1 Koryntian 2,1-5

(Dzieje Apostolskie 9,3-6; 22,3-4) — Nauka dla dzisiejszego kościoła

[Cyt. 1 Koryntian 2,1-5.] Paweł nie był nie wykształconym człowiekiem, jednak kazanie Chrystusa było dla niego nową Ewangelią. Było to całkowicie inne dzieło od tego, w które był zaangażowany, gdy przepędzał wierzących z miejsca na miejsce i prześladował ich “aż na śmierć.” Jednak Chrystus, nawracając Pawła, objawił mu Siebie w nadzwyczajny sposób. Przed bramami Damaszku, widzenie Ukrzyżowanego zmieniło całkowicie bieg jego życia. Prześladowca stał się zwolennikiem, nauczycielem i uczniem. Od tego czasu, Paweł był prawdziwie nawróconym człowiekiem. Bóg dał mu do wykonania specjalne dzieło dla chrześcijaństwa. Jego pouczenia w listach do zborów w jego czasach, są pouczeniami dla kościoła Bożego aż do czasów końca. — Letter 332, 1907.BK 357.11

Elokwencja w prostocie

[Cyt. 1 Koryntian 2,1-5.] Paweł nie przychodził do zborów jako mówca albo uczony filozof. Nie usiłował przypodobać się mile brzmiącymi dla ucha kwiecistymi słowami i wyrażeniami. W prostych słowach głosił rzeczy, które zostały mu objawione. Mógł przemawiać z mocą i autorytetem, gdyż często w widzeniach otrzymywał wskazówki od Boga. [Cyt. wiersze 6-10.] — Manuscript 46, 1905.BK 358.1

(Dzieje Apostolskie 17,22-34) — Duchowa siła nie leży w ludzkiej mądrości

[Cyt. 1 Koryntian 2,1-9.] Apostoł Paweł posiadał wszystkie przywileje rzymskiego obywatela. Nie był pozbawiony hebrajskiego wykształcenia, gdyż uczył się u samego Gamaliela; ale wszystko to nie stawiało go na jakimś wyższym poziomie. Cała jego wiedza i literackie wykształcenie, od chwili, gdy objawił mu się Chrystus, były dla niego zupełną ciemnością — jak zresztą dla wielu dzisiaj. Paweł był całkowicie przekonany, że poznanie Jezusa Chrystusa, dzięki osobistemu doświadczeniu, było dla niego ogromną korzyścią wtedy i na wieki. Widział potrzebę zdobycia jak najwyższego [duchowego] poziomu.BK 358.2

Paweł miał zwyczaj wygłaszać kazania w oratorskim stylu. Był człowiekiem, który potrafił przemawiać przed królami, wielkimi i uczonymi ludźmi w Atenach, a jego intelektualne zdolności były dla niego często przydatne w przygotowywaniu drogi dla Ewangelii. W Atenach przeciwstawił elokwencję elokwencji, filozofię filozofii i logikę logice, jednak nie osiągnął przez to takiego sukcesu, jakiego się spodziewał. Spojrzawszy wstecz, zrozumiał, że koniecznie musi odejść od ludzkiej mądrości. Bóg uczył go, że często musi odchodzić od świeckiej mądrości. Swoją moc powinien przyjmować od najwyższego Źródła. Żeby przekonać i nawrócić grzesznika, Duch Boży musi natchnąć jego pracę i uświęcić każdy duchowy rozwój. Musi po prostu “spożywać ciało i pić krew Syna Bożego”. — The Review and Herald, 18 lipca 1899.BK 358.3