Objawienie 12,17

(Objawienie 14,9-12; patrz komentarz EGW do Izajasza 59,13-17) — Diabelskie arcydzieło zła

Ci, którzy miłują i zachowują przykazania Boże są szczególnie niebezpieczni dla synagogi szatana i dlatego moce zła okażą wobec takich możliwie największą nienawiść. Jan przewidując tę walkę pomiędzy zborem ostatków a mocami zła, powiedział: “I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie.”BK 488.3

Gdy moce ciemności połączą się z tymi, którzy poddali się pod panowanie szatana, powtórzą się te same sceny, które wydarzyły się przy przesłuchaniu, odrzuceniu i ukrzyżowaniu Jezusa. Przez to, że ludzie poddadzą się pod diabelski wpływ, przemienią się w diabłów, i ci, którzy zostali stworzeni na obraz i podobieństwo Boże, aby czcili i uwielbiali swojego Stwórcę, staną się mieszkaniem smoków i szatan zobaczy w tym odstępczym plemieniu, swoje arcydzieła zła, czyli ludzi, którzy będą odbijać jego obraz. — The Review and Herald, 14 kwietnia 1896.BK 488.4

Na ziemi będą tylko dwie grupy

Na ziemi będą tylko dwie grupy. Ci, którzy będą stali pod zbroczonym krwią sztandarem Jezusa Chrystusa i ci, którzy będą stali pod czarnym sztandarem buntownika. W Objawieniu 12 przedstawiona jest walka pomiędzy posłusznymi i nieposłusznymi. [Cyt. Objawienie 12,17; 13,11-17.] — Manuscript 16, 1900.BK 488.5

(Efezjan 6,10-12) — Ziemia stanie się scenerią potwornych okropności

[Cyt. Objawienie 12,17.] Diabelskie moce przemieniły ziemię w nie dającą się opisać scenerię potwornych okropności. Wojny i przelew krwi będą dokonywane przez te narody, które uważają się za chrześcijańskie. Lekceważenie Zakonu Bożego przyniesie ze sobą niezawodne skutki.BK 488.6

Ten ogromny bój, który teraz się toczy, nie jest li tylko walką pomiędzy człowiekiem a człowiekiem. Po jednej stronie stoi Książę Żywota działający jako przedstawiciel i poręczyciel człowieka, a po drugiej stoi książę ciemności z upadłymi aniołami, będącymi pod jego rozkazami. [Cyt. Efezjan 6,12-13.10-11.] — The Review and Herald, 6 lutego 1900.BK 488.7