W rękach garncarza — 22 styczeń

“Lecz teraz, Panie, Ty jesteś naszym Ojcem, my jesteśmy gliną, a Ty naszym Stwórcą i wszyscyśmy dziełem twoich rąk!” Izajasza 64,8.AN 28.1

W swoim Słowie Bóg porównuje siebie do garncarza, a swój lud do gliny. Jego dziełem jest kształtowanie nas na Jego podobieństwo. Musimy nauczyć się podporządkowania. Własne ja nie może przewodzić. Jeśli na boskie pouczenia zostanie zwrócona należyta uwaga, jeśli własne ja zostanie poddane woli Bożej, wówczas ręka Garncarza ukształtuje foremne naczynie. — S.D.A. Bible Commentary IV, 1154.AN 28.2

Doskonałość prawdziwej więzi z Chrystusem jest wynikiem posłuszeństwa wezwaniu: “Weźcie na siebie moje jarzmo”. Pracownik, który ma takie doświadczenie, będzie gorliwie pragnął poznać pełnię miłości, która przewyższa wszelkie poznanie. Jego pojmowanie Bożej miłości wciąż będzie się pogłębiać. Ucząc się codziennie w szkole Chrystusa, będzie w coraz większym stopniu rozumiał znaczenie wzniosłych prawd, tak dalekosiężnych jak wieczność. (...)AN 28.3

Uświadomi sobie, że jest materiałem, nad którym pracuje Bóg, musi więc być podatny w rękach Mistrza. Będzie napotykał trudności, ponieważ jeśli nie zostanie wypróbowany przez problemy i rozczarowania, nigdy nie dostrzeże u siebie braku mądrości i doświadczenia.AN 28.4

Jeśli będzie szukał Pana w pokorze i ufności, każde trudne doświadczenie będzie służyć jego dobru. Czasami będzie się wydawało, że lada chwila upadnie, ale pozorne niepowodzenia mogą się okazać Bożym sposobem przywiedzenia go do kroczenia drogą postępu. Choć będzie sądził, że poniósł porażkę, to jednak okaże się, że pozorne niepowodzenie stanie się źródłem lepszego poznania samego siebie i głębszego zaufania do Boga. (...) Być może popełni błędy, ale nauczy się ich nie powtarzać. Złączony z Chrystusem, prawdziwym Krzewem, będzie uzdolniony do przynoszenia owocu ku chwale Bożej. (...)AN 28.5

Pan pragnie, byśmy byli pokorni, uniżeni i skruszeni, a jednak pełni pewności, która pochodzi z poznania woli Bożej. Bo “nie dał nam Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i powściągliwości. (...) [Bóg] nas wybawił i powołał powołaniem świętym, nie na podstawie uczynków naszych, lecz według postanowienia swojego i łaski (...)”. 2 Tymoteusza 1,7-9. — Manuscript 121, 1902.AN 28.6