Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
პატრიარქები და წინასწარმეტყველები - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    თავი 34 - თორმეტი მსტოვარი

    რიცხვნი 13;14

    ხორების მთის დატოვებიდან მეთერთმეტე დღეს ისრაელიანნი კადეშში, ფარანის უდაბნოში, აღთქმული ქვეყნის საზღვრებთან ახლოს დაბანაკდნენ და აღთქმული მიწის დასაზვერად ხალხის წარგზავნა გადაწყვიტეს. მოსემ რჩევა ჰკითხა უფალს და მიიღო კიდეც მისაგან მითითება, რომ ყოველი შტოს თავკაცი გაეგზავნათ. აირჩიეს მსტოვრები, რომელთაც დაევალათ, ქვეყანა ყოველმხრივ გამოეკვლიათ: მისი მდებარეობა, ბუნებრივი რესურსები, როგორი ხალხი ცხოვრობს იქ - სუსტი თუ ძლიერი, ნაყოფიერი და მოსავლიანია თუ მწირი და უვარგისი იქაური მიწა.პწ 248.1

    მსტოვრებმა დაათვალიერეს მთელი მიწა სამხრეთიდან მის ჩრდილოეთ საზღვრამდე და ორმოცი დღის შემდეგ უკან დაბრუნდნენ. მოუთმენლად, დიდი იმედით ელოდა ებრაელი ხალხი მათ მოსვლას. მათი დაბრუნების ამბავი ტომიდან ტომს გადაეცემოდა და ყველგან სიხარულს იწვევდა. ხალხი გამოეფინა თავის წარგზავნილთა შესახვედრად, ხარობდა, რომ მშვიდობიანად დაბრუნდნენ ამ სახიფათო მოგზაურობიდან და თან მოიტანეს ნაყოფი, რომელიც იმ ქვეყნის მიწის უხვმოსავლიანობაზე მეტყველებდა. სწორედ რთვლის პერიოდი იყო და მზვერავებმა ისეთი ყურძნის მტევანი მოიტანეს, რომ მის აწევას ორი კაცი სჭირდებოდა. მას მოაყოლეს ლეღვი და ბროწეული, იქ ასე უხვად რომ იზრდებოდა.პწ 248.2

    ხალხი ზეიმობდა და ხარობდა იმ იმედით, რომ სულ მალე ამ მშვენიერი ქვეყნის მფლობელი გახდებოდა. დიდი ყურადღებით უსმენდნენ ისრაელიანნი წარგზავნილთა მოსესთან საუბრის თითოეულ სიტყვას. “მივედით იმ ქვეყანაში, სადაც გაგვაგზავნე, - თქვეს მათ, - მართლაც რძე და თაფლი დის იქ; აჰა, მისი ნაყოფებიც”. ენით აუწერელმა აღტაცებამ შეიპყრო ხალხი ამის გაგონებაზე. ისინი უკვე მზად იყვნენ, დამორჩილებოდნენ უფლის ხმას და დაუყოვნებლივ გამგზავრებულიყვნენ ამ დიდებული მიწისაკენ. მაგრამ მას შემდეგ, რაც ასე ხატოვნად აღწერეს ამ ქვეყნის სილამაზე და ნაყოფიერება, ყველამ, ორის გარდა, დაიწყო ლაპარაკი იმ საშიშროებაზე და სიძნელეებზე, რომლის გადალახვაც მოუწევს ისრაელს ქანაანის ქვეყნის დაპყრობისას. ჩამოთვალეს ყველა ძლიერი ტომი ამ ქვეყნის სხვადასხვა კუთხეებისა და თქვეს, რომ ძლიერი ხალხი ცხოვრობს იმ ქვეყანაში და მათი დამარცხება შეუძლებელია, ქალაქებიც გამაგრებულია და ძალზე დიდი. განაცხადეს, რომ იქ ნახეს დევკაცები, ყანაკის ძენი, დევკაცთა შთამომავალნი და ფიქრიც კი შეუძლებელია ამ მიწის დაპყრობაზე.პწ 248.3

    ამის შემდეგ ხალხს ხასიათი შეეცვალა. როცა წარგზავნილებმა გულში შეპარული შიში და ურწმუნოება გააცხადეს, რითაც თავის საწადელს მიაღწია სატანამ, ხალხის იმედი და სიმამაცე სიმხდალემ და სასოწარკვეთილებამ შეცვალა. უნდობლობის ბნელი ჩრდილი მოეფინა მთელ საკრებულოს, ხოლო მათთვის ძალზე ხშირად გამოვლენილი ღვთის უსასრულო ძალა უკვე დავიწყებოდათ. ადამიანები არ შეყოვნდნენ და ღრმად არ დაფიქრდნენ ყოველივეზე, რაც ნახეს და განიცადეს; არ გაიხსენეს, რომ ის, ვინც აქამდე მოიყვანა ებრაელი ერი, უეჭველად შეიყვანს ამ სასიკეთო მიწაზე. არც ის გაიხსენეს, თუ როგორი სასწაულებით იხსნა უფალმა თავისი ერი მდევნელთაგან, გზა გაუხსნა ზღვის ფსკერზე და გაანადგურა ფარაონის ლაშქარი. ახლა ისინი სრულად დაშორდნენ ღმერთს და ისე მოქმედებდნენ, თითქოს ყველაფერი მათ ძალისხმევაზე იყო დამოკიდებული.პწ 248.4

    თავიანთი ურწმუნოებით დაამცირეს მათ ღვთის ძალა და დაეჭვდნენ იმის მტკიცე წინამძღოლობაში, ვინც აქამდე უხიფათოდ ატარა ისინი. კვლავინდებურად აღდგნენ მოსესა და აარონის წინააღმდეგ. ბოლო მოეღო ჩვენს სიხარულსა და იმედებს, - ამბობდნენ ისინი, - განა ამ უდაბნოსათვის გამოვიარეთ ასეთი მძიმე გზა ეგვიპტიდან? და ცილი დასწამეს თავიანთ წინამძღოლებს იმაში, რომ მოატყუეს მათ თავისი ხალხი და ამდენი უბედურება დაატეხეს თავს ისრაელს.პწ 249.1

    სასოწარკვეთილებაში ჩავარდა იმედგაცრუებული ხალხი. მათი ხმამაღალი მოთქმაგოდება დაბნეულ, უმწეო ხმებს უერთდებოდა. ქალებმა კარგად შეაფასა სიტუაცია, გაბედულად დადგა ღმერთის მხარეზე და შეეცადა, ყველა ღონე ეხმარა თავის სულმოკლე მეგობართა დამღუპველი ზეგავლენის შესაჩერებლად. ხალხი წამით გაყუჩდა აღთქმული მიწის შესახებ მხნე და იმედიანი სიტყვების მოსმენაზე. არ უარყოფდა იესო ნავეს ძე, რომ ეს ქალაქები მაღალი გალავნებითაა გამაგრებული, მათში კი ძლიერი და მეომარი ხალხი ცხოვრობს, მაგრამ უფალმა ღმერთმა ხომ ისრაელს აღუთქვა ეს მიწა? “გავილაშქრებთ და დავისაკუთრებთ იმ ქვეყანას, რადგან შეგვიძლია მათი ძლევა”, - დაჟინებით განაგრძობდა ქალები.პწ 249.2

    მაგრამ დანარჩენმა ათმა წარგზავნილმა, იესოსთან ერთად რომ იყვნენ, სიტყვა შეაწყვეტინეს მას და ადრინდელზე უფრო მუქ ფერებში დაუხატეს ხალხს მომავალი სიძნელეები. “ვერ შევძლებთ იმ ხალხის წინააღმდეგ გალაშქრებას, - განაცხადეს მათ, - რადგან ჩვენზე ძლიერია იგი... მთელი ხალხი, რომელიც იქ ვნახეთ, ბუმბერაზია. იქ ვნახეთ დევკაცები, ყანაკის ძენი, დევკაცთა შთამომავალნი. კალია გვეგონა ჩვენი თავი და ასეც ვჩანდითო მათ თვალში”.პწ 249.3

    მცდარ გზაზე მდგომი ეს ადამიანები ჯიუტად ეწინააღმდეგებოდნენ ქალებ იეფუნეს ძეს, იესო ნავეს ძეს, მოსესა და ღმერთს. მათ მტკიცედ ჰქონდათ გადაწყვეტილი, ჩაეშალათ ქანაანის ქვეყნის დასაკუთრების მცდელობა. სულ უფრო ურცხვი ხდებოდა მათი გადაწყვეტილება. თვისტომთა შესაშინებლად მწარედ იცრუეს, “ერთმანეთს ჭამენო იმ ქვეყანაში”, - ამბობდნენ ისინი. შეუშვეს რა გულში ურწმუნოება, სატანის ხელმწიფების ქვეშ მოექცნენ და არავის შეეძლო ეთქვა, რას მოიტანდა ყოველივე ეს.პწ 249.4

    “ატეხა მოთქმა მთელმა საზოგადოებამ და ტიროდა ხალხი იმ ღამეს”. აჯანყდა ხალხი, ვინაიდან სატანამ სრულად დაიმორჩილა ადამიანები, რომელთაც, თითქოსდა, გონება დაკარგეს. ისინი წყევლიდნენ მოსესა და აარონს. ყველას დაავიწყდა, რომ ღმერთს ესმის მათი უწმიდური სიტყვები და ღრუბლის სვეტით მოსილი მისი წმიდა დიდება მოწმეა მათი საშინელი საქციელისა. მწარედ მოთქვამდნენ ისრაელიანნი: “ნეტავ ეგვიპტის ქვეყანაში დავხოცილიყავით ან ამ უდაბნოში გავმწყდარიყავით!” შემდეგ კი თავიანთი უწმიდური გრძნობებით უფალს დაუპირისპირდნენ: “რისთვის მოგვიყვანა უფალმა ამ ქვეყანაში, სადაც მახვილი მოგვიღებს ბოლოს? და ჩვენი დედაწული ტყვედ ჩავარდება? განა უმჯობესი არ იქნება, თუ ეგვიპტეში დავბრუნდებით? უთხრეს ერთმანეთს: დავიყენოთ მეთაურები და გავბრუნდეთ ეგვიპტეში”. ამგვარად, მათ ბრალი დასდეს არა მხოლოდ მოსეს, არამედ თავად ღმერთს იმაში, რომ აღთქმული ჰქონდათ მიწა, რომელზედაც ფეხის დადგმას ვერ შეძლებდნენ. მათ გაბედეს და მეთაურების არჩევაც კი გადაწყვიტეს, რომლებიც მონობისა და ტანჯვის ქვეყანაში დააბრუნებდნენ, საიდანაც უზენაესის უძლიერესმა ხელმა გამოიყვანა.პწ 249.5

    მორჩილებით “დაემხნენ მოსე და აარონი ისრაელიანთა მთელი საზოგადოების წინაშე”, არ იცოდნენ, როგორ შეეჩერებინათ თანამოძმენი ასეთი დაუფიქრებელი, უაზრო ნაბიჯის გადადგმისაგან. ქალები და იესო ნავეს ძეც, თავის მხრივ, ცდილობდნენ, დაემშვიდებინათ ამბოხებული ხალხი. მწუხარებისა და აღშფოთების ნიშნად სამოსელი შემოიხიეს, ბრბოში შეცვივდნენ და ამ ხმამაღალ მოთქმასა და წყევლაკრულვაში ზარივით გაისმა მათი ხმა: “ქვეყანა, რომელიც ჩვენ მოვიარეთ დასაზვერად, ძალზე კარგი ქვეყანაა. თუ ვუნდივართ უფალს, შეგვიყვანს მაგ ქვეყანაში და მოგვცემს მაგ ქვეყანას, სადაც რძე და თაფლი დის. ოღონდ ნუ აუჯანყდებით უფალს და მაგ ქვეყნის ხალხის ნუ შეგეშინდებათ, რადგან ჩვენი კერძია იგი, უმწეოდ არიან დარჩენილი, უფალი კი ჩვენთან არის. ნუ გეშინიათ!”პწ 250.1

    იმდენად დიდი იყო ქანაანელთა ურჯულოება, რომ უფალს აღარ სურდა ამის ატანა. იავისი მფარველობა წაართვა მათ, ამიტომ ადვილი შესაძლებელი იყო მათი დამარცხება. უფლის აღთქმით, ეს ქვეყანა ისრაელის საკუთრებად უნდა ქცეულიყო. მაგრამ ორგულ მსტოვართა მონათხრობმა შეაცდინა მთელი საზოგადოება. მოღალატეებმა გააკეთეს თავიანთი ბოროტი საქმე. თუმცა, ორს რომ სიცრუე ეთქვა და ათს უფლის სახელით გაემხნევებინა ისრაელიანნი და ქანაანის აღებისაკენ მოეწოდებინა, ურწმუნოების ჭაობში ჩაფლული ხალხი იმ ორს დაუჯერებდა და არა ათს. ამ შემთხვევაში კი მხოლოდ ორი იცავდა სიმართლეს, ათი კი ამბოხებისაკენ უბიძგებდა.პწ 250.2

    ქალები და იესო ნავეს ძე ხმამაღლა ამხილებდნენ ცრუ მზვერავთ, მაგრამ ხალხმა თავად მათი ჩაქოლვა მოინდომა. გაგიჟებული ხალხი ქვებს დასწვდა, რათა ჩაექოლათ ეს ერთგული ადამიანები. გულისგამგმირავი შეძახილებით წაიწია წინ გონდაკარგულმა ბრბომ, მაგრამ, მოულოდნელად, ქვები ხელიდან გაუვარდათ. შიშმა შეიპყრო ისრაელიანნი და დადუმდნენ. ფფალი ჩაერია, რათა თავიდან აეცილებინა სისხლისღვრა. მისმა დიდებამ ელვასავით გაანათა კარავი. მთელი ხალხი უფლის ნიშანს შესცქეროდა. მათზე ბევრად ძლიერი გამოეცხადა საზოგადოებას და ახლა ვეღარავინ ბედავდა ხმის ამოღებას. ცრუ მსტოვრები, საშინლად შეშინებულნი, თავიანთ კარვებში შეცვივდნენ.პწ 250.3

    ადგა მოსე და კარავში შევიდა. უთხრა უფალმა: “გავუჩენ ჭირს და გადავაშენებ, შენგან კი დიდ ხალხს შევქმნი, მასზე ძლიერს”. მაგრამ კვლავ შეევედრა მოსე, დაენდო მისი ხალხი. არ დაეთანხმა იგი უფალს, რომ მთელი ხალხი დაღუპულიყო, მისგან კი მრავალრიცხოვანი ხალხი შეექმნა. შეწყალება სთხოვა უფალს მოსემ: “აწ, იდიდოს უფლის ძალმა, როგორც ნათქვამი გაქვს. სულგრძელია უფალი და დიდმადლიანი, დანაშაულისა და ცოდვის მიმტევებელი... შეუნდე დანაშაული ამ ხალხს შენი დიდი მადლისამებრ, როგორც პატიობდი ცოდვას ამ ხალხს ეგვიპტიდან მოყოლებული აქამდე”.პწ 250.4

    აღუთქვა მოსეს უფალმა, რომ მიუტევებდა ისრაელს და უშუალოდ არ გაანადგურებდა, მაგრამ მათი ურწმუნოებისა და სულმოკლეობის გამო ვეღარ გამოავლენდა თავის ძლიერებას მათი მტრების დასამხობად. ამიტომ, თავისი დიდმოწყალების გამო, უბრძანა, აერჩიათ ერთადერთი უხიფათო გზა და მეწამული ზღვისაკენ აეღოთ გეზი.პწ 250.5

    ამბოხებულნი ნატრობდნენ: “ნეტავი... ამ უდაბნოში გავმწყდარიყავით!” ახლა შესაძლებელი იყო მათი ნატვრის დაკმაყოფილება. თქვა უფალმა: “როგორც ამბობდით ჩემს გასაგონად, ისე მოგექცევით. ამ უდაბნოში ეყრება თქვენი გვამები, ყველასი, ვინც აღრიცხული ხართ, ოცი წლიდან მოყოლებული, ვინც მებუზღუნებოდით... თქვენს ბავშვებს, რომლებზედაც ამბობდით, ტყვედ ჩავარდებიანო, შევიყვან იქ, რათა გაიცნონ თქვენგან შეძულებული ქვეყანა...” ქალების შესახებ კი თქვა: “მხოლოდ ქალებს, ჩემს მორჩილს, იმის გამო, რომ სხვა სულით აღვსილმა ბოლომდე მიერთგულა მე, შევიყვან იმ ქვეყანაში, სადაც წასული იყო დასაზვერად და მისი შთამომავლობა დაიმკვიდრებს მას”. და როგორც მზვერავებმა იმოგზაურეს ქანაანის ქვეყანაში ორმოც დღეს, ასევე ისრაელიანთა მხედრობას უნდა ეხეტიალა უდაბნოში ორმოცი წლის განმავლობაში.პწ 250.6

    როდესაც მოსემ ისრაელიანებს ღვთიური გადაწყვეტილება აუწყა, მათი შფოთი და ღელვა მწუხარებამ შეცვალა. მათ კარგად იცოდნენ, რომ განაჩენი სამართლიანი იყო. მძიმე სენით შეპყრობილი ათი მოღალატე მზვერავი მთელი ისრაელის წინაშე დაიხოცა და მათ ხვედრში ხალხი საკუთარ ბედსაც ხედავდა.პწ 251.1

    თითქოსდა გულწრფელად ინანიებდნენ თავის ცოდვას ისრაელიანნი, მაგრამ სინამდვილეში თავისი დანაშაულის შედეგზე უფრო წუხდნენ, ვიდრე საკუთარ უმადურობასა და დაუმორჩილებლობაზე. როცა დაინახეს, რომ უფალი თავის განაჩენს არ შეცვლის, კვლავ ჯიუტად განაცხადეს, რომ უდაბნოში არ დაბრუნდებიან. უფალმა გამოსცადა მათი მოჩვენებითი მორჩილება იმით, რომ მტრის მიწიდან შორს წასვლა უბრძანა და დაუმტკიცა, რომ მათი მორჩილება წრფელი არ იყო. ისრაელიანებმა იცოდნენ, რომ ძალიან ცუდად მოიქცნენ და მძიმე დანაშაული ჩაიდინეს, როცა ქვებით ჩაქოლვა დაუპირეს მზვერავებს, რომლებიც დაჟინებით სთხოვდნენ, დამორჩილებოდნენ უფალს, მაგრამ სინამდვილეში მათ ძლიერ ეშინოდათ შედეგისა, რომელიც მათთვის საბედისწერო აღმოჩნდა. მათ გულში ცვლილება არ მომხდარა. და ეს დადასტურდა კიდეც, როცა მოსემ უფლის სახელით უდაბნოში დაბრუნება უბრძანა მათ.პწ 251.2

    ღმერთის გადაწყვეტილებამ იმის შესახებ, რომ ისრაელი ორმოცი წლის განმავლობაში ვერ შევა ქანაანის ქვეყანაში, მწარედ გაუცრუა იმედი მოსეს, აარონს, ქალებსა და იესო ნავეს ძეს. მაგრამ უსიტყვოდ დაემორჩილნენ ღვთის ნებას. ისინი კი, ვინც უკმაყოფილო იყო უფლის მოქმედებით და ეგვიპტეში დაბრუნება გადაწყვიტა, მწარედ ტიროდნენ და წუხდნენ კურთხევის დაკარგვას, რომელიც თავადვე უარყვეს. ადრე სულ არაფრისთვის ბუზღუნებდნენ, ახლა კი, უფლის ნებით, მოთქმისათვის ნამდვილი მიზეზი მიეცათ. მათ რომ გულწრფელად მოენანიებინათ თავისი ცოდვა, როცა ღრმად ჩასწვდნენ მას, უფალი არ გამოუტანდა ასეთ განაჩენს. მაგრამ ისინი წუხდნენ მათ მიმართ გამოტანილ განაჩენზე, ხოლო მათი მწუხარება არ ნიშნავდა მონანიებას და ვერც იხსნიდა განკითხვისაგან.პწ 251.3

    მთელი ღამე მოთქვამდნენ ისრაელიანნი. მაგრამ გათენებისას გულში კვლავ ჩაუდგათ იმედის სხივი და გადაწყვიტეს, გამოესყიდათ თავისი დანაშაული. ადრე, როცა უფალმა უბრძანა, წასულიყვნენ და დაესაკუთრებინათ აღთქმული მიწა, მათ უარი განაცხადეს, ახლა კი, როცა მისგან უკან დაბრუნების ბრძანება მიიღეს, კვლავ ამბოხდა მათი სული. და გადაწყვიტეს, თავად წასულიყვნენ და დაეპყროთ ეს მიწა. შესაძლოა, უფალი მოიწონებს ჩვენს სიმამაცეს და შეგვიცვლის განაჩენს, - ფიქრობდნენ ისინი.პწ 251.4

    თავის დროზე დიდი უპირატესობა მიანიჭა უფალმა მათ, როცა ამ ქვეყანაში შესვლა დაავალა. მაგრამ თავნება ისრაელიანებმა უარყვეს ეს უპირატესობა და ისიც ჩამოერთვათ. ტატანამ თავის მიზანს მიაღწია, როცა ამ საქმეში ხელი შეუშალა მათ, ახლა კი შთააგონებდა, გაეკეთებინათ ის, რაზეც ადრე უარს ამბობდნენ, როცა ამას უფალი მოითხოვდა. ასე უბიძგა მათ უდიდესმა მზაკვარმა, კვლავ ამბოხებულიყვნენ და საწადელსაც ადვილად მიაღწია. ადრე ისინი ეჭვობდნენ, რომ ღმერთის ძალას შეეძლო მათი ამ მიწაზე შეყვანა, ახლა კი ამის მიღწევას პირადი ძალისხმევით, უფლის დახმარების გარეშე იმედოვნებდნენ. “შევცოდეთ უფალს, - აცხადებდნენ ისინი, - წავალთ და შევებრძოლებით, როგორც ნაბრძანები აქვს ჩვენთვის უფალს” /რჯლ.1:41/. რა სასტიკად დააბრმავა ისინი ცოდვამ! ღმერთს არასოდეს დაუვალებია მათთვის “წასვლა და შებრძოლება”. მას სულაც არ ჰქონდა განზრახული, რომ ებრაელებს დაეპყროთ ეს მიწა; მათ უნდა დაესაკუთრებინათ იგი უფლის ბრძანების ზუსტი შესრულებით.პწ 251.5

    ისრაელიანნი, თუმც გული არ შეუცვლიათ, მაინც იძულებული გახდნენ, ეღიარებინათ თავისი დანაშაული და ამბოხების უაზრობა მას შემდეგ, რაც მაცნეებმა უფლის ნება აუწყეს. ახლა კი, შეაფასეს რა ის მადლი და კურთხევა, რომელსაც ასე სასტიკად უარყოფდნენ, აღიარეს, რომ მხოლოდ მათი ურწმუნოება იყო ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც ვერ შევიდნენ აღთქმულ ქვეყანაში. “შევცოდეთ ჩვენ”, - ამბობდნენ ისინი, რითაც აღიარებდნენ, რომ შეცდნენ თავად და არა ღმერთი, რომელსაც ბოროტად ადანაშაულებდნენ, თითქოს არ შესწევდეს ძალა თავისი აღთქმის შესასრულებლად. და თუმცა მათი აღიარება ჭეშმარიტი მონანიების შედეგი არ იყო, მაგრამ თავისი ხალხის მიმართ უფლის სამართლიანობის მოწმობა ნამდვილად იყო.პწ 252.1

    ასევე მოქმედებს უფალი დღესაც, როცა განადიდებს თავის სახელს იმით, რომ ადამიანები ღვთის სამართლიანობის აღიარებამდე მიჰყავს. როცა ის ადამიანები, რომლებიც ყოველთვის ხმამაღლა აღიარებდნენ უფლისადმი სიყვარულს, უკმაყოფილებას გამოთქვამენ უზენაესის საქმეების გამო და მის აღთქმას უარყოფენ, მაშინ ისინი ცდუნებას მიჰყვებიან და ამით უერთდებიან ბოროტ ანგელოზებს, რათა ჩაშალონ უფლის გეგმები. მაშინ უფალი ისე წარმართავს ვითარებას, რომ ეს ადამიანები, გულწრფელად რომც არ ინანიებდნენ, ბოლოს მაინც იძულებული ხდებიან, აღიარონ თავისი ცოდვა, უღირსი საქციელი, უფლის სამართლიანობა და წყალობა მათ მიმართ. აი, ამგვარად ამხილებს უფალი ბოროტ ძალთა ქმედებებს. და თუმცა სული, რომელმაც ადამიანს ბოროტება ჩაადენინა, მათში არ იცვლება, მაგრამ დანაშაულის აღიარება მაინც იცავს უფლის ავტორიტეტს და ამართლებს მათ, ვინც კიცხავს ცოდვას და ამის გამო მრავალ წინააღმდეგობას და დევნას აწყდება. ასე მოხდება მაშინაც, როცა ღვთის რისხვა საბოლოოდ გადმოიღვრება დედამიწაზე. როცა მოვა “უფალი თავის ათეულ ათასობით წმიდანთან /ანგელოზებთან/ ერთად, რათა ყველა განიკითხოს”, იგი ყველა უღვთოს დაარწმუნებს იმ საქმეებში, “რაც მათ უღვთობით ჩაუდენიათ” /იუდ. 14,15/. ყოველი ცოდვილი იძულებული გახდება, აღიაროს საკუთარი განკითხვის სამართლიანობა.პწ 252.2

    არ უსმინეს ისრაელიანებმა უფლის გადაწყვეტილებას და ქანაანის დასაპყრობად მოემზადნენ. შეიარაღდნენ და, როგორც თავად ეგონათ, მზად იყვნენ საბრძოლველად, მაგრამ უფლისა და მის დამწუხრებულ მსახურთა თვალში ეს დიდი უაზრობა იყო. დაახლოებით ორმოცი წლის შემდეგ, როცა უფალმა უბრძანა ისრაელს იერიხონის აღება, აღუთქვა, რომ მათთან ერთად იქნებოდა. ლაშქარს წინ უძღოდნენ ადამიანები კიდობნით ხელში, რომელშიც უფლის წმიდა მცნებები ინახებოდა; წინამძღოლებს ზუსტად უნდა შეესრულებინათ უფლის ყოველი მითითება. ასეთ ვითარებაში არავითარი ხიფათი არ ელოდათ ისრაელიანთ. მაგრამ ახლა ისინი შეებრძოლნენ მტერს უფლის ნებისა და თავიანთ ლიდერთა გაფრთხილების მიუხედავად, კიდობნისა და მოსეს გარეშე.პწ 252.3

    გაისმა საყვირის ხმა. მოსე სასწრაფოდ გაემართა ხალხისაკენ, რათა გაეფრთხილებინა: “რისთვის გადადიხართ უფლის ბრძანებას? არაფერი გამოვა სასიკეთო. ნუ ახვალთ, რადგან არ არის უფალი თქვენს შორის, და დაგამარცხებთ მტერი. რადგან იქ დაგხვდებიან ყამალეკები და ქანაანელები და მახვილით დაეცემით”.პწ 253.1

    ქანაანელებს მოსმენილი ჰქონდათ იმ იდუმალი ძალის შესახებ, რომელიც ამ ხალხს იცავდა, აგრეთვე სასწაულების შესახებ, რომლებიც უფალმა ამ ერისთვის მოახდინა და მოამზადეს ძლიერი ლაშქარი დამპყრობთა დარტყმის მოსაგერიებლად. დამპყრობთ კი არ ჰყავდათ წინამძღოლი. ერთხელაც კი არ უთხოვიათ უფლისათვის ლოცვებით დახმარება გამარჯვებისათვის. არამედ ბრძოლაში ჩაებნენ იმ სასოწარკვეთილი გადაწყვეტილებით, რომ ან მათთვის მომზადებულ ხვედრს შეცვლიდნენ, ან ბრძოლაში დაიღუპებოდნენ.პწ 253.2

    თუმცა დიდი საომარი გამოცდილება არ გააჩნდათ, მაგრამ მაინც მრავალრიცხოვანი იყო ისრაელიანთა შეიარაღებულ მამაკაცთა მხედრობა, ამიტომ იმედი ჰქონდათ, რომ მოულოდნელი თავდასხმით გატეხდნენ მტერს და გაიმარჯვებდნენ. თვითდაჯერებულად გამოიწვიეს მტერი, რომელიც, თავის მხრივ, მათზე თავდასხმას ვერ ბედავდა.პწ 253.3

    ქანაანელები მიუდგომელ, კლდოვან ზეგანზე განლაგდნენ, სადაც მხოლოდ მეტად ვიწრო და ძნელად სავალი ბილიკებით შეიძლებოდა ასვლა. ამიტომ ისრაელიანთა მრავალრიცხოვანი ლაშქრის დამარცხებამ უფრო საზარელი სახე მიიღო. ნელნელა მიემართებოდნენ ისინი მთიან ბილიკებზე და კარგ სამიზნეს წარმოადგენდნენ მწვერვალზე განლაგებული მტრისათვის. დამაყრუებელი ხმაურით ცვიოდა ზემოდან უზარმაზარი ლოდები, რომლებიც ისრაელიანთა სისხლის ღვარს ტოვებდა ვიწრო გზებზე. ხოლო მწვერვალს მიღწეულნი საშინლად დაღლილნი და დაქანცულნი, მტრის სასტიკმა ხელმა განგმირა და ძირს ჩამოყარა. ძლიერ დიდი იყო მსხვერპლი. ბრძოლის ველი გვამებით იყო მოფენილი. ისრაელიანთა ლაშქარი სრულიად ამოწყდა. განადგურება და სიკვდილი - აი, რა შედეგი მოჰყვა ამბოხებას.პწ 253.4

    გადარჩენილნი იძულებულნი გახდნენ, უკან დაეხიათ. “დაბრუნდით და მორთეთ ტირილი უფლის წინაშე. უფალმა კი არ ისმინა თქვენი ხმა და ყური არ დაგიგდოთ” /რჯლ. 1:45/. მტრის ამ დიდმა გამარჯვებამ ისრაელზე, რომლისაც ასე ძლიერ ეშინოდათ ქანაანელებს, სიმტკიცე შემატა მათ და გადაწყვიტეს, შემდგომში წინ აღდგომოდნენ მას. ყველა სასწაულს, რომელიც ღმერთმა თავისი ხალხის გათავისუფლებისათვის მოახდინა და რაც ადრე მოსმენილი ჰქონდათ, ქანაანელები ახლა სიცრუედ მიიჩნევდნენ და გრძნობდნენ, რომ ტყუილად ეშინოდათ ებრაელებისა. ისრაელის ამ პირველმა დამარცხებამ, რამაც დიდი გამბედაობა და სიმტკიცე შემატა ქანაანელებს, ძლიერ გაართულა შემდგომში მათი ქვეყნის აღება. სხვა არაფერი დარჩენოდათ ისრაელიანთ, გარდა იმისა, რომ დაეტოვებინათ გამარჯვებული მტერი და გახიზნულიყვნენ უდაბნოში, რომელიც, კარგად იცოდნენ, მთელი მათი თაობის სამარედ უნდა ქცეულიყო.პწ 253.5

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents