανε γνώστη των πραγμάτων, ενώ καταρτιζόταν για το μελλοντικό του μεγαλείο. Θα του έδινε την ικανότητα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του έθνους. Οι αντιξοότητες και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε με την έχθρα του Σαούλ θα τον έκαναν να αισθανθεί την εξάρτησή του από το Θεό και να στηρίξει όλη την εμπιστοσύνη του σε Αυτόν. Η φιλία του Ιωνάθαν και του Δαβίδ οφειλόταν και αυτή στην πρόνοια του Θεού για να διαφυλαχτεί η ζωή του μελλοντικού βασιλιά του Ισραήλ. Με όλα αυτά, ο Θεός εκπλήρωνε τις αγαθές προθέσεις Του τόσο για το Δαβίδ όσο και για το λαό του Ισραήλ.ΠΠ 649.4

Η φιλία του Σαούλ όμως δε διήρκεσε πολύ για το Δαβίδ. Όταν ο Σαούλ και ο Δαβίδ επέστρεφαν από τη μάχη εναντίον των Φιλισταίων, «εξήρχοντο αι γυναίκες εκ πασών των πόλεων του Ισραήλ, ψάλλουσαι και χορεύουσαι, εις συνάντησιν του βασιλέως Σαούλ, μετά τυμπάνων, μετά χαράς, και μετά κυμβάλων». Η μια ομάδα έψελνε «ο Σαούλ επάταξε τας χιλιάδας αυτού» και η άλλη ομάδα αποκρινόταν στην ίδια μελωδία «και ο Δαβίδ τας μυριάδας αυτού». Το δαιμόνιο της ζήλιας εισχώρησε στην καρδιά του βασιλιά. Θύμωσε, επειδή ο Δαβίδ είχε υψωθεί πάνω από αυτόν στα άσματα των γυναικών του Ισραήλ. Αντί να υποτάξει τα ζηλόφθονα αυτά αισθήματα, έδειξε την αδυναμία του χαρακτήρα του και φώναξε: «Απέδωκαν εις τον Δαβίδ τας μυριάδας, εις εμέ δε απέδωκαν τας χιλιάδας, και τί λείπεται πλέον εις αυτόν παρά η βασιλεία;»ΠΠ 650.1

Ένα μεγάλο ελάττωμα στο χαρακτήρα του Σαούλ ήταν η αγάπη του για την επιδοκιμασία. Το χαρακτηριστικό αυτό ασκούσε μεγάλη επιρροή στις σκέψεις και στις πράξεις του. Το καθετί διακρινόταν από την επιθυμία του για παινέματα και για αυτοεξύψωση. Το ζύγι του για το ορθό και το εσφαλμένο ήταν ο κανόνας της λαϊκής επευφημίας. Ο άνθρωπος που ζει για να ευχαριστεί τους ανθρώπους χωρίς να ζητάει πρώτα την επιδοκιμασία του Θεού δεν είναι ποτέ ασφαλής. Η φιλοδοξία του Σαούλ ήταν να έχει τα πρωτεία στην εκτίμηση των ανθρώπων. Όταν ο ύμνος της δοξολογίας ακούστηκε, παρεισέφρησε μια βεβαιότητα στην καρδιά του βασιλιά ότι ο Δαβίδ θα αιχμαλώτιζε τις καρδιές των ανθρώπων και θα βασίλευε αντί για αυτόν.ΠΠ 650.2

Ο Σαούλ άνοιξε την καρδιά του στο σαράκι της ζήλιας που δηλητηρίασε τη ζωή του. Μολονότι πήρε μαθήματα από τον προφήτη Σαμουήλ που τον δίδαξαν ότι ο Θεός θα επιτελούσε ό,τι αποφάσιζε και πως κανένας δεν μπορούσε να το εμποδίσει, ο βασιλιάς έδειξε ότι δεν είχε πραγματική γνώση των σχεδίων, ούτε της δύναμης του Θεού. Ο μονάρχης του Ισραήλ όρθωσε το θέλημά του υψηλότερα από το θέλημα του άπειρου Θεού. Ενώ κυβερνούσε το βασίλειο του Ισραήλ, ο Σαούλ δεν είχε μάθει ότι έπρεπε να κυβερνήσει το δικό του πνεύμα. Επέτρεψε στις εσωτερικές παρορμήσεις του να ελέγχουν την κρίση του μέχρι που βυθίστηκε στα πάθη του. Περνούσε παροξυσμούς οργής κατά τους οποίους ήταν έτοιμος να α- φαιρέσει τη ζωή οποιουδήποτε τολμούσε να εναντιωθεί στη θέλησή του. Από την παράκρουση αυτή περνούσε σε ένα στάδιο απελπισίας και αυτοκαταδίκης. Οι τύψεις κυριαρχούσαν στην ψυχή του.ΠΠ 650.3

Του άρεσε να ακούει το Δαβίδ να παίζει την άρπα του και το πονηρό πνεύμα φαινόταν να απομακρύνεται για ένα διάστημα. Αλλά μια μέρα, όταν ο νέος σκόρπιζε γλυκιά μουσική με το όργανό και τη φωνή του δοξολογώντας το Θεό, ο Σαούλ ξαφνικά έριξε ένα δόρυ επάνω στο μουσικό με σκοπό να θέσει τέρμα στη ζωή του. Ο Δαβίδ διαφυλάχθηκε χάρη στην επέμβαση του Θεού και έφυγε σώος από την οργή του εκνευρισμένου βασιλιά.ΠΠ 651.1

Καθώς αυξανόταν το μίσος του Σαούλ για το Δαβίδ, γινόταν όλο και πιο παρατηρητικός αναζητώντας ευκαιρία για να του αφαιρέσει τη ζωή. Κανένα όμως από τα σχέδιά του δεν πετύχαινε εναντίον του κεχρισμένου του Κυρίου. Ο Σαούλ παραδόθηκε τελείως στον έλεγχο του πονηρού πνεύματος που τον κυβερνούσε, ενώ ο Δαβίδ εμπιστευόταν Εκείνον ο οποίος είναι «δυνατός εν βουλή και ισχυρός εις το σώζειν». «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου» (Παρ. 9:10) και του Δαβίδ η προσευχή απευθυνόταν διαρκώς στο Θεό για να μπορεί να βαδίζει ενώπιων Του με έναν τέλειο τρόπο.ΠΠ 651.2

Επιθυμώντας να απαλλαγεί από την παρουσία του αντιζήλου του, ο βασιλιάς «απεμάκρυνεν αυτόν από πλησίον εαυτού, και κατέστησεν αυτόν χιλίαρχον. . . Πας δε ο Ισραήλ και ο Ιούδας ηγάπα τον Δαβίδ.» Ο λαός δεν άργησε να αντιληφθεί ότι ο Δαβίδ ήταν ικανός άνθρωπος και διεκπεραίωνε με σοφία και επιδεξιότητα τις υποθέσεις που αναλάμβανε. Οι συμβουλές του νεαρού άνδρα είχαν συνετό και διακριτικό χαρακτήρα, ενώ είχαν αποδειχτεί ασφαλείς στην εκτέλεσή τους. Σε πλήρη αντίθεση, η κρίση του Σαούλ ήταν πολλές φορές αναξιόπιστη και οι συμβουλές του ασύνετες.ΠΠ 651.3

Αν και ο Σαούλ αναζητούσε ευκαιρία να εξοντώσει το Δαβίδ, φοβόταν επειδή ήταν φανερό ότι ο Κύριος ήταν μαζί του. Ο άψογος χαρακτήρας του Δαβίδ ξεσήκωνε το θυμό του βασιλιά. Έκρινε ότι ακόμη και η ζωή και η παρουσία του Δαβίδ έριχναν μομφή επάνω του επειδή η αντίθεση παρουσίαζε το δικό του χαρακτήρα να μειονεκτεί. Ο φθόνος ήταν εκείνος που έκανε το Σαούλ δυστυχή και εξέθετε σε κίνδυνο τον απλό υπήκοο του θρόνου του. Τι ανυπολόγιστη βλάβη έχει προξενήσει στον κόσμο μας αυτό το κακό γνώρισμα του χαρακτήρα! Στην καρδιά του Σαούλ υπήρχε η ίδια έχθρα που κέντρισε την καρδιά του Κάιν εναντίον του αδελφού του Άβελ. Επειδή τα έργα του ‘Αβελ ήταν δίκαια και ο Θεός τον τίμησε, ενώ τα δικά του έργα ήταν πονηρά, ο Κύριος δεν μπορούσε να τον ευλογήσει. Η ζήλια είναι ο καρπός της περηφάνιας και όταν υποθάλπεται στην καρδιά, οδηγεί στο μίσος και βαθμηδόν στην εκδίκηση και στο έγκλημα. Ο Σατανάς υπέδειξε το δικό του χαρακτήρα, εξάπτοντας την οργή του Σαούλ εναντίον εκείνου που δεν έκανε ποτέ κανένα κακό.ΠΠ 651.4

Ο βασιλιάς παρακολουθούσε το Δαβίδ με την ελπίδα να ανακαλύψει κάποια αδιακρισία ή απερισκεψία που να του χρησίμευε ως δικαιολογία για να τον θέσει σε δυσμένεια. Αισθανόταν ότι δεν μπορούσε να μείνει ικανοποιημένος αν δεν αφαιρούσε τη ζωή του νέου, χωρίς όμως η κακή πράξη να φανεί αδικαιολόγητη στο μάτια του έθνους. Έστησε παγίδα στα πόδια του Δαβίδ ζητώντας του να αναλάβει την ηγεσία του πολέμου εναντίον των Φιλισταίων με μεγαλύτερη ακόμη ορμητικότητα. Του υποσχέθηκε για αμοιβή της ανδρείας του την σύναψη δεσμού με την πρωτότοκη κόρη της βασιλικής οικογένειας. Στην πρόταση αυτή ο Δαβίδ απάντησε με μετριοφροσύνη: «Ποίος εγώ; και ποία η ζωή μου, και η οικογένεια του πατρός μου μεταξύ του Ισραήλ, ώστε να γείνω γαμβρός του βασιλέως; » Ο μονάρχης έδειξε την ανειλικρίνειά του παντρεύοντας την πριγκίπισσα με άλλον.ΠΠ 652.1

Η συμπάθεια που έτρεφε για το Δαβίδ η Μιχάλ, η νεότερη κόρη του Σαούλ, έδωσε στο βασιλιά άλλη μια ευκαιρία για να μηχανορραφήσει εναντίον του αντιπάλου του. Το χέρι της Μιχάλ προσφέρθηκε στο νέο με τον όρο ότι θα παρουσίαζε απόδειξη της εξόντωσης και της σφαγής ενός ορισμένου αριθμού των εθνικών εχθρών τους. «Ο Σαούλ όμως εστοχάζετο να κάμη τον Δαβίδ να πέση διά χειρός των Φιλισταίων», αλλά ο Θεός προστάτευσε το δούλο Του.ΠΠ 652.2

Ο Δαβίδ γύρισε από τη μάχη νικητής για να γίνει γαμπρός του βασιλιά. «Ηγάπα δε τον Δαβίδ Μιχάλ η θυγάτηρ του Σαούλ» και εξοργισμένος ο μονάρχης είδε ότι η σκευωρία του είχε σαν αποτέλεσμα την εξύψωση εκείνου που ζητούσε να καταστρέψει. Είχε βεβαιωθεί ακόμη περισσότερο πως εκείνος ήταν ο άνθρωπος για τον οποίον ο Κύριος είχε πει ότι ήταν καλύτερος από αυτόν και ο οποίος θα βασίλευε στο θρόνο του Ισραήλ στη θέση του. Αφαιρώντας το προσωπείο, έδωσε εντολή στον Ιωνάθαν και στους αυλικούς του να αφαιρέσουν τη ζωή εκείνου του οποίο μισούσε.ΠΠ 652.3

Ο Ιωνάθαν φανέρωσε την πρόθεση του βασιλιά στο Δαβίδ και του ζήτησε να κρυφτεί, ενώ εκείνος θα παρακαλούσε τον πατέρα του να λυπηθεί τη ζωή του ελευθερωτή του Ισραήλ. Εξέθεσε στο βασιλιά το τι είχε κάνει ο Δαβίδ για να διατηρήσει την υπόληψη του έθνους και την τρομερή ενοχή που θα βάραινε το δολοφόνο εκείνου τον οποίο ο Θεός χρησιμοποίησε για να σκορπίσει τους εχθρούς τους. Η συνείδηση του βασιλιά ελέγχθηκε και η καρδιά του μαλάκωσε. «Και ώμωσεν ο Σαούλ, λέγων, Ζη Κύριος, δεν θέλει θανατωθή.» Ο Δαβίδ γύρισε πάλι στο Σαούλ και τον υπηρετούσε όπως είχε κάνει στο παρελθόν.ΠΠ 652.4

Είχε ξεκινήσει πάλι πόλεμος μεταξύ των Ισραηλιτών και των Φιλισταίων και ο Δαβίδ ηγήθηκε του στρατεύματος εναντίον των εχθρών τους. Οι Εβραίοι απέσπασαν μια μεγάλη νίκη και ο λαός του βασιλείου εγκωμίασε τη σύνεση και τον ηρωισμό του Δαβίδ. Αυτό έγινε αφορμή να ξαναδημιουργηθεί η παλιά πικρία του Σαούλ εναντίον του. Ενώ το παλικάρι έπαιζε μπροστά στο βασιλιά γεμίζοντας το παλάτι με γλυκιά μελωδία, ο Σαούλ, κατεχόμενος από το πάθος, εκσφενδόνισε ένα δόρυ στο Δαβίδ με σκοπό να καρφώσει το μουσικό στον τοίχο. Ο άγγελος του Κυρίου όμως απέστρεψε το θανατηφόρο όπλο. Ο Δαβίδ γλίτωσε και έφυγε στο σπίτι του. Ο Σαούλ έστειλε κατασκόπους να τον πιάσουν όταν θα έβγαινε έξω το πρωί και να τον θανατώσουν.ΠΠ 653.1

Η Μιχάλ πληροφόρησε το Δαβίδ για το σκοπό του πατέρα της. Τον παρότρυνε να φύγει για να σώσει τη ζωή του και τον κατέβασε από το παράθυρο για να διευκολύνει έτσι τη φυγή του. Ο Δαβίδ κατέφυγε στο Σαμουήλ στη Ραμά και ο προφήτης χωρίς να φοβηθεί τη δυσαρέσκεια του βασιλιά, καλοδέχθηκε το φυγάδα. Αντίθετα από το βασιλικό παλάτι, το σπίτι του Σαμουήλ ήταν ένα ήσυχο μέρος. Εδώ, τριγυρισμένος από τα βουνά, ο έντιμος υπηρέτης του Κυρίου εξακολουθούσε να εργάζεται. Μια ομάδα προφητών ήταν μαζί του και μελετούσαν προσεκτικά το θέλημα του Θεού. Εκείνοι άκουγαν ευλαβικά τα λόγια της διδασκαλίας που έβγαιναν από το στόμα του Σαμουήλ.ΠΠ 653.2

Πολύτιμα ήταν τα μαθήματα που ο Δαβίδ έμαθε από το δάσκαλο του Ισραήλ. Ο Δαβίδ πίστευε ότι οι στρατιωτικές ομάδες του Σαούλ δε θα έπαιρναν τη διαταγή να εισβάλουν στον ιερό τόπο, αλλά κανένας τόπος δε φαινόταν να είναι ιερός στο σκοτισμένο μυαλό του απεγνωσμένου βασιλιά. Η συσχέτιση του Δαβίδ με το Σαμουήλ ανακίνησε τη ζήλια του άνακτα. Ο βασιλιάς έτρεμε στη σκέψη ότι εκείνος που γινόταν δεκτός σαν προφήτης από όλο τον λαό του Ισραήλ θα χρησιμοποιούσε την επιρροή του για την προαγωγή του αντιπάλου του. Όταν έμαθε πού βρισκόταν ο Δαβίδ, έστειλε αξιωματούχους να τον φέρουν στη Γαβαών. Εκεί είχε σκοπό να πραγματοποιήσει το δολοφονικό του σχέδιο.ΠΠ 653.3

Οι μηνυτές ξεκίνησαν το δρόμο τους με την πρόθεση να θανατώσουν το Δαβίδ. Ένας ανώτερος ακόμα και από το Σαούλ τους είχε κάτω από τον έλεγχό Του. Αόρατοι άγγελοι τους συνάντησαν, όπως είχε γίνει με το Βαλαάμ όταν ξεκίνησε για να καταραστεί το Ισραήλ. Άρχισαν να προφέρουν προφητικά λόγια για μελλοντικά γεγονότα και εξαγγείλουν τη δόξα και τη μεγαλειότητα του Κυρίου. Με αυτό τον τρόπο ο Θεός απέτρεψε την ανθρώπινη οργή και φανέρωσε τη δύναμή Του συγκρατώντας το κακό και προστατεύοντας το δούλο Του με ένα τείχος από φύλακες αγγέλους.ΠΠ 653.4

Η είδηση έφθασε στο Σαούλ ενώ αυτός περίμενε να έχει στα χέρια του το Δαβίδ. Αντί όμως να αισθανθεί την δυσμένεια του Θεού, εκνευρίστηκε ακόμη περισσότερο και έστειλε άλλους αγγελιοφόρους. Και αυτοί επισκιάστηκαν από το Πνεύμα του Θεού και ενώθηκαν στην προφητεία με τους προηγούμενους. Τρίτη αποστολή κατέφθασε από το βασιλιά. Όταν όμως βρέθηκαν στη συντροφιά των προφητών, η θεϊκή επίδραση ήρθε και σε αυτούς και ξεκίνησαν να προφητεύουν. Τότε ο Σαούλ αποφάσισε να πάει ο ίδιος, επειδή η μανιασμένη έχθρα του είχε γίνει ασυγκράτητη. Ήταν αποφασισμένος να μην περιμένει άλλη ευκαιρία για να σκοτώσει το Δαβίδ. Μόλις θα τον πλησίαζε, σκόπευε να τον θανατώσει με τα ίδια του τα χέρια, όποιες και αν ήταν οι συνέπειες.ΠΠ 654.1

Ένας άγγελος όμως του Θεού τον συνάντησε στο δρόμο και τον κατεύνασε. Το Πνεύμα του Θεού τον κρατούσε κάτω από τη δύναμή Του και αυτός προχωρούσε προφέροντας προσευχές στο Θεό, ανάμεικτες με προφητείες και ιερές μελωδίες. Προφήτευσε για τον αναμενόμενο Μεσσία ως Λυτρωτή του κόσμου. Όταν ήρθε στο σπίτι του προφήτη στη Ραμά, αφαίρεσε τα εξωτερικά του ενδύματα που φανέρωναν το αξίωμά του και ολόκληρη την ημέρα και ολόκληρη τη νύχτα έμεινε μπροστά στο Σαμουήλ και στους μαθητές του υπό την επιρροή του θεϊκού Πνεύματος. Ο λαός συγκε-ντρώθηκε για να παρακολουθήσει την περίεργη αυτή σκηνή. Η εμπειρία του βασιλιά διαδόθηκε απ’άκρη σε άκρη. Έτσι, για άλλη μια φορά προς το τέλος της βασιλείας του έγινε παροιμιώδης στον λαό του Ισραήλ η παρουσία του Σαούλ ανάμεσα στους προφήτες.ΠΠ 654.2

Πάλι ο διώκτης απέτυχε στο σκοπό του. Διαβεβαίωσε το Δαβίδ ότι είχε συμφιλιωθεί μαζί του, αλλά ο Δαβίδ είχε πολύ λίγη εμπιστοσύνη στη μεταμέλεια του βασιλιά. Εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία αυτή για να ξεφύγει, πριν αλλάξει η διάθεση του άνακτα όπως γινόταν μέχρι τότε. Η καρδιά του ήταν πληγωμένη και λαχταρούσε να δει για άλλη μια φορά το φίλο του τον Ιωνάθαν. Έχοντας εμπιστοσύνη στην αθωότητά του, έψαξε να βρει τον πρίγκιπα και του απεύθυνε αυτή τη συγκινητική επίκληση: «Τί έπραξα; τί το αδίκημά μου, και τί το αμάρτημά μου έμπροσθεν του πατρός σου, διά το οποίον ζητεί την ψυχήν μου;» Ο Ιωνάθαν πίστευε ότι ο πατέρας του είχε αλλάξει σκοπό και δεν είχε πρόθεση να φονεύσει το Δαβίδ. Και απάντησε: «Μη γένοιτο! συ δεν θέλεις αποθάνει. Ιδού ο πατήρ μου δεν θέλει κάμει ουδέν, είτε μέγα είτε μικρόν, το οποίον να μη φανερώση εις εμέ, και διά τί ο πατήρ μου ήθελε κρύψει το πράγμα τούτο απ’εμού; Δεν είναι ούτω.» Ύστερα από την καταπληκτική απόδειξη της δύναμης του Θεού, ο Ιωνάθαν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο πατέρας του εξακολουθούσε να θέλει να βλάψει το Δαβίδ, αφού ένα τέτοιο πράγμα θα ήταν φανερή ανταρ-σία εναντίον του Θεού. Ο Δαβίδ όμως δεν είχε πειστεί. Με έντονη επιμονή δήλωσε στον Ιωνάθαν: «Ζη Κύριος και ζη η ψυχή σου, δεν είναι παρά έν βήμα μεταξύ εμού και του θανάτου.»ΠΠ 654.3

Κάθε πρώτη του μήνα ο λαός του Ισραήλ γιόρταζε, τελώντας μια ορισμένη ιεροτελεστία. Εκείνη η τελετή έπεσε την επόμενη ημέρα μετά τη συνάντηση του Δαβίδ και του Ιωνάθαν. Στο γιορταστικό συμπόσιο οι δύο νέοι όφειλαν να παρευρίσκονται στο βασιλικό τραπέζι. Ο Δαβίδ όμως φοβήθηκε να παρουσιαστεί και προγραμμάτισε να επισκεφτεί τα αδέλφια του στη Βηθλεέμ. Στην επιστροφή θα κρυβόταν σε ένα λιβάδι που δεν απείχε πολύ από την αίθουσα του συμποσίου. Μετά την τριήμερη απουσία από την παρουσία του βασιλιά, ο Ιωνάθαν θα παρακολουθούσε τις διαθέσεις του Σαούλ. Αν ο Σαούλ ρωτούσε πού βρισκόταν ο γιος του Ιεσσαί, ο Ιωνάθαν θα του έλεγε ότι είχε πάει στο σπίτι του για να παρευρεθεί στο οικογενειακό συμπόσιο της θυσίας που πρόσφεραν εκεί. Αν δεν εκδηλώνονταν ξεσπάσματα οργής από το βασιλιά, αλλά θα απαντούσε «καλώς», τότε θα ήταν ασφαλές για το Δαβίδ να επιστρέψει στην αυλή. Αν όμως εξοργιζόταν για την απουσία του, τότε αυτό θα αποφάσιζε τη φυγή του Δαβίδ.ΠΠ 655.1

Την πρώτη ημέρα του συμποσίου ο Σαούλ δε ρώτησε για την απουσία του Δαβίδ. Όταν όμως παρατήρησε την κενή θέση τη δεύτερη ημέρα, ρώτησε: «Διά τί δεν ήλθεν ο υιός του Ιεσσαί εις την τράπεζαν, ούτε χθες ούτε σήμερον;» Ο Ιωνάθαν απάντησε: «Ο Δαβίδ εζήτησεν ενθέρμως παρ’εμού να υπάγη έως Βηθλεέμ, και είπεν, Ας υπάγω, παρακαλώ, διότι η συγγένεια ημών κάμνει θυσίαν εν τη πόλει, και ο αδελφός μου αυτός παρήγγειλεν εις εμέ να παρευρεθώ. Τώρα λοιπόν εάν εύρηκα χάριν εις τους οφθαλμούς σου, άφες με, παρακαλώ, να υπάγω να ίδω τους αδελφούς μου, - διά τούτο δεν ήλθεν εις την τράπεζαν του βασιλέως.» Στο άκουσμα των λόγων αυτών η οργή του βασιλιά έγινε ασυγκράτητη. Δήλωσε ότι όσο ζούσε ο Δαβίδ, ο Ιωνάθαν δεν μπορούσε να καθίσει στο θρόνο του Ισραήλ και απαίτησε να γυρίσει πίσω ο Δαβίδ αμέσως για να θανατωθεί. Ο Ιωνάθαν μεσολάβησε ακόμη μια φορά για το φίλο του ικετεύοντας: «Διά τί να θανατωθή; τί έττραξε;» Το μόνο που έκανε η ικεσία αυτή, ήταν να φουντώσει ακόμη περισσότερο η σατανική μανία του βασιλιά και το δόρυ που ετοίμαζε για το Δαβίδ, το πέταξε τώρα στον ίδιο το γιο του.ΠΠ 655.2

Θλιμμένος και αγανακτισμένος ο πρίγκιπας, απομακρύνθηκε από την παρουσία του βασιλιά. Δεν ήταν από τους συνδαιτυμόνες του συμποσίου. Η καρδιά του ήταν πλακωμένη από τη λύπη ενώ πήγαινε στην καθορισμένη ώρα στο γνωστό σημείο όπου ο Δαβίδ περίμενε να μάθει τις διαθέσεις του βασιλιά για αυτόν. Ρίχτηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και έκλαψαν πικρά. Το βασιλικό μαύρο σύννεφο έριξε τη σκιά του επάνω στη ζωή των δύο νέων και η λύπη τους ήταν απερίγραπτη. Τα τελευταία λόγια του Ιωνάθαν ηχούσαν στα αυτιά του Δαβίδ την ώρα που χωρίζονταν για να πά-ρουν ο καθένας το δρόμο του. «Ύπαγε εν ειρήνη, καθώς ωμόσαμεν ημείς αμφότεροι εις το όνομα του Κυρίου, λέγοντες, Ο Κύριος ας ήναι μεταξύ εμού και σου, και μεταξύ του σπέρματός μου και του σπέρματός σου εις τον αιώνα!»ΠΠ 656.1

Ο γιος του βασιλιά επέστρεψε στη Γαβαών και ο Δαβίδ έσπευσε να φθάσει στη Νωβ, μια πόλη σε απόσταση μερικών μιλίων που ανήκε επίσης στη φυλή του Βενιαμίν. Το αγιαστήριο είχε μεταφερθεί από τη Σηλώ στο μέρος αυτό και υπηρετούσε ο Αχιμέλεχ ως αρχιερέας. Ο Δαβίδ δεν ήξερε πού αλλού να καταφύγει παρά μόνο στο δούλο του Κυρίου. Ο ιερέας τον κοίταξε παραξενεμένος επειδή τον είδε βιαστικό και μονάχο του, με την αγωνία και τη λύπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.ΠΠ 656.2

Ρώτησε τι ήταν εκείνο που τον έφερε ως εκεί. Ο νέος ζούσε με το συνεχή φόβο μήπως ανακαλυφθεί και με τον έσχατο κίνδυνο που διέτρεχε, κατέφυγε στην εξαπάτηση. Είπε στον ιερέα ότι τον είχε στείλει ο βασιλιάς σε μια μυστική αποστολή που είχε εξαιρετικά επείγουσα φύση. Εδώ ο Δαβίδ έδειξε έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό και η αμαρτία του κατέληξε να προκαλέσει το θάνατο του αρχιερέα. Αν είχε εκθέσει τα πράγματα όπως είχαν, ο Αχιμέλεχ θα ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να σώσει τη ζωή του. Ο Θεός απαιτεί να διακρίνεται ο λαός Του από ειλικρίνεια ακόμη και στην περί-πτωση του μεγαλύτερου κινδύνου. Ο Δαβίδ ζήτησε από τον ιερέα πέντε ψωμιά. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είχε στη διάθεσή του παρά μόνο αγιασμένο άρτο. Ο Δαβίδ κατόρθωσε να παραμερίσει τους ενδοιασμούς και πήρε το ψωμί για να ικανοποιήσει την πείνα του.ΠΠ 656.3

Τότε παρουσιάστηκε ένας καινούργιος κίνδυνος. Ο Δωήκ, ο επικεφαλής των βοσκών του Σαούλ που έκανε πως είχε ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία, είχε πάει να εκπληρώσει τα θρησκευτικά του καθήκοντα στο χώρο της λατρείας. Μόλις τον είδε ο Δαβίδ, αποφάσισε να ζητήσει αλλού καταφύγιο και να αποκτήσει κάποιο όπλο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε περίπτωση που η άμυνα θα ήταν απαραίτητη. Ζήτησε από τον Αχιμέλεχ ένα σπαθί και εκείνος του είπε ότι δεν είχε τέτοιο πράγμα εκτός από το σπαθί του Γολιάθ που φυλαγόταν στο ιερό ως κειμήλιο. Ο Δαβίδ απάντησε: «Δεν είναι ουδεμία ως αύτη, δος μοι αυτήν.» Ξαναβρήκε αμέσως το θάρρος του μόλις έπιασε το σπαθί που είχε άλλοτε χρησιμοποιήσει για την εξόντωση του Φιλισταίου μαχητή.ΠΠ 657.1

Ο Δαβίδ κατέφυγε στον Αγχούς, το βασιλιά της Γαθ επειδή ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια μεταξύ των εχθρών του λαού του παρά στην επικράτεια του Σαούλ. Αναφέρθηκε όμως στον Αγχούς ότι ο Δαβίδ ήταν εκείνος που είχε σκοτώσει το Φιλισταίο πρόμαχο πριν από χρόνια. Τώρα αυτός που είχε ζητήσει να καταφύγει στους εχθρούς του Ισραήλ, βρέθηκε σε μεγάλο κίνδυνο. Προφασιζόμενος όμως τον τρελό, ξεγέλασε τους εχθρούς του και κατόρθωσε να διαφύγει.ΠΠ 657.2

Το πρώτο λάθος του Δαβίδ ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης του στο Θεό που έδειξε στη Νωβ και δεύτερον η εξαπάτηση που επινόησε όταν φέρθηκε στον Αγχούς. Ο Δαβίδ είχε επιδείξει ευγενικά γνωρίσματα του χαρακτήρα του και το ανώτερο ήθος του είχε κερδίσει την εύνοια του λαού για το άτομό του. Όταν όμως τον βρήκαν οι δοκιμασίες, η πίστη του κλονίστηκε και η ανθρώπινη αδυναμία έκανε την εμφάνισή της. Όλους τους ανθρώπους τους θεωρούσε προδότες και κατασκόπους. Σε μια έκτακτη ανάγκη ο Δαβίδ είχε κοιτάξει ψηλά στο Θεό με το σταθερό βλέμμα της πίστης και είχε συντρίψει το Φιλισταίο γίγαντα. Πίστευε στο Θεό και ξεκίνησε στο όνομά Του. Όταν όμως κυνηγήθηκε άγρια και καταδιώχθηκε, η αμηχανία και η απελπισία είχαν σχεδόν κρύψει τον ουράνιο Πατέρα του από τα μάτια του.ΠΠ 657.3

Μολαταύτα η εμπειρία αυτή χρησίμευσε για να διδάξει στο Δαβίδ τη σύνεση, επειδή τον έκανε να αναγνωρίσει την αδυναμία του και την ανάγκη της συνεχούς εξάρτησης από το Θεό. Ω, πόσο πολύτιμη είναι η γλυκιά επιρροή του Αγίου Πνεύματος όταν έρχεται στις αποκαρδιωμένες και απεγνωσμένες ψυχές, ενθαρρύνοντας τους λιπόψυχους, ενισχύοντας τους εξασθενημένους και χορηγώντας κουράγιο και βοήθεια στους δοκιμαζόμενους δούλους του Κυρίου! Ω, τι Θεός είναι ο δικός μας που φέρεται τόσο μαλακά στους σφάλλοντες και δείχνει την υπομονή και τη στοργή Του στις αντιξοότητες καθώς και όταν κυριευόμαστε από μεγάλη λύπη!ΠΠ 657.4

Κάθε αποτυχία από μέρους των παιδιών του Θεού οφείλεται στην έλλειψη πίστης. Όταν την ψυχή τριγυρίζουν σκιές, όταν χρειαζόμαστε φως και καθοδήγηση πρέπει να βλέπουμε ψηλά. Υπάρχει φως πέρα από το σκοτάδι. Ο Δαβίδ δεν έπρεπε να δείξει δυσπιστία στο Θεό ούτε για μια στιγμή. Είχε λόγους για να Τον εμπιστεύεται. Ήταν ο κεχρισμένος του Κυρίου και ενώ διερχόταν κινδύνους, οι άγγελοι του Θεού τον είχαν προστατεύσει. Είχε οπλιστεί με θάρρος για να κατορθώσει θαυμάσια πράγματα. Αν είχε μόνο απομακρύνει τη σκέψη του από τη δυσάρεστη θέση όπου είχε βρεθεί και είχε σκεφτεί τη δύναμη και τη μεγαλοσύνη του Θεού, θα είχε διατηρήσει την ηρεμία του ακόμη και στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Θα είχε επαναλάβει με εμπιστοσύνη την υπόσχεση του Κυρίου: «Τα όρη θέλουσι μετατοπισθή, και οι λόφοι μετακινηθή, πλην το έλεός Μου δεν θέλει εκλείψει από σου, ουδέ η διαθήκη της ειρήνης Μου μετακινηθή.» (Ησ. 54:10)ΠΠ 658.1

Ο Δαβίδ ζήτησε καταφύγιο από την καταδίωξη στα βουνά του Ισραήλ. Διέφυγε με ασφάλεια στο σπήλαιο Οδολλάμ, ένα μέρος που με μικρή δύναμη μπορούσε να κρατηθεί ενάντια σε ολόκληρο στράτευμα. «Και ότε ήκουσαν οι αδελφοί αυτού, και πας ο οίκος του πατρός αυτού, κατέβησαν προς αυτόν.» Η οικογένεια του Δαβίδ δεν ένιωθε ασφαλής ξέροντας ότι οποιαδήποτε στιγμή οι αβάσιμες υποψίες του Σαούλ μπορούσαν να τον κάνουν να στραφεί εναντίον τους εξαιτίας των συγγενών του Δαβίδ. Είχαν μάθει αυτό που μόλις είχε γίνει γνωστό σε όλο το Ισραήλ, ότι δηλαδή ο Θεός είχε εκλέξει το Δαβίδ για μέλλοντα κυβερνήτη του λαού του. Πίστευαν ότι θα είναι ασφαλέστεροι με αυτόν, αν και ήταν καταδιωκόμενος σε ερημική σπηλιά αντί να έμεναν εκτεθειμένοι στην ακαταλόγιστη παραφροσύνη ενός ζηλόφθονου βασιλιά.ΠΠ 658.2

Στη σπηλιά του Οδολλάμ η οικογένεια ενώθηκε με συμπάθεια και στοργή. Ο γιος του Ιεσσαί μελωδούσε παίζοντας την άρπα του και έλεγε: «Ιδού, τί καλόν και τι τερπνόν να συγκατοικώσιν εν ομονοία οι αδελφοί!» (Ψαλμ. 133:1) Είχε γευτεί την πικρία της δυσπιστίας από τα ίδια του τα αδέλφια και η αρμονία που αντικατέστησε τη διαφωνία, έφερνε τη χαρά μέσα στην καρδιά του εξόριστου. Εδώ ο Δαβίδ συνέθεσε τον πεντηκοστό έβδομο ψαλμό.ΠΠ 658.3

Δεν πέρασε πολύς καιρός και στη συντροφιά του Δαβίδ ήρθαν να ενωθούν και άλλοι που ήθελαν να αποφύγουν τις παράλογες απαιτήσεις του βασιλιά. Πολλοί είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στον αρχηγό του Ισραήλ επειδή μπορούσαν να δουν ότι δεν καθο- δηγούνταν πλέον από το Πνεύμα του Θεού. «Και πας όστις ήτο εν στενοχώρια, και πας χρεωφειλέτης, και πας δυσαρεστημένος» κατέφευγαν στο Δαβίδ, «και έγεινεν αρχηγός επ’αυτών, και ήσαν μετ’ αυτού έως τετρακόσιοι άνδρες.» Εδώ ο Δαβίδ είχε ένα μικρό βασίλειο που βασίλευε η τάξη και η πειθαρχία. Όμως, ούτε και στο λημέρι αυτό μέσα στα βουνά μπορούσε να αισθάνεται ασφαλής, επειδή είχε συνεχείς ενδείξεις ότι ο βασιλιάς δεν είχε εγκαταλείψει το δολοφονικό σκοπό του.ΠΠ 658.4

Βρήκε ένα καταφύγιο για τους γονείς του στο βασίλειο του Μωάβ και μετά ειδοποιημένος για το κίνδυνο από έναν προφήτη του Κυρίου, έφυγε από το κρησφύγετό του στο δάσος Αρέθ. Η εμπειρία που περνούσε ο Δαβίδ δεν έμεινε ούτε άχρηστη ήταν ούτε ατελεσφόρητη. Ο Θεός του δίδαξε την πειθαρχία για να τον κάνει κατάλληλο, συνετό αρχιστράτηγο και πονετικό βασιλιά. Με την ομάδα των εξόριστων επεξεργαζόταν την ανάληψη του έργου του, έργο που ο Σαούλ ήταν τελείως ακατάλληλος να εκτελέσει εξαιτίας του θανατηφόρου πάθους του και της τυφλής απρέπειας του,.ΠΠ 659.1

Δεν είναι δυνατόν να απομακρύνονται οι άνθρωποι από την καθοδήγηση του Θεού και να εξακολουθούν να διατηρούν την ηρεμία και τη σύνεση που τους καθιστούν ικανούς να ενεργούν με δικαιοσύνη και ευπρέπεια. Δεν υπάρχει τρομερότερη, απελπιστικότερη παραφροσύνη από την ολοκληρωτική εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη σοφία χωρίς να καθοδηγείται από τη σοφία του Θεού.ΠΠ 659.2

Ο Σαούλ είχε ετοιμαστεί να παγιδεύσει και να αιχμαλωτίσει το Δαβίδ στη σπηλιά του Οδολλάμ. Όταν ανακάλυψε ότι αυτός είχε εγκαταλείψει το λημέρι του, εξοργίσθηκε αφάνταστα. Η διαφυγή του Δαβίδ ήταν ένα μυστήριο για το Σαούλ που μπορούσε να το αποδώσει μόνο στη σκέψη ότι υπήρχαν προδότες στο στρατόπεδό που είχαν πληροφορήσει το γιο του Ιεσσαί ότι εκείνος πλησίαζε και σχετικές πληροφορίες για το σχέδιο που είχε καταστρώσει.ΠΠ 659.3

Δήλωσε με επισημότητα στους συμβούλους του ότι είχε σχηματιστεί εναντίον μια συνομωσία του και με την προσφορά πλούσιων δώρων και τιμητικών θέσεων τους εξαγόρασε για να του αποκαλύψουν ποιος από του αυτούς είχε βοηθήσει το Δαβίδ. Ο Δωήκ ο Ιδουμαίος έγινε ο πληροφοριοδότης. Κινούμενος από φιλοδοξία και φιλαργυρία καθώς και από μίσος για τον ιερέα που τον είχε ελέγξει για τις αμαρτίες του, ο Δωήκ ανέφερε στο Σαούλ την επίσκεψη του Δαβίδ στον Αχιμέλεχ, παρουσιάζοντας τα πράγματα με τέτοιο τρόπο που να προκαλέσουν την οργή του Σαούλ εναντίον του ανθρώπου του Θεού. Τα λόγια της κακιάς γλώσσας που κινούταν από τη φωτιά της κόλασης, ξεσήκωσαν τα χειρότερα πάθη στην καρδιά του Σαούλ. Μανιασμένος από τη φρενίτιδα της οργής έβγαλε το πόρισμα ότι ολόκληρη η οικογένεια του ιερέα έπρεπε να θανατωθεί. Η τρομερή απόφαση εκτελέσθηκε. Όχι μόνο ο Αχιμέλεχ, αλλά και τα μέλη της οικογένειας του πατέρα του, ένα σύνολο από «ογδοήκοντα πέντε άνδρας φορούντας λινούν εφόδ» σφαγιάστηκαν κατ’εντολή του βασιλιά από το δολοφονικό χέρι του Δωήκ.ΠΠ 659.4

«Και την Νώβ, την πόλιν των ιερέων, επάταξεν εν στόματι μαχαίρας άνδρας και γυναίκας, παιδία και βρέφη θηλάζοντα και βόας, και όνους, και πρόβατα, εν στόματι μαχαίρας.» Αυτό μπόρεσε να κάνει ο Σαούλ κάτω από τον έλεγχο του Σατανά. Όταν ο Θεός είχε πει ότι η ανομία των Αμαληκιτών είχε υπερβεί τα όρια και τον είχε διατάξει να τους εξολοθρεύσει εντελώς, θεώρησε τον εαυτό του πολύ σπλαχνικό να εκτελέσει τη θεϊκή εντολή και χάρισε τη ζωή σε εκείνους που προορίζονταν για την καταστροφή. Τώρα όμως, χωρίς καμιά εντολή από το Θεό, κάτω από την οδηγία του Σατανά, μπόρεσε να σφάξει τους ιερείς του Κυρίου και να αφανίσει τους κατοίκους της Νώβ. Τέτοια είναι η διαστροφή της ανθρώπινης καρδιάς που έχει απαρνηθεί την οδηγία του Θεού.ΠΠ 660.1

Η πράξη αυτή τρομοκράτησε ολόκληρο τον λαό του Ισραήλ. Εκείνος που διέπραξε το ανοσιούργημα αυτό ήταν ο βασιλιάς που είχαν διαλέξει και είχε ενεργήσει με τον τρόπο των βασιλέων των άλλων εθνών που δεν είχαν το φόβο του Θεού. Η κιβωτός ήταν μαζί τους, αλλά οι υπεύθυνοι ιερείς είχαν θεριστεί από το σπαθί. Τι θα επακολουθούσε;ΠΠ 660.2