Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Πατριάρχες και Προφήτες - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφάλαιο 26—Απο την Ερυθρα Θαλασσα στο Σινα

    (Βασίζεται στο βιβλίο Έξοδος, κεφ. 15:22-27,16: -18:)ΠΠ 267.1

    Από την Ερυθρά Θάλασσα τα στρατεύματα του Ισραήλ ξεκίνησαν πάλι το ταξίδι τους καθοδηγούμενα από τη στήλη της νεφέλης. Η εικόνα που παρουσιαζόταν γύρω τους ήταν καταθλιπτική - γυμνά ερημικά βουνά, άγονες πεδιάδες και στο βάθος φαινόταν η θάλασσα με τις ακτές γεμάτες από αποβρασμένα πτώματα των εχθρών τους. Ήταν όμως όλο χαρά νιώθοντας τώρα ελεύθεροι και κάθε δυσάρεστη σκέψη εξέλιπε.ΠΠ 267.2

    Ύστερα από ένα τριήμερο ταξίδι δεν έβρισκαν νερό. Αυτό που είχαν προμηθευθεί, τελείωσε. Δεν είχαν τίποτε να σβήσει την τρομερή δίψα τους, καθώς εξαντλημένοι αργόσερναν τα βήματά τους επάνω στους ηλιοκαμένους κάμπους. Ο Μωυσής γνώριζε την περιοχή και ήξερε κάτι που οι άλλοι αγνοούσαν. Στη Μαρά, το πλησιέστερο σημείο στάθμευσης που θα συναντούσαν πηγές, το νερό δεν ήταν πόσιμο. Με αγωνία παρακολουθούσε το σύννεφο. Με βαριά καρδιά άκουσε τη χαρμόσυνη κραυγή, “Νερό! Νερό!» να αντηχεί απ’άκρη σε άκρη. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά με ασυγκράτητη χαρά περικύκλωσαν την πηγή, όταν ξαφνικά μια εναγώνια φωνή ακούστηκε από τα πλήθη - το νερό ήταν πικρό.ΠΠ 267.3

    Μέσα στον τρόμο και στην απελπισία τους μέμφονταν το Μωυσή που τους είχε οδηγήσει με τον τρόπο αυτό, χωρίς να θυμούνται ότι η θεϊκή παρουσία είχε οδηγήσει το μυστηριακό εκείνο σύννεφο. Λυπούμενος για τη δυστυχία τους ο Μωυσής έκανε αυτό που οι ίδιοι παρέλειψαν να κάνουν. Κραύγασε δυνατά στο Θεό για βοήθεια. «Και έδειξεν εις αυτόν ο Κύριος ξύλον, το οποίον ότε έρριψεν εις τα ύδατα, τα ύδατα εγλυκάνθησαν.» Και με αυτό δόθηκε στους Ισραηλίτες η υπόσχεση μέσω του Μωυσή:ΠΠ 267.4

    «Εάν ακούσης επιμελώς την φωνήν του Κυρίου του Θεού σου, και πράττης το αρεστόν εις τους οφθαλμούς Αυτού, και δώσης ακρόασιν εις τας εντολάς Αυτού, και φυλάξης πάντα τα προστάγματα Αυτού, δεν θέλω φέρει επί σε ουδεμίαν εκ των νόσων, τας οποίας έφερα κατά των Αιγυπτίων, διότι Εγώ είμαι Κύριος ο θεραπεύων σε.»ΠΠ 267.5

    Από τη Μαρά ο λαός οδοιπόρησε στο Αιλείμ «όπου ήσαν δώδεκα πηγαί υδάτων και εβδομήκοντα δένδρα φοινίκων».» Εδώ έμειναν αρκετές ημέρες πριν μπουν στην έρημο Σιν. Ύστερα από απουσία ενός μηνός από την Αίγυπτο, έκαναν την πρώτη τους κατασκήνωση στην έρημο. Οι προμήθειες τροφίμων άρχισαν να εξαντλούνται. Στην ερημιά η βλάστηση ήταν σπάνια και τα κοπάδια τους λιγόστευαν. Πώς θα εφοδιάζονταν τα πλήθη αυτά με τροφή; Οι καρδιές τους γέμισαν αμφιβολία και άρχισαν πάλι να γογγύζουν. Ακόμη και οι αρχηγοί και οι πρεσβύτεροι του λαού πήραν μέρος στα παράπονα εναντίον της ηγεσίας που ο Θεός είχε ορίσει.ΠΠ 268.1

    «Είθε να απεθνήσκομεν υπό της χειρός του Κυρίου εν τη γη της Αιγύπτου, ότε εκαθήμεθα πλησίον των λεβήτων του κρέατος, και ότε ετρώγαμεν άρτον εις χορτασμόν! Διότι εξηγάγετε ημάς εις την έρημον τούτην, διά να θανατώσητε με την πείναν πάσαν την συναγωγήν ταύτην.»ΠΠ 268.2

    Δεν είχαν πεινάσει ακόμη. Οι τρέχουσες ανάγκες τους ήταν εξασφαλισμένες, αλλά φοβόνταν το μέλλον. Δεν μπορούσαν να κατα-λάβουν πώς εκείνα πλήθη θα συντηρούντο κατά την διάρκεια του ταξιδίου τους μέσα στην ερημιά. Με τη φαντασία τους έβλεπαν τα παιδιά τους να λιμοκτονούν. Ο Κύριος είχε επιτρέψει να γνωρίσουν δοκιμασίες και να τους λείψουν τα εφόδια τροφίμων, ώστε οι καρδιές τους να στραφούν σε Αυτόν που είχε μέχρι τότε γίνει ο ελευθερωτής τους. Αν για την έλλειψή τους αυτή στρέφονταν σε Εκείνον, θα τους έδινε πάλι απτά στοιχεία της αγάπης και της φροντίδας Του. Είχε υποσχεθεί ότι αν υπάκουαν στις εντολές Του, δε θα τους έβρισκε καμιά αρρώστια. Ήταν απιστία από μέρους τους να προβλέπουν ότι αυτοί και τα παιδιά τους θα πέθαιναν της πείνας.ΠΠ 268.3

    Ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι θα ήταν ο Θεός τους και θα τους έκανε λαό Του, ήταν βέβαιο λοιπόν ότι θα τους οδηγούσε σε μία μεγάλη και καλή χώρα. Αλλά αυτοί λιγοψυχούσαν σε κάθε εμπόδιο που συναντούσαν στο δρόμο τους για τη χώρα εκείνη. Με ένα θαυμάσιο τρόπο τους είχε βγάλει από τη σκλαβιά της Αιγύπτου, με σκοπό να τους ανυψώσει, να τους εξευγενίσει και να τους κάνει το καμάρι της Γης. Ήταν όμως απαραίτητο για αυτούς να αντιμετωπίσουν δυσκολίες και να υποστούν στερήσεις. Ο Θεός τούς έβγαζε από μια εξευτελιστική κατάσταση και τους προσάρμοζε για να καταλάβουν τιμητική θέση ανάμεσα στα έθνη. Ο Θεός ήθελε να γίνουν οι δέκτες σημαντικών και ιερών παρακαταθηκών. Αν είχαν πίστη στο Θεό, βλέποντας τα όσα είχε κάνει για αυτούς, θα υπέμειναν ευχαρίστως ενοχλήσεις, στερήσεις ακόμη και πραγματικά βάσανα. Αλλά αυτοί δεν ήθελαν να δείξουν περισσότερη εμπιστοσύνη στο Θεό που να υπερβαίνει τη διαπίστωσή τους για τα συνεχή αποδεικτικά της δύναμής Του.ΠΠ 268.4

    Λησμόνησαν τη σκληρή δουλεία στην Αίγυπτο. Λησμόνησαν την καλοσύνη και τη δύναμη που τους έδειξε ο Θεός όταν τους απελευθέρωσε από τη σκλαβιά. Λησμόνησαν πώς τα παιδιά τους είχαν γλιτώσει από τη σφαγή των πρωτοτόκων της Αιγύπτου από τον εξολοθρευτή άγγελο. Λησμόνησαν τη μεγάλη επίδειξη της θεϊκής δύναμης στην Ερυθρά Θάλασσα. Λησμόνησαν πως ενώ είχαν διαβεί με ασφάλεια το μονοπάτι που είχε ανοιχτεί για αυτούς, τα στρατεύματα των εχθρών που επιχειρούσαν να τους ακολουθήσουν, καταποντίστηκαν στα θαλάσσια νερά. Έβλεπαν και ένιωθαν μόνο τις παρούσες ενοχλήσεις και δοκιμασίες. Και αντί να πουν: «ο Θεός έκανε μεγάλα πράγματα για μας, φτάνει να λάβουμε υπόψη ότι ενώ είμαστε δούλοι, μας κάνει ένα μεγάλο έθνος», αυτοί μιλούσαν για την κοπιαστική πορεία και αναρωτιόνταν πότε θα τελείωνε το εξαντλητικό ταξίδι τους.ΠΠ 269.1

    Η αφήγηση της ζωής του λαού Ισραήλ στην έρημο καταχωρήθηκε προς όφελος του πνευματικού Ισραήλ στις έσχατες ημέρες. Η καταχώρηση της συμπεριφοράς του Θεού προς τους περιπλανώμενους στην έρημο (τους Ιουδαίους) σε όλες τις πορείες τους προς κάθε κατεύθυνση, η καταχώρηση περιπτώσεων όπου είχαν εκτεθεί στην πείνα, στη δίψα και στην κούραση καθώς και των καταπληκτικών εκδηλώσεων της δύναμής Του για την ανακούφισή τους, είναι μια καταχώρηση γεμάτη προειδοποιήσεις και καθοδηγήσεις για το λαό Του όλων των εποχών. Η πολύπλευρη πείρα των Εβραίων ήταν ένα προκαταρκτικό σχολείο για την υποσχόμενη κατοικία στη Χαναάν. Ο Θεός θα ήθελε ο σύγχρονος λαός Του να επανεξετάσει με ταπεινή καρδιά και με επιδεκτικό πνεύμα τις δοκιμασίες που υπέστη ο αρχαίος λαός του Ισραήλ, ώστε να μπορέσει να καθοδηγηθεί και να προετοιμάζεται για την επουράνια Χαναάν.ΠΠ 269.2

    Πολλοί, βλέποντας τους Ισραηλίτες του παρελθόντος, απορούν με την απιστία και τους γογγυσμούς τους και νομίζουν ότι αυτοί δε θα ήταν τόσο αχάριστοι. Όταν όμως η πίστη τους δοκιμάζεται έστω και με μικρές δυσκολίες, δεν δείχνουν περισσότερη πίστη και υπομονή από ότι ο αρχαίος λαός του Ισραήλ. Όταν φέρονται σε στενόχωρη θέση, γογγύζουν για τον τρόπο που εξέλεξε ο Θεός για να τους καθαρίσει. Παρόλο ότι οι παρούσες ανάγκες τους αναπληρώ- νονται, πολλοί δε θέλουν να εμπιστευθούν στο Θεό για το μέλλον. Με αυτό τον τρόπο, ζουν σε μια διαρκή αγωνία από φόβο ότι θα τους βρει η φτώχια και τα παιδιά τους θα υποφέρουν. Μερικοί προβλέπουν συνεχώς το κακό ή μεγαλοποιούν τις υπάρχουσες δυσκολίες. Τα μάτια τους τυφλώνονται και δε βλέπουν τις πολλές ευλογίες που απαιτούν την ευγνωμοσύνη τους. Τα εμπόδια που συναντούν, αντί να τους κάνουν να ζητήσουν βοήθεια από το Θεό - τη μοναδική τους πηγή δύναμης - τους χωρίζουν από Αυτόν επειδή δημιουργούν αδημονία και δυσανασχέτηση.ΠΠ 269.3

    Κάνουμε καλά όταν απιστούμε κατά τον τρόπο αυτό; Γιατί να είμαστε αχάριστοι και δύσπιστοι; Ο Ιησούς είναι φίλος μας. Ολόκληρος ο Ουρανός ενδιαφέρεται για την ευημερία μας. Η αγωνία και ο φόβος λυπούν το Άγιο Πνεύμα. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από έγνοιες που μόνο μας στενοχωρούν και μας εξαντλούν, χωρίς να μας βοηθούν να σηκώνουμε τις δοκιμασίες. Δεν πρέπει να δώσουμε τόπο για δυσπιστία στο Θεό γιατί μας κάνει να θεωρούμε την προετοιμασία για τις στερήσεις του μέλλοντος το κύριο μέλημα της ζωής, σαν να εξαρτάται η ευτυχία μας από τα πρόσκαιρα αυτά πράγματα.ΠΠ 270.1

    Δεν είναι θέλημα Θεού να εξαντλείται ο λαός Του από τις φροντίδες. Ο Κύριος δε λέει ότι το μονοπάτι μας είναι απαλλαγμένο από κινδύνους. Δεν υπόσχεται να βγάλει το λαό Του από τον κόσμο της αμαρτίας αλλά μας παραπέμπει σε ένα ασφαλές καταφύγιο. Προσκαλεί τους κουρασμένους και τους φορτωμένους με ευθύνες: «Έλθετε προς Με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και Εγώ θέλω σας αναπαύσει». Άφαιρέστε το ζυγό της α-γωνίας και της κοσμικής φροντίδας που φορτωθήκατε.» «Άρατε τον ζυγόν Μου εφ’υμάς, και μάθετε απΈμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών». Στο Θεό μπορούμε να βρούμε ανάπαυση και ειρήνη, επειδή Αυτός μεριμνά για μας. (Ματθ. 11:28,29, Δείτε Α', Πέτρ. 5:7).ΠΠ 270.2

    Ο απόστολος Παύλος λέει: «Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος.» Ύστερα από όλα αυτά που έχει κάνει ο Θεός για μας, η πίστη μας θα έπρεπε να είναι δυνατή, δραστήρια και ανθεκτική. Αντί να γογγύζουμε και να παραπονιόμαστε, η γλώσσα της καρδιάς μας πρέπει να είναι: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον Αυτού. Ευλόγει, η ψυχή μου τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας Αυτού.» (Εβρ. 3:12, Ψαλμ. 103: 1,2).ΠΠ 270.3

    Ο Θεός δεν αγνοούσε τις ανάγκες του Ισραήλ. Στον ηγέτη τους είπε: «Θέλω βρέξει εις εσάς άρτον εξ ουρανού.» Του έδωσε οδηγίες πώς να μαζεύει ο λαός τα εφόδια της ημέρας, συγκεντρώνοντας διπλή ποσότητα την έκτη ημέρα, ώστε να διατηρηθεί η ιερή τήρηση του Σαββάτου. Ο Μωυσής διαβεβαίωσε τη σύναξη ότι οι ανάγκες τους θα καλύπτονταν. «Ο Κύριος (θέλει) δώσει εις εσάς το εσπέρας κρέας να φάγητε, και το πρωί άρτον εις χορτασμόν.» Πρόσθεσε: «Τί είμεθα ημείς; οι γογγυσμοί σας δεν είναι καθ’ημών, αλλά κατά του Κυρίου.» Κατόπιν ζήτησε από τον Ααρών να τους πει: «Πλησιάσατε έμπροσθεν του Κυρίου, διότι ήκουσε τους γογγυσμούς σας.» Ενώ μιλούσε ο Ααρών, έστρεψαν το πρόσωπο προς την έρημο, «και ιδού, η δόξα του Κυρίου εφάνη εν τη νεφέλη.» Μια τέτοια λάμψη που δεν είχαν ποτέ προηγουμένως δει, συμβόλιζε τη θεϊκή παρουσία. Με επιδείξεις που μιλούν στις αισθήσεις τους θα αποκτούσαν την επίγνωση του Θεού. Έπρεπε να διδαχθούν όχι ότι ο Μωυσής, αλλά ο Ύψιστος ήταν ο αρχηγός τους και όφειλαν να φοβούνται το όνομά Του και να υπακούουν τη φωνή Του.ΠΠ 271.1

    Το σούρουπο γύρω από το στρατόπεδο συγκεντρώθηκαν πελώρια σμήνη από ορτύκια. Ήταν τόσο πολλά που έφθαναν για να εφοδιαστεί ολό-κληρος ο καταυλισμός. Το πρωί παρουσιάστηκε στην επιφάνεια της γης «λεπτόν τι στρογγυλόν, λεπτόν ως πάχνη επί της γης.» «Ήτο δε όμοιον με σπόρον κοριάνδρου, λευκόν.» Ο λαός το ονόμασε μάννα. Ο Μωυσής είπε: «Ούτος είναι ο άρτος τον οποίον ο Κύριος σας δίδει διά να φάγητε.» Ο λαός μάζεψε το μάννα και διαπίστωσε ότι υπήρχε αρκετό για όλους. «Και ήλεθον εις μύλον, ή εκοπάνιζον αυτό εις ιγδίον, και έκαμον εγκρυφίας εξ αυτού.» (Αρ. 11:8). Και ήταν «η γεύσις αυτού ως πλακούντιον με μέλι.» Είχαν πάρει οδηγίες να μαζεύουν κάθε μέρα ένα γομόρ (περίπου τρία τέ-ταρτα του λίτρου) για κάθε άτομο και να μην αφήνουν περίσσευμα για το επόμενο πρωί. Μερικοί προσπάθησαν να φυλάξουν λίγο για την επόμενη ημέρα, αλλά διαπίστωσαν ότι δεν ήταν τότε κατάλληλο να φαγωθεί. Ο ημερήσιος εφοδιασμός έπρεπε να μαζευτεί το πρωί, επειδή το υπόλοιπο που έμενε στη Γη, έλιωνε από τον Ήλιο.ΠΠ 271.2

    Όταν μάζευαν το μάννα, φάνηκε ότι άλλοι συγκέντρωναν περισσότερο και άλλοι λιγότερο από τη διαταγμένη ποσότητα. Αλλά «ότε εμέτρησαν με το γομόρ, όστις είχε συνάξει πολύ, δεν ελάμβανε πλειότερον, και όστις είχε συνάξει ολίγον, δεν ελάμβανε ολιγώτερον.» Η ερμηνεία της βιβλικής αυτής περικοπής, καθώς και το πρακτικό μάθημα που απορρέει από αυτή, δίνεται από τον απόστολο Παύλο:ΠΠ 271.3

    «Δεν θέλω να ήναι εις άλλους άνεσις, εις εσάς δε στενοχώρια, αλλά να γείνη εν ισότητι, ώστε εν τω παρόντι καιρώ το περίσσευμά σας να αναπληρώση την στέρησιν εκείνων, διά να χρησιμεύση και το περίσσευμα εκείνων εις την στέρησίν σας, ώστε να γείνη ισότης, καθώς είναι γεγραμμένον, Όστις είχε συνάξει πολύ δεν ελάμβανε πλειότερον, και όστις ολίγον δεν ελάμβανεν ολιγώτερον.» (Β', Κορ. 813-15).ΠΠ 272.1

    Την έκτη ημέρα ο λαός μάζεψε δύο γομόρ για κάθε άτομο. Οι αρχηγοί πληροφόρησαν το Μωυσή για αυτό που είχε συμβεί. Η απάντησή του ήταν:ΠΠ 272.2

    «Τούτο είναι το οποίον είπε Κύριος, Αύριον είναι σάββατον, ανάπαυσις αγία εις τον Κύριον. Ψήσατε ό,τι έχετε να ψήσητε και βράσατε ό,τι έχετε να βράσητε, και παν το περισσευούμενον εναποταμιεύσατε εις εαυτούς διά να φυλάττηται έως το πρωί.» Αυτό έκαναν και διαπίστωσαν ότι δεν είχε αλλοιωθεί.ΠΠ 272.3

    Και είπεν ο Μωυσής, Φάγετε αυτό σήμερον, διότι σήμερον είναι σάββατον εις τον Κύριον. Σήμερον δεν θέλετε ευρεί αυτό εν τη πεδιάδι. Έξ ημέρας θέλετε συνάγει αυτό, εν τη εβδόμη όμως ημέρα, τω σαββάτω, εν ταύτη δεν θέλει ευρίσκεσθαι.»ΠΠ 272.4

    Ο Θεός απαιτεί να τηρείται σήμερα η αγία ημέρα Του με τον ίδιο σεβασμό όπως στην εποχή του Ισραήλ. Η εντολή που δόθηκε στους Εβραίους πρέπει να θεωρείται από όλους τους Χριστιανούς ως εντολή του Κυρίου προς αυτούς. Η παραμονή του Σάββατου είναι ημέρα προπαρασκευής, ώστε όλα να είναι έτοιμα για τις άγιες ώρες. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει οι δικές μας ασχολίες να καταπατούν τον ιερό χρόνο.ΠΠ 272.5

    Ο Θεός υπέδειξε ότι οι ασθενείς πρέπει να φροντιστούν. Η εργασία που απαιτείται για την ανακούφισή τους είναι πράξη καλοσύνης, όχι παράβαση του Σαββάτου. Κάθε περιττή εργασία όμως πρέπει να αποφεύγεται. Πολλοί από αμέλεια αναβάλλουν μέχρι να αρχίσει το Σάββατο κάποια μικροπράγματα που θα έπρεπε να είχαν γίνει την Παρασκευή. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Εργασία που έχει παραμεληθεί μέχρι την αρχή του Σαββάτου, πρέπει να μείνει ανεκτέλεστη μέχρι το τέλος του. Αυτή η τακτική θα βοηθούσε το μνημονικό των απερίσκεπτων για να τους καταστήσει προσεκτικούς να κάνουν τη δουλειά τους τις έξι εργάσιμες ημέρες.ΠΠ 272.6

    Κάθε εβδομάδα καθ’όλη τη μακρόχρονη παραμονή τους στην έρημο, οι Ισραηλίτες διαπίστωναν ένα τριπλό θαύμα που εντυπωσίαζε τη σκέψη τους με την ιερότητα του Σαββάτου: διπλή ποσότητα του μάννα έπεφτε την έκτη ημέρα, καθόλου την έβδομη. Η απαιτούμενη για το Σάββατο ποσότητα διατηρείτο αγνή και γλυκιά, ενώ αν φυλαγόταν για μια οποιαδήποτε άλλη ημέρα λίγη ποσότητα, γινόταν ακατάλληλη να χρησιμοποιηθεί.ΠΠ 272.7

    Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες χορηγήθηκε το μάννα, μας παρέχουν αναμφισβήτητη απόδειξη ότι το Σάββατο δε θεσπίσθηκε, όπως ισχυρίζονται πολλοί, όταν ο νόμος δόθηκε στο Σινά. Πριν πάνε στο Σινά, οι Ισραηλίτες κατάλαβαν ότι το Σάββατο ήταν υποχρεωτικό για αυτούς. Με το να είναι υποχρεωμένοι να μαζεύουν κάθε Παρασκευή διπλή ποσότητα του μάννα για να το ετοιμάσουν για το Σάββατο την μέρα που δεν έπεφτε καθόλου, μας παρουσιάζει τον ιερό χαρακτήρα της ημέρας της ανάπαυσης. Και όταν μερικοί από το λαό βγήκαν το Σάββατο να συλλέξουν μάννα, ο Κύριος έκανε την ερώτηση: «Έως πότε δεν θέλετε να φυλάττητε τας εντολάς Μου και τους νόμους Μου;»ΠΠ 273.1

    «Και έτρωγον οι υιοί Ισραήλ το μάννα τεσσαράκοντα έτη, εωσού ήλθον εις γην κατοικουμένην. Έτρωγον το μάννα, εωσού ήλθον εις τα όρια της γης Χαναάν.» Σαράντα χρόνια η θαυματουργική προμήθεια τους θύμιζε καθημερινά τη συνεχή φροντίδα και την αγάπη του Θεού. Σύμφωνα με τα λόγια του ψαλμωδού, ο Θεός «σίτον ουρανού έδωκεν εις αυτούς, άρτον αγγέλων έφαγεν ο άνθρωπος.» (Ψαλμ. 78:24,25) - τροφή δηλαδή ετοιμασμένη για αυτούς από τους αγγέλους. Ενώ συντηρούνταν με τον «σίτον του ουρανού», κάθε ημέρα διδάσκονταν ότι με την υπόσχεση του Θεού ήταν τόσο εξασφαλισμένοι από στέρηση, σαν να περιβάλλονταν από τα κυματιστά στάχυα στις εύφορες πεδιάδες της Χαναάν.ΠΠ 273.2

    Το μάννα που έπεφτε από τον ουρανό για τη φυσική διατήρηση του Ισραήλ ήταν ενδειξη Εκείνου που κατέβηκε από τον Ουρανό για να δώσει ζωή στον κόσμο. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Οι πατέρες σας έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον. Ούτος είναι ο άρτος ο καταβαίνων εκ του ουρανού . . . Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος τον οποίον Εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ Μου την οποίαν Εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.» Και ανάμεσα στις υποσχέσεις για ευλογίες προς το λαό του Θεού στη μέλλουσα ζωή είναι γραμμένο: «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη από του μάννα του κεκρυμμένου.» (Ιωάν. 6:48-51, Αποκ. 2:17).ΠΠ 273.3

    Φεύγοντας από την έρημο Σιν, οι Ισραηλίτες στρατοπέδευσαν στο Ραφιδείν. Εδώ δεν υπήρχε νερό και έδειξαν πάλι έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό. Τυφλωμένοι και αλαζονικοί άνθρωποι ήρθαν στο Μωυσή με την απαίτηση: «Δος εις ημάς ύδωρ διά να πίωμεν.» Αλλά αυτός δεν έχασε την υπομονή του. Τους είπε: «Διά τί λοιδορείτε κατ’εμού; Διά τί πειράζετε τον Κύριον;» Εκείνοι φώνα- ξαν οργισμένοι: «Διά τί τούτο; ανεβίβασας ημάς εξ Αιγύπτου, διά να θανατώσης ημάς, και τα τέκνα ημών και τα κτήνη ημών με την δίψαν;» Όταν εφοδιάστηκαν με άφθονη τροφή, ντροπιασμένοι θυμήθηκαν την απιστία και τη μεμψιμοιρία τους και υποσχέθηκαν στο εξής να έχουν εμπιστοσύνη στο Θεό. Σε λίγο όμως λησμόνησαν την υπόσχεσή τους και στην πρώτη δοκιμασία της πίστης τους απέτυχαν. Ο στύλος της νεφέλης που τους οδηγούσε, τους φαινόταν ότι έκρυβε κάποιο φοβερό μυστήριο Αναρωτιόνταν το ρόλο του Μωυσή και τι σκοπό μπορούσε να έχει για να τους βγάλει από την Αίγυπτο; Η υποψία και η δυσπιστία γέμισαν τις καρδιές τους και τον κατηγόρησαν ότι σκόπευε να σκοτώσει αυτούς και τα παιδιά τους με τις στερήσεις για να πλουτίσει εκείνος με τα υπάρχοντά τους. Με τη σύγχυση που δημιούργησε ο θυμός και η αγανάκτησή τους, ήταν έτοιμοι να τον λιθοβολήσουν.ΠΠ 273.4

    Μέσα στη δυστυχία του ο Μωυσής βόησε στο Κύριο: «Τι να κάμω εις τούτον τον λαόν;» Του υποδείχθηκε να πάρει τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ και το ραβδί του που είχε κάνει θαύματα στην Αίγυπτο και να προχωρήσει μπροστά από το λαό. «Ιδού, Εγώ θέλω σταθή εκεί έμπροσθέν σου επί της πέτρας Χωρήβ, και θέλεις κτυπήσει την πέτραν, και θέλει εξέλθει ύδωρ εξ αυτής διά να πίη ο λαός.» Ο Μωυσής υπάκουσε και τα νερά ξεπήδησαν σε μια ζωντανή νεροπηγή που με αφθονία εφοδίασε το στρατόπεδο. Αντί να προστάξει το Μωυσή να υψώσει το ραβδί του και να επιφέρει κάποια φοβερή πληγή όπως εκείνες της Αιγύπτου, ο Κύριος με ευσπλαχνία έκανε το ραβδί όργανό για τη διάσωσή των πρωτοστατών, παρά τα ελεεινά αυτά παράπονα,.ΠΠ 274.1

    «Διέσχισε πέτρας εν τη ερήμω, και επότισεν αυτούς ως εκ μεγάλων αβύσσων, και εξήγαγε ρύακας εκ της πέτρας, και κατεβίβασεν ύδατα ως ποταμούς.» (Ψαλμ. 78:15,16). Ο Μωυσής κτύπησε το βράχο, αλλά ο Υιός του Θεού ήταν εκείνος που καλυμμένος μέσα στη στήλη της νεφέλης, έστεκε πλάι στο Μωυσή και έκανε να τρέξει το νερό. Όχι μόνο ο Μωυσής και οι πρεσβύτεροι, αλλά ολόκληρη η σύναξη του λαού που έστεκαν μακρύτερα, αντίκρισαν τη δόξα του Κυρίου. Αν είχε όμως σηκωθεί το σύννεφο, θα είχαν εξολοθρευθεί από την τρομερή λαμπρότητα Εκείνου ο οποίος βρισκόταν μέσα σε αυτό.ΠΠ 274.2

    Μέσα στη δίψα του ο λαός αμφισβήτησε το Θεό λέγοντας: «Είναι ο Κύριος μεταξύ ημών, ή ουχί;» «Αν ο Θεός μάς έφερε εδώ, γιατί δε μας δίνει νερό όπως μας δίνει ψωμί; » Η απιστία που εξωτερικεύτηκε με αυτό τον τρόπο ήταν εγκληματική και ο Μωυσής φοβήθηκε ότι η τιμωρία του Θεού θα έπεφτε επάνω τους. Ονόμασε το μέρος εκείνο Μασοά που σημαίνει «πειρασμός» και Μεριβά που θα πει «λοιδορία», για να θυμούνται την αμαρτία τους.ΠΠ 274.3

    Ένας καινούργιος κίνδυνος τους απειλούσε τώρα. Επειδή γκρίνιαζαν εναντίον Του, ο Κύριος επέτρεψε στους εχθρούς τους να τους επιτεθούν. Οι Αμαληκίτες, μια άγρια πολεμοχαρής φυλή που κατοικούσε στην περιοχή εκείνη, τέθηκε εναντίον τους και πάταξαν εκείνους που όντας αδύναμοι και αποκαμωμένοι, είχαν μείνει πίσω. Ο Μωυσής ξέροντας ότι οι μάζες του λαού δεν ήταν ετοιμασμένες για μάχη, διέταξε τον Ιησού του Ναυή να διαλέξει ένα στρατιωτικό σώμα αποτελούμενο από τις διάφορες φυλές και να το οδηγήσει την επόμενη μέρα εναντίον του εχθρού. Ο Μωυσής θα στεκόταν επάνω σε ένα ύψωμα με τη ράβδο του Θεού στο χέρι. Ύστερα από αυτή τη συμφωνία, ο Ιησούς του Ναυή με τη συνοδεία επιτέθηκαν την επόμενη ημέρα εναντίον του εχθρού, ενώ ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Ωρ τοποθετήθηκαν επάνω σε ένα λόφο που δέσποζε στο πεδίο της μάχης. Με βραχίονες υψωμένους στον ουρανό και κρατώντας στο δεξί χέρι του το ραβδί του Θεού, ο Μωυσής προσευχόταν για την επιτυχία των ισραηλινών στρατευμάτων. Καθώς η μάχη συνέχιζε, έγινε αισθητό ότι όσο διάστημα τα χέρια του ήταν υψωμένα, νικούσε το Ισραήλ. Όταν τα κατέβαζε, νικούσε ο εχθρός. Όταν ο Μωυσής κουράστηκε, ο Ααρών και ο Ωρ στήριξαν τα χέρια του ψηλά μέχρι τη δύση του ηλίου, οπότε ο εχθρός κατατροπώθηκε.ΠΠ 275.1

    Υποβαστάζοντας τα χέρια του Μωυσή, ο Ααρών και ο Ωρ έδειχναν στο λαό το καθήκον που είχαν να τον ενισχύουν στο επίπονο έργο του καθώς λάμβανε τα λόγια του Θεού για να τα μεταδώσει σε αυτούς. Σημαντικό επίσης ήταν και το έργο του Μωυσή δείχνοντας ότι ο Θεός κρατάει στα χέρια Του το πεπρωμένο τους. Όσο στήριζαν την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν, Εκείνος θα πολεμούσε αντί για αυτούς και θα υπότασσε τους εχθρούς τους. Αν όμως διέκοπταν το δεσμό μαζί Του και εμπιστεύονταν τη δική τους δύναμη, θα εξασθενούσαν περισσότερο από ότι εκείνοι που δε γνώριζαν το Θεό και οι εχθροί τους θα υπερίσχυαν.ΠΠ 275.2

    Όπως οι Εβραίοι θριάμβευαν όταν ο Μωυσής ύψωνε τα χέρια του στον ουρανό και μεσολαβούσε για αυτούς, έτσι και ο λαός του Ισραήλ που εκπορεύεται από τον Θεό θα υπερισχύει όταν στηρίζεται στη δύναμη του ισχυρού Βοηθού του. Στη θεϊκή δύναμη όμως πρέπει να συμπράξει και η ανθρώπινη προσπάθεια. Ο Μωυσής δεν πίστευε ότι ο Θεός θα νικούσε τους εχθρούς τους, αν το Ισραήλ έμενε άπραγο. Ενώ ο μεγάλος ηγέτης ικέτευε στο Θεό, ο Ιησούς του Ναυή και οι γενναίοι ακόλουθοί του κατέβαλαν τις μεγαλύτερες προσπάθειές για να απωθήσουν τους εχθρούς του Ισραήλ και του Θεού.ΠΠ 275.3

    Μετά την ήττα των Αμαληκιτών, ο Θεός διέταξε στο Μωυσή: «Γράψον τούτο εν τω βιβλίω προς μνημόσυνον, και εις τα ώτα του Ιησού, ότι θέλω εξαλείψει εξάπαντος την μνήμην του Αμαλήκ εκ της υπό τον ουρανόν.» Μόλις λίγο πριν πεθάνει, ο μεγάλος ηγέτης παρέδωσε στο λαό του την ακόλουθη εντολή: «Ενθυμού τι έκαμεν εις σε ο Αμαλήκ εν τη οδώ, αφού εξήλθετε εξ Αιγύπτου. Τίνι τρόπω αντεστάθη εις σε εν τη οδώ, και απέκοψε τους οπισθίους σου, πάντας τους αδυνάτους τους όπισθέν σου, ενώ ήσο αποκαμωμένος και κεκοπιασμένος. Και δεν εφοβήθη τον Θεόν . . . Θέλεις εξαλείψει το μνημόσυνον του Αμαλήκ υποκάτωθεν του ουρανού, δεν θέλεις λησμονήσει.» Για αυτό τον ασεβή λαό ο Κύριος είχε δηλώσει ότι το χέρι του «υψώθη κατά του θρόνου του Κυρίου.» (Δευτ. 25: 17-19, Έξ. 17:16).ΠΠ 276.1

    Οι Αμαληκίτες δεν αγνοούσαν το χαρακτήρα του Θεού ούτε την ανώτατη εξουσία Του. Αντί όμως να εκδηλώσουν φόβο στην παρουσία Του, αντιστάθηκαν πεισματικά στη δύναμή Του. Τα θαύματα που έκανε ο Μωυσής μπροστά στους Αιγυπτίους, έγιναν αντικείμενο ειρωνείας για τους Αμαληκίτες. Οι Αμαληκίτες ειρωνεύονταν και τα γύρω έθνη για το φόβο τους. Ορκίστηκαν στους θεούς τους να καταστρέψουν τους Εβραίους ώστε κανείς να μη σωθεί, και καυχιόταν ότι ο Θεός του Ισραήλ ήταν ανίκανος να τους αντισταθεί. Οι Ισραηλίτες δεν τους είχαν βλάψει ούτε τους είχαν απειλήσει. Η επίθεσή τους ήταν τελείως απρόκλητη. Η επίθεση αυτή σκοπεύει να δείξει μίσος και περιφρόνησή στο Θεό, προσπαθώντας να εξολοθρεύσουν το λαό Του. Οι Αμαληκίτες πολλά χρόνια ήταν υπερόπτες αμαρτωλοί και τα ανοσιουργήματά τους προκαλούσαν την οργή του Θεού ο οποίος όμως από ευσπλαχνία τους καλούσε σε μετάνοια.ΠΠ 276.2

    Αλλά όταν οι άνδρες του Αμαλήκ έπεσαν επάνω στις αποκαμωμένες και απροστάτευτες παρατάξεις του Ισραήλ, σφράγισαν το πεπρωμένο του έθνους τους. Η φροντίδα του Θεού περιβάλλει και το πιο αδύνατο τέκνο Του. Καμιά βιαιοπραγία ή καταδυνάστευση που του γίνεται, δε διαφεύγει την προσοχή του Ουρανού. Το χέρι Του απλώνεται σαν ασπίδα επάνω σε όλους όσους Τον φοβούνται. Ας προσέξουν οι άνθρωποι να μη κτυπήσουν το χέρι εκείνο, επειδή κρατάει το σπαθί της δικαιοσύνης.ΠΠ 276.3

    Σε κοντινή απόσταση από το μέρος όπου οι Ισραηλίτες είχαν τώρα στρατοπεδεύσει, βρισκόταν το σπίτι του Ιοθόρ, πεθερού του Μωυσή. Ο Ιοθόρ είχε ακούσει για την απελευθέρωση των Εβραίων. Έτσι ξεκίνησε να πάει να τους επισκεφθεί και να φέρει στο Μωυσή τη γυναίκα του και τους δύο γιους του. Ο μεγάλος ηγέτης πληροφορήθηκε από αγγελιοφόρους ότι αυτοί πλησιάζουν, και χαρούμε- νος ξεκίνησε να τους συναντήσει. Αφού πρώτα τους χαιρέτισε, μετά τους οδήγησε στη σκηνή του. Είχε στείλει την οικογένεια του πίσω τότε που πήγαινε να αντιμετωπίσει τους κινδύνους της εξόδου του Ισραήλ από την Αίγυπτο. Τώρα μπορούσε να χαρεί την επανασύνδεση και να έχει την συντροφιά και την παρηγοριά τους. Διηγήθηκε από την αρχή στον Ιοθόρ τα θαυμάσια πράγματα που είχε κάνει ο Θεός για τον λαό του Ισραήλ και ο πατριάρχης χάρηκε και ευλόγησε τον Κύριο. Μαζί με το Μωυσή και τους πρεσβυτέρους προσέφερε θυσίες και έκανε μια επιβλητική γιορτή σε ανάμνηση της ευσπλαχνίας του Θεού.ΠΠ 276.4

    Καθώς ο Ιοθόρ παρέμενε στο στρατόπεδο, διαπίστωσε σε λίγο τις βαριές ευθύνες που είχε επιφορτισθεί ο Μωυσής. Η διατήρηση της τάξης και της πειθαρχίας μέσα στην απέραντη, αμαθή και ανεκπαίδευτη εκείνη μάζα ήταν πράγματι τεράστιο έργο. Ο Μωυσής ήταν ο αναγνωρισμένος αρχηγός και δικαστής τους. Δεν συμβουλεύονταν αυτόν μόνο για θέματα γενικού ενδιαφέροντος και καθηκόντων του λαού, αλλά και για διαπληκτισμούς που δημιουργούσαν μεταξύ τους. Αναγκάστηκε να το επιτρέψει αυτό το σύστημα επειδή του έδινε την ευκαιρία να τους διδάξει. Όπως είπε: «Δεικνύω εις αυτούς τα προστάγματα του Θεού και τους νόμους Αυτού.» Ο Ιοθόρ όμως αντέκρουσε αυτό λέγοντας: «Βεβαίως θέλεις αποκάμει», και συμβούλεψε το Μωυσή να ορίσει κατάλληλα πρόσωπα ως χιλιάρχους, εκατόνταρχους και δεκάρχους. Έπρεπε να διαλέξει «άνδρας αξίους, φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν».ΠΠ 277.1

    Αυτοί θα έλυναν δευτερεύουσας σημασίας θέματα ενώ οι σοβαρότερες και δυσκολότερες υποθέσεις θα εξακολουθούσαν να αναφέρονται στο Μωυσή. Όπως είπε ο Ιοθόρ, «συ μεν έσο ενώπιον του Θεού υπέρ του λαού, διά να αναφέρης τας υποθέσεις προς τον Θεόν και δίδασκε αυτούς τα προστάγματα και τους νόμους, και δείκνυε προς αυτούς την οδόν εις την οποίαν πρέπει να περιπατώσι, και τα έργα τα οποία πρέπει να πράττωσι.» Η συμβουλή αυτή έγινε αποδεκτή και όχι μόνο ανακούφισε το Μωυσή, αλλά κατέληξε να συσταθεί μια τελειότερη τάξη μεταξύ του λαού.ΠΠ 277.2

    Ο Κύριος είχε τιμήσει πολύ το Μωυσή και είχε κάνει θαύματα με την βοήθεια του. Το γεγονός όμως ότι είχε εκλεγεί για να οδηγήσει τους άλλους, δεν τον έκανε να συμπεράνει ότι ο ίδιος δε χρειαζόταν καθοδήγηση. Ο εκλεγμένος ηγέτης του Ισραήλ άκουσε με προθυμία τις συμβουλές του θεοσεβή ιερέα της Μαδιάμ και υιοθέτησε το σχέδιό του ως συνετή λύση.ΠΠ 277.3

    Από το Ραφιδείν ο λαός συνέχισε το ταξίδι του, ακολουθώντας τις κινήσεις της στήλης της νεφέλης. Η πορεία τους είχε φέρει μέσα από άγονες πεδιάδες, επάνω από απότομες ανηφοριές και ανάμεσα από βρόχινα δρομάκια. Πολλές φορές προηγουμένως διάβαιναν τους αμμουδερούς χερσότοπους. Εκεί είχαν αντικρίσει μπροστά τους γυμνά βουνά σαν πελώριους προμαχώνες που ορθώνονταν ακριβώς στο πέρασμά τους και έμοιαζαν να εμποδίζουν την παραπέρα πορεία τους.ΠΠ 277.4

    Ενώ όμως πλησίαζαν, οι ορεινοί τοίχοι παρουσίαζαν πού και πού ανοίγματα και πιο πέρα φανερωνόταν άλλη μια πεδιάδα. Αυτή τη φορά είχαν οδηγηθεί σε ένα από αυτά τα βαθιά, τραχιά περάσματα. Η σκηνή ήταν επιβλητική. Ανάμεσα στους βρόχινους γκρεμούς που υψώνονταν εκατοντάδες μέτρα από τις δύο μεριές, τα πλήθη του Ισραήλ με τα κοπάδιά και τις αγέλες τους κινούνταν σαν ένα ζωντανό κύμα, όσο μακριά έφθανε το μάτι,. Και τώρα μπροστά τους μεγαλόπρεπα το Όρος Σινά ύψωνε τη συμπαγή θωριά του. Το σύννεφο κάθισε στην κορυφή του και ο λαός έστησε τις σκηνές του στην πεδιάδα κάτω. Εδώ επρόκειτο να κατοικήσουν περίπου ένα χρόνο. Τη νύχτα η φωτεινή στήλη τούς διαβεβαίωνε για τη θεϊκή προστασία και ενώ αυτοί ήταν παραδομένοι στον ύπνο, το ψωμί του Ουρανού έπεφτε απαλά γύρω από το στρατόπεδο.ΠΠ 278.1

    Η αυγή χρύσωνε τις σκοτεινές κορυφογραμμές και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου, διαπερνώντας τα φαράγγια, έμοιαζαν στους κουρασμένους οδοιπόρους σαν ακτίνες ευσπλαχνίας που κατέβαιναν από το θρόνο του Θεού. Από όλες τις πλευρές πελώρια βράχια φαίνονταν μέσα στην απομονωμένη μεγαλοπρέπειά τους σαν να μιλούσαν για αιώνια αντοχή και μεγαλειότητα. Σε αυτό το μέρος ο νους εντυπωσιαζόταν από επισημότητα και δέος. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος να αισθάνεται την άγνοια και την αδυναμία του μπροστά σε Εκείνον ο οποίος «εζύγισε τα όρη διά στατήρος και τους λόφους διά πλάστιγγος.» (Ησ. 40:12). Εδώ ο λαός του Ισραήλ έμελλε να δεχθεί την πιο αξιοθαύμαστη αποκάλυψη που έκανε ποτέ ο Θεός στους ανθρώπους. Εδώ ο Κύριος είχε συνάξει το λαό Του για να χαράξει στο νου τους την ιερότητα των απαιτήσεών Του, εξαγγέλλοντας με την ίδια Του τη φωνή τον άγιο νόμο Του. Επρόκειτο να υποστούν μεγάλες και ριζικές μεταλλαγές, επειδή η εξαγριωτική επιρροή που υπέστησαν στη σκλαβιά και η μακρόχρονη συναναστροφή με την ειδωλολατρία είχαν αφήσει τα ίχνη τους επάνω στο ήθος και στο χαρακτήρα. Ο Θεός ενεργούσε έτσι που να τους φέρει σε ανώτερο ηθικό επίπεδο, γνωστοποιώντας τον εαυτό Του.ΠΠ 278.2

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents