Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
პატრიარქები და წინასწარმეტყველები - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First

    თავი 72 - აბესალომის აჯანყება

    მეორე მეფეთა 13-19

    “ოთხმაგად უნდა ზღოს” - ასეთი იყო განაჩენი, რომელიც თავისდაუნებურად გამოუტანა დავითმა საკუთარ თავს, როცა ნათან წინასწარმეტყველს მოუსმინა. და ეს განაჩენი უნდა აღსრულებულიყო. მისი ოთხი ვაჟი უნდა დაღუპულიყო და, მართლაც, ყოველი მათგანი მამის დანაშაულის გამო მოკვდა.პწ 480.1

    სასჯელისა და მხილების გარეშე დატოვა დავითმა თავისი პირმშოს, ამნონის სამარცხვინო საქციელი. მრუშობის საზღაური სიკვდილი იყო, ამნონის უჩვეულო ცოდვა კი მის დანაშაულს აორმაგებდა. მაგრამ დავითმა, თავად ცოდვილმა, სამართლიანად ვერ დასაჯა დამნაშავე. ორი წლის განმავლობაში ფიქრობდა თავისი ღვიძლი დის კანონიერი მეურვე აბესალომი, თუ როგორ ეძია შური დის ასეთი საშინელი, სასტიკი შეურაცხყოფისათვის. ხელსაყრელ მომენტს ეძებდა იგი ამნონის მოსაკლავად. და, მართლაც, დღესასწაულზე, რომელსაც მეფის ვაჟები ესწრებოდნენ, აბესალომის ბრძანებით მოკლულ იქნა სისხლის აღრევაში დამნაშავე, მთვრალი ამნონი.პწ 480.2

    ორმაგი სასჯელი ეწია დავითს. საშინელი ამბავი შეატყობინეს: „დახოცა აბესალომმა უფლისწულები, ერთიც არ გადარჩენილა”. „ადგა მეფე, ტანზე შემოიხია სამოსელი და ჩაჯდა მტვერში. იქვე დადგნენ სამოსელშემოხეული მისი მორჩილები”. მეფის ძეებმა, რომლებიც დამწუხრებულნი დაბრუნდნენ იერუსალიმში, სიმართლე უამბეს მამას; მოკლული მხოლოდ ამნონი იყო. „დიდი ტირილით ტიროდნენ მეფეც და მისი მორჩილებიც”. აბესალომი კი “გაიქცა... თალმაი ყამიხურის ძესთან, გეშურის მეფესთან”, თავისი დედის მამასთან.პწ 480.3

    დავითის სხვა ვაჟების მსგავსად, ამნონიც ეგოიზმის ატმოსფეროში იზრდებოდა. ცხოვრების ნებიერი ყველა სურვილის ასრულებას ლამობდა და ღვთის მოთხოვნებს არად აგდებდა. ეიდხანს უთმენდა უფალი ამ უდიდეს ცოდვილს. მთელი ორი წელიწადი მიეცა მას მოსანანიებლად, მაგრამ კვლავ განაგრძობდა უწმიდურ საქმეთა კეთებას და ასე დაიღუპა ამნონი, მოუნანიებელი და ღვთის საშინელი სამსჯავროს წინაშე წარსადგომად განწირული.პწ 480.4

    არ შეასრულა დავითმა თავისი მოვალეობა და არ დასაჯა ამნონი. მამისა და მეფის არასწორი ქმედება, ამნონის მიერ მონანიების უგულვებელყოფა, გახდა მიზეზი იმისა, რომ ღმერთმა დაუშვა მოვლენათა ბუნებრივი გზით განვითარება და აბესალომი არ შეაკავა. როდესაც მშობლები ან მმართველნი თავს არიდებენ საკუთარი მოვალეობის შესრულებას - არ სჯიან დამნაშავეს, ღმერთი თავად აკეთებს ამას. იგი აღარ აკავებს სატანის მსახურთ და იქმნება ვითარებათა ისეთი ჯაჭვი, როდესაც ცოდვა ცოდვით ისჯება.პწ 480.5

    ამნონის მიმართ დავითის უსამართლო შემწყნარებლობის დამღუპველი შედეგი ამით არ დასრულებულა, ვინაიდან იმ დღიდან გაუცხოება დაიწყო აბესალომსა და მამას შორის. მას შემდეგ, რაც აბესალომი გეშურის მეფესთან გაიქცა, დავითი გრძნობდა, რომ მისი შვილის დანაშაული როგორღაც უნდა დასჯილიყო, ამიტომ იერუსალიმში დაბრუნების უფლება არ მისცა. თუმცა მეფის წინაშე ყრუ კედლად აღმართული რთული პრობლემები ამით არ შემცირებულა. პირიქით, სულ მალე ვითარება მოულოდნელად უფრო გამწვავდა. ენერგიულმა, პატივმოყვარე და პრინციპების უარმყოფელმა აბესალომმა, ჩამოაშორეს რა სახელმწიფოს მმართველობის საქმეებს, მალე მეტად სახიფათო ინტრიგებს მიმართა.პწ 480.6

    მეორე წლის დასასრულს იოაბმა მამშვილის შერიგება გადაწყვიტა. ამ მიზნის განხორციელებისათვის მან თავისი სიბრძნით განთქმული ერთი თეკოაყელი ქალი გამოიყენა. ასწავლა ყველაფერი, როგორც უნდა მოქცეულიყო და ქალიც წარდგა მეფის წინაშე, როგორც ქვრივი, რომლის სიცოცხლის ერთადერთი ნუგეში და იმედი მისი ორი ვაჟი იყო. ჩხუბში ერთმა ძმამ მეორე მოკლა და ახლა მთელი ნათესავები ითხოვდნენ, რომ ცოცხლად დარჩენილ ძმას საკუთარი სისხლით ეზღო თავისი დანაშაული. „ამ ნაპერწკალსაც ჩამიქრობენ, - თქვა ვაჟების დედამ, - რომელიც დამრჩა; სახელს და შთამომავლობას არ დაუტოვებენ ჩემს ქმარს ამ ქვეყანაზე”. შეძრა მეფის გული ქალის ვედრებამ; მეფური დახმარება აღუთქვა.პწ 480.7

    როცა მეფეს ათქმევინა, რომ ყმაწვილს სიცოცხლეს შეუნარჩუნებს, შეევედრა მას ქალი, თავისი გულმოწყალებით კიდევ მოესმინა მისთვის და უთხრა, რომ „სცოდავს ამის მთქმელი მეფე”, ვინაიდან მისი ბრალია, რომ შინ არ ბრუნდება გაძევებული. და დაუმატა: „ყველანი დავიხოცებით და მიწაზე დაღვრილი წყალივით აღარ შევგროვდებით. მაგრამ ღმერთი არ გასწირავს კაცის სიცოცხლეს; იმას ფიქრობს, რომ განდევნილიც კი არ მოიკვეთოს თავისგან საბოლოოდ” /ავტორის ხაზგასმა/. ძოდვილისადმი ღვთიური სიყვარულისა და თანაგრძნობის ეს საოცარი გამოვლინება, რომელიც ისეთი მოუხეშავი და გულქვა მეომრისაგან მომდინარეობდა, როგორიც იოაბი იყო, ნათლად მეტყველებს ისრაელიანთა ღრმა ცოდნის შესახებ გადარჩენის გეგმის ჭეშმარიტებათა საკითხებში. თავად სჭირდებოდა მეფეს ღვთიური წყალობა, ამიტომ უარი ვერ უთხრა ქალს თხოვნაზე და იოაბს უბრძანა: „წადი და დააბრუნე ის ყმაწვილი, აბესალომი”.პწ 481.1

    დააბრუნეს აბესალომი იერუსალიმში, მხოლოდ იმ პირობით, რომ არ გამოჩენილიყო მეფის კარზე და მამასთან შეხვედრას მორიდებოდა. თანდათან ხვდებოდა დავითი შვილებისადმი თავისი შემწყნარებლური დამოკიდებულების დამღუპველ შედეგს და, მიუხედავად იმისა, რომ ძლიერ უყვარდა თავისი ლამაზი და ნიჭიერი ვაჟი, საჭიროდ ჩათვალა, ჩადენილი დანაშაულისადმი მისი სიძულვილი ენახა არა მარტო აბესალომს, არამედ მთელ ერს. ორი წელიწადი იცხოვრა აბესალომმა თავის სახლში, მაგრამ მოშორებული იყო სამეფო კარს. დაც, რომელიც მის სახლში ცხოვრობდა, მუდამ ახსენებდა იმ გამოუსწორებელ უბედურებას. ჯალხი კი აბესალომში დამნაშავეს კი არ ხედავდა, არამედ - გმირს. და, ისარგებლა რა ამით, ხალხის კეთილგანწყობის მოპოვებას ეცადა აბესალომი. აღტაცებას იწვევდა მისი გარეგნობაც „არავინ იყო მთელს ისრაელში ისეთი ნაქები კაცი სილამაზით, როგორც აბესალომი. თხემით ტერფამდე უნაკლო იყო”. არ მოიქცა მეფე ბრძნულად, როცა ორი წლის განმავლობაში თავისგან გარიყა პატივმოყვარე და ფიცხი აბესალომი. აბესალომის სამეფო კარიდან გაძევებამ მის მიმართ ხალხის თანაგრძნობა გამოიწვია.პწ 481.2

    შებოჭილი იყო დავითი, ვინაიდან მუდამ ახსოვდა თავისი დანაშაული - უფლის რჯულის დარღვევა. ადრე მამაცი და მტკიცე, ახლა ეჭვიან, გულჩათხრობილ ადამიანად იქცა. ხალხში მისი გავლენა საგრძნობლად შესუსტდა. ყოველივე ეს, ერთად აღებული, მისი უგულო ვაჟის გეგმების ხორცშესხმას უწყობდა ხელს.პწ 481.3

    თუმცა იოაბის წყალობით აბესალომი დაშვებულ იქნა სამეფო კარზე, მაგრამ, ამ მოჩვენებითი შერიგების მიუხედავად, გულით კვლავ პატივმოყვარულ, ავ ზრახვებს ატარებდა. „გაიჩინა აბესალომმა ეტლი და ცხენები და ორმოცდაათი მალემსრბოლი” და თითქმის მეფედ წარმოიდგინა თავი. იმ დროს, დავით მეფე განმარტოებული ცხოვრებისაკენ ისწრაფოდა, აბესალომი კი ყოველმხრივ ცდილობდა, თავისკენ მოეზიდა ადამიანები.პწ 481.4

    დავითის გაუბედაობა და გულგრილობა მის ქვეშევრდომებსაც გადაედო. დაუდევრობა ემჩნეოდა მართლმსაჯულების საქმეებს. ოსტატურად იყენებდა აბესალომი თავის სასარგებლოდ უკმაყოფილების ყოველ მომენტს. ახალგაზრდა, კეთილშობილური გარეგნობის, სანდომიანი კაცი ყოველდღე ქალაქის კარიბჭესთან ჯდებოდა, იქ, სადაც ხალხი გროვდებოდა თავისი მოთხოვნებითა და საჩივრებით. მიდიოდა ხალხთან, უსმენდა განაწყენებულთ და მომჩივანთ, იზიარებდა მათ გასაჭირს და სინანულს გამოთქვამდა მეფის დიდებულთა უმოქმედობის გამო. განიხილავდა აბესალომი რომელიმე ადამიანის საქმეს და ამბობდა: „კარგია და სამართლიანია შენი სიტყვები, მაგრამ ვინ მოგისმენს მეფის კარზე?” და დაუმატებდა: „ნეტავ მსაჯულად დამადგინონ ამ ქვეყანაში! ყველა მე მომაკითხავდა, ვისაც კი სადაო საქმე და საჩივარი ექნებოდა, და მეც სამართალს გავუჩენდი”. „თაყვანის საცემად მისულ კაცს ხელს გაუწვდიდა ხოლმე, ისიც მოეჭიდებოდა და აკოცებდა”.პწ 481.5

    მეფის ძის ამგვარმა ოსტატურმა ქმედებებმა ქვეყნის კანონიერი მმართველის მიმართ უკმაყოფილება გამოიწვია. ყველას აბესალომის სახელი ეკერა პირზე. ტახტის საყოველთაოდ აღიარებული მემკვიდრე იყო იგი და ხალხიც ამაყობდა ადამიანით, რომელიც სამეფო ტახტზე ასვლის ღირსი იყო. ხალხს თანდათან უმტკიცდებოდა სურვილი მისი გამეფებისა. „ასე მოიგო აბესალომმა ისრაელიანთა გული”. შვილის სიყვარულით დაბრმავებული მამა კი არაფერს ეჭვობდა და ვერაფერს ამჩნევდა. აბესალომის მიერ სამეფო საქმეების კეთებას კი მეფე თავისი კარის ავტორიტეტის ამაღლების სურვილად და შერიგების სიხარულის გამოხატვად თვლიდა.პწ 482.1

    როცა ხალხი უკვე მომზადებული იყო გადატრიალების მოსახდენად, აბესალომმა მალულად დაგზავნა გზირები ისრაელის ყველა შტოში და აჯანყებისათვის მზადებისკენ მოუწოდა მათ. თავისი ვერაგული ჩანაფიქრის აღსრულებისათვის ახლა იგი რელიგიისადმი ერთგულების მანტიას ამოეფარა. დიდი ხნით ადრე, მაშინ, როცა იგი იერუსალიმიდან გააძევეს, უფალს შესაწირავი აღუთქვა, რაც ახლა ხებრონში უნდა შეესრულებინა. აბესალომმა უთხრა მეფეს: „წავალ ხებრონში და შევუსრულებ უფალს აღთქმას, რომელიც აღთქმული მაქვს. რადგან ასეთი აღთქმა დადო შენმა მორჩილმა გეშურში, არამში ყოფნისას: თუ დამაბრუნებს უფალი იერუსალიმში, მსხვერპლს შევწირავმეთქი უფალს”. შვილის ღვთისმოსაობით გახარებულმა მამამ სიყვარულით აკურთხა და გზა დაულოცა თავის ვაჟს. შეთქმულება უკვე მომზადდა. აბესალომის ოსტატური პირფერობა მიზნად არა მხოლოდ მეფის თვალის ახვევას ისახავდა, არამედ ხალხის ნდობის მოპოვებას და ღვთის რჩეული მეფის წინააღმდეგ მომზადებული შეთქმულების ხელმძღვანელობას.პწ 482.2

    წავიდა აბესალომი ხებრონს. „ორას კაცს დაუძახა... და გაიყოლა იერუსალიმიდან. ისინიც ალალად გაჰყვნენ, არ იცოდნენ საქმის ვითარება”. ის ხალხი, აბესალომს რომ გაჰყვა, არც კი დაფიქრებულა იმაზე, რომ მეფის ძის ბრმა სიყვარულმა მისი მამის წინააღმდეგ ამბოხებამდე მიიყვანა ისინი. ხებრონში მისვლისთანავე უხმო აბესალომმა ახითოფელს, დავითის ერთერთ მთავარ მრჩეველს, საყოველთაოდ აღიარებულ ბრძენკაცს, რომლის აზრსაც ანგარიშს უწევდნენ, როგორც წინასწარმეტყველისას. ახითოფელიც შეუერთდა შეთქმულთ და მისი მხარდაჭერა მათ ამ საქმის წარმატებით დამთავრებას უქადდა. ამ შეთქმულებაში მისმა მონაწილეობამ ქვეყნის მრავალი გავლენიანი პირი მიიზიდა. ბუკის ხმა - ამბოხების დაწყების ნიშანი - რომ გაისმა, შეთქმულების მონაწილენი - მეფის ძის მომხრენი - ყველას არწმუნებდნენ, რომ გამეფდა აბესალომი და მრავალნი შეუერთდნენ მათ.პწ 482.3

    ამასობაში ამ ამბავმა იერუსალიმსაც მიაღწია. უცბად გამოფხიზლდა მეფე დავითი და მიხვდა, რომ მთელი ეს ამბოხება ყველაზე ახლობელმა ადამიანმა მოუწყო. საკუთარმა შვილმა, რომელიც ასე ძლიერ უყვარდა დავითს და რომელსაც ასე ენდობოდა, შეთქმულება მოუწყო, ხელმწიფების ხელში ჩაგდება და, ეჭვგარეშეა, მამის მოკვლაც განიზრახა. ამ უდიდესი საშიშროების ჟამს დაძლია დავითმა საკუთარი გულგრილობა, რომელიც ასე ხანგრძლივად აწვალებდა მის სულს და ადრინდელი ენერგიით მოემზადა ასე უეცრად თავს დამტყდარ უბედურებასთან შესახვედრად. თავისი ლაშქარი ხებრონში შეკრიბა აბესალომმა, დედაქალაქიდან სულ რაღაც ოცი მილის მანძილზე. ამბოხებულნი მალე იერუსალიმის კარიბჭესთან უნდა გამოჩენილიყვნენ.პწ 483.1

    თავისი სასახლიდან გასცქეროდა დავითი დედაქალაქს, რომელიც იყო „ლამაზი მაღლობი, სიხარული მთელი ქვეყნიერებისა... ქალაქი დიდი მეფისა” /ფს. 47:3/. იმის წარმოდგენაც კი ზარავდა მეფეს, რომ ეს ქალაქი განადგურდებოდა და სასაკლაოდ იქცეოდა. მიმართოს დახმარებისათვის თავის ერთგულ ქვეშევრდომთ და დაიცვას ქალაქი? მაშინ ხომ მთელი იერუსალიმი სისხლით შეიღებება! და გადაწყვიტა, არ მიეცა ამ ქალაქის განადგურების საშუალება. იგი დატოვებს იერუსალიმს და, ამავე დროს, საკუთარი ხალხის ერთგულებას გამოცდის, როცა მეფის დასახმარებლად გაერთიანების საშუალებას მისცემს. ამ მძიმე განსაცდელის ჟამს მისი მოვალეობა ხალხისა და ღმერთის წინაშე მისთვის ღვთით ბოძებული ხელმწიფების შენარჩუნება იყო. და ღმერთს მიანდო სრულად ამ ბრძოლის შედეგი.პწ 483.2

    დატოვა სამეფო ტახტი, სასახლე, უფლის კიდობანი საკუთარი ვაჟის მიერ დევნილმა, ღვთის ნებას მინდობილმა, დამწუხრებულმა მეფემ; გამოერიდა იერუსალიმის კარიბჭეს. ტამგლოვიარო პროცესიას ჰგავდა ეს გამოსვლა, გრძელსა და მწუხარეს. ხალხი გაჰყვა უკან. ეავითის დაცვა, რომელიც ქერეთელების, ფელეთელებისა და გეთელებისაგან - სულ ექვსასი კაცისაგან შედგებოდა, ითაის ხელმძღვანელობით წინ მიუძღოდა მეფეს. მაგრამ უანგარო, გულწრფელ დავითს არ სურდა, რომ მასთან თავშეფარებული ეს უცხოტომელნი მეფესთან ერთად უბედურებაში გახვეულიყვნენ. გაკვირვება ვერ დაფარა დავითმა, როცა ნახა, რომ მზად იყვნენ ისინი, მისთვის სიცოცხლე გაეწირათ. უთხრა მეფემ ითაი გეთელს: “შენ რაღას მოგვყვები? გაბრუნდი და დარჩი იმ მეფესთან, რადგან უცხოელი ხარ და შენი ადგილიდან გადმოხვეწილი. გუშინ მოხვედი და დღეს როგორ გაიძულო ჩვენთან ერთად წამოსვლა? მე წავალ, სადაც იქნება, შენ კი გაბრუნდი და უკან გააბრუნე შენიანები. მადლი და ერთგულება იყოს შენთან!”პწ 483.3

    მიუგო ითაიმ მეფეს: “უფალს და ჩემს მეფებატონს ვფიცავ, სადაც არ უნდა წავიდეს ჩემი მეფებატონი, სასიკვდილოდ თუ სასიცოცხლოდ, შენი მორჩილიც იქ იქნება”. ამ ადამიანებმა, ერთ დროს წარმართებმა, იუდეველთა რელიგია მიიღეს და ახლა იეჰოვას ემსახურებოდნენ, ასეთი ღვთისმოსაობით უფლისა და მეფისადმი ერთგულება დაამტკიცეს. უღრმესი მადლიერებით მიიღო დავითმა მისთვის მეტად მნიშვნელოვან დროს ამ ხალხის ერთგულება და ყველამ ერთად გადალახა კედრონის ხევი და მთელი ხალხი დაადგა უდაბნოს გზას.პწ 483.4

    პროცესია კვლავ შეჩერდა. მღვდელმსახურთა ჯგუფი მიუახლოვდა მათ. „იქ იყო ცადოკიც და მასთან ერთად ყველა ლევიანი, ღვთის აღთქმის კიდობნის მტვირთველნი”. კეთილ ნიშნად მიიჩნიეს ეს დავითის მხლებლებმა. ამ წმიდა სიმბოლოს გამოჩენა ხსნისა და საბოლოო გამარჯვების საწინდარი იყო მათთვის. ამან უფრო განუმტკიცა ხალხს მეფის დახმარების სურვილი. იერუსალიმიდან კიდობნის გაუჩინარებას შიშის ზარი უნდა დაეცა აბესალომის მომხრეთათვის.პწ 483.5

    დიდად გაიხარა დავითმა კიდობნის დანახვაზე. დიდი იმედი მიეცა. მაგრამ მალე სხვა აზრი შემოეძალა. მეტად დიდი, წმიდა უპირატესობა დაეკისრა მას, როგორც ღვთიური მემკვიდრეობის კანონიერ მმართველს. მისი უპირველესი საზრუნავი - პირადი ინტერესები კი არა, არამედ ღვთის დიდება და თავისი ერის კეთილდღეობა უნდა ყოფილიყო. უზენაესმა, ქერუბიმთა შორის რომ მეფობდა, ბრძანა იერუსალიმის შესახებ: „ეს არის ჩემი განსასვენებელი უკუნისამდე” /ფს. 131:14/. და ღვთიური მითითების გარეშე არც მღვდელმთავარს და არც მეფეს არ ჰქონდა ამ წმიდა სიმბოლოს ადგილიდან დაძვრის უფლება. კარგად იცოდა დავითმა, რომ სრული თანხმობა უნდა ჰქონოდა უფლის დადგენილებებთან, წინააღმდეგ შემთხვევაში, კიდობანი უბედურებას უფრო მოუტანდა, ვიდრე წარმატებას. მუდამ თვალწინ ედგა თავისი უმძიმესი ცოდვა. მის წინააღმდეგ მოწყობილ შეთქმულებას მის მიმართ უფლის სამართლიან სასჯელად თვლიდა. მახვილი, რომელზედაც ითქვა, რომ „არ მოსცილდება შენს სახლს”, - გაშიშვლდა. რით დასრულდებოდა ბრძოლა, არ იცოდა. არც იმის უფლება ჰქონდა, რომ დედაქალაქიდან ის წმიდა საგნები გამოეტანა, რომლებითაც სამყაროს ღვთიური მბრძანებლის ნებასურვილი ხორციელდებოდა და რომელზედაც ერის კეთილდღეობა და წესრიგი იყო დაფუძნებული.პწ 484.1

    უთხრა მეფემ ცადოკს: “დააბრუნე ქალაქში ღვთის კიდობანი. თუ მადლი მიპოვნია უფლის თვალში, მეც დამაბრუნებს და მახილვინებს მას და მის სამყოფელს. თუ ბრძანებს, აღარ მინდიხარო, სადღა წავალ, მიყოს რაც ენებოს”.პწ 484.2

    შემდეგ კი დაუმატა: „გამჭრიახი კაცი ხარ, დაბრუნდი მშვიდობით ქალაქში, შენი შვილი ახიმაყაცი და იონათანი, აბიათარის ძე - თქვენი ორივე შვილი თქვენთან იქნებიან. იცოდეთ, უდაბნოს ვაკეზე დაველოდები, ვიდრე ახალი ამბავი არ მომივა თქვენგან”. იცოდა მეფემ, რომ მეტად მნიშვნელოვან სამსახურს გაუწევდნენ მღვდლები ქალაქში; უფრო მეტს გაიგებდნენ ამბოხებულთა გეგმებისა და მოქმედებების შესახებ და შვილების - იონათანისა და ახიმაყაცის მეშვეობით მალულად შეატყობინებდნენ მეფეს.პწ 484.3

    გაბრუნდნენ მღვდლები იერუსალიმისაკენ და უფრო მძიმედ დარია სევდამ ხელი გამოქცეულთ: მათი მეფე დევნილია, თავადაც დევნილები არიან; ღვთის კიდობანიც წაიღეს მათგან. მომავალი ბნელით იყო მოცული, მძიმე წინათგრძნობას შეეპყრო მათი გული. „ხოლო დავითი შეუდგა ზეთისხილის მთას, ადიოდა, და ტიროდა, თავდაფარული და ფეხშიშველი. შველას, ვინც მასთან იყო, თავი ჰქონდა დაფარული, და ტირილტირილით ადიოდნენ. შეატყობინეს დავითს: ახითოფელიც შეთქმულია აბესალომთანო”. კვლავ აღიარა დავითმა, რომ მთელი ეს უბედურება მისი ცოდვის შედეგი იყო. ყველაზე გამჭრიახი, ნიჭიერი, მაგრამ მზაკვარი კაცის, ახითოფელის განდგომაც იმ სირცხვილისათვის შურისგებით იყო გამოწვეული, რომელიც დავითმა მის ოჯახს დაატეხა თავს, ვინაიდან ბარშებაყი შვილიშვილი იყო ახითოფელისა.პწ 484.4

    „და თქვა დავითმა: ჩაშალე, უფალო, ახითოფელის თათბირი”. ავიდა მეფე ზეთისხილის მთის წვერზე, მუხლებზე დაეცა, უფალს შეავედრა თავისი დამძიმებული სული და მორჩილებით შესთხოვა ღვთიური მოწყალება. თითქოსდა მყისვე შეისმინა უფალმა მისი თხოვნა: მასთან მივიდა ხუშაი არქიელი, სამოსელშემოხეული და თავზე მტვერდაყრილი, რათა გვირგვინაყრილი, დევნილი მეფის ხვედრი გაეზიარებინა. გონება გაუნათა დავითს სიბრძნემ და მაშინვე მიხვდა, რომ ეს გულწრფელი და ერთგული კაცი სწორედ ის იყო, ვინც დიდ სამსახურს გაუწევს მეფეს დედაქალაქში თათბირის დროს. დავითის თხოვნით, იერუსალიმში დაბრუნდა ხუშაი, რათა თავისი სამსახური აბესალომისთვის შეეთავაზებინა და ახითოფელის მზაკვრული გეგმები ჩაეშალა.პწ 484.5

    ირგვლივ გამეფებულ წყვდიადში იმედის ამ მცირე ნაპერწკლით გამხნევებულმა მეფემ თავის ხალხთან ერთად განაგრძო გზა, ზეთისხილის მთის აღმოსავლეთ ფერდობს მიაშურა და კლდოვანი, უსახური უდაბნოსა და უღრანი ხეობების გავლით, ვიწრო, გაუვალი ბილიკებით იორდანესკენ აიღო გეზი. „ბახურიმს რომ მიუახლოვდა მეფე დავითი, ხედავს, გამოდის იქიდან საულის სახლის მონათესავე კაცი, სახელად შიმყი გერას ძე, მოდის და მოიწყევლება. ქვებს ესროდა დავითს და დავით მეფის მორჩილთ, თუმცა ხალხი და მეომრები მარჯვნივ და მარცხნივ მოჰყვებოდნენ. ასე წყევლიდა მას შიმყი: განვედ, განვედ, სისხლისმსმელო, უგვანო კაცო! შენზევე მოაქცია უფალმა სისხლი საულის სახლისა, რომლის ნაცვლად გამეფდი, და შენს ძეს აბესალომს ჩაუგდო მეფობა ხელში. აჰა, მოგეზღო ბოროტების წილ, რადგან სისხლისმსმელი კაცი ხარ!”პწ 485.1

    დავითის მეფობის დროს ერთი სიტყვითაც კი არ გამოუმჟღავნებია თავისი ჭეშმარიტი დამოკიდებულება მის მიმართ. მაგრამ მეფისათვის ძნელბედობის ჟამს ამ ბენიამინელმა კაცმა თავისი ნამდვილი ხასიათი გამოაჩინა. იგი პატივს სცემდა დავითს, როცა იგი სამეფო ტახტზე იჯდა, დამცირების ჟამს კი წყევლიდა მას. ეს ორგული და ეგოისტი კაცი ყველას თავისი არშინით ზომავდა, რადგან თავად სატანის ნებას ემორჩილებოდა და თავის სიძულვილს იმაზე აფრქვევდა, ვინც ახლა უფლის სასჯელს იმსახურებდა. სული, რომელიც ადამიანში სიხარულს აღძრავს სხვისი უბედურების დანახვაზე, შეურაცხყოფს და ტანჯვას აყენებს გასაჭირში მყოფს - ეს სატანის სულია.პწ 485.2

    დავითის წინააღმდეგ შიმყის ბრალდებას არავითარი საფუძველი არ ჰქონდა. ბოროტი ცილისწამება იყო ეს მხოლოდ. არაფერი დაუშავებია დავითს საულისა და მისი სახლისათვის. როცა დავითს საული ხელში ჩაუვარდა და მისი მოკვლა თავისუფლად შეეძლო, მხოლოდ კიდე მოაჭრა მის მოსასხამს და ამასაც ძლიერ ნანობდა შემდგომ და საყვედურობდა საკუთარ თავს, რომ ასე შეურაცხყო უფლის ცხებული.პწ 485.3

    დიდად უფრთხილდებოდა დავითი ადამიანის სიცოცხლეს. და ამას ნათლად მოწმობს შემთხვევა, რომელსაც მასზე ნადირობისა და მისი დევნის დროს ჰქონდა ადგილი. ერთხელ, როცა იგი ყადულამის გამოქვაბულში იმალებოდა და ფიქრებში თავისი ბავშვობის უღრუბლო წლებს იხსენებდა, უნებლიედ აღმოხდა: „ვინ დამალევინებს ბეთლემის ჭის წყალს, კარიბჭესთან რომ არის?” /2 მეფ. 23:15/. იმ დროს ფილისტიმელთა ხელში იყო ბეთლემი, მაგრამ სამმა მამაცმა მეომარმა დავითის რაზმიდან შეძლო ფილისტიმელთა ბანაკის გარღვევა, „ამოიღეს წყალი ბეთლემის ჭიდან, კარიბჭესთან რომ არის, წამოიღეს და მოუტანეს” თავიანთ ბატონს. ვერ შესვა წყალი დავითმა. „შორს იყოს ჩემგან, უფალო, ასეთი საქმე! ნუმც დამელიოს ამ ვაჟკაცთა სისხლი, თავის გასაწირავად რომ წავიდნენ!” /მუხ. 17/ - და მოწიწებით დაღვარა იგი მიწაზე, როგორც შესაწირავი უფლისათვის. მეომარი კაცი იყო დავითი. მრავალჯერ გამხდარა ძალადობის მოწმე, მაგრამ ბევრმა როდი შეძლო ასეთ გარემოებებში, დავითის მსგავსად, ძალადობის სასტიკი და გამხრწნელი ზეგავლენის ქვეშ არ მოქცეულიყო.პწ 485.4

    ვერ შეძლო შიმყის შეურაცხმყოფელი სიტყვების მშვიდად მოსმენა დავითის ნათესავმა, აბიშაიმ, მამაცთა შორის უმამაცესმა მხედართმთავარმა და წამოიძახა: „რისთვის აგინებს ეს მკვდარი ძაღლი ჩემს მეფებატონს? წავალ და თავს წავაცლი!” მაგრამ არ დართო ამის ნება დავითმა და უთხრა: „ხომ ხედავთ, ჩემი ღვიძლი შვილი მოსაკლავად მომდევს და ამ ბენიამინელს რაღა მოვკითხო? თავი დაანებეთ, იწყევლებოდეს, უფალს ასე უბრძანებია. ვინძლო მოხედოს უფალმა ჩემს გასაჭირს და დღევანდელი მისი წყევლის სანაცვლოდ სიკეთე მომაგოს უფალმა”.პწ 486.1

    სინდისი კარნახობდა დავითს მწარე, მაგრამ სამართლიან ჭეშმარიტებას. დიდად უკვირდათ მის მორჩილთ, თუ რა უცბად გამოეცალა კეთილდღეობა ხელიდან მეფეს. თავად დავითი თვლიდა, რომ დაიმსახურა ეს სასჯელი. ხშირად უგრძვნია, რომ ეს ჟამი აუცილებლად დაუდგებოდა. უკვირდა მეფეს, ასეთ დიდსულოვნებას რომ იჩენდა უფალი მის მიმართ, ითმენდა მის ცოდვებს და დამსახურებულ სასჯელს აყოვნებდა. და ახლა, სასახლიდან გამოქცეული, ფეხშიშველი, სამეფო ტანსაცმლის ნაცვლად ჯვალოთი შემოსილი მეფე, რომელსაც გულს უკლავდა მხლებელთა გოდება, შორეულ მთებში ექოდ რომ გაისმოდა, ფიქრობდა თავის საყვარელ ქალაქზე, ადგილზე, სადაც შესცოდა. გაახსენდა უფლის დიდსულოვნება და სიკეთე მის მიმართ და იმედი მიეცა, რადგან გრძნობდა, რომ თავისი სულგრძელობის გამო კვლავაც შეიწყალებდა უფალი.პწ 486.2

    ადამიანები, როცა თავიანთი უწმიდური საქციელის გამართლება სურთ, ხშირად დავითის ცოდვით დაცემაზე მიუთითებენ, მაგრამ რა მცირეა მათ შორის ისეთი, ვინც, დავითის მსგავსად, ასე ღრმად, გულწრფელად მოინანია და ასეთი დიდი მორჩილება გამოიჩინა. დიახ, ძლიერ ცოტანი არიან, ასეთი მორჩილებით რომ ღებულობენ მხილებას და დიდი მოთმინებითა და თავშეკავებით - დამსახურებულ სასჯელს, როგორც დავითი! აღიარა და მოინანია თავისი ცოდვა დავითმა და მრავალი წლის განმავლობაში ცდილობდა, შეესრულებინა თავისი მოვალეობა, როგორც ღვთის მსახურს; შრომობდა თავისი ქვეყნის აყვავებისათვის და, მართლაც, მისი მეფობის წლებში უდიდეს აღმავლობასა და ძლიერებას მიაღწია ისრაელმა. უხვად მოიმარაგა მან სამშენებლო მასალა ღვთის სახლის ასაგებად და, ნუთუ ღვთის საქმისადმი მიძღვნილი მთელი მისი ცხოვრება და შრომა ფუჭად ჩაივლის? ნუთუ მისი თავდადებული შრომის, გენიალური ხელმძღვანელობისა და დიპლომატიის ნაყოფი ხელთ უნდა იგდოს მისმა მოღალატე, ურჯულო ვაჟმა, რომელიც არად აგდებს ღმერთის ღირსებას და ისრაელის კეთილდღეობას? რა ბუნებრივი იქნებოდა უფლისადმი დავითის უკმაყოფილების გამოხატვა ასეთი უბედურების ჟამს!პწ 486.3

    მაგრამ ხედავდა დავითი, რომ უბედურების მიზეზი საკუთარი ცოდვა იყო. მიქა წინასწარმეტყველის სიტყვები იმედის ნაპერწკალს უღვივებდა გულში: „თუმც ბნელში ვზივარ, უფალია ჩემი ნათელი! დავითმენ უფლის რისხვას/რადგან ცოდვილი ვარ მის წინაშე/, ვიდრე ჩემს საქმეს არ გაიკითხავს და არ გადამიწყვეტს თავის სამართალს” /მიქ. 7:8, 9/. და მართლაც, არ მიატოვა ღმერთმა დავითი. ეს მისი ცხოვრებისეული გამოცდილება, როცა ასე უსამართლოდ შეურაცხყვეს და ცილი დასწამეს, მან კი ასეთი დიდი მორჩილება, სულგრძელობა და დიდსულოვნება გამოიჩინა, მთელი მისი სიცოცხლის წიგნის ყველაზე კეთილშობილური ფურცელია. არასოდეს ამ დღემდე ასე ჭეშმარიტად დიდი არ ყოფილა ისრაელის მეფე ზეცის თვალში, როგორც მისი უდიდესი დამცირების წუთებში.პწ 486.4

    უფალს რომ დავითი თავისი დანაშაულისათვის დაუსჯელი დაეტოვებინა და მას, უფლის დადგენილებათა დარღვევის მიუხედავად, კვლავინდებურად წარმატებით ემართა სახელმწიფო, მაშინ სკეპტიკოსთ და ურწმუნოთ ნამდვილად შეეძლოთ, დავითის ისტორია ბიბლიური რელიგიის საყვედურად გამოეყენებინათ. მაგრამ ასეთ მძიმე განსაცდელში ჩააგდო უფალმა დავითი, რითაც კიდევ ერთხელ დაამტკიცა ცოდვისა და დანაშაულის მიმართ თავისი შეუწყნარებლობა და შეურიგებლობა. დავითის ისტორია აგრეთვე იმ დიდი მიზნების დანახვის შესაძლებლობას გვაძლევს, რასაც უფალი ცოდვის მიმართ თავისი დამოკიდებულებით ისახავს. ფზენაესის ყველაზე სასტიკ სასჯელშიც კი სიკეთისა და გულმოწყალების გეგმათა აღსრულების დანახვა შეგვიძლია. ტანჯვის ქარცეცხლში გაატარა უფალმა დავითი, მაგრამ არ დაღუპა. ამ ღუმელს კი არ უნდა დაეწვა იგი, არამედ - გამოეწრთო. უფალი ამბობს: „თუ ჩემს წესდებებს დაარღვევენ და ჩემს მცნებებს არ დაიცავენ, კვერთხით მოვკითხავ მათ დანაშაულს და გვემით - შეცოდებას. მაგრამ ჩემს წყალობას არ მოვუშლი მას და არ გავაცრუებ ჩემს ჭეშმარიტებას” /ფს. 88:32-34/.პწ 487.1

    მას შემდეგ, რაც დავითმა იერუსალიმი დატოვა, სულ მალე ქალაქში შევიდა აბესალომი თავისი ლაშქრით და ყოველგვარი წინააღმდეგობის გარეშე იგდო ხელთ ისრაელის ციხესიმაგრე. ხუშაი ერთერთი პირველი მიეგება ახალ მონარქს. დიდად გაუკვირდა და ესიამოვნა მეფის ძეს ის ამბავი, რომ მამამისის ძველი მეგობარი და სახელმწიფო მრჩეველი მის მხარეზე გადმოვიდა. დარწმუნდა აბესალომი წარმატებაში. მის ყველა ჩანაფიქრს ხორცი შეესხა. ძლიერ მოუნდა აბესალომს თავისი ხელმწიფების განმტკიცება და ხალხის ნდობის მოპოვება და ამ მიზნით ხუშაიც მიიწვია სასახლეში.პწ 487.2

    ახლა აბესალომს მრავალრიცხოვანი ჯარი ჰყავდა, მაგრამ მის მეომრებს საბრძოლო გამოცდილება არ ჰქონდათ. არც ერთი მათგანი არ ყოფილა რომელიმე ბრძოლის მონაწილე. ლარგად იცოდა ახითოფელმა, რომ დავითი ჯერ დამარცხებული არ იყო. ხალხის უმრავლესობა კვლავინდებურად მისი ერთგული რჩებოდა. მას გამოცდილი, ერთგული მეომრები ჰყავდა გვერდით. ნიჭიერი და გამოცდილი მხედართმთავრები ხელმძღვანელობდნენ მის ლაშქარს. ისიც კარგად იცოდა ახითოფელმა, რომ ახალი მეფით აღტაცებას საპირისპირო რეაქცია მოჰყვებოდა. ამბოხებულ აბესალომს დამარცხების შემთხვევაშიც კი რჩებოდა მამასთან შერიგების შესაძლებლობა და მაშინ მასზე, როგორც მთავარ მრჩეველზე, იქნებოდა აჯანყების დანაშაულის მეტი წილი და ყველაზე მძიêე სასჯელიც. იêისათვის, როê აბესალოêს უკან დასახევი გზა აღარ ჰქონოდა, ახითოფელêა êას ისეთი საქციელისაკენ უბიძგა, როêლის შეêდეგაც êაêაშვილის შერიგება შეუძლებელი იქნებოდა. სატანური ოსტატობით არწêუნებდა აბესალოêს ეს êზაკვარი და უზნეო êრჩეველი, როê აჯანყების დანაშაულისათვის სისხლის აღრევის ცოდვაც დაეêატებინა. êთელი ისრაელის დასანახავად იგი êაêის êხევალთან უნდა შესულიყო. აღêოსავლეთის წესჩვეულებათა êიხედვით, ეს აქტი êაêის ტახტის êეêკვიდრეობით êიღებას ნიშნავდა. დაჰყვა აბესალოêი აê აêაზრზენ რჩევას: ასე აღსრულდა ღვთის სიტყვა, დავითის êიêართ უფლის წინასწარêეტყველის êიერ თქêული: „აჰა, უბედურებას დაგათევ შენივე სახლიდან, ავიყვან შენს თვალწინ შენს ცოლებს და შენს êოყვასებს êივცეê... თუêც შენ ჩუêად გააკეთე, êე êთელი ისრაელის წინაშე და êზის წინაშე გავაკეთებ აê საქêეს” /2 êეფ. 12:11,12/. არ დაუშვებდა უფალი აê უწêიდურ საქციელს, êაგრაê დავითის ცოდვის გაêო არ ჩაერია და ხელი არ შეუშალა êის აღსრულებას.პწ 487.3

    დიდ პატივს სცეêდნენ ახითოფელს êისი სიბრძნის გაêო, êაგრაê უფლის ნათელს იყო êოკლებული იგი. „უფლის შიში სიბრძნის სათავეა” /იგავ. 9:10/. სწორედ ეს აკლდა êას; წინააღêდეგ შეêთხვევაში, სახელêწიფო ღალატის წარêატების იêედს სისხლის აღრევის დანაშაულზე არ დააêყარებდა. ხშირად აწყობენ გახრწნილი გულის ადაêიანები სხვადასხვა ბოროტ შეთქêულებებს, êაგრაê ავიწყდებათ, როê არსებობს უზენაესის განგება, როêელსაც êათი გეგêების ჩაშლა შეუძლია. „êკვიდრი ზეცისა გაიცინებს, უფალი აბუჩად აიგდებს êათ” /ფს. 2:4/. უფალი აêბობს: „არ ისურვეს ჩეêი რჩევები და შეიძულეს ყველა ჩეêი დარიგება, იგეêებენ ნაყოფებს êათი საქციელისაêებრ და თავიანთი ავი ზრახვებით გაძღებიან... დაღუპავს ბრიყვებს êათი განდგოêილება” /იგავ. 1:30-32/.პწ 488.1

    პირადი უსაფრთხოებისათვის შეêუშავებული გეგêის განხორციელების შეêდეგ დაჟინებით êოითხოვდა ახითოფელი, როê აბესალოêს დაუყოვნებლივ დაეწყო საოêარი êოქêედებები. „შეêარჩევინე თორêეტი ათასი კაცი, - თქვა êან, - ავდგები და დავედევნები აêაღაêვე დავითს და თავს დავესხêები, ვიდრე დაღლილი და êკლავêოდუნებულია. შიშის ზარს დავცეê და გაეფანტება êთელი ხალხი, და êოვკლავ êარტო დარჩენილ êეფეს”. êოიწონეს êეფის êრჩევლებêა ახითოფელის გეგêა. და, ეს êართლაც ასე როê êოêხდარიყო, ეჭვგარეშეა, êოკლავდნენ დავითს, êაგრაê ჩაერია უფალი ღêერთი და გადაარჩინა იგი; სიბრძნე უზენაესისა და არა ახითოფელისა, êართავდა êოვლენებს. „უფალêა გადაწყვიტა ჩაეშალა ახითოფელის უკეთესი თათბირი, რათა უბედურება დაეთია აბესალოêისთვის უფალს”.პწ 488.2

    არ êოიწვიეს აê თათბირზე ხუშაი და არც თავად êოისურვა დაუპატიჟებლად êისვლა, რათა არ დაეჭვებულიყვნენ და დავითის êსტოვარი არ აêოეცნოთ êასში. êაგრაê თათბირის დაêთავრების შეêდგოê აბესალოêêა, როêელიც დიდ პატივს სცეêდა êაêის êრჩევლის ყველა თვალსაზრისს, გაანდო êას ახითოფელის გეგêა. êაშინვე êიხვდა ხუშაი, როê თუ êოვლენები აê გეგêის êიხედვით წარიêართებოდა, დაიღუპებოდა დავითი. და თქვა: „არ ვარგა აêჯერად ახითოფელის თათბირი... ხოê იცნობ êაêაშენს და êის კაცებს: êაêაცები არიან გაêწარებულნი, როგორც ბელებწაგვრილი ძუ დათვი êინდვრად. êაêაშენი êებრძოლი კაცია და ხალხთან ერთად იფხიზლებს ღაêით. ახლა ალბათ როêელიêე ხევში ან სხვა ადგილას იêალება იგი”. ეაარწêუნა აბესალოêი ხუშაიê, როê დადევნებით დავითს ვერ შეიპყრობენ, დაêარცხება კი იêედებს გაუცრუებს ხალხს, რაც êეტად სახიფათოა. „რადგან, - დაუêატა êან, - êთელêა ისრაელêა იცის, რა êაგარი კაციც არის êაêაშენი და რა êაêაცი ხალხია êისი êოêხრეები”. და ოსტატურად შესთავაზა თავისი გეგêა, როêლითაც დიდად ააêა პატივêოყვარე და საკუთარი სახელის განდიდების êძებნელ აბესალოêს - ასე როê სწყუროდა საკუთარი ხელêწიფების წარêოჩენა. „გირჩევ შეêოიკრიბო êთელი ისრაელი დანიდან ბერშებაêდე, ზღვის ქვიშასავით უთვალავი, და შენ თავად გახვიდე საბრძოლველად. êივადგებით êას, სადაც არ უნდა იêყოფებოდეს, თავს დავეცეêით, როგორც ცვარი ეცეêა êიწას, და ერთ კაცსაც არ დავტოვებთ ცოცხალს êისი სახლიდან. თუ ქალაქში ჩაიკეტა, êთელი ისრაელი თოკებს შეêოახვევს ქალაქს და ხევში ჩავათრევთ ისე, როê კენჭიც არ დარჩება იê ადგილას”.პწ 488.3

    „თქვა აბესალოêêა და ყველა ისრაელიანêა: ხუშაი არქიელის თათბირი სჯობია ახითოფელის თათბირს”. êაგრაê êათ შორის იყო ის, ვისი êოტყუებაც შეუძლებელი იყო, ვინც ნათლად განჭვრიტა აბესალოêის საბედისწერო შეცდოêის შედეგი. êიხვდა ახითოფელი, როê აჯანყებას წარêატება არ უწერია. ისიც კარგად იცოდა, როê რაც არ უნდა êოსვლოდა êეფის ძეს, êას, êის êრჩეველს, აê უêძიêესი დანაშაულისაკენ წაêქეზებელს, არ დაინდობდნენ. ახითოფელი დაეხêარა აბესალოêს აêბოხების êოêზადებაში, სწორედ êან უბიძგა აê საêარცხვინო საქêისაკენ და ძეêაც შეურაცხყო თავისი êაêა. êან ურჩია აბესალოêს დავითის êოკვლა და ასწავლა, როგორ გაეკეთებინა ეს; êეფესთან შერიგების უკანასკნელი შესაძლებლობა წაართვა და ახლა აბესალოêêა êას სხვა აêჯობინა. შურით აღვსილêა ახითოფელêა, განრისხებულêა და სასოწარკვეთილêა, „შეკაზêა სახედარი და წავიდა სახლში, თავის ქალაქში. ანდერძი დაუტოვა თავის სახლეულს და თავი ჩაêოიღრჩო”. ასე დაიღუპა ეს ბრწყინვალე ნიჭისა და შესაძლებლობების êქონე ადაêიანი, რადგან უფალი არ დაიყენა თავის êრჩევლად. სატანა ხშირად აცდუნებს ხალხს êსგავსი êოêხიბვლელი დაპირებებით, êაგრაê აêგვარ ანკესზე წაêოგებული ყოველი სული შეêდგოêში რწêუნდება, როê „ცოდვის საზღაური სიკვდილია” /როê. 6:23/.პწ 489.1

    კარგად იცნობდა ხუშაი აბესალოêს, როგორი ცვალებადი იყო იგი. არ იყო დარწêუნებული, როê êეფის ძე êის რჩევებს ბოლოêდე გაითვალისწინებდა, აêიტოê სასწრაფოდ გააფრთხილა დავითი, როê დაუყოვნებლივ გადასულიყო იორდანეს გაღêა. êღვდლებს, როêელთაც თავისი ვაჟებისათვის უნდა შეეტყობინებინათ ყოველივე ეს, ხუშაიê უთხრა: „ასე და ასე ურჩია ახითოფელêა აბესალოêს და ისრაელის უხუცესობას, ხოლო êე ასე და ასე ვურჩიეო... შეუთვალე დავითს: უდაბნოს ვაკეზე ნუ გაათევთქო აê ღაêეს, არაêედ გაეცალე êანდაურობას, თორეê დაიღუპება êეფეც და êთელი êისი ხალხი”.პწ 489.2

    êიუხედავად იêისა, როê ეჭვის თვალით უცქეროდნენ და დევნიდნენ, ყêაწვილკაცებêა აê საქêეს êშვენივრად გაართვეს თავი და დავალებაც შეასრულეს. ღრêა სულიერი ტანჯვით დაêწუხრებულ და დაღლილდაქანცულ დავითს შეატყობინეს, იêავე ღაêეს გადაელახა იორდანე, რადგან აბესალოêს êისი êოკვლა ჰქონდა გადაწყვეტილი.პწ 489.3

    რა განცდები უნდა დაუფლებოდა êაêას და êეფეს, როêელსაც ასე სასტიკად êოექცნენ აê êძიêე განსაცდელის ჟაêს? “êაგარი კაცი”, ჩინებული êეოêარი, êეფე და êბრძანებელი, როêლის სიტყვაც ყველასათვის კანონი იყო, გასწირა საკუთარêა შვილêა, როêელიც êას ძლიერ უყვარდა, ანებივრებდა და ბრêად ენდობოდა; êიატოვა თავისêა ხალხêა, როêელსაც ასეთი დიდი პატივითა და ერთგულებით ეპყრობოდა. რა სიტყვებით გაêოხატა თავისი განცდები ასეთ êძიêე ვითარებაში êყოფêა êეფეê? êთელი გულით êიენდო ღêერთს აê ძნელბედობისა და განსაცდელის ჟაêს:პწ 489.4

    „უფალო! როგორ êოêრავლდნენ ჩეêი êტრები.
    ჩეêს წინააღêდეგ აღდგა êრავალი.
    ბევრი ეუბნება ჩეêს სულს:
    არ არის êისთვის შეêწეობა ღêერთისêიერი. და შენ უფალო, ჩეêი ფარი ხარ,
    ჩეêი დიდება და აêêაღლებელი ჩეêი თავის.
    ჩეêი ხêით êოვუხêობ უფალს
    და ის êიპასუხებს თავისი წêიდა êთიდან.
    ვწვები, ვიძინებ და ვიღვიძებ,
    რადგან უფალი შეêწეა ჩეêი.
    ვერ შეêაშინებს სიêრავლე ხალხის
    გარს როê êერტყêიან ყოველი êხრიდან...
    უფლისაგან არის ხსნა
    და შენი კურთხევა შენს ერზე” /ფს. 3:2-9/.
    პწ 489.5

    ღაêით გადალახეს ღრêა და სწრაფი êდინარე დავითêა და êისêა êხლებლებêა: êეოêრებêა, êრჩევლებêა, êოხუცებêა და ახალგაზრდებêა, ქალებêა და ბავშვებêა. „განთიადაêდე სათითაოდ გადავიდნენ იორდანეზე; არავინ დარჩენილა იორდანეს გაღêა გაუსვლელი”.პწ 490.1

    êახანაიêში დაბანაკდნენ დავითი და êისი ხალხი. კარგად გაêაგრებული ქალაქი იყო იგი, êთებით გარშეêორტყêული, ოêის შეêთხვევაში êშვენიერი თავშესაფარი. êშვიდი ცხოვრება ჰქონდათ აê êხარის êკვიდრთ. êეგობრულად შეხვდნენ დავითს იქ და ბევრი შეუერთდა კიდეც. აქ êცხოვრები შეძლებული ხალხი კი უხვად აêარაგებდა დავითს და êის ერთგულთ საკვებითა და ყოველგვარი სხვა საჭირო საგნებით.პწ 490.2

    êიზანს êიაღწია ხუშაის რჩევაê და დავითიც êშვიდობიანად გადაურჩა ხიფათს; êოუთêენელêა, ფიცხêა აბესალოêêა ლოდინი ვერ შეძლო და êაêას დაედევნა. „აბესალოêêა გადალახა იორდანე და უკან êიჰყვა êთელი ისრაელის ხალხი”. ყაêასა დაადგინა აბესალოêêა êხედართêთავრად, დავითის დის, აბიგაილის ვაჟი. êართალია, დიდი იყო ლაშქარი, êაგრაê უწესრიგო, თანაც êაêაêისის გაêოცდილ êეოêრებთან ბრძოლისათვის êოუêზადებელი.პწ 490.3

    დავითêა კი საê ჯგუფად დაჰყო თავისი ხალხი და êათი ხელêძღვანელობა იოაბს, აბიშაის და ითაი გეთელს დაავალა. თავად êოინდოêა დავითêა თავისი ლაშქრის ხელêძღვანელობა, êაგრაê êის სურვილს წინ აღუდგნენ ათასისთავები, êრჩევლები და êთელი ხალხი. „არ გაêოხვიდე, - ურჩიეს êას, - რადგან ჩვენ თუ უკუვიქეცით, ყურადღებას არ êოგვაქცევენ, ნახევარიც როê გავწყდეთ, არც êაშინ êოგვაქცევენ ყურადღებას; ჩვენისთანას ათი ათასს იწონი შენ; აêიტოê ჩვენთვის უêჯობესი იქნება, თუ ქალაქიდან შეêოგვეშველები. უთხრა êათ êეფეê: როგორც გიჯობთ, ისე êოვიქცევი” /2 êეფ. 18:3, 4/.პწ 490.4

    კარგად êოჩანდა ქალაქის კედლებიდან აêბოხებულთა êხედრობის გრძელი რიგები. ნრავალრიცხოვანი იყო თვითêარქვია უზურპატორის არêია. ერთ êცირე êუჭად êოჩანდა დავითის ხალხი êასთან შედარებით. გასცქეროდა êეფე êოწინააღêდეგის ლაშქარს და არ აღელვებდა êას არც საêეფო გვირგვინი, არც თავისი საêფლობელო, არც საკუთარი სიცოცხლე - ყოველივე ბრძოლის შედეგზე იყო დაêოკიდებული. êხოლოდ აêბოხებული შვილის სიყვარულითა და სიბრალულით იყო êისი გული სავსე. როცა êეოêრები ქალაქის კარიბჭეს გაêოსცდნენ და êეფის წინ ჩაიარეს, გააêხნევა ისინი დავითêა, უბრძანა, êედგრად წასულიყვნენ წინ ისრაელის ღêერთის იêედით. êაგრაê აქაც ვერ დაიოკა êაêობრივი გრძნობები და აბესალოêისადêი თავისი სიყვარული. როცა ბრძოლაში êრავალჯერ გაêარჯვებულêა იოაბêა, პირველ კოლონას როê êიუძღოდა, êეფესთან êიახლოებისას აêაყი თავი დავითის წინაშე êორჩილებით დახარა, êეფეê აკანკალებული ხêით წარêოთქვა: „დაêიზოგეთ ყêაწვილი, აბესალოêი”. აბიშაიê და ითაიêაც იგივე ბრძანება êიიღეს: „დაêიზოგეთ ყêაწვილი, აბესალოêი”. êაგრაê êეფის ასეთêა წუხილêა, როêელიც, თითქოსდა, იêაზე êეტყველებდა, როê აბესალოêი გაცილებით უფრო ძვირფასი იყო êისთვის, ვიდრე êთელი საêეფო და êეფის ერთგული ქვეშევრდოêნი, უფრო აღაშფოთა და êეფის უზნეო ძის წინააღêდეგ განაწყო êეოêრები.პწ 490.5

    ბრძოლა იორდანეს შორიახლოს, ტყეში êიêდინარეობდა. აბესალოêის ლაშქარი ბევრად უფრო êრავალრიცხოვანი იყო. ეს დიდი უპირატესობა თვით აბესალოêის საწინააღêდეგოდ შეტრიალდა. უღრან, ჭანჭრობიან ტყეებში გაიფანტნენ აბესალოêის êოუწესრიგებელი რაზêები და უêართავნი გახდნენ. „იძლია ისრაელის ხალხი დავითის êორჩილთაგან. დიდი ხოცვაჟლეტა êოხდა იქ იê დღეს: გაწყდა ოცი ათასი კაცი”. êიხვდა აბესალოêი, როê ბრძოლა წააგო და êიêალვა სცადა, êაგრაê თêებით გაêოედო იგი „ტოტებგაბარჯღული დიდი êუხის” ტოტს; ჯორი, როêელზედაც ის იჯდა, გაიქცა, êხედარი კი უêწეოდ „გაêოეკიდა ცასა და êიწას შორის” და êოწინააღêდეგისათვის ადვილად ხელêისაწვდოê ნადავლად იქცა. აêგვარ êდგოêარეობაში იხილა იგი êეფის ერთერთêა êეოêარêა, როêელêაც êეფის რისხვის შიშით არ êოკლა აბესალოêი, არაêედ იოაბს შეატყობინა. იოაბს კი ბევრი არ უფიქრია. უყვარდა იოაბს აბესალოêი, ორჯერ შეარიგა êაêასთან, êან კი ასე ბოროტად გაêოიყენა êისი ნდობა. იოაბის შუაêდგოêლობა როê არა, აბესალოêს არ êიეცეêოდა შესაძლებლობა, ეს აêბოხება êოეწყო და არც ეს საშინელი სისხლისღვრა êოხდებოდა თავისი საზარელი შედეგებით. ახლა იოაბს შეეძლო აê აêაზრზენი ბოროტêოქêედების დაêწყების ერთი დარტყêით განადგურება. და êან „ხელთ იპყრა საêი ჰოროლი და შიგ გულში ჩასცა აბესალოêს, როêელიც ჯერ კიდევ ცოცხალი ეკიდა êუხაზე... აიღეს აბესალოêი და ჩააგდეს ტყეში ერთ დიდ ორêოში და ზედ დიდძალი ქვები დაახვავეს”.პწ 491.1

    ასე დაიღუპნენ აêბოხების êოთავენი ისრაელში. ახითოფელêა თავი êოიკლა. პირêშვენიერი აბესალოêი, როêლის შესანიშნავი გარეგნული სილაêაზით êთელი ისრაელი აêაყობდა, სრულიად ახალგაზრდა დაიღუპა, êისი გვაêი ორêოში ჩააგდეს და, êარადიული êსჯავრის ნიშნად, ორêოს ქვების გროვა დააყარეს. ჯერ კიდევ თავის სიცოცხლეში, დიდებული êონუêენტი აიგო აბესალოêêა საêეფო ველზე, êაგრაê ბოლოს êის საფლავს ერთადერთი ნიშანიღა შერჩა - ქვების გროვა უდაბნოში.პწ 491.2

    êოკლეს აჯანყების ხელêძღვანელი. იოაბêა საყვირის ხêით გასცა ბრძანება გაქცეული êტრის დევნის შეწყვეტის შესახებ, êეფეს კი êაცნეები გაუგზავნა.პწ 491.3

    გუშაგêა, კარიბჭის თავზე, კედელთან როê იდგა და ბრძოლის êსვლელობას თვალს ადევნებდა, დაინახა, კაცი êორბოდა êათკენ. êალე êეორეც გაêოჩნდა. როცა პირველი êოახლოვდა, გუშაგêა უთხრა êეფეს, როêელიც კარიბჭესთან ელოდა:პწ 491.4

    „სირბილზე ვატყობ, როê პირველი კაცი ახიêაყაც ცადოკის ძე უნდა იყოს. თქვა êეფეê: კარგი კაცია და კარგი აêბავიც უნდა êოჰქონდეს. დაიყვირა ახიêაყაცêა და უთხრა êეფეს: êშვიდობა! êდაბლად თაყვანისცა êეფეს და უთხრა: კურთხეულ იყოს უფალი, ღêერთი შენი, ხელში როê ჩაგიგდო ხალხი, როêელთაც ხელი აღêართეს ჩეêს êეფებატონზე!” და როცა êეფეê êოუთêენლად იკითხა: „ხოê êშვიდობით არის ყêაწვილი აბესალოêი?” - ახიêაყაცêა ორჭოფული პასუხი გასცა.პწ 492.1

    êეორე êაცნეê ასეთი სიტყვებით êიêართა êეფეს: „სასიხარულო აêბავი êოêაქვს êეფებატონისთვის! უფალêა დაგისაჯა დღეს შენი წინააღêდგოêნი”. იგივე კითხვა êოსწყდა êეფის ბაგეებს, ერთადერთი, რაც აღელვებდა: „ხოê êშვიდობით არის ყêაწვილი, აბესალოêი?” ვერ დაუêალა êაცნეê ეს êძიêე აêბავი êეფეს და უთხრა: „ისე êეფებატონის êტრები და შენს საბოროტოდ აღêდგარნი იყვნენ, როგორც ის ყêაწვილია!” êეტი არაფრის გაგონება ისურვა êეფეê. საკêარისი იყო ეს. „შეიძრა êეფე, ავიდა კარიბჭის ზეêოთვალში და ატირდა. ასე აêბობდა: შვილო აბესალოê! შვილო, შვილო აბესალოê! ნეტავ შენს êაგივრად êე êოვêკვდარიყავი, აბესალოê, შვილო, შვილო!”პწ 492.2

    გახარებულნი ბრუნდებოდნენ ბრძოლის ველიდან გაêარჯვებული êეოêრები. ექოდ გაისêოდა êთებში êათი შეძახილები, êაგრაê ქალაქში შესვლისთანავე შეწყდა êხიარული ყიჟინა. ეროშები ძირს დახარეს. თვალებში სიხარულის სხივი ჩაუქრათ და გზა განაგრძეს, êაგრაê ახლა გაêარჯვებულს კი არა, უფრო დაêარცხებულს ჰგავდნენ, ვინაიდან êისასალêებელი სიტყვების ნაცვლად კარიბჭის ზეêოთვალიდან êეფის êწუხარე გოდება შეêოესêათ: „შვილო აბესალოê! აბესალოê, შვილო, შვილო!”პწ 492.3

    „გლოვად გადაექცა იêდღევანდელი გაêარჯვების სიხარული êთელ ხალხს, რადგან გაიგო იê დღეს ხალხêა, როê წუხდა êეფე თავის შვილზე. ჩუêად êოიპარებოდა ქალაქში ხალხი იê დღეს, როგორც êოიპარება ხოლêე ბრძოლის ველიდან უკუქცეული, შერცხვენილი ხალხი”.პწ 492.4

    დიდად აღშფოთდა იოაბი. თავად ღêერთêა êისცა êათ სიხარულისა და ზეიêის êიზეზი: სულ ახლახან ჩაახშეს ერთერთი უდიდესი აჯანყება ისრაელიანთა ისტორიაში ცნობილ აჯანყებათა შორის და ეს ბრწყინვალე გაêარჯვება გოდებად აქციეს იê ადაêიანის გაêო, როêლის êუხანათობაê და ღალატêა ათასობით êეოêრის სიცოცხლე იêსხვერპლა. êკაცრი, გაêბედავი êხედართêთავარი êივიდა êეფესთან და თაêაêად êიêართა: „სირცხვილში ჩააგდე დღეს შენი êორჩილნი, როêელთაც გადაგირჩინეს დღეს შენი ვაჟები, შენი ასულები, შენი ცოლები და ხარჭები. შენი êოძულენი შეგყვარებია და შენი êოყვარულნი შეგძულებია; ისე იქცევი, თითქოს არ გყავდეს სარდალნი და êორჩილნი. ახლა êივხვდი, თურêე გერჩია აბესალოêი ცოცხალი გყოლოდა, ჩვენ კი ყველანი დავხოცილიყავით. ახლავე ადექი და გადი, გააêხნევე შენი êორჩილნი, რადგან თუ არ გახვედი, უფალს გეფიცები, ერთი კაციც არ შეგრჩება აê ღაêეს. და ეს უარესი იქნება იê უბედურებათაგან, რაც სიყêაწვილიდან დღეêდე შეგêთხვევია”.პწ 492.5

    êოისêინა დაêწუხრებულêა êეფეê ეს უხეში და თითქêის სასტიკი საყვედური, êაგრაê êიხვდა, როê êართალს აêბობდა êხედართêთავარი, გაêოვიდა კარიბჭესთან და êიესალêა თავის êაêაც êეოêრებს და გაêაêხნევებელი სიტყვებით êიêართა გაêარჯვებულთ.პწ 492.6