Przypowieść o zbłąkanej owcy

Przypowieść o zbłąkanej owcy powinna być, jako motto, ceniona w każdym domu. Boski Pasterz pozostawia dziewięćdziesiąt dziewięć owiec i idzie szukać tej jednej, która zginęła na pustkowiu. Wszędzie pełno jest gęstych zarośli, bagnistych trzęsawisk i niebezpiecznych szczelin skalnych. Pasterz wie, że jeśli owca znajduje się w jednym z takich miejsc, jedynie przyjazna ręka może jej pomóc stamtąd się wydostać. Gdy z daleka słyszy jej żałosny głos, nie zważa na żadne trudności, lecz idzie, by ratować utraconą owcę. A gdy znajdzie tę, która samowolnie odeszła od stada, nie wita jej czyniąc wyrzuty czy udzielając nagany. Jest pełen radości, że ma ją z powrotem żywą. Mocną dłonią łagodnie rozplątuje ciernie, albo wyciąga owcę z bagna, bierze w ramiona i czule tuląc do siebie niesie z powrotem do stada. Czysty, bezgrzeszny Odkupiciel dźwiga nieczystych i grzesznych.SS2 290.3

Ten, kto wziął na siebie grzechy świata, dźwiga też odnalezioną owieczkę, a ten Jego ciężar jest tak cenny, że cieszy się i śpiewa: “Odnalazłem moją zgubioną owcę!”. Łukasza 15,6. Niech każdy rozważy, że i jego, w ten sam sposób, na własnych ramionach, niósł kiedyś Chrystus. Niech nikt nie okazuje władczego, usprawiedliwiającego siebie i krytykującego innych ducha, ponieważ żadna owca nie wróciłaby do stada, gdyby Pasterz nie podjął ciężkiego trudu odnalezienia jej na pustkowiu. Zaginięcie jednej owcy wystarczyło, by wzbudzić współczucie Pasterza i skłonić Go do poszukiwań.SS2 290.4

Ten nasz maty, skromny świat był miejscem ucieleśnienia się Syna Bożego i Jego cierpień. Chrystus nie przyszedł do bezgrzesznych światów, ale na naszą, zbrukaną, napiętnowaną i przeklętą ziemię. Widoki nie były korzystne, lecz jak najbardziej zniechęcające, a jednak “nie upadnie na duchu ani się nie złamie, dopóki nie utrwali prawa na ziemi”. Izajasza 42,4. Musimy pamiętać o wielkiej radości, jaką Pasterz ogłasza z chwilą znalezienia owcy. Przywołuje swoich sąsiadów i mówi: “Weselcie się ze mną, gdyż odnalazłem moją zgubioną owcę!”. I całe niebiosa rozbrzmiewają radością. Nawet Ojciec bierze w niej i w hymnie pochwalnym udział, ponieważ ktoś został uratowany. Jakąż świętą i wielką radość wyraża ta przypowieść! I my wszyscy możemy w niej również uczestniczyć.SS2 291.1

Czy mając ten przykład przed oczyma, chcesz pracować z Tym, który przyszedł ratować to, co zginęło? Czy jesteście współpracownikami Chrystusa? Czy potraficie dla Jego sprawy znosić cierpienia, ofiary czy próby? Mamy sposobność czynienia dobra młodzieży i błądzącym. Jeśli widzisz kogoś, czyje słowa lub postępowanie wskazują, iż jest daleko od Boga, nie wiń go ani go nie gań! Nie twoja to sprawa, żeby go potępiać, ale musisz zbliżyć się do niego, by mu pomóc. Weź pod uwagę pokorę Chrystusa, Jego łagodność i skromność, i pracuj tak, jak On pracował — z sercem pełnym świętej tkliwości! “W owym czasie — mówi Pan, będę Bogiem wszystkich plemion izraelskich, a one będą moim ludem. Tak mówi Pan: Znalazł łaskę w pustyni naród, który uniknął miecza, Izrael, gdy wędrował do miejsca swojego odpoczynku. Z daleka ukazał mu się Pan: Miłością wieczną umiłowałem cię, dlatego tak długo okazywałem ci łaskę”. Jeremiasza 31,1-3.SS2 291.2

Koniecznie trzeba ukrzyżować własne “ja”, by móc tak pracować jak Chrystus. Jest to śmierć bolesna, ale dająca życie — życie dla duszy. “Bo tak mówi Ten, który jest Wysoki i Wyniosły, który króluje wiecznie, a którego imię jest ‘Swięty’: Króluję na wysokim i świętym miejscu, lecz jestem też z tym, który jest skruszony i pokorny duchem, aby ożywić ducha pokornych i pokrzepić serca skruszonych”. Izajasza 57,15. SS2 291.3