Rozdział 5 — Sprzed ołtarza ślubnego
Solenne przyrzeczenie
Zamiar Boga względem męża i żony — Z żebra męża Bóg stworzył niewiastę, aby mu była towarzyszką i pomocą, by była jedno z nim, by była jego szczęściem, on zaś, aby był jej silnym opiekunem. Wszyscy, którzy zawierają związek małżeński w tym świętym celu — mąż, aby otrzymać czyste uczucie niewieściego serca, żona, aby uszlachetnić i rozwinąć charakter męża, by osiągnął swoją zupełność — spełniają zamiar Boży.ChD 59.1
Chrystus nie przyszedł, by zniweczyć instytucję małżeńską, lecz aby przywrócić jej pierwotną świętość i godność. Przyszedł odnowić obraz Boży w człowieku i rozpoczął Swe dzieło ad uświęcenia związku małżeńskiego.ChD 59.2
Ten, który dał Adamowi Ewę za towarzyszkę życia, dokonał pierwszego cudu na uroczystości weselnej. W sali weselnej, gdzie weselili się wspólnie krewni i przyjaciele, rozpoczął Chrystus publiczną działalność. Tym sposobem uświęcił małżeństwo, uznając je za instytucję przez Siebie ustanowioną. On postanowił, aby mężczyzna i niewiasta łączyli się w święty związek, by zakładali rodziny, których członkowie zostaliby uznani za członków rodziny niebieskiej.ChD 59.3
Jezus pragnie szczęśliwych małżeństw — Miłość Boża wypływająca z Chrystusa, nigdy nie niszczy miłości ludzkiej, posiada ją bowiem w sobie. Przez nią ludzka miłość staje się subtelna, oczyszcza się, podnosi i uszlachetnia. Ludzka miłość nigdy nie osiągnie doskonałości, dopóki nie połączy się z Boską i nie nauczy zdobywać wyższych celów. Jezus pragnie widzieć szczęśliwe małżeństwa, szczęśliwe ogniska domowe.ChD 59.4
Podobnie jak inne dary Boże powierzone ludzkości, małżeństwo również zostało zniekształcone przez grzech i zadaniem Ewangelii jest przywrócić mu czystość i piękno.ChD 60.1
Tylko i wyłącznie łaska Chrystusa może uczynić tę instytucję tym, czym zgodnie z zamiarem Bożym miała być — czynnikiem błosławieństwa i podźwignięcia ludzkości. W ten sposób rodziny ziemskie swą jednością, spokojem i miłością mogą reprezentować rodzinę niebios. Stan społeczeństwa jest smutnym komentarzem do boskiego ideału tego świętego związku, jednakże dla tych, którzy znaleźli gorycz i rozczarowanie tam, gdzie spodziewali się szczęścia i radości, Ewangelia Chrystusowa ofiaruje pociechę.ChD 60.2
Radosna chwila — Pismo Święte podaje, że Chrystus i Jego uczniowie byli zaproszeni na ucztę weselną w Kanie. Chrystus nie upoważnia chrześcijan, by w razie zaproszenia na wesele odpowiadali: “My nie powinniśmy znajdować się w takim wesołym towarzystwie”. Biorąc udział w uroczystości weselnej Chrystus pouczył nas, że mamy radować się z tymi, którzy cieszą się zachowywaniem Jego przykazań. On nigdy nie potępiał niewinnych uroczystości ludzkich, jeśli były urządzane według praw niebios. Jest rzeczą słuszną, by Jego naśladowcy brali udział w zgromadzeniach, które Chrystus zaszczycił Swoją obecnością. Chrystus wziął udział nie tylko w tej uroczystości, był jeszcze na wielu innych, uświęcając je Swoją obecnością i pouczeniami.ChD 60.3
Wystawność i czcza wesołość nie powinny mieć miejsca na weselu — Obrzęd zaślubin jest często okazją do wystawnych i okazałych przyjęć, nierzadko ponad stan. Jeśli obie strony zawierające związek małżeński, są zgodne w religijnych przekonaniach i jeśli wszystko odbywa się przystojnie, a sama ceremonia bez zbytniej wystawności, to wesele takie Bóg uzna za właściwe.ChD 60.4
Nie ma powodu urządzać wielką paradę i przedstawienie, nawet gdy obie strony zupełnie na to stać.ChD 60.5
Zawsze wydawało mi się niewłaściwe, gdy widziałam obrzęd zaślubin połączony z uroczystością weselną nadmiernie wesołą, z niestosownymi przyśpiewkami i żartami. Zaślubiny — to obrzęd ustanowiony przez Boga, jak najbardziej poważny. Gdy zakłada się rodzinę na ziemi, ma ona być odbiciem rodziny niebieskiej. Chwała Boga ma być stawiana na pierwszym miejscu.ChD 60.6
Uroczystość zaślubin w domu E. G. White — We wtorek, około godziny 11-tej przed południem nasz duży pokój stołowy był przygotowany na uroczystość ślubną. Kaznodzieja B. dokonał obrzędu zaślubin. Wyrażono życzenie... aby siostra White modliła się na zakończenie uroczystości. Pan obdarzył mnie wyjątkowym nastrojem. Duch Święty wzruszył i pobudził moje serce. Nie było żadnych lekkich żartów lub niemądrych wypowiedzi; wszystko było uroczyste i święte; posiadało wzniosły charakter i robiło głębokie wrażenie. Pan uświęcił to małżeństwo i tych dwoje wspólnie teraz pracuje na polu misyjnym, by szukać zgubionych. Bóg będzie błogosławił ich pracy, jeśli będą pokornie z Nim chodzili, polegając zupełnie na Jego obietnicach.ChD 61.1
Dwie istoty połączone w jedno — Jest to ważny moment w życiu tych dwojga, którzy stoją przed Bogiem, przyrzekając zespolić swe zainteresowania, miłość i pracę w służbie dla zbawienia dusz. W związku małżeńskim następuje bardzo ważna rzecz — zespolenie dwóch istot w jedno.ChD 61.2
Jest zgodne z wolą Bożą, aby mąż i żona połączyli się w pracy dla Jego dzieła, by wykonywali je w harmonii i świętości. Mogą tego dokonać.ChD 61.3
Błogosławieństwo Boże w domu, w którym istnieje jedność, jest jak gdyby jasnością z nieba, gdyż wyraźną wolą Bożą jest, aby mąż i żona byli jedno w Jezusie Chrystusie, aby On ich błogosławił, a Duch Święty prowadził.ChD 61.4
Bóg pragnie, by dom rodzinny był najszczęśliwszym miejscem na ziemi, był symbolem domu w niebie. Ponosząc wspólną odpowiedzialność za rodzinę, jednocząc swe cele z Chrystusowymi celami, opierając się na Jego ramieniu i zapewnieniach, mąż i żona mogą być szczęśliwi w związku, którego strzegą aniołowie Boży.ChD 61.5
Małżeństwo nie zmniejsza pożyteczności dla innych, lecz wzmacnia ją. Małżeńskie życie można poświęcić służbie zdobywania dusz dla Chrystusa. Ja wiem co mówię, gdyż przez trzydzieści sześć lat mój mąż i ja szliśmy wszędzie tam, gdzie Pan mówił: “Idźcie!”. Wiemy, że jest to polecenie Boże. Dlatego należy poważnie i uroczyście przystępować do obrzędu wiążącego na całe życie dwoje w jedno.ChD 61.6
Teraz mogą wziąć za rękę tego naszego brata i biorę też za rękę ciebie, jego żonę, i proszę was, byście wspólnie pracowali dla dzieła Bożego. Dodam jeszcze — niech Bóg będzie waszym doradcą. Złączcie się, złączcie się w jedno.ChD 62.1
Rada dla nowo zaślubionej pary — Moi drodzy, połączyliście się przysięgą obowiązującą do śmierci. Rozpoczyna się wasze małżeńskie życie. Pierwszy rok jest jakby rokiem doświadczalnym, w którym mąż i żona poznają swoje odmienne cechy charakteru, podobnie jak dzieci pobierające lekcje w szkole. Niech więc w tym pierwszym roku waszego małżeńskiego pożycia nie znajdzie się nic, co by mogło zepsuć wasze przyszłe szczęście...ChD 62.2
Mój bracie, czas, zdrowie i szczęście twej żony są teraz związane z twoim szczęściem. Twój wpływ na nią może stać się wonią życia ku życiu lub śmierci ku śmierci; obyś nie zniszczył jej życia...ChD 62.3
Moja siostro, teraz otrzymasz swoją pierwszą praktyczną lekcję odpowiedzialności za wasze małżeńskie życie. Staraj się pobierać te lekcje dokładnie dzień po dniu. Ustawicznie wystrzegaj się samolubstwa.ChD 62.4
W związku na całe życie wasze uczucia będą przyczyniać się do wspólnego waszego szczęścia. Każde z was ma służyć szczęściu drugiego. Taka jest wola Boża. Jednak chociaż macie zespolić się w jedno, żadne z was nie powinno stracić swej indywidualności. Bóg jest jej właścicielem. Jego macie pytać o to, co jest słuszne, a co złe, w jaki sposób możecie najlepiej spełnić cel, dla którego zostaliście stworzeni.ChD 62.5
Przyrzeczenie przed niebieskimi świadkami — Bóg żąda, aby między tymi, którzy wstępują w związek małżeński, istniała doskonała miłość i zgoda. Oblubieniec i oblubienica zobowiązują się w obliczu niebios miłować się nawzajem, jak Bóg nakazał... Żona ma poważać i miłować męża, mąż ma kochać i szanować żonę.ChD 62.6
Mężowie i żony powinni na początku swego małżeńskiego życia poświęcić się Bogu na nowo.ChD 63.1
Bądźcie wierni swoim ślubom małżeńskim wzbraniając się splamić je myślą, słowem lub czynem, bądźcie tymi, którzy boją się Boga i są posłuszni Jego przykazaniom!ChD 63.2