Κεφάλαιο 51—Η Φροντιδα του Θεου για τουσ Φτωχουσ

Προκειμένου να προαχθεί η συγκέντρωση του λαού για τη θρησκευτική λατρεία καθώς και για να καλυφθούν οι ανάγκες των φτωχών, χρειαζόταν ένα δεύτερο δέκατο από τα γεννήματα της γης. Αναφορικά με το πρώτο δέκατο, ο Κύριος είχε διευκρινίσει: «Ιδού, έδωκα εις τους υιούς Λευί πάντα τα δέκατα του Ισραήλ.» (Αρ. 18:21) Όσον αφορά όμως το δεύτερο δέκατο, είχε διατάξει:ΠΠ 519.1

«Θέλεις τρώγει ενώπιον Κυρίου του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη διά να θέση το όνομα Αυτού εκεί, το δέκατον του σίτου σου, του οίνου σου και του ελαίου σου, και τα πρωτότοκα των βοών σου και των προβάτων σου, διά να μάθης να φοβήσαι πάντοτε Κύριον τον Θεόν σου.» (Δευτ. 14:23).ΠΠ 519.2

Το δεύτερο δέκατο ή την εξαγορά του σε χρήμα, έπρεπε να δίδεται για δύο χρόνια στο μέρος που βρισκόταν το αγιαστήριο. Αφού παρουσίαζαν την ευχαριστήρια προσφορά τους στο Θεό και το καθορισμένο μερίδιο του ιερέα, οι πιστοί έπρεπε να χρησιμοποιήσουν το υπόλοιπο για μια θρησκευτική γιορτή στην οποία θα παρευρίσκονταν ο Λευίτης, ο ξένος, ο ορφανός και η χήρα (Δείτε Δευτ. 14:29, 16:11-14). Έτσι, γινόταν ανεφοδιασμός για τις προσφορές ευχαριστίας και τις γιορτές κατά τις ετήσιες ιεροτελεστίες. Εκεί, ο λαός ερχόταν σε επαφή με ιερείς των Λευιτών για να παίρνουν μαθήματα και να ενθαρρύνονται για την υπηρεσία του Θεού.ΠΠ 519.3

Κάθε τρίτο χρόνο, το δεύτερο αυτό δέκατο έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για τη φιλοξενία του Λευίτη και του φτωχού, όπως είχε πει ο Μωυσής, «δια να φάγωσιν εντός των πυλών σου, και χορτασθώσι.» (Δευτ. 26:12).ΠΠ 519.4

Μεγαλύτερη πρόνοια είχε ληφθεί για τους φτωχούς. Εκτός από την αναγνώριση των αξιώσεων του Θεού, δεν ξεχωρίζει τίποτε τους νόμους που δόθηκαν μέσω του Μωυσή από το πνεύμα της γενναιοδωρίας, της στοργής και της φιλοξενίας που πρέπει να δείχνεται στους φτωχούς. Παρόλο ότι ο Θεός είχε υποσχεθεί να ευλογήσει πλουσιοπάροχα το λαό Του, το σχέδιό Του δεν ήταν να είναι η φτώχια τελείως άγνωστη μεταξύ τους. Δήλωσε ότι οι φτωχοί δε θα έλειπαν από τη Γη.ΠΠ 519.5

Θα υπήρχαν πάντοτε ανάμεσα στο λαό Του εκείνοι που θα τους παρακινούσαν σε συμπόνια, στοργή και ευπραγία. Τότε, όπως και σήμερα, οι άνθρωποι περνούσαν συμφορές, αρρώστιες, ή έχαναν τις περιουσίες τους. Ενόσω όμως ακολουθούσαν τις οδηγίες που είχε δώσει ο Θεός, δεν υπήρχαν επαίτες μεταξύ τους ούτε κανείς που δεν είχε να φάει.ΠΠ 520.1

Ο νόμος του Θεού έδινε στους φτωχούς δικαιώματα για ένα ορισμένο μερτικό από τα προϊόντα της Γης. Όταν πεινούσε κανείς, ήταν ελεύθερος να πάει στο χωράφι του γείτονά του, στον οπωρώνα ή στο αμπέλι για να φάει από τα γεννήματα μέχρι να ικανοποιηθεί η πείνα του. Ήταν σύμφωνο με την άδεια που δόθηκε στους μαθητές του Ιησού όταν έκοψαν και έφαγαν μεστωμένο σιτάρι από ένα χωράφι την ημέρα του Σαββάτου.ΠΠ 520.2

Όλα τα σταχυολογήματα στα θερισμένα χωράφια και τα υπολείμματα στα καρποφόρα δένδρα ή στα αμπέλια μετά τον τρύγο, ανήκαν στους φτωχούς. Ο Μωυσής είχε πει:ΠΠ 520.3

« Όταν θερίζης το θέρος σου εν τω αγρώ σου και λησμονήσης χειρόβολόν τι εν τω αγρώ, δεν θέλεις επιστρέφει διά να λάβης αυτό . . . Αφού τινάξης τας ελαίας σου, δεν θέλεις πάλιν ελαιολογήσει τους κλάδους . . . Αφού τρυγήσης τον αμπελώνα σου, δεν θέλεις σταφυλολογήσει πάλιν, θέλει είσθαι διά τον ξένον, διά τον ορφανόν και διά την χήραν. Και θέλεις ενθυμείσθαι ότι δούλος εστάθης εν γη Αιγύπτου.» (Δευτ. 24:19-22, Λευιτ. 19:9,10).ΠΠ 520.4

Κάθε έβδομο χρόνο λαμβανόταν ιδιαίτερη φροντίδα για τους φτωχούς. Το σαββατιαίο έτος - όπως ονομαζόταν - άρχιζε με τη λήξη του θερισμού. Το σπορίτη, μετά τη συγκομιδή, οι άνθρωποι δεν έπρεπε να σπείρουν. Την άνοιξη δεν έπρεπε να καλλιεργήσουν το αμπέλι και δεν έπρεπε να περιμένουν ούτε θέρος ούτε τρύγο. Οτιδήποτε φύτρωνε μόνο του, μπορούσαν να το φάνε νωπό αλλά όχι να το συγκεντρώσουν στις αποθήκες τους. Οτιδήποτε παραγόταν αυτό το χρόνο έπρεπε να μείνει ελεύθερο για το ορφανό, τη χήρα ακόμη και για τα ζώα του αγρού. (Δείτε Έξ. 23: 10,11, Λευιτ. 25:5).ΠΠ 520.5

Αν όμως η ετήσια παραγωγή της Γης κανονικά επαρκούσε ίσαίσα για τις ανάγκες του λαού, τότε πώς θα συντηρούντο τη χρονιά που δε θα υπήρχαν σοδειές; Για την περίπτωση αυτή ο Θεός είχε υποσχεθεί υπεραρκετό εφοδιασμό λέγοντας:ΠΠ 520.6

«Θέλω προστάζει την ευλογίαν Μου να έλθη εφ’υμάς το έκτον έτος και θέλει κάμει τα γεννήματα αυτής διά τρία έτη. Και θέλετε σπείρει το όγδοον έτος, και θέλετε τρώγει από των παλαιών γεννημάτων μέχρι του εννάτου έτους, εωσού έλθωσι τα γεννήματα αυτής, θέλετε τρώγει παλαιά.» (Λευιτ. 25:21,22).ΠΠ 521.1

Η τήρηση του σαββατιαίου έτους ήταν ευεργετική τόσο για το λαό, όσο και για τη Γη. Το έδαφος, παραμένοντας ένα διάστημα ακαλλιέργητο, θα μπορούσε μετά να αποδώσει περισσότερο. Οι άνθρωποι θα απαλλάσσονταν από τη σκληρή αγροτική εργασία και παρόλο που υπήρχαν διάφορες άλλες εργασίες που θα μπορούσαν να κάνουν στο διάστημα αυτό, όλοι απολάμβαναν λίγη ξεκούραση που τους έδινε την ευκαιρία να ανανεώσουν τις σωματικές δυνάμεις τους για τα καθήκοντα των ερχόμενων ετών. Είχαν περισσότερο καιρό για περισυλλογή και προσευχή, να εξοικειωθούν καλύτερα με τα διδάγματα και τις απαιτήσεις του Κυρίου και για να τα διδάξουν στις οικογένειές τους.ΠΠ 521.2

Το σαββατιαίο χρόνο οι Εβραίοι δούλοι έπρεπε να ελευθερωθούν, αλλά δε θα διώχνονταν με άδεια χέρια. Η οδηγία του Θεού ήταν:ΠΠ 521.3

«Όταν εξαποστείλης αυτόν ελεύθερον από σου, δεν θέλεις εξαποστείλει αυτόν κενόν. Θέλεις εξάπαντος εφοδιάσει αυτόν από των προβάτων σου, και από του αλωνίου σου, και από του ληνού σου, από ό,τι ο Κύριος σε ευλόγησε, θέλεις δώσει εις αυτόν.» (Δευτ. 15:13,14).ΠΠ 521.4

Ο μισθός του εργάτη έπρεπε να πληρωθεί αμέσως:ΠΠ 521.5

«Δεν θέλεις αδικήσει μισθωτόν, πτωχόν και ενδεή, εκ των αδελφών σου, ή εκ των ξένων σου των εν τη γη σου. . . Αυθημερόν θέλεις δώσει τον μισθόν αυτού, πριν δύση ο ήλιος επ’αυτόν, διότι είναι πτωχός, και έχει την ελπίδα αυτού εις αυτόν.» (Δευτ. 24:14,15).ΠΠ 521.6

Ιδιαίτερες οδηγίες είχαν επίσης δοθεί για την κατάλληλη συμπεριφορά σε όσους δραπέτευαν από τη δουλεία:ΠΠ 521.7

«Δεν θέλεις παραδώσει δούλον εις τον κύριον αυτού όστις κατέφυγεν από του κυρίου αυτού προς σε. Μετά σου θέλει κατοικεί, εν μέσω σου, εις όντινα τόπον εκλέξη εν μια των πυλών σου, όπου αρέσκη εις αυτόν. Δεν θέλεις καταδυναστεύσει αυτόν.» (Δευτ. 23:15,16).ΠΠ 521.8

Γ ια τους φτωχούς ο έβδομος χρόνος σήμαινε τη διαγραφή του χρέους. Οι Εβραίοι είχαν ενταλθεί να βοηθούν πάντοτε τους ενδε- είς αδελφούς τους, δίνοντάς τους άτοκα δάνεια. Να παίρνουν τόκο από ένα φτωχό ήταν αυστηρά απαγορευμένο.ΠΠ 521.9

«Εάν πτωχεύση ο αδελφός σου και δυστυχήση, τότε θέλεις βοηθήσει αυτόν, ως ξένον ή πάροικον, διά να ζήση μετά σου. Μη λάβης παρ’αυτού τόκον, ή πλεονασμόν, αλλά φοβού τον Θεόν σου διά να ζη ο αδελφός σου μετά σου. Το αργύριόν σου δεν θέλεις δώσει εις αυτόν επί τόκω, και επί πλεονασμώ δεν θέλεις δώσει τας τροφάς σου.» (Λευιτ. 25:35-37).ΠΠ 522.1

Αν το δάνειο έμενε ανεξόφλητο μέχρι το «έτος της αφέσεως», το κεφάλαιο δεν μπορούσε να επανακτηθεί. Ο λαός είχε προσεκτικά προειδοποιηθεί να μην αποφεύγει να βοηθούν τους αδελφούς τους που βρίσκονταν σε ανάγκη.ΠΠ 522.2

«Εάν ήναι εν τω μέσω σου πτωχός εκ των αδελφών σου. . . δεν θέλεις σκληρύνει την καρδίαν σου, ουδέ θέλεις κλείσει την χείρα σου από του πτωχού αδελφού σου . . . Πρόσεχε εις σεαυτόν, μήποτε επέλθη κακός στοχασμός επί την καρδίαν σου, και είπης, Πλησιάζει το έβδομον έτος, το έτος της αφέσεως, και πονηρευθή ο οφθαλμός σου κατά του πτωχού αδελφού σου, και δεν δώσης εις αυτόν, και βοήση προς τον Κύριον κατά σου, και γείνη εις σε αμαρτία.»ΠΠ 522.3

«Διότι δεν θέλει λείψει πτωχός εκ μέσου της γης σου, διά τούτο Εγώ προστάζω εις σε λέγων, Θέλεις εξάπαντος ανοίγει την χείρα σου προς το αδελφόν σου, προς τον πτωχόν σου, και προς τον ενδεή σου επί της γης σου», «και εξάπαντος θέλεις δανείσει εις αυτόν ικανά διά την χρείαν αυτού, εις ό,τι χρειάζεται.» (Δευτ. 15:7-9,11,8).ΠΠ 522.4

Δεν είναι ανάγκη να φοβάται κανείς ότι η γενναιοδωρία του θα τον φέρει σε ένδεια. Η υπακοή στις εντολές του Θεού καταλήγει ασφαλώς στην ευημερία. Ο Θεός είπε:ΠΠ 522.5

«Θέλεις δανείζει εις πολλά έθνη, συ όμως δεν θέλεις δανείζεσθαι, και θέλεις βασιλεύει επί πολλά έθνη, επί σε όμως δεν θέλουσι βασιλεύσει.» (Δευτ. 15:6).ΠΠ 522.6

Ύστερα από «επτά εβδομάδας ετών», «επτάκις επτά έτη», ερχόταν το μεγάλο «έτος της αφέσεως», το ιωβηλαίο.ΠΠ 522.7

«Τότε θέλεις κάμει να ηχήση ο αλαλαγμός της σάλπιγγος. . . καθ’όλην την γην σας. Και θέλετε αγιάσει το πεντηκοστόν έτος, και θέλετε διακηρύξει άφεσιν εις την γην προς πάντας τους κατοίκους αυτής. Αυτός θέλει είσθαι ενιαυτός αφέσεως εις εσάς, και θέλετε επιστρέφει έκαστος εις το κτήμα αυτού, και θέλετε επιστρέφει έκαστος εις την οικογένειαν αυτού.» (Λευιτ. 25:9,10).ΠΠ 522.8

«Την δεκάτην του εβδόμου μηνός, την ημέραν του εξιλασμού», ηχούσε η σάλπιγγα του ιωβηλαίου. Σε όλη τη Γη, οπουδήποτε κατοικούσε λαός του Ισραήλ, ακουγόταν ο ήχος της σάλπιγγας να καλεί όλα τα τέκνα του Ιακώβ να καλωσορίσουν το έτος της άφεσης. Τη μεγάλη ημέρα του εξιλασμού, η ικανοποίηση για την εξάλειψη των αμαρτιών του Ισραήλ ήταν αισθητή και με χαρούμενη καρδιά ο λαός υποδεχόταν το ιωβηλαίο.ΠΠ 523.1

Όπως και κατά το σαββατικό έτος, η γη δεν έπρεπε ούτε να σπαρθεί ούτε να θεριστεί και οτιδήποτε παρήγε η Γη έπρεπε να θεωρηθεί δικαιωματικά ότι ανήκει στους φτωχούς. Ορισμένες κατηγορίες Εβραίων δούλων - όσοι δεν είχαν ανακτήσει την ελευθερία τους το σαββατιαίο χρόνο - τώρα ελευθερώνονταν. Εκείνο όμως που χαρακτήριζε ιδιαίτερα το χρόνο του ιωβηλαίου ήταν η επιστροφή των κτημάτων στην οικογένεια του αρχικού ιδιοκτήτη.ΠΠ 523.2

Με ειδική καθοδήγηση του Θεού η γη είχε διαμοιραστεί με κλήρο. Αφού τελείωσε η κατανομή, κανείς δεν είχε το δικαίωμα να ανταλλάξει την περιουσία του. Ούτε του επιτρεπόταν να πουλήσει τα κτήματά του, εκτός αν εξαναγκαζόταν από τη φτώχια. Ακόμη και τότε, οποτεδήποτε ο ίδιος ή οποιοδήποτε συγγενικό του πρόσωπο επιθυμούσε να τα επαναγοράσει, ο αγοραστής δεν έπρεπε να αρνηθεί να τους τα πουλήσει. Αν δεν είχαν εξαγοραστεί, έπρεπε να επανέλθουν στην κατοχή του πρώην ιδιοκτήτη ή των κληρονόμων του στο «έτος της αφέσεως».ΠΠ 523.3

Ο Κύριος δήλωσε στον λαό του Ισραήλ:ΠΠ 523.4

«Η γη δεν θέλει πωλείται προς απαλλοτρίωσιν, διότι ιδική Μου είναι η γη, διότι σεις είσθε ξένοι και πάροικοι έμπροσθέν Μου.» (Λευιτ. 25:23).ΠΠ 523.5

Έπρεπε να δημιουργηθεί στο λαό βαθιά η εντύπωση ότι η γη, η ιδιοκτησία της οποίας τους είχε χορηγηθεί για ένα διάστημα, ανήκε στο Θεό. Εκείνος ήταν ο νόμιμος κάτοχος, ο αρχικός ιδιοκτήτης και Αυτός θα φρόντιζε για τους φτωχούς και τους δυστυχισμένους. Έπρεπε να χαραχτεί στο νου του καθενός ότι οι φτωχοί έχουν το ίδιο δικαίωμα να αποκτήσουν μια θέση στον κόσμο του Θεού όπως και οι πλούσιοι.ΠΠ 523.6

Αυτές τις προμήθειες είχε κάνει ο ευσπλαχνικός Πλάστης μας για να ανακουφίσει τον πόνο και να δημιουργήσει ακτίνα ελπίδας, να στείλει δέσμη φωτός στη ζωή των στερημένων και των βασανισμένων.ΠΠ 523.7

Ο Κύριος ήθελε να περιορίσει την υπέρμετρη αγάπη για τα κτήματα και για τη δύναμη. Μεγάλο κακό μπορούσε να προκύψει από τη συνεχή συσσώρευση του πλούτου στα χέρια μιας κοινωνικής τάξης και από τη φτώχια και τον ξεπεσμό μιας άλλης κοινωνικής τάξης. Χωρίς κανένα περιορισμό, η δύναμη των πλουσίων θα γινόταν μονοπωλιακή και θα έβλεπαν και θα συμπεριφέρονταν τους φτωχούς σαν κατώτερους από τους πιο ευνοούμενους αδελφούς τους. Όλοι οι άνθρωποι όμως στα μάτια του Θεού είναι ισάξιοι. ΠΠ 523.8

Η συναίσθηση αυτής της καταπίεσης θα ξυπνούσε τα πάθη της φτωχότερης κοινωνικής τάξης. Θα δημιουργείτο μια απελπιστική και απεγνωσμένη κατάσταση που θα οδηγούσε στην κοινωνική εξαχρείωση και θα άνοιγε το δρόμο για κάθε λογής εγκλήματα. Οι κανονισμοί τους οποίους έθεσε ο θεός, σκοπό είχαν να προάγουν την κοινωνική ισότητα. Τα προμηθευόμενα μέσα του σαββατικού χρόνου και του ιωβηλαίου θα επανέφεραν σε σωστή τροχιά ότι στο μεταξύ δεν πήγαινε καλά στην κοινωνικοπολιτική δομή του έθνους.ΠΠ 524.1

Οι κανόνες αυτοί δεν απέβλεπαν μόνο στην ευλογία των φτωχών, αλλά και των πλουσίων. Σκοπό είχαν να περιορίσουν τη φιλαργυρία, την τάση για αυτοεξύψωση και να καλλιεργήσουν ένα εξαίρετο πνεύμα φιλανθρωπίας. Επιπλέον, προάγοντας την καλή θέληση και την εμπιστοσύνη ανάμεσα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, θα συνέβαλαν στην πρόοδο της κοινωνικής ευταξίας και της κυβερνητικής σταθερότητας.ΠΠ 524.2

Είμαστε όλοι μαζί υφαμένοι στο μεγάλο ιστό της ανθρωπότητας και οτιδήποτε κάνουμε για να ωφελήσουμε και να εξυψώσουμε τους άλλους, αντανακλάται με ευλογίες που επιστρέφουν σε μας. Ο νόμος της αμοιβαίας εξάρτησης επεκτείνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Οι φτωχοί δεν εξαρτώνται από τους πλουσίους περισσότερο από ότι οι πλούσιοι εξαρτώνται από τους φτωχούς. Αν η μια τάξη απαιτεί μερίδιο των ευλογιών που ο Θεός χορήγησε στους πλουσιότερους συνάνθρωπους τους, τότε η άλλη τάξη έχει την ανάγκη της πιστής υπηρεσίας καθώς και της πνευματικής και μυϊκής δύναμης που είναι το κεφάλαιο των φτωχών.ΠΠ 524.3

Μεγάλες ευλογίες είχαν ταχθεί στον λαό του Ισραήλ με την προϋπόθεση της υπακοής του στις οδηγίες του Θεού. Ο Θεού δήλωσε:ΠΠ 524.4

«Θέλω δώσει τας βροχάς σας εις τους καιρούς αυτών και η γη θέλει δώσει τα γεννήματα αυτής, και τα δένδρα του αγρού θέλουσι δώσει τον καρπόν αυτών. Και το αλώνισμά σας θέλει σας φθάσει μέχρι του τρυγητού, και ο τρυγητός μέχρι του σπορητού. Και θέλετε τρώγει τον άρτον σας εις χορτασμόν, και θέλετε κατοικεί ασφαλώς εν τη γη υμών.ΠΠ 524.5

Και θέλω δώσει ειρήνην εις την γην, και θέλετε πλαγιάζει και ουδείς θέλει σας εκφοβίζει, και θέλω εξολοθρεύσει τα πονηρά θηρία από της γης, ... και μάχαιρα δεν θέλει περάσει διά μέσου της γης σας . . . Θέλω περιπατεί μεταξύ σας, και θέλω είσθαι Θεός σας και σεις θέλετε είσθαι λαός Μου. . . Αλλ’εάν δεν Μου υπακούσητε, και δεν εκτελήτε πάσας τας εντολάς Μου ... και εξουθενώσητε την διαθήκην Μου, . . . θέλετε σπείρει τον σπόρον σας εις μάτην, διότι οι εχθροί σας θέλουσι τρώγει αυτόν. Και θέλω στήσει το πρόσωπόν Μου εναντίον σας, και θέλετε φονευθή έμπροσθεν των εχθρών σας και εκείνοι οίτινες σας μισούσι, θέλουσι σας εξουσιάζει, και θέλετε φεύγει ουδενός διώκοντος.» (Λευιτ. 26:4-17).ΠΠ 524.6

Είναι πολλοί που ισχυρίζονται με μεγάλο ενθουσιασμό ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ίση αναλογία από επίγειες ευλογίες του Θεού. Αυτή όμως δεν ήταν η πρόθεση του Δημιουργού. Οι ποικίλες καταστάσεις αποτελούν ένα από τα μέσα με τα οποία ο Θεός σχεδιάζει να βελτιώσει και να αναπτύξει το χαρακτήρα. Ακόμη θέλει, αυτοί που κατέχουν κτήματα στον κόσμο να αναγνωρίζουν ότι είναι απλώς διαχειριστές των αγαθών Του, εξουσιοδοτημένοι να χρησιμοποιήσουν αυτά τα μέσα για το καλό των πασχόντων και των φτωχών.ΠΠ 525.1

Ο Χριστός είπε ότι τους φτωχούς θα τους έχουμε πάντοτε μαζί μας και ταυτίζει τον εαυτό Του με τα κοινά συμφέροντα της πάσχουσας ανθρωπότητας. Η καρδιά του Λυτρωτή μας συμπάσχει με τα φτωχότερα και ταπεινότερα επίγεια τέκνα Του. Μας λέει ότι αυτά είναι οι αντιπρόσωποι Του στη Γη. Τους τοποθέτησε ανάμεσά μας για να ξυπνήσει στις καρδιές μας την αγάπη που Εκείνος αισθάνεται για τους πάσχοντες και τους καταδυναστευόμενους. Τον οίκτο και τη φιλανθρωπία που δείχνουμε σε αυτούς, ο Χριστός τα δέχεται σαν να τα κάνουμε σε Εκείνον. Κάθε απανθρωπιά ή αδιαφορία που δείχνουμε σε αυτούς, είναι σαν να στρέφεται στον Ίδιον.ΠΠ 525.2

Αν ο νόμος που έδωσε ο Θεός για όφελος των φτωχών εξακολουθούσε να τηρείται, πόσο διαφορετική θα ήταν η σημερινή ηθική και πνευματική κατάσταση του κόσμου! Η φιλαυτία και η υπεροψία δε θα εκδηλώνονταν όπως τώρα. Ο καθένας θα επιθυμούσε ειλικρινά την ευτυχία και την ευημερία των άλλων, και η ευρύτατα διαδεδομένη στέρηση βασικών αγαθών που παρατηρείται σήμερα σε πολλές χώρες, δε θα υπήρχε.ΠΠ 525.3

Αν εφαρμόζονταν οι αρχές τις οποίες θέσπισε ο Θεός, οι αρχές αυτές θα είχαν εμποδίσει τις τρομερές συμφορές που σε κάθε εποχή ήταν το αποτέλεσμα της καταπίεσης από μέρους των πλουσίων προς τους φτωχούς. Η καχυποψία και το μίσος των φτωχών προς τους πλουσίους δεν θα υπήρχε. Ενώ θα εμπόδιζαν τη συσσώρευση πληθωρικού πλούτου και το κολύμπι στην απεριόριστη χλιδή, θα μπορούσαν παράλληλα να αποτρέψουν την συνεπή άγνοια και εξαθλίωση δεκάδων χιλιάδων, η κακοπληρωμένη σκληρή δουλειά των οποίων απαιτείται για την οικοδομή του κολοσσιαίου πλούτου. Θα πρόσφεραν μια ειρηνική λύση στα προβλήματα εκείνα που απειλούν τώρα να γεμίσουν τον κόσμο με αναρχία και αιματοχυσία.ΠΠ 525.4