Rozdział 13 — Pieniądze
Szafarze Boży
Uznawanie Bożej własności — Uznawanie Bożej własności tworzy fundament każdego przedsięwzięcia i jego sukces. Stwórca wszechrzeczy jest właścicielem, my jesteśmy Jego szafarzami. Wszystko co posiadamy On nam powierzył, abyśmy używali tego według Jego wskazówek.ChD 232.1
Ta powinność spoczywa na każdym człowieku i obejmuje cały zakres ludzkiej działalności. Czy zgadzamy się na to, czy nie, jesteśmy szafarzami, którym Bóg rozdał talenty i zdolności i postanowił, abyśmy wykonali w świecie wyznaczoną przez Niego pracę.ChD 232.2
Pieniądze nie są nasze! Domy, ziemia, obrazy i meble, odzienie i wszelkie dostatki nie należą do nas. Jesteśmy pielgrzymami i przychodniami. Mamy jedynie zezwolenie na używanie rzeczy, które są konieczne dla życia i zdrowia... Bóg daje nam dobra doczesne, aby sprawdzić, czy będzie można powierzyć nam bogactwa wieczne. Jeśli wytrzymamy Bożą próbę, wtedy otrzymamy posiadłość, która będzie naszą własnością, otrzymamy również chwałę, cześć i nieśmiertelność.ChD 232.3
Musimy zdać rachunek — Gdyby lud adwentowy wkładał w dzieło Boże pieniądze, które mu zostały powierzone, tę część, którą wydaje na samolubne dogadzanie sobie, na bałwochwalstwo, gromadziłby sobie skarb w niebie i wykonałby dzieło, jakiego Bóg sobie życzy. Lecz on, podobnie jak bogacz z przypowieści, żyje zbytkownie. Pieniądze, które Bóg mu powierzył, aby ich używał ku Jego chwale, wydaje rozrzutnie. Nie zastanawia się, że trzeba będzie zdać rachunek przed Bogiem. Nie myśli, że w niedalekiej przyszłości nadejdzie dzień rozliczenia, w którym zda rachunek ze swego szafarstwa.ChD 232.4
Powinniśmy stale pamiętać, że na sądzie Bożym spojrzymy na spis wydatków, świadczący w jaki sposób zużywaliśmy pieniądze Boga. Wiele wydajemy na przyjemności, które nie przynoszą nic dobrego, jedynie szkodę. Jeśli rozumiemy, że Bóg jest dawcą wszelkich dobrych rzeczy, że pieniądze są Jego, powinniśmy je wydawać rozumnie, stosownie do Jego świętej woli. Wówczas ani świat, ani jego zwyczaje czy moda nie będą dla nas przykładem. Nie powinniśmy stosować jego praktyk; nie powinniśmy pozwolić, aby nieopanowane skłonności kierowały nami.ChD 233.1
Gospodarowanie pieniędzmi może się stać czynnikiem duchowego rozwoju, jeśli uważamy je za święty depozyt, którego nie należy używać dla własnej pychy, próżności, apetytu i namiętności.ChD 233.2
Pokazano mi, że rejestrujący anioł zapisuje dokładnie wszelkie ofiary poświęcone Bogu i złożone do jego skarbnicy, jak również rezultaty wykorzystania tych środków. Bóg wie o każdym groszu ofiarowanym dla Jego sprawy i o intencjach ofiarodawcy.ChD 233.3
Systematyczna ofiarność rodziny — “Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić”. Każdy członek rodziny, od najstarszego do najmłodszego może brać udział w ofiarności.ChD 233.4
Plan systematycznej ofiarności stanie się dla każdej rodziny ochroną przed pokusą wydawania pieniędzy na niepotrzebne rzeczy, szczególnie stanie się błogosławieństwem dla bogatych, chroniąc ich przed rozrzutnością.ChD 233.5
Każdy tydzień przypomina rodzinie żądania Boże i dzięki temu każdy jej członek wykonuje swój obowiązek. Gdy rodzina odmawia sobie jakiejkolwiek zbędnej rzeczy, aby mieć co włożyć do skarbnicy Pańskiej, uczy się wartości wyrzeczeń dla chwały Bożej. Każdy spotyka się jeszcze raz z wydatkami minionego tygodnia i ma sposobność zastanowić się, ile miałby dochodu, gdyby był oszczędny, oraz co stracił dogadzając sobie. Sumienie albo go pochwali, albo oskarży, w końcu zrozumie, że chcąc zachować pokój umysłu i łaskę Boga, musi jeść, pić i ubierać się ku Jego chwale.ChD 233.6
Stawiajcie żądania Boże na pierwszym miejscu. Boskie żądania mają pierwszeństwo. Nie wypełniamy Jego woli, jeżeli poświęcamy Mu to, co nam pozostało z naszych dochodów, kiedy już zaspokoiliśmy wszystkie wyimaginowane potrzeby. Zanim wydamy jakąkolwiek część naszych zarobków, powinniśmy odliczyć i oddać Bogu tę część, jaka Jemu się należy. W okresie starotestamentowym paliła się ustawicznie na ołtarzu ofiara dziękczynna, wskazująca w ten sposób na ustawiczne zobowiązanie człowieka wobec Boga. Jeśli mamy sukcesy w naszej pracy, dzieje się to dlatego, że Bóg nam błogosławi. Część dochodu należy przeznaczyć dla ubogich, a większą część dla sprawy Bożej. Jeśli oddaliśmy Bogu to, co jest Jego, wtedy reszta będzie poświęcona i pobłogosławiona na nasz własny użytek. Lecz jeśli człowiek okrada Boga nie oddając Mu tego, czego On wymaga, wtedy Jego przekleństwo spoczywa na całości.ChD 234.1
Pamiętajcie o potrzebujących — Jeśli reprezentujemy charakter Chrystusa, każda cząstka samolubstwa musi być usunięta z duszy. Bóg złożył w nasze dłonie sprawę rozwoju Swego dzieła, które będzie wymagać od nas nawet najmniejszej sumy z zaoszczędzonych przez nas środków. Dowiemy się o ubóstwie i nieszczęściu w rodzinach i będziemy musieli pośpieszyć z pomocą dotkniętym nieszczęściem i cierpiącym. Mało wiemy o ludzkich cierpieniach, jakie mają miejsce wokół nas; lecz jeśli mamy sposobność, powinniśmy być gotowi do pomocy tym, którzy znajdują się w ciężkich warunkach.ChD 234.2
Trwonienie pieniędzy na zbytki pozbawia biednych niezbędnych środków na pożywienie i odzienie. To, co wydaje się na zaspokojenie pychy, czy to w ubieraniu się, czy we wznoszonych budynkach, w umeblowaniu czy zdobieniu — wybawiłoby z trudności wiele nieszczęśliwych i cierpiących rodzin. Szafarze Boży powinni usługiwać potrzebującym.ChD 234.3
Boskie lekarstwo na samolubstwo i skąpstwo — Dawanie będące owocem samowyrzeczenia wielce pomaga dającemu. Wychowuje tak, że pozwala lepiej zrozumieć działalność Tego, który chodził wśród ludzi czyniąc dobrze, niosąc ulgę cierpiącym i zaspokajając potrzeby osób, pozbawionych środków do życia.ChD 234.4
Ustawiczna ofiarna dobroczynność jest boskim lekarstwem przeciw rakowatym grzechom samolubstwa i skąpstwa. Bóg ustanowił systematyczność w dawaniu, którego celem jest wspieranie Jego sprawy, zmniejszenie cierpień i zaspokojenie potrzeb cierpiących i biednych. On zarządził, by dawanie stało się przyzwyczajeniem, które przeciwdziałałoby groźnemu i zwodniczemu grzechowi skąpstwa. Ustawiczne dawanie skazuje skąpstwo na śmierć. Systematyczne dawanie jest zarządzeniem Bożym, a celem jego jest odebranie skąpstwu skarbów i poświęcenie ich Panu, do którego należą.ChD 235.1
Stałe wypełnianie boskiego planu systematycznej ofiarności osłabia skąpstwo, a wzmacnia dobroczynność. Wraz ze wzrostem dobrobytu ludzie, nawet ci, co uznają się za pobożnych, przywiązują się do niego całym sercem i im więcej mają, tym mniej dają skarbnicy Pańskiej.ChD 235.2
Bogactwo czyni ludzi samolubnymi, a gromadzenie skarbów podsyca skąpstwo. Bóg zna to niebezpieczeństwo, dlatego ogrodził nas w sposób chroniący od ruiny. Wymaga ustawicznej dobroczynności, aby siła przyzwyczajenia do dobrych uczynków mogła złamać siłę egoizmu.ChD 235.3