Malachiasza 3,16

Stale odświeżana pamięć

Każde wyzwolenie, każde błogosławieństwo, jakim w przeszłości Bóg obdarzył Swój lud, powinno być stale przechowywane w pamięci, jako pewna rękojmia dalszych, bogatszych i obfitszych błogosławieństw, których On udzieli. Boże błogosławieństwa są przystosowane do potrzeb Jego ludu. — Manuscript 65, 1912.BK 222.3

Przedstawiajcie jasną stronę religii

Nie cieszcie wroga stałym rozprawianiem o mrocznych stronach waszego życia. Nade wszystko całkowicie ufajcie Jezusowi, że pomoże wam odeprzeć każdą pokusę. Gdybyście więcej myśleli i rozmawiali o Jezusie, a mniej o sobie samych, mielibyście o wiele więcej korzyści z Jego obecności. Jeśli będziemy trwać w Nim, zostaniemy tak bardzo przepełnieni pokojem, wiarą i odwagą, że gdy przyjdziemy na nasze zebrania, będziemy mogli opowiadać o różnych zwycięskich doświadczeniach, a inni będą pokrzepieni naszym jasnym i silnym świadectwem o Bogu. Te cenne wyznania o chwale Jego łaski, gdy zostaną wzmocnione chrześcijańskim życiem, otrzymają nieodpartą moc, działającą dla zbawienia dusz.BK 222.4

Jasna i radosna strona religii będzie przedstawiana przez tych wszystkich, którzy codziennie poświęcają się Bogu. Nie powinniśmy poniżać naszego Pana narzekaniami o naszych wielkich trudnościach. Wszystkie te trudności, gdy będziemy przyjmować jako środki wychowawcze, wywołają radość. Całe religijne życie będzie podniesione na duchu, lepsze, szlachetniejsze, przepełnione i przesycone dobrym słowem i uczynkami. Wróg jest zadowolony, gdy ma do czynienia z zasmuconymi i przygnębionymi duszami; pragnie, by niewierzący otrzymali jak najgorsze wrażenie o skutkach naszej wiary. Ale Pan Bóg pragnie, by umysł osiągnął wyższy poziom. Pragnie, by każda dusza zwyciężała przez otrzymaną moc Odkupiciela. — The Southern Watchman, 7 marca 1905.BK 222.5

(Hebrajczyków 10,25) — Odbijajcie promienie światłości

[Cyt. Malachiasza 3,16.] Chrześcijanom dana jest radość gromadzenia promieni wiecznego światła padających od tronu chwały i odbijania tych promieni nie tylko na swoją ścieżkę, ale również na ścieżki tych, z którymi się spotykają. Przez wypowiadanie słów nadziei, zachęty, wdzięcznych pochwał i życzliwej otuchy, wskazują otaczającym ich ludziom na lepsze i szlachetniejsze życie, zwracają ich uwagę na niebo i chwałę, kierując dążenia — ponad wszelkimi ziemskimi rzeczami — do rzeczy wiecznych, do nieśmiertelnego dziedzictwa i do niezniszczalnego bogactwa. — The Southern Watchman, 7 marca 1905.BK 222.6