Κεφάλαιο 37—Ο Σχισμενοσ Βραχοσ

(Βασίζεται στο βιβλίο Αριθμοί, κεφ. 20:1-13)ΠΠ 397.1

Από το σχισμένο βράχο του Χωρήβ έτρεξε πρώτη φορά ο ζωντανός χείμαρρος που δρόσισε το λαό του Ισραήλ στην έρημο. Σε όλες τις περιπλανήσεις τους έρρεε οποτεδήποτε παρουσιαζόταν ανάγκη. Η ευσπλαχνία του Θεού τους εφοδίασε με νερό κατά τρόπο θαυματουργικό. Το νερό βέβαια δεν εξακολουθούσε να προέρχεται από το Χωρήβ. Οπουδήποτε στα ταξίδια τους χρειάζονταν νερό, από τις σχισματιές των βράχων ξεπηδούσε νερό πλάι στην κατασκήνωσή τους.ΠΠ 397.2

Ο Χριστός ήταν εκείνος που με το λόγο Του έκανε να ξεχύνεται η δροσερή πηγή για το Ισραήλ. « Επινον από πνευματικής πέτρας ακολουθούσης, η δε πέτρα ήτο ο Χριστός.» (Α', Κορ. 10:4). Αυτός ήταν η πηγή όλων των επίγειων όπως και των πνευματικών ευλογιών. Ο Χριστός, ο πνευματικός Βράχος ήταν μαζί τους σε όλες τις οδοιπορίες τους.ΠΠ 397.3

«Δεν εδίψησαν ότε οδήγει αυτούς διά της ερήμου. Έκαμε να ρεύσωσι δι’αυτούς ύδατα εκ πέτρας, και έσχισε την πέτραν και τα ύδατα έρρευσαν.» «Διέρρευσαν ποταμοί εν τόποις ανύδροις.» (Ησ. 48:21, Ψαλμ. 105:41).ΠΠ 397.4

Ο σχισμένος βράχος απεικόνιζε το Χριστό και με το σύμβολο αυτό διδάσκονται οι πολυτιμότερες πνευματικές αλήθειες. Όπως τα ζωογόνα νερά έρρευσαν από το βράχο, έτσι από το Χριστό, τον «πεπληγωμένον υπό του Θεού», από Αυτόν ο οποίος «ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών» και «εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών», ρέει η πηγή της σωτηρίας για τη χαμένη στην αμαρτία φυλή. Όπως ο βράχος σχίστηκε μια φορά, το ίδιο και ο Χριστός έγινε «άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών.» (Ησ. 53:4,5, Εβρ. 9:28).ΠΠ 397.5

Ο Σωτήρας μας δε χρειαζόταν να ξανασταυρωθή. Όσοι ζητούν τις ευλογίες της χάρης Του, το μόνο που χρειάζονται, είναι να αιτούνται στο όνομα του Ιησού, εκθέτοντας την επιθυμία της καρδιάς τους με προσευχή μετάνοιας. Μια τέτοια προσευχή θα παρουσιάσει μπροστά στον Κύριο των δυνάμεων τις πληγές του Ιησού και τότε θα ξανατρέξει το ζωογόνο αίμα που συμβολίζεται με το ζωογόνο νερό το οποίο έρρευσε για τον λαό του Ισραήλ.ΠΠ 398.1

Η ροή του νερού από το βράχο στην έρημο γιορταζόταν από τους Ισραηλίτες με εκδηλώσεις μεγάλης χαράς, μετά την εγκατάσταση στη Χαναάν. Στην εποχή του Χριστού αυτή η γιορτή είχε γίνει ένας πολύ εντυπωσιακός εορτασμός. Έπεφτε με τη γιορτή της Σκηνοπηγίας, όταν ο λαός από όλη τη χώρα συγκεντρωνόταν στα Ιεροσόλυμα. Κάθε μέρα στις επτά γιορτινές ημέρες, οι ιερείς, συνοδευόμενοι από μουσική και τη χορωδία των Λευιτών, με ένα χρυσό αγγείο πήγαιναν να αντλήσουν νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Τους ακολουθούσαν τα πλήθη των προσκυνητών. Όσοι μπορούσαν να πλησιάσουν στην πηγή έπιναν από αυτή, ενώ ακουγόταν η θριαμβευτική μελωδία: «Εν ευφροσύνη θέλετε αντλήσει ύδωρ εκ των πηγών της σωτηρίας.»ΠΠ 398.2

Τότε το νερό που είχαν αντλήσει οι ιερείς μεταφερόταν στο ιερό με τον ήχο των σαλπίγγων και με τον επιβλητικό ύμνο, «Οι πόδες ημών θέλουσιν ίστασθαι εν ταις πύλαις σου, Ιερουσαλήμ.» (Ησ. 12: 3, Ψαλμ. 122:2). Το νερό χυνόταν επάνω στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος, ενώ αντηχούσαν ύμνοι δοξολογίας από τα πλήθη που έπαιρναν μέρος στη θριαμβευτική επωδό με συνοδεία μουσικών οργάνων και ηχηρών σαλπίγγων.ΠΠ 398.3

Ο Σωτήρας έκανε χρήση της συμβολικής αυτής λειτουργίας για να οδηγήσει τις σκέψεις των ανθρώπων στις ευλογίες που είχε έρθει να τους φέρει. «Κατά την τελευταίαν ημέραν της μεγάλης εορτής» η φωνή Του ακούστηκε βροντερή να ηχεί στις αυλές του ιερού. «Εάν τις διψά, ας έρχηται προς Εμέ, και ας πίνη. Όστις πιστεύει εις Εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού.» Ο Ιωάννης λέει: «Τούτο είπε περί του Πνεύματος, το οποίον έμελλον να λαμβάνωσιν οι πιστεύοντες εις Αυτόν.» (Ιωάν. 7:37-39).ΠΠ 398.4

Το δροσιστικό νερό που πηγάζει σε μια καψαλισμένη, άγονη γη και κάνει τον έρημο τόπο να ανθεί, ρέοντας δίνει στους ετοιμοθάνατους ζωή. Επίσης, είναι ένα σύμβολο της θεϊκής χάρης, την οποία μόνο ο Χριστός μπορεί να χορηγήσει και η οποία όπως το ζωντανό νερό, καθαρίζει, δροσίζει και αναζωογονεί την ψυχή. Εκείνος, στην καρδιά του οποίου κατοικεί ο Χριστός, έχει μέσα του μια αστείρευτη πηγή από χάρη και δύναμη. Ο Χριστός χαροποιεί τη ζωή και λαμπρύνει το μονοπάτι όλων όσων ειλικρινά Τον αναζητούν. Η αγάπη Του, όταν γίνεται δεκτή μέσα στην καρδιά, θα ξεχειλίσει με καλά έργα για την αιώνια ζωή. Δεν ευλογεί μόνο την ψυχή από την οποία ξεκινάει, αλλά η ζωντανή πηγή θα ρεύσει εκδηλωμένη με λόγια και έργα δικαιοσύνης για να δροσίσει τους διψασμένους γύρω της.ΠΠ 398.5

Την ίδια εικόνα χρησιμοποίησε ο Χριστός στη συζήτησή Του με τη Σαμαρείτισσα στο πηγάδι του Ιακώβ.ΠΠ 399.1

«Όστις πίη εκ του ύδατος το οποίον Εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα. Αλλά το ύδωρ το οποίον Εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 4:14).ΠΠ 399.2

Ο Χριστός συνδυάζει τους δύο τύπους. Αυτός είναι ο βράχος, Αυτός είναι και το ζωντανό νερό.ΠΠ 399.3

Οι ίδιες ωραίες και εκφραστικές απεικονίσεις απαντώνται σε ολόκληρη τη Γραφή. Αιώνες πριν από τον ερχομό του Χριστού ο Μωυσής Τον παρουσίασε ως βράχο της σωτηρίας του Ισραήλ. (Δείτε Δευτ. 32:15). Ψάλλοντας για Αυτόν, ο ψαλμωδός Τον αποκαλεί «ο λυτρωτής μου», «η πέτρα της δυνάμεώς μου», «η πέτρα ήτις είναι πάρα πολύ υψηλή δι’εμέ», «πέτρα μου και φρούριόν μου», «η δύναμις της καρδίας μου», «καταφύγιον, φρούριον της ελπίδος μου». Στον ψαλμό του ο Δαβίδ Τον απεικονίζει επίσης με «ύδατα αναπαύσεως» ανάμεσα σε βοσκές χλοερές όπου ο θεϊκός Βοσκός οδηγεί το ποίμνιό Του. Αλλού πάλι λέει: «Από του χειμάρρου της τρυφής Σου θέλεις ποτίσει αυτούς, διότι μετά Σου είναι η πηγή της ζωής.» Ο σοφός Σολομών δηλώνει: «Η πηγή της σοφίας (είναι) χείμαρρος αναπηδών.» Για τον Ιερεμία ο Χριστός είναι «πηγή των ζώντων υδάτων» και για τον Ζαχαρία «πηγή ανεωγμένη. . . διά την αμαρτίαν και την ακαθαρσίαν». (Ψαλμ. 19:14, 62:7, 61:2, 71:3, 73:26, 94:22, 23:2, 36:8,9, Παρ. 18:4, Ιερ. 2:13, Ζαχ. 13:1).ΠΠ 399.4

Ο Ησαΐας Τον περιγράφει «ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση» και καταχωρεί την πολύτιμη υπόσχεση, φέροντας ζωηρά στη μνήμη τη ζωντανή πηγή που έρρευσε για το Ισραήλ:ΠΠ 399.5

«Όταν οι πτωχοί και ενδεείς ζητήσωσιν ύδωρ και δεν υπάρχει, η γλώσσα δε αυτών ξηραίνεται υπό δίψης, Εγώ ο Κύριος θέλω εισακούσει αυτούς, ο Θεός του Ισραήλ δεν θέλω εγκαταλείψει αυτούς.» «Διότι θέλει εκχέει ύδωρ επί τον διψώντα, και ποταμούς επί την ξηράν.» «Εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα, και ρεύματα εν τη ερημία.» Και δίνεται η πρόσκληση: «Ω πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα.» (Ησ. 26:4, 32:2, 41:17, 44:3, 35:6, 55:1).Η ίδια πρόσκληση αντηχεί και στις τελευταίες σελίδες του λόγου του Θεού. Ο ποταμός «του ύδατος της ζωής» «λαμπρός ως κρύσταλλον», πηγάζει από το θρόνο του Θεού και του Αρνίου. Η μεγαλόψυχη πρόσκληση αντιλαλεί με το κύλισμα των αιώνων:ΠΠ 399.6

«Όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» (Αποκ. 22: 17).ΠΠ 400.1

Λίγο πριν φθάσουν τα εβραϊκά πλήθη στην Κάδης, στέρεψε η ζωντανή πηγή που τόσα χρόνια έρρεε ορμητικά πλάι στην κατασκήνωσή τους. Ο Θεός είχε σκοπό να δοκιμάσει πάλι το λαό Του. Ήθελε την απόδειξη αν αυτοί θα εμπιστεύονταν στην πρόνοιά Του ή αν θα ακολουθούσαν το παράδειγμα των πατέρων τους.ΠΠ 400.2

Τώρα μπορούσαν να διακρίνουν τα υψώματα της Χαναάν. Μερικών ημερών πορεία θα τους έφερνε στα σύνορα της υποσχόμενης γης. Δεν απείχαν παρά μόνο μικρή απόσταση από την περιοχή του Εδώμ που ανήκε στους απογόνους του Ησαύ. Από εκεί περνούσε και ο δρόμος για τη Χαναάν. Η διαταγή είχε δοθεί στο Μωυσή:ΠΠ 400.3

«Στράφητε προς βορράν. Και πρόσταξον τον λαόν λέγων, Θέλετε περάσει διά των ορίων των αδελφών σας, των υιών Ησαύ, οίτινες κατοικούσιν εν Σηείρ, και θέλουσι σας φοβηθή . . . Θέλετε αγοράσει παρ’αυτών τροφάς δι’αργυρίου, διά να τρώγητε, και ύδωρ έτι θέλετε αγοράσει παρ’αυτών διά να πίνητε.» (Δευτ. 2:3-6).ΠΠ 400.4

Οι οδηγίες αυτές θα έπρεπε να είναι αρκετές για να εξηγηθεί για ποιο λόγο είχε διακοπεί ο εφοδιασμός τους με νερό. Ήταν στο σημείο να διασχίσουν μια εύφορη, καλοποτισμένη χώρα, βαδίζοντας προς τη γη Χαναάν.ΠΠ 400.5

Ο Θεός τούς είχε υποσχεθεί μια ανεμπόδιστη διάβαση της χώρας του Εδώμ και μια ευκαιρία να αγοράσουν τρόφιμα και νερό σε αρκετή ποσότητα για να εφοδιαστεί το πλήθος. Επομένως η παύση της θαυματουργικής ροής του νερού θα έπρεπε να γίνει αιτία χαράς, σημείο ότι η περιπλάνησή τους στην ερημιά έπαιρνε τέλος. Αν δεν είχαν τυφλωθεί από την απιστία τους, θα το είχαν καταλάβει αυτό. Αλλά εκείνο που έπρεπε να εκλάβουν ως ένδειξη της εκπλήρωσης της υπόσχεσης του Θεού, έγινε αφορμή για να αμφιβάλλουν και να γογγύζουν. Ο λαός φαινόταν πως είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα ότι ο Θεός θα τους αξίωνε να κατακτήσουν τη Χαναάν και άρχισαν να ζητούν τις ευλογίες της ερήμου.ΠΠ 400.6

Πριν ο Θεός τους επιτρέψει να μπουν στη Χαναάν, αυτοί έπρεπε να δείξουν ότι είχαν εμπιστοσύνη στην υπόσχεσή Του. Το νερό στέρεψε πριν φτάσουν στη χώρα του Εδώμ. Αυτό αποτελούσε ευκαιρία να βαδίσουν για ένα διάστημα με πίστη και όχι με απτά στοιχεία. Η πρώτη δοκιμή όμως δημιούργησε το ίδιο ανήσυχο και αχάριστο πνεύμα που είχαν εκδηλώσει οι πατέρες τους. Μόλις ακούστηκε στην κατασκήνωση η φωνή για νερό, λησμόνησαν το χέρι που είχε τόσα χρόνια εφοδιάσει τις ανάγκες τους. Αντί να στραφούν για βοήθεια στο Θεό, γόγγυζαν εναντίον Του, φωνάζοντας μέσα στην απελπισία τους: «Είθε να απεθνήσκωμεν, ότε οι αδελφοί ημών απέθανον ενώπιον του Κυρίου!» (Αρ. 20:3). Εύχονταν δηλαδή να είχαν συναριθμηθεί με εκείνους που αφανίστηκαν στην ανταρσία του Κορέ.ΠΠ 401.1

Οι φωνές τους στράφηκαν εναντίον του Μωυσή και του Ααρών.ΠΠ 401.2

«Διά τί ανεβιβάσατε την συναγωγήν του Κυρίου εις την έρημον ταύτην, διά να αποθάνωμεν εκεί ημείς και τα κτήνη ημών; Και διά τί ανεβιβάσατε ημάς εκ της Αιγύπτου, διά να φέρητε ημάς εις τον κακόν τούτον τόπον; ούτος δεν είναι τόπος σποράς ή σύκων, ή αμπέλων ή ροδίων. Ουδέ ύδωρ υπάρχει διά να πίωμεν.»ΠΠ 401.3

Οι αρχηγοί πήγαν στη θύρα του αγιαστηρίου και έπεσαν κατά πρόσωπο. Η δόξα του Κυρίου φανερώθηκε πάλι, και στο Μωυσή δόθηκε η προσταγή:ΠΠ 401.4

«Λάβε την ράβδον σου, και συγκάλεσον την συναγωγήν, συ και ο Ααρών ο αδελφός σου, και λαλήσατε προς την πέτραν ενώπιον αυτών. Και θέλει δώσει τα ύδατα αυτής, και θέλεις εκβάλει εις αυτούς ύδωρ εκ της πέτρας.»ΠΠ 401.5

Οι δύο αδελφοί παρουσιάστηκαν στο πλήθος, ο Μωυσής με το ραβδί του Θεού στο χέρι. Τώρα είχαν πια γεράσει. Είχαν υποφέρει εδώ και χρόνια την ανταρσία και την ισχυρογνωμοσύνη του Ισραήλ. Στο τέλος ακόμη και η υπομονή του Μωυσή εξαντλήθηκε και φώναξε: «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς, να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» Και αντί να μιλήσει στην πέτρα, όπως τον είχε προστάξει ο Θεός, τη χτύπησε δυο φορές με το ραβδί.ΠΠ 401.6

Το νερό ξεπήδησε με ορμή, άφθονο για να ικανοποιηθούν τα πλήθη. Αλλά είχε γίνει ένα μεγάλο σφάλμα. Ο Μωυσής μίλησε εκνευρισμένος. Τα λόγια του εξέφραζαν ανθρώπινο ξέσπασμα θυμού παρά ιερή αγανάκτηση για την προσβολή προς το Θεό. «Ακούσατε τώρα σεις οι απειθείς» είπε. Η κατηγορία αυτή ήταν αληθινή, αλλά ακόμη και η αλήθεια δεν πρέπει να λέγεται με οργή ή με νευρικότητα. Όταν ο Θεός είχε προστάξει το Μωυσή να επιπλήξει τους Ισραηλίτες για την απείθειά τους, τα λόγια εκείνα του προξενούσαν πόνο και ήταν βαριά να τα σηκώσει. Ο Θεός όμως τον ενίσχυσε για να τους μεταδώσει το μήνυμα. Όταν αυτός ανέλαβε να τους κατηγορήσει, λύπησε το Πνεύμα του Θεού και έκανε μόνο κακό στο λαό. Η έλλειψη υπομονής και αυτοκυριαρχίας ήταν φανερή. Με αυτό δόθηκε αφορμή στο λαό να αναρωτηθούν αν η ενέργειά του στο παρελθόν ήταν κάτω από τη θεία καθοδήγηση, ακόμη και να δικαιολογήσουν τις δικές τους αμαρτίες. Ο Μωυσής πρόσβαλε το Θεό όπως και εκείνοι το είχαν κάνει. Είπαν ότι οι ενέργειές του ήταν εξ’αρχής κατακριτέες και επιλήψιμες. Τώρα είχαν βρει το πρόσχημα που ήθελαν για να απορρίψουν κάθε έλεγχο που τους απηύθυνε ο Θεός με το δούλο Του.ΠΠ 401.7

Ο Μωυσής έδειξε έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό. «Θέλετε να σας εκβάλωμεν ύδωρ;» ρώτησε σαν να μην μπορούσε ο Θεός να κάνει αυτό που υποσχέθηκε. «Δεν Με επιστεύσατε διά να Με αγιάσητε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ», δήλωσε ο Θεός στους δύο αδελφούς. Την ώρα που έλειψε το νερό με τους γογγυσμούς και την απείθεια του λαού, κλονίστηκε και η δική τους πίστη για την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού. Η πρώτη γενεά είχε καταδικαστεί να πεθάνει στην έρημο εξαιτίας της απιστίας της. Το ίδιο πνεύμα όμως φανερώθηκε και στα παιδιά τους. Αυτοί δε θα απολάμβαναν την υπόσχεση; Αποκαμωμένοι και αποκαρδιωμένοι, ο Μωυσής και ο Ααρών δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να ανακόψουν το ρεύμα του λαϊκού αισθήματος.ΠΠ 402.1

Αν οι ίδιοι είχαν δείξει ακλόνητη πίστη στο Θεό, θα μπορούσαν να παρουσιάσουν το ζήτημα μπροστά στο λαό με τέτοιο φως που να τους έκανε ικανούς να υποστούν αυτή τη δοκιμασία. Ασκώντας άμεσα και αποφασιστικά την εξουσία που τους παραχωρήθηκε ως δικαστές, θα μπορούσαν να σταματήσουν τη μεμψιμοιρία. Είχαν υποχρέωση να χρησιμοποιήσουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να βελτιώσουν την κατάσταση των πραγμάτων πριν ζητήσουν από το Θεό να ενεργήσει για αυτούς. Αν οι γογγυσμοί στην Κάδης αναχαιτίζονταν άμεσα, θα είχαν προληφθεί μια σειρά από δεινά.ΠΠ 402.2

Με την απερίσκεπτη ενέργειά του ο Μωυσής στέρησε την αποτελεσματικότητα του μαθήματος που ο Θεός είχε πρόθεση να διδάξει. Ο βράχος, όντας σύμβολο του Χριστού είχε σχιστεί μια φορά, όπως ο Χριστός επρόκειτο να προσφερθεί ως θυσία μια μόνο φορά. Τη δεύτερη φορά χρειαζόταν μόνο να μιλήσουμε για τον βράχο, όπως εμείς χρειαζόμαστε μόνο να ζητούμε ευλογίες στο όνομα του Χρι- στού. Με το δεύτερο σχίσιμο του βράχου η σημασία της ωραίας αυτής εικόνας του Χριστού καταστράφηκε.ΠΠ 402.3

Επιπλέον, ο Μωυσής και ο Ααρών είχαν οι ίδιοι χρησιμοποιήσει δύναμη η οποία ανήκει αποκλειστικά στο Θεό. Η ανάγκη της θεϊκής επέμβασης καθιστούσε την περίπτωση πολύ επιβλητική και οι ηγέτες του Ισραήλ όφειλαν να την εκμεταλλευθούν ώστε ο λαός να προσβλέψει με σεβασμό στο Θεό και να αυξήσει την πίστη του στη θεϊκή δύναμη και αγαθότητα. Όταν θυμωμένα φώναξαν, «Να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» έβαλαν τον εαυτό τους στη θέση του Θεού σαν να είχαν οι ίδιοι τη δύναμη. Ήταν όμως άνθρωποι υποκείμενοι και αυτοί σε αδυναμίες και πάθη. Αποκαμωμένος από τα αδιάκοπα παράπονά τους, ο Μωυσής είχε χάσει από τα μάτια του τον πανίσχυρο Βοηθό του και χωρίς τη θεϊκή δύναμη αφέθηκε να αμαυρώσει τη μέχρι τότε διαγωγή του με μια επίδειξη ανθρώπι-νης αδυναμίας. Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε παραμείνει αγνός, σταθερός και αφίλαυτος μέχρι το τέλος του έργου του, τελικά νικήθηκε. Ο Θεός είχε στερηθεί την τιμή Του μπροστά στη συναγωγή του Ισραήλ, ενώ θα έπρεπε να είχε μεγαλώσει και να είχε υψωθεί.ΠΠ 403.1

Ο Θεός στην περίπτωση αυτή δεν επέφερε τιμωρίες σε εκείνους των οποίων η κακή διαγωγή είχε προκαλέσει τόσο το Μωυσή και τον Ααρών. Όλη η μομφή έπεσε επάνω στους αρχηγούς. Αυτοί που έστεκαν ως αντιπρόσωποι του Θεού, δεν Τον είχαν τιμήσει. Ο Μωυσής και ο Ααρών αισθάνθηκαν ότι είχαν θιγεί και λησμόνησαν το γεγονός ότι τα παράπονα του λαού δεν στρέφονταν εναντίον τους αλλά εναντίον του Θεού. Με το να βλέπουν τον εαυτό τους, να ενδιαφέρονται για τα δικά τους αισθήματα, αμάρτησαν χωρίς να το καταλάβουν και παρέλειψαν να παρουσιάσουν μπροστά στο λαό το μεγάλο σφάλμα τους έναντι του Κυρίου.ΠΠ 403.2

Οδυνηρή και πολύ ταπεινωτική ήταν η άμεση ποινή που τους επιβλήθηκε. «Είπε Κύριος προς τον Μωυσήν και προς τον Ααρών, Επειδή δεν Με επιστεύσατε, διά να Με αγιάσητε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ, διά τούτο σεις δεν θέλετε φέρει την συναγωγήν ταύτην εις την γην, την οποίαν έδωκα εις αυτούς.» Όπως οι στασιαστές Ισραηλίτες, έτσι και αυτοί θα πέθαιναν χωρίς να περάσουν τον Ιορδάνη ποταμό. Αν ο Μωυσής και ο Ααρών έτρεφαν έπαρση ή αν υπέθαλπαν οργίλο πνεύμα όταν δέχθηκαν τη θεϊκή ειδοποίηση και επίπληξη, η ενοχή τους θα γινόταν πολύ μεγαλύτερη. Δεν ήταν επιλήψιμοι όμως για μια εκούσια ή προμελετημένη αμαρτία. Είχαν κυριευθεί από έναν ξαφνικό πειρασμό και η μεταμέλειά τους ήταν άμεση και ειλικρινής. Ο Κύριος δέχθηκε τη μετάνοιά τους, αλλά εξαιτίας της βλάβης είχε προξενήσει στο λαό που η αμαρτία τους, δε γινόταν να αναιρέσει την ποινή.ΠΠ 403.3

Ο Μωυσής δεν απέκρυψε την καταδίκη του, αλλά είπε στο λαό ότι δεν μπορούσε να τους οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας επειδή αστόχησε να αποδώσει τιμή στο Θεό. Τους ζήτησε να δώσουν προσοχή στην αυστηρή τιμωρία που του επιβλήθηκε. Στη συνέχεια τους ζήτησε να σκεφτούν πώς θεωρούσε τα παράπονά τους ο Θεός όταν επέφερε σε ένα μόνο άνθρωπο την τιμωρία που είχαν προξενήσει στον εαυτό τους οι αμαρτίες τους. Τους είπε πως είχε ικετεύσει το Θεό να του μετριάσει την ποινή, αλλά ο Θεός τού το αρνήθηκε. «Ο Κύριος εθυμώθη εναντίον μου εξαιτίας σας και δεν μου εισήκουσε» τους είπε. (Δευτ. 3:26).ΠΠ 404.1

Σε κάθε δύσκολη περίσταση ή δοκιμασία οι Ισραηλίτες ήταν έτοιμοι να κατηγορήσουν το Μωυσή ότι τους έφερε από την Αίγυπτο, σαν να ήταν ο Θεός αμέτοχος στην υπόθεση αυτή. Σε όλες τις οδοιπορίες τους όταν παραπονιόνταν για τις δυσκολίες που συναντούσαν και γόγγυζαν εναντίον του αρχηγού τους, ο Μωυσής τους έλεγε: «Οι γογγυσμοί σας είναι εναντίον του Θεού. Δεν είμαι εγώ αλλ’ο Θεός όστις σας ελύτρωσε.» Τα βιαστικά όμως λόγια του μπροστά στο βράχο, «θέλετε να σας εκβάλωμεν (δηλαδή, εμείς) ύδωρ;» ουσιαστικά αποτελούσαν αποδοχή της κατηγορίας τους, ε-πικυρώνοντας έτσι την απιστία τους και δικαιολογώντας τους γογγυσμούς τους.ΠΠ 404.2

Ο Κύριος θα αφαιρούσε από το νου τους αυτή την εντύπωση απαγορεύοντας στο Μωυσή να μπει στην υποσχόμενη γη. Αυτό αποτελούσε καταφανή απόδειξη ότι ο αρχηγός τους δεν ήταν ο Μωυσής αλλά ο ισχυρός Άγγελος για τον οποίον ο Κύριος είχε πει: «Ιδού, Εγώ αποστέλλω Άγγελον έμπροσθέν σου, διά να σε φυλάττη εν τη οδώ, και να σε φέρη εις τον τόπον τον οποίον προετοίμασα. Φοβού Αυτόν, και υπάκουε εις την φωνήν Αυτού ... επειδή το όνομά Μου είναι εν Αυτώ.» (Έξ. 23:20.21). «Ο Κύριος εθυμώθη εναντίον μου εξαιτίας σας», είπε ο Μωυσής.ΠΠ 404.3

Όλος ο λαός είχε τα μάτια του επάνω στο Μωυσή και η αμαρτία του αποτελούσε προσβολή προς το Θεό που τον είχε εκλέξει για αρχηγό του λαού Του. Η παράβαση έγινε γνωστή σε ολόκληρη τη σύναξη και αν παραβλεπόταν, θα έδινε την εντύπωση ότι επιτρέπονται η δυσπιστία και η ανυπομονησία σε στιγμή μεγάλης πρόκλησης σε όσους κατέχουν υπεύθυνες θέσεις. Όταν γνωστοποιήθηκε όμως ότι εξαιτίας της μιας και μόνης αμαρτίας ο Μωυσής και ο Ααρών αποκλείστηκαν από την είσοδο στη Χαναάν, ο λαός ήξερε ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός και ότι τιμωρεί οπωσδήποτε τον παραβάτη.ΠΠ 404.4

Η ιστορία του Ισραήλ έμελλε να καταχωρηθεί για να γίνει προ-ειδοποίηση και μάθημα στις επερχόμενες γενεές. Στο μέλλον, οι άνθρωποι έπρεπε πάντοτε να βλέπουν το Θεό του Ουρανού ως αμερόληπτο κυβερνήτη ο οποίος δε δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση την αμαρτία. Λίγοι όμως συνειδητοποιούν την υπερβολική καταστροφή της αμαρτίας. Οι άνθρωποι επαναπαύονται στην ιδέα ότι ο Θεός είναι πολύ καλός ώστε να τιμωρήσει τον παραβάτη. Με το φως της βιβλικής ιστορίας γίνεται καταφανές ότι η καλοσύνη και η αγάπη του Θεού Τον υποχρεώνουν να θεωρεί την αμαρτία ένα μοιραίο κακό για την ειρήνη και την ευτυχία του σύμπαντος.ΠΠ 405.1

Ούτε η ακεραιότητα και η πιστότητα του Μωυσή μπορούσαν να αποτρέψουν την τιμωρία του σφάλματός του. Ο Θεός είχε συγχωρήσει σοβαρότερα πταίσματα στο λαό. Την αμαρτία των ηγετών τους όμως δεν μπορούσε να την αντιμετωπίσει όπως την αμαρτία των καθοδηγουμένων. Είχε τιμήσει το Μωυσή περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο στη Γη. Του είχε αποκαλύψει τη δόξα Του και μέσω αυτού είχε κοινοποιήσει τα νομοθετήματά Του στο Ισραήλ. Το γεγονός όμως ότι στο Μωυσή είχε δοθεί τόσο φως και τόση γνώση, καθιστούσε την αμαρτία του σοβαρότερη. Η πιστότητα του παρελθόντος δεν μπορούσε να σβήσει μια εσφαλμένη πράξη. Όσο μεγαλύτερο φως και μεγαλύτερα προνόμια χορηγούνται στον άνθρωπο, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευθύνη του, τόσο σοβαρότερη η αποτυχία του και τόσο βαρύτερη η τιμωρία του.ΠΠ 405.2

Κρίνοντας από ανθρώπινη πλευρά, ο Μωυσής δε διέπραξε σοβαρό αδίκημα. Το δικό του ήταν ένα συνηθισμένο αμάρτημα. Ο ψαλμωδός λέει ότι «ελάλησεν αστοχάστως διά των χειλέων αυτού.» (Ψαλμ. 106:33). Σύμφωνα με την ανθρώπινη κρίση αυτό μπορεί να φαίνεται ασήμαντο. Αν όμως ο Θεός φέρθηκε με τέτοια αυστηρότητα για την αμαρτία που διέπραξε ένας από τους πιστούς και τιμημένους δούλους Του, δεν πρόκειται να τη δι-καιολογήσει στους άλλους. Το πνεύμα της αυτοεξύψωσης, η διάθεση να κατακρίνουμε τους αδελφούς μας, δυσαρεστούν το Θεό. Εκείνοι που επιτρέπουν στον εαυτό τους τέτοιες κακές έξεις, δημιουργούν αμφιβολίες για το έργο του Θεού και προσφέρουν στους σκεπτικιστές δικαιολογίες για την απιστία τους. Όσο σημαντικότερη θέση κατέχει κανείς, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιρροή του και τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη του για να καλλιεργήσει υπομονή και ταπεινοφροσύνη.ΠΠ 405.3

Όταν τα τέκνα του Θεού, ιδιαίτερα εκείνα που βρίσκονται σε υπεύθυνες θέσεις, αξιώνουν για τον εαυτό τους τη δόξα που ανήκει στο Θεό, τότε ο Σατανάς θριαμβολογεί. Κέρδισε μια νίκη. Με αυτό τον τρόπο έπεσε ο ίδιος και με τον ίδιο τρόπο σημειώνει τη μεγαλύτερη επιτυχία ωθώντας τους άλλους στην καταστροφή. Για να μας κάνει προσεκτικούς στα τεχνάσματα του διαβόλου, ο Θεός έχει δώσει στο λόγο Του τόσα μαθήματα που μας διδάσκουν τον κίνδυνο της αυτοεξύψωσης. Δεν υπάρχει ούτε μια φυσική μας παρόρμηση, ούτε μια πνευματική ιδιότητα ή μια ψυχική διάθεση που δε χρειάζεται να τεθεί κάθε στιγμή κάτω από τον έλεγχο του Πνεύματος του Θεού. Δεν υπάρχει καμιά ευλογία που να χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο, αν εμείς του δώσουμε και την ελάχιστη λαβή, Δεν μας επιτρέπει να περάσουμε καμιά δοκιμασία χωρίς να προσπαθήσει ο Σατανάς να μας βάλει σε πειρασμό, να μας ταλαιπωρήσει και να μας καταστρέψει την ψυχή. Επομένως, όσο μεγάλο και αν είναι το πνευματικό φως του καθένα, όσο μεγάλη θεϊκή εύνοια και ευλογία αν απολαμβάνει, οφείλει πάντοτε να φέρεται με ταπεινοφροσύνη ενώπιον του Κυρίου και να παρακαλάει με πίστη τον Θεό να καθοδηγεί κάθε σκέψη του και να ελέγχει κάθε ροπή του.ΠΠ 406.1

Όλοι όσοι επαγγέλλονται θεοσέβεια, έχουν την ιερή υποχρέωση να φυλάνε το πνεύμα τους και να εξασκούν αυτοκυριαρχία όταν βρίσκονται κάτω από τη χειρότερη πρόκληση. Τα βάρη που τέθηκαν επάνω στο Μωυσή ήταν πολύ μεγάλα. Ελάχιστοι άνθρωποι θα δοκιμάζονταν τόσο σκληρά όσο δοκιμάστηκε εκείνος. Αυτό όμως δεν αρκούσε για να δικαιολογήσει την αμαρτία του.ΠΠ 406.2

Ο Θεός έχει προμηθεύσει με απλοχεριά τα εφόδια για το λαό Του. Αν ο λαός βασίζεται στη δύναμή Του, δε θα πέσει ποτέ θύμα των περιστάσεων. Ο δριμύτερος πειρασμός δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αμαρτία. Όσο μεγάλη και αν είναι η πίεση που ασκείται επάνω στην ψυχή, η παράβαση είναι δική μας πράξη. Ούτε η Γη ούτε ο άδης έχουν τη δύναμη να αναγκάσουν κάποιον να κάνει το κακό. Ο Σατανάς μάς επιτίθεται στα αδύνατα σημεία, αλλά δεν είναι ανάγκη να νικηθούμε. Όσο ορμητική και απρόσμενη αν είναι η επίθεση, ο Θεός έχει χορηγήσει βοήθεια για μας και με τη δύναμή Του μπορούμε να νικήσουμε.ΠΠ 406.3