Łukasza 24,13-15

(Mateusza 27,42; Marka 15,31) — Zmieszani smutkiem, strachem i zdziwieniem

Owi silni mężczyźni, idąc drogą, byli tak bardzo zasmuceni, że płakali. Współczujące serce Jezusa, widząc ich smutek i żal, postanowiło im ulżyć. Uczniowie rozmawiając o wydarzeniach minionych dni, dziwili się nad faktem, że Jezus poddał się tak haniebnej śmierci, zwłaszcza w aspekcie Jego roszczeń do tego, że był Synem Bożym.BK 283.19

Jeden z nich mniemał, że Jezus, co prawda w żadnym przypadku nie był zwodzicielem, ale po prostu zwiódł sam Siebie odnośnie Swojej misji i przyszłej wspaniałości. Obawiali się, że to, o co Go oskarżali Jego wrogowie, mogło być prawdą — “Innych ratował, niechże ratuje samego siebie”. Z drugiej zaś strony, dziwili się — jak mógł mieć o sobie takie fałszywe zrozumienie w obliczu stale dawanych im przez Niego tylu dowodów, że potrafił czytać w sercu innych osób. A już niezwykłe sprawozdanie niewiast wprowadziło ich w wielką niepewność. — The Spirit of Prophecy III, 207.BK 284.1