Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Πατριάρχες και Προφήτες - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First

    Κεφάλαιο 70—Η Βασιλεια του Δαβιδ

    (Βασίζεται στο βιβλίο Β', Σαμουήλ, κεφ. 5:6 - 7:, 9:, 10:)ΠΠ 705.1

    Μόλις ο Δαβίδ κάθισε στο θρόνο του Ισραήλ, άρχισε να αναζητεί μια καταλληλότερη τοποθεσία για πρωτεύουσα του βασιλείου του. Σε απόσταση είκοσι μιλίων από τη Χεβρών είχε επιλεγεί ο τόπος της μελλοντικής μητρόπολης του βασιλείου. Πριν να οδηγήσει ο Ιησούς του Ναυή τα ισραηλινά στρατεύματα μέσα από τον Ιορδάνη, το όνομα της πόλης ήταν Σαλήμ. Κοντά σε αυτό το μέρος ο Αβραάμ είχε αποδείξει την αφοσίωσή του στο Θεό. Οκτακόσια χρόνια πριν από τη στέψη του Δαβίδ ήταν ο τόπος της κατοικίας του Μελχισεδέκ, του ιερέα του Υψίστου Θεού. Βρισκόταν σε κε-ντρικό και ανυψωμένο σημείο της χώρας, προστατευμένος ολόγυρα από λόφους. Επειδή συνόρευε με τις κτήσεις του Βενιαμίν και του Ιούδα, ερχόταν πολύ κοντά και στον Εφραΐμ και εύκολα είχε πρόσβαση στις υπόλοιπες φυλές.ΠΠ 705.2

    Προκειμένου να εξασφαλίσουν την τοποθεσία αυτή, οι Εβραίοι έπρεπε να εκτοπίσουν μια μερίδα Χαναναίων που διατηρούσαν μια οχυρωμένη θέση επάνω στα βουνά Σιών και Μόριά. Το οχυρό αυτό ονομαζόταν Ιεβούς και οι κάτοικοί του ήταν γνωστοί ως Ιεβουσαίοι. Αιώνες θεωρείτο απόρθητη η Ιεβούς. Πολιορκήθηκε όμως και καταλήφθηκε από τους Εβραίους κάτω από τις διαταγές του Ιωάβ. Για ανταμοιβή της ανδρείας του στην Ιεβούς προάχθηκε σε γενικό αρχιστράτηγο των ισραηλινών στρατευμάτων. Η Ιεβούς έγινε τότε η πρωτεύουσα του έθνους και το ειδωλολατρικό της όνομα άλλαξε σε Ιερουσαλήμ.ΠΠ 705.3

    Ο Χειράμ, βασιλιάς της πλούσιας πόλης της Τύρου στα παράλια της Μεσογείου, ζήτησε τώρα τη συμμαχία του βασιλιά του Ισραήλ και πρόσφερε τη βοήθειά του στο Δαβίδ για την οικοδομή του ανακτόρου της Ιερουσαλήμ. Πρεσβευτές είχαν σταλεί από την Τύρο συνοδευόμενοι από αρχιτέκτονες, εργάτες και ατέλειωτες συνο- δείες φορτωμένες με ακριβή ξυλεία, με κέδρους και άλλα πολύτιμα υλικά.ΠΠ 705.4

    Η αυξημένη δύναμη του Ισραήλ, ενωμένου τώρα υπό την ηγεμονία του Δαβίδ, η οικοδόμηση του οχυρού της Ιεβούς και η συμμαχία με το Χειράμ το βασιλιά της Τύρου, διέγειρε την έχθρα των Φιλισταίων. Έτσι, εισέβαλαν και πάλι με ισχυρές δυνάμεις στη χώρα καταλαμβάνοντας τη θέση της κοιλάδας Ραφαείμ, σε μικρή μόνο απόσταση από την Ιερουσαλήμ. Ο Δαβίδ και οι πολεμιστές του αποσύρθηκαν στο φρούριο της Σιών περιμένοντας τη θεϊκή καθοδήγηση. «Και ηρώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον, λέγων, Να αναβώ προς τους Φιλισταίους; θέλεις παραδώσει αυτούς εις την χείρα μου; Και είπεν ο Κύριος εις τον Δαβίδ, Ανάβα, διότι βεβαίως θέλω παραδώσει τους Φιλισταίους εις την χείρα σου.»ΠΠ 706.1

    Ο Δαβίδ εξόρμησε πάραυτα κατά του εχθρού, τους νίκησε, τους εξολόθρευσε και αφαίρεσε τους θεούς που είχαν φέρει μαζί τους για να εξασφαλίσουν τη νίκη τους. Εξοργισμένοι από την ταπείνωση της ήπας που είχαν υποστεί, οι Φιλισταίοι συγκέντρωσαν μεγαλύτερες ακόμη δυνάμεις και επέστρεψαν να συνεχίσουν τον αγώνα. Και πάλι «διεχύθησαν εις την κοιλάδα του Ραφαείμ». Ο Δαβίδ ρώτησε πάλι τον Κύριο και ο μεγάλος Ων ανέλαβε τη διοίκηση των ισραηλινών στρατευμάτων.ΠΠ 706.2

    Ο Κύριος έδωσε οδηγίες στο Δαβίδ λέγοντάς του: «Μη αναβής, στρέψον οπίσω αυτών και επίπεσον επ’αυτούς απέναντι των συκάμινων. Και όταν ακούσης θόρυβον διαβάσεως επί των κορυφών των συκάμινων, τότε θέλεις σπεύσει, διότι τότε ο Κύριος θέλει εξέλθει έμπροσθέν σου, διά να πατάξη το στρατόπεδον των Φιλισταίων.» Αν ο Δαβίδ είχε διαλέξει, όπως ο Σαούλ, το δικό του τρόπο για δράση, δε θα γνώριζε επιτυχία. Έκανε όμως «καθώς προσέταξεν αυτόν ο Θεός, και επάταξε το στρατόπεδον των Φιλισταίων από Γαβαών έως Γεζέρ. Και το όνομα του Δαβίδ εξήλθεν εις πάντας τους τόπους, και ο Κύριος επέφερε τον φόβον αυτού επί πάντα τα έθνη.» (Α', Χρον. 14:16,17).ΠΠ 706.3

    Τώρα που η θέση του Δαβίδ είχε ενισχυθεί στο θρόνο και είχε α-παλλαγεί από τις εισβολές των ξένων εχθρών, αποφάσισε να ξεκινήσει την πραγματοποίηση ενός προσφιλούς σκοπού του. Να φέρει την κιβωτό του Θεού στα Ιεροσόλυμα. Η κιβωτός είχε παραμείνει πολλά χρόνια στην Κιριάθιαρείμ που απείχε εννέα μίλια. Η εθνική πρωτεύουσα έπρεπε να τιμηθεί με το έμβλημα της θεϊκής παρουσίας.ΠΠ 706.4

    Ο Δαβίδ κάλεσε τριάντα χιλιάδες από τα ηγετικά στελέχη του Ισραήλ, επειδή είχε προγραμματίσει να κάνει την τελετή αυτή μια σκηνή μεγάλης χαράς και επιβλητικής επίδειξης. Ο λαός με προθυμία ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση. Ο αρχιερέας, οι συνάδελφοι του ιερού αξιώματος και οι ηγεμόνες των φυλών συγκεντρώθηκαν στην Κιριάθιαρείμ. Ο Δαβίδ έλαμπε από ιερό ζήλο. Η κιβωτός μεταφέρθηκε έξω από το σπίτι του Αβιναδάβ και τοποθετήθηκε επάνω σε μια καινούρια άμαξα που την έσερναν δύο βόδια, ενώ οι γιοι του Αβιναδάβ είχαν αναλάβει να την προσέχουν.ΠΠ 706.5

    Οι άνδρες του Ισραήλ ακολουθούσαν με αλαλαγμούς χαράς και με χαρμόσυνους ύμνους - μια πληθώρα από φωνές εναρμονισμένες με τη μελωδία και τους ήχους που ανέδιδαν τα μουσικά όργανα. «Ο δε Δαβίδ και πας ο οίκος Ισραήλ έπαιζον έμπροσθεν του Κυρίου παν είδος οργάνων από ξύλου ελάτης, και κιθάρας, και ψαλτήρια, και τύμπανα, και σείστρα, και κύμβαλα.» Πολύ καιρό είχε να δει ο λαός του Ισραήλ μια τέτοια θριαμβευτική σκηνή. Με ιερόπρεπη αγαλλίαση η πελώρια πομπή προχωρούσε με ελιγμούς διασχίζοντας κοιλάδες και βουνά, κατευθυνόμενη στην αγία πόλη.ΠΠ 707.1

    Όμως, «ότε ήλθον έως του αλωνίου Ναχών, εξήπλωσεν ο Ουζά την χείρα αυτού εις την κιβωτόν του Θεού, και εκράτησεν αυτήν, διότι έσεισαν αυτήν οι βόες. Και εξήφθη ο θυμός του Κυρίου κατά του Ουζά και επάταξεν αυτόν ο Θεός διά την προπέτειαν αυτού, και απέθανεν εκεί παρά την κιβωτόν του Θεού.» Ένας ξαφνικός τρόμος κατέλαβε το χαρούμενο πλήθος. Ο Δαβίδ έμεινε κατάπληκτος, και βαθιά αναστατωμένος και αναρωτήθηκε μέσα του για τη δικαιοσύνη του Θεού. Είχε προσπαθήσει να τιμήσει την κιβωτό ως έμβλημα της θεϊκής παρουσίας. Γιατί λοιπόν είχε σταλεί η τρομα-κτική αυτή τιμωρία που έστρεψε την τελετή της χαράς σε μια περίσταση λύπης και πένθους; Αισθανόμενος ότι δεν ήταν ασφαλές να έχει κοντά του την κιβωτό, ο Δαβίδ αποφάσισε να την αφήσει εκεί όπου ήταν. Ένα μέρος βρέθηκε κοντά στο σπίτι του Ωβήδεδώμ του Γητθαίου.ΠΠ 707.2

    Το τραγικό τέλος του Ουζά ήταν μια θεϊκή τιμωρία για τη παράβαση μιας σαφέστατης εντολής. Ο Θεός είχε δώσει με το Μωυσή ιδιαίτερες οδηγίες για τη μεταφορά της κιβωτού. Κανείς άλλος παρά μόνο οι ιερείς, οι απόγονοι του Ααρών είχαν το δικαίωμα να την αγγίξουν ή ακόμη και να την κοιτάξουν όταν ήταν ακάλυπτη. Η θεϊκή οδηγία έλεγε: «Θέλουσι πλησιάσει οι υιοί του Καάθ διά να βαστάσωσιν αυτά, και δεν θέλουσι εγγίσει τα άγια, διά να μη αποθάνωσι.» (Αρ. 4:15).ΠΠ 707.3

    Οι ιερείς έπρεπε να σκεπάσουν με το κάλυμμά της την κιβωτό. Οι Κααθίτες έπρεπε να τη σηκώσουν με μοχλούς που ήταν περασμένοι από κρίκους, περασμένοι σε κάθε πλευρά της κιβωτού χωρίς ποτέ να μετακινούνται. Στους Γηρσωνίτες και στους Μεραρίτες που ήταν υπεύθυνοι για τα παραπετάσματα και τους στύλους του αγιαστηρίου, ο Μωυσής έδωσε αμάξια και βόδια για τη μεταφορά των αντικειμένων που τους είχαν ανατεθεί. «Εις δε τους υιούς Καάθ δεν έδωκε, διότι η εν τω αγιαστηρίω υπηρεσία αυτών ήτο να βαστάζωσιν επ’ώμων.» (Αρ. 7:9) Κατά τη μεταφορά της κιβωτού από την Κιριάθιαρείμ έγινε μια μεγάλη παράβλεψη των οδηγιών του Κυρίου.ΠΠ 707.4

    Ο Δαβίδ και ο λαός του είχαν συγκεντρωθεί για να εκτελέσουν ένα ιερό έργο και το είχαν αναλάβει με χαρούμενη και πρόθυμη καρδιά. Ο Κύριος όμως δεν μπορούσε να δεχτεί τη λατρεία αυτή επειδή δε συμφωνούσε με τις οδηγίες Του. Οι Φιλισταίοι, μη έχοντας γνώση του νόμου του Θεού, είχαν τοποθετήσει την κιβωτό επάνω σε μια άμαξα όταν την επέστρεψαν στον λαό του Ισραήλ και ο Κύριος δέχτηκε την προσπάθεια που έκαναν. Οι Ισραηλίτες όμως είχαν στα χέρια τους αναλυτική έκθεση του θελήματος του Θεού για όλα αυτά τα θέματα. Η παράβλεψή τους στις οδηγίες αυτές ήταν προσβλητική για το Θεό.ΠΠ 708.1

    Ο Ουζά βαρυνόταν με τη σοβαρή ενοχή της προπέτειας. Η παράβαση του νόμου του Θεού είχε μικρύνει την αντίληψή του για την ιερότητα του νόμου. Φέροντας επάνω του ανεξομολόγητες αμαρτίες, γνωρίζοντας τη θεϊκή απαγόρευση, τόλμησε να αγγίσει το σύμβολο της παρουσίας του Θεού. Ο Θεός δε δέχεται μερική υπακοή, δε δέχεται χαλαρότητα στην τήρηση των εντολών Του. Με την τιμωρία που επιβλήθηκε στον Ουζά, ο Θεός είχε σκοπό να κάνει όλο το λαό του Ισραήλ να συναισθανθεί τη σπουδαιότητα που συνεπάγεται η αυστηρή τήρηση των εντολών του. Με αυτό τον τρόπο, ο θάνατος του ενός ανθρώπου στόχευε να οδηγήσει το λαό σε μετάνοια και να εμποδίσει την επιβαλλόμενη τιμωρία σε χιλιάδες.ΠΠ 708.2

    Νιώθοντας ότι η δική του καρδιά δεν ήταν απολύτως εντάξει με το Θεό, ο Δαβίδ όταν είδε πώς κεραυνοβολήθηκε ο Ουζά, αισθάνθηκε δέος απέναντι στην κιβωτό και φοβήθηκε μη τυχόν κάποια προσωπική αμαρτία του θα προκαλούσε τιμωρία επάνω του. Ο Ωβήδεδώμ όμως, αν και είχε ανάκατα αισθήματα χαράς και τρόμου, δέχθηκε με ευχαρίστηση το ιερό σύμβολο σαν υπόσχεση της εύνοιας του Θεού στους υπακούοντες. Τώρα η ολοκληρωμένη προσοχή του Ισραήλ είχε στραφεί στο Γετθαίο και στην οικογένειά του. Όλοι περίμεναν να δουν τι θα συνέβαινε σε αυτούς. «Και ευλόγησεν ο Κύριος τον Ωβήδεδώμ και πάντα τον οίκον αυτού.»ΠΠ 708.3

    Όσο για το Δαβίδ, η θεϊκή επίπληξη έφερε τα αποτελέσματά της. Είχε έρθει στο σημείο να συνειδητοποιήσει όσο ποτέ προηγουμένως την ιερότητα του νόμου του Θεού και τη σπουδαιότητα της έμπρακτης υπακοής. Η εύνοια που περιέβαλε το σπιτικό του Ωβήδ-εδώμ αναπτέρωσε πάλι τις ελπίδες του Δαβίδ ότι η κιβωτός μπορούσε να αποβεί ευλογία τόσο για αυτόν όσο και για το λαό του.ΠΠ 709.1

    Όταν πέρασαν τρεις μήνες, ο Δαβίδ αποφάσισε να κάνει άλλη μια προσπάθεια να μεταφέρει την κιβωτό. Τη φορά αυτή έδωσε μεγάλη προσοχή στο να τηρήσει με κάθε λεπτομέρεια τις οδηγίες του Κυρίου. Κλήθηκαν πάλι τα επίσημα μέλη του έθνους και μια μεγάλη λαϊκή σύναξη σχηματίστηκε γύρω από το σπίτι του Ωβήδ-εδώμ του Γετθαίου.ΠΠ 709.2

    Με ευλαβική προσοχή η κιβωτός τοποθετήθηκε επάνω στους ώμους των καθορισμένων από το Θεό ανθρώπων, τα πλήθη μπήκαν στη σειρά και με τρεμάμενες καρδιές ξεκινούσε η τεράστια πομπή. Κάθε έξι βήματα η σάλπιγγα ηχούσε για μια στάση. Κατ’εντολή του Δαβίδ πρόσφεραν ως θυσία «βουν και σιτευτόν». Η χαρά είχε τώρα αντικαταστήσει το φόβο και τον τρόμο.ΠΠ 709.3

    Ο βασιλιάς είχε βγάλει τα βασιλικά του ενδύματα και φόρεσε ένα σεμνό λινό εφόδ, τέτοιο που φορούσαν οι ιερείς. Μ ε την κίνηση αυτή δεν εννοούσε ότι είχε αναλάβει ιερατικά καθήκοντα, επειδή μερικές φορές φορούσαν το εφόδ και άτομα εκτός από τους ιερείς. Στην ιερή όμως αυτή λιτανεία ήθελε να πάρει τη θέση του ενώπιον του Θεού σε ίση μοίρα με τους υπηκόους του. Την ημέρα εκείνη ο Θεός θα ήταν το μόνο αντικείμενο λατρείας και σεβασμού.ΠΠ 709.4

    Η μακριά σειρά τέθηκε πάλι σε κίνηση και η μουσική από άρπες, κεράτινες σάλπιγγες και κύμβαλα έφθαναν στα ουράνια με τη μελωδική συνοδεία απειράριθμων φωνών. «Και εχόρευεν ο Δαβίδ ενώπιον του Κυρίου» μέσα στη χαρά του, σύμφωνα με το ρυθμό της μελωδίας.ΠΠ 709.5

    Ο χορός του Δαβίδ εκδηλούμενος με σεβάσμια χαρά προς το Θεό, αναφέρεται από τους φιλήδονους σαν δικαιολογία για τους σύγχρονους χορούς της μόδας. Ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι τελείως αβάσιμος. Στις ημέρες μας ο χορός σχετίζεται με τις τρέλες και με το μεταμεσονύχτιο ξεφάντωμα. Η υγεία και οι ηθικές αρχές θυσιάζονται στο βωμό της διασκέδασης. Για αυτούς που συχνάζουν στις αίθουσες χορού, ο Θεός δεν αποτελεί αντικείμενο ούτε για σκέψη ούτε για σεβασμό.ΠΠ 709.6

    Η προσευχή και η υμνωδία θα θεωρούντο εκτός τόπου στις συ-γκεντρώσεις αυτές. Η ακόλουθη δοκιμή πρέπει να λογίζεται αποφασιστική: διασκεδάσεις που τείνουν να εξασθενήσουν την αγά- πη για τα πνευματικά πράγματα και να μειώσουν τη χαρά μας για τη λατρεία του Θεού, δεν πρέπει να επιζητούνται από τους χριστιανούς. Η μουσική και ο χορός με τη χαρμόσυνη υμνωδία στο Θεό κατά τη μεταφορά της κιβωτού δεν είχε την παραμικρή ομοιότητα με τη διασκέδαση του σημερινού χορού. Ο πρώτος απέβλεπε να φέρει στη μνήμη το Θεό και να εξυψώσει το άγιο όνομά Του. Ο δεύτερος είναι ένα παραπλανητικό επινόημα του Σατανά για να κάνει τους ανθρώπους να λησμονήσουν το Θεό και να Τον προσβάλουν.ΠΠ 709.7

    Η θριαμβευτική παρέλαση πλησίαζε στην πρωτεύουσα, ακολουθώντας το ιερό σύμβολο του αόρατου Βασιλιά τους. Τότε ένα λυρικό ξέσπασμα απαιτούσε από τους φρουρούς των τειχών να ανοίξουν διάπλατα τις πύλες της άγιας πόλης:ΠΠ 710.1

    «Σηκώσατε, πύλαι, τας κεφαλάς σας,
    Και υψώθητε, θύραι αιώνιοι,
    Και θέλει εισέλθει ο Βασιλεύς της δόξης.»
    ΠΠ 710.2

    Μια ομάδα από μουσικούς τραγουδιστές απαντούσε:ΠΠ 710.3

    «Τίς ούτος ο Βασιλεύς της δόξης;»ΠΠ 710.4

    Από μια άλλη ομάδα ερχόταν η απόκριση:ΠΠ 710.5

    «Ο Κύριος, ο κραταιός και δυνατός, ο Κύριος ο δυνατός εν πολέμω.»ΠΠ 710.6

    Τότε εκατοντάδες φωνές συμμετείχαν, επαυξάνοντας τη θριαμβευτική επωδό:ΠΠ 710.7

    «Σηκώσατε, πύλαι, τας κεφαλάς σας,
    Και υψώθητε, θύραι αιώνιοι,
    Και θέλει εισέλθει ο Βασιλεύς της δόξης.»
    ΠΠ 710.8

    Και η φωνή του μεγάλου πλήθους «ως φωνή υδάτων πολλών» ακουγόταν σε εκστατική απόκριση:ΠΠ 710.9

    «Ο Κύριος των δυνάμεων,
    Ούτος είναι ο Βασιλεύς της δόξης.» (Ψαλμοί 24:7-10)
    ΠΠ 710.10

    Τότε άνοιξαν διάπλατα οι πύλες, η πομπή πέρασε μέσα και με σεβάσμιο δέος η κιβωτός τοποθετήθηκε στη σκηνή που είχε ετοιμαστεί να τη δεχθεί. Μπροστά στο ιερό κιγκλίδωμα είχαν στηθεί βωμοί για θυσίες. Ο καπνός των ειρηνικών προσφορών και των ολοκαυτωμάτων καθώς και τα νέφη του θυμιάματος μαζί με τις δοξολογίες και τις ικεσίες του Ισραήλ ανέβαιναν προς τον ουρανό. Η λιτανεία έληξε και ο βασιλιάς πρόφερε μια ευλογία για το λαό του. Μετά, μοιράστηκαν στο λαό βασιλικής αφθονίας δώρα από τρόφιμα και κρασί για να τον ευφράνουν.ΠΠ 711.1

    Όλες οι φυλές είχαν αντιπρόσωπο στην ιεροτελεστία, στον εορτασμό του πιο ιερού γεγονότος που είχε σημειωθεί στη βασιλεία του Δαβίδ. Το Άγιο Πνεύμα είχε επισκεφθεί το βασιλιά και τότε, ενώ οι τελευταίες ακτίνες έλουζαν το αγιαστήριο με ένα ιερό φως, η καρδιά του υψώθηκε με ευγνωμοσύνη στο Θεό. Τώρα το ευλογημένο σύμβολο της παρουσίας Του είχε έρθει τόσο κοντά στο θρόνο του Ισραήλ.ΠΠ 711.2

    Με αυτές τις ευχάριστες σκέψεις επέστρεφε ο Δαβίδ στο παλάτι του «διά να ευλογήση τον οίκον αυτού». Ήταν όμως εκεί κάποιο άτομο που είχε παρακολουθήσει τη χαρμόσυνη σκηνή με εντελώς διαφορετικό πνεύμα από εκείνο που είχε παρακινήσει την καρδιά του Δαβίδ.ΠΠ 711.3

    «Ενώ η κιβωτός του Κυρίου εισήρχετο εις την πόλιν, Μιχάλ, η θυγάτηρ του Σαούλ, έκυψε διά της θυρίδος, και ιδούσα τον βασιλέα Δαβίδ ορχούμενον και χορεύοντα ενώπιον του Κυρίου, εξουδένωσεν αυτόν εν τη καρδία αυτής.» Με την πικρία του πάθους που την κατέλαβε, δεν μπορούσε να περιμένει το γυρισμό του Δαβίδ στο παλάτι, αλλά βγήκε έξω να τον συναντήσει. Στο φιλικό χαιρετισμό του απάντησε με ένα χείμαρρο από πικρόχολα λόγια. Αιχμηρή και σκληρή ήταν η ειρωνική γλώσσα της: «Πόσον ένδοξος ήτο σήμερον ο βασιλεύς του Ισραήλ, όστις εγυμνώθη σήμερον εις τους οφθαλμούς των θεραπαινίδων των δούλων αυτού, καθώς γυμνώνεται αναισχύντως είς των μηδαμινών ανθρώπων!»ΠΠ 711.4

    Ο Δαβίδ κατάλαβε ότι η Μιχάλ καταφρόνησε και εξευτέλισε την υπηρεσία του Θεού και απάντησε με αυστηρότητα: «Ενώπιον του Κυρίου όστις με έκλεξεν υπέρ τον πατέρα σου, και υπέρ πάντα τον οίκον αυτού, ώστε να με καταστήση ηγεμόνα επί τον λαόν του Κυρίου, επί τον Ισραήλ, ναι, ενώπιον του Κυρίου έπαιξα, και θέλω εξευτελισθή έτι περισσότερον, και θέλω ταπεινωθή εις τους οφθαλμούς μου, και μετά των θεραπαινίδων, περί των οποίων συ ελάλησας, μετ’αυτών θέλω δοξασθή.» Στην επίκριση του Δαβίδ ο Θεός πρόσθεσε και τη δική του: εξαιτίας της περηφάνιας και της αυθά- δειάς της η Μιχάλ «δεν εγέννησε τέκνον έως της ημέρας του θανάτου αυτής.»ΠΠ 711.5

    Οι ιεροπρεπείς τελετές που συνόδευαν τη μεταφορά της κιβωτού είχαν κάνει βαθιά εντύπωση στο λαό του Ισραήλ, προξενώντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την υπηρεσία του αγιαστηρίου και αναζωπυρώνοντας πάλι το ζήλο τους για τον Κύριο. Ο Δαβίδ προσπάθησε με κάθε μέσο που διέθετε να εντείνει τις εντυπώσεις αυτές. Η ψαλμωδία πήρε μόνιμη θέση στη θρησκευτική λατρεία και ο Δαβίδ συνέθεσε ύμνους όχι μόνο για να χρησιμοποιηθούν από τους ιερείς στη λειτουργία του αγιαστηρίου, αλλά και για να ψάλλονται από το λαό όταν ταξίδευαν στον εθνικό βωμό τους κατά τις ετήσιες γιορτές. Άσκησαν ευρύτατη επίδραση που κατέληξε στο να απαλλαγεί το έθνος από την ειδωλολατρία. Πολλοί από τους γειτονικούς λαούς, παρατηρώντας την ευημερία του Ισραήλ, οδηγήθηκαν να σκέπτονται ευνοϊκά για το Θεό του Ισραήλ, ο οποίος είχε κάνει τόσα μεγάλα πράγματα για το λαό Του.ΠΠ 712.1

    Το αγιαστήριο που είχε κατασκευάσει ο Μωυσής βρίσκονταν με όλα τα απαιτούμενα για την υπηρεσία του εκτός από της κιβωτού στη Γαβαά. Ο Δαβίδ είχε σκοπό να κάνει την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του κράτους. Είχε οικοδομήσει ανάκτορο για τον εαυτό του και δεν αισθανόταν ότι ήταν σωστό να παραμένει η κιβωτός του Θεού κάτω από τις σκηνές. Αποφάσισε να οικοδομήσει για αυτήν ένα τόσο μεγαλόπρεπο ναό που να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του Ισραήλ για την τιμή που χορηγήθηκε στο έθνος με την ενοικούσα παρουσία του Κυρίου και Βασιλιά τους. Όταν ανακοίνωσε την πρόθεσή του στον προφήτη Νάθαν, πήρε την ενθαρρυντική απάντηση: «Κάμε παν το εν τη καρδία σου, διότι ο Κύριος είναι μετά σου.»ΠΠ 712.2

    Την ίδια όμως νύχτα ο Νάθαν έλαβε ένα μήνυμα από τον Κύριο για το βασιλιά. Ο Δαβίδ είχε στερηθεί το προνόμιο να οικοδομήσει κατοικητήριο για το Θεό, αλλά του δόθηκε η διαβεβαίωση της θεϊκής εύνοιας για αυτόν, για τους απογόνους του και για το βασίλειο του Ισραήλ.ΠΠ 712.3

    «Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, Εγώ σε έλαβον εκ της μάνδρας, από όπισθεν των προβάτων διά να ήσαι ηγεμών επί τον λαόν Μου, επί τον Ισραήλ. Και ήμην μετά σου όπου περιεπάτησας, και εξολόθρευσα πάντας τους εχθρούς σου απ’έμπροσθέν σου, και σε έκαμα ονομαστόν, κατά το όνομα των μεγάλων των επί της γης. Και θέλω διορίσει τόπον διά τον λαόν Μου τον Ισραήλ, και θέλω φυτεύσει αυτούς, και θέλουσι κατοικεί εν τόπω ιδίω εαυτών, και δεν θέλουσι μεταφέρεσθαι πλέον, και οι υιοί της αδικίας δεν θέλουσι καταθλίβει αυτούς πλέον ως το πρότερον.»ΠΠ 712.4

    Επειδή ο Δαβίδ επιθυμούσε να ανεγείρει ένα οικοδόμημα για το Θεό, έλαβε την υπόσχεση: «Ο Κύριος προσέτι αναγγέλλει προς σε, ότι ο Κύριος θέλει οικοδομήσει οίκον εις σε . . . Θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου . . . Αυτός θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά Μου, και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως του αιώνος.»ΠΠ 713.1

    Ο λόγος για τον οποίο ο Δαβίδ δεν έπρεπε να οικοδομήσει το ναό, είχε ανακοινωθεί:ΠΠ 713.2

    «Αίμα πολύ έχυσας, και πολέμους μεγάλους έκαμες. Δεν θέλεις οικοδομήσει οίκον εις το όνομά Μου . . . Ιδού, θέλει γεννηθή εις σε υιός όστις θέλει είσθαι ανήρ αναπαύσεως. Και θέλω αναπαύσει αυτόν από πάντων των εχθρών αυτού κύκλω, διότι Σολομών (ειρηνικός) θέλει είσθαι το όνομα αυτού, και εν ταις ημέραις αυτού θέλω δώσει ειρήνην και ησυχίαν εις τον Ισραήλ. Ούτος θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά Μου.» (Α', Χρον. 22: 8-10).ΠΠ 713.3

    Αν και ο προσφιλής σκοπός της καρδιάς του απορρίφθηκε, ο Δαβίδ δέχτηκε το μήνυμα με ευγνωμοσύνη. Αναφώνησε: «Τίς είμαι εγώ, Κύριε Θεέ, και τίς ο οίκος μου ώστε με έφερες μέχρι τούτου; Αλλά και τούτο εστάθη έτι μικρόν εις τους οφθαλμούς Σου, Κύριε Θεέ, και ελάλησας έτι περί του οίκου του δούλου Σου διά μέλλον μακρόν.» Τότε ανανέωσε τη συνθήκη του με το Θεό.ΠΠ 713.4

    Ο Δαβίδ ήξερε ότι η πραγματοποίηση του έργου που είχε βάλει στην καρδιά του, θα τιμούσε το όνομά του και θα δόξαζε τη διακυβέρνησή του. Παρόλα αυτά ήταν πρόθυμος να υποβάλει το θέλημά του στο θέλημα του Θεού. Την πρόθυμη παραίτηση του σκοπού του με τον τρόπο που την εκδήλωσε, σπάνια τη συναντά κανείς ακόμη και μεταξύ των Χριστιανών. Πόσες φορές αυτοί που έχουν περάσει την ηλικία του ανδρικού σφρίγους προσηλώνονται στην ελπίδα για να κατορθώσουν κάποιο μεγάλο έργο που αγαπούν με όλη την καρδιά τους, αλλά που είναι αναρμόδιοι να εκπληρώσουν!ΠΠ 713.5

    Η θεία πρόνοια μπορεί να τους μιλάει, όπως έκανε ο προφήτης στο Δαβίδ λέγοντας ότι το έργο που τόσο λαχταρούν να κάνουν, δεν έχει ανατεθεί σε αυτούς. Αυτοί οφείλουν να κάνουν τις σχετικές προετοιμασίες για να το εκτελέσει κάποιος άλλος. Αντί όμως να υποταχθούν με ευγνωμοσύνη στη θεϊκή καθοδήγηση, πολλοί υποχωρούν αισθανόμενοι περιφρονημένοι και απορριμμένοι, νομίζοντας ότι αν δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν την ιδιαίτερη πράξη που επιθυμούν να κάνουν, τότε δε θα κάνουν τίποτε. Πολ- λοί καταβάλλουν απεγνωσμένες προσπάθειες να διεκπεραιώσουν ευθύνες που δεν είναι σε θέση να σηκώσουν και προσπαθούν μάταια να εκτελέσουν ένα έργο για το οποίο δεν είναι ικανοί. Αντιθέτως, εκείνο που πρέπει να κάνουν, μένει ανεκπλήρωτο. Εξαιτίας της έλλειψης συνεργασίας, το σπουδαιότερο έργο εμποδίζεται ή χωλαίνει.ΠΠ 713.6

    Στη συνθήκη του Ιωνάθαν ο Δαβίδ είχε υποσχεθεί πως όταν θα ησύχαζε από τους εχθρούς του, θα έδειχνε καλοσύνη στην οικογένεια του Σαούλ. Τώρα στην ευημερία του, ενθυμούμενος τη συνθήκη εκείνη, ο βασιλιάς ρώτησε: «Μένει τις εκ του οίκου του Σαούλ διά να κάμω έλεος προς αυτόν χάριν του Ιωνάθαν;» Τον πληροφόρησαν για ένα γιο του Ιωνάθαν, το Μεμφιβοσθέ, που χώλαινε από μικρό παιδί. Τον καιρό της ήττας του Σαούλ από τους Φιλισταίους στην Ιεζραέλ, η τροφός του παιδιού προσπαθώντας να διαφύγει με αυτό. Στην ταραχή της το μωρό γλίστρησε από τα χέρια της και κατέληξε να μείνει ανάπηρος για όλη τη ζωή του.ΠΠ 714.1

    Ο Δαβίδ κάλεσε τώρα το νέο στην αυλή και τον δέχθηκε με μεγάλη καλοσύνη. Τα ιδιωτικά κτήματα του Σαούλ αποδόθηκαν για τη συντήρηση της οικογένειάς του. Ο γιος του Ιωνάθαν επρόκειτο να θεωρηθεί μόνιμος φιλοξενούμενος του βασιλιά και καθημερινά να καθόταν στο βασιλικό τραπέζι. Φήμες προερχόμενες από τους εχθρούς του Δαβίδ ανέφεραν ότι ο Μεμφιβοσθέ έτρεφε μια φοβερή προκατάληψη εναντίον του γιατί τον θεω-ρούσε σφετεριστή του. Η γενναιόδωρη όμως και ευγενική υποδοχή που έκανε ο μονάρχης καθώς και η συνεχής καλοσύνη που του έδειχνε, κέρδισαν την καρδιά του νέου. Συνδέθηκε στενά με το Δαβίδ και όπως ο Ιωνάθαν ο πατέρας του, θεωρούσε ότι τα συμφέροντά του ταυτίζονταν με εκείνα του βασιλιά που ο Θεός είχε εκλέξει.ΠΠ 714.2

    Αφού σταθεροποιήθηκε ο Δαβίδ στο θρόνο του Ισραήλ, το έθνος απόλαυσε μια ειρήνη μακράς διάρκειας. Οι γειτονικοί λαοί, βλέποντας τη δύναμη και την ενότητα του βασιλείου, έκριναν φρόνιμο να απέχουν από ανοιχτές εχθροπραξίες. Ο Δαβίδ, απασχολούμενος με τη διοργάνωση και την ανασυγκρότηση του βασιλείου, απέφευγε τους απειλητικούς πόλεμους. Τελικά όμως, πολέμησε τους παλιούς εχθρούς του Ισραήλ, τους Φιλισταίους και τους Μωαβίτες, κατορθώνοντας όχι μόνο να τους νικήσει, αλλά και να τους καταστήσει υποτελείς.ΠΠ 714.3

    Αργότερα σχηματίστηκε εναντίον του βασιλείου του Ισραήλ ένας συνασπισμός συνοριακών εθνών με αποτέλεσμα να γίνουν μεγαλύτεροι πόλεμοι, να κερδηθούν οι λαμπρότερες νίκες της βασιλείας του και να επιτευχθούν οι εκτενέστερες προσαυξήσεις στη δύναμή του. Η εχθρική συμμαχία προκλήθηκε ειλικρινά από ζηλοφθονία για τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη του Δαβίδ και δεν είχε προκληθεί καθόλου από τον ίδιο.ΠΠ 714.4

    Έφτασαν ειδήσεις στα Ιεροσόλυμα για το θάνατο του Νάας, του βασιλιά των Αμμωνιτών. Ο Ναάς είχε δείξει καλοσύνη στο Δαβίδ τότε που καταδιωκόταν από την οργή του Σαούλ. Τώρα, επιθυμώντας να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για τη χάρη που του έλαβε τον καιρό της δυστυχίας του, ο Δαβίδ έστειλε πρέσβεις για να συλλυπηθούν τον Ανούν, το γιο και διάδοχο του Αμμωνίτη βασιλιά. «Είπεν ο Δαβίδ, θέλω κάμει έλεος προς τον Ανούν, τον υιόν του Νάας, επειδή ο πατήρ αυτού έκαμεν έλεος προς εμέ.»ΠΠ 715.1

    Η ευγενική αυτή χειρονομία παρεξηγήθηκε. Οι Αμμωνίτες μισούσαν τον αληθινό Θεό και ήταν οι άσπονδοι εχθροί του Ισραήλ. Η φαινομενική καλοσύνη του Νάας στο Δαβίδ οφειλόταν εξ’ολοκλήρου στην εχθρότητα που έτρεφε εναντίον του Σαούλ, ως βασιλιά του Ισραήλ. Το μήνυμα του Δαβίδ παρερμηνεύθηκε από τους συμβούλους του Ανούν. Είπαν «προς Ανούν τον κύριον αυτών, Νομίζεις ότι ο Δαβίδ τιμών τον πατέρα σου απέστειλε προς σε παρηγορητάς; Δεν απέστειλεν ο Δαβίδ τους δούλους αυτού προς σε διά να ερευνήση την πόλιν, και να κατασκοπεύση αυτήν;»ΠΠ 715.2

    Με τη νουθεσία των συμβούλων του, ο Νάας είχε κάνει την απάνθρωπη πρόταση στους κατοίκους της Ιαβείς-γαλαάδ πριν από μισό αιώνα, όταν οι πολιορκημένοι ζήτησαν να συνθηκολογήσουν. Ο Νάας είχε απαιτήσει το δικαίωμα να βγάλει το δεξί μάτι από όλους. Οι Αμμωνίτες θυμόνταν ακόμη πώς ο βασιλιάς του Ισραήλ είχε ματαιώσει το απάνθρωπο σχέδιό τους και είχε γλιτώσει το λαό που εκείνοι ήθελαν να εξευτελίσουν και να ακρωτηριάσουν.ΠΠ 715.3

    Εξακολουθούσε να υποθάλπεται το ίδιο μίσος κατά των Ισραηλιτών. Για αυτούς ήταν αδιανόητο το γενναιόψυχο πνεύμα που υπαγόρευε το μήνυμα του Δαβίδ. Όταν ο Σατανάς κυβερνάει τον ανθρώπινο νου, εξάπτει φθόνο και υποψία, παρερμηνεύοντας και τις καλύτερες ακόμη προθέσεις. Ο Ανούν θεώρησε τους απεσταλμένους του Δαβίδ κατασκόπους και τους γέμισε με σκώμματα και προσβολές.ΠΠ 715.4

    Είχε επιτραπεί στους Αμμωνίτες να πραγματοποιήσουν τις κακές προθέσεις της ψυχής τους χωρίς περιορισμό για να αποκαλυφθεί στο Δαβίδ ο πραγματικός τους χαρακτήρας. Το θέλημα του Θεού δεν ήταν να συμμαχήσει ο λαός του Ισραήλ με αυτόν τον προδοτικό ειδωλολατρικό λαό.ΠΠ 715.5

    Στην αρχαιότητα, όπως και σήμερα, το αξίωμα του πρεσβευτή θεωρείτο ιερό. Με το διεθνή νόμο των κρατών ήταν εξασφαλισμένο με προστασία από την επίθεση της βίας ή της προσβολής. Επειδή ο πρεσβευτής αντιπροσώπευε τον ηγεμόνα του, κάθε προσβολή που στρεφόταν σε αυτόν, απαιτούσε άμεση ανταπόδοση. Οι Αμμωνίτες ξέροντας ότι η προσβλητική πράξη που έκαναν στον λαό του Ισραήλ θα προκαλούσε οπωσδήποτε την αντεκδίκηση, ετοιμάστηκαν για πόλεμο. «Βλέποντες δε οι υιοί Αμμών ότι ήσαν βδελυκτοί εις τον Δαβίδ, έπεμψαν ο Ανούν και οι υιοί Αμμών χίλια τάλαντα αργυρίου, διά να μισθώσωσιν εις εαυτούς αμάξας και ιππέας εκ της Μεσοποταμίας, και εκ της Συρίας-μααχά, και εκ της Σωβά. Και εμίσθωσαν εις εαυτούς τριάκοντα δύο χιλιάδας αμάξας ... Και συναχθέντες οι υιοί Αμμών εκ των πόλεων αυτών, ήλθον να πολεμήσωσι.» (Α’ Χρον. 19:6,7).ΠΠ 716.1

    Πραγματικά επρόκειτο για μια τεράστια συμμαχία. Οι κάτοικοι των περιοχών μεταξύ του Ευφράτη ποταμού και της Μεσογείου είχαν συμμαχήσει με τους Αμμωνίτες. Τα βορειοανατολικά σύνορα της Χαναάν είχαν περικυκλωθεί από οπλισμένους εχθρούς συνασπισμένους με σκοπό να συντρίψουν το βασίλειο του Ισραήλ.ΠΠ 716.2

    Οι Εβραίοι δεν περίμεναν μέχρι να γίνει η εισβολή στην πατρίδα τους. Οι δυνάμεις τους, κάτω από τη διαταγή του Ιωάβ, πέρασαν τον Ιορδάνη και προχώρησαν μέχρι την αμμωνική πρωτεύουσα. Οδηγώντας το στρατό του στο πεδίο μάχης, ο Εβραίος αρχιστράτηγος επιδίωξε να τον εμψυχώσει για τον αγώνα με τα ακόλουθα λόγια: «Ανδρίζου, και ας κραταιωθώμεν υπέρ του λαού ημών, και υπέρ των πόλεων του Θεού ημών, ο δε Κύριος ας κάμη το αρεστόν εις τους οφθαλμούς Αυτού.» (Α', Χρον. 19:13).ΠΠ 716.3

    Οι συνασπισμένες συμμαχικές δυνάμεις νικήθηκαν με την πρώτη συμπλοκή. Δεν εγκατέλειπαν όμως ακόμη τον αγώνα και τον επόμενο χρόνο επανέλαβαν τον πόλεμο. Ο βασιλιάς της Συρίας συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και απειλούσε το Ισραήλ με ένα πελώριο στράτευμα. Ο Δαβίδ, αναγνωρίζοντας πόσα εξαρτώντο από την έκβαση αυτής της αναμέτρησης, ανέλαβε προσωπικά τη διεξαγωγή της μάχης. Με την ευλογία του Θεού κατάφερε ένα καίριο πλήγμα στους συνασπισμένους εχθρούς, ώστε οι Σύριοι από το Λίβανο μέχρι τον Ευφράτη όχι μόνο σταμάτησαν τον πόλεμο, αλλά έγιναν και υποτελείς του Ισραήλ. Ο Δαβίδ συνέχισε τον πόλεμο εναντίον των Αμμωνιτών με ανδρεία, ώσπου τα οχυρά τους κατέρρευσαν και ολόκληρη η περιοχή περιήλθε στην κυριαρχία του Ισραήλ.ΠΠ 716.4

    Οι κίνδυνοι που είχαν απειλήσει το έθνος με ολοσχερή καταστροφή, αποδείχθηκαν με την πρόνοια του Θεού ακριβώς τα μέσα εκείνα με τα οποία το έθνος υψώθηκε σε πρωτοφανή μεγαλοσύνη. Αποθανατίζοντας τις αξιοθαύμαστες εκείνες απολυτρωτικές περιπτώσεις, ο Δαβίδ ψάλλει:ΠΠ 717.1

    «Ζη Κύριος, και ευλογημένον το φρούριόν μου,
    Και ας υψωθή ο Θεός της σωτηρίας μου,
    Ο Θεός ο εκδικών με και υποτάττων λαούς υποκάτω μου,
    Όστις με ελευθερώνει εκ των εχθρών μου.
    Ναι, με υψώνεις υπεράνω των επαναστατημένων επ’εμέ,
    Ηλευθέρωσάς με από ανδρός αδίκου.
    Διά τούτο θέλω σε υμνεί, Κύριε, μεταξύ των εθνών,
    Και εις το όνομά σου θέλω ψάλλει.
    Αυτός μεγαλύνει τας σωτηρίας του βασιλέως Αυτού,
    Και κάμνει έλεος εις τον κεχρισμένον Αυτού,
    Εις τον Δαβίδ, και εις το σπέρμα αυτού έως αιώνος.» Ψαλμοί 18:46-50
    ΠΠ 717.2

    Με τους ψαλμούς του Δαβίδ αποτυπώνονταν στις σκέψεις του λαού του ότι ο Κύριος ήταν η δύναμη και ο απελευθερωτής τους:ΠΠ 717.3

    «Δεν σώζεται ο βασιλεύς διά πλήθους στρατεύματος,
    Ο δυνατός δεν ελευθερώνεται διά της μεγάλης αυτού ανδρείας.
    Μάταιος ο ίππος προς σωτηρίαν,
    Και διά της πολλής αυτού δυνάμεως δεν θέλει σώσει.» Ψαλμοί 33:16,17

    ΠΠ 717.4

    «Συ είσαι ο βασιλεύς μου, Θεέ,
    Ο διορίζων τας σωτηρίας του Ιακώβ.
    Διά Σου θέλομεν καταβάλει τους εχθρούς ημών,
    Διά του ονόματός Σου θέλομεν καταπατήσει
    Τους επανισταμένους εφ’ημάς.
    Διότι δεν θέλω ελπίσει επί το τόξον μου,
    Ουδέ η ρομφαία μου θέλει με σώσει.
    Διότι Συ έσωσας ημάς εκ των εχθρών ημών
    Και κατήσχυνας τους μισούντας ημάς.» Ψαλμοί 44:4-7

    ΠΠ 717.5

    «Οι μεν εις αμάξας, οι δε εις ίππους,
    Αλλ’ημείς εις το όνομα του Κυρίου ημών θέλομεν καυχάσθαι.» Ψαλμοί 20:7
    ΠΠ 717.6

    Με την επέκταση της βασιλείας του λαού του Ισραήλ αν έχει πλέον ολοκληρωθεί, η εκπλήρωση της υπόσχεσης που είχε αρχικά δοθεί στον Α-βραάμ και αργότερα επαναλήφθηκε στο Μωυσή: «Εις το σπέρμα σου έδωκα την γην ταύτην, από του ποταμού της Αιγύπτου έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού Ευφράτου.» (Γέν. 15:18). Ο λαός του Ισραήλ είχε γίνει ένα μεγάλο έθνος που το σέβονταν και το φοβούνταν οι γύρω λαοί. Μέσα στα όρια του βασιλείου του η δύναμη του Δαβίδ είχε γίνει πολύ μεγάλη.ΠΠ 718.1

    Κυριαρχούσε, όπως ελάχιστοι ηγεμόνες σε οποιαδήποτε εποχή μπόρεσαν να κυριαρχήσουν στα αισθήματα και στην αφοσίωση του λαού του. Είχε τιμήσει το Θεό και τώρα ο Θεός τον τιμούσε.ΠΠ 718.2

    Μέσα στην ευημερία όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος. Την ώρα του μεγαλύτερου εξωτερικού θριάμβου του ο Δαβίδ διέτρεξε το μεγαλύτερο κίνδυνο και γνώρισε την πιο ταπεινωτική ήττα του.ΠΠ 718.3