Biblijne zasady składania darów — 24 październik

“Każdy przyjdzie z odpowiednim darem swoim według błogosławieństwa, jakiego Pan, Bóg twój, ci udzielił”. 5 Mojżeszowa 16,17.AN 304.1

W doświadczeniu chrześcijan z Macedonii została zawarta piękna ilustracja ducha miłości i ofiarności, jakiego łaska Chrystusowa zaszczepia w sercu. Apostoł Paweł napisał o nich: “Mimo licznych utrapień, które wystawiały ich na próbę, niezwykła radość i skrajne ubóstwo ich przerodziły się w nadzwyczajne bogactwo ich ofiarności; (...) usilnym naleganiem dopraszając się od nas tej łaski, by mogli uczestniczyć w dziele miłosierdzia dla świętych, i ponad nasze oczekiwanie oddawali nawet samych siebie najpierw Panu, a potem i nam, za wolą Bożą”. 2 Koryntian 8,2.4-5. Gdziekolwiek przebywa Duch Chrystusa, tam objawiać się będą podobne owoce. — The Review and Herald, 9 maj 1893.AN 304.2

W biblijnym systemie dziesięcin i darów sumy oddawane przez różne osoby mogą oczywiście znacząco się różnić między sobą, gdyż są one proporcjonalne do dochodów. W przypadku ubogiego człowieka dziesięcina będzie stosunkowo małą sumą, a jego dary stosowne do możliwości. Jednak nie wielkość daru czyni go przyjemnym Bogu. Liczy się bowiem zamiar serca, duch wdzięczności i miłość wyrażana przez ofiarność. Niechaj ubodzy nie obawiają się, że ich niewielkie dary nie są warte zauważenia przez Boga. Niechaj dają stosownie do swoich możliwości, pamiętając że są sługami Bożymi i że On przyjmie ich ofiary.AN 304.3

Ten, któremu Bóg powierzył wielki kapitał, nie będzie uważał za ciężar spełnianie nakazów oświeconego sumienia pouczonego o Bożych wymaganiach, o ile tylko miłuje Boga i boi się Go. Bogaci mogą być kuszeni do okazywania egoizmu i chciwości oraz zatrzymywania tego, co należy do Pana, ale ten, kto jest szczery wobec Boga, będąc kuszonym, odpowie szatanowi: “Napisano” i: “Czy człowiek ma okradać Boga?” (...)AN 304.4

Ci, którzy zwracają uwagę na wieczną rzeczywistość i miłują Pana z całego serca, duszy i siły, a bliźniego jak samego siebie, będą sumiennie spełniać swój obowiązek, tak jakby zasłona Boża została uniesiona i widzieli swoje czyny z perspektywy niebiańskiego wszechświata. (...) Wszyscy, którzy posiadają (...) ducha Chrystusa, będą ochotnie oddawali swoje dary do skarbnicy Pańskiej. — The Review and Herald, 16 maj 1893.AN 304.5