1 Koryntian 3,9-15

Każdy człowiek ma swoje miejsce działania

Musimy uważnie rozważyć podejmowane przez nas sprawy dotyczące dzieła. Czy praca ta będzie błogosławieństwem dla dusz? Bóg nie przydziela nam pracę jedynie po to, abyśmy mieli zajęcie, ale po to, abyśmy pracowali ku chwale Jego imienia. Wielu jest gorliwie zaangażowanych gromadzeniem drewna, siana i plew. Ale wszystko to zostanie spalone i nie pozostanie z tego nic, co by dusze przygotowało na ów wielki dzień, w którym każda praca będzie doświadczana przez ogień. Wielu wtedy zauważy, że praca, która pochłaniała ich czas i uwagę, w czasie tej próby ulegnie zniszczeniu, a oni sami ledwie zostaną uratowani przez ogień [doświadczeń].BK 361.4

Taki rezultat jak ten, nie zgadza się z Bożym porządkiem. Pan Bóg wyznaczył każdemu człowiekowi jego stanowisko działania. Dlatego uważnie i z modlitwą musimy pytać, jaki obowiązek jest nam osobiście przydzielony, za który jesteśmy odpowiedzialni przed Bogiem? Bez względu na to, czy nasza praca ogranicza się do spraw duchowych lub też jest to połączenie pracy doczesnej z duchową, mamy ją wiernie wykonywać. Sprawy świeckie i rzeczy poświęcone można łączyć, ale duchowe rzeczy nie mogą być zasłaniane sprawami świeckimi.BK 361.5

Chrystus wymaga służby, w którą zaangażowana jest cała istota i w którą wkłada się wszystkie siły fizyczne, umysłowe i moralne. Tacy ludzie właśnie są powołani do służby Bożej. Człowiek musi pamiętać, że wszystko jest Bożą własnością i że jego dążenia są częścią świętości, której nie posiadał przed wstąpieniem do armii Pana. Każde działanie musi być poświęconym działaniem, gdyż w nim znajduje się Boży, powierzony dar czasu. Na całej pracy każdego takiego człowieka ma być wypisane “świętość w Panu”, gdyż cała jego istota jest uzależniona od Boga. Nie powinno się podejmować żadnych spraw, nawet w codziennym życiu, jeżeli one niszcząco wpływają na umysł. Jesteśmy kształceni w Bożej szkole, i Bóg ma własne, ustalone środki, za pomocą których jesteśmy przyjmowani do Jego służby, a to po to, aby Jego imię było uwielbione w dziele, jakie wykonujemy na tym świecie. Wielu zadręcza się, gdyż nie pracują bezpośrednio dla rozwoju Królestwa Bożego. Ale żadna pokorna praca nie zostanie pominięta. Jeżeli jest to uczciwa praca, wtedy jest błogosławieństwem i prowadzi do największych rezultatów. Ci, którzy wykonują taką pracę, nie muszą obwiniać siebie, że są bezużyteczni w wielkiej rodzinie Bożej. Nie jest to potrzebne, bo ich pracę i tak ktoś musi wykonać. — Manuscript 49, 1898.BK 361.6