Dokąd Bóg prowadzi? — 19 listopad

“Okażmy się wdzięcznymi, my, którzy otrzymujemy królestwo niewzruszone, i oddawajmy cześć Bogu tak, jak mu to miłe: z nabożnym szacunkiem i bojaźnią”. Hebrajczyków 12,28.AN 330.1

Monotonne życie nie sprzyja duchowemu rozwojowi. Niektórzy mogą osiągnąć najwyższy poziom uduchowienia jedynie wtedy, gdy zwykły porządek rzeczy w ich życiu ulegnie zmianie. Gdy w swej opatrzności Bóg widzi, że zmiany są konieczne dla skutecznego budowania charakterów tych ludzi, wówczas zakłóca gładki bieg ich życia. (...)AN 330.2

Bóg widzi, że Jego pracownik potrzebuje bliższego związku z Nim, i żeby tego dokonać, odłącza go od przyjaciół i znajomych. Gdy przygotowywał Eliasza do przemienienia, przenosił go z miejsca na miejsce, aby nie przyzwyczaił się do łatwizny i w ten sposób nie przestał nabierać duchowej mocy. Bożym zamiarem było, aby wpływ Eliasza stał się mocą pomagającą wielu ludziom. (...)AN 330.3

Niechaj ci, którym nie jest dane żyć w spokoju i którzy muszą być stale w ruchu, rozbijając swój namiot dziś tu, a jutro gdzie indziej, pamiętają, że Pan prowadzi ich i że to jest Jego sposób pomagania im w kształtowaniu doskonałego charakteru. We wszystkich zmianach, jakie musimy przeżywać, powinniśmy dostrzegać w Bogu naszego towarzysza, przewodnika i pomocnika. (...)AN 330.4

Wielu nie wie, jak pracować dla Boga, nie dlatego, że zostali skazani na niewiedzę w tej kwestii, ale dlatego, że nie chcą się poddać Jego szkoleniu. Moab poniósł klęskę, gdyż, jak oświadczył prorok: “Moab miał spokój od swojej młodości, (...) nie przelewano go z jednego naczynia w drugie i nie poszedł do niewoli; dlatego zachował swój smak, a jego woń się nie zmieniła”. Jeremiasza 48,11. Podobnie jest z tymi, których odziedziczone i nabyte skłonności do zła nie zostały z nich usunięte. (...)AN 330.5

Chrześcijanin ma być przygotowany do wykonywania dzieła, w którym objawiają się uprzejmość, cierpliwość, wyrozumiałość, łagodność, cierpliwość. Chrześcijanin musi posiąść te cenne dary, aby — będąc powołanym do służby Pańskiej — był gotowy używać swoich duchowych mocy pomagając i błogosławiąc ludzi żyjących wokół niego. — The Review and Herald, 2 maj 1907.AN 330.6