Daniela 2,47

Odbijanie światłości

Przez uwięzionych Hebrajczyków, Pan stał się znany poganom Babilonu. Ten bałwochwalczy naród otrzymał wiedzę o mającym nastać Królestwie Bożym oraz o tym, że moc Boża będzie działać przeciwko wszelkiej mocy i przebiegłości szatana. Daniel oraz jego współwierzący — Ezdreasz i Nehemiasz — a także wielu innych, byli świadkami Bożymi w niewoli. Pan rozproszył ich po różnych królestwach ziemi, by ich światło mogło jasno świecić wśród ciemności pogaństwa i bałwochwalstwa. Pan Bóg objawił Danielowi Swoje zamiary, ukryte przed wieloma pokoleniami. Sprawił, że Daniel mógł zobaczyć w widzeniu światło Jego prawdy i odbijać je na dumne królestwo Babilonu. Dopuszczono, by temu despotycznemu królowi zabłysło światło od tronu Bożego. Nebukadnesar zobaczył, że Bóg nieba jest władcą wszystkich monarchów i królów ziemi. Jego imię jest wzniosłe i jest On Bogiem ponad wszystkimi bożkami. Bóg pragnął, by Nebukadnesar zrozumiał, że władcy ziemskich królestw maja Władcę w niebie. Wierność Bogu uchroniła trzech więźniów od płomieni, obroniła ich sposób postępowania oraz ujawniłą Bożą cudowną moc.BK 205.8

Od Daniela i jego towarzyszy zajaśniało wspaniałe światło. Cudowne rzeczy wypowiedziano o Syonie — mieście Bożym. Pan pragnie, by w ten sposób świeciła od Jego wiernych strażników duchowa światłość w dniach ostatecznych. Jeżeli święci starotestamentowych czasów złożyli tak zdecydowane świadectwo wierności, to czy lud Boży naszych czasów nie powinien odbijać nagromadzonego przez wieki światła, zwłaszcza, że proroctwa Starego Testamentu swoją zawoalowaną chwałą oświetlają całą przyszłość? — Letter 32, 1899.BK 206.1