Wzorcowy dom w raju

Bóg przygotował pierwszemu człowiekowi dom — Rajski dom naszych pierwszych rodziców przygotował sam Bóg. Gdy zaopatrzył go we wszystko, czego człowiek mógł potrzebować, rzekł: “Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas” (1 Mojż. 1, 26).ChD 14.1

Pan radował się ostatnim i najszlachetniejszym ze wszystkich Swoich stworzeń i postanowił, że będzie doskonałym mieszkańcem doskonałego świata. Nie było Jego zamiarem, aby człowiek żył samotnie. On rzekł: “Niedobrze być człowiekowi samemu, uczynię mu pomoc, która by była przy nim”.ChD 14.2

I Bóg dał Adamowi towarzyszkę. Postarał się o “pomoc, która by była przy nim”, istotę odpowiednią dla niego, która mogła być jego towarzyszką i mogła zjednoczyć się z nim w miłości i współżyciu. Ewa została stworzona z żebra wziętego z boku Adama, co oznaczało, że nie miała panować nad nim jako głowa, ani też być pod jego stopą jako niewolnica. Miała stać u jego boku jako jemu równa, której winien był miłość i opiekę. Jako cząstka męża, kość z kości jego, i ciało z ciała jego, miała być jego połową świadczącą o tym, jaka ścisła łączność i przywiązanie powinno istnieć w związku małżeńskim. “Albowiem nikt nigdy ciała swego nie miał w nienawiści, ale je żywi i pielęgnuje.” “Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją i staną się jednym ciałem” (Efez. 5, 29; 1 Mojż. 2, 24).ChD 14.3

Bóg udzielił pierwszego ślubu — Bóg ustanowił pierwszy związek małżeński. Dlatego ta instytucja pochodzi od Stwórcy wszechświata. “Małżeństwo niech będzie we czci”, było ono jednym z pierwszych darów Bożych dla człowieka i jest jedną z dwóch instytucji, które Adam po upadku zabrał z sobą poza bramę raju. Gdy w małżeństwie uznaje się Boże zasady i jest się Bogu posłusznym, wtedy związek ten staje się błogosławieństwem. Małżeństwo stoi na straży czystości i szczęścia rodzaju ludzkiego, zaspokaja socjalne potrzeby człowieka i uszlachetnia jego fizyczną, umysłową i moralną naturę.ChD 14.4

Ten, który dał Adamowi Ewę jako towarzyszkę życia, dokonał także pierwszego cudu na uroczystości weselnej w Kanie Galilejskiej. W miejscu, gdzie wespół cieszyli się przyjaciele i krewni, Chrystus rozpoczął Swą publiczną służbę. Uświęcił małżeństwo, uznając je za instytucję ustanowioną przez Siebie samego.ChD 15.1

Chrystus uszanował małżeństwo, czyniąc z niego symbol jedności między Sobą a Swoimi odkupionymi. On jest oblubieńcem, oblubienicą jest Kościół, o którym jako o swej wybranej wyraża się mówiąc: “Jakże jesteś piękna, moja przyjaciółko, jakże jesteś piękna!”ChD 15.2

Wszystkie potrzeby zaspokojone — Adam posiadał wszystko, czego jego serce pragnęło. Wszystkie potrzeby były zaspokojone. Nie było grzechu, zła, ani śladu zepsucia we wspaniałym Edenie. Aniołowie Boży obcowali swobodnie i mile ze świętą parą. Ptaki radosnym szczebiotem oddawały chwałę Stwórcy. Spokojne zwierzęta w szczęśliwej niewinności igrały wokół Adama i Ewy, posłuszne ich słowu. Adam był doskonałym tworem, najszlachetniejszym wśród dzieł Stworzyciela.ChD 15.3

Nic, nawet żaden cień nie odgradzał ich od Stwórcy. Znali Boga jako swego dobrotliwego Ojca i we wszystkich sprawach wola ich zgadzała się z wolą Bożą. Adam swym charakterem odzwierciedlał charakter Boga. Chwała Boża objawiała się w każdej rzeczy w przyrodzie.ChD 15.4

Praca — szczęściem człowieka — Bóg miłuje piękno, a dał nam tego oczywisty dowód w dziełach rąk Swoich. Dla pierwszych rodziców zasadził piękny ogród Eden. Majestatyczne drzewa różnego gatunku rosły dla użytku i ozdoby. Piękne kwiaty o niezwykłych kształtach i różnych odcieniach barw napełniały powietrze wonią. Zamiarem Bożym było, aby człowiek znajdował szczęście w zajęciu polegającym na doglądaniu rzeczy, które Bóg stworzył, a za pożywienie miały służyć owoce drzew i płody ziemi tego ogrodu.ChD 15.5

Adamowi zlecono doglądanie ogrodu. Stwórca wiedział, że bez zajęcia Adam nie będzie się czuł szczęśliwy. Piękno ogrodu cieszyło go, lecz nie wystarczało; musiał mieć pracę, by mógł rozwijać wspaniałą budowę swego ciała. Gdyby szczęście leżało w bezczynności, człowiek nie otrzymałby w swym niewinnym stanie żadnego zajęcia. Lecz Ten, który stworzył człowieka, wiedział, co miało służyć jego szczęściu — kiedy go stworzył, zaraz przeznaczył mu pracę. Obietnica przyszłej chwały, jak i postanowienie, że ma pracować na chleb codzienny, wyszły od samego tronu w niebie.ChD 15.6

Chrześcijański dom przysparza czci Bogu — Ojcowie i matki, którzy stawiają Boga na pierwszym miejscu w swym życiu domowym, którzy uczą swe dzieci, że bojaźń Pańska jest początkiem mądrości, wielbią Boga przed aniołami i przed ludźmi przedstawiając światu dobrze ułożoną i zdyscyplinowaną rodzinę, która miłuje i słucha Boga zamiast występować przeciwko Niemu. Chrystus nie czuje się obco w takim domu; rodzina zna Jego imię, czci je i uwielbia. Aniołowie rozkoszują się domem, gdzie Bóg niepodzielnie panuje, gdzie dzieci uczą się poszanowania religii, Słowa Bożego i Stworzyciela. Takie rodziny mogą polegać na obietnicy: “Tych, którzy Mnie czczą, Ja uczczę”. Ojciec, kiedy udaje się z takiego domu do swych codziennych zajęć, wychodzi z uczuciem zadowolenia, szczęścia, łagodności i pokory, z powodu obcowania z Bogiem.ChD 16.1

Jedynie obecność Chrystusa może uczynić ludzi szczęśliwymi. Każdą pospolitą wodę może Chrystus przemienić w niebiańskie wino. Dom rodzinny staje się wtedy rajem błogosławionym, a rodzina pięknym symbolem rodziny anielskiej.ChD 16.2