Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Πατριάρχες και Προφήτες - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφάλαιο 12—Ο Αβρααμ στη Χανααν

    (Βασίζεται στο βιβλίο Γένεσις, κεφ. 13: -15:, 17:1-16,18:)ΠΠ 109.1

    Ο Αβραάμ επέστρεψε στη Χαναάν «πλούσιος σφόδρα εις κτήνη, εις αργύριον και εις χρυοίον.» Ο Λωτ εξακολουθούσε να είναι μαζί του και επέστρεψαν πάλι στη Βαιθήλ, όπου έστησαν τις σκηνές τους κοντά στο θυσιαστήριο που είχαν κτίσει παλαιοτέρα. Σε λίγο ανακάλυψαν ότι αυξάνοντας τα πλούτη, αύξαναν και τα προβλήματα. Στις δυσκολίες και στις δοκιμασίες είχαν συγκατοικήσει αρμονικά. Η ευημερία όμως τους δημιούργησε κινδύνους και προστριβές.ΠΠ 109.2

    Ο βοσκότοπος δεν ήταν αρκετός για τα κοπάδια και των δύο, και οι συχνές φιλονικίες των βοσκών φέρονταν για επίλυση στα αφεντικά τους. Έπρεπε οπωσδήποτε να χωρίσουν. Ο Αβραάμ ήταν μεγαλύτερος από το Λωτ σε ηλικία και ανώτερος στη συγγένεια, στα πλούτη και στην κοινωνική θέση. Πρώτος αυτός πρότεινε τα σχέδια για τη διατήρηση της ειρήνης. Παρόλο ότι εκείνη η Γη είχε δοθεί σε αυτόν από το Θεό, ο ίδιος παραιτήθηκε από αυτό το δικαίωμα.ΠΠ 109.3

    «Ας μη ήναι, παρακαλώ, έρις μεταξύ εμού και σου, και μεταξύ των ποιμένων μου και των ποιμένων σου, διότι αδελφοί είμεθα ημείς. Δεν είναι πάσα η γη έμπροσθέν σου; διαχωρίσθητι απ’εμού. Εάν συ υπάγης εις τα αριστερά, εγώ υπάγω εις τα δεξιά, και εάν συ εις τα δεξιά, εγώ εις τα αριστερά.»ΠΠ 109.4

    Εδώ φάνηκε το ευγενικό, αφίλαυτο πνεύμα του Αβραάμ. Πόσοι σε παρόμοιες συνθήκες θα επιχειρούσαν με κάθε τρόπο να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και τις προτιμήσεις τους! Πόσες οικογένειες έχουν με αυτό τον τρόπο διαλυθεί! Πόσες εκκλησίες έχουν διαιρεθεί κάνοντας την αλήθεια αντικείμενο κατακραυγής για τους ασεβείς! Ο Αβραάμ είπε: «Ας μη ήναι έρις μεταξύ εμού και σου, διότι αδελφοί είμεθα ημείς.» Και όχι μόνο από φυσιολογική συγγένεια, αλλά και ως λατρευτές του αληθινού Θεού.ΠΠ 109.5

    Τα τέκνα του Θεού σε ολόκληρο τον κόσμο αποτελούν μια οικογένεια και πρέπει να κατευθύνονται από το ίδιο πνεύμα της αγάπης και της συμφιλίωσης. «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους», είναι η διδαχή του Σωτήρα μας. Η καλλιέργεια μιας ενιαίας φιλοφρόνησης, η προθυμία να φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να φέρονται οι άλλοι σε μας, θα εκμηδένιζε τα μισά δεινά της ζωής. Το πνεύμα της αυτοεξύψωσης είναι το πνεύμα του Σατανά. Η καρδιά όμως που τρέφει ενδόμυχα την αγάπη του Χριστού, θα έχει εκείνη την αγάπη η οποία «δεν ζητεί τα εαυτής». Αυτή δίνει προσοχή στη θεϊκή παραγγελία: «Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’έκαστος και τα των άλλων.» (Ρωμ. 12:10, Φιλιπ. 2:4).ΠΠ 110.1

    Παρόλο ότι ο Λωτ όφειλε την ευημερία του στο σύνδεσμο που είχε με τον Αβραάμ, δεν εκδήλωσε ευγνωμοσύνη για τον ευεργέτη του. Η ευγένεια απαιτούσε να παραχωρήσει το δικαίωμα της εκλογής στον Αβραάμ. Αντ’αυτού όμως, προσπάθησε με φιλαυτία να επωφεληθεί από κάθε προνόμιο. «Υψώσας ο Λωτ τους οφθαλμούς αυτού, είδε πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου, ότι εποτίζετο όλη ... ως παράδεισος του Κυρίου, ως η γη της Αιγύπτου, έως να υπάγη τις εις Σηγώρ.»ΠΠ 110.2

    Η κοιλάδα του Ιορδάνη ήταν η πιο εύφορη περιοχή σε ολόκληρη την Παλαιστίνη, θυμίζοντας σε αυτούς που την έβλεπαν το χαμένο παράδεισο, μοιάζοντας καταπληκτικά σε ομορφιά και παραγωγικότητα με τις πλούσιες πεδιάδες του Νείλου από όπου είχαν μόλις απομακρυνθεί. Υπήρχαν επίσης πλούσιες και όμορφες πόλεις προκαλώντας την κερδοσκοπική κίνηση του εμπορίου στις κοσμοβριθείς αγορές τους. Θαμπωμένος από την ενόραση του κοσμικού κέρδους, ο Λωτ παρέβλεψε τα ηθικά και πνευματικά κακά που θα συναντούσε εκεί. Οι κάτοικοι της πεδιάδας ήταν «κακοί και αμαρ-τωλοί σφόδρα ενώπιον του Κυρίου.» Αυτό όμως το αγνοούσε και αν το ήξερε, δεν έδωσε μεγάλη σημασία. «Έκλεξεν εις εαυτόν ο Λωτ πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου ... και έστησε τας σκηνάς αυτού έως Σοδόμων.» Πόσο λίγο είχε δει εκ των προτέρων τα αποτελέσματα της εγωιστική εκείνης εκλογής!ΠΠ 110.3

    Μετά το χωρισμό από το Λωτ, ο Αβραάμ έλαβε και πάλι από το Θεό υπόσχεση για ολόκληρη τη χώρα. Λίγο αργότερα μετακινήθηκε στη Χεβρών, όπου έστησε τη σκηνή του κάτω από τις βαλανιδιές της Μαμβρή, κατασκευάζοντας δίπλα ένα θυσιαστήριο για τον Κύριο. Στα υψίπεδα με τα ελαιόδεντρα και τα αμπέλια τους, με τα χωράφια των κυματιστών σπαρτών, στα απλόχωρα βοσκοτόπια των γύρω λόφων, στον καθαρό αέρα έκανε την κατοικία του.Ικανοποιημένος με την απλή, πατριαρχική ζωή του, άφησε στο Λωτ την επικίνδυνη πολυτέλεια της κοιλάδας των Σοδόμων.ΠΠ 110.4

    Ο Αβραάμ ήταν τιμώμενος από τα γειτονικά έθνη ως ισχυρός άρχοντας, σοφός και ικανός ηγήτορας. Δεν αποκόμισε την επιρροή του από τους γείτονες του. Η ζωή και ο χαρακτήρας του, σε αντίθεση με τη ζωή και το χαρακτήρα των ειδωλολατρών, ασκούσε εύλογη επιρροή προς όφελος της πραγματικής πίστης. Η αφοσίωσή του στο Θεό ήταν ακλόνητη, ενώ η φιλοφροσύνη και η καλοκαγαθία του ενέπνεαν εμπιστοσύνη και φιλικότητα. Η ανεπιτήδευτη μεγαλοπρέπειά του επέβαλλε σεβασμό και εκτίμηση.ΠΠ 111.1

    Τη θρησκεία του δεν την κρατούσε σαν πολύτιμο θησαυρό που να φυλάγεται ζηλότυπα και να απολαμβάνεται αποκλειστικά από τον κάτοχό της. Η πραγματική θρησκεία δε διατηρείται με τέτοιο τρόπο, επειδή αυτό το πνεύμα είναι αντίθετο προς τις αρχές του Ευαγγελίου. Όταν ο Χριστός ενοικεί στην καρδιά, είναι αδύνατο το φως της παρουσίας Του να κρυφτεί ή και να θαμπωθεί. Αντίθετα, συνεχώς γίνεται λαμπρότερο, καθώς ημέρα με την ημέρα η καταχνιά της φιλαυτίας και της αμαρτίας που περιβάλλει την ψυχή διαλύεται από τις λαμπρές ακτίνες του Ηλίου της Δικαιοσύνης.ΠΠ 111.2

    Ο λαός του Θεού αποτελεί τους αντιπροσώπους Του επάνω στη Γη και η πρόθεσή Του είναι να γίνουν φώτα μέσα στο ηθικό σκοτάδι αυτού του κόσμου. Σκορπισμένοι μέσα στη χώρα, στη μεγαλούπολη, στην κωμόπολη και στο χωριό είναι οι αντιπρόσωποι του Θεού, τα κανάλια διαμέσου των οποίων μεταδίδει σε έναν κόσμο απιστίας τη γνώση του θελήματός Του και τα θαυμάσια της χάρης Του. Το σχέδιό Του είναι όσοι συμμετέχουν στη μεγάλη σωτηρία, να γίνουν ιεραπόστολοί Του. Η ευλάβεια του Χριστιανού α-ποτελεί τον κανόνα με τον οποίο οι κοσμικοί κρίνουν το Ευαγγέλιο. Οι δοκιμασίες που βιώνουμε με καρτερικότητα, οι ευλογίες που γίνονται δεκτές με ευγνωμοσύνη, η πραότητα, η αγαθοσύνη, η σπλαχνικότητα και η αγάπη που συνήθως εκδηλώνονται, είναι τα φώτα που σκορπούν λάμψη με το χαρακτήρα μπροστά στον κόσμο, φανερώνοντας την αντίθεση με το σκότος το οποίο πηγάζει από τη φιλαυτία της σαρκικής καρδιάς.ΠΠ 111.3

    Βαθύτατα πιστός, ευγενικά γενναιόψυχος, ακλόνητα υπάκουος και ταπεινά απλός στην οδοιπορική ζωή του, ο Αβραάμ ήταν επίσης σοφός διπλωμάτης, γενναίος και επιδέξιος πολεμιστής. Παρόλο ότι ήταν γνωστός ως δάσκαλος μιας καινούριας θρησκείας, τρία βασιλικά αδέλφια, αρχηγοί των πεδιάδων των Αμορραίων όπου αυτός κατοικούσε, εκδήλωσαν τη φιλία τους προσκαλώντας τον να γίνει σύμμαχός τους για μεγαλύτερη ασφάλειά τους, επειδή η χώρα υπέφερε από τη βία και την καταδυνάστευση. Σε λίγο του παρουσιάστηκε η ευκαιρία να επωφεληθεί από τη συμμαχία αυτή.ΠΠ 111.4

    Ο Χοδολλογομόρ, βασιλιάς του Ελάμ, είχε εισβάλει στη Χαναάν δεκατέσσερα χρόνια πρωτύτερα και την είχε καταστήσει υποτελή του. Αρκετοί τώρα άρχοντες επαναστάτησαν και ο ελαμίτης βασιλιάς μαζί με τέσσερεις συμμάχους βάδισε και πάλι εναντίον της χώρας με σκοπό να την καθυποτάξει. Πέντε Χαναναίοι βασιλείς ένωσαν τις δυνάμεις τους και αντιμετώπισαν τους εισβολείς στην κοιλάδα Σιδδίμ, αλλά νικήθηκαν κατά κράτος. Ένα μεγάλο τμήμα του στρατεύματος πατάχθηκε και εκείνοι που κατόρθωσαν να διαφύγουν, έσπευσαν για ασφάλεια στα βουνά. Οι νικητές λεηλάτησαν τις πεδινές πόλεις και έφυγαν αποκομίζοντας πλούσια λάφυρα και πολλούς αιχμαλώτους, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Λωτ και η οικογένειά του.ΠΠ 112.1

    Ησυχασμένος κάτω από τις βαλανιδιές της Μαμβρή, ο Αβραάμ πληροφορήθηκε από ένα διαφυγόντα το ιστορικό της μάχης και τη συμφορά που είχε βρει τον ανιψιό του. Δε διατηρούσε καμιά κακή ανάμνηση από την αχάριστη στάση του Λωτ. Όλη η στοργή του για αυτόν αφυπνίσθηκε και πήρε την απόφαση να τον ελευθερώσει. Ζητώντας πρώτα από όλα τη θεϊκή συμβουλή, ο Αβραάμ ετοιμάσθηκε μετά για πόλεμο. Από το δικό του στρατόπεδο κάλεσε 318 ανθρώπους της δούλεψης του, εκπαιδευμένους στο φόβο του Θεού, στην υπηρεσία του κυρίου τους και στο χειρισμό των όπλων. Οι σύμμαχοί του Μαμβρή, Εσχώλ και Ανήρ ένωσαν μαζί του τις ο-μάδες τους και ξεκίνησαν για την καταδίωξη των εισβολέων.ΠΠ 112.2

    Οι Ελαμίτες και οι σύμμαχοί τους είχαν στρατοπεδεύσει στη Δαν, στα βόρεια σύνορα της Χαναάν. Ξαναμμένοι από τη νίκη, χωρίς το φόβο της αντεπίθεσης από τους ηττημένους εχθρούς τους, είχαν παραδοθεί σε γενναίο γλέντι. Διαιρώντας τις δυνάμεις του ώστε να προσεγγίσουν από διάφορες κατευθύνσεις, ο πατριάρχης πρόσβαλε το στρατόπεδο τη νύχτα. Η τόσο γενναία και αιφνιδιαστική επίθεσή του κατέληξε σε άμεση νίκη. Ο ελαμίτης βασιλιάς σκοτώθηκε και οι πανικόβλητες δυνάμεις του κατατροπώθηκαν. Ο Λωτ και η οικογένειά του μαζί με τους άλλους αιχμαλώτους και τα υπάρχοντά τους, ελευθερώθηκαν και πλούσια λάφυρα περιήλθαν στα χέρια των νικητών. Ο θρίαμβος οφειλόταν στον Αβραάμ με την καθοδήγηση του Θεού. Ο λατρευτής του Κυρίου όχι μόνο είχε προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στη χώρα, αλλά είχε αποδείξει ότι ήταν και γενναίος. Είχε φανερωθεί ότι δικαιοσύνη δε σημαίνει ανανδρία και ότι η θρησκεία του Αβραάμ τον κατέστησε γενναίο στη διατήρηση του δικαίου και στην υπεράσπιση των καταδυναστευομένων.ΠΠ 112.3

    Η ηρωική πράξη του προσέδωσε ευρεία επιρροή έναντι των γειτονικών φυλών. Όταν επέστρεψε, ο βασιλιάς των Σοδόμων βγήκε με την ακολουθία του να τιμήσει το νικητή. Του ζήτησε να κρατήσει τα υπάρχοντα, παρακαλώντας μόνο να του αποδοθούν οι αιχμάλωτοι. Σύμφωνα με τις συνήθειες του πολέμου, τα λάφυρα ανήκαν στον κατακτητή. Ο Αβραάμ όμως δεν είχε αναλάβει αυτή την εκστρατεία αποβλέποντας στο κέρδος και αρνήθηκε να επωφεληθεί από τους δυστυχισμένους. Συμφώνησε μόνο να λάβουν οι σύμμαχοί του το μερτικό που τους αναλογούσε.ΠΠ 113.1

    Λίγοι θα δείχνονταν τόσο ευγενικοί όσο ο Αβραάμ αν υποβάλλονταν σε τέτοια δοκιμασία. Λίγοι θα αντιστέκονταν στον πειρασμό να εξασφαλίσουν μια τόσο πλούσια λεία. Το παράδειγμά του αποτελεί μομφή για τα συμφεροντολογικά, κερδοσκοπικά πνεύματα. Ο Αβραάμ ενδιαφερόταν για τις αξιώσεις της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς. Η διαγωγή του απεικονίζει τον κανόνα «θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Λευιτ. 19:18). «Είπε δε ο Άβραμ προς τον βασιλέα των Σοδόμων, Εγώ ύψωσα την χείρα μου προς Κύριον, τον Θεόν τον Ύψιστον, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην, ότι δεν θέλω λάβει από πάντων των ιδικών σου από κλωστής έως λωρίου υποδήματος, διά να μη είπης, Εγώ επλούτησα τον Άβραμ.» Δε θα τους έδινε το δικαίωμα να σκεφθούν ότι είχε εμπλακεί στον πόλεμο αποβλέποντας στο κέρδος ή για να αποδώσει την ευημερία του στα δώρα τους ή στην εύνοιά τους. Ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι θα ευλογούσε τον Αβραάμ, και η δόξα έπρεπε να αποδοθεί σε Αυτόν.ΠΠ 113.2

    Κάποιος άλλος που βγήκε να προϋπαντήσει τον Αβραάμ ήταν ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς Σαλήμ. Εκείνος είχε φέρει ψωμί και κρασί για να τονωθεί το στράτευμά του. Ως «ιερεύς του Θεού του Υψίστου», ευλόγησε τον Αβραάμ και ευχαρίστησε τον Κύριο που είχε επιτελέσει τόσο μεγάλη απολύτρωση μέσω του δούλου Του. Και ο Αβραάμ «έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων.»ΠΠ 113.3

    Χαρούμενος επέστρεψε ο Αβραάμ στις σκηνές και στα κοπάδια του, αλλά το μυαλό του βασανιζόταν από ενοχλητικές σκέψεις. Ήταν φιλειρηνικός άνθρωπος, αποφεύγοντας όσο μπορούσε την εχθρότητα και τις διενέξεις. Με φρίκη θυμόταν τις σφαγιαστικές σκηνές που είχε δει. Τα έθνη των οποίων τις δυνάμεις είχε καταστρέψει, αναμφίβολα θα επιχειρούσαν νέα εισβολή στη Χαναάν, κάνοντάς τον το ιδιαίτερο αντικείμενο της εκδίκησής τους. Με ένα μπλέξιμο σε εθνικούς διαπληκτισμούς η φιλειρηνική νηνεμία της ζωής του θα καταστρεφόταν. Επιπλέον, δεν είχε ακόμη γίνει κάτοχος της Χαναάν, και ούτε μπορούσε τώρα να ελπίζει ότι θα αποκτούσε κληρονόμο με τον οποίο θα εκπληρωνόταν η υπόσχεση.ΠΠ 113.4

    Σε ένα νυχτερινό όραμα ακούστηκε και πάλι η θεϊκή φωνή. Τα λόγια του Άρχοντα των αρχόντων ήταν: «Μη φοβού, Άβραμ, Εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου, ο μισθός σου θέλει είσθαι πολύς σφόδρα.» Ο νους του όμως βασανιζόταν τόσο πολύ από κακά προαισθήματα, ώστε δεν μπορούσε να στηριχτεί στην υπόσχεση με την αναμφισβήτητη εμπιστοσύνη που άλλοτε είχε. Ζήτησε απτή απόδειξη για το ότι η υπόσχεση θα εκπληρωνόταν. Πώς να εκπληρωθεί η υπόσχεση της διαθήκης, αφού κατακρατείτο το δώρο ενός γιου; «Και είπεν ο Άβραμ, Δέσποτα Κύριε, τί θέλεις δώσει εις εμέ, ενώ εγώ απέρχομαι άτεκνος; . . . Ιδού, ικέτης μου θέλει με κληρονομήσει.»ΠΠ 114.1

    Πρότεινε να καταστήσει τον έμπιστο υπηρέτη του Ελιέζερ υιοθετημένο παιδί του και κληρονόμο των υπαρχόντων του. Του δόθηκε όμως η διαβεβαίωση ότι δικό του παιδί θα τον κληρονομούσε. Φέρθηκε τότε έξω από τη σκηνή του και πήρε την εντολή να στρέψει το βλέμμα του ψηλά στα αμέτρητα αστέρια που έλαμπαν στον ουρανό. Και όταν το έκανε, ακούστηκαν τα λόγια: «Ούτω θέλει είσθαι το σπέρμα σου.» «Και επίστευσεν ο Αβραάμ εις τον Θεόν, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην.» (Ρωμ. 4:3).ΠΠ 114.2

    Ο πατριάρχης συνέχισε να απαιτεί κάποιο ορατό δείγμα ως επιβεβαίωση της πίστης του και απόδειξης για τις επερχόμενες γενεές ότι οι προς αυτόν αγαθές προθέσεις του Θεού θα εκπληρώνονταν. Ο Κύριος συγκατατέθηκε να κάνει μια διαθήκη με το δούλο Του, χρησιμοποιώντας συνηθισμένα στους ανθρώπους στοιχεία για την επικύρωση μιας επίσημης υπόσχεσης. Κατά θεϊκή υπόδειξη, ο Αβραάμ θυσίασε ένα δαμάλι, ένα κατσίκι και ένα κριάρι τεμαχίζοντάς τα και βάζοντας τα τεμαχισμένα μέλη σε μικρή μεταξύ τους απόσταση. Σε αυτά πρόσθεσε ένα τρυγόνι και ένα περιστέρι ατεμάχιστα. Αφού έκανε αυτό, πέρασε ευλαβικά ανάμεσα από τα τεμαχισμένα μέλη της θυσίας, δίνοντας στο Θεό επίσημο όρκο αιώνιας υπακοής.ΠΠ 114.3

    Σταθερός και άγρυπνος, έμεινε αμετακίνητος πλάι στα σφαχτά μέχρι τη δύση του ηλίου για να τα φυλάξει να μη μολυνθούν ή να κατασπαραχθούν από αρπακτικά πουλιά. Κοντά στο ηλιοβασίλεμα έπεσε σε έκσταση, «και ιδού, φόβος σκοτεινός μέγας επιπίπτει επ’ αυτόν». Η φωνή του Θεού ακούστηκε ζητώντας του να μη περιμένει άμεση κατάκτηση της υποσχόμενης γης, και του γνωστοποίησε τα βάσανα των απογόνων του προτού εγκατασταθούν στη Χαναάν. Του παρουσιάσθηκε τότε το σχέδιο της απολύτρωσης με το θάνατο του Χριστού, της μεγάλης θυσίας και του ένδοξου ερχομού Του. Επίσης ο Αβραάμ είδε τη γη αποκαταστημένη στην εδεμική της ομορφιά που θα του προσφερόταν παντοτινή κτήση ως την τελική και ολοκληρωμένη εκπλήρωση της υπόσχεσης.ΠΠ 114.4

    Ως εγγύηση της μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων διαθήκης, ένα καμίνι από καπνό και μια πύρινη λαμπάδα διαπέρασαν ανάμεσα στα διχοτομημένα σφάγια κατακαίγοντάς τα. Για μια άλλη φορά ο Αβραάμ άκουσε μια φωνή να επικυρώνει τη δωρεά της γης Χαναάν στους απογόνους του, «από του ποταμού της Αιγύπτου έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού Ευφράτου».ΠΠ 115.1

    Αφού ο Αβραάμ παροίκησε εικοσιπέντε χρόνια στη Χαναάν, ο Κύριος παρουσιάστηκε σε αυτόν και του είπε: «Εγώ είμαι ο Θεός ο Παντοκράτωρ, περιπάτει ενώπιόν Μου, και έσο τέλειος.» Με δέος ο πατριάρχης έπεσε κατά πρόσωπο στη Γη, ενώ το μήνυμα συνεχιζόταν: «Ιδού, η διαθήκη Μου είναι προς σε, και θέλεις γίνει πατήρ πλήθους εθνών.» Ως ένδειξη της εκπλήρωσης της διαθήκης αυτής, το όνομά του που μέχρι τότε ήταν Άβραμ, αλλάχθηκε σε Αβραάμ που σημαίνει «πατήρ πλήθους εθνών». Το όνομα της Σάρας αλλάχθηκε σε Σάρρα, δηλαδή «ηγεμόνας», επειδή η θεϊκή φωνή είπε, «θέλει γείνει μήτηρ εθνών, βασιλείς λαών θέλουσιν εξέλθει εξ αυτής.»ΠΠ 115.2

    Τότε δόθηκε στον Αβραάμ το σημείο της περιτομής, «σφραγίδα της δικαιοσύνης, της εκ πίστεως της εν τη ακροβυστία.» (Ρωμ. 4: 11). Αυτό έπρεπε να τηρηθεί από τον πατριάρχη και τους απογόνους του ως δείγμα ότι ήταν καθιερωμένοι στην υπηρεσία του Θεού. Ως εκ τούτου χωρισμένοι από τους ειδωλολάτρες, ο Θεός τους αποδεχόταν ως ιδιαίτερο θησαυρό Του. Με τον τρόπο αυτό υπόσχονταν να εκπληρώσουν τους όρους της διαθήκης η ο-ποία έγινε με τον Αβραάμ. Δεν έπρεπε να συνάπτουν γάμους με τους ειδωλολάτρες, διότι κάνοντάς το θα έχαναν το σεβασμό τους στο Θεό και στον άγιο νόμο Του. Θα έρχονταν στον πειρασμό να επιδοθούν στις συνήθειες των άλλων εθνών και θα παρασύρονταν στην ειδωλολατρία.ΠΠ 115.3

    Μεγάλες τιμές απένειμε ο Θεός στον Αβραάμ. Άγγελοι του ουρανού περπάτησαν και συνομίλησαν μαζί του σαν φίλος προς φίλο. Όταν η τιμωρία επρόκειτο να πέσει στα Σόδομα, το γεγονός δεν κρατήθηκε μυστικό από τον Αβραάμ και αυτός μεσολάβησε στο Θεό για τους αμαρτωλούς. Η συνομιλία του με τους αγγέλους παρουσιάζει επίσης ένα όμορφο παράδειγμα φιλοξενίας.ΠΠ 115.4

    Μέσα στο ηλιόκαμα του καλοκαιρινού καταμεσήμερου, καθισμένος ο πατριάρχης στην πόρτα της σκηνής του, αγνάντευε τη γαλήνια τοποθεσία όταν διέκρινε σε μακρινή απόσταση τρεις ξένους να πλησιάζουν. Πριν φθάσουν στη σκηνή του, οι ξένοι κοντοστάθηκαν σαν να έκαναν σχέδια για την περαιτέρω πορεία τους. Χωρίς να περιμένει να του ζητήσουν καμιά χάρη, ο Αβραάμ σηκώθηκε βιαστικά και ενώ εκείνοι φαίνονταν ότι έπαιρναν αντίθετη κατεύθυνση, έτρεξε πίσω τους. Με τη μεγαλύτερη ευγένεια τους παρακάλεσε να τον τιμήσουν παραμένοντας για να ξεκουραστούν.ΠΠ 116.1

    Με τα ίδια τα χέρια του έφερε νερό για να πλύνουν τα πόδια τους από τη σκόνη της οδοιπορίας. Αυτός διάλεξε το φαγητό τους και ενώ εκείνοι αναπαύονταν κάτω από τη σκιερή δροσιά, γινόταν η προετοιμασία του γεύματος. Στεκόταν με σεβασμό στο πλάι τους όταν αυτοί γεύονταν τη φιλοξενία του. Αυτή την πράξη της φιλοξενίας ο Θεός τη θεώρησε τόσο σημαντική που την καταχώρησε στο λόγο Του. Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα αναφέρθηκε από έναν εμπνευσμένο απόστολο: «Την φιλοξενιών μη λησμονείτε, επειδή διά ταύτης τινές εφιλοξένησαν αγγέλους μη γνωρίζοντες.» (Εβρ. 13:2).ΠΠ 116.2

    Ο Αβραάμ είχε διακρίνει μόνο τρεις κουρασμένους οδοιπόρους, χωρίς να φαντασθεί ότι ανάμεσά τους βρισκόταν ένας τον οποίον θα μπορούσε να προσκυνήσει χωρίς να αμαρτήσει. Ο πραγματικός χαρακτήρας των επουράνιων απεσταλμένων αποκαλύφθηκε σε λίγο. Παρόλο ότι πήγαιναν να εκτελέσουν μια οργή, στον Αβραάμ όμως - τον άνθρωπο της πίστης - μίλησαν πρώτα για ευλογίες. Ενώ ο Θεός παρατηρεί με ακρίβεια την αδικία και τιμωρεί την παράβαση, η εκδίκηση δεν Του είναι ευχάριστη. Το έργο της καταστροφής είναι «παράδοξον έργον» για Αυτόν που είναι άπειρος σε αγάπη.ΠΠ 116.3

    «Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν.» (Ψαλμ. 25:14). Ο Αβραάμ τίμησε το Θεό και ο Κύριος τον τίμησε παίρνοντάς τον στα συμβούλιά Του και φανερώνοντάς του τις προθέσεις Του. «Θέλω κρύψει Εγώ από του Αβραάμ ό,τι κάμνω;» είπε ο Κύριος. «Η κραυγή των Σοδόμων και Γομόρρων επλήθυνε, και η αμαρτία αυτών βαρεία σφόδρα. Θέλω λοιπόν καταβή και θέλω ιδεί αν έπραξαν ολοκλήρως κατά την κραυγήν την ερχομένην προς Εμέ, και θέλω γνωρίσει αν ουχί.» Ο Θεός ήξερε καλά το μέγεθος της αμαρτίας των Σοδόμων. Εκφράστηκε όμως με τον τρόπο των ανθρώπων για να γίνει αντιληπτή η δικαιοσύνη με την οποία φέρεται. Πριν τιμωρήσει τους παραβάτες, θα πήγαινε ο Ίδιος για να ελέγξει την πορεία τους. Αν δεν είχαν υπερβεί τα όρια της θεϊκής ευσπλαχνίας, ήταν ακόμη διατεθειμένος να τους χορηγήσει παράταση ώστε να μετανοήσουν.ΠΠ 116.4

    Οι δύο από τους ουράνιους απεσταλμένους έφυγαν, αφήνοντας τον Αβραάμ μόνο του με Εκείνον που τώρα ήξερε ότι ήταν ο Υιός του Θεού. Ο άνθρωπος αυτός της πίστης ικέτευσε για τους κατοίκους των Σοδόμων. Κάποτε τους είχε γλιτώσει με το σπαθί του. Τώρα προσπαθούσε να τους σώσει με την προσευχή του. Ο Λωτ και η οικογένειά του κατοικούσαν ακόμη εκεί. Η αφίλαυτη αγάπη που παρακίνησε τον Αβραάμ να τους γλιτώσει από τους Ελαμίτες, προσπαθούσε τώρα να τους σώσει αν ήταν θέλημα Θεού και από την καταιγίδα της θεϊκής τιμωρίας.ΠΠ 117.1

    Με βαθιά ευλάβεια και ταπεινοφροσύνη πρόβαλε την ικεσία του: «Ιδού τώρα ετόλμησα να ομιλήσω προς τον Κύριόν μου, ενώ είμαι γη και σποδός.» Δεν υπήρχε αυτοδικαίωση, δεν υπήρχε καύχηση για τη δική του δικαιοσύνη. Δεν απαιτούσε να του γίνει η χάρη λόγω της υπακοής του ή των θυσιών που είχε υποστεί προκειμένου να κάνει το θέλημα του Θεού. Αμαρτωλός και αυτός, ικέτευε χάρη για τους αμαρτωλούς. Από παρόμοιο πνεύμα πρέπει να διακατέχονται όσοι πλησιάζουν στο Θεό.ΠΠ 117.2

    Ο Αβραάμ εκδήλωσε την εμπιστοσύνη ενός παιδιού που εκλιπαρεί έναν αγαπητό πατέρα. Πλησίασε περισσότερο στον ουράνιο Αγγελιοφόρο και ένθερμα παρουσίασε την ικεσία του. Μολονότι ο Λωτ είχε γίνει κάτοικος των Σοδόμων, δε συμμετείχε στην ασέβεια των κατοίκων τους. Ο Αβραάμ νόμιζε ότι στην πολυπληθή εκείνη πόλη θα έπρεπε να υπάρχουν και άλλοι λατρευτές του αληθινού Θεού. Έχοντας αυτό κατά νου, παρακάλεσε: «Μη γένοιτο ποτέ Συ να πράξης τοιούτον πράγμα, να θανατώσης δίκαιον μετά ασεβούς ... μη γένοιτο ποτέ εις Σε! ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;» Ο Αβραάμ ικέτευσε όχι μόνο μια φορά, αλλά πολλές φορές. Γινόταν ολοένα τολμηρότερος όσο οι ικεσίες του γίνονταν αποδεκτές. Έτσι, εξακολουθούσε να ικετεύει μέχρι που του δόθηκε η διαβεβαίωση ότι ακόμη και αν βρίσκονταν δέκα δίκαια άτομα στην πόλη, αυτή δε θα καταστρεφόταν.ΠΠ 117.3

    Η αγάπη για τις ψυχές που κινδύνευαν, ενέπνευσε την προσευχή του Αβραάμ. Αν και απεχθανόταν τις αμαρτίες της διεφθαρμένης πόλης, επιθυμούσε να μπορέσουν οι αμαρτωλοί να σωθούν. Το βαθύ ενδιαφέρον του για τα Σόδομα φανερώνει την αγωνία που πρέπει να αισθανόμαστε εμείς για τους αμετανόητους. Πρέπει να νιώθουμε μίσος για την αμαρτία, αλλά οίκτο και αγάπη για τον αμαρτωλό. Παντού ολόγυρά μας υπάρχουν ψυχές που βαδίζουν στην ίδια απελπιστική και τρομακτική καταστροφή όπως ε- κείνη την οποία υπέστησαν τα Σόδομα. Κάθε μέρα λήγει η παράταση κάποιου. Πού είναι όμως οι φωνές της προειδοποίησης και της ικεσίας προτρέποντας τον αμαρτωλό να φύγει από την τρομερή καταστροφή; Πού είναι τα απλωμένα χέρια για να τον ανασύρουν από το θάνατο; Πού είναι εκείνοι που με ταπεινοφροσύνη και επίμονη πίστη να εκλιπαρούν το Θεό για αυτόν;ΠΠ 117.4

    Το πνεύμα του Αβραάμ ήταν το πνεύμα του Χριστού. Ο Υιός του Θεού είναι ο μεγάλος μεσολαβητής για λογαριασμό του αμαρτωλού. Γνωρίζει την αξία της ανθρώπινης ψυχής, είναι Αυτός που πλήρωσε το τίμημα για την απολύτρωσή της. Ξεπερνώντας την αποστροφή Του προς το κακό, αποστροφή που μόνο σε μια άμωμη φύση μπορεί να υπάρξει, ο Χριστός εκδήλωσε για τον αμαρτωλό τέτοια αγάπη που μόνο η άπειρη αγαθότητα μπορούσε να συλλάβει. Μέσα στην αγωνία του σταυρικού θανάτου, ενώ ο Ίδιος ένιωθε το τρομερό βάρος των αμαρτιών ολόκληρου του κόσμου, προσευχόταν για τους υβριστές και τους δολοφόνους Του: «Πάτερ, συγχώρησον αυτούς, διότι δεν εξεύρουσι τί πράττουσι.» (Λουκά 23: 34).ΠΠ 118.1

    Για τον Αβραάμ έχει γραφεί ότι «φίλος Θεού ωνομάσθη», «πατήρ πάντων των πιστευόντων». Για αυτόν τον πιστό πατριάρχη ο Θεός μαρτυρεί: «Ο Αβραάμ υπήκουσεν εις την φωνήν Μου και εφύλαξε τα προστάγματά Μου, τας εντολάς Μου, τα διατάγματά Μου και τους νόμους Μου.» (Ιακ. 2:23, Ρωμ. 4:11, Γέν. 26:5). Και πάλι λέει: «Γνωρίζω αυτόν ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού, και προς τον οίκον αυτού μεθ’εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Κυρίου, διά να πράττωσι δικαιοσύνην και κρίσιν, ώστε να επιφέρη ο Κύριος επί τον Αβραάμ τα όσα ελάλησε προς αυτόν.»ΠΠ 118.2

    Η τιμή για την οποία προοριζόταν ο Αβραάμ ήταν μεγάλη, μια τιμή η οποία τον έθετε πατέρα του λαού εκείνου που για ολόκληρους αιώνες υ-πήρξε ο φύλακας και ο τιμητής της αλήθειας του Θεού για τον κόσμο, εκείνου του λαού μέσω του οποίου έμελλαν να ευλογηθούν όλα τα έθνη της Γης με τον ερχομό του υποσχόμενου Μεσσία. Αυτός όμως που κάλεσε τον πατριάρχη, τον έκρινε άξιο. Ο Θεός είναι Εκείνος που ομιλεί. Εκείνος που εξιχνιάζει τις σκέψεις απ’αρχής και κρίνει τους ανθρώπους με την πραγματική αξία τους λέει: «γνωρίζω αυτόν». Ο Αβραάμ δε θα πρόδιδε την αλήθεια για εγωιστικούς σκοπούς. Θα τηρούσε το νόμο και θα φερόταν σωστά και δίκαια. Όχι μόνο ο ίδιος θα φοβόταν τον Κύριο, αλλά θα ασκούσε τη θρησκεία του και στο σπιτικό του. Θα δίδασκε την οικογένειά του με δικαιοσύνη. Ο νόμος του Θεού θα γινόταν κανόνας της οικογένειάς του.ΠΠ 118.3

    Το σπιτικό του Αβραάμ αριθμούσε πάνω από χίλιες ψυχές. Αυτοί που με τη διδασκαλία του είχαν οδηγηθεί στη λατρεία του ενός και μόνου Θεού, έκαναν την κατοικία τους στο στρατόπεδό σαν σε σχολείο. Εκεί έπαιρναν τέτοια διαπαιδαγώγηση που τους προετοίμαζε για αντιπροσώπους της πραγματικής πίστης. Για αυτό η ευθύνη που έφερε ήταν μεγάλη. Εκπαίδευε τους αρχηγούς των οικογενειών και εφαρμοζόταν η μεθοδικότητα της διακυβέρνησής του στις οικογένειες στις οποίες αυτοί προΐσταντο.ΠΠ 119.1

    Στα αρχαία χρόνια ο πατέρας ήταν ο αρχηγός και ο ιερέας της οικογένειάς του, καθώς ασκούσε εξουσία επάνω στα παιδιά του ακόμη και μετά την δημιουργία των δικών τους οικογενειών. Οι απόγονοί του μάθαιναν να τον θεωρούν κεφαλή τους τόσο στις θρησκευτικές όσο και στις βιοτικές υποθέσεις. ο Αβραάμ προσπάθησε να διαιωνίσει το πατριαρχικό αυτό διοικητικό σύστημα επειδή συνέτεινε στη διατήρηση της επίγνωσης του Θεού.ΠΠ 119.2

    Ήταν απαραίτητο να είναι συνδεδεμένα τα μέλη της οικογένειας για να σχηματίσουν ένα φραγμό ενάντια στην ειδωλολατρία που είχε τόσο πλατιά και βαθιά είχε απλωθεί. Ο Αβραάμ προσπαθούσε με κάθε δυνατό τρόπο να προφυλάξει τους ενοίκους του στρατοπέδου του από την επαφή με τους εθνικούς και την αποδοχή ειδωλολατρικών συνήθειων επειδή ήξερε ότι η εξοικείωση με το κακό μπορούσε να χαλάσει τις καλές αρχές, χωρίς να το καταλάβουν. Μεγάλη προσπάθεια καταβαλλόταν για να κρατιέται μακριά κάθε είδους κίβδηλη θρησκεία και ταυτόχρονα ο νους να τρέφεται με μεγαλοσύνη και δόξα του αληθινού Θεού, το οποίο αποτελεί πραγματικό αντικείμενο της λατρείας.ΠΠ 119.3

    Αυτό ήταν ένα σοφό σχέδιο, κανονισμένο από τον ίδιο το Θεό για να απομονώσει το λαό Του όσο το δυνατόν περισσότερο από την συσχέτιση με τους ειδωλολάτρες, καθιστώντας τον έναν ξέχωρο λαό, μη συγκαταλεγμένο μεταξύ των εθνών. Είχε ξεχωρίσει τον Αβραάμ από την ειδωλολατρική συγγένειά του ώστε να μπορέσει ο πατριάρχης να διαπαιδαγωγήσει και να μορφώσει την οικογένεια του μακριά από τις δελεαστικές συνήθειες που θα τους περιτριγύριζαν στη Μεσοποταμία. Έτσι, θα διατηρήσουν οι απόγονοί του από γενεά σε γενεά την πραγματική πίστη με την αγνότητά της.ΠΠ 119.4

    Η στοργή του Αβραάμ για τα παιδιά του και για τους οικείους του τον οδήγησε να διαφυλάξει τη θρησκευτική πίστη, να μεταβιβάσει σε αυτούς τη γνώση των ιερών διαταγμάτων σαν το πολυτιμότερο κληροδότημα που θα μπορούσε να αφήσει σε αυτούς και μέσω να τα μεταβιβάσει στον υπόλοιπο κόσμο. Όλοι διδάσκονταν ότι βρίσκονταν κάτω από την ηγεσία του Θεού του ουρανού. Οι γονείς δεν έπρεπε να μεταχειρίζονται καταδυνάστευση και τα παιδιά δεν έπρεπε να δείχνονται ανυπάκουα. Ο νόμος του Θεού είχε καθορίσει τα καθήκοντα του καθενός. Μόνο υπακούοντας σε αυτόν μπορούσε κανείς να εξασφαλίσει την ευτυχία και την ευημερία.ΠΠ 119.5

    Το δικό του παράδειγμα, η σιωπηλή επιρροή της καθημερινής ζωής του ήταν ένα συνεχόμενο μάθημα. Η απαρέγκλιτη ακεραιότητα, η καλοκάγαθη και αφίλαυτη ευγένεια που είχε αποσπάσει το θαυμασμό βασιλέων εκδηλωνόταν στο οικογενειακό περιβάλλον. Ήταν μια ευωδιαστή ζωή. Η ευγένεια και η ερασμιότητα του χαρακτήρα που φανέρωναν σε όλους ότι αυτός συνδεόταν με τον Ουρανό. Δεν παραμελούσε την ψυχή και του ταπεινότερου ακόμη δούλου. Στο σπιτικό του δεν ίσχυε άλλος νόμος για τον αφέντη και άλλος για τον υπηρέτη ή βασιλικοί τρόποι για τον πλούσιο και διαφορετικοί για το φτωχό. Σε όλους φερόταν με δικαιοσύνη και συμπόνια σαν σε συγκληρονόμους της χάρης και της ζωής.ΠΠ 120.1

    «Θέλει διατάξει. . . προς τον οίκον αυτού.» Δε θα διέπραττε το σφάλμα να παραμελήσει να καταστείλει τις κακές ροπές των παιδιών του και δε θα έδειχνε αδυναμία, απερισκεψία και παράλογη μεροληψία, ούτε θα χαλάρωνε την ορθή αντίληψη του καθήκοντος μπροστά στις απαιτήσεις της κακώς νοούμενης στοργής. Ο Αβραάμ όχι μόνο θα δίδασκε, αλλά και θα διατηρούσε τις απαιτήσεις των ορθών και δίκαιων νόμων.ΠΠ 120.2

    Πόσο λίγοι στις ημέρες μας ακολουθούν το παράδειγμα αυτό! Πάρα πολλοί γονείς εκδηλώνουν έναν τυφλό, εγωιστικό συναισθηματισμό που κακώς ονομάζεται αγάπη. Δείχνουν αυτό το συναίσθημα επιτρέποντας στα παιδιά με την άγουρη ακόμη κρίση τους και με τα ατίθασα πάθη τους να ρυθμίζουν τα ίδια τη θέλησή τους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ασπλαχνία για τα νιάτα και μια τεράστια αδικία για τον κόσμο.ΠΠ 120.3

    Η ανεκτικότητα που δείχνουν οι γονείς, δημιουργεί αταξία και στην οικογένεια και στην κοινωνία. Ενισχύει την επιθυμία των νέων να ακολουθούν τις κλίσεις τους αντί να υποτάσσονται στις θεϊκές αξιώσεις. Έτσι, μεγαλώνουν με μια καρδιά που αποστρέφεται να εκπληρώνει το θέλημα του Θεού και μεταβιβάζουν το άθρησκο, ανυπότακτο πνεύμα τους στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους. Κατά το παράδειγμα του Αβραάμ, οι γονείς οφείλουν και αυτοί να «διατάσσουν προς τους οίκους αυτών.» Υπακοή στην πατρική εξουσία πρέπει να διδάσκεται και να επιβάλλεται ως πρωταρχικό βήμα προς την εξουσία του Θεού.ΠΠ 120.4

    Η έλλειψη σεβασμού προς το νόμο του Θεού, ακόμη και από μέρους θρησκευτικών αρχηγών, έγινε πρόξενος μεγάλου κακού. Η τόσο ευρέως διαδεδομένη διδαχή ότι οι άνθρωποι δε δεσμεύονται πια από τις θεϊκές εντολές, έχει τα ίδια αποτελέσματα με την ειδωλολατρία επάνω στην ηθική υπόσταση του λαού. Εκείνοι που επιχειρούν να μειώσουν τις απαιτήσεις του ιερού νόμου του Θεού, καταφέρουν καίριο πλήγμα στο θεμέλιο της διακυβέρνησης των οικογενειών και των εθνών. Θρησκευόμενοι γονείς που παραλείπουν να βαδίζουν σύμφωνα με τα διατάγματα του Κυρίου, δεν προστάζουν στους οίκους τους να φυλάνε την οδόν Του. Τα παιδιά, όταν δημιουργούν δικές τους οικογένειες, δε νιώθουν την υποχρέω-ση να διδάξουν στα παιδιά τους κάτι που αυτά τα ίδια δεν έχουν διδαχθεί. Αυτό εξηγεί γιατί υπάρχουν τόσες άθεες οικογένειες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ή εξαχρείωση είναι τόσο πολύ γενικευμένη.ΠΠ 120.5

    Μόνο όταν οι γονείς βαδίζουν οι ίδιοι με το νόμο του Κυρίου με όλη την καρδιά τους, είναι προετοιμασμένοι να προστάξουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Στον τομέα αυτόν απαιτείται μεταρρύθμιση, βαθιά και ευρεία μεταρρύθμιση. Οι γονείς πρέπει να μεταρρυθμιστούν. Οι ιεροκήρυκες έχουν ανάγκη να μεταρρυθμιστούν. Χρειάζονται το Θεό στα σπίτια τους. Αν θέλουν να δουν μια αλλαγή πραγμάτων, οφείλουν να φέρουν το λόγο του Θεού μέσα στις οικογένειές τους και να τον κάνουν σύμβουλό τους. Πρέπει να διδάξουν στα παιδιά τους τι είναι η φωνή του Θεού που τους απευθύνεται και ότι οφείλουν να υπακούσουν σε αυτή χωρίς επιφυλάξεις. Πρέπει να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους με υπομονή, να τα εκπαιδεύσουν με καλοσύνη και ακαταπόνητα πώς να ζουν ώστε να ευχαριστούν το Θεό. Τα παιδιά μιας τέτοιας οικογένειας είναι προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν τις σοφιστείες της απιστίας. Έχουν δεχθεί τη Βίβλο για βάση της πίστης τους και έχουν δημιουργήσει ένα θεμέλιο που είναι αδύνατο να σαρωθεί από τα ορμητικά κύματα του σκεπτικισμού.ΠΠ 121.1

    Σε πολλές οικογένειες η προσευχή είναι παραμελημένη. Οι γονείς αισθάνονται ότι δεν έχουν καιρό για πρωινή και εσπερινή λατρεία. Δεν μπορούν να διαθέσουν μερικές στιγμές ώστε να τις περάσουν ευχαριστώντας το Θεό για τα πολλά ελέη Του - για την ευλογητή λιακάδα, τη σταλαχτή βροχή που κάνουν τη βλάστηση να αυξάνει και για την προστασία των αγίων αγγέλων. Δεν έχουν καιρό να απευθύνουν μια προσευχή για θεϊκή βοήθεια και καθοδήγηση, για την ενοικούσα παρουσία του Ιησού στο σπιτικό τους. Ξεκινούν να πάνε στη δουλειά όπως πηγαίνουν τα υποζύγια, χωρίς καμιά σκέψη για το Θεό ή για τον Ουρανό. Έχουν τόσο πολύτιμες ψυχές, που αντί να τις αφήσει να πάνε για πάντα χαμένες, ο Υιός του Θεού έδωσε τη ζωή Του για να τις λυτρώσει. Για τη μεγάλη καλοσύνη Του όμως η ευγνωμοσύνη τους ξεπερνάει ελάχιστα την ευγνωμοσύνη που νιώθουν τα άλογα ζώα που αφανίζονται.ΠΠ 121.2

    Όπως οι πατριάρχες της παλαιάς εποχής, αυτοί που ομολογούν ότι αγαπούν το Θεό οφείλουν να στήσουν ένα βωμό στον Κύριο οπουδήποτε κάνουν την κατοικία τους. Αν υπήρξε ποτέ εποχή όπου το κάθε σπίτι θα έπρεπε να είναι οίκος προσευχής, αυτή είναι η σημερινή εποχή. Πατέρες και μητέρες θα έπρεπε να υψώνουν συχνά τις καρδιές τους στο Θεό σε ταπεινή ικεσία για τον εαυτό τους και για τα παιδιά τους. Ας προσφέρει ο πατέρας, ως ιερέας της οικογένειας, την πρωινή και εσπερινή λατρεία επάνω στο βωμό του Θεού, ενώ η σύζυγος και τα παιδιά συμμετέχουν στην προσευχή και στον αίνο. Σε μια τέτοια οικογένεια αρέσκεται να παραμένει ο Ιησούς.ΠΠ 122.1

    Από κάθε χριστιανικό σπίτι πρέπει να εκπέμπεται ένα άγιο φως. Η αγάπη πρέπει να εκδηλώνεται έμπρακτα. Πρέπει να διαχέεται με την κάθε οικογενειακή επαφή, να φανερώνεται με στοχαστική καλοσύνη, με λεπτή και αφίλαυτη αβροφροσύνη. Υπάρχουν σπίτια όπου εφαρμόζεται η αρχή αυτή, σπίτια όπου ο Θεός λατρεύεται και η αγάπη βασιλεύει. Από τα σπίτια αυτά πρωί και βράδυ η προσευχή υψώνεται στο Θεό σαν ευωδιαστό θυμίαμα και οι ευλογίες και τα ελέη Του κατεβαίνουν στους προσευχομένους σαν την πρωινή δροσιά.ΠΠ 122.2

    Μια καλά διοικούμενη οικογένεια αποτελεί ένα ισχυρό επιχείρημα για την υπεράσπιση της πραγματικής υφής της χριστιανικής θρησκείας, επιχείρημα που δεν αμφισβητούν οι άπιστοι. Όλοι μπορούν να δουν ότι υπάρχει στην οικογένεια μια ενεργητική επιρροή η οποία ασκεί επίδραση στα παιδιά και ότι ο Θεός του Αβραάμ είναι μαζί τους. Αν τα σπίτια αυτών που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί είχαν ορθή θρησκευτική διάπλαση, θα μπορούσαν να ασκήσουν τεράστια επιρροή για το καλό. Θα γίνονταν πραγματικά «φως του κόσμου». Σε κάθε πιστό γονέα ο Θεός μιλάει με τα λόγια που απεύθυνε στον Αβραάμ: «Γνωρίζω αυτόν ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού και προς τον οίκον αυτού μεθ’εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Κυρίου, διά να πράττωσι δικαιοσύνην και κρίσιν, ώστε να επιφέρη ο Κύριος επί τον Αβραάμ τα όσα ελάλησε προς αυτόν.»ΠΠ 122.3

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents