Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Πατριάρχες και Προφήτες - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφάλαιο 4—Ο Πειρασμοσ και η Πτωση

    (Βασίζεται στο βιβλίο Γένεσις, κεφ. 3:)ΠΠ 31.1

    Μη μπορώντας πια να προκαλέσει επανάσταση στον Ουρανό, ο Σατανάς έστρεψε την εχθρότητά του εναντίον του Θεού, σε ένα καινούργιο πεδίο δράσης, μηχανορραφώντας την καταστροφή της ανθρώπινης φυλής. Στην ευτυχία και γαλήνη που απολάμβανε το άγιο ζευγάρι της Εδέμ, έβλεπε την εικόνα της ευδαιμονίας που γι’ αυτόν είχε χαθεί για πάντα. Ωθούμενος από ζηλοφθονία, αποφάσισε να τους παρασύρει στην παρακοή και να φέρει επάνω τους την ενοχή και την τιμωρία της αμαρτίας. Θα μετέβαλλε την αγάπη τους σε δυσπιστία και τα τραγούδια της δοξολογίας τους σε επικρίσεις κατά του Πλάστη τους. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο θα βύθιζε τα αθώα αυτά πλάσματα στην ίδια αθλιότητα από την οποία εκείνος περνούσε, αλλά θα επέφερε και προσβολή στο Θεό προξενώντας λύπη στον Ουρανό.ΠΠ 31.2

    Οι προπάτορές μας δεν είχαν αφεθεί απροειδοποίητοι για τον κίνδυνο που τους απειλούσε. Ουράνιοι αγγελιοφόροι τους εξέθεσαν το ιστορικό της πτώσης του Σατανά και τα σχέδια που κατέστρωνε για την καταστροφή τους. Τους παρουσίασαν εκτενέστερα τη φύση της θεϊκής διακυβέρνησης, την οποία ο άρχοντας του κακού προσπαθούσε να ανατρέψει. Η ανυπακοή στις δίκαιες εντολές του Θεού ήταν η αιτία της πτώσης του Σατανά και του στρατεύματός του. Πόσο σημαντικό λοιπόν ήταν για τον Αδάμ και την Εύα να τιμήσουν το νόμο εκείνο, αποκλειστικά με τον οποίο μπορούσε να διατηρηθεί η τάξη και η δικαιοσύνη!ΠΠ 31.3

    Ο νόμος του Θεού είναι τόσο ιερός όσο και ο ίδιος ο Θεός. Είναι μια αποκάλυψη του θελήματός Του, αντίγραφο του χαρακτήρα Του, η έκφραση της θεϊκής αγάπης και σοφίας. Η αρμονία της δημιουργίας εξαρτάται από την παντελή συμμόρφωση όλων των υπάρξεων, όλων των πραγμάτων έμψυχων και άψυχων στο νόμο του Δημιουργού. Ο Θεός όρισε νόμους για τη διοίκηση όχι μόνο των ζωντανών υπάρξεων αλλά και όλων των λειτουργιών της φύσης. Το καθετί τελεί κάτω από προκαθορισμένους νόμους, οι οποίοι είναι αδύνατον να παραβλεφθούν. Ενώ τα πάντα στη φύση διοικούνται από τους φυσικούς νόμους, από όλες τις υπάρξεις στη Γη μόνο ο άνθρωπος υπόκειται στον ηθικό νόμο. Στον άνθρωπο - το επιστέγασμα αυτό της δημιουργίας - ο Θεός έχει χορηγήσει την ικανότητα να εννοεί τις απαιτήσεις Του, να καταλαβαίνει τη δικαιοσύνη και την αγαθότητα του νόμου Του, καθώς και τις ιερές αξιώσεις που αυτός έχει απέναντι του. Από τον άνθρωπο απαιτείται απαρέγκλιτη υπακοή.ΠΠ 31.4

    Όπως οι άγγελοι, έτσι και οι κάτοικοι της Εδέμ είχαν τεθεί υπό δοκιμή. Η κατάσταση της ευδαιμονίας τους μπορούσε να διατηρηθεί μόνο με τον όρο της πιστότητάς τους στο νόμο του Δημιουργού. Ή θα υπάκουαν και θα ζούσαν, ή θα παράκουαν και θα πέθαιναν. Ο Θεός τούς είχε κάνει δέκτες πλούσιων ευλογιών. Αν αγνοούσαν το θέλημά Του, τότε Εκείνος που δε χάρισε στους αμαρτήσαντες αγγέλους, δε θα χάριζε ούτε σε αυτούς. Θα έχαναν το δικαίωμα των δώρων Του και θα επέφεραν στον εαυτό τους την αθλιότητα και την καταστροφή.ΠΠ 32.1

    Οι άγγελοι τους προειδοποίησαν να φυλάγονται από τις απάτες του Σατανά, επειδή αυτός θα κατέβαλλε ακαταπόνητες προσπάθειες να τους παγιδέψει. Όσο παρέμεναν πιστοί στο Θεό, ο πονηρός δεν μπορούσε να τους βλάψει, επειδή αν παρίστατο ανάγκη, κάθε άγγελος του Ουρανού θα αποστελλόταν προς βοήθειά τους. Αν με σταθερότητα απέκρουαν τους αρχικούς υπαινιγμούς του, θα ήταν εξίσου ασφαλείς όσο και οι ουράνιοι άγγελοι. Αλλά αν υποχωρούσαν μια φορά στον πειρασμό, η φύση τους θα πάθαινε τέτοια εξασθένηση που δε θα είχαν πια ούτε τη δύναμη ούτε τη διάθεση να αντισταθούν στο Σατανά.ΠΠ 32.2

    Το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού είχε οριστεί για τη δοκιμή της υπακοής στο Θεό και της αγάπης τους προς Αυτόν. Ο Θεός έκρινε κατάλληλο να τους θέσει αυτόν το μοναδικό περιορισμό όσον αφορά την χρήση όλων των αγαθών του κήπου. Αν όμως παρέβλεπαν το θέλημά Του στον ιδιαίτερο αυτόν πειρασμό, θα ήταν ένοχοι παράβασης. Ο Σατανάς δεν μπορούσε να τους ακολουθεί με συνεχείς πειρασμούς. Μόνο στο απαγορευμένο δένδρο μπορούσε να τους πλησιάσει. Αν δοκίμαζαν να εξετάσουν τη φύση του δένδρου θα ήταν εκτεθειμένοι στις πανουργίες του. Είχαν νουθετηθεί να δώσουν μεγάλη προσοχή στην προειδοποίηση που τους έστειλε ο Θεός και να μείνουν ικανοποιημένοι με την καθοδήγηση που Εκείνος έκρινε καλό να τους χορηγήσει.ΠΠ 32.3

    Προκειμένου να επιτελέσει το έργο του απαρατήρητος, ο Σατανάς χρησιμοποίησε για μεσάζοντα το φίδι, κατάλληλα μεταμφιεσμένο για τον απατηλό σκοπό του. Την εποχή εκείνη το φίδι ήταν ένα από τα φρονιμότερα και ωραιότερα πλάσματα της Γης. Είχε φτερά και όταν πετούσε στον αέρα παρουσίαζε ένα θέαμα φαντασμαγορικής λαμπρότητας, με το χρώμα και τη στιλπνάδα γυαλισμένου χρυσαφιού. Θρονιασμένο ανάμεσα στα κατάφορτα κλωνάρια του απαγορευμένου δένδρου και απολαμβάνοντας με μεγάλη αγαλλίαση τον εύχυμο καρπό, αποτελούσε χάρμα οφθαλμών που τραβούσε την προσοχή του παρατηρητή. Έτσι, μέσα στον ειρηνικό κήπο ενέδρευε ο καταστροφέας, περιμένοντας το θύμα του.ΠΠ 33.1

    Οι άγγελοι είχαν καταστήσει την Εύα προσεκτική να μη χωριστεί από τον άνδρα της, ενώ καταπιανόταν με την καθημερινή εργασία στον κήπο. Μαζί του θα διέτρεχε τον κίνδυνο του πειρασμού λιγότερο παρά αν ήταν μόνη. Αλλά απορροφημένη από την ευχάριστη ενασχόλησή της, χωρίς να το αισθανθεί, απομακρύνθηκε από κοντά του. Όταν κατάλαβε ότι ήταν μόνη της, ένοιωσε ένα αίσθημα κινδύνου, αλλά απέρριψε τους φόβους της με τη σκέψη ότι είχε αρκετή σοφία και δύναμη να αντισταθεί στο κακό.ΠΠ 33.2

    Αψηφώντας τη συμβουλή των αγγέλων, βρέθηκε σε λίγο να παρατηρεί με περιέργεια και θαυμασμό το απαγορευμένο δένδρο. Ο καρπός φαινόταν εξαιρετικά ωραίος και άρχισε να αναρωτιέται γιατί άραγε ο Θεός τους τον είχε απαγορεύσει. Αυτή ήταν η ευκαιρία του Σατανά. Σαν να ήταν σε θέση να διαβάσει τη σκέψη της, της απεύθυνε την ερώτηση: «Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;» Η Εύα απόρησε και ξαφνιάστηκε όταν άκουσε τα λόγια αυτά που της φάνηκαν σαν ηχώ των σκέψεών της. Το φίδι όμως συνέχισε να εξυμνεί με μελωδική φωνή την ασύγκριτη ομορφιά της και τα λόγια του δεν της ήταν διόλου δυσάρεστα. Αντί να απομακρυνθεί αμέσως από το σημείο εκείνο, χρονοτριβούσε ακούοντας με θαυμασμό να της μιλάει το φίδι. Αν της είχε μιλήσει κάποια ύπαρξη που να έμοιαζε με τους αγγέλους, αυτό θα είχε προκαλέσει τους φόβους της. Δε σκέφθηκε όμως ότι το σαγηνευτικό φίδι θα μπορούσε να γίνει μεσάζοντος του εχθρού.ΠΠ 33.3

    Στη δελεαστική ερώτηση του Σατανά αυτή απάντησε: «Από του καρπού των δένδρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν. Από δε του καρπού του δένδρου, το οποίον είναι εν τω μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ’αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, διά να μη αποθάνητε.» Και το φίδι συνέχισε: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει, αλλ’εξεύρει ο Θεός ότι καθ’ην ημέραν φάγητε απ’αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.»ΠΠ 33.4

    Το φίδι δήλωσε πως αν έτρωγαν από το δένδρο αυτό, θα έφθαναν σε μια σφαίρα ανώτερη της ύπαρξής τους και θα εισέρχονταν σε ένα ευρύτερο πεδίο γνώσης. Αυτό το ίδιο είχε φάει από τον απαγορευμένο καρπό και σαν αποτέλεσμα είχε αποκτήσει την ικανότητα της ομιλίας. Υπαινίχθηκε ακόμη ότι ο Κύριος από ζήλια θέλησε να τους στερήσει τον καρπό μη τυχόν και φθάσουν να γίνουν ισότιμοι με Αυτόν. Επειδή ο καρπός είχε θαυμάσιες ιδιότητες να χορηγεί σοφία και δύναμη, ο Θεός τούς απαγόρευσε να τον γευθούν ακόμη και να τον αγγίξουν. Ο Σατανάς έβαλε γερά στο μυαλό τους ότι η θεϊκή προειδοποίηση δεν επρόκειτο ουσιαστικά να πραγματοποιηθεί. Σκοπό είχε μόνο να τους φοβίσει. Πώς ήταν δυνατόν να πεθάνουν; Δεν είχαν φάει από το δένδρο της ζωής; Ο Θεός προσπαθούσε να τους εμποδίσει να φτάσουν σε μια ευγενέστερη εξέλιξη και να ανακαλύψουν μεγαλύτερη ευτυχία.ΠΠ 34.1

    Αυτό είναι το έργο του Σατανά από την εποχή του Αδάμ μέχρι σήμερα και το επιτελεί με μεγάλη επιτυχία. Παρακινεί τους ανθρώπους να δυσπιστούν για την αγάπη του Θεού και να αμφιβάλουν για τη σοφία Του. Προσπαθεί διαρκώς να διεγείρει πνεύμα ανόσιας περιέργειας, μια ανήσυχη, ερευνητική επιθυμία να διεισδύσει στα μυστικά της θεϊκής σοφίας και δύναμης. Προσπαθώντας να ανακαλύψουν πράγματα που ο Θεός δεν ευδόκησε να αποκαλύψει, πλήθη ανθρώπων παραβλέπουν τις αλήθειες που Εκείνος έχει φανερώσει και που είναι απαραίτητες για τη σωτηρία. Ο Σατανάς δοκιμάζει τους ανθρώπους οδηγώντας τους στην παρακοή καθώς τους κάνει να πιστέψουν ότι εισέρχονται σε ένα θαυμάσιο πεδίο γνώσης. Όλο αυτό όμως είναι απάτη. Συνεπαρμένοι από τις προοδευτικές ιδέες τους, ποδοπατώντας τα εντάλματα του Θεού, παίρνουν το μονοπάτι που οδηγεί στην εξαχρείωση και στο θάνατο.ΠΠ 34.2

    Ο Σατανάς παρουσίασε στο άγιο ζευγάρι ότι θα έβγαιναν κερδισμένοι παραβαίνοντας το νόμο του Θεού. Δεν ακούμε μήπως και σήμερα τους ίδιους συλλογισμούς; Πολλοί μιλούν για στενότητα αντίληψης αυτών που υπακούουν στις εντολές του Θεού, ενώ οι ίδιοι διατείνονται ότι έχουν πλατιές ιδέες και απολαμβάνουν μεγαλύτερη ελευθερία. Τι άλλο είναι αυτό παρά ο αντίλαλος της φωνής που ακούστηκε στην Εδέμ, «καθ’ην ημέραν φάγητε απ’αυτού» - όταν δηλαδή παραβείτε τη θεία εντολή - «θέλετε είσθε ως θεοί»; Ο Σατανάς ισχυρίσθηκε ότι είχε αποκτήσει μεγάλο καλό τρώγοντας από τον απαγορευμένο καρπό, αλλά δε φανέρωσε ότι είχε διωχθεί από τον Ουρανό μετά από παράβαση. Αν και ο ίδιος είχε ανακα- Λύψει ότι η αμαρτία οδηγεί στην απώλεια, απέκρυψε τη δική του δυστυχία αποσκοπώντας να παρασύρει και άλλους στην ίδια με αυτόν κατάσταση. Έτσι και σήμερα, ο παραβάτης επιδιώκει να καλύψει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι άγιος. Η υπεροπτική όμως στάση του τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο απατεώνα. Τάσσεται με το μέρος του Σατανά, ποδοπατώντας το νόμο του Θεού και παρασύροντας τους άλλους να κάνουν το ίδιο προς αιώνια καταστροφή τους.ΠΠ 34.3

    Η Εύα πραγματικά πίστεψε στα λόγια του Σατανά, αλλά η πίστη της δεν την απάλλαξε από την τιμωρία της αμαρτίας. Έδειξε απιστία στα λόγια του Θεού, και αυτό επέφερε την πτώση της. Την ημέρα της κρίσης οι άνθρωποι δε θα καταδικασθούν επειδή συνειδητά πίστεψαν σε ένα ψέμα, αλλά επειδή δεν πίστεψαν στην αλήθεια. Όλα τα μαθήματα που ο Θεός όρισε να καταχωρηθούν στο λόγο Του, είναι για την προειδοποίηση και για τη νουθεσία μας. Αυτά δόθηκαν για να μας φυλάξουν από την εξαπάτηση. Αν τα παραμελήσουμε, θα καταλήξουμε στην καταστροφή μας. Οτιδήποτε αντιφάσκει προς το λόγο του Θεού, να είμαστε βέβαιοι ότι προέρχεται από το Σατανά.ΠΠ 35.1

    Το φίδι έκοψε τον καρπό του απαγορευμένου δένδρου και τον έβαλε στα χέρια της κάπως διατακτικής Εύας. Τότε της υπενθύμισε τα ίδια λόγια ότι ο Θεός τούς απαγόρευσε να τον αγγίξουν, για να μη πεθάνουν. Δήλωσε όμως ότι αν έτρωγε, δε θα πάθαινε τίποτε περισσότερο αφού τον έχει αγγίξει ήδη. Βλέποντας πως αυτό δεν κατέληξε σε κανένα κακό, η Εύα έγινε τολμηρότερη. Και όταν «είδεν η γυνή ότι το δένδρον ήτο καλόν εις βρώσιν, και ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς, και επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον γνώσιν, λαβούσα εκ του καρπού αυτού έφαγε». Ήταν ευχάριστο στη γεύση, και καθώς το έτρωγε της φάνηκε να αισθάνεται μια αναζωογονητική δύναμη. Φανταζόταν τον εαυτό της να εισέρχεται σε μια ανώτερη σφαίρα της ύπαρξής της. Χωρίς φόβο έκοψε και έφαγε. Και μετά, αφού η ίδια έγινε παραβάτης, έγινε όργανο του Σατανά για την καταστροφή του άνδρα της. Τελώντας σε μια κατάσταση παράξενης, αφύσικης διέγερσης, με τα χέρια φορτωμένα από τον απαγορευμένο καρπό, αναζήτησε την παρουσία του και του διηγήθηκε όλα όσα είχαν συμβεί.ΠΠ 35.2

    Μια έκφραση λύπης ζωγραφίσθηκε στο πρόσωπο του Αδάμ. Φάνηκε παραξενεμένος και αναστατωμένος. Στα λόγια της Εύας απάντησε ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο εχθρός για τον οποίο είχαν προειδοποιηθεί και σύμφωνα με τη θεϊκή απόφαση, θα έπρεπε τώρα να πεθάνει. Σε απάντηση, η Εύα τον παρότρυνε να φάει επαναλαμβάνοντας τα λόγια του φιδιού, «δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει». Σκέφθηκε ότι αυτό θα έπρεπε να είναι το σωστό επειδή αυτή δεν ένιωθε κανένα δείγμα της δυσαρέσκειας του Θεού αλλά αντίθετα, διαπίστωνε μια θελκτική, γοητευτική, γεμάτη κέφι επιρροή που δονούσε κάθε της κύτταρο με νέα ζωή σαν αυτή που φανταζόταν ότι συνείχε τους ουράνιους απεσταλμένους.ΠΠ 35.3

    Ο Αδάμ κατάλαβε ότι η σύντροφός του είχε παραβεί την εντολή του Θεού, είχε αγνοήσει τη μόνη απαγόρευση που τους είχε επιβληθεί ως δοκιμασία της πιστότητας και της αγάπης τους. Μια τρομερή πάλη βασάνιζε το νου του. Θρηνούσε ότι επέτρεψε στην Εύα να απομακρυνθεί από κοντά του. Αλλά τώρα το κακό είχε γίνει. Έπρεπε να χωριστεί από εκείνη, η συντροφιά της οποίας αποτελούσε τη χαρά του. Πώς μπορούσε να αντέξει τέτοιο πράγμα; Ο Αδάμ απολάμβανε τη συντροφιά του Θεού και των αγίων αγγέλων. Είχε αντικρίσει τη δόξα του Δημιουργού. Είχε κατανοήσει τον υψηλό προορισμό της ανθρώπινης φυλής αν έμεναν πιστοί στο Θεό.ΠΠ 36.1

    Και όμως, όλες αυτές οι ευλογίες χάθηκαν από τα μάτια του μπροστά στο φόβο του μη χάσει το μοναδικό δώρο που για αυτόν ξεπερνούσε όλα τα άλλα. Η αγάπη, η ευγνωμοσύνη, η αφοσίωση στο Δημιουργό, όλα αυτά εκμηδενίσθηκαν από την αγάπη του στην Εύα. Ήταν μέρος του εαυτού του και δεν μπορούσε να υποφέρει τη σκέψη του αποχωρισμού. Δεν αναλογιζόταν ότι η ίδια απεριόριστη Δύναμη που τον είχε δημιουργήσει από το χώμα της Γης σε μια ζωντανή, όμορφη ύπαρξη και από αγάπη του πρόσφερε μια σύντροφο, μπορούσε να την αναπληρώσει.ΠΠ 36.2

    Αποφάσισε να συμμερισθεί τη μοίρα της. Αν έπρεπε εκείνη να πεθάνει, θα πέθαινε και αυτός μαζί της. Στο κάτω-κάτω, σκέφτηκε, μήπως τα λόγια του σοφού φιδιού έβγαιναν σωστά; Η Εύα στεκόταν μπροστά του τόσο όμορφη και προφανώς τόσο αθώα όσο και πριν από την πράξη αυτή της ανυπακοής. Εξέφραζε μεγαλύτερη αγάπη για αυτόν, από ότι προηγουμένως. Κανένα ίχνος θανάτου δεν παρουσιαζόταν σε αυτή, και ο Αδάμ πήρε την απόφαση να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Άρπαξε το φρούτο και βιαστικά το έφαγε.ΠΠ 36.3

    Μετά την παράβασή του ο Αδάμ αρχικά φαντάστηκε ότι εισχωρούσε σε έναν ανώτερο βαθμό της ύπαρξής του. Σε λίγο όμως η σκέψη της αμαρτίας τον τρομοκράτησε. Η ατμόσφαιρα που μέχρι τότε είχε ήπια και ομοιογενή θερμοκρασία, φάνηκε να προξενεί ρίγος στο ένοχο ζευγάρι. Η αγάπη και η γαλήνη που γνώριζαν μέχρι τότε χάθηκαν και στη θέση τους ένοιωσαν το αίσθημα της αμαρτίας, το φόβο του μέλλοντος, τη γυμνότητα της ψυχής. Το φωτεινό περίβλημα που τους σκέπαζε, εξαφανίσθηκε και για να το αντικα- ταστήσουν, προσπάθησαν να κατασκευάσουν ένα κάλυμμα για τον εαυτό τους. Επειδή ήταν γυμνοί, δεν μπορούσαν να αντικρίσουν το Θεό και τους αγίους αγγέλους.ΠΠ 36.4

    Τότε άρχισαν να βλέπουν τον αληθινό χαρακτήρα της αμαρτίας τους. Ο Αδάμ μεμφόταν τη σύντροφό του για την ανοησία της που απομακρύνθηκε από κοντά του και αφέθηκε να πλανηθεί από το φίδι. Και οι δύο όμως ευελπιστούσαν ότι Εκείνος που τους είχε δώσει αποδείξεις αγάπης, θα συγχωρούσε τη μοναδική τους παράβαση ή ότι δε θα τους επιβαλλόταν μια τόσο τρομερή τιμωρία όσο φοβόνταν. Ο Σατανάς θριάμβευε με την επιτυχία του. Είχε οδηγήσει τη γυναίκα να δυσπιστήσει στην αγάπη του Θεού, να αμφιβάλει για τη σοφία Του και να παραβεί το νόμο Του. Χρησιμοποιώντας την Εύα κατέστρεψε και τον Αδάμ.ΠΠ 37.1

    Αλλά ο μεγάλος Νομοθέτης επρόκειτο σε λίγο να καταστήσει γνωστές στον Αδάμ και στην Εύα τις συνέπειες της παράβασής τους. Η Θεία παρουσία εκδηλώθηκε στον κήπο. Μέσα στην αθωότητα και στην αγιοσύνη τους αυτοί καλοδέχονταν πάντοτε την παρουσία του Δημιουργού τους. Τώρα όμως βιάστηκαν να απομακρυνθούν φοβισμένοι και προσπάθησαν να καταφύγουν στα πιο απόκρυφα μέρη του κήπου.ΠΠ 37.2

    «Εκάλεσε δε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ, και είπε προς αυτόν, Πού είσαι; Ο δε είπε, Την φωνήν Σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, διότι είμαι γυμνός και εκρύφθην. Και είπε προς αυτόν ο Θεός, Τίς εφανέρωσεν εις σε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε να μη φάγης;»ΠΠ 37.3

    Ο Αδάμ δεν μπορούσε να αρνηθεί, ούτε να δικαιολογήσει την αμαρτία του. Αλλά αντί να δείξει μεταμέλεια, προσπάθησε να ρίξει το βάρος στη γυναίκα του και έμμεσα στον ίδιο το Θεό. «Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ’εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον.» Αυτός που, από αγάπη για την Εύα, χωρίς δισταγμό είχε προτιμήσει να στερηθεί την επιδοκιμασία του Θεού, την παραδείσια κατοικία του και μια αιώνια ζωή χαράς, μπορούσε τώρα - μετά την πτώση του - να προσπαθήσει να αποδώσει στη σύντροφό του, ακόμη και στον ίδιο το Θεό την ευθύνη για την παράβαση. Τόσο τρομερή είναι η δύναμη της αμαρτίας!ΠΠ 37.4

    Όταν η γυναίκα ρωτήθηκε, «Τί είναι τούτο το οποίον έκαμες;» αυτή αποκρίθηκε: «Ο όφις με ηπάτησε και έφαγον.» Σαν να έλεγε: «Γιατί έκανες το φίδι; Γιατί του επέτρεψες την είσοδο στην Εδέμ;» Αυτές τις ερωτήσεις υπονοούσε με τη δικαιολογία της για την αμαρτία. Όπως ο Αδάμ, το ίδιο και αυτή κατηγόρησε το Θεό για την πτώση τους. Το πνεύμα της αυτοδικαίωσης έλκει την καταγωγή του από τον πατέρα του ψεύδους, υιοθετήθηκε από τους προπάτορες μας ευθύς μόλις περιήλθαν στην επιρροή του Σατανά, και εκδηλώθηκε σε όλα τα παιδιά του Αδάμ. Αντί να ομολογήσουν ταπεινά τις αμαρτίες τους, προσπαθούν να καλυφθούν ρίχνοντας βάρος στους άλλους, στις περιστάσεις ή και στον ίδιο το Θεό, καθιστώντας ακόμη και τις ευλογίες Του αφορμή γογγυσμών εναντίον Του.ΠΠ 37.5

    Ο Κύριος πρόφερε τότε την καταδίκη για το φίδι: «Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού. Επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου.» Επειδή το φίδι είχε χρησιμοποιηθεί ως μεσάζοντος του Σατανά, έπρεπε να συμμετέχει στην απονομή της θεϊκής κρίσης. Από το ομορφότερο και θαυμαστότερο πλάσμα του αγρού, του έμελλε να γίνει το χαμερπέστερο και απεχθέστερο από όλα, ένα πλάσμα που το φοβούνται και το μισούν άνθρωποι και ζώα. Τα επόμενα λόγια που ειπώθηκαν στο φίδι, αφορούν άμεσα τον ίδιο το Σατανά τονίζοντας εκ των προτέρων την τελική ήττα και καταστροφή του. «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.»ΠΠ 38.1

    Η Εύα έμαθε για τη λύπη και τον πόνο που θα ήταν στο εξής το μερτικό της. Ο Κύριος της είπε: «Προς τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου, και αυτός θέλει σε εξουσιάζει». Στη δημιουργία ο Θεός την είχε πλάσει ίση με τον Αδάμ. Αν είχαν μείνει υπάκουοι στο Θεό - εναρμονισμένοι με το μεγάλο νόμο της αγάπης Του - θα είχαν και μεταξύ τους αρμονία. Η αμαρτία όμως δημιούργησε τη σύγχυση. Τώρα η ένωσή τους θα μπορούσε να συνεχιστεί και η αρμονία τους να διατηρηθεί μόνο με την υποταγή του ενός μέλους στο άλλο. Η Εύα αμάρτησε πρώτη. Παρασύρθηκε στον πειρασμό επειδή αντίθετα με τη θεία καθοδήγηση, απομακρύνθηκε από το σύντροφό της. Αυτή παρέσυρε στην αμαρτία τον Αδάμ και τώρα είχε τεθεί κάτω από την εξουσία του άνδρα της. Αν οι αρχές που επιβάλλονται από το νόμο του Θεού είχαν τηρηθεί από την έκπτωτη φυλή, η καταδικαστική αυτή απόφαση, παρόλο που προήλθε από τα αποτελέσματα της αμαρτίας, θα γινόταν ευλογία για αυτούς. Η κατάχρηση της υπεροχής που δόθηκε στον άνδρα για αυτούς τους λόγους, συχνά έκανε τη μοίρα της γυναίκας αφάνταστα πικρή και κατάντησε τη ζωή της φορτική.ΠΠ 38.2

    Η Εύα ήταν ευτυχισμένη πλάι στον άνδρα της στην εδεμική κατοικία τους. Αλλά όπως οι σύγχρονες Εύες, κολακεύθηκε με την ελ- πίδα να εισχωρήσει σε σφαίρες ανώτερες από ότι της είχε καθορίσει ο Θεός. Στην προσπάθειά της να υψωθεί παραπάνω από την αρχική θέση της, βρέθηκε πολύ πιο χαμηλά από αυτή. Τα ίδια αποτελέσματα θα έχουν όσες δε θέλουν να αναλάβουν με προθυμία τα καθήκοντά τους στη ζωή σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού. Προσπαθώντας να καταλάβουν θέσεις τις οποίες Εκείνος δεν τις έκρινε κατάλληλες, πολλές αφήνουν κενή τη θέση όπου θα μπορού-σαν να γίνουν πραγματική ευλογία. Με την επιθυμία τους να βρεθούν σε μια ανώτερη σφαίρα, πολλές θυσίασαν την πραγματική γυναικεία αξιοπρέπεια και ευγένεια του χαρακτήρα, αφήνοντας ανεκπλήρωτο το έργο στο οποίο τις είχε τάξει ο Ουρανός.ΠΠ 38.3

    Στον Αδάμ ο Θεός δήλωσε:ΠΠ 39.1

    «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα, εις σε λέγων, Μη φάγης απ’αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου. Με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου, και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε. Και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού, εν τω ίδρωτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην εκ της οποίας ελήφθης. Επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέφει.»ΠΠ 39.2

    Το θέλημα του Θεού για το αναμάρτητο ζευγάρι ήταν να μη γνωρίσουν καθόλου το κακό. Τους είχε δώσει ελεύθερα τη γνώση του καλού, αλλά είχε κατακρατήσει το κακό. Αντίθετα προς την εντολή Του, εκείνοι έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό και στο εξής θα εξακολουθούσαν να τον τρώνε - να έχουν δηλαδή τη γνώση του κακού - σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Από την εποχή εκείνη η ανθρώπινη φυλή θα υφίστατο τους πειρασμούς του Σατανά. Αντί για την ευχάριστη μέχρι τότε εργασία που τους είχε οριστεί, από εκεί και πέρα η αγωνία και ο μόχθος θα ήταν ο κλήρος τους. Θα γεύονταν την απογοήτευση, τη λύπη, τον πόνο και τελικά το θάνατο.ΠΠ 39.3

    Τελώντας κάτω από την κατάρα της αμαρτίας, ολόκληρη η φύση θα φανέρωνε στον άνθρωπο το χαρακτήρα και τα αποτελέσματα της ανταρσίας έναντι του Θεού. Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, τον κατέστησε κυρίαρχο επάνω στη Γη και σε όλα τα ζωντανά πλάσματα. Όσο διάστημα ο Αδάμ έμεινε πιστός στον Ουρανό, όλη η φύση ήταν υποταγμένη σε αυτόν. Όταν όμως επαναστάτησε εναντίον του θεϊκού νόμου, οι υποδεέστερες από αυτόν υπάρξεις επαναστάτησαν κατά της κυριαρχίας του. Έτσι, από μεγάλη ευσπλαχνία ο Θεός θα έδειχνε στον άνθρωπο την ιερότητα του νόμου Του και θα τον έκανε να δει από προσωπική του πείρα τον κίνδυνο του αποκλεισμού του έστω και στον ελάχιστο βαθμό.ΠΠ 39.4

    Επίσης, η ζωή του μόχθου και της φροντίδας που θα αποτελούσε έκτοτε τη μοίρα του, ορίστηκε και αυτή από αγάπη. Ήταν μια πειθαρχία που η αμαρτία του την κατέστησε απαραίτητη για να βάλει υπό έλεγχο την αχαλίνωτη όρεξη και στα πάθη του καθώς και να προάγει την εξάσκηση της αυτοκυριαρχίας. Αυτό αποτελούσε μέρος του μεγάλου σχεδίου του Θεού για την ανόρθωση του ανθρώπου από την καταστροφή και εξαθλίωση που προκαλεί η αμαρτία.ΠΠ 40.1

    Η προειδοποίηση που δόθηκε στους προπάτορές μας «καθ’ην ημέραν φάγης απ’αυτού θέλεις εξάπαντος αποθάνει», δεν υπονοούσε ότι θα πέθαιναν την ίδια μέρα που θα έτρωγαν τον απαγορευμένο καρπό, αλλά ότι την ημέρα εκείνη θα έβγαινε η αμετάκλητη απόφαση. Η υπόσχεση της αθανασίας τούς είχε δοθεί υπό τον όρο της υπακοής. Με την παρακοή θα έχαναν την αιώνια ζωή. Την ίδια εκείνη μέρα θα καταδικάζονταν σε θάνατο.ΠΠ 40.2

    Για την αδιάκοπη συντήρηση της ύπαρξής του ο άνθρωπος έπρεπε συνεχώς να γεύεται από το δένδρο της ζωής. Στερημένος από το προνόμιο αυτό, η ζωτικότητά του βαθμηδόν θα εξαντλείτο μέχρι που η ζωή θα έσβηνε τελείως. Το σχέδιο του Σατανά για τον Αδάμ και την Εύα ήταν να προκαλέσουν με την παρακοή τους τη δυσμένεια του Θεού. Στη συνεχεία, εάν δεν αποκτούσαν τη συγχώρηση, ήλπιζε ότι θα μπορούσαν να τρώνε από το δένδρο της ζωής και έτσι θα διαιώνιζαν μια ύπαρξη αμαρτίας και αθλιότητας. Μετά την πτώση του ανθρώπου όμως, άγιοι άγγελοι έλαβαν εντολή να φρουρήσουν αμέσως το δένδρο της ζωής. Καθώς οι φωτεινές ακτί-νες λαμποκοπούσαν γύρω από τους αγγέλους, παρουσίαζαν την εικόνα ενός φλόγινου σπαθιού. Κανείς από την οικογένεια του Αδάμ δεν είχε το δικαίωμα να περάσει το διαχωριστικό εκείνο φράγμα για να φάει τον ζωοδότη καρπό. Επομένως, δεν υπάρχει αθάνατος αμαρτωλός.ΠΠ 40.3

    Το κύμα της συμφοράς που προήλθε από την παράβαση των προγόνων μας, πολλοί το θεωρούν ως υπερβολικά τρομερή συνέπεια για μια τόσο ασήμαντη αμαρτία και αμφισβητούν τη δικαιοσύνη και τη σοφία του Θεού στη συμπεριφορά Του προς τον άνθρωπο. Αλλά αν ήθελαν να εμβαθύνουν περισσότερο στο θέμα αυτό, θα έβλεπαν καθαρά το λάθος τους. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «καθ’ομοιότητα Αυτού», απαλλαγμένον από την αμαρτία. Η Γη προοριζόταν να κατοικηθεί από υπάρξεις λίγο κατώτερες από τους αγγέλους των οποίων όμως η υπακοή έπρεπε να δοκιμαστεί επειδή ο Θεός δε θα επέτρεπε να γεμίσει ο κόσμος από άτομα που δε θα λάμβαναν υπόψη τους το νόμο Του. Όμως από ευσπλαχνία, ο Θεός δεν επέβαλε στον Αδάμ δύσκολη δοκιμασία. Ακριβώς το γεγονός ότι η απαγόρευση ήταν μηδαμινή, κάνει την αμαρτία εξαιρετικά σημαντική. Αν ο Αδάμ δεν ήταν ικανός να υποστεί την πιο μικρή από όλες τις δοκιμασίες, δε θα μπορούσε να υπομείνει μεγαλύτερη δοκιμασία, αν του είχαν ανατεθεί ανώτερες ευθύνες.ΠΠ 40.4

    Αν είχε οριστεί για τον Αδάμ κάποια μεγαλύτερη δοκιμή, τότε εκείνοι που ρέπουν στο κακό, θα πρόβαλαν τη δικαιολογία: «Αυτό είναι αψήφιστο ζήτημα και ο Θεός δε δίνει σημασία σε τέτοια μικροπράγματα.» Αυτό θα κατέληγε στη συνεχή παράβαση πραγμάτων που θεωρούμενα μηδαμινά, περνούν ανεξέλεγκτα από τους ανθρώπους. Ο Θεός όμως κατέστησε φανερό ότι η αμαρτία σε οποιοδήποτε βαθμό είναι στο Θεό αποκρουστική.ΠΠ 41.1

    Η Εύα θεώρησε μηδαμινό πράγμα να παρακούσει το Θεό δοκιμάζοντας τον καρπό του απαγορευμένου δένδρου και να παρασύρει και τον άνδρα της στον πειρασμό της παράβασης. Η αμαρτία τους όμως άνοιξε διάπλατα τις πύλες της συμφοράς στον κόσμο. Ποιος μπορεί την ώρα του πειρασμού να κάνει την πρόγνωση των τρομακτικών συνεπειών στις οποίες θα κατέληγε ένα παραπάτημα;ΠΠ 41.2

    Πολλοί που διδάσκουν ότι ο άνθρωπος δε δεσμεύεται από το νόμο του Θεού, υποστηρίζουν με αυτό ότι του είναι αδύνατον να υπακούσει στα διατάγματά του. Αν αυτό αλήθευε, τότε γιατί να υποστεί ο Αδάμ την τιμωρία της παράβασής του; Το αμάρτημα των προπατόρων μας έφερε ενοχή και θλίψη στον κόσμο και αν δε μεσολαβούσε η αγαθότητα και η ευσπλαχνία του Θεού, θα είχε βυθίσει την ανθρώπινη φυλή σε απελπιστική απόγνωση. Ας μην απατάται κανείς. «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» (Ρωμ. 6: 23). Δεν είναι διόλου ευκολότερο στην εποχή μας να παραβιαστεί ο νόμος του Θεού ατιμωρητί από ότι ήταν στον καιρό που η καταδικαστική απόφαση εκδόθηκε για τον πατέρα της ανθρωπότητας.ΠΠ 41.3

    Αφού αμάρτησαν ο Αδάμ και η Εύα, δεν είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν στον παράδεισο. Με θέρμη παρακάλεσαν να τους επιτραπεί να μείνουν στο σπίτι της αθωότητας και της χαράς τους. Ομολόγησαν ότι είχαν περιφρονήσει τα δικαιώματά τους για την ευτυχισμένη εκείνη κατοικία τους και υποσχέθηκαν στο εξής να δείξουν τέλεια υπακοή στο Θεό. Τους έγινε γνωστό όμως ότι η φύση τους είχε διαφθαρεί από την αμαρτία. Είχαν εξασθενίσει τη δύναμή τους για να αντισταθούν στο κακό και είχαν ανοίξει δρόμο για το Σατανά από όπου τώρα αυτός μπορούσε να τους πλησιάσει ευκολότερα. Βρισκόμενοι ακόμη στην αθωότητά τους είχαν υποχωρήσει στον πειρασμό. Τώρα πια είχαν συνειδητοποιήσει την ενοχή τους και θα διέθεταν ελαττωμένη δύναμη για να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους.ΠΠ 41.4

    Ταπεινά και με απερίγραπτη λύπη αποχαιρέτησαν την όμορφη κατοικία τους και πήγαν να κατοικήσουν στη Γη που τη βάραινε η κατάρα της αμαρτίας. Η άλλοτε γλυκιά με την αμετάβλητη θερμοκρασία ατμόσφαιρα, τώρα περνούσε σημαντικές αλλαγές. Από ευσπλαχνία ο Θεός τους προμήθευσε δερμάτινους χιτώνες για προστασία από τις ακρότητες της ζέστης και του ψύχους.ΠΠ 42.1

    Όταν παρατήρησαν τα πρώτα σημάδια της φθοράς στα λουλούδια που μαραίνονταν και στα φύλλα που έπεφταν, ο Αδάμ και η σύντροφός του θρήνησαν ακόμη περισσότερο από ότι οι άνθρωποι θρηνούν τώρα για τους νεκρούς τους. Ο θάνατος των μικρών και ντελικάτων λουλουδιών πραγματικά προξένησε λύπη. Όταν όμως τα μεγάλα δένδρα άρχισαν να ρίχνουν τα φυλλώματά τους, η σκηνή αυτή έφερε ζωηρά στη σκέψη τους το θλιβερό γεγονός ότι ο θάνατος αποτελεί τον κλήρο κάθε ζωντανής ύπαρξης.ΠΠ 42.2

    Ο κήπος της Εδέμ εξακολουθούσε να βρίσκεται στη Γη πολύ αργότερα αφότου ο άνθρωπος διώχθηκε από τα ευχάριστα μονοπάτια του. Στην πεσμένη στην αμαρτία φυλή επιτράπηκε για πολύ καιρό να αντικρίζει το σπίτι της αθωότητας, μόνο που η είσοδος τους είχε απαγορευθεί από τους φύλακες αγγέλους. Στην πύλη του παραδείσου που φυλαγόταν από τα χερουβείμ, φανερωνόταν η δόξα του Θεού. Στο σημείο αυτό έρχονταν ο Αδάμ και τα παιδιά του να ανανεώσουν την υπόσχεσή τους για υπακοή στο νόμο που η παράβασή του τους είχε εξορίσει από την Εδέμ. Όταν το κύμα της παρανομίας πλημμύρισε τον κόσμο και η κακία των ανθρώπων σφράγισε την καταστροφή τους με τον υδάτινο κατακλυσμό, το ίδιο χέρι που φύτεψε τον Παράδεισο, τον απέσυρε από τη Γη. Στην τελική όμως αποκατάσταση με «ουρανόν νέον και γην νέαν» (Αποκα 1), αυτός θα επαναφερθεί ενδοξότερα ακόμη πιο στολισμένος από ότι ήταν στην αρχή.ΠΠ 42.3

    Τότε αυτοί που θα έχουν φυλάξει τις εντολές του Θεού, θα αναπνέουν με αιώνια ανθηρότητα κάτω από το δένδρο της ζωής. Στους ατελεύτητους αιώνες οι κάτοικοι των αναμάρτητων κόσμων θα βλέπουν τον εξαίσιο εκείνο κήπο - δείγμα του τέλειου έργου της δημιουργίας του Θεού, άθικτο από την κατάρα της αμαρτίας - δείγμα τού τι θα ήταν ολόκληρη η Γη αν ο άνθρωπος είχε μόνο εκπληρώσει το ένδοξο σχέδιο του Δημιουργού.ΠΠ 42.4

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents